Friday, January 23, 2015
The Devil Dies When He Does Not Receive the Pleasure of the Senses ( Saint Nicodemos The Hagiorite )
Since the devil has as nourishment the passions and pleasures of the senses, he too will die as he is deprived of this nourishment. “The strong lion perishes for lack of prey” (Job 4:11). St. Neilos has noted that the devil is often referred to as an “ant-lion,” just as the passions are. This means that at first these passions appear as something very small, but later become great and strong like lions. Do you see, dear brother, what great enemies you have to defeat? Do you see that by cutting off the passions of the senses, you are also going to put Satan to death? But alas this cutting off and this victory cannot be won without a war. It is like the external wars, no one can win a victory without first waging a war against the enemy. It is certain that you have to experience a great struggle in each of your senses both from the point of view of habit and of the enemy.
For the bad habit desires to draw each sense toward its pleasurable object when it is present. On the other hand, the enemy desires to wage a great battle in the memory and imagination of the mind in order to achieve its consent to enjoy that pleasure, so that, in doing so, the devil can also enjoy the same pleasure. But you must stand courageously and never consent to the will of the enemy. Say to yourself that iambic proverb of St. Gregory the Theologian: “No one can excel by beginning from cowardice; it is the victories that bring praise.”
An ancient people recognized their children to be their genuine offspring only after placing before them a viper and observing them catch it courageously. You too, dear brother, must make the enemy realize that you are a true child of Christ Who is your heavenly Father, and who has overcome the passions and the devil-through the courage you demonstrate in fighting against the evil passions of your senses. And if the enemy stands to fight you, be not afraid to tell him what that brave Spartan said to Xerxes: “Oh king, you managed to sail the sea and to cut a channel across the peninsula of Athos, but you will not pass the side of one armed Spartan.” For this reason then show the enemy that you are not a slave of your senses, but lord and king. Show that you are not only flesh and blood, but a rational mind, appointed by God to be leader and sole ruler over the irrational passions of the body. Say to yourself that wise proverb about evil habits: “The best learning for man is to unlearn evil.” Now, if I have learned, wrongly, to give to my senses their sensual objects, and this wrong learning has brought about a bad habit, and this bad habit a still further bad condition, why can I not now learn to do the opposite? Let, therefore, the good learning become a good habit and the good habit a good and permanent condition. If, in doing this, I am to experience difficulties and bitterness at first, let me experience them. Afterward I will be able to experience both ease and joy. The first efforts to learn and practice the virtues and establish the habit of virtuous living are often very bitter and most difficult for the senses. The activity that follows after these initial efforts to acquire the habit of virtuous living is very easy, ineffably sweet, and enjoyable. Briefly we can say that angels are invisibly present, holding crowns in their hands. Christ himself is the one Who will crown you every time you are victorious in the battle against the evil passions of the senses and you do not succumb to them. St. Basil said: “Suffering brings glory, and tribulation brings crowns.” But you have been beaten once or twice (I hope not!). Be not completely overcome. Stand firm and courageous, calling upon God for help. If you do so, the grace of God will come directly to your help and will not leave you to be completely overcome by the enemy. Do you want to be sure of this? Follow me and let us travel to Sodom. Have you come? Behold the five kings of Sodom mentioned in Holy Scripture (Gen 14), who were then under the hegemony of the Assyrian king Chedorlaomer and who were paying tribute to him and to the other kings with him for ten years. In the thirteenth year they rebelled and did not want to pay the tribute to the Assyrian king, who then declared war on them. It appeared soon afterward that the five kings were subdued and captured by the Assyrians. What happened next? When Abram heard about this, he ran to their aid; he fought, he won, and he liberated them for the sake of his nephew Lot.
St. Nicodemos of the Holy Mountain - A Handbook of Spiritual Council – Chapter 8; Guarding All the Senses in General pp. 136-145 (“The Classics of Western Spirituality” series.)
For the bad habit desires to draw each sense toward its pleasurable object when it is present. On the other hand, the enemy desires to wage a great battle in the memory and imagination of the mind in order to achieve its consent to enjoy that pleasure, so that, in doing so, the devil can also enjoy the same pleasure. But you must stand courageously and never consent to the will of the enemy. Say to yourself that iambic proverb of St. Gregory the Theologian: “No one can excel by beginning from cowardice; it is the victories that bring praise.”
An ancient people recognized their children to be their genuine offspring only after placing before them a viper and observing them catch it courageously. You too, dear brother, must make the enemy realize that you are a true child of Christ Who is your heavenly Father, and who has overcome the passions and the devil-through the courage you demonstrate in fighting against the evil passions of your senses. And if the enemy stands to fight you, be not afraid to tell him what that brave Spartan said to Xerxes: “Oh king, you managed to sail the sea and to cut a channel across the peninsula of Athos, but you will not pass the side of one armed Spartan.” For this reason then show the enemy that you are not a slave of your senses, but lord and king. Show that you are not only flesh and blood, but a rational mind, appointed by God to be leader and sole ruler over the irrational passions of the body. Say to yourself that wise proverb about evil habits: “The best learning for man is to unlearn evil.” Now, if I have learned, wrongly, to give to my senses their sensual objects, and this wrong learning has brought about a bad habit, and this bad habit a still further bad condition, why can I not now learn to do the opposite? Let, therefore, the good learning become a good habit and the good habit a good and permanent condition. If, in doing this, I am to experience difficulties and bitterness at first, let me experience them. Afterward I will be able to experience both ease and joy. The first efforts to learn and practice the virtues and establish the habit of virtuous living are often very bitter and most difficult for the senses. The activity that follows after these initial efforts to acquire the habit of virtuous living is very easy, ineffably sweet, and enjoyable. Briefly we can say that angels are invisibly present, holding crowns in their hands. Christ himself is the one Who will crown you every time you are victorious in the battle against the evil passions of the senses and you do not succumb to them. St. Basil said: “Suffering brings glory, and tribulation brings crowns.” But you have been beaten once or twice (I hope not!). Be not completely overcome. Stand firm and courageous, calling upon God for help. If you do so, the grace of God will come directly to your help and will not leave you to be completely overcome by the enemy. Do you want to be sure of this? Follow me and let us travel to Sodom. Have you come? Behold the five kings of Sodom mentioned in Holy Scripture (Gen 14), who were then under the hegemony of the Assyrian king Chedorlaomer and who were paying tribute to him and to the other kings with him for ten years. In the thirteenth year they rebelled and did not want to pay the tribute to the Assyrian king, who then declared war on them. It appeared soon afterward that the five kings were subdued and captured by the Assyrians. What happened next? When Abram heard about this, he ran to their aid; he fought, he won, and he liberated them for the sake of his nephew Lot.
St. Nicodemos of the Holy Mountain - A Handbook of Spiritual Council – Chapter 8; Guarding All the Senses in General pp. 136-145 (“The Classics of Western Spirituality” series.)
Greek Miracles of St. Seraphim of Sarov
As our Greek friends explained to us, very many people now know of Fr. Seraphim in Greece. Furthermore, the Russian Seraphim has become so dear to the hearts of simple believers that they take him to be their own Greek saint, and the less educated might even say that Sarov is somewhere in Greece. Nevertheless, it was not clear what made this particular church venerate him so, especially since it was located in “the boondocks”.
Soon a priest showed up and answered the visitors’ question, that this church was dedicated to St. Seraphim. Why and how this happened is a whole story, which he graciously offered to tell them over a cup of tea.
The story turned out to be quite extraordinary, even miraculous. Fr. Nectarios, as the church’s rector was named, once labored in obedience as a simple monk at the Lord’s Sepulchre in Jerusalem. It was his duty to arrange the schedule of services and molebens amongst the different Orthodox jurisdictions, as well as for the heterodox. There was a specific time set aside there for the Russian nuns of the Jerusalem convent who came there to chant and read akathists.
Well, one day it seemed to Fr. Nectarios that the time allotted to them was too long. So he decided to shorten it by nearly half. The nuns’ tearful pleading had no effect on the self-assured administrator. “The decision’s been made; kindly follow it—otherwise you will lose your right to pray here at all.”
The cell where Fr. Nectarios rested at night was located on the second floor of the church building itself. That night, no one remained in the church to pray, and all the doors were locked. Suddenly, a light rapping at the door of his room was heard. Fr. Nectarios was extremely amazed. Who could it be? At the second knock, he opened the door. He was not frightened, but he was puzzled. Perhaps someone had remained in the church by accident.
Before him stood an unfamiliar, gray-haired old man, who pointed a threatening finger at Fr. Nectarios and said, “Do not dare to offend my daughters!” It was said in perfect Greek, but the custodian could not make out what these words were referring to. After repeating them, the elder disappeared into the darkness of the church.
Walking around the church one more time, Fr. Nectarios did not find anyone, and went back to his cell to rest. In the morning he was almost sure that it had been just a dream. But when the Russian nuns came to the church and after setting up their little icons began to pray, the monk’s heart constricted from reverent fear. On one of the icons was depicted the very elder who had appeared to him the night before. The voice again sounded in the custodian’s ears as from someone present, saying: “Do not dare to offend my daughters!”
Falling down in prostration before the icon and kissing it reverently, Fr. Nectarios found out from the nuns the name of the saint about whom he previously knew nothing, and gave them back their time for prayer at the Lord’s Sepulcher.
Soon after that, yet another unusual event happened in the life of Fr. Nectarios. Long before the event described at the Lord’s Sepulcher, an elderly Russian bishop came and prayed so long and late there, that Fr. Nectarios invited him to rest in his cell. He gave the bishop his bed, and intended to rest on the trestle bed in the corner. But the elder-bishop did not close his eyes all night, only “pulled his prayer rope”, sitting in the armchair. Fr. Nectarios felt uncomfortable going to sleep, and so he also prayed all night with his prayer rope. Well, a couple of days after the appearance of St. Seraphim and the custodian’s subsequent repentance, Fr. Nectarios suddenly received a package from that same bishop. As it turned out, the elder-bishop had reposed in the Lord, and bequeathed the monk-custodian nothing other than a piece of the relics of St. Seraphim of Sarov.
Fr. Nectarios’s compunction and gratefulness knew no bounds. What mercy the saint has shown him, how quickly he had forgiven him, and how wondrously blessed him! Then and there he made a vow, that at the end of his service at the Lord’s Sepulcher, after he returns to Greece, he would build a church in honor of St. Seraphim. He built the grave-covering by the wall so that after his death he could be buried on the other side of that wall, outside the church, but next to the Saint!
Hieromonk Kirill (Zinkovsky), Hieromonk Methodius (Zinkovsky)
Translation by OrthoChristian.com
Η Παναγία και ο βλάσφημος ψαράς...
Στο πίσω Λιβάδι της Πάρου, προπαραμονή Δεκαπενταύγουστου 1931, βρίσκονταν τρεις ομάδες ψαράδων, που ψάρευαν τις νύχτες με τα γρι-γρι στο στενό μεταξύ Πάρου και Νάξου.Εκείνη τη νύχτα η μία ομάδα έμεινε στο μικρό λιμάνι. Οι ψαράδες το έριξαν στο πιοτό, το πιοτό έφερε το κέφι, κι εκείνο παρεξηγήσεις και βαρείες κουβέντες.
Ούτε την Παναγία δεν σεβάστηκαν οι βλάσφημοι. Του κάκου προσπαθούσαν ο λιμενοφύλακας και ο μαγαζάτορας του μικρού λιμανιού να τους συγκρατήσουν.
Απότομα ο ουρανός βάρυνε. Η θάλασσα άρχισε να μουγκρίζει. Σε μισή ώρα το κύμα σηκώθηκε βουνό, παρασύροντας το ψαροκάικο και τις βάρκες με τις λάμπες, μέχρι που τις πέταξε σπασμένες στη στεριά.
Κατόπιν η θάλασσα γαλήνεψε, κι ένα καΐκι από τη Νάξο φάνηκε να μπαίνει στο λιμανάκι. Ο καπετάνιος του απόρησε βλέποντας τα συντρίμμια στη στεριά.
- Πως έγινε αυτό; ρώτησε. Εγώ ταξίδευα με θάλασσα γυαλί!
- Ήταν θαύμα της Παναγίας, εξήγησε ένας από τους ψαράδες του γρι-γρι.
Οι περισσότεροι συμφώνησαν. Δύο-τρεις όμως μίλησαν ειρωνικά κι έδωσαν άλλη εξήγηση:
- Ήταν ανεμοστρόβιλος. Καλά που δεν μας σήκωσε στον ουρανό τις βάρκες.
Ένας μάλιστα, ο Γρηγόρης Λιάκουρας, πρόσθεσε:
- Άντε μωρέ, που ήταν θαύμα! Όρεξη δεν είχε η Παναγιά - να μην τη στολίσω και τώρα - να καταπιάνεται με μας τους ψαράδες.
Αυτά είπε και πήγε να δει τη ζημιά που είχε πάθει η δική του ψαρόβαρκα. Τη βρήκε σμπαραλιασμένη. Έφτυσε τότε έξαλλος πάνω στα συντρίμμια, βλαστήμησε πάλι την Παναγία και αποσύρθηκε να κοιμηθεί.
Μόλις ξάπλωσε, είδε ολοζώντανη την Παναγία, - σαν σε όνειρο, σαν σε ξύπνιο - να τον πλησιάζει και να τον ερωτά:
- Γιατί, παιδί μου, δεν με σέβεσαι;
- Τι είναι αυτά που μου λες, κυρά μου; θύμωσε εκείνος. Δεν σε ξέρω καθόλου. Πότε δεν σε σεβάστηκα;
- Δεν με ξέρεις; Τότε γιατί όλο με βλαστημάς;
Στα λόγια αυτά τινάχτηκε όρθιος. Έκανε να φωνάξει, να τρέξει, αλλά δεν μπορούσε. Τα πόδια του είχαν βυθιστεί ως τα γόνατα στην άμμο. Έκανε τον σταυρό του. Και τότε είδε πάλι, ξεκάθαρα πια, την Παναγία και την άκουσε να του λέει:
- Έλα στο σπίτι μου, στην Εκατονταπυλιανή, στην Παροικία της Πάρου. Έλα εκεί να με προσκυνήσεις.
Ο Λιάκουρας έφυγε την ίδια στιγμή σχεδόν τρέχοντας. Έφθασε στην Εκατονταπυλιανή λίγο μετά την ανατολή του ηλίου. Έτρεξε γρήγορα στο εικόνισμα της Θεοτόκου. Στη θεία της μορφή αναγνώρισε τη γυναίκα του οράματός του. Γονάτισε και προσευχήθηκε ώρες ολόκληρες.
Μάνα μου Παναγία, σου μιλώ σαν μάνα…
λίγες σκέψεις και λίγα άτεχνα λόγια, ως έκφραση της ευγνωμοσύνης μου για την βοήθεια της Παναγίας μας στον αγώνα της μητρότητας.
Μάνα Παναγία, σε Εσένα προστρέχουμε, γιατί μας νιώθεις σαν μάνα…
Σε Εσένα, γλυκιά Παναγία, προστρέχει ο πιστός λαός Σου ολοχρονίς και περισσότερο αυτές τις μέρες του ευλογημένου μήνα Σου. Και απολαμβάνει τις ευλογίες που σκορπάς απλόχερα, «προς το συμφέρον της αιτήσεως».
Οι μάνες , όμως, θαρρώ πως σε νιώθουμε πιο κοντά μας. Γιατί και εσύ έγινες μητέρα και απευθυνόμαστε στη Χάρη Σου και τολμάμε να σου μιλήσουμε, ως μάνα σε μάνα…
Σε Εσένα προστρέχουμε, Παναγία Μητέρα, από την πρώτη εκείνη στιγμή που νιώθουμε
να κυοφορούμε στα σπλάγχνα μας μια νέα ζωή: «Με το καλό να γεννηθεί, Παναγία μου!
Χάρισέ το μου γερό και ευλογημένο!», δεόμαστε με ιδιαίτερη θέρμη μπροστά στην Πάναγνη μορφή Σου.
Με την έγνοια της ζωούλας που κουβαλάμε μέσα μας, άλλες με δυσκολίες και καρδιοχτύπια και άλλες πιο ομαλά, φτάνουμε μέχρι την ευλογημένη ώρα του τοκετού. Και όπως όλοι μας εύχονται: «Καλή λευτεριά!», αυτό επιθυμούμε και εμείς και ζητούμε από Εσένα, Ελευθερώτρια Παναγιά.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια, με την ελλειπή ιατρική περίθαλψη των παλαιοτέρων εποχών, η επίτοκος ήταν “με το ένα πόδι μέσα στον τάφο” και μαζί της κινδύνευε και η αγέννητη ζωούλα. Αλλά και σήμερα, παρ΄ όλες τις φροντίδες που απολαμβάνουμε στη γέννα, η αγωνία για αίσια έκβαση φουντώνει μέσα μας… και την καταθέτουμε στα πόδια Σου για να μας «ελευθερώσεις με το καλό» και «με έναν πόνο» να γεννήσουμε , γιατί δειλιάζουμε μπροστά στις ωδίνες…. Μας νιώθεις, Μάνα μας, αν και Εσύ χωρίς πόνους, «ανωδύνως και αλοχεύτως» γέννησες τον Μονογενή Υιό Σου.
Και όταν- τι χαρά, τι αγαλλίαση- έρθει στο φως το νεογέννητο πλασματάκι μας, και όταν αρχίσουν οι ατέλειωτες φροντίδες , οι ευθύνες και τα βάρη μιας ζωούλας που κρέμεται κυριολεκτικά από τα άπειρα χέρια μας, όταν πελαγώνουμε με την ανατροφή και τον θηλασμό του μωρού μας… πάλι σε Εσένα καταφεύγουμε, Παναγία Γαλακτοτροφούσα, Γαλακτινή, Γλυκογαλούσα. Γιατί και Εσύ θήλασες τον Υιό Σου, για τρία χρόνια, σύμφωνα με την παράδοση και τις συνήθειες εκείνης της εποχής.
Κάποτε δεν υπήρχαν βρεφικά γάλατα και η επιβίωση του βρέφους εξαρτώνταν από το γάλα της μάνας. Και σήμερα όμως έχουμε ανάγκη την βοήθειά Σου, Παναγία μας, γιατί ξεμάθαμε στον κόπο και τα θέλουμε όλα ξεκούραστα, προγραμματισμένα με το ρολόι , σύμφωνα με τα δικά μας «θέλω» …και οι ανάγκες του βρέφους μας πολλές φορές φαντάζουν δυσβάστακτες για τα χέρια μας…
Δώσε μας Εσύ, Παναγία Γαλακτοτροφούσα, την φώτιση, την καθοδήγηση, την χαρούμενη διάθεση, να μεγαλώνουμε τα μωρά μας με το γάλα μας και να τους προσφέρουμε απλόχερα την ζεστή αγκαλιά μας και την στοργή που έχει ανάγκη η ψυχούλα τους περισσότερο και από την τροφή που ζητάει το σώμα τους, για να αναπτυχθεί…
Μεγαλώνουν και ξεπετάγονται τα μωρά μας… άλλοτε με γέλιο και με χαρούμενες φωνούλες, άλλοτε με κλάματα , με δυσκολίες, με ατέλειωτα ξενύχτια, με απρόσμενες αρρώστιες, με ξαφνικούς πυρετούς, με μικροατυχήματα και με αγωνίες. Και πάλι στην Χάρη Σου προστρέχουμε, Εσύ είσαι η πρώτη μας καταφυγή.
Μεγαλώνουν τα βλαστάρια μας με φροντίδα και αγώνα, όχι μόνο για να αναπτυχθούν κατά “ηλικία” αλλά και για να γεμίσει η ψυχούλα τους με αγάπη για τον Υιό και Θεό Σου και για Εσένα, Παναγία μας. Πού αλλού θα βρουν πιο “ασφαλή λιμένα” τις τρικυμίες της ζωής που ξανοίγεται μπροστά τους;…
Και όταν πια αρχίζουν να φεύγουν από το ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού, όταν αρχίσουν αν πηγαίνουν στο σχολείο και να λείπουν ώρες από την δική μας φροντίδα και επίβλεψη… πού αλλού να τα εμπιστευτούμε παρά στην δική Σου άγρυπνη ματιά , στην δική Σου στοργική Σκέπη;…
Περνούν τα χρόνια… και αρχίζουν οι προκλήσεις της εφηβείας και της ενηλικίωσης’ εκεί που φαίνεται τι χτίσαμε τόσα χρόνια στην ψυχή τους. Μας τρομάζουν οι αντιδράσεις τους, ανησυχούμε υπερβολικά για την πορεία της ζωής τους. Για πόσο όμως ακόμα μπορούμε να τα συμβουλεύουμε και να τα καθοδηγούμε;…”Πες τα στην Παναγία και εκείνη θα μιλήσει με μυστικό τρόπο στην ψυχή των παιδιών”, έλεγε ένας αγιασμένος Γέροντας.
Περνούν τα χρόνια… και τα μικρά που κάποτε κρατούσαμε στην αγκαλιά μας και στηρίζαμε στα πρώτα τους βήματα, ξανοίγονται μόνα τους στο πέλαγος της ζωής. Οι ευχές και οι προσευχές μας τα συνοδεύουν και έχουμε την βεβαιότητα, Μάνα μας Παναγία, ότι οι μητρικές σου φροντίδες που όλα αυτά τα χρόνια επικαλούμασταν, θα συνεχίσουν απλόχερα να παρέχονται από Εσένα… και η αγάπη τους για το λατρευτό Σου πρόσωπο να είναι το στήριγμα και η καταφυγή τους, ο οδοδείκτης για την ‘Όντως Ζωή.
Πώς να σε ευχαριστήσουμε, Παναγία μας;… τα λόγια είναι φτωχά για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μας, η καρδιά μας σου στέλνει το πιο μεγάλο «ευχαριστώ» για όλα!