There are said to be five reasons why God allows us to be assailed by demons. The first is so that, by attacking and counterattacking, we should learn to discriminate between virtue and vice. The second is so that, having acquired virtue through conflict and toil, we should keep it secure and immutable.
The third is so that, when making progress in virtue, we should not become haughty but learn humility. The fourth is so that, having gained some experience of evil, we should ‘hate it with perfect hatred’ (cf. Ps. 139:22). The fifth and most important is so that, having achieved dispassion, we should forget neither our own weakness nor the power of Him who has helped us.
"Four Hundred Texts on Love". Second Century. From Philokalia, Vol. 2.
St. Maximos the Confessor
Just as the eyebrows approach each other, so are the temptations close to men. It was the economy of God to be so, with wisdom that we may receive benefit: namely, through knocking persistently, because of the sorrows, on the door of God's mercy and to enter into your mind, due to the fear of grievous events, the seed of memory of God, so that you may approach Him with supplications and your heart be sanctified through the continuous remembrance of Him. And while you ask Him, He will listen.
The person walking the road of God must thank Him for all the sorrows that he faces, and to accuse and dishonor his negligent self, and know that the Lord who loves and looks after him, would not have allowed the grievous things to happen to wake his mind up, if he had somehow not been negligent. God may have allowed some sorrow because man has become proud and consequently he should understand and let him not become disturbed but find the cause within himself, so that the affliction may not double up, namely suffer and not wish to be treated. "In God who is the source of justice there is no injustice". May we not think otherwise.
Do not avoid the sorrows, because being helped by them you learn the truth and love of God well. And do not fear the temptations (negative experiences) for through them you discover treasures. Pray that you may not enter into spiritual temptations, while for the bodily ones, prepare to face them with all your strength, for without them you cannot approach God. Through them comes the divine rest. Whoever avoids the bodily temptations avoids virtue.
Without temptations the providence of God for man does not manifest itself, and it is impossible without them to receive the boldness in God and learn the wisdom of the Holy Spirit and moreover, it will not be possible to anchor the divine love in your soul. Before the arrival of temptations, man prays to God as a stranger. From the moment however he enters into temptations for the love of God and does not change opinion, let's say, he has God duty bound towards him and God considers him a genuine friend. For he fought and conquered the enemy, to fulfill the will of God.
God does not grant any big grace without a big temptation preceding it, for according to the severity of the temptations the graces were ordained by the wisdom of God, which however men normally do not understand. By the measure of the great sorrows that the providence of God sends you, you understand the great value that His magnanimity grants you. For according to the sorrow you experience is the consolation you will receive.
If you ask me what is the reason for all these, I will answer you: your negligence, for you did not bother to find the cure. The cure of all of them is one, and with it man's soul finds immediately the consolation it longs for. But what is the cure? "It is the humility of the heart". Without it, it is impossible to destroy the fence of temptations, in the contrary in fact you will discover that the temptations become stronger and weaken you...
According to the level of humility, God gives you the strength to endure calamities. And according to the measure of your patience, the weight of your sorrows becomes light and so you are consoled. And as you are consoled so does your love for God increases. And as much as you love God that much greater joy the Holy Spirit bestows on you. Our compassionate God wishing to bring the temptation of His true children to a good end, does not take but instead gives them the strength to endure. "All these gifts (consolation, love, joy) the strugglers acquire as fruit of their patience" for their souls to arrive at perfection. I wish our Christ and God to make us worthy through His grace to endure the bitterness of temptations for His love and with gratitude of our heart. Amen.
The saints show their love to God indeed, by their suffering in His name when for example He sends them sorrows without however distancing from them, for He loves them. Through this suffering love their heart obtains Boldness, so that they may approach Him freely and with conviction that their supplications will be heard and realized. The power of prayer that has boldness is great. That is why He allows His saints to experience every sorrow and acquire experience and be assured of His help and how much He provides and cares for them. This way they acquire wisdom and good sense from temptations, that they may not become negligent, that they may not lack spiritual asceticism on both good and bad, and thus receive through their trials, the knowledge of all things they would need. For otherwise they will be swept away by ignorance and will become the mockery of demons. For if they exercised only in the good things and had no experience of struggles with the evil, they would have gone to war totally unprepared...
Man cannot taste and value the good, if previously he did not experience the bitterness of the temptations...
Men come to the true knowledge, when God deprives them of His power and makes them to co-experience the human weakness and the difficulty that temptations cause, the cunningness of the enemy, and what adversary they have to fight and how much they have advanced and progressed in virtue and that without the power of God they are weak towards any passion. God does this, that they may receive from all these negative experiences, true humility and to approach close to Him and wait for His certain help and to pray with patience. So where could they learn all these but through the experience of many sorrows which He allows for them to experience? For this way one acquires stable faith through these sorrows while he is assured of the divine help that he many times receives during his struggles.
The strugglers therefore, are tempted that they may increase their spiritual wealth, the negligent though to protect themselves from whatever hurts them, the slumberous that they may be awakened, the distant ones that they may approach God and the friends of God that they may enter His Holy Abode with boldness. A son inexperienced in life cannot manage the wealth of his father and help him. For this, in the beginning God sends difficulties and hardships to His children and then He reveals His gifts. Like little children become frightened of scary sights and run, grabbing at their dress of their parents and ask for their help, so does the soul; the more upset and saddened by the fear of temptation the more it runs and clings on God and begs Him with unceasing supplications. And as temptations fall on it, one after the other, that much more it prays. However, when they stop and it recovers its comforts, normally it loses touch with reality and distances from God.
The sorrows and dangers kill sensuality, while good times and indifference feed it. For this both God and the holy Angels are joyful in our sorrows, while the devil and his accomplices are joyful when we are lazy and have a good time.
Leave your cares to God and in all your difficulties judge yourself, for you, yourself is the cause for all...
All the sad occasions and sorrows will torment us doubly if we have no patience. For with patience man turns away the bitterness of afflictions, while pusillanimity gives birth to the despair of hell. Patience is the mother of consolation; it is spiritual power that is born of a broad heart. It is difficult for man to find this power during sorrows, if he does not have the divine grace, which he acquires through persistent prayers and with tears.
http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/01/on-proper-way-to-face-sorrows.html
Ο Σταυρός του Χριστού μας διδάσκει μια μεγάλη αλήθεια. Ότι η χριστιανική ζωή δεν είναι εύκολη. Ότι κρύβει διωγμό. Απόρριψη. Κόπο και λύπη κατά κόσμον.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Γαλάτες, διαλύει κάθε ψευδαίσθηση ότι η πίστη στο Θεό εξασφαλίζει άνεση και ευχάριστη πορεία. «Όσοι θέλουν να αποκτήσουν καλή φήμη στους ανθρώπους, αυτοί σας υποχρεώνουν να περιτέμνεστε, με μόνο στόχο να μην καταδιώκονται από τους Ιουδαίους εξαιτίας του σταυρού του Χριστού» (Γαλ.6, 12).
Όσοι ήταν χριστιανοί, καταδιώκονταν από τους Ιουδαίους εξαιτίας της πίστης στο Χριστό και στο σταυρό Του, που για τους Ιουδαίους ήταν «σκάνδαλο». Γνωρίζουμε από την Ιστορία ότι και οι ειδωλολάτρες καταδίωξαν τους χριστιανούς, εξαιτίας της πίστης τους στο Χριστό και στο Σταυρό, που για εκείνους ήταν «μωρία». Δύσκολος λοιπόν ο δρόμος της πίστης και όχι ευχάριστος κατά κόσμον.
Γιατί όμως οι άνθρωποι δεν θέλουν το Σταυρό του Χριστού και απορρίπτουν τους χριστιανούς, που πιστεύουν σε Εκείνον;
Διότι ο Σταυρός μας υπενθυμίζει ότι το νόημα της ζωής μας βρίσκεται στη θυσία. Και δεν είναι μόνο η προτίμηση να παραιτηθούμε από τη ζωή αν αυτή απαιτεί από εμάς να απαρνηθούμε την πίστη μας. Η θυσία έχει να κάνει και με την παραίτηση από τα δικαιώματά μας, από το θέλημά μας. Και δεν είναι εύκολο για κανέναν να αποδεχθεί μια τέτοια θυσία. Όταν μάλιστα από όλους τονίζεται ότι θα πρέπει να βρίσκουμε το δίκιο μας και να το υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο, ότι η κοινωνία και ο κόσμος περιφρονούν και περιθωριοποιούν όσους προτιμούν να συγχωρούν εκείνους που τους βλάπτουν και να μην
ανταποδίδουν το κακό, ακόμη κι αν βγαίνουν ζημιωμένοι ως προς το κάθε λογής συμφέρον, ο δρόμος του σταυρού φαντάζει δυσκολότερος. Όταν ο κόσμος θεωρεί πως η ικανοποίηση που τα πάθη μάς προσφέρουν είναι αυτή που δίνει ευχαρίστηση και ομορφιά στη ζωή, το να παραιτηθούμε από το ίδιον θέλημα και να ακολουθήσουμε τον Χριστό στο σταυρό αποτελεί έλεγχο για τον άνθρωπο που δεν πιστεύει. Και ο έλεγχος δεν προβληματίζει συνήθως καλώς. Αντιθέτως, επειδή οι μη πιστεύοντες στο σταυρό θέλουν να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους για το σκοτάδι, στο οποίο επέλεξαν να ζήσουν, απορρίπτουν εκείνους που διαλέγουν την οδό που οδηγεί στο Φως της ζωής.
Ο Σταυρός ακόμη μας υπενθυμίζει ότι υπάρχει ένα πρότυπο, στο οποίο καλούμαστε να μοιάσουμε. Κι εμείς συνήθως έχουμε πρότυπα τους εαυτούς μας ή ό,τι ενσαρκώνει το ιδανικό του παρόντος. Υλικά αγαθά, πρόσβαση στη γνώση και την πληροφορία, συνθήκες ζωής και το μεγάλο ερώτημα «γιατί ο άλλος να έχει περισσότερο από εμένα;» αποτελούν ιδανικά του κόσμου τούτου, τα οποία, ενσαρκωμένα σε πρόσωπα διάσημα, μάς κάνουν προς τα εκεί να στρεφόμαστε. Ο Σταυρός μας υπενθυμίζει ένα πρότυπο μοναδικής ταπείνωσης, τον Θεό που γίνεται άνθρωπος, «κενώσας εαυτόν», και που διάλεξε να πεθάνει για τον άνθρωπο, να έρθει δηλαδή αντίθετα στην ίδια του την φύση. Ο χορηγός της ζωής γεύθηκε την πικρίλα του θανάτου. Το σημείο του Σταυρού μας υπενθυμίζει ότι έχουμε πρότυπο αιώνιο και ανεπανάληπτο και μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε. Όμως εμείς επαναλαμβάνουμε συνεχώς την ιστορία της πτώσης μας. Διαλέγουμε να αυτοθεωνόμαστε και να μην ακολουθούμε τον Θεό μας.
Ο Σταυρός, τέλος, μας υπενθυμίζει ότι η ύπαρξή μας χρειάζεται να προσανατολιστεί στην αιωνιότητα. Ότι δεν σταματά η ζωή μας την ώρα του θανάτου. Αλλά για να ζήσουμε την πορεία προς την Ανάσταση και την αθανασία, χρειάζεται να θυμόμαστε τις εντολές του Θεού και να αγωνιζόμαστε να τις κάνουμε πράξη. Και αυτός ο δρόμος φαντάζει ιδιαίτερα οπισθοδρομικός. Οι άνθρωποι επιδιώκουμε την αυτο-ελευθερία. Δεν θέλουμε κανέναν πάνω από το κεφάλι μας. Θεωρούμε τις εντολές του Θεού δέσμευση, ιδίως την αγάπη. Και ό,τι δεν καταλαβαίνουμε ή ό,τι έρχεται σε αντίθεση με το φρόνημα της σαρκός μας μάς οδηγεί στο να το μειώνουμε και να το διαγράφουμε από τη ζωή μας.
Οι Γαλάτες παρασύρονταν από εκείνους τους χλιαρούς εξ Ιουδαίων χριστιανούς που πίστευαν ότι με το τέχνασμα της περιτομής θα γλίτωναν από την μήνι των παραδοσιακών Ιουδαίων. Ότι για όσους οι χλιαροί θα έπειθαν να περιτμηθούν, οι παραδοσιακοί και ζηλωτές Ιουδαίοι θα έδειχναν επιείκεια γιατί θα έκαναν και τους υπόλοιπους χριστιανούς όμοιους με τους Ιουδαίους τουλάχιστον ως προς την περιτομή. Ότι ο χριστιανισμός θα ήταν μία ιουδαϊκή αίρεση, στα όρια του ανεκτού. Ο Παύλος όμως απορρίπτει αυτή τη νοοτροπία. Η μόνη οδός είναι η καύχηση για το Σταυρό που οι φανατικοί Ιουδαίοι απέρριπταν. Δεν έχει νόημα κάποιος να κρύβει την ταυτότητά του ούτε να προσπαθεί να την ωραιοποιήσει, για να γίνει αρεστός.
Είμαστε χριστιανοί σήμερα και σε κάθε εποχή σημαίνει ότι καλούμαστε να ακολουθήσουμε την οδό του σταυρού. Να την διακηρύξουμε έργοις και λόγοις. Χωρίς τεχνάσματα. Χωρίς δήθεν προσαρμογές στη νοοτροπία του κόσμου. Αλλά με σαφήνεια. Με προσανατολισμό στη θυσία, στην ακολούθηση του προτύπου μας που είναι ο Χριστός και στην τήρηση των εντολών του Ευαγγελίου. Αυτός είναι και ο γνήσιος εκκλησιαστικός δρόμος και τρόπος. Και σε μια εποχή κατάρρευσης των ψευδαισθήσεων, αξίζει να εντρυφήσουμε στην αυτοσυνειδησία μας και να διαλέξουμε και πάλι την Σταυρώσιμη πορεία. Γνωρίζουμε ότι την συνοδεύει η Ανάσταση. Χρειάζεται όμως τόλμη, για να μπορέσουμε να υπερνικήσουμε δισταγμούς, ψευδαισθήσεις και ωραιοποιήσεις. Και ο Κύριος θα είναι μαζί μας.
πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός
http://www.paterikiorthodoxia.com/2015/02/giati-omos-oi-anthropoi-den-theloun-ton-stavro-tou-hristou.html
