On the proper way to face sorrows ( St. Isaac the Syrian )

 
Christ and the Theotokos "Extreme Humility"


Just as the eyebrows approach each other, so are the temptations close to men. It was the economy of God to be so, with wisdom that we may receive benefit: namely, through knocking persistently, because of the sorrows, on the door of God's mercy and to enter into your mind, due to the fear of grievous events, the seed of memory of God, so that you may approach Him with supplications and your heart be sanctified through the continuous remembrance of Him. And while you ask Him, He will listen.

The person walking the road of God must thank Him for all the sorrows that he faces, and to accuse and dishonor his negligent self, and know that the Lord who loves and looks after him, would not have allowed the grievous things to happen to wake his mind up, if he had somehow not been negligent. God may have allowed some sorrow because man has become proud and consequently he should understand and let him not become disturbed but find the cause within himself, so that the affliction may not double up, namely suffer and not wish to be treated. "In God who is the source of justice there is no injustice". May we not think otherwise.

Do not avoid the sorrows, because being helped by them you learn the truth and love of God well. And do not fear the temptations (negative experiences) for through them you discover treasures. Pray that you may not enter into spiritual temptations, while for the bodily ones, prepare to face them with all your strength, for without them you cannot approach God. Through them comes the divine rest. Whoever avoids the bodily temptations avoids virtue.

Without temptations the providence of God for man does not manifest itself, and it is impossible without them to receive the boldness in God and learn the wisdom of the Holy Spirit and moreover, it will not be possible to anchor the divine love in your soul. Before the arrival of temptations, man prays to God as a stranger. From the moment however he enters into temptations for the love of God and does not change opinion, let's say, he has God duty bound towards him and God considers him a genuine friend. For he fought and conquered the enemy, to fulfill the will of God.

God does not grant any big grace without a big temptation preceding it, for according to the severity of the temptations the graces were ordained by the wisdom of God, which however men normally do not understand. By the measure of the great sorrows that the providence of God sends you, you understand the great value that His magnanimity grants you. For according to the sorrow you experience is the consolation you will receive.

If you ask me what is the reason for all these, I will answer you: your negligence, for you did not bother to find the cure. The cure of all of them is one, and with it man's soul finds immediately the consolation it longs for. But what is the cure? "It is the humility of the heart". Without it, it is impossible to destroy the fence of temptations, in the contrary in fact you will discover that the temptations become stronger and weaken you...

According to the level of humility, God gives you the strength to endure calamities. And according to the measure of your patience, the weight of your sorrows becomes light and so you are consoled. And as you are consoled so does your love for God increases. And as much as you love God that much greater joy the Holy Spirit bestows on you. Our compassionate God wishing to bring the temptation of His true children to a good end, does not take but instead gives them the strength to endure. "All these gifts (consolation, love, joy) the strugglers acquire as fruit of their patience" for their souls to arrive at perfection. I wish our Christ and God to make us worthy through His grace to endure the bitterness of temptations for His love and with gratitude of our heart. Amen.

The saints show their love to God indeed, by their suffering in His name when for example He sends them sorrows without however distancing from them, for He loves them. Through this suffering love their heart obtains Boldness, so that they may approach Him freely and with conviction that their supplications will be heard and realized. The power of prayer that has boldness is great. That is why He allows His saints to experience every sorrow and acquire experience and be assured of His help and how much He provides and cares for them. This way they acquire wisdom and good sense from temptations, that they may not become negligent, that they may not lack spiritual asceticism on both good and bad, and thus receive through their trials, the knowledge of all things they would need. For otherwise they will be swept away by ignorance and will become the mockery of demons. For if they exercised only in the good things and had no experience of struggles with the evil, they would have gone to war totally unprepared...

Man cannot taste and value the good, if previously he did not experience the bitterness of the temptations...

Men come to the true knowledge, when God deprives them of His power and makes them to co-experience the human weakness and the difficulty that temptations cause, the cunningness of the enemy, and what adversary they have to fight and how much they have advanced and progressed in virtue and that without the power of God they are weak towards any passion. God does this, that they may receive from all these negative experiences, true humility and to approach close to Him and wait for His certain help and to pray with patience. So where could they learn all these but through the experience of many sorrows which He allows for them to experience? For this way one acquires stable faith through these sorrows while he is assured of the divine help that he many times receives during his struggles.

The strugglers therefore, are tempted that they may increase their spiritual wealth, the negligent though to protect themselves from whatever hurts them, the slumberous that they may be awakened, the distant ones that they may approach God and the friends of God that they may enter His Holy Abode with boldness. A son inexperienced in life cannot manage the wealth of his father and help him. For this, in the beginning God sends difficulties and hardships to His children and then He reveals His gifts. Like little children become frightened of scary sights and run, grabbing at their dress of their parents and ask for their help, so does the soul; the more upset and saddened by the fear of temptation the more it runs and clings on God and begs Him with unceasing supplications. And as temptations fall on it, one after the other, that much more it prays. However, when they stop and it recovers its comforts, normally it loses touch with reality and distances from God.

The sorrows and dangers kill sensuality, while good times and indifference feed it. For this both God and the holy Angels are joyful in our sorrows, while the devil and his accomplices are joyful when we are lazy and have a good time.

Leave your cares to God and in all your difficulties judge yourself, for you, yourself is the cause for all...

All the sad occasions and sorrows will torment us doubly if we have no patience. For with patience man turns away the bitterness of afflictions, while pusillanimity gives birth to the despair of hell. Patience is the mother of consolation; it is spiritual power that is born of a broad heart. It is difficult for man to find this power during sorrows, if he does not have the divine grace, which he acquires through persistent prayers and with tears.

 
 St. Isaac the Syrian

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/01/on-proper-way-to-face-sorrows.html

Για εκείνους που δεν έχουν αγάπη ( Οσίου Εφραιμ του Σύρου )

Είναι μακάριος ο άνθρωπος εκείνος που έχει αγάπη Θεού, γιατί περιφέρει με την παρουσία του τον Θεό, διότι ο Θεός είναι αγάπη, και αυτός που μένει μέσα στην αγάπη, μένει « ἐν τῶ Θεῶ». Εκείνος που έχει αγάπη υπερέχει, με τη βοήθεια του Θεού, από όλους. Εκείνος που έχει αγάπη δε φοβάται, διότι η αγάπη βγάζει έξω από την ψυχή το φόβο.
Εκείνος που έχει αγάπη δεν αποστρέφεται ποτέ κανέναν, ούτε μικρό, ούτε μεγάλο, ούτε ένδοξο, ούτε άδοξο, ούτε φτωχό, ούτε πλούσιο, αλλά γίνεται ακάθαρτο αποσπόγγισμα όλων. Όλα τα σκεπάζει, όλα τα υπομένει. Εκείνος που έχει αγάπη δεν αλαζονεύεται εναντίον κάποιου, δεν ξιππάζεται, κανέναν δεν κακολογεί, αλλά και αυτούς που κακολογούν τους αποφεύγει.
Εκείνος που έχει αγάπη δε σκέφτεται με πανουργία, δε θέλει να υποσκελίσει, ούτε υποσκελίζει τον αδελφό.
Εκείνος που έχει αγάπη δε ζηλεύει, δε φθονεί, δεν κατατρέχει, δε χαίρεται με την πτώση των άλλων, δεν εξευτελίζει αυτόν που έπεσε σε σφάλμα, αλλά τον συλλυπείται και τον συμπαραστέκεται και τον ανακουφίζει, δεν παραβλέπει τον αδελφό στην ανάγκη του, αλλά τον συμπαραστέκεται, και πεθαίνει μαζί του.

Εκείνος που έχει αγάπη εκτελεί το θέλημα του Θεού, και είναι μαθητής του, διότι ο ίδιος ο καλός μας Δεσπότης είπε « Από αυτό θα ξέρουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν αγαπάτε ο ένας τον άλλο». Εκείνος που έχει αγάπη ποτέ δεν αποκτά κάτι για τον εαυτό του, δε θεωρεί τίποτε δικό του, αλλά όλα όσα έχει τα προσφέρει κοινά σε όλους. Εκείνος που έχει αγάπη κανέναν δε θεωρεί ξένο, αλλά όλους τους έχει δικούς του.

Εκείνος που έχει αγάπη δεν παροργίζεται, δεν ξιππάζεται, δε φουντώνει από οργή, δε χαίρεται για την αδικία που γίνεται, δεν εξακολουθεί να ψεύδεται, κανέναν δε θεωρεί εχθρό, παρά μόνο τον Διάβολο. Εκείνος που έχει αγάπη όλα τα υπομένει, είναι ευεργετικός, είναι μακρόθυμος.
Λοιπόν, είναι μακάριος αυτός που έχει αποκτήσει την αγάπη, και με αυτήν ως κτήμα αναχωρεί προς τον Θεό, διότι ο Θεός, αναγνωρίζοντας τον δικό του άνθρωπο, θα τον δεχθεί στους κόλπους του, θα ζει δηλαδή ο εργάτης της αγάπης μαζί με τους Αγγέλους, και θα βασιλεύσει μαζί με τον Χριστό.
Διότι την αγάπη έχοντας ήρθε και ο Θεός Λόγος επάνω στη γη, μ’ αυτήν και ο παράδεισος έχει ανοιχθεί για μας, και η ανάβαση στον ουρανό διακηρύχθηκε για όλους.
Ενώ ήμασταν εχθροί με τον Θεό, με την αγάπη συμφιλιωθήκαμε μ’ αυτόν. Ορθά λοιπόν είπαμε ότι η αγάπη είναι ο Θεός, και αυτός που μένει μέσα στην αγάπη, μένει « ἐν τῶ Θεῶ».




Για εκείνους που δεν έχουν αγάπη .Είναι άθλιος και ταλαίπωρος εκείνος που ζει μακριά από την αγάπη, διότι αυτός περνά τις μέρες της ζωής του ονειροπολώντας. Και ποιος δε θα πενθήσει τον άνθρωπο εκείνο που είναι μακριά από τον Θεό, και στερείται από το φως, και ζει στο σκοτάδι; Διότι, σας λέω, αδελφοί μου, ότι εκείνος που δεν έχει την αγάπη του Χριστού, είναι εχθρός του. Δεν ψεύδεται ο Απόστολος που είπε, ότι αυτός που μισεί τον αδελφό του είναι φονιάς, και περιπατεί στο σκοτάδι, και εύκολα κυριεύεται από κάθε αμαρτία. Γιατί εκείνος που δεν έχει αγάπη, έντονα θυμώνει, έντονα παροργίζεται, έντονα μισεί.
Εκείνος που δεν έχει αγάπη χαίρεται με την αδικία των άλλων, δε συμπάσχει μ’ αυτόν που έπεσε σε σφάλμα, δεν απλώνει για βοήθεια το χέρι του στον πεσμένο, δε συμβουλεύει αυτόν που παρασύρθηκε, δε στηρίζει αυτόν που κλονίζεται.
Εκείνος που δεν έχει αγάπη είναι ανάπηρος στο νου, είναι φίλος του Διαβόλου, είναι εφευρέτης κάθε πονηρίας, είναι δημιουργός συγκρούσεων, είναι φίλος των υβρεολόγων, είναι σύντροφος αυτών που κακολογούν τους άλλους, σύμβουλος αυτών που αυθαδιάζουν, συντελεστής στη χειροτέρευση αυτών οι οποίοι φθονούν, εργάτης της υπερηφάνειας, σκεύος της αλαζονείας.
Και με ένα λόγο, αυτός που δεν απέκτησε την αγάπη είναι όργανο του Εχθρού, και πλανιέται σε όλα τα μονοπάτια της ζωής του, και δεν ξέρει ότι βαδίζει μέσα στο σκοτάδι.

Του Οσίου Εφραιμ του Σύρου, έργα τόμος Α΄.

Τί είναι και τί περιέχει η ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με»; ( Αγίου Συμεών )

«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με»είναι και προσευχή και ευχή και ομολογία πίστεως.
- Είναι προσευχή, διότι μ’ αυτήν ζητούμε παρακλητικά το θείο έλεος.
- Είναι ευχή επειδή παραδίδουμε τους εαυτούς μας στο Χριστό με το να Τον επικαλούμεθα.
- Είναι ομολογία, διότι μακαρίστηκε ο Πέτρος επειδή ομολόγησε αυτό το όνομα.
- Παρέχει το Πνεύμα διότι «κανένας δεν λέει τον Ιησού Κύριο, παρά με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος».
- Χορηγεί θείες δωρεές διότι γι’ αυτήν λέει ο Χριστός στον Πέτρο «θα σου δώσω τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών».

- Είναι κάθαρση καρδιάς διότι βλέπει το Θεό και Τον καλεί και καθαρίζει αυτόν που βλέπει.
- Διώχνει τους δαίμονες, διότι με το Όνομα του Ιησού Χριστού διώχθηκαν και διώκονται όλοι οι δαίμονες.
- Είναι και κατοίκηση Χριστού μέσα μας διότι με το να Τον φέρουμε στη μνήμη μας – – Είναι μέσα μας και με την ενθύμηση κατοικεί και μας γεμίζει ευφροσύνη, όπως λέει, «θυμήθηκα το Θεό και γέμισα ευφροσύνη» .
- Είναι πηγή πνευματικών σκέψεων και λογισμών, διότι ο Χριστός είναι ο θησαυρός κάθε σοφίας και γνώσεως, και αυτά τα χορηγεί σ’ εκείνους που μέσα τους κατοικεί.
- Είναι απολύτρωση των αμαρτιών, επειδή λέει γι’ αυτήν «Όσα λύσεις, θα είναι λυμένα στον ουρανό».
- Είναι θεραπευτήριο ψυχών και σωμάτων, επειδή λέει «στο όνομα του Ιησού Χριστού, σήκω και περπάτα» και «Αινέα, σε θεραπεύει ο Ιησούς Χριστός».
- Χορηγεί το θείο φωτισμό, διότι ο Χριστός είναι το αληθινό φως και μεταδίδει σ’ αυτούς που Τον επικαλούνται από τη λαμπρότητα και τη χάρη Του. «Ας είναι, λέει, η λαμπρότητα του Κυρίου και Θεού μας σ’ εμάς», και «όποιος με ακολουθεί θα έχει το φως της ζωής».
- Είναι πηγή του θείου ελέους διότι ζητούμε το έλεος. Και ο Κύριος είναι ελεήμων και ελεεί όλους όσοι τον επικαλούνται, και κάνει γρήγορη εκδίκηση εκείνων που βοούν προς Αυτόν.
- Είναι η μόνη σωτηρία διότι, λέει ο Απόστολος «με κανέναν άλλο δεν μπορούμε να σωθούμε», και «Αυτός είναι ο σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός». Γι’ αυτό και κατά την εσχάτη ημέρα «κάθε γλώσσα θα ομολογήσει» και θα ανυμνήσει, θέλοντας και μη θέλοντας «ότι Κύριος είναι ο Ιησούς Χριστός, για να δοξάζεται ο Θεός Πατέρας».

Αυτό είναι το σημάδι της πίστεως μας, ότι είμαστε και ονομαζόμαστε Χριστιανοί και δίνουμε μαρτυρία ότι είμαστε εκ Θεού. «Όποιος ομολογεί πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός που ήλθε και έγινε άνθρωπος, αυτός είναι εκ του Θεού» λέει όπως είπαμε και πριν, και όποιος δεν ομολογεί δεν είναι εκ του Θεού. Και αυτός που δεν ομολογεί τον Ιησού Χριστό είναι από τον Αντίχριστο.
 
(Αγίου Συμεών, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, Η Προσευχή του Ιησού, Εκδ. Επέκταση)

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/01/blog-post_3787.html