Μία Θαυμαστή Επέμβαση του Αγ. Νεκτάριου στην Κορέα

 
Κυριακή πρωί. Ο ιερός ναός του Αγίου Νικολάου στη Σεούλ μοιάζει να «λάμπει» λουσμένος στις ανταύγιες αυτού του ηλιόλουστου φθινοπωρινού πρωινού. Ο θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ζήλων κ. Σωτήριος, και άλλοι δύο ιερείς -ο π. Aντώνιος Woo και ο π. Αμβρόσιος Ζωγράφος- βρίσκονται ήδη στο ναό και προσκομίζουν. Ο Αναγνώστης διαβάζει την Α’ Ώρα.

Μετά το άναμα του κεριού στο μανουάλι του νάρθηκα, κατευθύνομαι προς την θαυματουργή, παλαιά ρωσσική εικόνα Tης Παναγίας που βρίσκεται αριστερά του Τέμπλου. Γονατίζω, προσκυνώ τη χάρη Tης και Tης ανοίγω διάπλατα την καρδιά μου. Σήμερα το πρωί νιώθω μια ανεξήγητα μεγάλη κι ασυγκράτητη χαρά να πλημμυρίζει την ύπαρξή μου. Την παρακαλώ, την ευχαριστώ…

Καθώς απομακρύνομαι από την εικόνα Tης Παναγίας, διαπιστώνω πως μέσα στο ναό κάνει κρύο. Αποφασίζω να πάω στο δωμάτιό μου για να φορέσω μια πιο ζεστή ζακέτα. Έτσι, βγαίνω από το ναό. Μόλις όμως βρέθηκα στην άκρη του πλατύσκαλου ένιωσα κάτι σαν σπρώξιμο, παραπάτησα και άρχισα να κατεβαίνω με κουλουριασμένο το σώμα ένα -ένα τα σκαλιά της εκκλησίας. Όταν έφτασα στο τελευταίο σκαλί, το σώμα μου είχε πάρει το σχήμα του σαλιγγαριού. Στην προσπάθειά μου να σηκωθώ -δεν υπήρχε κανείς στην αυλή εκείνη την ώρα-ένιωσα πολύ δυνατούς πόνους στη βάση του αυχένα και στο κέντρο της σπονδυλικής στήλης. Σιγά – σιγά και με προσεκτικές κινήσεις έπιασα με τά δυο χέρια το κεφάλι μου για να το στηρίξω και σηκώθηκα. Με δυσκολία κατευθύνθηκα στον ξενώνα που βρίσκεται δίπλα από το ναό για να ζητήσω βοήθεια από δυο Ελληνίδες, οι οποίες τις μέρες εκείνες συνέπεσε να βρίσκονται στο Ιεραποστολικό κέντρο, την κ. Μαρία Γιαννούδη από την Αυστραλία και την αγιογράφο κόρη της, Δωροθέα. Τρόμαξαν όταν με είδαν. Τους εξήγησα τι είχε συμβεί. Με έβαλαν να καθίσω σε μια καρέκλα. Η κ. Μαρία μου κρατούσε ακίνητο το κεφάλι, ενώ η Δώρα έτρεξε για να ζητήσει βοήθεια.

Σε λίγο καταφθάνει η Δώρα με τον Κορεάτη θεολόγο Γιοχάν Πάρκ οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Τους παρακάλεσα να μη πουν τίποτε στο θεοφιλέστατο και στους ιερείς για να μή δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα την ώρα της Θείας Λατρείας. Όμως διαπίστωσα πως ήταν ήδη αργά. Είχαν κιόλας ενημερωθεί, και είχαν δώσει εντολή να κληθεί ασθενοφόρο για μεταφορά μου σε νοσοκομείο. Όταν μετά από λίγη ώρα ήρθε το ασθενοφόρο, οι τραυματιοφορείς μου ακινητοποίησαν το σώμα, από το κεφάλι μέχρι τη μέση, με ένα ειδικό ορθοπεδικό γιλέκο και κολλάρο και με μετέφεραν στο πιο κοντινό νοσοκομείο της Σεούλ, το «St. Francis», του Πανεπιστημίου “YONSEI”. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής πονούσα αφόρητα και προσευχόμουν στον άγιο Νεκτάριο ζητώντας τη βοήθειά του. Στο ασθενοφόρο μαζί μου βρισκόταν η κ. Μαρία, η Δώρα, ο Γιοχάν και μια Ρουμάνα οδοντίατρος, η Άνκα, η οποία κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στη Σεούλ. Τελικά φτάσαμε στο νοσοκομείο και με πήγαν στα έκτακτα περιστατικά όπου και με παρέλαβαν οι γιατροί. Μετά από τη συμπλήρωση των προσωπικών μου στοιχείων με μετέφεραν στον ειδικό θάλαμο για digital ακτινογραφίες. Όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία των εξετάσεων, με πήγαν με το φορείο σε μια αίθουσα με πολλούς ασθενείς και περιμέναμε τα αποτελέσματα. Καθώς περνούσε η ώρα, ένιωθα την πλάτη, τά πόδια και το αριστερό μου χέρι μουδιασμένα.

Μετά από λίγη ώρα, ήρθε ένας νευροχειρουργός, ο οποίος μου είπε πως οι εξετάσεις έδειχναν ότι έχω τραυματισθεί στον αυχένα και στη σπονδυλική στήλη και θα χρειασθώ εγχείρηση. Όταν άκουσα τη διάγνωση με έπιασε ένα βουβό κλάμα και αμέσως έτρεξα νοερώς στο μοναστήρι του αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα και έπεσα γονατιστή μπροστά στα ιερά λείψανά του παρακαλώντας τον να αποτρέψει την εγχείρηση γιατί κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε μεγάλη ανωμαλία στην εδώ ιεραποστολή, κι αυτό δεν θα το άντεχα.

Έμεινα πολύ ώρα μόνη, ακινητοποιημένη στο φορείο, έχοντας την οδοντίατρο δίπλα μου, η οποία μου μετέφραζε από τα κορεάτικα τι έλεγαν οι γιατροί και οι νοσοκόμες. Στην προσπάθειά της να με παρηγορήσει μου έλεγε πως όταν χειρουργηθώ θα έρχεται να με βλέπει καθημερινά, διότι έκανε πρακτική εξάσκηση σ’ αυτό το νοσοκομείο. (Στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω το γεγονός ότι η Κορεάτισσα νοσοκόμα που με είχε αναλάβει, ονόματι Kim Young, μιλούσε αγγλικά και με εξυπηρετούσε με πολλή στοργή και αγάπη. Βλέποντάς με να κάνω το σημείο του σταυρού και να προσεύχομαι, με ρώτησε από που είμαι. Όταν της είπα από την Ελλάδα, χάρηκε και μου ανέφερε πως ήταν κι αυτή Χριστιανή και πως τον περασμένο χρόνο είχε επισκεφθεί την Ελλάδα και είχε προσευχηθεί σε πολλά από τα μικρά εκκλησάκια της Αθήνας, τα οποία την είχαν πολύ εντυπωσιάσει!).

Στο μεταξύ συνέχιζα να προσεύχομαι στον άγιο Νεκτάριο για να επέμβει εκείνος και να αποτρέψει την εγχείρηση. Ξαφνικά, μέσα από τις οπές του τεράστιου κολλάρου που φορούσα, και καθώς ήμουν οριζοντιοποιημένη με τον ορθοπεδικό εξοπλισμό στο φορείο, βλέπω κάποιον κληρικό στο δεξιό διάδρομο να έρχεται τρέχοντας προς το μέρος που βρισκόμουν αλλά μετά έχασα την οπτική επαφή μαζί του. Είδα πολύ καθαρά τά ράσα του, αλλά δεν είδα το πρόσωπό του. Σκέφθηκα πως, καθώς η θεία Λειτουργία είχε ήδη τελειώσει στον άγιο Νικόλαο, κάποιος από τους ιερείς ήρθε να με επισκεφθεί. Όμως, πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, αρχίζω να νιώθω τα χέρια κάποιου, τον οποίον δεν μπορούσα να δώ γιατί υπήρχε κουρτίνα σ’ εκείνη την πλευρά του φορείου, να μου κάνει πολύ γρήγορο και δυνατό μασσάζ και στα δύο πόδια συγχρόνως! Αμέσως αισθάνθηκα ανακούφιση και τους δυνατούς πόνους να υποχωρούν. Επειδή όμως δεν ήξερα ποιος μου έκανε το μασσάζ και απορώνταε γιατί η οδοντίατρος δεν μου ανέφερε τίποτε σχετικά μ’ αυτό, την ρωτάω στα αγγλικά: «Who is touching my feet?» (Ποιός αγγίζει τα πόδια μου;). Κι εκείνη μου απαντά: «Nobody. There is nobody here. It’s only you and me». (Κανείς. Δεν είναι κανείς εδώ. Είμαστε μόνο εσύ κι εγώ). Κατά τη διάρκεια αυτού του σύντομου διαλόγου, εγώ εξακολουθούσα να αισθάνομαι το μασσάζ στα πόδια μου. Όμως, αμέσως μετά άρχισε να μειώνεται η έντασή του μέχρι που σταμάτησε. Ήμουν έκπληκτη κι απορημένη, όμως δεν είπα τίποτε. Κατάλαβα πως κάτι το υπερφυσικό είχε συμβεί και συγκινημένη συνέχιζα ενδόμυχα και μετά πολλών δακρύων την προσευχή.

Μετά από περίπου δύο ώρες ήρθαν και με πήραν με το φορείο για να μου κάνουν νέες ακτινογραφίες και αξονική τομογραφία. Όταν τελείωσα και με αυτές τις εξετάσεις, με έφεραν πάλι πίσω στο θάλαμο με τους ασθενείς. Μας είπαν να περιμένουμε για τα αποτελέσματα. Αφού είχε περάσει μία και πλέον ώρα, ήρθε και πάλι ο νευροχειρουργός που με είχε επισκεφθεί το πρωί και μου ανακοίνωσε πως οι νέες εξετάσεις δεν δείχνουν τίποτε το σοβαρό. Επίσης μου ανέφερε πως ακόμα και η κύρτωση από τη σκολίωση που είχαν δείξει οι πρώτες ακτινογραφίες είχε υποχωρήσει και ότι η σπονδυλική στήλη στο συγκεκριμένο σημείο είχε ισιώσει! «Μπορείτε να πάτε σπίτι σας», μου είπε, «αλλά να ξανάρθετε την ερχόμενη εβδομάδα για νέες εξετάσεις έτσι ώστε να δούμε πως θα εξελιχθεί η κατάστασή σας. Μου έδωσε και μια σακκούλα με 60 χάπια και μου συνέστησε να παίρνω 3X3 φορές την ημέρα, δηλαδή 9 χάπια συνολικά την ημέρα.

Πετώντας από τη χαρά μου και με τη βοήθεια των γνωστών μου προσώπων έβγαλα το ορθοπεδικό γιλέκο και φορώντας μόνο το κολλάρο σηκώθηκα από το φορείο. Μπορούσα να σταθώ όρθια! Η χαρά και η συγκίνησή μου δεν περιγράφονται. Για λόγους προληπτικούς με πήγαν με καροτσάκι μέχρι την αυλή του νοσοκομείου όπου περίμενε το αυτοκίνητο της ιεραποστολής και με έφερε πίσω στη βάση μου. Οι πόνοι είχαν κατά πολύ μειωθεί.

Όταν αργότερα ανέφερα σ’ έναν κληρικό της Ιεραποστολής τι είχε συμβεί στο νοσοκομείο με το μασσάζ, προς μεγάλη μου έκπληξη τον ακούω να μου λέει φανερά συγκινημένος: «Όταν κατά τη διάρκεια της Προσκομιδής μάθαμε το περιστατικό, προσευχήθηκα στον άγιο Νεκτάριο και του είπα: Άγιέ μου τρέξε στο νοσοκομείο, μια κι εμείς δεν μπορούμε να της προσφέρουμε καμμιά βοήθεια»!

Τότε πλέον βεβαιώθηκα ότι αυτός που ήρθε τρέχοντας στο θάλαμο ήταν ο άγιος Νεκτάριος! Ο Άγιός μας θαυματουργικά είχε αποτρέψει την εγχείρηση και ποιος ξέρει και τι άλλες δυσάρεστες και επώδυνες εξελίξεις…

Αυτή είναι η δεύτερη γνωστή θαυματουργική επέμβαση του αγίου Νεκταρίου στην Κορέα από τότε που τα άγια Λείψανά του εστάλησαν από την Ιερά Μονή της Αίγινας ως ευλογία στην εν Κορέα Ορθόδοξη Ιεραποστολή.

Η νοσοκομειακή σακκούλα με τα 60 χάπια εξακολουθεί να βρίσκεται ανέγγιχτη στο συρτάρι μου, αδιάψευστος μάρτυρας του θαύματος. Δεν πήρα ούτε ένα χάπι. Ούτε και στο νοσοκομείο ξαναπήγα. Με τη βοήθεια του αγίου μας Νεκταρίου έγινα εντελώς καλά χωρίς καμία ιατρική βοήθεια. Δοξάζω τον Τριαδικό μας Θεό, την Παναγία μας και τον άγιο Νεκτάριο γι’ αυτή την τόσο μεγάλη αντίληψη και βοήθειά Του προς εμένα την τόσο μικρή και ανάξια.

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/12/blog-post_20.html

Πειρασμοί για τους νέους σήμερα ( Γεροντας Παϊσιος )

 Πολλοί οι πειρασμοί και οι κίνδυνοι για τους νέους σήμερα, Γέροντα. Ανησυχούμε, παρ' όλο που φροντίζουμε να έχουμε τα παιδιά μας μέσα στην Εκκλησία.
- Τα παιδιά που έχουν ποτιστεί από μικρά στην ευσέβεια, μην τα φοβάστε. Και να ξεφύγουν, λίγο, λόγω ηλικίας, λόγω πειρασμών, θα επανέλθουν. Είναι σαν τα κουφώματα που τα περνάμε με το λάδι και δεν τα πιάνει η σαπίλα.
· Από ποια ηλικία πιστεύεις, γέροντα , ότι αρχίζουν τα παιδιά να γίντονται δέκτες και με ποιο τρόπο πρέπει ν ενεργούμε πάνω τους σαν γονείς, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να τα βλάψουμε από τυχόν υπερβολές:
- Πρώτα - πρώτα τα παιδιά αντιγράφουν εμάς και μάλιστα από μωρά. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να ενεργούμε επάνω τους όπως στα ρολόγια. Όσο παίρνει το ελατήριό τους, τα κουρδίζουμε γρήγορα. Μετά σιγά - σιγά , προσέχοντας να μη σπάσουμε το ελατήριό τους με το ζόρισμα.
· Πολλές φορές , Γέροντα , τα παιδιά αντιδρούν σε διάφορα θέματα ευσέβειας.
- Όταν κάτι δεν πάει καλά, πάντα κάτι φταίει. Μήπως φταίει το παράδειγμά σας; Μήπως φταίνε τίποτε κακά θέματα , τίποτε άσχημες πράξεις, άσχημα λόγια μέσα στο σπίτι; Πάντως την ευσέβεια τη δίνουμε στα παιδιά με το γάλα και όχι με την ξηρά τροφή. Ποτέ με πίεση και προσταγή. Και προπάντος με το παράδειγμά μας.
- Στις περιπτώσεις των κακών πράξεων το ξύλο φέρνει αποτέλεσμα;
- Να το αποφεύγουμε όσο μπορούμε. Ούτε εκείνα τα μη - μη συνέχεια. Του παιδιού να του δίνουμε να καταλαβαίνει. Να ξέρει πότε κάνουμε κάτι και πότε δεν κάνουμε. Μόνο τότε το φέρνουμε σε λογαριασμό.
· Γέροντα , παρ' όλο που τα ακολουθούμε όλα αυτά, εκείνα γίνονται ατίθασα. Μερικές φορές ξεπερνάνε κάθε όριο. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.
- Ας δίνουμε καμιά φορά το κατσαβίδι και στο Χριστό για να ρυθμίζει τα πράγματα σφίγγοντας μερικές βίδες. Μην περιμένουμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας.
· Όταν, Γέροντα το παιδί είναι μέσα στην Εκκλησία, αλλά μετά από κάποια ηλικία αρχίζει ν' αλλάζει συμπεριφορά, να ξεφεύγει, πως πρέπει να ενεργούμε;
- Με ηρεμία. Αν είναι κάτι πολύ σοβαρό να επεμβαίνουμε. Να παραβλέπουμε και τίποτε για να μη θυμώνει και γίνεται χειρότερο.
· Όταν ένα παιδί μπλέξει με κακές παρέες και εγκαταλείψει το σπίτι του, ενώ δεν έχει πάρει πολύ Χριστό μαζί του, υπάρχουν ελπίδες να επανέλθει;
- Αγάπη πήρε μέσα του; Όταν μέσα στο σπίτι υπάρχει αγάπη και το ίδιο το παιδί το περιβάλλουμε με αγάπη και φύγει και να μπλέξει με παρέες και με γλέντια, θα δει κάποια στιγμή ότι έξω δεν υπάρχει αγάπη. Θα δει ότι υπάρχει παντού υποκρισία και θα γυρίσει στο σπίτι. Ενώ αν θυμάται εχθρότητα και μίσος, Δε θα του κάνει καρδιά να πάρει τη στράτα του γυρισμού.
· Όταν γνωρίσουμε το Χριστό αργά, δηλαδή ενώ τα παιδιά μας έχουν ήδη μεγαλώσει, τι πρέπει να κάνουμε για να τα βάλουμε στο δρόμο του Θεού;
- Εδώ μόνο η προσευχή φέρνει αποτέλεσμα. Πρέπει να ζητήσουμε από το Θεό με πολλή πίστη έλεος γι' αυτά τα παιδιά, που δεν ευθύνονται για την απιστία τους. Να αναγνωρίσουμε ότι η ευθύνη είναι μόνο δική μας, να ταπεινωθούμε και να μετανοήσουμε ειλικρινά και ο Θεός θα τα βοηθήσει. Έχει Εκείνος τον τρόπο του. Όλο και κάποιο σωσίβιο θα τους ρίξει για να σωθούν.



Γεροντας Παϊσιος

Looking at ourselves before judging others ( Elder Paisios )

-Elder,I often see and judge the failings and defects of others.

-Do you now what your illness is?
-No
-That's why you know the illness of others.If you knew your own illness,you wouldn't know the illness of others.I am not saying you shouldn't be concerned with their pain and suffering,but you mustn't preoccupy yourself with their faults.If a person is not concerned with his self,the tempter devil will lead him to be concerned with other people's faults.If we work on ourselves,then we know ourselves and come to know others as well.Otherwise,we judge others by wrong assumptions we make about ourselves.

-Elder,what helps the most in correcting ourselves?

-First of all,we need willpower.In a way,willpower provides the good foundation.Secondly,one must become aware that he is sick and take necessary antibiotic treatment;otherwise,if one is sick and hides the sickness,if he refuses to acknowledge it to himself and others, he will suddenly collapse one day before he realizes it,and will already be beyond medical help.Let's say someone knows that he has a pretubercular condition that is causing his lack of appetite.People ask him,"Why don't you eat?""And he replies,Oh,I just don't like this food."Then he has aches and pains and can barely walk."Why are you walking like that?"they ask him.And he again says,"Oh,I like to go very slowly,why should i run like crazy."He doesn't admit to them or himself that he has aches and pains and can't walk.Then he has a cough." Why are you coughing?" "It's probably some allergy," he replies.Again,he won't admit that his lungs are a mess.In the meantime,he starts spitting blood but he still refuses to acknowledge his illness and says, "Oh,my throat must be sore!"

-And all this,Elder,simply because he refuses to acknowledge he has tuberculosis?

-Yes,he hides it and he hides from it.And while he is hiding it,he is gradually overtaken by full-scale tuberculosis.The lungs burst,he spits enough blood to fill buckets,then he collapses and the illness is exposed,but by then it is too late.But if he'd acknowledged the symptoms early on and accepted the necessary treatment,he'd have been healthier than the healthy.What I'm trying to say is that when it comes to the spiritual life,those who justify,hide or ignore their passions and faults,will in the end receive such demonic influence that they won't be able to hide.Have you any idea what it is like to accept demonic influence?One becomes like a wild beast,fiercely defensive,foul-mouthed,refusing any help from anyone.
This is why the starting point is for one not to be embarrassed,but to be gladly aware of his illness,his faults.From that point ,he must accept the necessary treatment,the appropriate medicines,and be grateful to his physicians-the Spiritual Father or the Elder-and not resist them.Look at how someone who's ill stretches out his arm to be given a blood transfusion,he's poked with the needle,it hurts,but he accepts the pain for the sake of his health.Or having an operation,we know how painful it is and yet we endure it for the sake of our health.

-Elder,when I know that a very strict remark will help me,why is it that i do not accept it gladly?

-Look,you may not be willing to accept it gladly,but do you at least realise that this is not right?
-Yes ,i do.
-Well then,if you realise it,that's something.You see,a person who is ill takes a pill that may be bitter as poison,but he accepts it better than candy,simply because he understands that it will help him.If we don't accept the bitter medicine,we can't expect to be cured.To be strengthened by Christ,one must recognise his weakness and take the medicine.
Taken from Elder Paisios of Mount Athos,Spiritual Counsels Vol3 "Spiritual Struggle"

What happens the first 40 days after death ( St. John Maximovitch )

Limitless and without consolation would have been our sorrow for close ones who are dying, if the Lord had not given us eternal life. Our life would be pointless if it ended with death. What benefit would there then be from virtue and good deed? Then they would be correct who say: "Let us eat and drink, for tomorrow we die!"

But man was created for immortality, and by His resurrection Christ opened the gates of the Heavenly Kingdom, of eternal blessedness for those who have believed in Him and have lived righteously. Our earthly life is a preparation for the future life, and this preparation ends with our death. "It is appointed unto man once to die, but after this the judgment" (Heb 9:27). Then a man leaves all his earthly cares; the body disintegrates, in order to rise anew at the General Resurrection. Often this spiritual vision begins in the dying even before death, and while still seeing those around them and even speaking with them, they see what others do not see.

But when it leaves the body, the soul finds itself among other spirits, good and bad. Usually it inclines toward those which are more akin to it in spirit, and if while in the body it was under the influence of certain ones, it will remain in dependence upon them when it leaves the body, however unpleasant they may turn out to be upon encountering them.

For the course of two days the soul enjoys relative freedom and can visit places on earth which were dear to it, but on the third day it moves into other spheres. At this time (the third day), it passes through legions of evil spirits which obstruct its path and accuse it of various sins, to which they themselves had tempted it.

According to various revelations there are twenty such obstacles, the so-called "toll-houses," at each of which one or another form of sin is tested; after passing through one the soul comes upon the next one, and only after successfully passing through all of them can the soul continue its path without being immediately cast into gehenna. How terrible these demons and their toll-houses are may be seen in the fact that Mother of God Herself, when informed by the Archangel Gabriel of Her approaching death, answering her prayer, the Lord Jesus Christ Himself appeared from heaven to receive the soul of His Most Pure Mother and conduct it to heaven. Terrible indeed is the third day for the soul of the departed, and for this reason it especially needs prayers then for itself.

Then, having successfully passed through the toll-houses and bowed down before God, the soul for the course of 37 more days visits the heavenly habitations and the abysses of hell, not knowing yet where it will remain, and only on the fortieth day is its place appointed until the resurrection of the dead. Some souls find themselves (after the forty days) in a condition of foretasting eternal joy and blessedness, and others in fear of the eternal torments which will come in full after the Last Judgment. Until then changes are possible in the condition of souls, especially through offering for them the Bloodless Sacrifice (commemoration at the Liturgy), and likewise by other prayers.

How important commemoration at the Liturgy is may be seen in the following occurrence: Before the uncovering of the relics of St. Theodosius of Chernigov , the priest-monk (the renowned Starets Alexis of Goloseyevsky Hermitage, of the Kiev-Caves Lavra, who died in 1916) who was conducting the re-vesting of the relics, becoming weary while sitting by the relics, dozed off and saw before him the Saint, who told him: "I thank you for laboring with me. I beg you also, when you will serve the Liturgy, to commemorate my parents" -- and he gave their names (Priest Nikita and Maria). "How can you, O Saint, ask my prayers, when you yourself stand at the heavenly Throne and grant to people God's mercy?" the priest-monk asked. "Yes, that is true," replied St. Theodosius, "but the offering at the Liturgy is more powerful than my prayer."

Therefore, panikhidas (i.e., Trisagion Prayers for the Dead) and prayer at home for the dead are beneficial to them, as are good deeds done in their memory, such as alms or contributions to the church. But especially beneficial for them is commemoration at the Divine Liturgy. There have been many appearances of the dead and other occurrences which confirm how beneficial is the commemoration of the dead. Many who died in repentance, but who were unable to manifest this while they were alive, have been freed from tortures and have obtained repose. In the Church prayers are ever offered for the repose of the dead, and on the day of the Descent of the Holy Spirit, in the kneeling prayers at vespers, there is even a special petition "for those in hell."

Every one of us who desires to manifest his love for the dead and give them real help, can do this best of all through prayer for them, and particularly by commemorating them at the Liturgy, when the particles which are cut out for the living and the dead are let fall into the Blood of the Lord with the words: "Wash away, O Lord, the sins of those here commemorated by Thy Precious Blood and by the prayers of Thy saints."

We can do nothing better or greater for the dead than to pray for them, offering commemoration for them at the Liturgy. Of this they are always in need, and especially during those forty days when the soul of the deceased is proceeding on its path to the eternal habitations. The body feels nothing then: it does not see its close ones who have assembled, does not smell the fragrance of the flowers, does not hear the funeral orations. But the soul senses the prayers offered for it and is grateful to those who make them and is spiritually close to them.

O relatives and close ones of the dead! Do for them what is needful for them and within your power. Use your money not for outward adornment of the coffin and grave, but in order to help those in need, in memory of your close ones who have died, for churches, where prayers for them are offered. Show mercy to the dead, take care of their souls.

Before us all stands the same path, and how we shall then wish that we would be remembered in prayer! Let us therefore be ourselves merciful to the dead.

As soon as someone has reposed, immediately call or inform a priest, so he can read the Prayers appointed to be read over all Orthodox Christians after death.

Try, if it be possible, to have the funeral in Church and to have the Psalter read over the deceased until the funeral.

Most definitely arrange at once for the serving of the forty-day memorial, that is, daily commemoration at the Liturgy for the course of forty days. (NOTE: If the funeral is in a church where there are no daily services, the relatives should take care to order the forty-day memorial wherever there are daily services.) It is likewise good to send contributions for commemoration to monasteries, as well as to Jerusalem, where there is constant prayer at the holy places.

Let us take care for those who have departed into the other world before us, in order to do for them all that we can, remembering that "Blessed are the merciful, for they shall obtain mercy." 

 St. John Maximovitch

Cup of Christ ( St. Ignatius Brianchaninov )

The Cup of Christ is suffering. For those who drink from it on earth, the Cup of Christ grants participation in Christ's Kingdom.


St. Ignatius Brianchaninov

10 απλά καθημερινά πράγματα που ευαρεστούν τον Χριστό ( Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης )

Προσπάθησε να ευαρεστείς στον Θεό σε όλα και πάντοτε και να σκέπτεσαι τη σωτηρία της ψυχής σου από την αμαρτία και το διάβολο και την υιοθεσία της από τον Θεό.

Όταν σηκώνεσαι από το κρεβάτι: κάνε το σημείο του σταυρού και λέγε: «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Επίσης: «Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς· και, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου».

Όταν πλένεσαι, είτε στο σπίτι σου είτε στα λουτρά, λέγε: «Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι».

Όταν ντύνεσαι, σκέψου την καθαρότητα της καρδιάς και ζήτησε από τον Θεό καθαρή καρδιά: «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός». Και: «Πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου».

Όταν βγάζεις τα παλιά ρούχα και τα παρατάς με περιφρόνηση, θυμήσου με μεγαλύτερη περιφρόνηση την παραίτηση του παλαιού, του αμαρτωλού, του εμπαθούς, του σαρκικού ανθρώπου.

Όταν γεύεσαι τη γλυκύτητα του ψωμιού, θυμήσου τον αληθινό Άρτο, ο οποίος δίνει στην ψυχή την αιώνια ζωή, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, και να αισθάνεσαι πείνα γι᾽ αυτόν τον Άρτο -δηλαδή, να επιθυμείς να κοινωνείς απ᾽ Αυτόν συχνότερα. Πίνοντας νερό, τσάϊ, γλυκό κρασί η άλλο ποτό, θυμήσου το αληθινό ποτό, το οποίο σβήνει τη δίψα της ψυχής που φλέγεται από τα πάθη- το πανάχραντο και ζωοποιό Αίμα του Σωτήρος.

Όταν αναπαύεσαι την ημέρα, θυμήσου την αιώνια ανάπαυση, την ετοιμασμένη για εκείνους οι οποίοι αγωνίζονται και παλεύουν κατά της αμαρτίας, κατά των αερίων πνευμάτων του κακού, κατά της ανθρωπίνης αδικίας η τραχύτητας και αμάθειας. και Όταν ξαπλώνεις για να κοιμηθείς τη νύχτα, σκέψου τον ύπνο του θανάτου, ο οποίος αργά η γρήγορα οπωσδήποτε θα έρθει σε όλους μας, και τη σκοτεινή εκείνη, αιώνια, φοβερή νύκτα, στην οποία θα ριχθούν όλοι οι αμετανόητοι αμαρτωλοί.

Όταν αντικρύζεις το φως της ημέρας, σκέψου την ανέσπερη μέρα, την αιώνια, τη λαμπρότατη -τη λαμπρότερη κι από την πιο λαμπρή γήινη μέρα- την ημέρα της βασιλείας των Ουρανών, κατά την οποία θα χαρούν όλοι όσοι προσπάθησαν να ευαρεστήσουν στον Θεό η μετανόησαν ενώπιον του Θεού για όλα όσα έκαναν κατά τη διάρκεια της πρόσκαιρης αυτής ζωής.

Όταν πηγαίνεις κάπου, θυμήσου τη δίκαιη πνευματική πορεία ενώπιον του Θεού και λέγε: «Τα διαβήματά μου κατεύθυνον κατά το λόγιόν Σου και μη κατακυριευσάτω μου πάσα ανομία».

Όταν κάνεις κάτι, προσπάθησε να το κάνεις με τη σκέψη του Θεού, του Δημιουργού, ο οποίος έκανε τα πάντα με την άπειρη σοφία, χάρη και παντοδυναμία Του και σε δημιούργησε κατ᾽ εικόνα και ομοίωσή Του.

Όταν παίρνεις η έχεις χρήματα η θησαυρό, θυμήσου ότι ο ακένωτος θησαυρός μας, από τον οποίο αντλούμε όλους τους θησαυρούς της ψυχής και του σώματός μας, η ανεξάντλητη πηγή κάθε ευλογίας, είναι ο Θεός. Ευχαρίστησέ Τον με όλη την καρδιά σου, και μην κλείνεις τους θησαυρούς σου μέσα σου, μήπως έτσι κλείσεις την είσοδο της καρδιάς σου στον ανεκτίμητο και ζωντανό θησαυρό, τον Θεό· αλλά μοίρασε μέρος της περιουσίας σου σ᾽ αυτούς που έχουν ανάγκη, στους άπορους, στους φτωχούς αδελφούς σου, οι οποίοι έχουν μείνει σ᾽ αυτήν τη ζωή για να φανερώσεις σ᾽ αυτούς την αγάπη και την ευγνωμοσύνη σου στον Θεό, και να αμειφθείς γι᾽ αυτό στην αιωνιότητα από τον Θεό.

Όταν βλέπεις τη λευκή λάμψη του αργύρου, μη δελεασθείς από αυτήν αλλά σκέψου ότι η ψυχή σου οφείλει να είναι λευκή και να λάμπει με τις αρετές του Χριστού. Όταν βλέπεις τη λάμψη του χρυσού, μη σαγηνεύεσαι από αυτήν αλλά θυμήσου ότι η ψυχή σου πρέπει να καθαρίζεται με τη φωτιά όπως ο χρυσός, και ότι ο Κύριος επιθυμεί να σε κάνει να λάμπεις κι εσύ όπως ο ήλιος, στην αιώνια, λαμπρή βασιλεία του Πατέρα Του. Θυμήσου ότι θα δεις τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Θεό, την Αγία Τριάδα, την Υπεραγία Παρθένο και Μητέρα του Θεού και όλες τις επουράνιες δυνάμεις και τους αγίους να λάμπουν πλημμυρισμένοι από το ανέκφραστο φως το οποίο ξεχύθηκε επάνω τους».

«Η συνεχής προσπάθεια για εκκοπή του μετεωρισμού και καθαρά προσευχή»

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/12/10.html
http://www.diakonima.gr