La mas grande enfermedad de nuestro tiempo ( Starez Paisio del Monte Athos )

La mas grande enfermedad de nuestro tiempo — son los pensamientos vanos, que inquietan a la gente mundana. A esta enfermedad la sana solo Cristo con la ayuda de paz en el alma, pero es necesario que el hombre haga penitencia y se dirija a Cristo. P. Paisio señala el peligro espiritual, que origina el espíritu laico, que domina a los cristianos de nuestro tiempo. Según sus palabras, la gente se debilita espiritualmente y puede apagarse el espíritu devoto ortodoxo de nuestra Iglesia.

Starez Paisio del Monte Athos

Η δύναμη της ευχής -Γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτου

Στο σπίτι μας παραπάνω καθόταν ένας καλόγηρος και, κρίσις Θεού, ήτανε δαιμονισμένος. Οι γέροι δεν μπορούσαν να έρχονται κάτω στο σπίτι μας, να μεταλάβουν, και πήγαινα εγώ στο σπίτι τους απάνω, που είναι ο πάτερ-Γεδεών εκεί απάνω, και τους μετελάμβανα. Πήγαινα στο Ιερό, έβγαζα το Αρτοφόριο, ερχόντουσαν οι γέροι στην Ωραία Πύλη εκεί και τους μετελάμβανα. Αυτός μού 'λεγε: «Ο διάβολος εκεί κάθεται στην άκρη, στη Λιτή». Του λέω: «Τον βλέπεις;» «Τον βλέπω», λέει. Και ο ίδιος έλεγε ότι: «Όταν λέω την ευχή ταράττεται ο διάβολος, όταν λέω δεύτερη φορά αφρίζει· την τρίτη ευχή άφαντος γίνεται!» Να η δύναμις της ευχής. Αυτό που λένε τα βιβλία μας ότι:

-Παιδί μου, λέει ο Γέροντας, πες την ευχή.

-Μα λέω και δεν καταλαμβάνω τίποτες.

-Δεν καταλαμβάνεις, λέει, εσύ, αλλά ο διάβολος καταλαμβάνει και φεύγει.

Να, σ' αυτόν τον καλόγηρο.

Α, να πούμε και τον άλλο με το καλάθι.

Ένας υποτακτικός, σαν ο Γέροντας τώρα, λέει τον πατερ-Αρσένιο:

-Λέγε την ευχή.

-Λέω την ευχή, δεν καταλαμβάνω τίποτε.

-Ο διάβολος καταλαμβάνει και φεύγει.

-Ε, και πού θα καταλάβω εγώ;

-Ε, καλά, παιδί μου, θέλεις να δεις θαύμα;

-Ναί, θαύμα θέλω να δω, Γέροντα.

-Καλά, του λέει, θα προσευχηθώ στο Θεό να σου δείξει θαύμα, να καταλάβεις πόση δύναμη έχει η ευχή. (Τα γράφουν τα πατερικά βιβλία).

-Καλά.

Έκανε προσευχή ο Γέροντας, έκανε και νηστεία, τριήμερο νηστεία.

-Έλα εδώ, παιδί μου, τώρα, πάρε το καλάθι, πήγαινε απάνω στη βρύση να το γιομίσεις νερό.

-Γέροντα, με συγχωρείς, εγώ, λέει, τα μυαλά μου τά 'χω, το καλάθι θα γιομώσω νερό έξω;

-Καλά, παιδί μου, δεν είπες ότι θέλεις να δεις θαύμα; Να δεις τι δύναμη έχει η ευχή; Δεν θέλεις;

-Ναί, λέει.

-Ε, κάνε αυτό που σου λέω, αλλά θα λες την ευχή, όλο την ευχή θα λες.

-Νά 'ναι ευλογημένο.

Πάει. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», βάζει το καλάθι στη βρύση από κάτω. Το νερό γιομίζει το καλάθι, δεν τρέχει το καλάθι, αλλά λέει την ευχή. Εννοείται ο Γέροντας στο δωμάτιο προσηύχετο να του δείξει ο Θεός θαύμα στον παραγυιό του. Το γιόμωσε το καλάθι.

Μόλις το είδε, τρέχει λοιπόν να το δείξει στον Γέροντα.

«Γέροντα, γιόμωσε το καλάθι νερό!» Στο δρόμο λοιπόν φανερώνεται ο διάβολος με μορφή ανθρώπινη, λέει:

-Καλόγερε, πού πας;

-Πάω στον Γέροντά μου.

-Πώς σε λένε;

-Γεώργιο.

-Πόσα χρόνια έχεις καλόγερος;

-Πέντε-έξι.

-Τι δουλειά κάνεις;

-Σφραγίδια.

Πάει, έφυγε το νερό κάτω! Έπιασε την αργολογία, άφησε την ευχή, πήγε στον Γέροντα με άδειο το καλάθι!

-Τι συμβαίνει, παιδί μου;

-Γέροντα, έτσι κι έτσι.

-Άφησες την ευχή, παιδί μου, γι' αυτό έφυγε το νερό. Βλέπεις όταν έλεγες την ευχή, το καλάθι κρατούσε το νερό, όταν σταμάτησες κι άρχισες την αργολογία, έφυγε το νερό.

Και ο Θεός μας δοκιμάζει καμιά φορά να μας ξυπνήσει, να πούμε. Σου στέλνει έναν πειρασμό ο Θεός, ο Θεός θέλει να σε ξυπνήσει, μην κοιμάσαι· μην κοιμάσαι, λέγε την ευχούλα.


Και ο άνθρωπος, όταν προσεύχεται εις το Θεό, απορροφά, τρόπον τινά, τις ιδιότητες του Θεού. Ο Θεός, να πούμε, είναι αγαθός, δεν οργίζεται, μακροθυμεί. Και 'συ μετά την προσευχή, σού 'ρχεται ένα τέτοιο πράγμα, μακρόθυμος, ό,τι να σου κάνει ο άλφα, ο βήτα, δεν πειράζει, ε, δεν πειράζει αυτό. Επειδή η χάρις σε χαρίτωσε. Θα σε κάνει κατόπιν, πώς να πούμε, πάντα προσευχόμενον. Ναι. Επήρες αυτή την ιδιότητα, προσευχόμενος εις το Θεό, την πήρες αυτή την ιδιότητα του Θεού. 

Γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτου  

http://agapienxristou.blogspot.ca/2012_11_02_archive.html

The Fruit of Mental Prayer

Why do we pray? Is it for love, longing and divine eros for God, or for the hope of compensation and the wages which the Lord sends with the consolation and sweetness of Grace ?

Prayer is a basic necessity of our being as indispensable as breathing. It forms the natural environment of each soul, in which the love for God is the beginning and end.

But by no means can we not expect the fruits also, the taste of which makes man more easily attain his divine destination, in other words, his union with Christ, who is the beginning and the source of all good.


Themes from the Philokalia- Watchfulness and Prayer pg. 66
 
Archimandrite Ioannikos

Can a sinner repent of his sins in ten days? ( Saint Nikolai Velimirovich. )

Can a sinner repent of his sins in ten days? According to the immeasurable compassion of God he can. During the reign of Emperor Maurice, there was a well-known bandit in the vicinity of Constantinople. He inspired fear and trembling both within the capital and without. One day, the Emperor Maurice himself sent the robber a cross as a sign of faith that he would do him no harm if he surrendered. The robber took the cross and surrendered. Arriving in Constantinople, he fell before the feet of the emperor and begged for forgiveness. The emperor kept his word, had mercy on him and released him. Immediately after that, the robber became gravely ill and sensed that death was drawing near. He bitterly repented of all his sins and tearfully prayed to God that He forgive him, as the emperor had forgiven him. He shed so many tears at prayer that his handkerchief was completely soaked. After ten days of weeping and praying, the repentant man reposed. The same night he passed away, his physician saw a wondrous vision in a dream: when the robber had given up his soul, there gathered around him black, manlike demons with pieces of paper on which were written all his sins. Two radiant angels also appeared. The angels set a scale between them, and the joyful demons placed all those papers on it, weighing down their side of the scale; but the other side was empty. The angels held counsel: ``What shall we place on it? Let us seek something good in his life!'' And then that handkerchief soaked with tears of repentance appeared in the hands of one angel. The angels quickly placed it on their side of the scale and it outweighed all the demons' papers. Then the black demons fled, howling sorrowfully, and the angels took the soul of the repentant thief and carried it to Paradise, glorifying the man-loving God.


By Saint Nikolai Velimirovich.

Η σκέπη της μετανοίας - Αββάς Ησαΐας

Όσον καιρό είναι το βρέφος στην αγκαλιά της μητέρας του, αυτή συνεχώς το φυλάει άπό κάθε κακό και όταν κλάψει, αμέσως του δίνει τον μαστό της καμιά φορά το χαστουκίζει ελαφρά, δσο σηκώνει, γιά νά το φοβερίσει νά θηλάζει το γάλα της με φόβο και νά μήν είναι δύστροπο αν όμως κλάψει, το σπλαχνίζεται, γιατί βγήκε άπό τά σπλάχνα της το καλοπιάνει, το φιλά, το χαϊδεύει, ωσότου νά δεχτεί τον μαστό της.

Άν δείξουν στο βρέφος χρυσάφι ή ασήμι ή μαργαριτάρια ή όποιο άλλο σκεύος του κόσμου, αυτό τά κοιτάζει βέβαια, άλλα, καθώς είναι στην αγκαλιά της μητέρας του, όλα τά παραβλέπει, γιά νά θηλάσει άπό τον μαστό της. Δέν το μαλώνει ό πατέρας του, πού δεν δουλεύει ή πού δέν πάει νά πολεμήσει τους εχθρούς του. Ξέρει ότι είναι μικρό και δέν μπορεί έχει πόδια, άλλα δέν μπορεί νά στηριχτεί σε αυτά έχει χέρια, αλλά δέν μπορεί νά κρατήσει όπλα. Περιμένουν λοιπόν με υπομονή οι γονείς του, ώσπου νά μεγαλώσει.

Όταν μεγαλώσει λίγο και γίνει παιδάκι, και πάει νά παλέψει με κάποιον και εκείνος το ρίξει κάτω, δέν του θυμώνει γι' αυτό ό πατέρας του, γιατί ξέρει ότι ακόμη είναι παιδί. Όταν όμως γίνει άντρας, τότε φαίνεται ή προθυμία του, αν έχει έχθρα προς τους εχθρούς του πατέρα του, και τότε και ό πατέρας του εμπιστεύεται σε αυτόν τα υπάρχοντα του, γιατί είναι γιος του.
Άν όμως, μετά από τόσους κόπους πού πέρασαν γι' αυτό οι γονείς του, γίνει, όταν μεγαλώσει, ένας παλιάνθρωπος και μισήσει τους καλούς γονείς του και δεν υπακούει σε αυτούς και γίνει φίλος με τους εχθρούς τους, αυτοί παύουν να το αγαπούν, το διώχνουν από το σπίτι τους και το άποκληρώνουν.

Και έμεΐς λοιπόν, αδελφοί, ας φροντίσουμε για τον εαυτό μας, να μείνουμε στη σκέπη της μετάνοιας, και ας θηλάσουμε γάλα από τους άγιους μαστούς της, για να μας θρέψει· και ας υπομείνουμε τον ζυγό της καθώς θα μας παιδαγωγεϊ, ώσπου να αναγεννηθούμε πνευματικά σύμφωνα μέ το θέλημα του Θεού και νά γίνουμε ώριμοι, φτάνοντας στην τελειότητα πού μέτρο της εΐναι ό Χριστός.

Noetic Prayer ( Elder Joseph the Hesychast )

Heart prayer is not susceptible to delusion, unless one is passionate and already deluded. With heart prayer, as soon as the nous enters the heart, immediately its darkness is cleared and straightaway it becomes peaceful and calm. It rejoices, is sweetened, rests, and is cleansed. It rejoices and becomes like a small child free from passions. Bodily members which used to tempt him become peaceful and humble, just like the hand, the nose, and the rest of the members of the body.


Therefore, whoever wants to, let him taste this honey, and it will become a fountain of joy and happiness within him, unless one is cunning, hypocritical, envious, miserly, sensual, vainglorious, or in general passionate; if one wants to say the prayer while voluntarily remaining with his passions, unrepentant, incorrigible. Such a person obviously disdains the action of the prayer and the mercy of the Lord. The prayer helps everyone, but each person must struggle in accordance with his own strength. God gives His grace according to one’s intention. If anyone says the prayer without repenting, either the prayer will cease, or he will fall into delusion.

Women in particular make progress in the prayer more easily because of the self-denial and obedience they have to their spiritual guide. However, the faster they make progress, the more easily they fall into delusion, if they proceed thoughtlessly without caution.


It is not just a matter of saying the prayer, but it is also a matter of being attentive. You must be vigilant with your thoughts, masterfully controlling them. Otherwise, they will take control of you and in the end you will become the laughing-stock of the demons. I have never seen a soul make progress in the prayer without frankly confessing secret thoughts.


My child, do you want to crush the head of the serpent? Openly reveal your thoughts in confession. The strength of the Devil lies in cunning thoughts. Do you hold on to them? He remains hidden. Do you bring them to the light? He disappears. And then Christ rejoices, the prayer progresses, and the light of grace heals and brings peace to your nous and heart.


Elder Joseph the Hesychast. "Monastic Wisdom".

Αφιέρωμα στον Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη - Tribute to Elder Ephraim Katounakioti

Ό παπα- Εφραιμ Κατουνακιώτης γεννήθηκε το 1912 στο Αμπελοχώρι Θηβών. Ό πατέρας του ονομάζονταν Ιωάννης Παπανικήτας και ή μητέρα του Βικτορία. Ό Γέροντας είχε σαν κοσμικός το όνομα Ευάγγελος. Τελείωσε το Γυμνάσιο αλλά ή Χάρις του Θεού έκλεινε στον Ευάγγελο τις κοσμικές θύρες της αποκατάστασης. Στην Θήβα, όπου είχε μετακομίσει ή οικογένεια του, ό Ευάγγελος γνώρισε τους γεροντάδες του τον 'Εφραίμ και τον Νικηφόρο. Ή ζωή του Ευάγγελου ήταν καλογερική. Αγωνίζονταν πνευματικά με την ευχή του Ιησού, τις μετάνοιες, την νηστεία και κυρίως με την υπακοή. Ή μητέρα του αξιώθηκε να λάβει πληροφορία από τον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο ότι το θέλημα του υιού της να γίνει μοναχός ήταν και θέλημα Θεού και πώς ό Ευάγγελος θα τιμήσει την μοναχική ζωή. Την 14η Σεπτεμβρίου 1933 ό Ευάγγελος άφησε τον κόσμο ήλθε στην έρημο του Αγίου Όρους στα Κατουνάκια, στο ησυχαστήριο του Όσιου Εφραίμ του Σύρου και έβαλε μετάνοια στην συνοδεία των Γεροντάδων Εφραίμ και Νικηφόρου. Μετά την δοκιμασία του έκάρη μικρόσχημος μοναχός με το όνομα Λογγίνος. Το 1935 έγινε μεγαλόσχημος μοναχός από τον Γέροντα του Νικηφόρο και έλαβε το όνομα Εφραιμ. Τον επόμενο χρόνο χειροτονήθηκε Ιερέας. Ό παπα-Εφραίμ αξιώθηκε και γνώρισε τον πρύτανη της ησυχαστικής ζωής τον διορατικό, προορατικό και άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898 -1959) και συνδέθηκε πνευματικά μαζί του με την ευλογία του Γέροντα του Νικηφόρου. Ό Γέροντας Ιωσήφ με την σειρά του είχε διδαχθεί την απλανή πνευματική ζωή από τους περίφημους ησυχαστές μοναχό Καλλίνικο και Ιερομόναχο Δανιήλ. Επομένως ό παπα-Εφραίμ μας διδάσκει την επίμονη αναζήτηση για την πνευματική ζωή και την ανεύρεση απλανούς πνευματικού οδηγού, πού θα είναι «Εκδόσεις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως». Ό απλανής πνευματικός βλέπει τις δαιμονικές πλάτες και με τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα οδηγεί τα πνευματικά παιδιά του στον Παράδεισο. Με αφορμή την υπακοή του παπα-Εφραιμ στον άγιο γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή θέτουμε τον προβληματισμό μήπως όσοι σήμερα κληρικοί και λαϊκοί αγωνίζονται για τον δήθεν εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας, για την «λειτουργική αναγέννηση», για τον οικουμενισμό, για τον συνδυασμό εξομολογήσεως και ψυχιατρικής η όσοι κάνουν ταξίδια αναψυχής και ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις με ανθρώπους του Πάπα στο Βατικανό δείχνουν ότι δεν βρήκαν ή δεν θέλησαν να αναζητήσουν πνευματικούς Πατέρες με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και επομένως δεν βιώνουν την υπακοή όπως την διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας. Μήπως «θεολογούν» με βάση τον εγωισμό τους και δεν γνωρίζουν την κοπή του θελήματος, πού κάνει τους υποτακτικούς δοχεία του Αγίου Πνεύματος; Μήπως αναζήτησαν πνευματικό, για να τους αναβιβάσει σε κοσμικά ή εκκλησιαστικά αξιώματα και όχι, για να τους οδηγήσει στον Παράδεισο; Ό μακαριστός παπα-Εφραίμ διαχώρισε την γνήσια υπακοή από την αρρωστημένη όταν συμβούλευσε κοινοβιάτη μοναχό να κάνει υπακοή στον Γέροντα του όχι σαν ζώο αλλά από αγάπη και ζήλο Θεού. Ό άγιος Γέροντας Ιωσήφ ό Ησυχαστής έδωσε ένα πρόγραμμα ησυχαστικής ζωής στον παπα-Εφραίμ, για να καλλιεργεί την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού, ελέησαν με», να έχει φυλακή των αισθήσεων και τον οδήγησε στην κάθαρση της καρδίας καί τον θείο φωτισμό. Άραγε οι σύγχρονοι εισηγητές του εκσυγχρονισμού στην Εκκλησία ή του οικουμενισμού καλλιέργησαν την ευχή σε τέτοιο σημείο καί άραγε ομολόγησαν ότι είπε ό παπα-Εφραίμ στον Γέροντα Ιωσήφ πως εξαιτίας της υπακοής και της ευχής έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα του και πώς καίγονταν ή καρδιά του για τον Χριστό; Άραγε στα οίκουμενιστικά συνέδρια τηρείται φυλακή των αισθήσεων, όταν υπάρχουν χορευτικά θεάματα; Ό παπα-Εφραίμ με την ευλογία του Γέροντος Ιωσήφ εντρύφησε στην «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» και ελάμβανε τις συμβουλές των Νηπτικών Πατέρων για τον αγώνα του. Δεν διάβαζε ούτε βιβλία ψυχιατρικής, ούτε «κουλτουριάρικα» αναγνώσματα δια πνευματικές επιδείξεις στα σαλόνια, ούτε είχε τον φόβο μήπως τον αποκαλέσουν οι κοσμικοί κύκλοι «φονταμενταλιστή». Άλλωστε και ό μακαριστός γέροντας Παΐσιος ό Αγιορείτης θεωρούσε τα βιβλία αυτά ανούσια, πού στερούν τον πολύτιμο χρόνο μας και πολλά από αυτά όταν του δωρίθηκαν τον ζέσταναν στο τζάκι τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Το 1973 έκοιμήθη ό Ιερομόναχος Νικηφόρος ό Γέροντας του παπα-Εφραίμ. Ό Γέροντας μετά το 1980 είχε συγκροτήσει συνοδεία και τήρησε την εντολή του Γέροντος Ιωσήφ να αποκτήσει συνοδεία μετά τον θάνατο του παπα-Νικηφόρου. Επομένως ό παπα-Εφραίμ πρώτα έφθασε στην κάθαρση και κατόπιν έγινε ό ίδιος Γέροντας. 'Η πράξη αυτή ας γίνει οδηγός σε επίδοξους αυτοανακηρυχθέντες πνευματικούς «Γεροντάδες», πού δεν γνωρίζει ή αριστερά τι ποιεί ή δεξιά. Ό παπα-Εφραίμ πολέμησε τον μεγάλο εχθρό της πνευματικής ζωής την κενοδοξία. Οι θυσίες του γίνονταν για τον Χριστό καί όχι για προσδοκώμενο έπαινο από τους ανθρώπους. Κάποτε ένας νέος ζήτησε από καλογέρι του παπα-Εφραίμ μία είκονίτσα από το κελί του Γέροντα. Ό μοναχός πήρε ευλογία από τον παπα-Εφραίμ να την δώσει και μόλις ο νέος άρχισε να σκέφτεται πονηρά και με τον λογισμό, πώς θα κάνει επίδειξη στην πόλη του με την είκονίτσα, πού θα του έδινε ό παπα-Εφραίμ, ό μακαριστός άγιος γέροντας πήρε πληροφορία από τον Θεό και έδωσε εντολή να μη δοθεί το εικονάκι Άραγε πολεμούν οι εκσυγχρονιστές της εκκλησιαστικής ζωής ή οι οικουμενιστές το πάθος της κενοδοξίας; Μήπως φιλοδοξούν με τον εκσυγχρονισμό ή τον οικουμενισμό να αφήσουν «εποχή» και όνομα εκκλησιαστικού «αναμορφωτή»; Ή θ. Λειτουργία για τον παπα-Εφραίμ ήταν συγκλονιστικό και βιωματικό γεγονός. Είχε εκμυστιρευθεί σε Ιερομόναχο πνευματικό φίλο του ότι από την πρώτη θεία Λειτουργία πού τέλεσε, έβλεπε αισθητά την Χάρη του Θεού να μεταβάλλει τα. θεία δώρα. Μάλιστα, μετά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων, έβλεπε τον ίδιο τον Χριστό μέσα στο δισκάριο και ήταν αδύνατον να. συγκρατήσει τα δάκρυα του, όταν έφθανε στο τεμαχισμό του Σώματος του Χριστού. Έβρεχε με τα δάκρυα του το αντιμήνσιο κατά την θεία Λειτουργία και έβλεπε δεξιά και αριστερά τους αγγέλους να συλλειτουργούν. Όμως ό παπα-Εφραίμ δεν αναφέρθηκε ποτέ σε «λειτουργική αναγέννηση» και μάλιστα ζητούσε σε κοινοβιάτες, πού βρίσκονταν στα εξωτερικά διακονήματα να μη παραλείπουν το ψαλτήρι. Μήπως, όσοι θέλουν την «λειτουργική αναγέννηση» θα ήταν καλό να φθάσουν στα πνευματικά μέτρα του παπα-Εφραίμ και αφού γίνουν θεοφόροι, να δοκιμάσουν να προτείνουν τις λύσεις τους; Ό παπα- Εφραίμ ήταν κοσμημένος με το διορατικό χάρισμα και έβλεπε την πνευματική κατάσταση κάθε κληρικού ή μοναχού και έδιδε τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα για την πρόοδο στην πνευματική ζωή. Ή Χάρις του Θεού είχε κοσμήσει τον παπα- Εφραίμ και με το προορατικό χάρισμα, γι 'αυτό και έβλεπε καταστάσεις πού έρχονταν (όπως ό σεισμός του 1977 στην Θεσσαλονίκη), αλλά και πολλές φορές είχε προσφωνήσει λαϊκούς ακόμα και μικρά παιδιά με τα ονόματα πού έλαβαν μετά από χρόνια στην μοναχική τους κούρα. Μάλιστα, κάποιος φοιτητής έστειλε μία περιληπτική και χωρίς λεπτομέρειες επιστολή στον μακαριστό Γέροντα και έλαβε απάντηση από τον παπα-Εφραίμ, πού του περιέγραφε με λεπτομέρειες την πνευματική του κατάσταση ακόμα και κατασταθείς στον χώρο πού διέμενε ό φοιτητής χωρίς αυτός να τίς έχει προαναφέρει. Κάποτε άγνωστοι μεταξύ τους κληρικοί συναντήθηκαν στον δρόμο για τα Κατουνάκια και όταν έφτασαν στον παπα-Εφραίμ, ό μακαριστός άγιος Γέροντας άρχισε να επιπλήττει έναν από τους κληρικούς, πώς δεν είναι παπάς αλλά μασόνος, πού έβαλε ράσο, για να κατασκοπεύει το Αγιον Όρος. Ό μασόνος παραδέχτηκε την ραδιουργία του. Άραγε, μπορούν σήμερα οι εκσυγχρονιστές του εκκλησιαστικού βίου μας οίκουμενιστές ως ό παπα-Εφραίμ ό Κατουνακιώτης να προειδούν την χαρά, πού θα έχουν οι μασόνοι και οι άνθρωποι της «Νέας Εποχής» κάθε φορά πού θα αλλοιώνεται το ορθόδοξο φρόνημα είτε στα πλαίσια του οικουμενισμού, είτε στους ψευδοδιαλόγους με τους Παπικούς και τις ψευδοενώσεις με τους μονοφυσίτες είτε στην αλλοίωση της θείας Λειτουργίας στα πλαίσια της «λειτουργικής αναγέννησης»; Ό παπα-Εφραίμ έζησε εμπειρίες, πού μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούν να ζήσουν, μακριά από παπικές ή προτεσταντικές πλάνες. Κάποτε ένας ηγούμενος, δύο θεολόγοι και ένας φοιτητής ζήτησαν από τον παπα-Εφραίμ να τους εξηγήσει την ευωδιά των αγίων λειψάνων. Ό Γέροντας έσκυψε το κεφάλι του στο μέρος της καρδιάς και προσεύχονταν. Ό τόπος γέμισε ευωδιά και ό παπα-Εφραίμ τους είπε πώς επειδή δεν μπορούσε ό ίδιος να το εξηγήσει παρακάλεσε τον Θεό να απαντήσει στους συνομιλητές. Μπορούν άραγε όσοι πηγαίνουν σε διάλογους με τον Πάπα ή σε συνέδρια οίκουμενιστικά να μιλήσουν με το πρακτικό παράδειγμα της αγιότητας και όχι με ορθολογιστικά επιχειρήματα; Ό παπα-Εφραίμ αισθάνονταν τις αμαρτίες σαν δυσοσμία. Κάποιος επίσκοπος μέσω τρίτου ρώτησε τον μακαριστό άγιο Γέροντα για τον οικουμενισμό. Ό Γέροντας έκανε προσευχή, για να τον πληροφορήσει ό Θεός και τότε ξεχύθηκε μία δυσωδία με γεύση ξινή, αλμυρή και πικρή, πού τον γέμισε με αποτροπιασμό. Άραγε, μπορούν να αναρωτηθούν όσοι λαμβάνουν μέρος σε οίκουμενιστικά συνέδρια τι θα ένοιωθε αν ήταν παρών ό μακαριστός Γέροντας; Ή παρακαταθήκη του μακαριστού παπα-Εφραίμ για την ενότητα των Ορθοδόξων ήταν σαφής «Το σχίσμα εύκολα γίνεται, ή ένωση είναι δύσκολος». Άραγε, πόσο απήχηση έχουν σήμερα τα λόγια ενός θεοφόρου σύγχρονου Πατρός; Ό παπα-Εφραίμ αναδείχθηκες με την Χάρη του Θεού και πρακτικός οδηγός στην ποιμαντική του γάμου και της οικογενείας, γιατί βοήθησε πολλούς νέους να καταλήξουν στον γάμο χωρίς να τους πιέσει γι' αυτό αλλά και οι επιστολές του, πού σώζονται, αποτελούν πνευματική παρακαταθήκη και «σχολή γονέων» χωρίς ψυχολογικές και φιλοσοφικές θεωρίες για τις αγωνιζόμενες πνευματικά οικογένειες. Το 1996 ό παπα-Εφραίμ έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και έπεσε σε ακινησία. Δεν γόγγυσε καθόλου αλλά δοξολογούσε τον Θεό. Μας αφήνει το άγιο παράδειγμα του για την αντιμετώπιση των ασθενειών. Στις 14/27 Φεβρουαρίου 1998 ό παπα- Εφραίμ Κατουνακιώτης ό θρύλος του 'Αγίου Όρους παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια του Δημιουργού του, πού υπηρέτησε από την νεότητα του. Λέγουν πώς κάποτε ρωτήσανε έναν υπερήλικα, πού ζούσε τον 19ο αιώνα, να πει το συγκλονιστικότερο γεγονός στην ζωή του. Ό υπερήλικας απάντησε ότι όταν ήταν μικρός είδε και άκουσε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Και ή δική μας γενιά αξιώθηκε να γνωρίσει τα εύοσμα άνθη του Αθωνικού Μοναχισμού, τον Γέροντα Παίσιο και τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, πού μας καλούν να ακολουθήσουμε την ζωή τους.

Ἡ παράλογη, μὰ τόσο εὐχάριστη, ἀνυπακοή μου ( Άγιος Πορφύριος )

Ἡ παράλογη, μὰ τόσο εὐχάριστη, ἀνυπακοή μου This entry was posted in Κοντά στον Γέροντα Πορφύριο and tagged Πνευματικός Σχέσεις Υπακοή on by . Ἕνα χειμωνιάτικο πρωινό, καλὸς φίλος μ᾿ ἔβαλε σὲ δεινὸ πειρασμό: Μοῦ πρότεινε νὰ πᾶμε στὸν Γέροντα, μὲ τὸ αὐτοκίνητό του. Ὅμως ἐκεῖνος μοῦ εἶχε δώσει ὁδηγίες γιὰ τὴν προφύλαξή μου ἀπὸ τὸ κρύο, μετὰ τὴν περιπέτεια τοῦ ἐμφράγματος. Τὸ θερμόμετρο ἔδειχνε ὑπὸ τὸ μηδέν, γύρω τα βουνὰ ἦταν χιονισμένα, ἀραιὸ χιόνι ἔπεφτε μέσα στὴν Ἀθήνα καὶ φυσοῦσε ἕνας δυνατὸς παγερὸς ἀέρας, ποὺ κοκάλωνε τὰ πάντα. Ἀλλὰ ἡ θαλπωρὴ τοῦ πνευματικοῦ ἡλίου μὲ μαγνήτιζε. Ἀμφιταλαντεύθηκα λίγο καὶ ἀπεφάσισα νὰ πάω. Ντύθηκα καλὰ καὶ ξεκινήσαμε ὁλόκληρη παρέα. Ὅταν φθάσαμε ἔξω ἀπὸ τὸ κελλὶ τοῦ Γέροντα, δὲν συναντήσαμε οὔτε ἕναν ἐπισκέπτη, παντοῦ ἐρημιά, πουλὶ δὲν πετοῦσε. Ὁ Γέροντας ἔδωσε εὐλογία νὰ μποῦμε στὸ κελλὶ ὅλοι μαζί. Δεχόταν μὲ χαρὰ τοὺς χειμερινοὺς ἐπισκέπτες του, ποὺ τοῦ φιλοῦσαν τὸ χέρι, ἕνας-ἕνας. Μπῆκα τελευταῖος. Μόλις μὲ ἀντικρυσε, ἔκπληκτος μοῦ εἶπε: «Κι᾿ ἐσύ, μωρέ, μοῦ ἦρθες τέτοια μέρα; Δὲ σοῦ εἶπα νὰ μὴ βγαίνεις ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι, μὲ τὸ πολὺ κρύο;» Μάταια προσπάθησα νὰ δικαιολογηθῶ. Ἔκρινε ἀδικαιολόγητη τὴν ἐξοδό μου. Μᾶς μίλησε ἀρκετὴ ὥρα, ἦταν εὐδιάθετος. Τὰ πρόσωπά μας εἶχαν ροδίσει ἀπὸ τὴ χαρὰ καὶ ἀπὸ τὴ ζέστη τῆς, κατασκευασμένης ἀπὸ τὸν Γέροντα, θερμάστρας, ὅπου τριζοβολοῦσαν τὰ ἀναμμένα ξύλα. Ἤμασταν καθισμένοι γύρω του καὶ καθὼς μ᾿ ἔβλεπε ἀνάμεοα στοὺς ἄλλους, δὲν μποροῦσε νὰ τὸ χωνέψει. Πάνω ἀπὸ τρεῖς φορές, διέκοψε τὴν ἀπολαυστικὴ διήγησή του, γιὰ νὰ σχολιάσει μὲ χαριτωμένες πατρικὲς ἐπιπλήξεις, τὴν παρουσία μου: «Κι᾿ ἔχεις καὶ τὸν ἄλλον ἐκεῖ, ποὺ μοῦ ἦρθε τέτοια μέρα. Ποῦ σηκώθηκες, μωρέ, καὶ βγῆκες μὲ τέτοιο φοβερὸ κρύο; Αὐτὰ σοῦ εἶπα ἐγὼ νὰ κάνεις;» Ἐγὼ γελοῦσα, χωρὶς νὰ ἔχω συνειδητοποιήσει ὅτι διακινδύνευσα τὴν ὑγεία μου. Ὅμως καταλάβαινα ὅτι ἤμουν ἀναπολόγητος, ἡ πράξη μου ἦταν παράλογη. Ἡ εὐχὴ τοῦ Γέροντα μὲ προστάτευσε ἀπὸ τὴν παγωνιὰ τῆς μέρας ἐκείνης. Ἡ διακριτικὴ ἀγάπη του συγχώρησε τὴν ἀνυπακοή μου, ποὺ κινήθηκε ἀπὸ τήν, χωρὶς διάκριση, ἀγάπη μου γιὰ κεῖνον. Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Κοντὰ στὸν Γέροντα Πορφύριο” ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ: ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Άγιος Πορφύριος http://www.porphyrios.net/?p=7137

Τα φιδάκια της Παναγίας ~ Αληθινά σενάρια

Τα φιδάκια της Παναγίας ~ Αληθινά σενάρια by KRASODAD

Three moving miracles of St. John the Russian

St. John the Russian
An unbelieving physician is miraculously healed

At Limne of Evia lived and worked a physician named Mantzoros. As a physician he was very good, but he did not believe in Christ, and of course did not wish to hear questions about religion and the soul. He was against religion, and his opinions were harsh on the subject of Christianity.

One day, he however became very sick. This illness had struck this unbelieving doctor with terrible pains as soon as it arrived. Amidst unbearable pains, he was taken to the Hospital of Chalkida. There, due to his illness, they were unable to help him, so they sent him to the Athens clinic “Pantocrator”, which is on September 3rd road. There they took x-rays and and ran blood tests, which showed that he had a problem with his large intestine...The physicians of the Hospital, therefore, said that if he agreed, he would be operated on the next day. He agreed, based on the medical knowledge that he had. But the words of his brethren: “Take hope in the Almighty, O brother”, led him to a spontaneous prayer from his soul the night before his surgery. He entreated God, not only to make him well, but to forgive him for the disbelief which he had shown for so many years.

During his prayer, someone knocked on his door and entered. It was a beautiful young man, who opened his door and entered the doctor's room.

“What do you have?” he asked.

“I am very sick” the doctor answered.

“But you don't have anything wrong with you” he replied.
“What are you saying, my Christian? I have colon cancer of the final stage, and tomorrow I am going to surgery. Do you understand what is going on?”

The young man replied “You don't have anything wrong with you anymore. I made you well.”

“Don't you have any shame talking like this to a sick man?” the doctor said, “Are you just trying to calm me down?”


“I am Saint John the Russian. If you insist, have the surgery tomorrow, and you will be convinced that nothing is wrong with you.” The young man disappeared.

The doctor was full of agony, and he rang the bell in his room to ask the nurses who the young man was who came to his room. However, not one of the nurses had seen anything. The next day, the sick physician went to the operating room for the surgery. The doctors were ready for the operation when they heard the doctor tell them that he didn't need the surgery, and that his health was good: “Saint John the Russian healed me”.

“What are you talking about?” they asked him, “We're in the 20th century, what are you talking about brother? Our brother must be out of it.”

Though the sick man had improved, they continued with the surgery. He went under anesthesia, and when they opened him up, they did not find any cancer. The Saint had done his miracle, and the doctors were astonished, and were looking at each other. The doctor was totally well. He relates this himself, wherever he goes. (from the book: “Lives of Orthodox Saints 9: Saint John the Russian”, published by Entheos Vios

"The Saint Was Helping Me To Pray"
Aikaterina M. from Athens related the following miracle of St. John the Russian in 1995, about her first visit to the Church of Saint John the Russian in Evia:
The first time I came here with my friends, I barely knew who St. John was, nor did I know what to expect, as I had never seen incorrupt relics before. At first I was shocked - the saint's body was certainly there, as it should not have been if it had been subject to the normal processes of nature, but his skin looked dark and a little withered, and I was fearful of coming any closer to the glass coffin. I finally gathered my courage and went up to look. His face was covered with a gold cloth, out of reverence, but I could clearly see his hands and wrists. I knelt down beside the coffin to pray, feeling that even if it seemed strange to me, I should still try to be respectful. I asked the saint to help me understand what I was seeing, and to know him. When I finished praying, I went to sit in a chair off to the side while I waited for my friends. I thought that I should pray some more, but I didn't know any prayers to St. John so I took out my Akathist Hymn to the Panagia, which I always carry with me, and told St. John that it was for him also. I begged him to forgive me for not having a special prayer for him alone.

Probably like most people, I often don't pray very deeply unless someone I love is ill or in danger, and this time I began read the Akathist to the Panagia in my usual way, although I tried hard to concentrate on the words. Suddenly, I felt that someone had come up and was standing next to me. I looked around quickly, but the nearest person was kneeling at the relics with his back to me, about a dozen meters away. I went back to my prayers, and although I didn't actually hear anything spoken aloud, I had the distinct impression that someone was praying to the Panagia with me, with great strength and love. I suddenly found myself praying with a depth I have never felt before or since - as if I was somehow in the middle of the prayer, and it was alive. I could feel the prayer moving up to heaven, and I knew in my soul that it was St. John himself, praying with me.

I was filled with such awe and joy at the nearness of the saint who was helping me to pray even though I had been afraid of him. It felt like Pascha, and as if I had just received the Holy Mysteries. I come to him now as often as I can.

The Cane
For many years, pilgrims to the shrine of St. John the Russian saw a simple cane standing before the glass-enclosed sepulchre. It belonged to an old woman, Maria Spaik, who was bent over from osteoporosis and had been unable to stand upright for eighteen years. In August 1978, he relatives brought her to the Church of St. John and lifted her in their arms so that she could venerate the relics. When Maria saw the incorrupt body of the Saint, she began to cry, asking St. John to help her. As she prayed over the relics, she felt an invisible hand touch her back. The old woman drew herself up erect. Tears appeared in the eyes of all the onlookers. The bells were rung, and a Supplication Service was sung in thanksgiving. The cane was left at the shrine as a memorial of the miracle. 

Miracles happen… - Elder Paisios

Miracles happen through the prayers of small children. Whatever they ask of God He gives them because they are guileless and He hears their pure prayer.

I remember one time our parents had gone out into the field and had left me in the house with my two younger siblings. The sky suddenly darkened and a torrential rainstorm began.

“What will our parents do now?,” we said. “How will they get back home?” The two little ones began crying. “Come here,” I told them, “we will ask Christ to stop the rain.” The three of us knelt down before the family’s icons and prayed. In just a few minutes the rain stopped.


Elder Paisios


http://agapienxristou.blogspot.ca/search/label/Miracles

Ανάσταση νεκρού ( Θαύματα του Αγίου Γερασίμου Ιορδανίτη )

Όταν ακόμα ήταν στη ζωή ο Άγιος Γεράσιμος ανάστησε ένα νεκρό. Πώς όμως έγινε το μεγάλο και παράδοξο αυτό θαύμα; Κάποτε κοιμήθηκε κάποιος μοναχός της Λαύρας και δεν το έμαθε ο Άγιος, που ήταν τότε ηγούμενος. Όταν κτύπησε το σήμαντρο για την κηδεία του, πήγε κι ο γέροντας στο ναό. Όταν είδε το λείψανο λυπήθηκε γιατί δεν τον αποχαιρέτισε, πριν φύγει από τη ζωή. Πήγε λοιπόν κοντά στο φέρετρο και λέγει στον πεθαμένο:
- Σήκω, αδελφέ, να αποχαιρετιστούμε.
Τότε ο νεκρός μοναχός αναστήθηκε, σηκώθηκε και αποχαιρέτισε τον Άγιο. Αυτός μετά του ξαναείπε:
- Κοιμήσου τώρα μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, οπότε θα σε αναστήσει ο Χριστός.
Πραγματικά ο μοναχός ξαναμπήκε στο νεκροκρέβατο και συνέχισε τον αιώνιο ύπνο του.
Αν σκεφτούμε ότι νεκρούς ανάστησε μόνο ο Χριστός, μερικοί απόστολοι και λίγοι άγιοι, θα καταλάβουμε σε ποια ύψη αγιότητας είχε φτάσει ο Άγιος Γεράσιμος.
 
http://agiosgerasimosiordanitis.blogspot.gr/2010/05/blog-post_04.html 
http://agapienxristou.blogspot.ca/2014/04/blog-post_2.html