Στάσις α . Ήχος πλ. α . Η ζωή εν τάφω.
Μακαρίζομέν σε, Ιεράρχα Χριστού, και τιμώμεν την σορόν των λειψάνων σου, ως πηγάζουσα ιάματα πιστοίς.
Μακαρίζομέν σε, Ιεράρχα Χριστού, και τιμώμεν την σορόν των λειψάνων σου, ως προχέουσαν ιάσεων πηγάς.
Μακαρίζομέν σε, ω Σπυρίδων σοφέ, και τιμώμεν την αγίαν σου λάρνακα, δι’ ης πάσι τας ιάσεις χορηγείς.
Μακαρίζομέν σου, την αγίαν ψυχήν, ην εις άνω μετά δόξης οι Άγγελοι, προσεκόμισαν τω πάντων βασιλεί.
Μακαρίζομέν σε, των ποιμένων φωστήρ, εκκλησίας οχυρότατον έδρασμα, Ιεράρχα και δογμάτων θησαυρέ.
Των πραέων τύπος, αναδέδειξαι συ, καὶ πασών των αρετών το θησαύρισμα, βασιλείας Ιεράρχα κοινωνέ.
Εκ ποιμνίου ώσπερ, τον Δαυΐδ ω σοφέ, ο των πάντων Ιεράρχης και Κύριος, σε ανέθετο εις ποίμνην λογικήν.
Του Δαυΐδ το πράον, μιμησάμενος συ, και το άπλαστον Μωσέως μιμούμενος, ανεδείχθης όλος οίκος του Θεού.
Ζης και μετά μόρον, ώσπερ έφη Χριστός· ο πιστεύων εις εμέ φησί ζήσεται, μη δεξάμενος θανάτου την φθοράν.
Ιακώβ εδείχθης, πάσιν άλλος ημίν, πράος όντως ιλαρός τε και μέτριος, Ιεράρχης άκακος θεοσεβής.
Αβραάμ εκτήσω, το φιλόξενον συ, του Αυσίτιδος Ιώβ τε το άμεμπτον, και τον ζήλον του Προφήτου Ηλιού.
Ενώχ μετετέθη, ευαρεστήσας Θεώ· σου δε όλος Πάτερ μετάθεσις, υπήρχεν ο βίος, Θεού ευαρεστούντος.
Ιώβ άλλος ώφθης, συ Αυσίτης σοφέ, άμεμπτος αληθινός και ακέραιος, απερχόμενος εκ πράγματος κακού.
Πέτρου θείον ζήλον, εκμιμήσω καλώς· όθεν ουρανών τας κλεις έλαβες, ως εκείνος ω Σπυρίδων σοφέ.
Νοητός εδείχθης, ωκεάνειος ρους· τη πλημμύρα των πανσόφων λογίων σου, κατεξήρανας αιρέσεων πηγάς.
Ως αστήρ εφάνης, εν Συνόδω το πριν, τον γαυρότατον αισχύνας φιλόσοφον, και το κράτος τοις πιστοίς παρεσχηκώς.
Ποταμός εδείχθης, νειλοάνειος συ, πλημμυρείς των σων θαυμάτων το έλεος, και ιάσεις επιχέεις τοις πιστοίς.
Αρετών εις ύψος, αναβάς ω σοφέ, τω Θεώ καθαρωτάτως ωμίλησας, ου της θείας αίγλης λάμπρυνον ημάς.
Των χηρών προστάτης, και πατήρ ορφανών, των πενήτων χορηγός παναοίδιμε, συ εγένου και πενθούντων χαρμονή.
Από των περάτων, έως άκρου της γης, η λαμπρότης σων θαυμάτων εφήπλωται, και φωτίζει τας καρδίας των πιστών.
Ουδείς καταφεύγων, επί σε θαυμαστέ, και αιτείται θεραπείαν του σώματος, εκπορεύεται κενός θαυματουργέ.
Η σορός η θεία, των λειψάνων των σων, καθεκάστην χορηγεί τα ιάματα, τοις πιστώς προσερχομένοις εν αυτή.
Κερκυραίων νήσος, δεύτε δράμε τανύν, εορτάσαι την σεβάσμιον κοίμησιν, του σεπτού σου πολιούχου φαιδρώς.
Τριμυθούντων κλέος, και ποιμήν αληθής, εγκαλλώπισμα Οσίων μακάριε, τους υμνούντάς σε νυν ρύου συμφοράς.
Κερκυραίων πόλις, νυν χορεύει λαμπρώς, εκτελούσα εορτήν σου την πάνσεπτον, Ιεράρχα επισκόπων ο φωστήρ.
Τους υμνούντας πόθω, την σην μνήμην σοφέ, διατήρησον ατρώτους εκ βλάβης τε, πονηράς Ιεραρχών η καλλονή.
Κερκυραίων νήσος, νυν συντήρει σοφέ, σκέπε φρούρει διαφύλαττε πάντοτε, παρακλήσεσι σεπταίς σου προς τον Θεόν.
Την ψυχήν μου Πάτερ, εκ παντοίων κακών, διατήρησον ευχαίς σου απήμαντον, όπως πίστει σε και πόθω προσκυνώ.
Τη φρικτή εν ώρα, όταν μέλλω σοφέ, εις το βήμα το φρικώδες παρίστασθαι, εύροιμί σε Ιεράρχα βοηθόν.
Δέξαι μου τον ύμνον, καν ελάχιστος η, καν και μέγα ου προσφθέγξαι δυνήσομαι, συ μοι έμπνευσον λόγον εις το εξής.
Δόξα Πατρί...
Μετά της πανάγνου, Θεοτόκου σοφέ, καθικέτευε δοθήναί μοι άφεσιν, των πταισμάτων και δεινών απαλλαγήν.
Και νυν.
Στόματι και γλώσση, και ψυχή και νοΐ, και καρδία τε και χείλεσιν Άχραντε, Θεοτόκε αληθώς σε προσκυνώ.
Στάσις β . Ήχος πλ. α . Άξιον εστί.
Άξιον εστί, μακαρίζειν σε τον Ιεράρχην, ως των θλιβομένων παράκλησιν, και των εν ανάγκαις θερμόν προστάτην.
Άξιον εστί, μακαρίζειν σε τον Ιεράρχην, ως των ασθενούντων παράκλησιν, και των θλιβομένων παρήγορον τον θείον.
Άξιον εστί, μακαρίζειν σε Σπυρίδων μάκαρ, ως των λυπουμένων παράκλησιν, και των κωφευόντων ταχύν τε ιατήρα.
Και τις ικανός, διηγήσασθαι των σων θαυμάτων, Πάτερ το αμέτρητον πέλαγος, α και ζων ετέλεις και μετά μόρον μάκαρ.
Αδάμ εντολήν, μη φυλάξας της Εδέμ ερρίφθη, συ λαβών δε ταύτην εφύλαξας, και του Παραδείσου τετύχηκας θεόφρον.
Δεύτερος σοφέ, αναδέδειξαι Ηλίας μάκαρ, όμβρους ουρανίους κατήγαγες, προσευχή σου θεία Σπυρίδων θεοφόρε.
Όντως Ιωσήφ, ανεφάνης Πάτερ σιτοδότης, όμβρον ουν τη γη εχορήγησας, έθρεψας πεινώντας εις ευθήνιαν μάκαρ.
Άλλος Μωϋσής, ανεφάνης επί γης παμμάκαρ, ράβδον γαρ εις όφιν πάλαι πεποίηκε, συ δε εις χρυσίου μετέβαλες Σπυρίδων.
Ελισσαίος συ, αναδείκνυσαι άλλος θεόφρον, έστησας ποτάμια ρεύματα, και σον φίλον μάκαρ διέσωσας εν τάχει.
Έβλεψας σοφέ, εις ψυχής αθεωρήτους πόνους, πόρνης μηδαμώς προσψαυσάσης σου, εξειπών τα ταύτης συγγνώμην εδωρήσω.
Σου τη αστραπή, τη των λόγων κατέκαυσας Πάτερ, πάλαι λήρον όντως φιλόσοφον, εν τη πρώτη μάκαρ συνόδω Νικαέων.
Εις εστί Θεός, τρισυπόστατος εβόας μάκαρ, Άρειον τον άλογον ήλεγξας, και πιστοίς το κράτος εκύρωσας Σπυρίδων.
Ω θαύμα φρικτόν, ως Χριστός επί Λαζάρω πάλαι, ούτω προσεφώνησας συ σοφέ, την νεκτάν εν τάφω και λόγον απέδωκέ σοι.
Επαίδευσας ποτέ, δι’ αιγός πλεονεξίας μάκαρ, αρπαγής απέχεσθαι πάντοτε, και τολμήσαι μήπω εράν των αλλοτρίων.
Νόσου τε δεινής, βασιλέως Πάτερ τετρυχότος, Κωνσταντίου ταύτης απήλλαξας, σεπταίς πρεσβείαις προς Κύριον Σπυρίδων.
Γνώσας μαθητού, Τριφυλλίου εν τοις βασιλείοις, βλέποντος ποτέ και θαυμάζοντος, έλεγες Σπυρίδων τι τα κενά λογίζη;
Βάρβαρος γυνή, προσεπούσα τοις ποσί σου μάκαρ, ήτει του παιδός αυτής αναβίωσιν, παραχρήμα δ’ αύθις εζώωσας Σπυρίδων.
Έσχες εν φαιδρώ, σου τω σχήματι Αγγέλους Πάτερ, σοι συλλειτουργούντας και ψάλλοντας, ότε απεδίδως Κυρίω τας ευχάς σου.
Σου τη κεφαλή, εναπέκειντο ψεκάδες Πάτερ, ώρα τη του θέρους και καύσωνος, τιμήν υπερτέραν δηλούσαι Ιεράρχα.
Δόξαν τε κενήν, και υπέροφρυν φθογγήν Λευΐτου, μάκαρ πληκτικώς απεκώφωσας, έσχατον δε πάλιν έλυσας Ιεράρχα.
Γυναίκα ποτέ, μοιχευθείσαν και μη δεχομένην, την εξομολόγησιν πάνσοφε φευ! επιτήμησας παρέδωκας θανάτω.
Ήλεγξας σοφέ, κακοδόξων τας αιρέσεις Πάτερ, άγαλμα δε τούτων συνέτριψας, προσευχή σου θεία Σπυρίδων θεοφόρε.
Δόξα Πατρί.
Έπρεπεν ημίν, ως ο θείος ανεβόα Παύλος, τοιούτος αρχιερεύς Όσιος, αμίαντος πράος και άκακος Σπυρίδων.
Και νυν.
Δέσποινα σεμνή, Παναγία Θεοτόκε Κόρη, Σε καθικετεύω και δέομαι, μη με απορρίψης από του σου προσώπου.
Στάσις γ . Αι γενεαί πάσαι.
Αι γενεαί αι πάσαι, μακαρίζομέν σε, Σπυρίδων θεοφόρε.
Σε μακαριούμεν, των Αρχιερέων, κειμήλιον το θείον.
Άγγελος εφάνης, επί γης τρισμάκαρ, ουράνιος θεόφρων.
Φίλος ανεδείχθης, γνήσιος του πάντων, Θεού θαυματοφόρε.
Ποτάμια ρείθρα, έστησας Σπυρίδων, ση προς Θεόν δεήσει.
Νεκρούς ει αναστήσας, τη προσευχή σου μάκαρ, ως του Θεού θεράπων.
Ιεράρχα Πάτερ, Σπυρίδων θεοφόρε, σώζε τους σε υμνούντας.
Τους ευρύθμους ψάλτας, της σης υμνωδίας, φύλαττε εις αιώνα.
Δέσποινα Παρθένε, μετά του Ιεράρχου, σκέπε τους σε υμνούντας.
Έτερα. Ιδιόρρυθμα.
Ήχος πλ. α .
Σε τον Ιεράρχην, μακαρίζομεν πάντες οι ευσεβείς ως θεράποντα Χριστού του Θεού.
Σε Θεού θεράπων, μακαρίζομεν πάντες οι γηγενείς ως μεσίτην προς Χριστόν τον Θεόν.
Σε δοξάζει μάκαρ, ο των πάντων Ιεράρχης και Θεός, ως δοξάσαντα εν πάσιν αυτόν.
Σε Σπυρίδων μάκαρ, μακαρίζει των πιστών η πληθύς, ως μακάριον ποιμένα και καλόν.
Θάλασσα εδείχθης, των θαυμάτων ξένη όντως σοφέ, και βραβεύεις πάσιν ίασιν νυν.
Συν Αγγέλοις άδων, τον Τρισάγιον ύμνον τω ποιητή, των τιμώντων σε μνημόνευε σοφέ.
Θεόφρων Σπυρίδων, χαίροις άνω εντρυφών τοις αγαθοίς, οις χαρίτωσον και ημάς τους πιστούς.
Έτερα. Ήχος γ .
Τον ποιμένα τον μέγαν, τον εκ του ποιμνίου, Σπυρίδωνα τον θείον, υμνήσωμεν συμφώνως.
Των Αρχιερέων κρηπίς ανεδείχθης και στύλος ευσεβείας, Σπυρίδων θεοφόρε, πτωχών δε πλουτοδότης.
Συνόδω τη πρώτη, σε Θεός δοξάζει, Άρειον τον άνουν, μωραίνοντα σοις λόγοις, Σπυρίδων Ιεράρχα.
Η σορός των λειψάνων, βρύει καθ’ εκάστην, ιάματα Σπυρίδων, τοις πίστει προσιούσιν, εν τη θερμή σου σκέπη.
Θαυμάσιε Σπυρίδων, δέξαι μου τον ύμνον, και βράβευσόν μοι χάριν, εξ ύψους θεοφόρε, ίνα σε μακαρίζω.
Έτερα. Θεοτοκία.
Ακατάφλεκτε βάτε, αλατόμητον όρος, πόλις του μεγάλου βασιλέως, χαίρε Κόρη.
Βάτον καιομένην, και μη φλεγομένην, προεώρα πάλαι, Μωϋσής ο θεόπτης, εν τω Σιναίω όρει.
Γην την παναγίαν, τέξασαν ασπόρως, άσταχυν τον θείον, Χριστόν τον ζωοδότην, υμνήσωμεν απαύστως.
Δέσποινα Παρθένε, Μαρία Θεοτόκε, μετά του Ιεράρχου, Σπυρίδωνος του θείου, φώτιζε τους σε υμνούντας.
Πυρίμορφε στύλε, ολόφωτε λυχνία, λαβίς ανθρακοφόρε, και Σκηνή και Πόκε χαίρε.
Ζωηφόρε πανύμνητε, ζώωσόν με μόνη, η πρόξενον τεκούσα, ζωής της αϊδίου, ίνα σε μεγαλύνω.
Οδηγήτρια πάναγνε, ρύσαι πάσης βλάβης, το λάχος του Υιού σου, βαρβάρων των αθέων, σοι γαρ ελπίζει μόνη.
Χαίροις θρόνε πυρίμορφε, χαίροις στάμνε θεία, και κλίνη και λυχνία, χρυσόμορφε καθέδρα, χαίροις και πάλιν χαίροις!
Την ανερμηνεύτως Κόρην, τον ένα της Τριάδος, συλλαβούσαν και αποτεκούσαν, λόγοις Προφητών τε, υμνήσωμεν συμφώνως.
Ω φωτός δοχείον, του ενυποστάτου, λάμπρυνον ψυχής μου, και σώματος τας κόρας, ίνα σε μεγαλύνω.