Translate

Wednesday, December 31, 2014

One who runs away from temptation is also running away from eternal life.( Saint Zosima )


 

Destroy temptation and struggle with thoughts and there wouldn’t be one saint. The one who runs away from temptation is also running away from eternal life. One of the Saints states: "Who provided the holy martyrs with their crowns , if not their own torturers? Who granted the first martyr, Stephen, such great glory if not those that stoned him to death?" With this, he also quoted pronouncements of another Saint: "I do not blame those that denounce me but quite the opposite, I regard and call them my benefactors; and I do not reject the Physician of souls that has given my vain soul some medicine of piety, because I fear that He may say to it what was said before: "We ministered to Babylon, but it would not be cured".


Saint Zosima

The simple Porter Who Resurrected A Dead Man ( St. Paisios )

Elder Paisios the Athonite related the following wondrous true story:

I once met a man who was very kind and sensitive. Just imagine, he even refused to stay overnight at the monastery, because he didn’t want to be a burden to the monks. I used to be the host monk at the time, at the Iveron Skete, when I went out onto the balcony for a moment at noon and saw a man lying down on the stones outside. Well, well, I wondered, what is he doing out there? So I went down to him. 

"What are you doing here, blessed one? Why don’t you come into the monastery, where we can offer you our hospitality?"

"No, no, I’m just fine here, don’t concern yourself," he said.

I pressed him to come in, but he refused. He said: “All through the night, the fathers here were in vigil. They’re tired, they fast, they retire at noon to get some rest, and I’m supposed to disturb them? Its not proper!”

See what kind of good thoughts he made? That is an indication of mental and spiritual health, whereas other visitors come here, demanding to be served, and then they have nothing but malicious thoughts - they even accuse you. I finally convinced him, and brought him into the monastery, where we became better acquainted and eventually became friends.

Now listen to what this man had done. He was orphaned from his youth. He never knew his parents; he grew up in an orphanage. When he grew up, he worked as a porter in the port of Thessaloniki.

He married, and was very happy for that, as he had found the family that he longed for. His in-laws were like parents to him. They moved into a house near his in-laws and he was extremely fond of them. Imagine that, after leaving work every day, he would first go to his in-laws to greet them, to see if they needed anything, and would afterwards go to his own home to see his wife.

He was also very pious. He would repeat the prayer “My Lord Jesus Christ, have mercy on me”. He would carry loads and pray.

He was concerned however, that his in-laws were not believers. In fact, his father-in-law blasphemed and that made him very sad. So, he prayed to God, asking Him not to take them away from this life, before they had properly repented. He even asked me to pray for this problem.

So, there came a time that his father-in-law became very ill, and had to be taken to hospital. He was in there for days. One day, after work as usual, he went directly to the hospital, without passing by his home first. He looked for his father-in-law, but didn’t find him in his room… He searched everywhere, asking for him. “Who? Him? Oh, he passed away. He’s downstairs, in the morgue, where they keep all the deceased patients”, they told him.

It was as if lightning had struck him. “Why, my Lord, did You take him away, if he wasn’t ready, and he didn’t even have a chance to repent? Why, my God?”

He began to pray fervently, with profound pain: “What is it for God, to bring him back? Nothing!” he thought, and began to beseech God accordingly.

He found his way downstairs, and looked around in the morgue, only to find him frozen, dead. He grabbed his father-in-law by the hand, insisting, “Come on, get up, let’s go home”. The dead man immediately came alive; he got up and followed him.

"Really, Elder, did that really happen?" I asked him, dumbfounded.

"Yes, it is really true."

"And is that man still alive today?"

"No, he has passed away. He lived on for a few more years, he repented, he became a much kinder person, a veritable lamb, and Christ then took him into Paradise."

I was amazed.

"Do things like that actually happen in our day?" I asked with wonder.

"See? And he was an ordinary layman. But he had such simplicity! And such profound faith. Didn’t Christ say: 'Whosoever believes in Me, can do whatever I do, and even greater things'? Why should this incident seem strange? Didn’t Christ resurrect the dead? Lazarus? The widow’s son? Jairus’ daughter? Didn’t the Apostles resurrect the dead? Haven’t we read so many wonders in the lives of the saints? Why should this seem strange?"

From Father Paisios Told Me, by Athanasios Rakovalis, Orthodox Hive Publications, pp. 166-168.

Δέκα απόψεις-συμβουλές για να μάθουμε να συγχωρούμε τους άλλους



1. Σκεφτείτε ότι στο κάτω - κάτω της γραφής δε ζημιωθήκατε και τόσο σοβαρά.

2. Λογαριάστε όλα τα καλά που σας έχουν γίνει, ακόμα κι από το πρόσωπο που σας έβλαψε.

3. Απαριθμήστε τα ελέη και τις ευλογίες που απολαμβάνετε από μέρους του Θεού που δεν αξίζατε.

4. Ευχαριστείτε το Θεό για τη συγχώρεση που Εκείνος έχει προσφέρει σε σας.

5. Προσευχηθείτε για εκείνον που σας φέρθηκε άσχημα.

6. Αναζητήστε μια ευκαιρία να βοηθήσετε το πρόσωπο που σας έβλαψε.

7. Προσπαθήστε να τον αιφνιδιάσετε με μια καλή πράξη ή να του δείξετε την καλή σας διάθεση.

8. Όταν θυμηθείτε την κακή ενέργεια που έγινε σε βάρος σας να την αντιπαραβάλετε με μια καλή σκέψη ή πράξη.

9. Αν το κακό που σας έγινε είναι ιδιαίτερα μεγάλο, προσπαθήστε να το ξεχάσετε σκεπτόμενοι άλλα ευχάριστα πράγματα, προτού κοιμηθείτε το βράδυ.

10. Επαναλάβετε αργά και προσεκτικά τη φράση της προσευχής του Κυρίου: "άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτας ημών".

~Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά είναι πολύ δύσκολο να τα κάνουμε πράξη ... τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε!!!


Όλοι έχουμε αγάπη μέσα μας ... Άλλωστε από την ίδια την Αγάπη έχουμε δημιουργηθεί ... το Θεό!!!

Ο εγωισμός δεν αφήνει να βγάλουμε από μέσα μας ό,τι καλό έχουμε και να το προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας ...~



http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/01/blog-post_4.html

20 πρακτικές συμβουλές γιά Ταπείνωση

1. Σε ξέχασαν; Δε σε πήραν ούτε ένα τηλέφωνο; Δεν πειράζει. Και προπαντός μην παραπονείσαι.

2. Σε αδίκησαν; Ξέχασέ το.

3. Σε περιφρόνησαν; Να χαίρεσαι.

4. Σε κατηγορούν; Μην αντιλέγεις.

5. Σε κοροϊδεύουν; Μην απαντάς.

6. Σε βρίζουν; Σιωπή και προσευχή.

7. Σου αφαιρούν το λόγο; Σε διακόπτουν; Μη λυπάσαι.

8. Σε κακολογούν; Μην αντιμάχεσαι.

9. Σου μεταδίδουν ευθύνες τα παιδιά σου; Οι συγγενείς σου, οι δικοί σου οι άνθρωποι; Μη διαμαρτύρεσαι.

10. Θυμώνουν μαζί σου; Να παραμένεις ήρεμος.

11. Σου κλέβουν φανερά; Κάνε τον τυφλό.

12. Σε ειρωνεύονται; Να μακροθυμείς.

13. Δεν ακούνε τις συμβουλές σου; Ιδίως δεν ακούνε τις συμβουλές σου τα παιδιά σου; Πέσε στα γόνατα και κάνε προσευχή.

14. Εκνευρισμός στο αντρόγυνο; Εσύ φταις. Κι εσύ φταις. Όχι ο άλλος.

15. Έφταιξες; Ζήτησε συγγνώμη.

16. Δεν έφταιξες; Πάλι ζήτησε συγγνώμη.

17. Έχεις υγεία; Δόξαζε τον Θεόν.aι; Νήστευσε. Αγρύπνησε. Κάνε προσευχή.

20. Για όλους και για όλα προσευχή. Πολλή προσευχή. Πολλή προσευχή. Νηστεία και προσευχή διότι «τούτο το γένος των
παθών και των δαιμόνων ουκ εκπορεύεται παρά μόνο με νηστεία και προσευχή».

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/01/20.html

Tuesday, December 30, 2014

Tα Δεκα τάλαντα



Σαν έναν άνθρωπο, για παράδειγμα, που, επειδή έφευγε στα ξένα, κάλεσε τους δούλους του και τους παρέδωσε τα υπάρχοντά του. Kαι στον έναν απ" αυτούς έδωσε πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο και στον άλλο ένα, στον καθένα ανάλογα με την ικανότητά του, κι αμέσως κατόπιν έφυγε.
Πήγε τότε εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα κι εργάστηκε μ" αυτά και κέρδισε άλλα πέντε τάλαντα. Tο ίδιο κι εκείνος που πήρε τα δύο, κέρδισε κι αυτός άλλα δύο. "Aλλ" εκείνος που πήρε το ένα τάλαντο, πήγε, έσκαψε στη γη και έκρυψε το χρήμα του κυρίου του.
Ύστερα λοιπόν από πολύν καιρό, έρχεται ο κύριος των δούλων εκείνων και ζητά απόδοση λογαριασμού απ" αυτούς. Ήρθε τότε εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα και του προσκόμισε άλλα πέντε τάλαντα, λέγοντας:
-Kύριε, πέντε τάλαντα μου παρέδωσες, ορίστε κέρδισα μ" αυτά άλλα πέντε τάλαντα. Tου απάντησε ο κύριός του:
-Eύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ, στα λίγα στάθηκες πιστός, πάνω σε πολλά θα σε ορίσω υπεύθυνο. Mπες στη χαρά του κυρίου σου.

"Ήρθε έπειτα κι εκείνος που πήρε τα δύο τάλαντα και είπε:
-Kύριε, δύο τάλαντα μου παρέδωσες, ορίστε κέρδισα μ" αυτά άλλα δύο τάλαντα. Tου απάντησε ο κύριός του:
-Eύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ, στα λίγα στάθηκες πιστός, πάνω σε πολλά θα σε ορίσω υπεύθυνο. Mπες στη χαρά του κυρίου σου.
Ήρθε κατόπιν κι εκείνος που είχε πάρει το ένα τάλαντο και είπε:
-Kύριε, διαπίστωσα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος. Θερίζεις εκεί όπου δεν έσπειρες και συνάζεις από εκεί όπου δε σκόρπισες. Eπειδή, λοιπόν, φοβήθηκα, πήγα κι έκρυψα το τάλαντό σου στη γη. Oρίστε, έχεις το δικό σου. Aποκρίθηκε τότε ο κύριός του και του είπε:
-Πονηρέ δούλε και φυγόπονε! Tο ήξερες ότι θερίζω εκεί όπου δεν έσπειρα και συνάζω από εκεί όπου δε σκόρπισα. Όφειλες, επομένως, να βάλεις το χρήμα μου σε τράπεζα, κι εγώ σαν ερχόμουν θα έπαιρνα μαζί με το κεφάλαιό μου και τόκο. Πάρτε, λοιπόν, το τάλαντο απ" αυτόν και δώστε το σ" εκείνον που έχει τα δέκα τάλαντα. Γιατί στον καθένα που έχει, θα δοθεί και θα έχει περίσσευμα, ενώ από εκείνον που δεν έχει, θα αφαιρεθεί κι εκείνο που έχει. Kαι τον ανάξιο δούλο ρίξτε τον έξω, στο πιο απόμακρο και βαθύ σκοτάδι. Eκεί είναι που θα κλαίει και θα τρίζει τα δόντια του".

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/01/t.html

Faith and Works (St.Seraphim of Sarov )


 

For many Christians, there is a battle between faith and works. Some proclaim that our salvation comes through faith alone. They are concerned that one might think they could get to heaven by their own efforts, I guess, without faith. For Orthodox Christians there is no battle between faith and works. We know that both faith and works are necessary. We call it synergic cooperation with God. But, the starting point is always an act of believing in God.

Saint Seraphim tells us the following:
 

Before anything else, one must believe in God, "that He is, and that He is a rewarder of them that diligently seek Him (Heb 11:6).
 

One who is a doubter is like a man lost at sea without a life raft. He is incapable of doing works that will lead him to God.
 

Saint James says,


"...he who doubts is like a wave of the sea driven and tossed by the wind. For let not that man suppose that he will receive anything from the Lord; he is a double-minded man, unstable in all his ways. (James 1:6-8 NKJV)


Faith is the necessary first step on a journey to be united with God and know Him through direct experience. Without faith we could not undertake the necessary preparation. We would not know where to begin. Such preparation for many is seen as works without God, trying to earn our way to heaven. This is a concern without basis. To seek to know God, we begin with faith, believing that it is God who sent His Son for our transformation to be united with Him and that it is His teachings that we must follow. With this belief we will undertake meaningful works that with patience leads us to an intimate knowledge of Him.


Faith of necessity involves works. It is James who tells us, "Faith without works is dead" (James2:26). He points out that the necessary works involved are love, peace, long-suffering, mercy, humility, rest from all works, bearing of the Cross, and life in the Spirit.

Saint Seraphim says,
 

True faith cannot be without works; one who truly believes will unfailingly have works as well.

Our journey with Christ is one of cooperation where we submit our will to His will to do His work. To realize this we have many works to do in preparation to receive His grace which transforms and unites us with Him. With faith we desire to under take many works to perfect ourselves in His grace.

Reference: Little Russian Philokalia, Vol 1 , p 25.

St.Seraphim of Sarov

Εσύ ο ίδιος δεν ακούς την προσευχή σου και θέλεις να την ακούσει ο Θεός; ( Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος )

 Πολλοί μπαίνουν στην εκκλησία, λένε διάφορες προσευχές και βγαίνουν. Βγαίνουν, χωρίς να γνωρίζουν τι είπαν. Τα χείλη τους κινούνται, αλλά τ' αυτιά τους δεν ακούνε. Εσύ ο ίδιος δεν ακούς την προσευχή σου, και θέλεις να την ακούσει ο Θεός; "Γονάτισα", λες.
Γονάτισες, αλλά, ενώ το σώμα σου ήταν μέσα, ο νους σου πετούσε έξω. Με το στόμα έλεγες την προσευχή και με τη σκέψη λογάριαζες τόκους, έκανες συμβόλαια, πουλούσες εμπορεύματα, αγόραζες κτήματα, συναντούσες τους φίλους σου.
Γιατί ο διάβολος, που είναι πονηρός και γνωρίζει ότι στον καιρό της προσευχής μεγάλα πράγματα κατορθώνουμε, τότε ακριβώς έρχεται και σπέρνει λογισμούς μέσα μας. Να, πολλές φορές είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, και τίποτα δεν συλλογιζόμαστε· πάμε στην εκκλησία για να προσευχηθούμε, και τότε χίλιες σκέψεις περνούν από το νου μας.
Έτσι χάνουμε τους καρπούς της προσευχής, φεύγοντας από το ναό με άδεια χέρια. Το ίδιο, βέβαια, γίνεται και όταν προσευχόμαστε στο σπίτι μας ή οπουδήποτε αλλού.
Κάθε φορά, λοιπόν, που, καθώς προσευχόμαστε, συνειδητοποιούμε ότι ο νους μας έχει φύγει από το Θεό κι έχει στραφεί σε βιοτικά πράγματα, ας τον φέρνουμε πίσω, αναγκάζοντάς τον να μένει σταθερά και προσεκτικά προσκολλημένος στα νοήματα της προσευχής. Ας επαναλαμβάνουμε, μάλιστα, την προσευχή από την αρχή.
Κι αν παθαίνουμε πάλι και πάλι το ίδιο, ας την επαναλαμβάνουμε και για τρίτη και για τέταρτη φορά. Ας μη σταματάμε, πριν πούμε ολόκληρη την προσευχή, από την αρχή ως το τέλος, με άγρυπνη διάνοια και αδιατάρακτο λογισμό. Και όταν ο διάβολος αντιληφθεί ότι δεν καταθέτουμε τα όπλα, θα σταματήσει πια κι αυτός να μας πολεμάει.


Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Habits and Inclinations that Imprison a Person in Sin. ( St.Theophan the Recluse )



Let us suppose that a beneficial thought has been accepted by and occupies our attention. Now we must hasten to lead it to a level of awakening at which it will become a strong linchpin, easily and powerfully leading all our inward parts into action. For this we must give it a wide berth to pass inward, and for that we must perform, let us say, an operation on ourselves as the most necessary and most effective preparation for awakening.

Such an operation should be in opposition to those subtle nets, or against the habits and inclinations that imprison a person in sin. Sin entangles a soul by its many nets, or hides itself from the soul by its many coverings; because sin is ugly in and of itself, and one glance finds it repulsive. The covering that is deepest and closest to the heart is comprised of self-deception, insensitivity and carelessness; over them and closer to the surface lie absent-mindedness and much-caring, the chief players, which hide and feed sin and sinful habits and conditions. The uppermost covering is prevalence of the flesh, which is the most visible covering, no less strong and significant.
The first covering (self-deception, insensitivity and carelessness) is the essential one. It prevents the person from seeing the danger of his condition and undercuts his desire to change. The second two are essentially only instruments — they only magnify and support the sinful condition. When divine grace comes unto the separation of soul and spirit, it strikes directly against the first covering and tears it apart. Under its action the sinful person is completely uncovered and stands before his own consciousness in all his ugliness. But when the person is seeking grace-filled awakening himself, he has to begin from the outside and work his way in.
Thus, if you want to properly contemplate the thought that has been presented to you about your sinful life, begin by removing the sinful coverings as one would remove layers of earth in order to expose a treasure buried beneath.

The Body.
First of all, go after the body. Refuse it delights and pleasures, restrict indulgences in even the most natural needs; lengthen the hour of vigil, decrease the usual amount of food, add labor to labor. Mainly, in whatever way you want or are able, lighten the flesh, thin its corpulence. Through this the soul will free itself of the bonds of matter, will become more energetic, lighter, and more receptive to good impressions. The material body prevailing over the soul communicates to the soul the body's lethargy and coldness. Physical ascetic labors weaken these bonds and eliminate their effects. True, not every sinner lives unrestrainedly and indulges the body. But it would be hard to find an individual in normal life who does not have something he would do well to refuse the body once the desire for salvation touches his heart. And the goal is very significant — it completely changes one's activity. What you have done previously according to habit, or in support of your usual occupations, you now begin to do with some changes and additional austerity for the sake of salvation — and there will be tangible results.

Cares and Scattered Thoughts.
The body burdens the soul from the outside; cares and scattered thoughts wear it down from within. Let us suppose that the flesh is already humbled — this, the first step, was taken. But two barriers divide the soul from its own self.
Cares do not leave any time to work on oneself. When they are present, you have one matter on your hands and ten more in your head. That is why they push a person always further onward, not giving him the opportunity to look back and see himself. Therefore, you must put aside cares for a time, all without exception. You will take up your usual affairs later on, but for now let them cease, fling them from your hands and throw them out of your thoughts.
But once the cares have ceased, the whirlwind still remains in the head — one thought after another, one in agreement, another diametrically opposed. The soul is scattered, and the mind swings in different directions and thus does not allow you to retain anything lasting and steadfast. Collect your scattered children into one, like a pastor gathers his flock, or like a glass gathers scattered rays, and turn them back on yourself.
The desire to go deeper within yourself and work on yourself, to cut off your scattered thoughts and cares, of course inevitably requires the following means: solitude on one hand and on the other, cessation of usual occupations both personal and duty-related. First of all, this humbling of the flesh requires a change in the way you satisfy your natural needs. In this light, the most convenient time to change your life should be considered to be during a fast, especially Great Lent. Everything is set up for this during Lent — at home, in church, and even in society. During this time everything is looked upon as preparation for repentance. Just the same, this does not mean that when the beneficial thought has come to change your life, you should put off its fulfillment until the Fast begins. Everything required during this time can be fulfilled at any other time, other than the fasting. But when the holy Fast has arrived it is a sin to miss the chance to take care for the salvation of your soul, as it is often missed at another time. If anyone who has had the salvific thought outside of the Fast to change his life, and whose hinders him from carrying it out, it would be better for him to retreat for a time to a monastery. There it will be easier for him to master himself.

Carelessness, Insensitivity and Blindness.
Now you stand before your heart. Before you is your inner man, sunk in the deep slumber of carelessness, insensitivity and blindness. Begin to awaken it. The beneficial thought that came has already troubled it a little. Step up to it with great good hope and mighty mental exertion, collecting all your attention, and begin to force on yourself various ideas, more or less strong and startling, accepting them all into your inner state.
First of all remove the veils from the eyes of your mind that keep your mind in a state of blindness. If a person does not deny sin and run from it, then that is because he does not know himself and the danger he is in for the sake of his sin. If his eyes were opened he would run from sin as he would run from a house engulfed in flames. Such blindness is the result of inattentiveness to himself — the person does not know himself because he has never entered inside himself, and has never thought about himself or his moral condition. But for the most part his blindness is supported by certain prejudices concerning himself. The person creates a net of thoughts, systematically closing himself off to himself. Perhaps these thoughts are but as spider webs — that is, they are of the slightest probability, but the mind never took them apart carefully, and the heart speaks very loudly of their reality and truthfulness. This is moral delusion or prejudice which comes from the heart's intrusion into things belonging to the reason. That is why it is necessary to unite particular soberness to deep attention at this moment, renouncing every deceit of an evil heart. If the heart needs to feel something at this moment, let it feel it under the influence of the mind's formulations, and not all by itself, sort of running ahead. Otherwise it will again force the reason to imagine things as the heart likes; again it will force the reason to submit to the heart, again bringing disorder to the understanding and, instead of enlightening, it will only sink it into deeper blindness.
 
 
St.Theophan the Recluse
An excerpt from "The Path to Salvation"

How to Soften our Heart ( St. Theophan the Recluse )



A hard heart is one that does not fully recognize our true condition and the danger we are in. The best way to begin change this condition is to remember our eventual fate. Saint Theophan give the following advice:


Say to yourself 'Alas, so will come death.' Another man you know dies; any time it could be your hour. Do not estrange yourself from this hour of death. Convince yourself that the angel of death has already been sent; he is coming, and draws near. Or imagine yourself to be a person who stands with a sword drown over his head , ready to cut it off. Then imagine clearly what will happen at the time of death or after words. James tells us: The judge standeth before the door (James 5:9) At this moment yo will be faced alone with all your sins. There is a choice you are making. It is one between eternal life in paradise or hell. One promises blessedness and the other torment. Will you know God and be accepted or not know Him and be rejected? Theophan says, "Feel all this vividly and force yourself to remain in it until you are filled with fear ind trembling."

Next, he suggest that you turn to God and place yourself before Him. Imagine you sinful nature standing before God and wonder if your presence will be offensive. Will you be able to face Him or will you turn your back on Him?

Next, he suggest that you ascend in thought to Golgotha and crucify yourself. Think about all you have been given as a Christian: redeemed by His blood, cleansed by the Baptismal water, you have been given the gift of the Holy Spirit, you have taken the Blood and Body of Christ at His table,. Imagine being on Golgatha. Will you be one who crucifies Him. Will you repent like the thief? Saint Theophan says. "Choose one or the other: either crucify Him, then perish eternally––or crucify yourself, and inherit eternal life with Him."

Next, he asks you to consider the sin that you hang on to and abhor it and reject it. realize that it is your sinfulness that separates you from God. Saint Theophan says, "It separates you from God, wreaks havoc on your soul and body, torments your conscience, brings upon you God's punishment in life and at death; and after death it sends you to hell, closing paradise to you forever."

Finally, he asks you to look at sin from the devil's point of view. Do you realize that when yo sin you are working for the devil who has done nothing for you? He befriends you through sin and entices you by promising sweetness and then he torments and tortures. Like eve in the Garden of Eden he will try to convince you that your sins are nothing. He is filled with glee when anyone falls in his traps of sin.

"When you will thus press into your heart one after another contrition-producing and softening feelings––little by little your heart will warm up and begin to move, and after it your enfeebled will will begin to strain itself and spring into action. As volts of electricity communicate certain tension and stimulation to the body, or as the cool, clean morning air communicates freshness and energy, so does this feeling that fills the soul awaken slumbering energy and renew the call and willingness to escape your dangerous condition. these will be the beginnings of your active care for you own salvation..."
 

Ref: Path to Salvation pp 137-139

Η μητέρα να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό,ν' αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της ( Αγιος Πορφύριος )



Κάθε φορά, που ο Γέροντας μιλούσε για την προσευχή, αντιλαμβανόμουν ότι δεν εννοούσε μια προσπάθεια επιδερμική και αποσπασματική , αλλά βαθιά και διαρκή.

Κάποτε αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα του παιδιού μίας γνωστής στο Γέροντα και σε μένα μητέρας, η οποία μου ζήτησε να τον ρωτήσω σχετικά, μου είπε: « Το παιδί έχει ένα εσωτερικό πρόβλημα και γι' αυτό συμπεριφέρεται έτσι.

Το παιδί είναι καλό , δεν το θέλει αυτό που κάνει , αλλά αναγκάζεται , είναι δεμένο από κάτι. Δε διορθώνεται με τη λογική , δε μπορείς να το πείσεις με συμβουλές, ούτε να το αναγκάσεις με απειλές. Αυτό θα κάνει τα αντίθετα.

Μπορεί να γίνει χειρότερα, μπορεί να μείνει έτσι, μπορεί και να απαλλαγεί από αυτό. Για να απαλλαγεί, πρέπει να εξαγιασθεί η μητέρα του. Για να ελευθερωθεί, θέλει κοντά του έναν άγιο άνθρωπο , με πολλή αγάπη, που δε θα του κάνει διδασκαλία, ούτε θα το φοβερίζει , αλλά θα ζει με αγιότητα, και το παιδί, που θα τον βλέπει , θα ζηλέψει και θα τον μιμηθεί.

Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής. Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής.

Όταν πάει να το χαϊδέψει χωρίς προσευχή, το παιδί κάνει έτσι ( απλώνει βίαια τα χέρια και απωθεί τη μητέρα). Όταν όμως χωρίς να το χαϊδέψει , κάνει μυστικά για το παιδί της θερμή προσευχή, τότε αυτό αισθάνεται στην ψυχή του ένα ανεξήγητο , για κείνο, πνευματικό χάδι, που το ελκύει προς τη μητέρα του.

Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα. Να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό , ν' αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της.

Αγιος Πορφύριος


http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/11/blog-post_3181.html

Πως πρέπει να γίνεται η ελεημοσύνη; Τί ωφελεί να συμπάσχουμε; ( Αγιο Ισαακ Συρου )



Εάν θέλεις να δώσεις κάτι σε αυτόν που έχει ανάγκη, δώσε το με όμορφο πρόσωπο, και με λόγια καλά να παρηγορείς την θλίψη του· και αν πράξεις έτσι, νικάει η ομορφιά του προσώπου σου, αυτό που δίνεις, στην καρδία του, περισσότερο την ανάγκη του σώματος του· την ημέρα που θα ανοίξεις το στόμα σου να κατηγορήσεις κάποιον, θεώρησε τον εαυτό σου νεκρό εκείνη την ημέρα, και όλα σου τα έργα μάταια, και αν ακόμη σου φαίνεται, ότι ειλικρινά και προς οικοδομή σε παρακίνησε ο λογισμός σου να μιλήσεις· γιατί ποια η ανάγκη να καταστρέψει κάποιος το σπίτι του, και να διορθώσει το σπίτι του φίλου του;

Την ημέρα που θα λυπηθείς για κάποιον άνθρωπο, ο οποίος ασθενεί ψυχικά ή σωματικά, εκείνη την ημέρα θεώρησε τον εαυτό σου μάρτυρα, και ότι έπαθες για τον Χριστό, και αξιώθηκες την ομολογία Του.
Καθότι και ο Χριστός για τους αμαρτωλούς πέθανε και όχι για τους δίκαιους. Σκέψου πόσο μεγάλη είναι αυτή αρετή· στ' αλήθεια μεγάλη αρετή είναι να λυπάται κάποιος για τους κακούς, και να ευεργετεί τους αμαρτωλούς περισσότερο παρά τους δίκαιους· αυτό ο απόστολος Παύλος το αναφέρει ως άξιο θαυμασμού· εάν σε όλα σου τα έργα μπορέσεις να έχεις την συνείδησή σου καθαρή, μην φροντίσεις να εκτελέσεις άλλη αρετή.
Σε όλα σου τα έργα ας προηγηθεί η σωφροσύνη του σώματος σου και η καθαρότητα της συνείδησής σου· διότι χωρίς αυτά τα δύο κάθε άλλη αρετή θεωρείται μάταια για τον Θεό.
Να γνωρίζεις ότι κάθε έργο που κάνεις χωρίς σκέψη και εξέταση υπάρχει μάταιο· καθώς ο Θεός υπολογίζει την αρετή με την διάκριση και όχι με την αδιάκριτη ενέργεια.
 

Αγιο Ισαακ Συρου

Monday, December 29, 2014

Love encompasses everything. ( Elder Ambrose of Optina )

Love encompasses everything. And he, who is benevolent to his close ones - through the inclination of the heart and not moved just by duty or desire – the devil is unable to interfere with him.


Elder Ambrose of Optina

Ανθρωποι καταθλιπτικοί, νευρικοί, στενόχωροι δεν δέχονται να τους θίξεις ( Αγιος Πορφύριος )






Λοιπόν, αυτό είναι το μυστικό. Πως θα μπορέσει κανείς να γυρίσει; Εκεί που τον έχει καταλάβει κάτι κακό, να σκεφτεί κάτι άλλο.

Είναι λίγο δύσκολο, αλλά όταν προετοιμαστεί... Προετοιμασία είναι η ταπείνωση, ε! αυτό είναι.

Τέτοιοι άνθρωποι καταθλιπτικοί, νευρικοί, στενόχωροι δεν δέχονται, δεν δέχονται να τους θίξεις, να τους πεις, αυτό θα το κάνεις έτσι.
Μα δεν μπορώ, το λέει η επιστήμη. Βρε, του λέω, κάντο καημένε και ας το λέει η επιστήμη.
 


Πες: Εγώ θα κάνω υπακοή στο Γέροντα.

Making the sign of the Cross ( Saint Cyril of Jerusalem )



Let us not then be ashamed to confess the Crucified. Be the Cross our seal made with boldness by our fingers on our brow and in everything; over the bread we eat, and the cups we drink; in our comings in, and goings out; before our sleep, when we lie down and when we awake; when we are in the way and when we are still.


Great is that preservative; it is without price, for the poor’s sake; without toil, for the sick, since also its grace is from God. It is the Sign of the faithful, and the dread of evils; for He has triumphed over them in it, having made a shew of them openly; for when they see the Cross, they are reminded of the Crucified; they are afraid of Him, Who hath bruised the heads of the dragon. Despise not the Seal, because of the freeness of the Gift; but for this rather honor thy Benefactor.
 
Saint Cyril of Jerusalem

http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/11/making-sign-of-cross.html

Science Studies the Jesus Prayer



Can seven words—Lord Jesus Christ, have mercy on me—change lives?
It may seem a lot of effort over just seven words: Finding 110 Eastern Orthodox Christians, giving them a battery of tests ranging from psychology to theology to behavioral medicine, and then repeating the tests 30 days later. But the seven words—"Lord Jesus Christ, have mercy on me" (a.k.a. the Jesus Prayer)—are among the most enduring in history. What Boston University psychologist George Stavros, Ph.D., wanted to find out was whether repeating the Jesus Prayer for ten minutes each day over the 30 days would affect these people's relationship with God, their relationships with others, their faith maturity, and their "self-cohesion" (levels of depression, anxiety, hostility, and interpersonal sensitivity). In short, Stavros was asking whether the Jesus Prayer can play a special role in a person's "journey to the heart."
The answer—at least on all the scales that showed any significant effect compared to the control group—turned out to be a resounding yes. Repeating the contemplative prayer deepened the commitment of these Christians to a relationship with a transcendent reality. Not only that, it reduced depression, anxiety, hostility, and feelings of inferiority to others. So powerful were the psychological effects of the prayer that Stavros urges his colleagues to keep it in mind as a healing intervention for clients. He recommends that the prayer be used along with communal practices so that one's relationship with God and others is "subtly and continuously tutored." In other words, going inside to find God does not mean going in it alone.


http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/11/science-studies-jesus-prayer.html

Ο Γέροντας Παίσιος για την βασκανία


 

Η ζήλεια, όταν έχει κακότητα, μπορεί να κάνει ζημιά. Αυτή είναι η βασκανία· είναι μια δαιμονική ενέργεια.
- Γέροντα, τη βασκανία την παραδέχεται η Εκκλησία;
- Ναι, υπάρχει και ειδική ευχή (Ο Γέροντας τόνιζε πως μόνο ο ιερέας μπορεί να διαβάζει την ευχή για βασκανία). Όταν κανείς λέει κάτι με φθόνο, τότε πιάνει το «μάτι».
- Πολλοί, Γέροντα, ζητούν «ματάκια» για τα μωρά, για να μην τα ματιάζουν. Κάνει να φορούν τέτοια;
- Όχι, δεν κάνει. Να λέτε στις μητέρες σταυρό να τα φορούν.
- Γέροντα, αν κανείς επαινέσει ένα ωραίο έργο, και αυτοί που το έφτιαξαν δεχθούν τον έπαινο με υπερήφανο λογισμό και γίνει ζημιά, αυτό είναι βασκανία;
- Αυτό δεν είναι βασκανία. Σ’ αυτήν την περίπτωση λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι. Παίρνει τη Χάρη Του ο Θεός από τον άνθρωπο, και τότε γίνεται ζημιά. Βασκανία υπάρχει σε σπάνιες περιπτώσεις. Ιδίως oι άνθρωποι που έχουν ζήλεια και κακότητα – λίγοι είναι τέτοιοι – αυτοί είναι που ματιάζουν. Μια γυναίκα λ.χ. βλέπει ένα παιδάκι χαριτωμένο με την μάνα του και λέει με κακότητα: «Γιατί να μην το είχα εγώ αυτό το παιδί; Γιατί να το δώσει ο Θεός σ’ αύτη;» Τότε το παιδάκι εκείνο μπορεί να πάθει ζημιά- να μην κοιμάται, να κλαίει, να ταλαιπωρείται, γιατί εκείνη το είπε με μια κακότητα. Και αν αρρώσταινε και πέθαινε το παιδί, θα ένιωθε χαρά μέσα της. Άλλος βλέπει ένα μοσχαράκι, το λαχταρά, και αμέσως εκείνο ψοφάει.
Πολλές φορές όμως μπορεί να ταλαιπωρείται το παιδί και να φταίει η ίδια η μάνα. Μπορεί δηλαδή η μάνα να είδε καμιά φορά κανένα αδύνατο παιδάκι και να είπε: «Τί είναι αυτό; Τί σκελετωμένο παιδί!» Να καμάρωνε το δικό της και να κατηγόρησε το ξένο. Και αυτό που είπε με κακία για το ξένο παιδί, πιάνει στο παιδί της. Μετά το παιδί ταλαιπωρείται εξ αιτίας της μάνας, χωρίς να φταίει. Λειώνει-λειώνει το καημένο, για να τιμωρηθεί η μάνα και να καταλάβει το σφάλμα της. Τότε φυσικά το παιδί θα πάει μάρτυρας! Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.


(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α΄, Με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1998


http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/11/blog-post_12.html

Ο φύλακας-άγγελος της Αγίας Τραπέζης



Διάβασα ένα συγκλονιστικό γεγονός και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας...

Κάποιο βράδυ ένας ιερέας, πήγε κάπως αργά στην εκκλησία, γιατί είχε ξεχάσει κάτι που έπρεπε οπωσδήποτε να το πάρει, ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα. Ήταν σκοτεινά. Από την Ωραία Πύλη, την οποία είχε ξεχάσει ανοιχτή {δεν είχε τραβήξει την κουρτίνα), βλέπει έναν αστραφτερό Αγγελο με ξίφος πύρινο στο χέρι, να στέκεται δίπλα στην Αγία Τράπεζα! Τρόμαξε τόσο πολύ, που τράπηκε σε φυγή! Φοβήθηκε! Φτάνοντας στον Νάρθηκα (ο Ναός ήταν μεγάλος), ακούστηκε μία φωνή: "Στάσου!" Στάθηκε, λοιπόν, κοκκάλωσε, μαρμάρωσε!
Μη φοβάσαι, του είπε πολύ γλυκά η φωνή. Είμαι ο Αγγελος - φύλακας του Ναού. Όταν μία Τράπεζα σε έναν Ναό καθαγιάζεται και γίνεται Αγία, ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, τοποθετεί έναν ακοίμητο Αγγελο - φύλακα δίπλα στην Αγία Τράπεζα.
Σε όλη αυτή τη διάρκεια που έλεγε ο Αγγελος αυτά στον ιερέα, αυτός ήταν ακίνητος στον Νάρθηκα και άκουγε έντρομος, με την πλάτη προς το Ιερό.




Και συνέχισε με ακόμη πιο γλυκιά φωνή ο Άγγελος:
Έλα, γύρισε, κλείσε σε παρακαλώ την Ωραία Πύλη, που ξέχασες ανοιχτή.
(Ο Αγγελος είπε στον ιερέα "σε παρακαλώ". Πόσοι από εμάς λέμε στον συνάνθρωπο μας "σε παρακαλώ;" Πόσοι;).
Γύρισε ο ιερέας, (του είχε φύγει ο φόβος, μέσα του βασίλευε γαλήνη) και δεν είδε πλέον τον Αγγελο. Προχώρησε διστακτικά, αλλά τώρα χωρίς φόβο,με σεβασμό. Με δέος έπιασε την κουρτίνα της Ωραίας Πύλης και σιγά - σιγά την έκλεισε.
Μέσα του όμως άρχισε να αναρωτιέται: "Μην ήταν φαντασία μου; Μήπως ονειρευόμουν; Μήπως έχω παραισθήσεις;".
Ως απάντηση, όμως, άκουσε μυριάδες Αγγελικές φωνές να ψάλλουν το"Άξιον εστί". Δεν άντεξε στο άκουσμα της γλυκιάς αυτής αγγελικής ψαλμωδίας και λιποθύμησε! Έπεσε κάτω!
Όταν ύστερα από λίγο συνήλθε, πήγε σπίτι του και δεν μίλησε σε κανέναν.
Μετά από 15 χρόνια διηγήθηκε το συμβάν, λίγο πριν πεθάνει.
Έτσι, σε κάθε Ναό, δίπλα στην Αγία Τράπεζα, υπάρχει ένας Άγγελος, που εμείς δεν τον βλέπουμε, αλλά εκείνος μας παρακολουθεί σιωπηλά !!! 



http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/11/blog-post_5924.html

Sunday, December 28, 2014

A miracle of Elder Paisios

This miracle of Elder Paisios occurred for a police officer, Mr. A.X. in Thessaloniki, as he himself relates:
"On June 8th, 1986, I was on duty in my police service, near the central hospital of Thessaloniki, when I was hit by a "Molotov" bomb. I suffered serious trauma. In the Hospital "Hippocrates", where I was transferred, they let me be, because they thought that death would come soon. I remained in life, but I had lost all contact with my environment. The Elder [Paisios], from the first instant I met him, told me: "You will suffer greatly, but you will live."

"After a few days, I somewhat came to my senses. But one day, however, I felt as if I were dying, and I told the nurse: "My sister, I'm dying, I'm dying." I began then to ascend and leave the earth, to travel among the stars and continue through the galaxies. This is the explanation I gave at that instant. I kept ascending, ascending, and before me went a light, like a lit lamp. Straightaway the journey stopped. I began to move in reverse and landed. I found myself in the hospital, with a tracheotomy and doctors around me, looking at me.

"Five days later, I met the Elder in Souroti. He embraced me, kissed me, and I began to relate how I died. He cut me off, saying: 'Hey, my blessed one, we went together to the other life and returned. Didn't you see me?' Then I understood what that light was that I saw."


Through the prayers of our Holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us and save us! Amen!


http://full-of-grace-and-truth.blogspot.ca/2014/06/a-miracle-of-elder-paisios.html

Ο πόνος του Θεού , για τις δοκιμασίες των ανθρώπων ( Γεροντας Παισιος )

Πόσα βάσανα έχει ο κόσμος! Πόσα προβλήματα! Και έρχονται μερικοί εδώ να μου τα πουν σε δυο λεπτά στο πόδι, για να παρηγορηθούν λίγο.
Μια βασανισμένη μάνα μου έλεγε:
-Γέροντα, έρχονται στιγμές που δεν αντέχω άλλο και τότε λέω : ''Χριστέ μου, κάνε μια μικρή διακοπή και ύστερα ας ξαναρχίσουν τα βάσανα''». Πόση ανάγκη από προσευχή έχουν οι άνθρωποι! Αλλά και κάθε δοκιμασία είναι δώρο από τον Θεό, είναι ένας βαθμός για την άλλη ζωή. Αυτή η ελπίδα της ανταμοιβής στην άλλη ζωή μου δίνει χαρά, παρηγοριά και κουράγιο, και μπορώ να αντέξω τον πόνο για τις δοκιμασίες που περνούν πολλοί άνθρωποι.
Ο Θεός μας δεν είναι Βάαλ, αλλά Θεός αγάπης. Είναι Πατέρας που βλέπει την ταλαιπωρία των παιδιών Του από τους διάφορους πειρασμούς και τις δοκιμασίες που περνούν και θα μας ανταμείψη, φθάνει να κάνουμε υπομονή στο μικρό μαρτύριο της δοκιμασίας ή μάλλον της ευλογίας.
- Γέροντα, μερικοί λένε: «Δεν είναι σκληρό αυτό που επέτρεψε ο Θεός; Δεν πονάει ο Θεός;».
- Ο πόνος του Θεού για τους ανθρώπους που βασανίζονται από αρρώστιες, από δαίμονες, από βαρβάρους κ.λπ. έχει συγχρόνως και χαρά για την ουράνια αμοιβή που τους έχει ετοιμάσει. Έχοντας δηλαδή υπ' όψιν Του ο Θεός την ανταπόδοση που θα λάβη στον Ουρανό όποιος περνάει δοκιμασίες και γνωρίζοντας τι τον περιμένει στην άλλη ζωή, αυτό Τον κάνει να μπορή να «αντέχη» τον πόνο.
Εδώ επέτρεψε να κάνη τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης. Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς, που δεν άφηναν τους στρατιώτες να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωναν κι εκείνους!
Οι βάρβαροι στρατιώτες, για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια. Όσο πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός, αλλά και τόσο περισσότερο χαιρόταν για την μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν στον Ουρανό. Χαιρόταν για τα Αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό μαρτυρικό τάγμα. Άγγελοι από Μάρτυρες!


Γεροντας Παισιος

Πρωινή προσευχή - ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ

 Αιώνιε Κύριε, Δημιουργέ των απάντων ο καλέσας με εις την ζωήν ταύτην τη ανεξερευνήτω Σου αγαθότητι· ο δους μοι την Χάριν του Βαπτίσματος και την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος· ο κοσμήσας με τη επιθυμία του αναζητείν Σε, τον μόνον αληθινόν Θεόν, επάκουσον της δεήσεώς μου.
Ο Θεός μου, ουκ έχω ζωήν, φως, χαράν, σοφίαν, δύναμιν άνευ Σου.
Αλλά Συ είπας τοις μαθηταίς Σου: «Πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε».
Όθεν τολμώ επικαλείσθαι Σε: Καθάρισόν με από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος.
Δίδαξον με πως δει προσεύχεσθαι.
Ευλόγησον την ημέραν ταύτην ήν εχάρισάς μοι, τω αναξίω δούλω Σου.
Ικάνωσόν με τη δυνάμει της Χάριτός Σου αδιαλείπτως ομιλείν και εργάζεσθαι προς την Σην δόξαν εν πνεύματι καθαρότητος, ταπεινώσεως, υπομονής, αγάπης, ευγενείας, ειρήνης, ανδρείας και σοφίας, επιγινώσκειν αεί την απανταχού παρουσίαν Σου.
Κύριε ο Θεός, δείξόν μοι την οδόν του θελήματός Σου εν τη απείρω Σου αγαθότητι και αξίωσόν με πορεύεσθαι ενώπιόν Σου χωρίς αμαρτίας.
Καρδιογνώστα Κύριε, Συ επιγινώσκεις πάσαν μου ένδειαν, Συ γινώσκεις την τυφλότητα και την άγνοιάν μου, Συ γινώσκεις την αστάθειαν και την διαφθοράν της ψυχής μου.
Αλλ’ ουδ’ ο πόνος ουδ’ η αγωνία η εμή κεκρυμμένα Σοι τυγχάνει. Επάκουσον της δεήσεώς μου και δίδαξόν με τω Πνεύματί Σου τω Αγίω, οδόν εν ή πορεύσομαι.
Μη εγκαταλείψης με, ότι η διεφθαρμένη μου θέλησις οδηγήση με προς άλλας οδούς, αλλά βιαίως επανάγαγέ με προς Σε.
Δος μοι, τη δυνάμει της Σης αγάπης, στερεωθήναι με εις το αγαθόν.
Φύλαξον με από παντός λόγου ή έργου ψυχοφθόρου, από πάσης εσωτερικής και εξωτερικής κινήσεως μη ευαρέστου ενώπιόν Σου και επιβλαβούς δια τον αδελφόν μου.
Δίδαξόν με πώς δει και τι με δει λαλείν.
Εάν το Σον θέλημα εστι του μη αποκριθήναι με δος μοι πνεύμα ειρηναίας σιωπής, αλύπου και ακινδύνου δια τον αδελφόν μου.
Νομοθέτησόν με εν τη τρίβω των εντολών Σου και έως εσχάτης μου αναπνοής μη επιτρέψης παρεκκλίναι με από του Φωτός των προσταγμάτων Σου, έως ότου καταστώσιν ο μοναδικός νόμος πάσης υπάρξεώς μου, προσκαίρου τε και αιωνίου.
Δέομαί Σου ο Θεός ελέησόν με.
Λύτρωσαί με από της θλίψεως και αθλιότητός μου και μη αποκρύψης απ’ εμού την οδόν της σωτηρίας. Εν τη αφροσύνη μου, ο Θεός, περί πολλών και μεγάλων δέομαί Σου, γινώσκων αεί την εμήν κακότητα, την αδυναμίαν και φαυλότητα κράζω Σοι: ελέησόν με.
Μη απορρίψης με από του Προσώπου Σου ένεκεν της αλαζονείας μου.
Δος και αύξησον εν εμοί τω αχρείω την δύναμιν του αγαπάν Σε, κατά τας εντολάς Σου, εξ όλης της καρδίας μου, εξ όλης της ψυχής μου, εξ όλης της διανοίας μου, εξ όλης της ισχύος μου, και δι’ όλου του είναι μου.
Ναι, ο Θεός, δίδαξόν με δικαίαν κρίσιν και γνώσιν τω Πνεύματί Σου τω Αγίω.
Δος μοι του γνώναι την Αλήθειάν Σου προτού με απελθείν εκ της ζωής ταύτης.
Παράτεινον τας ημέρας της ζωής μου έως ότου Σοι προσφέρω μετάνοιαν αληθινήν.
Μη αναγάγης με εν ημίσει ημερών μου μηδέ εν ώ ο εμός νους τετυφλωμένος εστί.
Και όταν ευδοκήσης ελθείν το τέλος της ζωής μου προγνώρισόν μοι τον θάνατον, ίνα η ψυχή μου ετοιμασθή προς συνάντησίν Σου.
Έσο μετ’ εμού, Κύριε, εν εκείνη τη ώρα τη φοβερά και απόδος μοι την αγαλλίασιν του Σωτηρίου Σου.
Καθάρισόν με από παντός αμαρτήματος φανερού και αποκρύφου, από πάσης ανομίας κεκρυμμένης εν εμοί και δώρησόν μοι καλήν απολογίαν ενώπιον του φοβερού βήματός Σου. Ο Θεός, κατά το μέγα έλεός Σου και την άμετρον φιλανθρωπίαν Σου, επάκουσον της δεήσεώς μου.


ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ

Christ is Everything - Ο Χριστός είναι τα πάντα



Excerpt from the Commentary on the Gospel of St. Matthew (24:16-31, Homily 76) by St. John Chrysostom

Ἐγὼ πατὴρ,
ἐγὼ ἀδελφὸς,
ἐγὼ νυμφίος,
ἐγὼ οἰκία,
ἐγὼ τροφὴ,
ἐγὼ ἱμάτιον,
ἐγὼ ῥίζα,
ἐγὼ θεμέλιος,
πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ·
μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς.
Ἐγὼ καὶ δουλεύσω·
ἦλθον γὰρ διακονῆσαι, οὐ διακονηθῆναι.
Ἐγὼ καὶ φίλος,
καὶ μέλος,
καὶ κεφαλὴ,
καὶ ἀδελφὸς,
καὶ ἀδελφὴ,
καὶ μήτηρ,
πάντα ἐγώ·
μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ.
Ἐγὼ πένης διὰ σέ·
καὶ ἀλήτης διὰ σέ·
ἐπὶ σταυροῦ διὰ σὲ,
ἐπὶ τάφου διὰ σέ·
ἄνω ὑπὲρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρὶ,
κάτω ὑπὲρ σοῦ πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός.
Πάντα μοι σὺ,
καὶ ἀδελφὸς,
καὶ συγκληρονόμος,
καὶ φίλος,
καὶ μέλος.
Τί πλέον θέλεις; Αμην.



I am your father,
I am your brother,
I am your bridegroom,
I am your home,
I am your sustenance,
I am your clothing,
I am your root,
I am your foundation,
Everything you want, I am.
You have need for nothing.
I will work for you,
I have come to serve and not be served.
I am your friend,
I am your members,
I am the head,
I am your brother,
I am your sister,
I am your mother,
I am all things.
Only abide in Me.
I have died for you.
I have been rejected for you.
I have been placed on the Cross for you,
I have been placed in the Tomb for you,
Above, I am before the Father for you,
Below, upon the Earth, I intercede for you before the Father.
You are everything to Me:
My brother,
My co-heir,
My friend,
My member.
What more do you want?

Amen.


http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/11/christ-is-everything.html

Η φοβερή προφητεία του αββά Παμβώ!



Ερώτησε κάποτε ένας μοναχός τον αββά Παμβώ: «Αλήθεια γέροντα, θα αλλάξουν οι συνήθειες και οι παραδόσεις των χριστιανών και δεν θα υπάρχουν ιερείς στις εκκλησιές;»
Και ο Γέροντας απάντησε: «Εκείνο τον καιρό θα ψυχραθεί η αγάπη των πολλών και θα πέσει μεγάλη θλίψη. Θα γίνουν επιδρομές εθνών. Μετακινήσεις λαών, αστάθεια στους βασιλείς, ανωμαλία στους κυβερνήτες, οι ιερείς θα γίνουν άσωτοι και οι μοναχοί θα ζουν με αμέλεια. Οι ηγούμενοι θα αδιαφορούν για τη δική τους σωτηρία αλλά και του ποιμνίου τους. Θα είναι όλοι τους πρόθυμοι και πρώτοι στα τραπέζια και εριστικοί. Οκνηροί στις προσευχές αλά πρόθυμοι στην καταλαλιά, έτοιμοι για κατηγορία. Δεν θα θέλουν ούτε να μιμούνται ούτε αν ακούνε βίους και λόγους Γερόντων, αλλά κυρίως θα φλυαρούν και θα λένε «αν ζούσαμε κι εμείς στις μέρες τους, θα αγωνιζόμασταν και εμείς».
Οι επίσκοποι πάλι των καιρών εκείνων θα δείχνουν δουλικότητα προς τους ισχυρούς, θα βγάζουν τις αποφάσεις ανάλογα με τα δώρα που θα παίρνουν και δεν θα υπερασπίζονται τους φτωχούς, όταν θα κρίνονται. Θα θλίβουν τις χήρες και θα καταταλαιπωρούν τα ορφανά.
Ακόμη θα εισχωρήσει και στον λαό απιστία, ασωτία, μίσος, έχθρα, ζήλεια, φιλονικία, κλεψιά, μέθη, έξαλλες διασκεδάσεις, μοιχεία, πορνεία, φόνοι και διαρπαγές.»
Είπε τότε ο αδελφός: «Και τί θα μπορεί να κάνει κανείς σε τέτοιους δύσκολους καιρούς;»
Και ο Γέροντας απάντησε: «Παιδί μου, σε τέτοιες ημέρες θα σωθεί εκείνος που θέλει και προσπαθεί να σώσει την ψυχή του και αυτός θα ονομαστεί μέγας στη Βασιλεία των Ουρανών». 


http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/11/blog-post_7544.html

"Άλλο ευγένεια και άλλο ευλάβεια" ( Αγιος Πορφύριος )



Κρίνοντας τη συμπεριφορά των σημερινών ανθρώπων ό Γέροντας έλεγε: «Οι άνθρωποι βασανίζονται σήμερα από τις ευκολίες, οι όποιες ξεπερνούν τα όρια τους και γίνονται δυσκολίες. πριν ξεχρεώσουν το ένα μηχάνημα, χρεώνονται το άλλο. Όλα σήμερα ξεπέρασαν τα όρια τους. Από τα θερμοκήπια περάσαμε στις ορμόνες». Ιδού μία αρίστη ανατομία της ζωής των σημερινών ανθρώπων, οι οποίοι μέσα στις ευκολίες του πολιτισμού πού δημιούργησαν πνίγονται, δυσκολεύονται, χάνονται.


Τα εύκολα έφεραν τα δύσκολα. Οι ανέσεις έφεραν τις πιέσεις, πού προέρχονται από τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, ό όποιος, παρά την πρόοδο και τα αγαθά της σύγχρονης κοινωνίας, μένει άδειος και μάλιστα ανικανοποίητος. «Πολλοί άνθρωποι, έλεγε ό Γέροντας, ζουν χωρίς ιδανικά. Δεν πιστεύουν στην άλλη ζωή. Δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής. Το κακό ξεκινά από την έλλειψη πίστης στην άλλη ζωή.
Οι σημερινοί άνθρωποι ομοιάζουν με γερές μηχανές πού έχουν παγωμένα λάδια. Έχουν παγωμένη καρδιά. Δεν χρησιμοποιούν την καρδιά τους, γι' αυτό βασανίζονται. Ευτυχώς, όμως, υπάρχει καλό προζύμι. Οι ορθόδοξοι έχουμε το χάρισμα της ευλάβειας. Οι Ευρωπαίοι έχουν την ευγένεια Δυστυχώς, χάνομε την ευλάβεια και δεν έχομε και την ευγένεια. Έτσι, τα πράγματα γίνονται χειρότερα».
Αλήθεια, πώς μπορεί κανείς να έχει ιδανικά όταν δεν δίδει μεταφυσικές διαστάσεις στη ζωή του; Ή οποία ευγένεια, όσο κι αν «υποχρεώνει», δεν μπορεί να συγκριθεί με την αρετή της ευλάβειας, για την οποία ό Γέροντας έλεγε: «Μία γυναίκα πού έχει ευλάβεια αξίζει περισσότερο από την εικόνα μίας αγίας, γιατί είναι ζωντανή»!

Οι άνθρωποι με παγωμένες καρδιές δεν μπορούν να είναι ευλαβείς. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις των ευλαβών ανθρώπων. Είναι το καλό προζύμι, πού μπορεί να ζυμώσει όλους τους άλλους, σύμφωνα με τη διαβεβαίωση του αποστόλου Παύλου: «Μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί» (Γαλ. ε' 9). Πράγματι, με μικρή ποσότητα από προζύμι μπορεί κανείς να ζυμώσει μεγάλη ποσότητα ψωμιού. Έτσι, και λίγοι ευλαβείς άνθρωποι με το παράδειγμα της κατά Χριστόν ζωής τους μπορούν να επηρεάσουν και πολλούς άλλους, οί οποίοι ζουν διαφορετικά.
Έχουμε πολλά παραδείγματα ευσεβών χριστιανών, συζύγων και μητέρων, πού επηρέασαν θετικά όχι μόνο τους συζύγους και τα παιδιά τους, αλλά και το ευρύτερο οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον. 


http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/11/blog-post_7629.html

Όταν δίνεις, πλουτίζεις... δεν φτωχαίνεις!!!



Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια στην γυναίκα του που πήγαινε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους. Μια μέρα, εκεί που έβγαλε το ζεστό ψωμί και μοσχοβόλησε η γειτονιά, ήρθε και στάθηκε στην πόρτα του ένας φτωχος.

-Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου; -Αμ΄ τίνος να'ναι;
-Και δεν τα τρως;
-Βρε φύγε από δω!
-Δώσε μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω.
-Φύγε σου είπα, παράτα με.
-Αφεντικό!
-Φεύγεις ή δεν φεύγεις;
-Αφεντικό! Παρακαλούσε ο φτωχός...

Δεν πρόλαβε να τελειώσει, και ο φούρναρης πετάει ένα ψωμί στο κεφάλι του. Έσκυψε ο φτωχός και το ψωμί τον πήρε ξυστά και έπεσε παραπέρα. Τρέχει, το αρπάζει, κάθεται σε μια γωνιά και το τρώει... Ο φούρναρης όλη μέρα ήταν νευριασμένος για τον γρουσούζη επισκέπτη και το ψωμί που έχασε. Ας τολμήσει να ξανάλθει, έλεγε! Τη νύχτα, κάπου δύο μετά τα μεσάνυχτα, πετάγεται ο φούρναρης από τον ύπνο του τρομαγμένος και καταϊδρωμένος.
-Γυναίκα, σήκω, ξύπνα. Φέρε μου μία φανέλα να αλλάξω και να σου πω ...; Γυναίκα, πέθανα λέει, και μαζεύτηκαν γύρω μου Άγγελοι και διάβολοι. Ποιoς να πάρει την ψυχή μου. Σε μια μεγάλη ζυγαριά όλο και πρόσθεταν οι τρισκατάρατοι τα κρίματά μου. Και ο ζυγός βάρυνε και βάρυνε και οι Άγγελοι δεν είχαν τίποτα να βάλουν και λυπόντουσαν. Σε μια στιγμή, ένας Άγγελος φωνάζει: Το ψωμί! Αυτό που χόρτασε τον πεινασμένο. Βάλτε το στον άλλο ζυγό.
Οι διάβολοι επαναστάτησαν: Το ψωμί δεν το έδωσε. Το έριξε να σπάσει το κεφάλι του φτωχού. Και απάντησαν οι Άγγελοι: Όμως χόρτασε τον πεινασμένο και εκείνος έδωσε την ευχή του. Και που λες γυναίκα μου, εκείνο το ψωμί έκανε και έγειρε η ζυγαριά αντίθετα και σώθηκα. Το λοιπόν, δίνε, δίνε και μη σταματάς. Και εγώ θα δίνω. Αχ, και να ξανάρθει εκείνος ο φτωχός!

Επιτέλους το κατάλαβε και ο φούρναρης ότι κερδίζει όταν δίνει. Εμείς όμως; Το έχουμε καταλάβει; Μήπως φοβόμαστε να δώσουμε; Μήπως η "κρίση" μας βούλιαξε στην ολιγοπιστία; Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να γινόμαστε και λίγο χριστιανοί;;; Και να πιστεύουμε ακλόνητα, πως όταν δίνουμε, αντί να φτωχαίνουμε, πλουτίζουμε. Ας το αποδείξουμε εμπράκτως. Το Πάσχα έρχεται, κάποιοι άνθρωποι έχουν ανάγκη και περιμένουν έστω και ένα κομμάτι ψωμί...

Φίλοι μου, μην ξεχνάτε ότι: Η πρώτη θυγατηρ του Θεού είναι η ελεημοσύνη, αυτή η ελεημοσύνη κατέπεισε τον Θεό και έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο...

Spiritual Deception - Do demons exist?



There are many Christians who think demons are just old fashioned myths. For a long time, I was one of them. To many, demons are just vehicles to explain things like suffering, illness and evil––not considered to be real beings that have their own wills and who are intent on keeping us separated from God. This is a spiritual deception of a grand scale. When we deny the existence of these invisible beings, we also deny all invisible beings, and this would include God the Creator of all that is both visible and invisible. Frequently, we only allow ourselves to acknowledge as real what we can sense with our senses or measure scientifically. We in effect block out of consideration the entire invisible or spiritual realm, including both angels and demons.



The consequences of this deception are important. When we deny their existence we deny the spiritual struggle we must engage in, or the spiritual war that Saint Paul says Christians are engaged it. If there is no war, no struggle, then all that is necessary to be Christian is to mentally embrace Christ by saying, “I believe,” attend church on Sunday, be nice to others, and support social activities of the church and community. There is no need for ascetic practices to overcome forces that lead us astray. No need for prayer and fasting.

This view that denies the existence of demons is one that is promoted by the Devil himself. It is his greatest deception, making us believe that he does not exist. It makes us passive in our spiritual life. Here is what St. Irenaeus of Lyons of the second century says of the work of the devil, “He had indeed been already accustomed to lie against God, for the purpose of leading men astray.” (Against Heresies, 5.23.1) “To lead men astray,” he says! This is the danger.

Scripture very clearly teaches that demons are real (In the Gospels alone, the word “demon” is used thirty-two times, “devil” and “Satan” both appear fourteen times, and the phrase “the evil one” appears five times.).* Also, in the sacrament of Baptism, from the early days of the Church, we have the prayers of exorcism which are read to this day. After these prayers are read the Priest asks the Catechumen, “Do you renounce Satan, and all his works, and all his worship, and all his angels, and all his pomp?” Also in the conclusion of the Lord’s Prayer, we pray for God to protect us, “Lead us not into temptation but deliver us from the evil one.” The Apostle Peter calls to each Christian: "Be sober, be vigilant; because your adversary the devil walketh about as a roaring lion, seeking whom he may devour" (1 Peter 5:8).

If the Gospel writers did not believe that demons exist, why would they use the term "demon" so often! There are excellent Greek words for disease and madness (which appear in the New Testament). Without any doubt we find a clear reference to demons throughout the Scripture. It was not written there by mistake or to allude to some kind of physical illness. The facts of the gospel records clearly show that Jesus believed in personal demons. He addressed them and they addressed Him. Today, we can find people who can recount similar personal encounters with demons. Even though they are invisible beings, they are no less real than any other person to whom our Lord Jesus Christ spoke.

To avoid spiritual deception we need to develop a keen awareness of these demonic forces, because they are our enemy on our spiritual path. If we are to follow Christ, we, like Him, have to recognize the power of the evil forces we face. We of necessity need to properly prepare ourselves to fight against them, knowing they are actively attacking us. Without such a recognition, our efforts will be weak and ineffective. This is the nature of the authentic Christian struggle.

There was a time not so long ago that I used to worry about what would others say of me if I begin to talk about the demons who attack me? I feared the possibility ridicule and being rejected as some kind of religious kook, a Neanderthal thinker. I worried that they would say I am naive, old fashioned, ignorant of modern scientific views, one babbling superstitious and archaic views. This is the challenge we face in todays world. Generally, a minority (34% for Orthodox and 40% for all Americans according to PEW Survey of Religious Landscape) of the population believes in demons with certainty. In our spiritual struggle we must go against the prevailing thought patterns that do not reflect the spiritual truth of the created world. We must be prepared to be mocked and ridiculed for our views. We cannot be deceived and ignore these forces that are woking against us. We cannot be luke warm on this belief. It is not enough to think there is the possibility of such beings. We must in fact see them with certainty, as the enemy worthy of combating in intense spiritual warfare. This is the key to our eventual union with God. These forces are trying to prevent us from joining with Christ and growing in a way where we become part of Him and part of His Kingdom.

Saturday, December 27, 2014

YOUR FIRST CHRISTMAS CARD


Twas the month before Christmas

When all through our land,

Not a Christian was praying

Nor taking a stand.

Why the PC Police had taken away

The reason for Christmas - no one could say.

The children were told by their schools not to sing

About Shepherds and Wise Men and Angels and things.

It might hurt people's feelings, the teachers would say

December 25th is just a ' Holiday '.

Yet the shoppers were ready with cash, checks and credit

Pushing folks down to the floor just to get it!

CDs from Madonna, an X BOX, an I-Pod

Something was changing, something quite odd!

Retailers promoted Ramadan and Kwanzaa

In hopes to sell books by Franken & Fonda.

As Targets were hanging their trees upside down

At Lowe's the word Christmas - was no where to be found.

At K-Mart and Staples and Penny's and Sears

You won't hear the word Christmas; it won't touch your ears.

Inclusive, sensitive, Di-ver-is-ty

Are words that were used to intimidate me.

Now Daschle, Now Darden, Now Sharpton, Wolf Blitzen

On Boxer, on Rather, on Kerry, on Clinton !

At the top of the Senate, there arose such a clatter

To eliminate Jesus, in all public matter.

And we spoke not a word, as they took away our faith

Forbidden to speak of salvation and grace

The true Gift of Christmas was exchanged and discarded

The reason for the season, stopped before it started.

So as you celebrate 'Winter Break' under your 'Dream Tree'

Sipping your Starbucks, listen to me.

Choose your words carefully, choose what you say

Shout MERRY CHRISTMAS ,

not Happy Holiday !

Please, all Christians join together and

wish everyone you meet

MERRY CHRISTMAS!

Christ is The Reason for the Christ-mas Season!

Remembrance of Death- Elder Ephraim



Everything in this vain world will pass.
The world and life are a fair, and each person can buy eternal life with the `` money `` of his life.

How wise is the person who spends his money - his life - buying whatever he will need for the hour
of death and the tribunal of God!


Let us buy precious things that are pleasing to the great King: confession, humility, purity of soul and body from carnal sins, godly love, and keeping ourselves far from criticizing others, idle talk, lying, etc. When we master all this , we shall be wealthy in God`s blessed land.



Counsels from the Holy Mountain
Elder Ephraim Arizona

Mεγάλη ἡ ὠφέλεια ἀπὸ τὰ Σαρανταλείτουργα ( Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος )



ΨΥΧΩΦΕΛΕΙΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ Τὰ διδακτικὰ καὶ θαυμαστὰ ἱστορικὰ αὐτὰ γεγονότα τοῦ τεύχους αὐτοῦ προέρχονται ἀπὸ τὸ ψυχωφελεστατο βιβλίο ΟΠΤΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ τῶν ἐκδόσεων Ὀρθοδόξου Κυψέλης.


Τὸ ἀξιοπρόσεκτο γεγονὸς ποὺ ἀκολουθεῖ σὲ ἐλαφρὰ διασκευὴ τῆς γλώσσης τὸ ἀναφέρει ὁ διακριτικότατος ἀσκητὴς Δανιὴλ Κατουνακιώτης σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον Μωραϊτίδην. Ἔχει δὲ ὡς ἑξῆς:
Ἕνας γνωστός του καὶ ἐνάρετος οἰκογενιάρχης ἀπὸ τὴν Σμύρνη, ποὺ τὸν ἔλεγαν Δημήτριο, ἀφοῦ κατάλαβε τὸ τέλος του κάλεσε τὸν υἱόν του Γεώργιο, ὁ μόνος εὐσεβῆς, διότι τὰ ἄλλα τρία του παιδιὰ καὶ ἡ γυναίκα του ζοῦσαν μὲ κοσμικότητα, καὶ τοῦ ἀπεκάλυψε ὅσα ἀκολουθοῦν, καὶ τὰ ὁποῖα ὁ υἱός του ὁ πιστὸς φανέρωσε εἰς τὸν π. Δανιήλ.
Ἀφοῦ ὁ πατέρας μου ἔφθασε εἰς τὸ τέλος αὐτῆς τῆς ζωῆς καὶ ἐγνώρισε τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου του, ἐκείνην τὴν ἡμέρα ἐκάλεσε ἕνα σεβάσμιο ἱερέα, ποὺ τὸν ἔλεγαν Δημήτριον, ἄνθρωπον πολὺ ἁπλὸν καὶ ἐνάρετον, εἰς τὸν ὁποῖον μὲ πολλὴ εὐλάβεια εἶπε· «ἐγὼ πνευματικέ μου πάτερ, σήμερα πεθαίνω, καὶ παρακαλῶ ὁδήγησέ με σὲ αὐτὴν τὴν κρίσιμη στιγμὴ τί ὀφείλω νὰ πράξω;» ὁ δὲ ἱερεὺς γνωρίζοντας τὴν θεάρεστον ζωὴν τοῦ πατέρα μου καὶ ὅτι ἦταν σὲ ὅλα ἕτοιμος, διότι εἶχαν προηγηθῆ τὰ πραγματικὰ ἐφόδια, δηλαδὴ ἐξομολόγησις, εὐχέλαιο, συχνὲς ἱερὲς μεταλήψεις, ἐπειδὴ ἕνεκα ποὺ διετέλεσε πολλὲς ἡμέρες ἄρρωστος μεταλάμβανε συνεχῶς ἀπὸ τὰ ἄχραντα μυστήρια τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὑπέδειξε ἕνα ἀκόμη νὰ κάμη· «ἐὰν ἦταν εὔκολο νὰ δώσης ἐντολὴ νὰ σοῦ κάμουν μετὰ τὸν Θάνατό σου ἕνα τακτικὸν 40λείτουργον στὸ ὄνομά σου, τὸ ὁποῖο νὰ ἐκτέλεση κάποιος ἱερεὺς μακρὰν τῆς πόλεως» ἐγὼ δὲ ἂν καὶ ἄπορος ἔδωσα ὕποσχεσι, ὅτι μὲ πολὺ προθυμία θὰ ἐκτελέσω αὐτό, ἀρκεῖ μόνον νὰ λάβω τὴν εὐχή του, τὴν ὁποία καὶ ἐπῆρα.
Αὐτὰ ἀφοῦ ἄκουσε καὶ εὐχαριστηθεὶς ὁ πατέρας μου μὲ προσκάλεσε μὲ πολλὴ συγκίνησι καὶ δάκρυα, καὶ μὲ παρεκάλεσε νὰ τὸν κάμω μετὰ τὸν θάνατό του ἕνα 40λείτουργον.
Μετὰ ἀπὸ διάστημα δυὸ ὡρῶν ἀπέθανε ὁ ἀείμνηστος πατέρας μου καὶ ἀμέσως προσκάλεσα τὸν ἱερέα Δημήτριον, χωρὶς νὰ γνωρίζω ὅτι ὁ ἴδιος εἶχε ὑποβάλλει τὸ ζήτημα τοῦ 40λείτουργου εἰς τὸν πατέρα μου, καὶ λέγω εἰς αὐτόν. Ἐπειδὴ ὁ πατέρας μου μοῦ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὸν κάμω ἕνα τακτικὸ 40λείτουργο ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἐπειδὴ ἡ αἰδεσιμότης σου ἡσυχάζεις εἰς τὸν ἔξω τῆς πόλεως ναΐσκο τῶν Ἅγιων Ἀποστόλων, δι᾿ αὐτὸ σὲ παρακαλῶ νὰ λάβης τὸν κόπον καὶ νὰ φροντίσης τὴν ἐκτέλεσι αὐτοῦ καὶ ἐγὼ θὰ πληρώσω τὸν κόπον σου καὶ τὰ σχετικὰ μὲ τὰ ἔξοδα τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ. Ὁ ἱερεὺς ὅταν ἄκουσε αὐτὰ μοῦ ἀπάντησε μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Ἐγώ, ἀγαπητέ μου Γεώργιε, ἔχω δώσει σήμερα στὸν πατέρα σου τὴν γνώμη αὐτή, καὶ ὀφείλω ὅσο ζῶ νὰ τὸν μνημονεύω πάντοτε.
Ἐγὼ δὲ γνωρίσας τὴν πολλὴ εὐλάβεια τοῦ ἱερέως καὶ τὴν ἐκτίμησι τὴν ὁποίαν εἶχε πρὸς τὸν πατέρα μου ἐπέμενα παρακαλώντας καὶ ἔτσι τὸν ἔπεισα νὰ δεχθῆ τὴν πρότασί μου, καὶ ἐπῆγε στὸ σπίτι του, πρὸς τὴν πρεσβυτέρα καὶ τὶς κόρες του καὶ λέγει πρὸς αὐτὲς «ἐγὼ ἐπειδὴ θὰ κάνω τακτικὸν 40λείτουργον στὸ ὄνομα τοῦ καλοῦ ἐκείνου εὐεργέτου μου Δημητρίου, δι᾿ αὐτὸ ἐπὶ 40 ἡμέρες νὰ μὴ μὲ περιμένετε ἐδῶ, διότι θὰ ἡσυχάζω συνέχεια εἰς τὸν ἱερὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, γιὰ νὰ ἐξακολουθῶ τακτικώτατα τὸ 40λείτουργο», καὶ ἔτσι ἐπῆγε καὶ ἄρχισε μὲ εὐλάβεια καὶ προθυμία τὸ 40λείτουργον. Ἔγιναν 39 Θεῖες Λειτουργίες καλῶς, τὴν παραμονὴ δὲ τῆς τελευταίας, Σάββατο βράδυ, ξαφνικὰ παρουσιάστηκε σφοδρὸς πονόδοντος στὸν ἱερέα καὶ ἀναγκάστηκε τὴν νύκτα νὰ ἔλθη μὲ πόνους στὸ σπίτι του, καὶ προσκάλεσε ἡ πρεσβυτέρα τὸν κουρέα καὶ τοῦ ἔβγαλε τὸ σάπιο δόντι καὶ ἔτσι ἔγλυτωσε ἀπὸ τοὺς πόνους. Λόγω ὅμως ποὺ ἔτρεχε αἷμα ἀπεφάσισε νὰ συμπλήρωση τὴν τελευταία Θεία Λειτουργία τὴν ἑπομένη.
Ὁ Γεώργιος ὅμως μὴ γνωρίζοντας τὴν πάθησι τοῦ ἱερέως τὴν παραμονὴν ἐκείνη ἑτοίμασε, μὲ δάνειο, τὸ ὀφειλόμενον ποσόν, γιὰ τὸν κόπον τοῦ ἱερέως μὲ σκοπὸ νὰ τὸ ἐπιδώση τὴν ἑπομένη. Κατὰ τὰ μεσάνυκτα ὅμως ἐκείνου τοῦ Σαββάτου, ἐσηκώθηκα νὰ προσευχηθῶ. Προσευχόμενος δὲ μὲ πολλὴ κατάνυξι καὶ ἀφοῦ κουράστηκα ἐκάθησα στὸ κρεββάτι καὶ ἄρχισα νὰ ἐνθυμοῦμαι τὶς ἀρετὲς τοῦ πατέρα μου καὶ τὶς παρεκτροπὲς καὶ παιδικές μου παρακοὲς ποὺ εἶχα κάνει κατὰ καιρούς, καὶ συνάμα ἔλεγα στὸν ἑαυτό μου, ἄραγε ὠφελεῖ τὸ 40λείτουργον τὴν ψυχὴν τοῦ κεκοιμημένου ἢ χάριν μικρῆς ἀνακουφίσεως ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ αὐτὸ ἔχει συστήσει; Αὐτὰ σκεπτόμενος μὲ πόνο ψυχῆς καὶ δάκρυα, καὶ ἐκζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, μοῦ φάνηκε ὅτι κοιμήθηκα λίγο, καὶ ἀμέσως βρέθηκα σὲ μιὰ πεδιάδα ὡραιότατη, τῆς ὁποίας ἡ ὀμορφιὰ ἦταν ἀπερίγραπτος, μὴ ἔχουσα σύγκρισι μὲ τὰ εὐχάριστα τοῦ κόσμου. Ἐνῶ εὑρισκόμουν ἐκεῖ μοῦ ἐπῆλθε φόβος πολύς, ποὺ ὑπαγορευόταν ἀπὸ τὴν συνείδησί μου, ἐπειδὴ ἐγνώρισα τὸν ἑαυτό μου ἀκατάλληλον διὰ τὴν ἐκεῖ ἀπόλαυσι. Καὶ ἐνῶ διατελοῦσα κάτω ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀμηχανία, μὲ ἦλθε θάρρος καὶ εἶπα εἰς τὸν ἑαυτόν μου, μιὰ καὶ ὁ Πανάγαθος Θεὸς ἠθέλησε νὰ μὲ φέρη ἐδῶ ἴσως ἡ ἀγαθότητά Του μὲ ἐλεήση καὶ στὴν συνέχεια μετανοήσω, διότι ὅπως βλέπω εὑρίσκομαι μαζὶ μὲ τὸ σῶμα μου.
Αὐτὰ συζητώντας μὲ τὸν ἑαυτό μου καὶ παρηγορηθείς, εἶδα μικρὸ φῶς διαυγέστατο, καὶ ἀφοῦ ἐπῆγα πρὸς τὸ μέρος ἐκεῖνο, εἶδα μὲ ἀνέκφραστη ἔκπληξι τὴν ἀπερίγραπτη ἐκείνη ὡραιότητα τοῦ ἀπέραντου δάσους, ποὺ ἀπόπνεε ἄρρητη εὐωδία. Ὢ ποία μακαριότης ἀναμένει ἐκείνους ποῦ ζοῦν ἐνάρετα εἰς τὸν κόσμον;
Ἀναθεωρώντας δὲ μὲ μεγάλη ἔκπληξι καὶ χαρὰ τὴν ὑπερκόσμια ἐκείνη ὡραιότητα εἶδα ἕνα ὡραιότατο παλάτι... ὅταν δὲ πλησίασα κοντὰ βλέπω μὲ πολλὴ ἀγαλλίαση τὸν πατέρα μου Δημήτριον, λαμπροφόρο καὶ γεμάτον ὅλο φῶς, ὁ ὁποῖος ἐστέκετο μπροστὰ σὲ ἐκείνη τὴν πόρτα τοῦ παλατιοῦ, καὶ ἀφοῦ μὲ ἀτένισε μὲ πατρικὴ στοργὴ καὶ τὴν γνωστή του ἐπιείκεια καὶ πραότητα, μοῦ εἶπε: «πῶς ἦλθες ἐδῶ παιδί μου;» ἐγὼ δὲ τὸν ἀπήντησα, «καὶ ἐγὼ, πατέρα μου, ἀπορῶ, διότι ὅπως βλέπω δὲν εἶμαι ἄξιος διὰ τὸν τόπο. Ἀλλὰ πές μου, πατέρα μου, πῶς εὑρίσκεσαι ἐδῶ καὶ σὲ ποιὸν ἀνήκει τὸ παλάτι αὐτό;». Ἐκεῖνος δὲ μὲ πολλὴ φαιδρότητα μοῦ εἶπε: «Ἡ ἄκρα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἀγαθότης διὰ πρεσβειῶν τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχα, ὅπως εἶναι γνωστόν, μεγίστην εὐλάβειαν, μὲ ἠξίωσε νὰ καταταχθῶ εἰς τὸ μέρος αὐτό. Εἰς αὐτὸ δὲ τὸ παλάτι ἤθελον εἴσελθη σήμερον, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ὁ οἰκοδόμος αὐτοῦ ἔβγαλε σήμερον τὸ δόντι του καὶ δὲν ἐτελείωσαν αἱ 40ντα ἡμέραι τῆς οἰκοδομῆς αὐτοῦ, δι᾿ αὐτὸ αὔριο θὰ εἰσέλθω».
Ὅταν εἶδα καὶ ἄκουσα αὐτὰ ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος ἐξύπνησα μὲ ἔκπληξι καὶ γεμάτος δάκρυα ἐθαύμαζα δι᾿ ὅλα ὅσα εἶδα. Ὅλη ἐκείνη τὴν νύκτα ἔμεινα ἄυπνος εὐχαριστῶν καὶ δοξολογῶν τὸν Πανάγαθον Θεόν... Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα ἐπῆγα εἰς τὸν ἱερέα Δημήτριον καὶ τὸν εὑρῆκα νὰ κάθεται, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ μὲ ἐδέχθηκε μὲ χαρὰ μοῦ εἶπε· «νὰ καὶ ἐγὼ πρὸ ὀλίγου ἐβγῆκα ἀπὸ τὴν λειτουργία, τελειώσας εὐτυχῶς τὸ 40λείτουργον». Αὐτὸ δὲ εἶπε διὰ νὰ μὴ μὲ λυπήση, διότι ἐμποδίστηκε μία ἡμέρα ἡ λειτουργία, τὴν ὁποίαν βέβαια ἤθελε πρόσθεση τὴν ἑπομένη. Τότε ἐγὼ ἄρχισα νὰ διηγοῦμαι εἰς τὸν ἱερέα τὰ ὅσα εἶδα μὲ λεπτομέρεια καὶ πολλὴ συγκίνησι, καὶ ὅταν ἔφθασα εἰς τὴν ἐξαγωγὴ τοῦ δοντιοῦ καὶ ὅτι τὴν ἑπομένη θὰ τελειωθῆ ἡ οἰκοδομὴ καὶ θὰ εἰσέλθη ὁ πατέρας μου εἰς τὸ παλάτι, τότε ὁ ἱερεὺς κατεληφθεῖς ἀπὸ θαυμασμὸ ἐβόησε· «ἐγώ, ἀγαπητέ μου Γεώργιε, εἶμαι ὁ οἰκοδόμος ἐκεῖνος»...
Αὐτὰ ὁ πατὴρ Δανιὴλ τὰ ἐβεβαίωσε καὶ ἀπὸ τὸν πατέρα Δημήτριον τὸν ὁποῖον ἐπεσκέφθη, ὁ ὁποῖος π. Δημήτριος μὲ παρεκάλεσε ὅπως γράψω ἀκριβῶς τὴν ὠφελιμωτάτην αὐτὴν διήγησιν. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔλαβε χῶραν ἀρχὰς τοῦ 20ου αἰῶνος.


Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος 


 
http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/11/blog-post_756.html

Friday, December 26, 2014

Περὶ τοῦ μοναχικοῦ ἀγῶνος ( Γέρων Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτης )


 Εὐλογημένα μου παιδάκια,
Εὔχομαι ἐγώ, ὁ ταπεινὸς καὶ ἀνάξιος πατέρας σας, ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ἐλεεινῆς μου ψυχῆς, τὸ ἔλεος καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ μας, νὰ μὴ σᾶς ἐγκαταλείψῃ ποτὲ ἕως ὅτου φθάσετε στὴν Ἄνω Ἱερουσαλὴμ στὴν πόλη τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

Ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ δίνουν ὑποσχέσεις στὸ Θεὸ κατὰ τὴν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος. Ὅσοι ὅμως ἀσπάζονται τὸ μοναχισμό, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς κοινὲς γιὰ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς ὑποσχέσεις, προσθέτουν κι ἄλλες ποὺ ἀφοροῦν ἀποκλειστικὰ τὴ μοναχικὴ ζωή. Γνωρίζετε, παιδιά μου, τὶς ὑποσχέσεις αὐτές. Τὶς δώσατε μπροστὰ σὲ πολλούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς. Ἀκούσατε μάλιστα τότε τὸ λόγο τοῦ Πνευματικοῦ σας Πατέρα «Ὁ Κύριος θὰ σᾶς ἀμείψει ὄχι σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τῶν ὑποσχέσεων, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὴν πιστὴ τήρησή τους».

Δὲ σᾶς ὑπενθυμίζω αὐτὰ ἐπειδὴ φοβᾶμαι μήπως ἀδιαφορεῖτε γιὰ τὴ σωτηρία σας. Κάθε ἄλλο. Εἶμαι, ὁ ταλαίπωρος, πεπεισμένος ὅτι φροντίζετε γιὰ τὴν ἀπολογία ποὺ θὰ δώσετε στὴ μέλλουσα κρίση. Εἶμαι ἐπίσης πεπεισμένος ὅτι ὁ καθένας ἀγωνίζεται καὶ κοπιάζει ἀνάλογα μὲ τὶς δυνάμεις του. Ὅπως ἡ ἐπιμελὴς κλώστρια κλώθει ὁμοιόμορφα τὸ νῆμα ὅσο μακρὺ κι ἂν εἶναι, ἔτσι κι ἐσεῖς πρέπει νὰ κλώθετε τὸ νῆμα τῆς μοναχικῆς ζωῆς μὲ τὸν ἴδιο ζῆλο ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ πατήσατε τὸ κατώφλι τοῦ κοινοβίου μέχρι τὴν ὥρα τοῦ θανάτου. Ὁ ζῆλος ποὺ δὲ χαλαρώνει ἔχει μεγάλη σημασία. Παρακολουθήσατε ποτὲ τὴ λειτουργία τῆς ἀτμομηχανῆς; Κινεῖται ὅταν ὑπάρχει ἀτμός. Κι ὅσο περισσότερος ἀτμὸς ὑπάρχει, τόσο γρηγορότερα κινεῖται. Ὅταν ὅμως ἐξασθενεῖ ἡ πίεση τοῦ ἀτμοῦ, μικραίνει καὶ ἡ ταχύτης τῆς κινήσεως. Ἡ ἀτμομηχανὴ τελικὰ σταματᾶ. Ὅ,τι εἶναι ὁ ἀτμὸς γιὰ τὴ μηχανή, εἶναι ὁ ἔνθεος ζῆλος γιὰ τὴν ἀφιερωμένη ζωή. Ὅταν ὑπάρχει ὁ ζῆλος, ὅλα προχωροῦν κανονικά. Ὅταν ὅμως ἀτονήσει ὁ ζῆλος, τότε ἡ πρόοδος σταματᾶ. Ὅλα ὁδηγοῦνται στὴ διάλυση.
Μὴν ψυχραίνετε τὴν πνευματική σας θέρμη καὶ μὴν ἀποκάμετε ἀπὸ τοὺς κόπους τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Νὰ ἐλέγχετε διαρκῶς τὴν ψυχή σας, γιὰ νὰ μὴ πέσετε σὲ ἀμέλεια καὶ δώσετε εὐκαιρία στὸν ἐχθρὸ νὰ σᾶς ἐμπαίξει. Ἀγωνισθεῖτε μὲ κάθε τρόπο, γιὰ νὰ μὴν ἀδυνατίσουν τὰ τείχη τῆς καρδιᾶς. Συχνὰ νὰ ἐνθυμῆσθε τὸν πρῶτο σας ἐνθουσιασμό, τότε ποὺ ἤλθατε ἐδῶ, ἀφήνοντας τὴν οἰκογένειά σας, τοὺς συγγενεῖς καὶ τὰ φιλικά σας πρόσωπα… Ὅταν περάσατε τὸ κατώφλι τῆς Μονῆς, ἐπιθυμούσατε μόνο νὰ προσεύχεσθε, ν᾿ ἀπασχολεῖτε τὸ νοῦ σᾶς μόνο μὲ θεῖες σκέψεις, νὰ συνομιλεῖτε μόνο πνευματικῶς, νὰ μελετᾶτε μόνο τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ βιβλία τῶν Ὁσίων, νὰ ἀπωθεῖτε κάθε κοσμικό, νὰ ζῆτε μὲ εἰρήνη πρὸς ὅλους καὶ μὲ ἀδιάκριτη ὑπακοὴ στὸν Πνευματικὸ Πατέρα καὶ σ᾿ ὁλόκληρη τὴν ἀδελφότητα. Ἀσφαλῶς ἦσαν εἰλικρινεῖς αὐτὲς σας οἱ ἐπιθυμίες. Φέρνετε λοιπόν, συχνὰ στὴ μνήμη τὸν πρῶτο σας ἐνθουσιασμό. Θὰ τὸν ἀνανεώνετε ἔτσι μέσα σας, ὅπως ἀνανεώνετε τὴν ἀτμόσφαιρα σ᾿ ἕνα δωμάτιο ἀνοίγοντας τὰ παράθυρα.

Μαζὶ μὲ τὴν ἀφυπνιστικὴ αὐτὴ προσπάθεια, νὰ φέρνετε πιὸ συχνά, τὰ παραδείγματα ζήλου τῶν μεγάλων Ὁσίων. Νὰ ἐντρυφᾶτε στὰ Μηναῖα καὶ στὰ Συναξάρια. Νὰ συλλογίζεσθε μὲ πόση θέρμη εὐαρεστοῦσαν τὸ Θεὸ οἱ Ἅγιοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες. Θυμηθῆτε τοὺς θαυμαστοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες τους. Μὴν ἀρκεσθεῖτε ὅμως, σὲ μία ἁπλὴ ἐνθύμηση. Σκεφθεῖτε πὼς εἶστε ὑποχρεωμένοι νὰ μοιάσετε τοὺς ἥρωες τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως στὰ διάφορα ἀθλήματα ὁ ἕνας ἀθλητὴς παρακινεῖται κι ἐνθαρρύνεται ἀπὸ τὴν προσπάθεια τοῦ ἄλλου, ὅπως ἐπίσης στὶς διάφορες ἐργασίες σας, δηλαδὴ στὰ διακονήματα, ὁ ἕνας συναγωνίζεται τὸν ἄλλο, ἔτσι ἂς θερμαίνεται κι ὁ ζῆλος σᾶς καθὼς θὰ παραδειγματίζεσθε ἀπὸ τὰ κατορθώματα τῶν Ἁγίων ἐκείνων ἀγωνιστῶν.
Πολὺ καλὸ κι ἅγιο εἶναι τὸ ὅτι ἐγκαταλείψατε τὸ μάταιο κόσμο καὶ φθαρτὸ καὶ ἀφιερωθήκατε στὸ Χριστό μας. Προσπαθῆστε ὅμως, Πατέρες μου καὶ παιδιά μου, νὰ ὁλοκληρώσετε τὸ ἔργο αὐτό. Δὲν εἶναι μοναχὸς (ὅπως δὲν εἶμαι καὶ ἐγὼ) ὅποιος φορᾶ τὰ ῥάσα καὶ βρίσκεται στὴ μάνδρα τῆς Μονῆς. Μοναχὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀγωνίζεται νὰ οἰκοδομήσει μέσα τοῦ τὸ πνεῦμα τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Σ᾿ αὐτὴν λοιπὸν τὴν πνευματικὴ προσπάθεια χρειάζεται πολὺ ὑπομονή, προσευχὴ καὶ ταπείνωση. Αὐτὴ καθ᾿ αὐτὴ ἡ Μονή σας, μοιάζει μὲ ἰαματικὴ κολυμβήθρα… Νὰ θεωρεῖτε τὸν ἑαυτό σας γεμάτο ἀπὸ ἀδυναμίες, τύφλωση, ἀναπηρία.
Παιδιά μου φίλτατα, ἀσφαλῶς σεῖς γνωρίζετε πολλὰ μέσα θεραπείας. Γνωρίζετε καὶ τὶς πνευματικὲς ἀσθένειες, δηλαδὴ τὰ πάθη. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι παραδομένος στὰ πάθη, δυσκολεύεται νὰ κατανοήσει τὴν κατάστασή του καὶ νὰ ἐλευθερωθεῖ. Ὅταν ὅμως δεχθεῖ τὴν ἐπίσκεψη τῆς Θείας Χάριτος, τότε ἀρχίζει νὰ ξεχωρίζει μέσα τοῦ τὰ φρικτὰ συμπτώματα τῶν παθῶν, μετανοεῖ καὶ προσπαθεῖ νὰ καθαρθεῖ. Ἀρχίζει λοιπὸν ὁ ἀγώνας, ὁ πόλεμος. Πρῶτα ἐναντίον τῶν ἁμαρτωλῶν πράξεων καὶ κατόπιν ἐναντίον τῶν ἁμαρτωλῶν σκέψεων καὶ αἰσθημάτων.
Ὁ πνευματικὸς πόλεμος ἔχει πολλὲς φάσεις. Ὅταν ὁ ἀγωνιστὴς χριστιανὸς σταματήσει τὴν ἔμπρακτη ἁμαρτία, διακρίνει ὅτι ὁ νοῦς του ἀσχολεῖται μὲ ἄπρεπες σκέψεις κι ἡ καρδιὰ τοῦ ἱκανοποιεῖται μὲ ἀθέμιτα αἰσθήματα. Στρέφοντας τὴν προσοχή του στὸ ἔργο τῆς ἐσωτερικῆς πλέον κάθαρσης ἀρχίζει νὰ ἐπισημαίνει πῶς ἐπιτίθεται ὁ ἐμπαθὴς λογισμός, πῶς κρύβεται, πῶς σαγηνεύει καὶ αἰχμαλωτίζει τὴν ψυχή. Συνηθίζει ὅμως, ταυτόχρονα καὶ νὰ πολεμᾶ καὶ νὰ διώχνει τὸν πειρασμό.
Ὅσο ὁ ἀγώνας συνεχίζεται, τόσο περισσότερο τὰ πάθη ξεριζώνονται, ἕως ὅτου τὸ ἔδαφος τῆς καρδιᾶς τελείως καθαρισθεῖ. Σημεῖο καθάρσεως εἶναι ἡ ἀποστροφή, ἡ ἀντιπάθεια, τὸ μίσος πρὸς τὰ πάθη καὶ τὶς ἀφορμές τους. Οἱ προσβολὲς τοῦ πονηροῦ εὔκολα τότε ἀποκρούονται, ἀλλὰ καὶ πάλι δὲ σταματοῦν. Τὰ πάθη ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὸ ἐσωτερικό της καρδιᾶς, μένουν ὅμως στὴν περιοχή της καὶ ὅποτε βροῦν εὐκαιρία, προσπαθοῦν πάλι νὰ κυριαρχήσουν.
Ἔτσι, ὁ ἀγωνιστὴς ἐπισημαίνει διαρκῶς τὴν παρουσία τῆς φιλαυτίας, τῆς κατακρίσεως, τῆς ραθυμίας, τῆς ζηλοτυπίας, τῆς φιληδονίας, τῆς φιλαργυρίας κι ἂν καὶ νικητὴς στὸν ἀγώνα, νιώθει ὅτι εἶναι ἀκάθαρτος. Οἱ προσβολὲς καὶ μόνο τῶν αἰσχρῶν λογισμῶν, τὸν κάνουν νὰ θεωρεῖ αἰσχρὸ τὸν ἑαυτό του.
Θυμηθεῖτε τέκνα μου, τὴν περίπτωση ἐκείνου τοῦ ἀσκητοῦ ποὺ κατέκρινε διαρκῶς τὸν ἑαυτό του καὶ ἀπαριθμοῦσε πλήθη ἁμαρτιῶν σὰν νὰ τὶς εἶχε κάνει. Ἐνῶ ἁπλῶς μόνο δοκίμαζε τὶς προσβολὲς τῶν λογισμῶν. Θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του ἔνοχο κι ἁμαρτωλό. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν προόδευσε καὶ στὴν κάθαρση καὶ στὴν ταπεινοφροσύνη.
Ὅσο τελειώτερος γίνεται κανείς, τόσο ἁμαρτωλότερο θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος ποὺ εἶναι γεμάτος πάθη, δυσκολεύεται πολὺ ν᾿ ἀναγνωρίσει τὴν κατάστασή του.
Εὔχομαι παιδιά μου, ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ἐλεεινῆς μου καρδιᾶς, κάθε πρόοδο στὸν πανέμορφο αὐτὸν ἀγώνα τῆς μοναχικῆς ζωῆς καὶ πολιτείας καὶ ἄξιοι νὰ γίνετε τῶν σωζομένων στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. 


http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/11/blog-post_8524.html