Translate

Saturday, February 28, 2015

“Behold, now is the favorable time; behold, now is the day of salvation” ( Metropolitan of Limassol, Athanasios )



The Church offers us Lent (or Great Fast) as the grand and joyful stage set for spiritual struggles. It calls us to begin this period with great joy and eagerness in order to work spiritually harder on the virtues, while offering this time as a present to the Lord through our repentance and our spiritual struggle.

We hear “Behold, now is the favorable time; behold, now is the day of salvation” (B Corinthians 6, 12) during the vespers of Lent. This is the time favorable to the Lord, the time for repentance and redemption. Lent is distinguished by the presence of the virtue of repentance, which attracts the grace of the Holy Spirit into people’s hearts. The Church sets forgiveness as the prerequisite of Lent, right from the very first day. Thus, the first vespers of Lent ( katanyktikos esperinos) are called the ‘vespers of forgiveness’. Just as Jesus said: “If you forgive others their trespasses, your heavenly Father will also forgive you, but if you do not forgive others their trespasses, neither will your Father forgive your trespasses”(Matthew 6,14-15). One needs the presence of grace in order to wage any spiritual struggle.
 

Fasting during Lent is not a diet which one may follow just by sheer will for health reasons. Fasting here has a totally different purpose: the advent of grace in one’s heart, the avoidance of sin which kills one’s soul and the acquisition of divine illumination which leads one to the Kingdom of Heaven. Thus, one needs the assistance and the presence of the Lord along with the physical struggle and the pain of fasting.
 


We offer forgiveness to each other so that through repentance and forgiveness, the Holy Spirit may enter our hearts, open our eyes and lead us to comprehend our sinfulness, turning us towards the Lord while seeking the forgiveness of our own sins as well. This whole spiritual struggle remains fruitless if it does not cause us to seek forgiveness and offer our repentance. It is repentance which really cleanses and develops our souls; the repentance which takes place in our hearts with pain and serious grief, in tears and with immense agony. Yet, it bears sweet fruits since it lifts the heavy load of sin off our shoulders. Then the Lord’s grace descends on us once again, regenerating us, lifting the burden of sin and giving us back the beauty of the ‘image’ as God had originally created us. This is the spiritual struggle of Lent; the struggle for repentance.
 


All means which we use in our spiritual regime, namely fasting, all night vigils, kneeling, reading , attending the numerous masses etc, aim to help our hearts feel compunction. They serve as serious blows to our cynical heart. This heart which has hardened because of sin and cannot shed a single tear for its numerous transgressions neither is able to feel any pain because it has turned away from the Lord, fractures and becomes softer by employing the ascetic regime offered by the Church. The tears of repentance spring from the fractures, cleansing, regenerating and illuminating us. Initially repentance blazes like a fire but then it turns into an illuminating light which sweetens man and informs him that Jesus is sweeter than anything else in the world.
 


Let us, therefore, launch this spiritual stage eagerly, without fear. He who feels fear will not be able to accomplish anything. The faint-hearted have no place in the Kingdom of God since they believe that their progress is up to them. They ignore the Lord’s power as well as St Paul’s saying: ‘I can do all things through him who strengthens me’ (Philippians 4, 16). In other words, I can do anything but not because I rely on my own strength, but because the Lord is with me and strengthens me. As St John Chrysostom says we must begin the spiritual struggle with joy and enter the stage like lions with strength and precipitation, without fear or reservations that we may not succeed. The Lord is with us; He will not abandon us; He will strengthen us, insetad.
 


Give the Lord your good intention and you will receive from Him the strength to accomplish the task at hand: your salvation. This task is not only about fasting. If we are not able to fast as the Church stipulates it does not matter so much so long as we have the blessing of our spiritual father who will be able to accommodate our illness or our physical limitations. So, if we are not able to fast, is there anyone preventing us from humiliating ourselves or from showing repentance? One does not need to be young and vigorous in order to be humble, to avoid sin and keep his heart contrite. Everybody, whether they are young or old, healthy or sick, strong or weak, are able to preserve the grace of repentance in their hearts; the repentance which is born out of humility.
 

This is what the Lord wants from us: our heart. We will be able to give Him our heart if we are freed from the bondage of the various passions. Fasting is the first step towards acquiring this brave state which severs the bondage. Then we may bravely proceed with the spiritual effort towards getting rid of wickedness, cunningness and everything else which blemishes God’s image. Most importantly we ought to espouse the holy humility. 

The humble one is able to repent, pray and acquire health for his body and soul. The proud cannot repent neither recognizes his condition. Since he does not feel that he needs God or anyone else, he never feels at fault; he is always right; he does not ask for forgiveness and he lives in a state of self-righteousness. Unfortunately though, he lives in the darkness caused by the absence of the Lord, since the Lord only lives in the hearts of sinners who repent and are humble and not in any hearts filled with pride. The Lord opposes the proud.
 


Let us therefore work harder on repentance along with fasting during this blessed time. Let us pray for this blessed condition of repentance, let us cry in front of the Lord and let us look for Him. Let us feel pain because He has loved us so much and yet we stay so far away from Him. This distance from the Lord ought to be the cause of pain and tears and agonizing prayer and make us yearning for God, our Father, to enter into our hearts. And we must also be certain that He will come into our hearts; He will console us and will let us experience His own love and our deliverance.
 


We do not harbor lies and conjectures, neither do we exhibit moralistic behavior in the Church. We are experiencing God, instead. The Lord is present in the Church and man is called to experience the Lord as the greatest experience of his life. All the Saints are themselves the proof that they have experienced the presence of the Lord. In the same way we will become true Christians if the Scriptures have indeed worked on us, bore fruit and transformed us into the temple of the Holy Spirit and God’s chosen vessel.

Metropolitan of Limassol, Athanasios (Excerpts from a homily)


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/02/behold-now-is-favorable-time-behold-now.html

Τα μοναστήρια είναι τα οχυρά της Εκκλησίας ( Αγιος Παισιος )

«Ό μοναχός είναι φάρος πάνω στα βράχια»

- Γέροντα, ποιο είναι το έργο του μονάχου;
- Έργο του μονάχου είναι να γίνη δοχείο του Αγίου Πνεύματος. Νά κάνη την καρδιά του ευαίσθητη σάν το φύλλο του χρυσού των αγιογράφων. Όλο τό έργο τού μοναχού είναι αγάπη, όπως καί τό ξεκίνημα του γίνεται από αγάπη προς τόν Θεό, ή οποία έχει καί την αγάπη προς τόν πλησίον.
Ό μοναχός μελετάει την δυστυχία της κοινωνίας, πονάει ή καρδιά του καί προσεύχεται συνεχώς καρδιακά για τόν κόσμο.
Έτσι ελεεί τόν κόσμο με την προσευχή. Υπάρχουν μοναχοί πού βοηθούν τους ανθρώπους περισσότερο από όσο θά τους βοηθούσε όλος ό κόσμος μαζί.
Ένας κοσμικός λ.χ. προσφέρει δύο πορτοκάλλια ή ένα κιλό ρύζι σε κάποιον φτωχό, πολλές φορές μόνο για νά τόν δουν οί άλλοι, καί κατακρίνει μάλιστα, γιατί οι άλλοι δέν έδωσαν. Ό μοναχός όμως βοηθάει με τόννους σιωπηλά μέ την προσευχή του.
Ό μοναχός δεν βάζει δικά του σχέδια και προγράμματα κοσμικά γιά ιεραποστολές, άλλα προχωρεί χωρίς κανένα δικό του σχέδιο και ό Καλός Θεός τόν περνάει στο σχέδιο το δικό Του, το θεϊκό, καί, αν χρειασθή γιά ιεραποστολή, τόν στέλνει ό Θεός μέ θείο τρόπο.

Δεν ζητάει ό Θεός από τους μοναχούς νά βγουν στον κόσμο, γιά νά κρατούν τους ανθρώπους νά περπατούν, αλλά ζητάει νά τους δώσουν τό φως μέ το βίωμά τους, γιά νά οδηγηθούν στην αιώνια ζωή. Ό μοναχός δηλαδή δεν έχει ώς αποστολή νά βοηθήση τόν κόσμο μέ τό νά βρίσκεται μέσα στον κόσμο.
Φεύγει μακριά άπό τόν κόσμο, όχι γιατί μισεί τόν κόσμο, αλλά γιατί αγαπάει τόν κόσμο, καί ζώντας μακριά άπό τόν κόσμο, θά τόν βοηθήση μέ τήν προσευχή του σέ ο,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως παρά μόνο μέ θεϊκή επέμβαση. Γι' αυτό ό μοναχός πρέπει νά βρίσκεται σέ διαρκή επικοινωνία μέ τόν Θεό, νά παίρνη σήματα καί νά δείχνη στους ανθρώπους τόν δρόμο προς τόν Θεό.
Δέν μπορούσα νά καταλάβω πώς δικαιολογούν μερικά πράγματα οι Ρωμαιοκαθολικοί. Μού λύθηκε ή απορία πριν άπό λίγο καιρό, όταν πέρασαν άπό τό Καλύβι δύο Ρωμαιοκαθολικοί αρχιτέκτονες άπό τήν Ρώμη.
Είχαν άγνοια αλλά καλή διάθεση. «Τί κάνουν οί μοναχοί, μού λένε, καί κάθονται εδώ; Γιατί δέν πηγαίνουν στον κόσμο νά κάνουν κοινωνικό έργο;». «Οί φάροι, τους λέω, δέν πρέπει νά είναι πάντοτε πάνω στά βράχια; Τί, πρέπει νά πάνε στις πόλεις νά προστεθούν στά φανάρια; Άλλη αποστολή έχουν οί φάροι, άλλη τά φανάρια».
Ό μοναχός δέν είναι φαναράκι, γιά νά τοποθετηθή στην πόλη σέ μιά άκρη τού δρόμου καί νά φωτίζη τους διαβάτες, νά μή σκοντάφτουν.. Είναι φάρος απομακρυσμένος, στημένος ψηλά στά βράχια, πού μέ τις αναλαμπές του φωτίζει τά πελάγη καί τους ωκεανούς, γιά νά κατευθύνωνται τά καράβια καί νά φθάνουν στον προορισμό τους, στον Θεό.


«Τό αθόρυβο κήρυγμα τον μοναχού »



Θα κάνω προσευχή εσείς οι τρεις δόκιμες να μή μεγαλώσετε, να μείνετε έτσι, με αυτά τά μπλε μαντήλια, σ' αυτό τό ύψος, σ' αυτήν τήν ηλικία! Ξέρετε πώς βοηθιούνται αθόρυβα οι άνθρωποι, όταν σας βλέπουν;
Γιατί σήμερα στον κόσμο δεν βρίσκουν εύκολα μιά σωστή κοπέλα. Οι περισσότερες είναι αγριεμένες, μέ τά τσιγάρα στο χέρι, κάνουν κάτι μορφασμούς... Και βλέπουν εδώ νέες αφιερωμένες, νά ψέλνουν, νά χαίρωνται... Σου λέει: «Τί γίνεται εδώ; κάτι συμβαίνει. Νά πούμε ότι είναι χαζές; δεν είναι. Νά πούμε ότι τους λείπει κάτι; δεν τους λείπει. Φαίνεται, κάτι ανώτερο υπάρχει». Πράγματι, ξέρετε πόσο βοηθάει αυτό;
Όταν πηγαίνουν κοσμικοί σε ένα μοναστήρι καί βλέπουν σωστούς μοναχούς, τότε καί άπιστοι νά είναι, αν έχουν καλή διάθεση, γίνονται πιστοί.
Πολλοί άθεοι επιστήμονες πού ήρθαν μόνο γιά μιά επίσκεψη στο Άγιον Όρος, άλλαξαν ζωή. Προβληματίζονται μέ τήν καλή έννοια και βοηθιούνται.
Βλέπουν νέους ανθρώπους, χαρούμενους, πού είχαν όλες τις προϋποθέσεις νά αναδειχθούν στον κόσμο, νά αφήνουν πλούτη, θέσεις κ.λπ., καί νά ζουν ασκητικά, μέ προσευχή καί αγρυπνία, καί λένε: «Τί γίνεται; αν όντως ύπάρχη Θεός, αν ύπάρχη άλλη ζωή, αν ύπάρχη κόλαση, εγώ τί κάνω;». Έτσι φρενάρουν τήν αμαρτωλή ζωή τους ή καί τήν διορθώνουν.
Ξέρω μιά περίπτωση· μιά κοπέλα είκοσι χρονών έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, έκοψε τις φλέβες της, άλλα τήν πρόλαβαν. Βρέθηκε μετά ένας μοναχός, τήν πήρε καί τήν πήγε σε ένα γυναικείο μοναστήρι. Ήταν ή καημένη αγριεμένη. Όταν όμως είδε έκεϊ τις μοναχές, συνήλθε. «Βλέπω άλλον κόσμο εδώ, είπε. Μπορώ νά μείνω;».
Αυτό είναι τό αθόρυβο κήρυγμα τοϋ μοναχού. Πολλοί κηρύττουν, λίγοι εμπνέουν εμπιστοσύνη, γιατί ή ζωή τους δεν ανταποκρίνεται στά λόγια τους.
Ό μοναχός δεν κάνει κηρύγματα δυνατά νά τον ακούσουν οι άλλοι, άλλα κηρύττει σιωπηλά μέ την ζωή του τον Χριστό και βοηθάει μέ την προσευχή του. Ζή τό Ευαγγέλιο και ή Χάρις του Θεού τον προδίδει. Έτσι κηρύττεται τό Ευαγγέλιο κατά τον θετικώτερο τρόπο, πράγμα πού διψάει ό κόσμος, ιδίως ό σημερινός. Και όταν μιλάη ό μοναχός, δεν λέει απλώς μιά σκέψη· λέει μιά εμπειρία. Άλλα καί μιά σκέψη νά πή, και αύτη είναι φωτισμένη.


- Γέροντα, μερικοί λένε ότι οι νέοι ή οι νέες πηγαίνουν στο μοναστήρι άλλοτε άπό απογοήτευση καί άλλοτε επειδή έχουν κάποια αναπηρία ή επειδή είναι ελαφροί στο μυαλό.


- Οι άνθρωποι αυτοί είχαν φαίνεται ένα ή δύο τέτοια περιστατικά κατά νου καί αδικούν στην συνέχεια ή άπό κακότητα ή άπό ζήλεια τό 90% των μοναχών. Έάν όμως εξετάσουν τά πράγματα καί δουν ότι δεν είναι έτσι, τότε λένε ότι εδώ υπάρχει κάτι ανώτερο, υπάρχει Θεός.
Γι' αυτό ό μοναχός πρέπει νά είναι πάντοτε τό καλό παράδειγμα γιά τον κόσμο - «ούτω λαμψάτω τό φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων».
Ό σωστός μοναχός είναι τό φώς του κόσμου. Τί λέει ό Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος; «Οί Άγγελοι είναι φώς γιά τους μοναχούς καί οί μοναχοί είναι φώς γιά τους κοσμικούς». Ό μοναχός, όταν διαφέρη άπό τους κοσμικούς, τότε βοηθάει θετικά.
Γιατί αυτό πού βοηθάει τους κοσμικούς πού ταλαιπωρούνται γιά μάταια πράγματα είναι ή αγιότητα, ή οποία μέ τήν απλότητα της τους διδάσκει νά συλλάβουν τό βαθύτερο νόημα της ζωής, γιά νά τους φύγη τό πλάκωμα από τήν καρδιά.


γ. Παϊσίου Αγιορείτου, από το βιβλίο Λόγοι Β΄ - Πνευματική αφύπνιση.

Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων



Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων.

Η θρησκεία του Χριστού είναι πονεμένη θρησκεία, ο ίδιος ο Χριστός καρφώθηκε απάνω στο ξύλο: κ' η μητέρα του η Παναγία πέρασε κάθε λύπη σε τούτον τον κόσμο.

Γι' αυτό καταφεύγουμε σε Κεiνη που την είπανε οι πατεράδες μας: «Καταφυγή», «Σκέπη του κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγορούσα»,«Οξεία αντίληψη»,«Ελεούσα», «Οδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» και χίλια άλλα ονόματα, που δεν βγήκανε έτσι απλά από τα στόματα, αλλά από τις καρδιές που πιστεύανε και που πονούσανε.

Μονάχα στην Ελλάδα προσκυνιέται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο ήγουν με δάκρυα με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος, χαροκαμένος, βασανισμένος από κάθε λογής βάσανο.

Κι' από τούτη την αιτία το έθνος μας στα σκληρά τα χρόνια βρίσκει παρηγοριά και στήριγμα στα αγιασμένα μυστήρια της ορθόδοξης θρησκείας μας, και παραπάνω από όλα στο Σταυρωμένο το Χριστό και στη χαροκαμένη μητέρα του, που πέρασε την καρδιά της σπαθί δίκοπο.

Σε άλλες χώρες τραγουδάνε την Παναγία με τραγούδια κοσμικά, σαν νάναι καμιά φιληνάδα τους, μα εμείς την υμνολογούμε με κατάνυξη βαθειά, θαρρετά μα με συστολή, με αγάπη μα και με σέβας,σαν μητέρα μας μα και σαν μητέρα του Θεού μας.

Ανοίγουμε την καρδιά μας να τη δει τι έχει μέσα και να μας συμπονέσει. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, «το χαροποιόν πένθος», «η χαρμολύπη» μας, «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δωδεκάτειχος πόλις». 





http://www.defencenet.gr

Friday, February 27, 2015

The First Sunday of Lent: The Sunday of Orthodoxy


Introduction

The Sunday of Orthodoxy is the first Sunday of Great Lent. The dominant theme of this Sunday since 843 has been that of the victory of the icons. In that year the iconoclastic controversy, which had raged on and off since 726, was finally laid to rest, and icons and their veneration were restored on the first Sunday in Lent. Ever since, this Sunday has been commemorated as the "Triumph of Orthodoxy."

Historical Background


The Seventh Ecumenical Council dealt predominantly with the controversy regarding icons and their place in Orthodox worship. It was convened in Nicaea in 787 by Empress Irene at the request of Tarasios, Patriarch of Constantinople. The Council was attended by 367 bishops.

Almost a century before this, the iconoclastic controversy had once more shaken the foundations of both Church and State in the Byzantine empire. Excessive religious respect and the ascribed miracles to icons by some members of society, approached the point of worship (due only to God) and idolatry. This instigated excesses at the other extreme by which icons were completely taken out of the liturgical life of the Church by the Iconoclasts. The Iconophiles, on the other-hand, believed that icons served to preserve the doctrinal teachings of the Church; they considered icons to be man's dynamic way of expressing the divine through art and beauty.

The Council decided on a doctrine by which icons should be venerated but not worshipped. In answering the Empress' invitation to the Council, Pope Hadrian replied with a letter in which he also held the position of extending veneration to icons but not worship, the last befitting only God.

The decree of the Council for restoring icons to churches added an important clause which still stands at the foundation of the rationale for using and venerating icons in the Orthodox Church to this very day: "We define that the holy icons, whether in colour, mosaic, or some other material, should be exhibited in the holy churches of God, on the sacred vessels and liturgical vestments, on the walls, furnishings, and in houses and along the roads, namely the icons of our Lord God and Saviour Jesus Christ, that of our Lady the Theotokos, those of the venerable angels and those of all saintly people. Whenever these representations are contemplated, they will cause those who look at them to commemorate and love their prototype. We define also that they should be kissed and that they are an object of veneration and honour (timitiki proskynisis), but not of real worship (latreia), which is reserved for Him Who is the subject of our faith and is proper for the divine nature. The veneration accorded to an icon is in effect transmitted to the prototype; he who venerates the icon, venerated in it the reality for which it stands".

An Endemousa (Regional) Synod was called in Constantinople in 843. Under Empress Theodora. The veneration of icons was solemnly proclaimed at the Hagia Sophia Cathedral. The Empress, her son Michael III, Patriarch Methodios, and monks and clergy came in procession and restored the icons in their rightful place. The day was called "Triumph of Orthodoxy." Since that time, this event is commemorated yearly with a special service on the first Sunday of Lent, the "Sunday of Orthodoxy".

Orthodox teaching about icons, as defined at the Seventh Ecumenical Council of 787, is embodied in the texts sung on this Sunday.

From Vespers: “Inspired by your Spirit, Lord, the prophets foretold your birth as a child incarnate of the Virgin. Nothing can contain or hold you; before the morning star you shone forth eternally from the spiritual womb of the Father. Yet you were to become like us and be seen by those on earth. At the prayers of those your prophets in your mercy reckon us fit to see your light, "for we praise your resurrection, holy and beyond speech. Infinite, Lord, as divine, in the last times you willed to become incarnate and so finite; for when you took on flesh you made all its properties your own. So we depict the form of your outward appearance and pay it relative respect, and so are moved to love you; and through it we receive the grace of healing, following the divine traditions of the apostles.”

“The grace of truth has shone out, the things once foreshadowed now are revealed in perfection. See, the Church is decked with the embodied image of Christ, as with beauty not of this world, fulfilling the tent of witness, holding fast the Orthodox faith. For if we cling to the icon of him whom we worship, we shall not go astray. May those who do not so believe be covered with shame. For the image of him who became human is our glory: we venerate it, but do not worship it as God. Kissing it, we who believe cry out: O God, save your people, and bless your heritage.”

“We have moved forward from unbelief to true faith, and have been enlightened by the light of knowledge. Let us then clap our hands like the psalmist, and offer praise and thanksgiving to God. And let us honor and venerate the holy icons of Christ, of his most pure Mother, and of all the saints, depicted on walls, panels and sacred vessels, setting aside the unbelievers' ungodly teaching. For the veneration given to the icon passes over, as Basil says, to its prototype. At the intercession of your spotless Mother, O Christ, and of all the saints, we pray you to grant us your great mercy. We venerate your icon, good Lord, asking forgiveness of our sins, O Christ our God. For you freely willed in the flesh to ascend the cross, to rescue from slavery to the enemy those whom you had formed. So we cry to you with thanksgiving: You have filled all things with joy, our Savior, by coming to save the world.”

The name of this Sunday reflects the great significance which icons possess for the Orthodox Church. They are not optional devotional extras, but an integral part of Orthodox faith and devotion. They are held to be a necessary consequence of Christian faith in the incarnation of the Word of God, the Second Person of the Trinity, in Jesus Christ. They have a sacramental character, making present to the believer the person or event depicted on them. So the interior of Orthodox churches is often covered with icons painted on walls and domed roofs, and there is always an icon screen, or iconostasis, separating the sanctuary from the nave, often with several rows of icons. No Orthodox home is complete without an icon corner (iconostasion), where the family prays.

Icons are venerated by burning lamps and candles in front of them, by the use of incense and by kissing. But there is a clear doctrinal distinction between the veneration paid to icons and the worship due to God. The former is not only relative, it is in fact paid to the person represented by the icon. This distinction safeguards the veneration of icons from any charge of idolatry.

The theme of the victory of the icons, by its emphasis on the incarnation, points us to the basic Christian truth that the one whose death and resurrection we celebrate at Easter was none other than the Word of God who became human in Jesus Christ.

Before the Triumph of Orthodoxy came to be celebrated on the first Sunday of Lent, there was on this day a commemoration of Moses, Aaron, Samuel and the prophets. Traces of this more ancient observance can still be seen in the choice of the Epistle reading at the Liturgy and in the Alleluia verse appointed before the Gospel: “Moses and Aaron among His priests, and Samuel among them that call upon His Name.”

icon of the Feast

The icon of the Sunday of Orthodoxy commemorates the “restoration” of icons in the churches and to their use in Orthodox worship. The focal point of the icon is an icon itself, the Virgin Hodegetria, a popular depiction of the Theotokos as “Directress,” or literally “She who shows the way to God.” The icon is carried by two angels. (1)



The icon of the Virgin Hodegetria, depicting the Theotokos as the "Directress", is processed amongst the people and held on high by two angels.


To the left of the icon is the Empress Theodora and her son Michael III. (2) To the right of the icon are the Patriarchs Methodios and Tarasios. (3) The icon is surrounded by numerous saints who struggled against the Iconoclastic heresy.




Emperess Theodora, who proclaimed the veneration of icons, is depicted to the right of the icon.

Theodora's son Michael III. 

To the left of the icon are Patriarch Methodios (left), Bishop Michael of Synnadon (center), and Patriarch Tarasios.


The icon also represents the triumphant procession that was made on Sunday, March 11, 843, from the Church of the Theotokos in Blachernai to Hagia Sophia, where a Liturgy was celebrated to mark the restoration of icons.

orthodox christian commemoration of the sunday of Orthodoxy

The Sunday of Orthodoxy is commemorated with the Divine Liturgy of Saint Basil the Great, which is preceded by the Matins service. A Great Vespers is conducted on Saturday evening. The hymns of the Triodion for this day are added to the usual prayers and hymns of the weekly commemoration of the Resurrection of Christ.

Scripture readings for the Sunday of Orthodoxy are: At the Orthros (Matins): The prescribed weekly Gospel reading. At the Divine Liturgy: Hebrews 11:24-26,32-40; John 1:43-51.

At the conclusion of the Divine Liturgy, a service is conducted in commemoration of the affirmations of the Seventh Ecumenical Council in 787 and the restoration of the use of icons in 843. Orthodox faithful carry icons in a procession, while the clergy offer petitions for the people, civil authorities, and those who have reposed in the faith. Following is a reading of excerpts from the Affirmation of Faith of the Seventh Ecumenical Council and the singing of the Great Prokeimenon.

It is becoming a common practice that the Procession of the Icons is conducted as part of a Pan-Orthodox Vespers service on the evening of the Sunday of Orthodoxy. This is a service when Orthodox Christians of the various jurisdictions in America come together for worship and in a united affirmation of the Truth of the Orthodox Faith.

On the Saturday before this Sunday, the third of three Saturdays of the Souls are held. This is a special commemoration when the Church offers a Divine Liturgy and Memorial Service for the departed faithful. This is considered a universal commemoration of the dead. Through the memorial services, the Church is commending to God all who have departed and who are now awaiting the Last Judgment.

This specific Saturday is a special commemoration of the Great Martyr Theodore of Tyre and the miracle of the kolyva. In 361, Julian the Apostate was doing his utmost to restore pagan customs. Knowing that the Christians were accustomed to sanctify the first week of Lent by fasting and prayer, the wily tyrant told the Prefect of Constantinople to have all of the food set out for sale in the markets sprinkled with the blood of animals sacrificed to the gods, so that no one in the city would escape the contagion of idolatry. However, the Lord did not abandon His chosen people, but sent His servant Theodore to outwit the tyrant. Appearing in a vision to Patriarch Eudoxius (360-364), the holy Martyr informed him of what was happening and told him to instruct the Christians not to buy food from the markets but instead to eat kolyva made from grains of boiled wheat. Thus, thanks to the intervention of the holy Martyr Theodore, the Christian people were preserved from the stain of idolatry. The Church has commemorated this miracle ever since on the first Saturday of Great Lent, in order to remind the faithful that fasting and temperance have the power to cleanse all the stains of sin.

Hymns of the Feast

Apolytikion (Tone Two) O Christ our God, begging forgiveness of our sins, we venerate your pure image O Good One. Of Your own will You condescended to ascend upon the Cross in the flesh and delivered those you created from the bondage of the enemy. Wherefore, thankfully we cry out: When You came to save the world You filled all things with joy, O our Savior..

Kontakion (Plagal Fourth Tone) The undepictable Word of the Father became depictable when He took flesh of you, O Theotokos; and when He had restored the defiled image to its ancient state, He suffused it with divine beauty. As for us, confessing our salvation, we record it in deed and word.

- See more at: http://lent.goarch.org/sunday_of_orthodoxy/learn/#sthash.xUmtMq0N.dpuf

Love of Christ and Prayer ( St. Porphyrios )


 

 I said to the elder, "They are constantly saying prayers at the monastery. They are always saying the Jesus prayer. While at their various chores they recite supplications and salutations. They do this for whole hours at a time. After this they go to the Church for services.



"I cant stand it any more. My mind has become tired. I feel that I am about to burst. But Never the less I want to become a monk. What will I do? Help me."
The Elder said,


A young girl used to come here and confess her sins. She was in her second grade of Junior High School. She told me once, 'Father, I have fallen in love with a boy and I can't get him out of my mind. My mind is constantly on him, on Nick. One would think that Nick is here, (she pointed with her finger to her forehead). I begin to read and Hick is here. I go to eat and to sleep but nothing changes. Nick is here. What can I do father?'"



"My child," I told her, "you are still young. Be patient, finish school and then Nick will still be here. Now you must put effort into your lessons. A week passed and she came again."
"Dear Father, It's impossible for me to concentrate on my lessons. Constantly all day long my mind and my heart are on Nick. Nick has become an obsession with me and it won't go away."
(As he was saying these things, I was thinking, "What connection do these things have with me? Maybe he is telling me these things to give me a respite from my obsession.")



The elder continued, (while reading my thoughts) "you are now saying, why is he telling me these things?"
"But nevertheless, tell me, please."
"Did this girl sit on a stool? Did she force herself to focus her mind on Nick? No.
"This happened spontaneously. This was unforced love.



"This same happens with us. When we love Christ with divine love, without any coercion, pressure of worry, with love we will proclaim His holy name, 'Lord Jesus Christ.'
"And when the heart is flooded by this divine love, it does not require us to verbalize the whole prayer, 'Lord Jesus Christ, have mercy on me.'
Before he finishes the prayer the heart stops at that point of love and rejoicing.
Other times he proclaims only the "Lord..." and stops. He proclaims this mystically and without speaking."



In saying these things he gave me an answer to my first question that was not expressed verbally. I had only thought it without verbalizing it.
I was flabbergasted. I was totally amazed at his responses. A divine flame enveloped my inner being and I felt the desire to begin proclaiming within my heart the ineffable love I had for the name of our Christ.



From the Divine Flame: Elder Porphyrios Lit my Heart, by the monk Agapios, pp 25-26, Published by the Holy Convent of the Transfiguration of the savior, Athens 2005. 


http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/10/love-of-christ-and-prayer.html

Η «γεροντισσούλα» Ευγενία


 

 Η αγιασμένη αυτή Γερόντισσα καταγόταν από την νήσο Κάλυμνο και μάλιστα από το χωριό Άργος όπου βρισκόταν το Κάθισμα των Αγίων Αποστόλων, Μετόχι της Μονής του Θεολόγου Πάτμου.
Σε νεαρότατη ηλικία, αναχώρησε για το ιδιόρρυθμο Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, στην Πάτμο. Εκεί, εγκαταβίωσε σε ένα λιτότατο κελλί και επιδόθηκε σε μεγάλους ασκητικούς αγώνες και, προπαντός, στη διακονία των εμπερίστατων συνανθρώπων της που κατέφευγαν στο Μοναστήρι.

Έκανε εργόχειρα στον αργαλειό (υφαντά, σεντόνια, χράμια κ.τ.λ.). Από τα χρήματα που κέρδιζε κρατούσε πολύ λίγα για τις ανάγκες της και τα υπόλοιπα τα μοίραζε σε πτωχές οικογένειες. Επίσης, ήταν χειροπράκτης άριστη. Θεράπευε με την προσευχή και την τέχνη της τα σπασίματα, τα διαστρέμματα κ.τ.λ. και έκανε φυσιοθεραπείες εντελώς δωρεάν. «Διάβαζε» τον καιρό και έτσι πολλές φορές γλύτωνε την περιουσία των πτωχών αγροτών από τις θεομηνίες. Μα, πάνω απ’ όλα, διακρίθηκε για την ασκητική της αγάπης που εφάρμοζε.

Στο κελλί της φιλοξενούσε για πολλά χρόνια μια κοπέλα πού ’χε χάσει τα λογικά της από ερωτική απογοήτευση. Η νέα αυτή –που ονομαζόταν Ειρήνη– ήταν πολύ όμορφη και είχε αρραβωνιαστεί κάποιον που την εγκατέλειψε για κάποια φίλη της. Η νέα, μη έχοντας κανένα πνευματικό στήριγμα, έπεσε σε μελαγχολία και έχασε τα λογικά της.

Αυτός ο νευρικός κλονισμός την έκανε επιθετική και απότομη. Έτσι οι δικοί της την έφεραν στο Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής με την ελπίδα να θεραπευτεί. Την ανέλαβε λοιπόν η φιλάνθρωπος και υπομονετική αδελφή Ευγενία, η οποία, την αγκάλιασε και της προσέφερε την αγάπη της, χωρίς φειδώ.
Εκτός από την παρουσία της, η μακαρία Γερόντισσα Ευγενία, έπρεπε να αντιμετωπίσει και τα νεύρα της Ειρήνης. Διότι πολλές φορές η νέα την χτυπούσε ή έκανε φασαρίες. Κάποτε-κάποτε, άδειαζε κατάχαμα και το δοχείο της νυκτός.
Η Γερόντισσα Ευγενία, με πολλή προσευχή και αγόγγυστα δεχόταν τα πάντα για να οικονομήσει την άτυχη νέα. Πολλές φορές την χαμογελούσε, την χάιδευε και της τραγουδούσε το αγαπημένο της τραγουδάκι, που το έλεγε όλη η Πάτμος, υμνώντας την ομορφιά της Ειρήνης, προτού σαλέψουν τα λογικά της βέβαια.
Της έλεγε: «Έλα-έλα Ρηνάκι μου, να σου πω το τραγουδάκι σου:

Παλληκάρια ἀρματωθείτε,
στοῦ Κονόμου νὰ σταθῆτε,
νὰ περάσῃ τὸ τραντόρι,
τοῦ Κατίγκου ἡ πρωτοκόρη!». Τόσο ανεξάντλητη ήταν η αγάπη της Γερόντισσας Ευγενίας!

Στην άσκηση της αγάπης και τη φιλανθρωπία η Γερόντισσα Ευγενία ήταν ποταμός ακένωτος. Όλοι θυμούνταν την ελεημοσύνη και την καλωσύνη της. Γι’ αυτό και όλοι τής εύχονταν: «Να αγιάσουν τα χέρια σου, Γεροντισσούλα μου!».

Εκοιμήθη σε ηλικία 90 περίπου ετών, στα τέλη της δεκαετίας του 1960.
Και, όντως, αγίασαν τα χέρια της! Κατά την εκταφή της, που έγινε από τον ιερομόναχο Πρόχορο, ενώ το σώμα της βρέθηκε λιωμένο, εντούτοις τα ελεήμονα χέρια της ήταν άφθαρτα και ευωδιάζοντα! Και έτσι διατηρούνται μέχρι σήμερα στο Ιερό Κάθισμα των Αγίων Αποστόλων στα Λουκάκια…


Ιερομονάχου Δημητρίου Καββαδία:«Μοναζουσών Σύναξις(Θαυμαστόν Γυναικείον Γεροντικόν
του εικοστού αιώνος)»,μέρος α΄, κεφ. 33ο, σελ. 305–306,
Εκδοτική Παραγωγή «Επτάλοφος»,Αθήνα,.


ΠΗΓΗ

Thursday, February 26, 2015

The essence of prayer is the raising of the heart and mind to God ( Saint Theophan the Recluse )

The true path to union with God is one that involves the continual remembrance and God and always acting on the guidance of our conscience. It is only in this way that we can do as we pray in the Lord's Prayer, "Thy will be done on earth as it is in Heaven." One of the most fundamental practices to make this a reality in ones life is prayer. Saint Theophan says prayer is "a spiritual barometer for self-observation." In prayer we find out how "high or low our spirit has gone." A sound prayer life involves regular morning and evening prayers. This is supplemented with the ongoing repetition in our minds of the Jesus Prayer so that we attain continual remembrance of God through unceasing prayer.


Saint Theophan offers us some advice about prayer.
He says,

The essence of prayer is the raising of the heart and mind to God...You must train yourself in remembrance of God, and the means for doing this... is short prayer, in which you continually repeat the thought, "Lord have mercy!" "Lord, Jesus Christ, Son of God, have mercy on me a sinner!"In addition we need to train ourselves to focus on pray and not to let our minds wander. Saint Theophan address this as follows:

Make this your rule: always be with the Lord in mind and heart; never allow the thoughts to wander, but when they do, call them back again and force them to stay at home in the house of the heart and speak with the most sweet Lord. Once you have made this rule, you must force yourself to carry it out faithfully.My own spiritual father gave me this simple advice when I discussed this common problem with him, "Just decide to reject them! When you do, they will stop." Prayer involves giving your full attention to God alone.


From my personal experience, the practice of the Jesus Prayer in conjunction with controlling the thoughts is the essence of a fundamental spiritual practice that will lead you continually closer to God. Everything will follow with ease once you have engaged in a regular practice of the Jesus Prayer. Once the mind has been conditioned to remember the prayer in all situation, then God will be in your presence and there is time for you to listen to your conscience and to act with wisdom instead of passion.

Ο Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης για την υπομονή

Αχ, τι να σας πω τώρα. Να σας πω και αυτό, καίτοι αυτό είναι ένα απόρρητο της ζωής μου, αλλά για την αγάπη σας, να πούμε, γιατί κι εσείς ανηψάκια μου είσαστε, θα σας το πω.
Το έκζεμα το οποίο έχω, αυτήν την πληγή που έχω στο ποδάρι, τό 'χω από δεκαπέντε χρονών. Δοκίμασα διάφορα φάρμακα, τίποτε. Τώρα που πέρασε η ηλικία, τότες περισσότερο επιδεινώθη το πράγμα. Καθήμενος στο κρεβάτι, το ονομάζω το "κρεβάτι του πόνου" εγώ. Διότι να καθίσω όπως καθόσαστε εσείς, δεν μπορώ. Θα καθίσω λίγο, δεν μπορώ, κατεβαίνουν τα αίματα και πονάει περισσότερο η πληγή, ενώ έτσι, τρόπον τινά, αν βάλεις κι ένα μαξιλάρι και σηκώσεις λιγάκι το ποδάρι πιο ψηλά, κατεβαίνουν κάτω τα αίματα και ελαφρώνεται ο πόνος. Ε, τη νύχτα προσπαθώ έτσι να ελαφρώσω τον πόνο.
Αλλά καθήμενος εδώ μου δημιουργήθηκε και κύστη κόκκυγος. Όταν το σκέπτεσθε αυτό, είναι το πλέον φρικωδέστερο, να πούμε. Διότι είναι... πολύ πόνο! Πώς να καθίσεις , βρε παιδί μου; Πώς να καθίσεις; Στο κρεβάτι κάθεσαι, Θα καθίσεις λίγο έτσι, θα καθίσεις λιγάκι δεξιά, λιγάκι αριστερά. Υπομονή· γυρίζεις δεξιά. Δεξιά ο γλουτός εκεί σε πονάει, μετά από μισή ώρα σε πονάει, σε τσούζει, σε προειδοποιεί ότι θ' ανοίξει πληγή. Γυρίζεις αριστερά. Πάλι μισή ώρα που κάθεσαι αριστερά, πάλι σε τσούζει, σε πονάει, σε ειδοποιεί ότι θ' ανοίξει πληγή. Μα εδώ θ' ανοίξει πληγή, δεξιά θ' ανοίξει πληγή, αριστερά θ' ανοίξει πληγή, έτσι ανάσκελα που κάθεσαι πάλι πληγή προμηνύει· ε, τότες εγώ πώς να καθίσω; Δοκίμασα να καθίσω μπρούμυτα, μα μπρούμητα μπορείς να καθήσεις;
Υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, εωσότου μια φορά δεν άντεξα κι έπεσα σε απόγνωση! Μόνο που το σκέπτεσαι, η απόγνωση είναι φρίκη, είναι γεύση κολάσεως, γεύση γεένης, να πούμε. Σαν να έχω τώρα τούτα εδώ, πώς να περπατήσω, να πηδήξω να βγω απ' έξω, πώς να το κάνω να φύγω, πώς να βγω; Με κράτησε έξι έως εφτά λεπτά.
Μέσα στον πόνο, μέσα στην απόγνωση, μέσα στην απελπισία που βρισκόμουνα, στη συνοδεία μου δεν έλεγα τίποτες. Μια λεπτή φωνή άκουσα, σαν αύρα λεπτή, να πούμε, ότι: «Έτσι σε θέλει ο Θεός». Με αυτό έτσι σαν να πήρα μια βαθιά αναπνοή· ε, νάναι ευλογημένο, αφού με θέλει ο Θεός, νά 'ναι ευλογημένο· μα δώσ' μου και υπομονή, γιατί δεν αντέχω εγώ τώρα.
Τι να κάνω, να βγω έξω να κάνω εγχείρηση; Όλοι σου λένε, εγχείρηση να κάνεις, εγχείρηση να κάνεις. Πώς να βγω όμως; Εδώ θα μπω στο αυτοκίνητο, θα πάω, αλλά και στο αυτοκίνητο δεν σε τραντάζει; Σηκώνομαι απελπισμένος έτσι και πηγαίνω στο καντηλάκι της Παναγίας, και το καντηλάκι της Παναγίας κι αυτό θαυματουργό είναι· πήρα λίγο βαμβάκι κι έρχομαι στο δωμάτιο, αλοίβω το μέρος που είναι η κύστη κόκκυγος και δεξιά και αριστερά τους γλουτούς την πρώτη μέρα. Τη δεύτερη μέρα πάλι, την τρίτη μέρα άφαντα γινήκαν όλα. Εθαυματούργησε η Παναγία! Τώρα κάθομαι ώρες ολόκληρες, δεν με πονάει ούτε γλουτός ούτε κύστη κόκκυγος.
Και είναι σαν μια βεβαίωση, να πούμε, αυτά τα βιβλία του Γέροντος Ιωσήφ που λεν -και το πρώτο και το δικό σας και του Φιλοθεΐτη- υπομονή στας θλίψεις. Υπομονή. Σ' όλο το βιβλίο αναπτύσσεται, να πούμε, το ρητό «υπομονή στας θλίψεις». Και το παίρνει ο Γέροντάς σας και ο άλλος ο Ηγούμενος και το αναπτύσσει σε διάφορες λεπτομέρειες.
Ναι, αλλά η Σκέπη της Παναγίας πάντα υπάρχει, αλλά δεν τη βλέπουμε. Τότες τη βλέπουμε, όταν πρόκειται να πέσουμε μέσα στο χάος, στην άβυσσο. Όταν πρόκειται να πέσουμε, τότες βλέπουμε τη Σκέπη της Παναγίας που μας απαλλάσσει από το να πέσουμε σ' αυτήν την καταβόθρα, να πούμε.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά το κυριότερο όταν εσταμάτησε, την τρίτη μέρα που έφυγαν οι πόνοι όλοι, μια χαρά κυκλοφόρησε μέσα μου, σαν μια πληροφορία ότι ο Θεός από την πολλή Του αγάπη, την άμετρο αγάπη Του, την φανέρωσε στο να μου δώσει την πληγή κάτω στο ποδάρι. Και δεν χόρταινα να ευχαριστώ, να δοξάζω, να υμνολογώ, να ευγνωμονώ τον Θεό που μού 'δωσε την πληγή. Ως δείγμα της αγάπης Του μου 'δωσε την πληγή αυτή στο ποδάρι. Δεν χόρταινα, μέρα-νύχτα χαιρόμουνα και δοξολογούσα: «Η αγάπη Σου η μεγάλη σ' αυτό φανερώθηκε· μα πώς να Σε δοξολογήσω, μα πώς να Σ' ευχαριστήσω, μα πώς να πω. Η αγάπη Σου εμένα τον ελεεινό, την βρώμα, ο Θεός ο άπειρος, το Αιώνιον, το Ατελεύτητον, εμένα αγάπησες; Μα τι είδες σε μένανε; Δοξάζω την Δόξα, δοξάζω το Ελεήμον, το Οικτίρμον», έλεγα, τώρα δεν μπορώ να πω τέτοια ώρα, δεν μπορώ να πω όπως έλεγα τότες. Τρεις μέρες, μετά από τρεις μέρες σταμάτησε.
Γι' αυτό καλά είναι οι θλίψεις, καλά είναι τα βάσανα, καλά είναι οι στενοχώριες, ξέρει ο Θεός γιατί τις δίνει. Γιατί έτσι περισσότερο πλησιάζουμε στον Θεό, με τις θλίψεις, με τα βάσανα. «Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν Σου», λέει (Ησ. 26,16). Με τις θλίψεις πλησιάζουμε. Ο Θεός μας αφαιρεί τις θλίψεις; «Ο φεύγων πειρασμόν επωφελή, φεύγει ζωήν αιώνιον», λέει. Έτσι είναι.
Γι' αυτό ο άνθρωπος να μην απελπίζεται, να μην έρχεται σε απόγνωση για τη μια αποτυχία. Διότι δεν γνωρίζεις ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Όταν το γνωρίσεις το θέλημα του Θεού, κάνεις υπομονή, αλλά το θέλημα του Θεού δεν είναι πάντοτε γλυκό, είναι και πικρό, είναι και πικρό! «Το ποτήριον, ου μη πίω αυτό;» λέει. «Δεν θα το πιω το ποτήρι, Πέτρο;» λέει. «Θα το πιω το ποτήρι», και τον ονόμασε και σατανά, «ύπαγε οπίσω μου, σατανά, το ποτήριον ο δέδωκε ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;» (Ιω. 18,11). Έτσι είναι. Ναι, αλλά διά μέσου του Σταυρού ήρθε η Ανάστασις. «Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω»· διά μέσου του Σταυρού.
Και ο άγιος Χρυσόστομος επαινεί τον Ιώβ όχι στον πρότερό του βίο, που ήταν ελεήμων. οικτίρμων, που ήταν φιλόξενος, που ήταν της προσευχής άνθρωπος, όχι. Την υπομονή που έκανε στη μεγάλη δοκιμασία που του παρεχώρησε ο Θεός, στον πειρασμό, στην ασθένειά του. Η ασθένεια αυτή έκζεμα ήταν, όλο το σώμα του τό 'ξυνε κι έβγαζε ιχώρα, πύον έβγαζε. Εκεί επαινεί περισσότερο ο άγιος Χρυσόστομος τον Ιώβ. Αλλά «την υπομονήν Ιώβ ηκούσατε» (Ιακ. 5,11).


Εγώ σας έχω πει ότι κάποτε με πλησίασε μια Γερόντισσα εκεί και λέει:
-Θέλω να εξομολογηθώ.
-Μα εγώ δεν εξομολογώ τους καλογήρους, θα εξομολογήσω καλογριές;
-Όχι, θέλω να πω τον λογισμό μου, λέει.
-Ε, πες τον λογισμό σου.
Αφού είπε κι εκείνη τα βάσανά της -γιατί πάντα βάσανα θα σου πει, δεν θα σου πει χαρές- λέει: «Είδα σαν ένα όραμα, ότι πάνω σ' ένα βουναλάκι καθόντουσαν οι Πατριάρχαι Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Και λέω:
-Οι Πατριάρχαι είσαστε;
-Ναι, λένε, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ.
-Νά 'ρθω κι εγώ εκεί;
-Έλα.
-Από πού νά 'ρθω;
-Να, από ΄κει, απ' τον δρόμο.
-Δεν βλέπω κανέναν δρόμο.
-Εκεί είναι, ψάξε να τον βρεις.
-Μα, δεν βλέπω δρόμο.
-Ψαξε, βρε ευλογημένη, ψάξε και θα τον βρεις.
-Μα, αυτός ο δρόμος είναι δεκαπέντε πόντους, πώς θα περάσω; Όλο αγριοπούρναρα και αγκάθια. Θα σχίσω τα φορέματά μου, θα ματώσω τα ποδάρια μου.
-Α, κι εμείς από 'κει περάσαμε και ήρθαμε εδώ πάνω.»
Το πράγμα θέλει να πει ότι διά μέσου των θλίψεων, δια μέσου των στενοχωριών, διά μέσου του αίματος, ο άνθρωπος θ' ανέβει στον ουρανό. Με αμεριμνία και με άνεση, με αυτοκίνητο δεν πάμε, πάτερ, στον Παράδεισο. Θα δώσεις αίμα, να πάρεις πνεύμα.


Έξω αυτή η Γερόντισσα, να πούμε, δεν αναφέρω τ' όνομά της. Καρκίνο, εγχειρήσεις, τούτο, εκείνο, αυτό κι όμως προσευχομένη είδε την Παναγία στο θρόνο της. «Περάστε οι όσιοι», λέει. Όλοι οι όσιοι πέρασαν μπροστά σαν παρέλαση, στην Παναγία. «Περάστε οι μεγαλομάρτυρες».
Αυτή καθότανε εκεί, Γερόντισσα ήταν, Ηγουμένη. Και στο τέλος πήγε, έβαλε μετάνοια φίλησε το χέρι της Παναγίας, ήταν ένα βελούδο! Και η Παναγία της είπε: «Υπομονή, υπομονή, υπομονή», και ξύπνησε, να πούμε. Δηλαδή αν θέλεις να είσαι μαθήτρια και μαθητής του Χριστού, θ' ανέβεις κι εσύ απάνω στο Σταυρό.
Απαλλαγή κανένας Άγιος δεν εζήτησε από τον Θεό. Υπομονή να χαρίσει. Αν κάνεις υπομονή θά 'χεις και λιγάκι μισθό, αν θά 'χεις απαλλαγή, δεν έχεις τίποτες, μισθό δεν έχεις.


Εγώ είχα μια ξαδέρφη, η οποία έπαθε το μυαλό της και υπέφερε, να πούμε. Περίπου μετά από είκοσι χρόνια πέθανε. Πιστεύσατέ με, την είδα μέσα στα τάγματα των αγγέλων· μαζί με τους αγγέλους υμνολογούσε την Αγία Τριάδα! Ακούτε; Λίγη υπομονή που έκανε στη λύπη, στη θλίψη. Δεν μπορούσε, είχε έτσι σαν μια παραλυσία και δεν μπορούσε ούτε τον εαυτό της να περιποιηθεί. Και εν τούτοις όμως την υπομονή που έκανε σ' αυτόν τον πειρασμό, που τον έδωσε ο Θεός βέβαια, και που την αξίωσε ο Θεός! Μέσα στα αγγελικά τάγματα, μέσα κι αυτή. Βρε, Βασιλική, λέω, τέτοια δόξα ηξιώθη! Υμνολογούσε μαζί με τους αγγέλους την Αγία Τριάδα.

http://agioritikesmnimes.blogspot.ca/2012/02/830.html

Tears of Repentance

It is in our power to either "bury" our conscience, or allow it to shine within us ( Abba Dorotheus )


It is in our power to either "bury" our conscience, or allow it to shine within us and enlighten us through our subordination to it. Because when our conscience tells us to do something and we ignore it, or when it advises us to do something and we don’t do it, we burden it or, as though, bury it so that its voice becomes fainter from the weight on it. 

Just like it is impossible to see your reflection in muddy water, so do we cease to understand what our conscience says to us when we sin consciously. It is even possible to imagine that the conscience has perished. Nevertheless, there is not one human being that has lost his conscience, for it is something divine and can never be eradicated totally.

Abba Dorotheus


Περί εκτρώσεων (π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου)




Κάποτε, διηγείτο ο ίδιος (ο γέροντας), μου ήλθαν στο εξομολογητήριο μια μητέρα με την κόρη της. Άρχισαν να μου αναφέρουν τους λόγους για τους οποίους η κόρη είχε κάνει άμβλωση. Τις άκουγα ενώ η οργή άρχισε να με κυριεύει.

Προσπαθούσα να τις πείσω πως ό,τι πιο φοβερό είχαν να κάνουν το έκαναν. Έδωσαν τη χειρότερη λύση που θα μπορούσαν να δώσουν ποτέ. Ότι είχαν κάνει φόνο! Εκείνες αμετάπειστες. Κάποια στιγμή η μητέρα άρχισε να μου λέει ότι έπραξαν σωστά διότι η κοινωνική τους θέση και οι σχέσεις τους με ανθρώπους κάποιας κοινωνικής στάθμης, δεν τους επέτρεπαν να γεννήσει η κόρη τους ένα… νόθο.
 

Όταν είδα ότι, αντί να ταπεινώνονται, αποθρασύνονται, πετάγομαι πάνω. Βγάζω το πετραχήλι και τους λέω: «Φύγετε γρήγορα, διότι αν συνεχίσετε, θα σας βάλω τέτοιο κανόνα που θα πεταχτείτε στο ταβάνι! Τέτοιο κανόνα που κανείς δεν θα σας τον λύσει!»
 

Σηκώθηκαν κατατρομαγμένες και το’ βαλαν στα πόδια.

http://agiameteora.net/index.php/gerontes-tis-epoxis-mas/6926-peri-ektroseon-p-epifaniou-theodoropoulou.html

Wednesday, February 25, 2015

Developing a Child's Conscience ( Saint Greogry of Nyssa )


 

 Key to the Orthodox way of Life is an active conscience. But for many, this sense we are given in our Baptism is lost or dulled by our separation from God. At a young age it is important to nurture a child's use of their conscience. How do you do this?


I knew a school principle who was very effective in maintaining discipline in an inner city school. There was an incident where boys were cutting up on the bus and in their zeal to be "smart" they mutilated one of the bus seats. The boys were identified by the supervising teacher, but she did not see them actually mutilate the seat. She sent them to the principal. Faced by the principal, the boys of course denied doing anything. What did the principal do? He began by explaining to them that they have a conscience. He told them that this is a quiet voice inside their heart that tells them right from wrong. And, if they had done anything wrong, later in the day or that night they would have a feeling coming from inside that they had done something wrong. He explained to them that once you get this feeling you want to get rid of it. He did not accuse, threaten or punish them, but told them to go home and that he would be there in the morning before the school bell rang to talk with them if they wanted to meet with him. That next morning the boys showed up in his office early and explained to him that their conscience was bothering them and that they could not even sleep very well that night. They then told him what they had done and asked for his to help to get rid of this bad feeling they had. He then led them in a discussion about how they could make up for the bad deed that had done.


He was teaching them about conscience and how to use it. This is the same task we all face with our children to help them develop a good Christian moral sense.
The biggest task for parents is to instruct their children in such a way that they do not force them to go against what they know is best for them out of rebellion. Like the principal, parents need to guide children in using their conscience so they develop a God oriented will and learn to recognize the work of God within themselves. When they learn to recognize their own sinfulness, then they can be introduced to the concept of repentance and eventually the sacrament of confession. A parent who is successful in this regard while become an open conduit for their repentance. A child will see their parents as the loving father of the story of the Prodigal son. Children will know that when they are honest with their conscience, their parents will always welcome them with gladness.


Paul points out that Christians have more than the law of the Jews. They have a law in the heart. He tells us that those "who show the work of the law written in their hearts, their conscience also bearing witness, and between themselves their thoughts accusing or else excusing them" will be justified when that final judgment come. (Romans 2:12-16)



Saint Greogry of Nyssa tells us the following; 


What then must we do, we who have been found worthy of the name of Christ? Each of us must examine his thoughts, words and deeds, to see whether they are directed toward Christ or are turned away from him. This examination is carried out in various ways. Our deeds or our thoughts or our words are not in harmony with Christ if they issue from passion. They then bear the mark of the enemy who smears the pearl of the heart with the slime of passion, dimming and even destroying the lustre of the precious stone.
On the other hand, if they are free from and untainted by every passionate inclination, they are directed toward Christ, the author and source of peace. He is like a pure, untainted stream. If you draw from him the thoughts in your mind and the inclinations of your heart, you will show a likeness to Christ, your source and origin, as the gleaming water in a jar resembles the flowing water from which it was obtained.

For the purity of Christ and the purity that is manifest in our hearts are identical. Christ’s purity, however, is the fountainhead; ours has its source in him and flows out of him. Our life is stamped with the beauty of his thought. The inner and the outer man are harmonized in a kind of music. The mind of Christ is the controlling influence that inspires us to moderation and goodness in our behavior. As I see it, Christian perfection consists in this: sharing the titles which express the meaning of Christ’s name, we bring out this meaning in our minds, our prayers and our way of life.
Its essential to lay a sound foundation in our children so they learn to trust in their conscience knowing that it's impulses come from God. 


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/01/developing-childs-conscience.html

Man’s Union with God: Guiding the Nous in Theoria



The Prayer Stops, the Bodily Members Cease to Move, and Only the Nous Is in Theoria within an Extraordinary Light…


My beloved little child and all the sisters in Christ according to rank, rejoice and be healthy in the Lord. I begin once more to speak into ears which desire and seek to hear. Ask, says our sweet Jesus, and it shall be given you; seek, and ye shall find; knock, and it shall be opened unto you! (Mt 7:7). I honor your good intentions; I praise your zeal; I appreciate your love, and I emulate you.
So, listen to me once more.
First of all, the method of beginning your prayer that you mention, my child, is very good. With such thoughts you are able to keep your mind from wandering by thinking that the prayers of the elder and the eldress ascend like a pillar of fire and that they converse noetically with God. When the nous thinks and believes such things, it stops for a moment, the prayer is sweetened, and tears start to trickle. Then that grace which is found in beginners, which you mentioned, approaches and like a mother teaches her young how to walk. When she goes away and leaves them, they seek her. They cry, shout, and look for her. After a little while she comes back, only to withdraw once more. Again they cry and shout; again she returns. Until she rears us, there is no way for her to stay with us because our passions prevent her.
The passions are a hard material. Ural mountains! Thousands of feet high! Grace is like the sun. The sun rises, but the shadow of the mountains does not allow it to warm the entire noetic man. As soon as a beam finds him, he is immediately set on fire with joy. The rest of his soul, though, is still beneath the shadow of the passions, and the demons are able to act as soon as grace retracts. Many times they obstruct it as clouds obstruct the sun’s light, for the shadow of the passions raises steam that obscures the little beam of light just dawning. This steam is the thoughts of despair you wrote about. Cowardice, fear, impudence, profanities, and other such things wither the soul and deprive it of its boldness towards God.
Every thought that brings despair and heavy sorrow is from the devil. It is the steam of the passions, and you must expel it at once with hope in God, with confession to the eldress, and with the prayers of those older than you, by thinking that they are praying and entreating God for you.
A small sorrow mixed with joy, tears, and consolation in the soul is from the grace of God throughout our life, it guides us towards repentance whenever we err. A sin drives away boldness towards God, but repentance brings it back at once. Grace does not bring despair, but it continually brings to repentance a person who has fallen. On the other hand, the words of the demons bring despair at once; they blight him like hail falling upon delicate little leaves that have just sprouted.
Now pay attention to this little lesson of praxis: When you see grace acting and your soul rejoicing and tears falling effortlessly (because of the mercies that God has given you), if you are praying, be still. If you are standing, don’t move. If you are sitting, remain seated. If you are saying the prayer, keep saying it without any childish thoughts, and accept the rain of the Spirit for as long as it comes upon you. For even if it comes while you are working, if you get up to pray, it stops. It wants you to remain wherever it found you, so that you do not become its master. It wants to teach you never to trust in yourself, as long as you are in this life. The rainfall of grace of a single day provides enough water for the things planted in the soul for the entire period that grace leaves.
The grace of the priesthood is one thing, the grace of the great schema is another, the grace of the Mysteries is different, and the action of grace in ascesis is also different. They all spring from the same source, but each one differs from the other in eminence and glory. The grace of repentance, which acts in those who struggle, is a patristic inheritance. It is a divine transaction and exchange in which we give dust and receive heaven. We exchange matter for the Spirit. Every drop of sweat, every pain, every ascesis for God is an exchange: a loss of blood, and an influx of the Spirit. The magnitude of this grace depends on how much a person can contain, in proportion to how much his own vessel can hold. This grace of praxis is also called purifying grace.
Now then, illumination follows praxis. Illuminating grace is the second stage. That is, once a struggler has been trained well with the grace of praxis and has fallen and risen countless times, he is given the enlightenment of knowledge and clarity of the nous, which perceives the truth. He sees things as they are, without artifices and methods and human syllogisms. Everything stands naturally in its true state. However, many trials and painful changes are encountered before arriving at this point. But here he finds peace in his thoughts and rest from the temptations.
Illumination is followed by interruptions in the prayer and frequent theorias, rapture of the nous, cessation of the senses, stillness, profound silence of the bodily members, and union of God and man into one. This is the divine exchange in which, if one endures temptations and does not stop struggling along the way, one exchanges the material for the immaterial. Therefore, run behind the heavenly Bridegroom, deers of my Jesus. (cf Song of Solomon 1:4). Smell the noetic myrrh. Make your life, soul and body fragrant with chastity and virginity. I do not know of anything else that pleases our sweet Jesus and His All-pure Mother more than chastity and virginity. Whoever desires to enjoy their great love should see to it that he makes his soul and body pure and chaste. Thus will he receive every heavenly good.
Now, let me explain what the phrase interruption of the prayer means, when grace abounds in a person. The grace of praxis is likened to the radiance of the stars; whereas the grace of illumination is like the full moon; but the perfecting grace of theoria is like the midday sun traversing over the horizon; for the Fathers have divided the spiritual life into three categories.
So when grace abounds in a person and he knows all that we have written, he attains great simplicity; his nous expands and has great capacity. Just as you tasted that drop of grace when much joy and exultation came upon you, it comes again in the same manner when the nous remains in prayer. But much more comes, like a subtle breeze, like a mighty gust (Acts 2:2) of fragrant wind. It overflows throughout, the prayer, it stops; the bodily members cease to move, and only the nous is in theoria within an extraordinary light. A union of God and man occurs. Man is unable to distinguish himself. It is just like iron: before it is thrown into the fire it is called iron, but once it ignites and becomes red-hot, it is one with the fire. It is also like wax which melts when it approaches fire; it cannot remain in its natural state.
Only when the theoria has passed does he return to his former state. Whereas during theoria, he is not functioning in this world. He is totally united with God. He thinks that he has neither a body nor a hut. He is entirely rapt. Without a body he ascends to heaven! Truly great is this mystery, for one sees things that a human tongue cannot express.
When this theoria has passed, he has such a deep humility that he cries like a small child, wondering why the Lord gives him such blessings, since he himself does nothing. He then obtains so much awareness of who he is that if you were to ask him, he would say that he considers himself destitute and unworthy to exist in this life. And the more he thinks like this, the more he is given.
“It is enough!” he cries out to God, and grace abounds even more. He becomes the son of the King. And if you were to ask: “Whose are these things you like wearing?”
“My Lord’s,” he answers. “And the bread and food you eat?”
“My Lord’s,” he again answers. “The money you carry?”
“My Lord’s,” he says. “What do you have of your own?”
“Nothing. I am dirt, I am mud, I am dust. If you lift me up, I stand. If you throw me down, I fall. If you take me up, I fly. If you toss me, I hit myself on the ground. My nature is nothing.”
He never has enough of saying this. And what is this nothing? It is what existed before God created the heaven and the earth: nothing. This is the beginning of our existence. We come from clay; this is the raw material we are made of. And our power? It is the divine inbreathing, the breath of God.
So receive, o God, Lover of good desires and Creator of every good thing, receive the divine inbreathing which You breathed into our face, giving us thus a living spirit, and we shall decompose into clay once more.
Therefore, what hast you, o proud man, that you did not receive? Now if you received it, why do thou glory as if thou hadst not received it? (1Cor 4:7). Acknowledge, lowly soul, your Benefactor and be careful not to usurp things belonging to others, things of God, as your own accomplishments. Realize, wretched soul, your existence, be aware of your ancestry. Don’t forget that you are a foreigner here and that everything is foreign! Now, if God the sweet Benefactor gave you something, render it with a clear conscience, Your own from Your own.
If you have ascended to the heavens and seen the natures of the angels and heard the voices of the divine Powers, if you theologize and teach, if you have defeated the wiles of the demons, if you write and speak and do things, all are a gift of God.
So say to your Lord, “Receive, o my sweet zephyr, my Jesus, Your own from Your own!” And then oh, then, my soul! What things you will see when the treasures of God open and He says to You, Receive everything, my son, for you proved to be a faithful and good ruler! (Mt 25:21).
† † †
Some Terms that All Orthodox Should Know
By George Karras, “Orthodox Heritage” Editor.
The terms discussed below appear often in patristic texts and present a significant challenge to the understanding of our worldly intellect. The definitions presented constitute a general and very elementary explanation. They are derived from various Orthodox books, primarily “Orthodox Psychotherapy” by Metropolitan Hierotheos Vlachos (published by Birth of Theotokos Monastery, Greece, 2005). It is a book that is strongly recommended for all those seeking to attain a greater understanding of these key terms.
Nous is the eye of the soul, which some Fathers also call the heart; it is the center of man and is where true (spiritual) knowledge is validated. Man’s soul is intelligent and noetic. God created man with a capacity to receive the Spirit and to attain knowledge of Himself; God did this by creating mankind with intelligence and noetic facilities.
Angels have intelligence and nous, whereas men have reason, nous and sensory perception. Furthermore, the soul of a man is created in the image of God. Since God is Trinitarian, mankind is Nous, Word and Spirit. The same is held true of the soul (or heart): it has nous, word and spirit. For those seeking to better understand this, a study of St. Gregory Palamas’ teaching that man is a representation of the Trinitarian mystery should be pursued.
Theoria is the vision of God and takes on a number of meanings that pertain to union with God (theo-) and holiness, the quintessential goals of Christianity (see the Philokalia). Theoria is the experience of the highest or absolute truth when one is in complete union with God. It is the penetration of the divine darkness or cloud of unknowing, beyond rational understanding. St. Gregory the Theologian says that theoria and praxis (the practice of faith, especially worship and the deeds of a virtuous life) are beneficial because theoria guides him to the holy of holies and restores him to his original nature; whereas praxis receives and serves Christ and tests love with actions. Thus, theoria is the vision of God and praxis is whatever deeds it takes to lead to this love.
Phronema is the understanding of Christian faith that guides the follower of Christ. It is a mindset or outlook; it is the Orthodox mind. The attaining of phronema is a matter of practicing the correct faith (orthodoxia) in the correct manner (orthopraxia). Attaining phronema is regarded as the first step toward theosis which is the state of glorification.
Theosis, meaning divinization (or deification, or to make divine) is the call to man to become holy and seek union with God, beginning in this life and later consummated in the resurrection.
The Holy Orthodox Fathers teach us that theoria is the source or means of growth toward union with God, praxis is the faith practiced along the way, and theosis is the overall path or journey. 

Source: An excerpt taken from the letters of Elder Joseph the Hesychast, from “Monastic Wisdom,” thirty-fifth letter (Florence, Arizona, St Anthony’s Greek Orthodox Monastery, 1988).  


Τα Μυστικά της Ευχής...




Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με

Όλη η τέχνη είναι αυτή ακριβώς. Είτε περπατάς είτε κάθεσαι, είτε στέκεσαι, είτε εργάζεσαι, είτε βρίσκεσαι στην εκκλησία, άσε τη προσευχή αυτή να γλιστρήσει από τα χείλη σου “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με” με τη προσευχή αυτή στην καρδιά σου θα βρεις εσωτερική ειρήνη και γαλήνη σώματος και ψυχής.

(Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ)

Η ευχή του Ιησού είναι εργασία κοινή των αγγέλων και των ανθρώπων. Με την προσευχή αυτή οι άνθρωποι πλησιάζουν σύντομα την ζωή των αγγέλων. Η ευχή είναι η πηγή όλων των καλών έργων και αρετών και εξορίζει μακριά από τον άνθρωπο τα σκοτεινά πάθη. Σε σύντομο χρόνο κάνει τον άνθρωπο ικανό να αποκτήσει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Απόκτησε την, και πριν πεθάνεις θα αποκτήσεις ψυχή Αγγελική. Η ευχή είναι θεϊκή αγαλλίαση. Κανένα άλλο πνευματικό όπλο δε μπορεί να αναχαιτίσει τόσο αποτελεσματικά τους δαίμονες. Τους κατακαίει όπως η φωτιά τα βάτα.

(Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ)

Λέγε ακατάπαυστα την ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” με τη γλώσσα και με τον νου. Όταν η γλώσσα κουράζεται ας αρχίζει ο νους. Και πάλιν όταν ο νους βαρύνεται, η γλώσσα . Μόνον να μην παύεις. Λοιπόν όταν ευχόμενος κρατάει τον νου του να μην φαντάζεται τίποτα, αλλά προσέχει μόνον στα λόγια της ευχής.

(Γέρων Ιωσήφ)

Δια της ευχής “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” θα κερδίσεις το παν. Δια της ευχής καθαρίζεται ο άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται. Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματος. Η ευχή είναι η βάση της τελειότητας. Θα λεπτυνθείτε και θα πετάτε με την ευχή. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος σωτηρίας, καθαρισμού και αγιασμού από την νοερά προσευχή. Αυτή γέμισε τον παράδεισο από άγιους ανθρώπους.

(Γέροντας Αμφιλόχιος)

Να λέγεις παιδί μου την ευχή, “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” , ημέρα και νύχτα συνέχεια. Η ευχή θα τα φέρει όλα, η ευχή περιέχει τα πάντα: αίτηση, παράκληση, πίστη, ομολογία, θεολογία κλπ. Η ευχή να λέγεται χωρίς διακοπή. Η ευχή θα φέρει ολίγον κατ’ ολίγον ειρήνη, γλυκύτητα, χαρά, δάκρυα. Η ειρήνη και η γλυκύτης θα φέρουν περισσότερον ευχή, και η ευχή κατόπιν, περισσοτέραν ειρήνη και γλυκύτητα κ.ο.κ. θα έρθει στιγμή που αν θα σταματάς την ευχή, θα αισθάνεσαι άσχημα.

(Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)

Να λέτε την ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” . Να τη λέτε μια-μια λέξη κατανοητά, καταληπτά. Να μην προχωρείτε στη δεύτερη λέξη, αν δεν καταλάβετε την πρώτη. Να τονίζεται περισσότερο το τελευταίο, δηλ. ελέησόν με. Θα σας έρθει τώρα στην αρχή ραθυμία και ύπνος και μετεωρισμός και αμέλεια αλλά εσείς γρήγορα να συνέρχεστε. “Όταν λέτε την ευχή, να θεωρείτε τον εαυτό σας τώρα στην αρχή, ότι είσθε στην κόλαση και να φωνάζετε κλαίοντας, ζητώντας το έλεος του Θεού. Μακριά από την απόγνωση, από την απελπισία και τα όμοια ταύτα. Κατά την ώρα της προσευχής να μην δέχεστε ούτε φαντασία, ούτε μορφή, ούτε εικόνα της Παναγίας και του Χριστού ή άλλου τινός Αγίου, ούτε και τις λέξεις της ευχής να βλέπετε νοερώς”.

(Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)

Μάθετε να εργάζεσθε το κομποσκοινάκι. Το κομποσκοινάκι θα σας οδηγήσει εκεί που εσείς δεν γνωρίζετε σε ανώτερα επίπεδα θα σας οδηγήσει το κομποσκοινάκι. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” .
–Έχετε ένα πρόβλημα; “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”
–Έχετε έναν πειρασμό με τον άλλον, με τον γείτονα σας, με τους φίλους σας κ.ο.κ. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Η ευχή θα σας δώσει τη λύση του προβλήματος σας λύσιν του αδιεξόδου όπου ευρίσκεστε. Το κομποσκοινάκι λοιπόν “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.


(Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)

Όλοι οι Άγιοι Πατέρες φωνάζουν την πρώτη θέση στη ζωή του κάθε χριστιανού την κατέχει η προσευχή. Θέλεις να κάνεις κατάσταση; Προσεύχου. Θέλεις να σωθείς; Προσεύχου. Όλες οι προσευχές καλές και άγιες είναι, αλλά η νοερά προσευχή, είναι η βασίλισσα αυτών. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Απ’ αυτήν τη μικρούλα αλλά παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οι Άγιοι Πατέρες και έγιναν φωστήρες της εκκλησίας. Λέγε συνεχώς όσο μπορείς περισσότερες φορές την ημέρα και τη νύχτα αυτή την ευχούλα και αυτή θα σε διδάξει αυτά που θέλεις, αυτά που δεν γνωρίζεις. Βιάσου σ’ αυτήν την ευχούλα.

(Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)

Η ευχή μας φέρνει κοντά στον Χριστό. Κάποτε μου ήρθε (να εξομολογηθεί) ένας μεγαλόσχημος . Μου είπε: Έχω φθάσει , Αββά σε απόγνωση. Δεν βλέπω καμιά αλλαγή στο καλύτερο. Πως θα βελτιωθώ; Πώς θα πεθάνω για την αμαρτία; Αισθάνομαι την πλήρη αδυναμία μου. Υπάρχει άραγε ελπίδα σωτηρίας;


Βεβαίως υπάρχει. Λέγε όσο πιο πολύ μπορείς την ευχή. Και άφησε τα πάντα στα χέρια του θεού. Και ποια η ωφέλεια από την ευχή όταν δε συμμετέχει ο νους και η καρδιά;

Τεράστια ωφέλεια. Είναι γνωστό ότι η «ευχή» έχει πολλές βαθμίδες: από την απλή προφορά των λέξεων της «ευχής» μέχρι την «ευχή» την θαυματουργική. Μα έστω και στην κατώτατη βαθμίδα να βρισκόμαστε και αυτό για μας είναι ψυχικά πολύ ωφέλιμο και σωτήριο. Από τον άνθρωπο που λέγει την «ευχή» φεύγουν οι δυνάμεις του εχθρού μας. Και ο άνθρωπος αυτός γρήγορα ή αργά οπωσδήποτε θα σωθεί.

Αναστήθηκα! Αναστέναξε ο Μεγαλόσχημος. Από δω και πέρα δεν πρόκειται πια να πέσω σε ακηδία και απόγνωση. Το λέγω λοιπόν και το επαναλαμβάνω: λέτε την «ευχή» .’Έστω και μόνο με το στόμα. Και ο Κύριος δεν θα σας αφήσει.
(Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα)


Δεν πρέπει να αφήνουμε την ευχή. Όταν μας δίνεται η ευκαιρία, να τη λέμε. Να μην τριγυρίζει ο νους μας στα μάταια. Με την ευχή ο νους αναπαύεται και αγάλλεται. Ο νους του ανθρώπου πρέπει να ασχολείται με την ευχή και να μην τρέχει στα μάταια.
(Γέροντας Παΐσιος)


Πρέπει συνεχώς αδιαλείπτως να λέμε την ευχή. Μέσα στη καρδιά μας και το νου μας πρέπει να μείνει μόνο το όνομα του Χριστού μας. Γιατί όταν εμείς αφήνουμε την προσευχή, την επικοινωνία μας με το Θεό, τότε ο διάβολος με λογισμούς αρχίζει και μας ζαλίζει και δεν ξέρουμε πλέον ούτε τι θέλουμε, ούτε τι λέμε, ούτε τι κάνουμε.
(Γέροντας Παΐσιος)


Να λέγωμεν συνεχώς την ευχήν, είτε με το νουν, είτε με το στόμα. Η ευχή, το παντοδύναμον όπλον δεν αφήνει την αμαρτία να εισέλθει. Ο διάβολος καίεται από το όνομα του Ιησού Χριστού, δια τούτο πασχίζει με κάθε τρόπον να σταματήσει την ευχή.
(Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης)


Λέγε την ευχή: αγιάζει το στόμα, αγιάζει ο αέρας, αγιάζει ο τόπος που λέγεται. Οι δαίμονες βάζουν χίλια εμπόδια δια να μην προσευχηθεί ο άνθρωπος, επειδή όλες οι παγίδες, όλα τα δίκτυα των δαιμόνων καταστρέφονται δια της προσευχής. Άπειρες φορές οι δαίμονες δια στόματος δαιμονισμένων ομολόγησαν ότι καίονται από την ενέργεια της ευχής.
(Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης)


Η κάτωθι σύντομος προσευχή είναι παντοδύναμο όπλο κάθε χριστιανού: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς».

Λέγε αδερφέ μου με τα χείλη και με την καρδιά σου συνεχώς τα σωτήρια αυτά λόγια, διότι φωτίζουν τον νου, γαληνεύουν την καρδιά, καίουν την αμαρτία, μαστίζουν και εκδιώκουν τους δαίμονας.

Το κομποσκοίνι δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κάτι διακοσμητικό, ούτε κάτι που θα μας φέρει γούρι. Αντίθετα, χρειάζεται για να μας θυμίζει τη προσευχή και, σαν τέτοιο, είναι μια άγια και θεία παρουσία στη ζωή μας.

Συγκεκριμένα το κομποσκοίνι είναι φτιαγμένο για να κάνουμε την αδιάλειπτη προσευχή, αυτή που λέγεται αδιάκοπα, σύμφωνα με την προτροπή του απ. Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε».

Φυσικά την «ευχή» αυτή μπορούμε να την λέμε και χωρίς κομποσκοίνι. Με το νου μας και μάλιστα όσο συχνότερα είναι δυνατό. Η προσευχή, που είναι η συνομιλία με το Θεό, μας χαρίζει ηρεμία, ψυχική γαλήνη και διώχνει το άγχος από τη ζωή μας.


http://agiameteora.net/index.php/gerontes-tis-epoxis-mas/6919-ta-mystika-tis-efxis.html

Amazing Orthodox Church Snow Sculptures!




The annual Vasaloppet China Ski Festival at Jingyuetan Park in Changchun, China takes place on January 2nd. It covers an area of 40,000 square meters with a total capacity of 70,000 cubic meters of snow. Through the hands of professionals, the snow is transformed into some of the most famous buildings in Europe. Among them is the amazing Russian-styled Orthodox Church at this years festival, which was still being worked on as of December 24th.

One of the most spectacular winter destinations in the world is Harbin, China (where the largest Orthodox Church in the Far East is located, named Saint Sophia Orthodox Church) on Sun Island for the Sun Island Snow and Ice Sculptures. It is one of the coldest destinations in China. The festival usually goes from mid-December till mid-January and attracts thousands of tourists. Below are photos of a church sculpture and the Church of Saint Sophia in Harbin.

Πρακτικές πνευματικές συμβουλές ( Γέρων Μακάριος της Όπτινα )

Ό,τι κι αν μας συμβούλευε ο γέροντας Μακάριος, πάντοτε τοποθετούσε την ταπείνωση στην πρώτη γραμμή των συμβουλών του. Από αυτήν την αρετή παρήγαγε όλες τις επόμενες αρετές που συναποτελούν το ήθος του αληθινού Χριστιανού. Αυτή είναι η ουσία των μαθημάτων, που ο γ. Μακάριος δίδαξε σε όλους, όσοι διψούσαν για τις εντολές και την καθοδήγησή του:

-να εξετάζεις τη συνείδησή σου,
-να πολεμάς συνεχώς με τα πάθη σου,
-να καθαρίζεις την ψυχή σου από τις αμαρτίες,
-να αγαπάς το Θεό εν απλότητι καρδίας,
-να πιστεύεις σ' αυτόν χωρίς υπολογισμούς,
-να έχεις ακατάπαυστα ενώπιόν σου το απεριόριστο έλεός του, και με όλη τη δύναμη της ψυχής σου να Τον δοξάζεις και να Τον ευλογείς σε όλες τις δυσάρεστες περιστάσεις της ζωής,
-να αναζητάς τη δική σου ενοχή, και να συγχωρείς κάθε παράπτωμα του διπλανού σου εναντίον σου, ούτως ώστε να αποσπάσεις το έλεος του Θεού για τις δικές σου αμαρτίες,
-να προσπαθείς να θεμελιώσεις μέσα σου την αγάπη για το διπλανό σου,
-να περισώζεις την ειρήνη και την ηρεμία στην οικογένεια και τους γνωστούς σου,
-να θυμάσαι πιο συχνά τις εντολές του Θεού και -να προσπαθείς να τις εκπληρώσεις, καθώς επίσης και τους κανόνες της Εκκλησίας,
όσο είναι δυνατόν, να πηγαίνεις για εξομολόγηση και να μετέχεις των Θείων Μυστηρίων αρκετές φορές το χρόνο,
-να τηρείς και τις τέσσερις περιόδους νηστείας, καθώς και τις Τετάρτες και τις Παρασκευές,
-να παρακολουθείς τις ακολουθίες και τη Θεία Λειτουργία σε κάθε εορτή,
-να λες πρωινές και βραδινές προσευχές και ακόμη μερικούς ψαλμούς κάθε μέρα, και, αν το επιτρέπει ο χρόνος, να διαβάζεις ένα κεφάλαιο από τα Ευαγγέλια και τις Επιστολές των Αποστόλων,
-να προσεύχεσαι κάθε πρωί και βράδυ για την ανάπαυση των κεκοιμημένων και τη σωτηρίου των ζωντανών. Αν, για οποιεσδήποτε συνθήκες, δεν μπορείς να εκπληρώσει αυτά τα καθήκοντα, τότε να επιτιμήσεις τον εαυτό σου ώστε να μετανοήσεις ειλικρινά, και να πάρεις σταθερή απόφαση να μην αποτύχεις ξανά στο μέλλον. Προσευχήσου ακόμη για εκείνους για τους οποίους έχεις κάποια κακή επιθυμία, γιατί αυτός είναι ο σιγουρότερος τρόπος για την εν χριστώ συμφιλίωση.



Γέρων Μακάριος της Όπτινα

Tuesday, February 24, 2015

Τι είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας


 
Πατέρες και πατερικότητα της χριστιανικής θεολογίας
Πατέρες και Διδασκάλους της Εκκλησίας (ή, εν συντομία, απλώς Πατέρες της Εκκλησίας) ονομάζουμε τους χριστιανούς ιερείς όλων των βαθμίδων 1 (αλλά και μερικούς που δεν ήταν ιερείς) που αναγνωρίστηκαν ως πνευματικοί διδάσκαλοι και αναδείχθηκαν ως συγγραφείς διατυπώνοντας, οριοθετώντας και υπερασπιζόμενοι το χριστιανικό δόγμα2.

Κατά το δυτικό σχολαστικισμό, δηλαδή τη φιλοσοφική θεολογία που αναπτύχθηκε στη δυτική Ευρώπη μετά το Σχίσμα του 1054 και έφτασε στην ακμή της κατά το μεσαίωνα, η πατερική εποχή σταματά στον 6ο αιώνα μ.Χ. για τη δυτική Εκκλησία (τελευταίος δυτικός Πατέρας ο άγιος Ισίδωρος Σεβίλλης) και στον 8ο αιώνα για την ανατολική (τελευταίος ανατολικός Πατέρας ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός). Η νεώτερη ιστορική και φιλολογική έρευνα, που αναπτύχθηκε στη δύση και υιοθέτησε τα κριτήρια του σχολαστικισμού, υιοθέτησε και αυτή την ιδέα και διαχωρίζει την «πατερική γραμματεία» (τα έργα των Πατέρων μέχρι τον 8ο αιώνα) από τη «βυζαντινή γραμματεία», δηλαδή τα έργα των Βυζαντινών συγγραφέων μετά τον 8ο αιώνα.


η τίμια κάρα του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου

Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως θεωρεί ότι η θεολογία της είναι πάντα πατερική και μόνο στο βαθμό που συνεχίζει να είναι πατερική μπορεί να είναι επίσης έγκυρη και αληθής. Έτσι, διακρίνει φορείς του πατερικού της πνεύματος σε όλους τους χριστιανικούς αιώνες, από το 2ο (πρώτη μετά τους αποστόλους γενιά, άγιοι Κλήμης Ρώμης, Πολύκαρπος Σμύρνης, Ιγνάτιος Αντιοχείας ο Θεοφόρος κ.ά.) μέχρι τους υστεροβυζαντινούς χρόνους (π.χ. άγιοι Γρηγόριος Παλαμάς, 14ος αι., Μάρκος Ευγενικός, 15ος αι.) αλλά και μετά το Βυζάντιο (άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης, 18ος-19ος αι., οι Ρώσοι άγιοι του 19ου αι. Ιγνάτιος Μπραντσιανίνωφ και Θεοφάνης ο Έγκλειστος, Ιννοκέντιος Βενιαμίνωφ κ.ά.), ενώ και σήμερα διαφαίνονται έντονα αρκετοί αυθεντικοί φορείς του πατερικού πνεύματος της εκκλησιαστικής θεολογίας, κάποιοι από τους οποίους έχουν αναγνωριστεί επίσημα ως άγιοι [π.χ. οι άγιοι Νεκτάριος Πενταπόλεως, Λουκάς ο Ιατρός, Ιωάννης της Σαγκάης (Μαξίμοβιτς), Νικόλαος Αχρίδος (Βελιμίροβιτς) κ.ά.], ενώ άλλοι, αν και δεν έχουν αναγνωριστεί «επίσημα», με εκκλησιαστική «απόφαση» οποιουδήποτε είδους, αναγνωρίζονται στην πράξη ως τέτοιοι, όπως π.χ. οι άγιοι διδάσκαλοι Ιουστίνος Πόποβιτς, ΣωφρόνιοςΣαχάρωφ, Φιλόθεος Ζερβάκος κ.ά.
Η εμμονή της Εκκλησίας στην πατερικότητα της θεολογίας της οφείλεται στο ότι θεωρεί τους Πατέρες αγίους, δηλαδή ανθρώπους με αυθεντική, χριστιανικώς εννοούμενη, σχέση με την άκτιστη (θεϊκή) πραγματικότητα, και ως εκ τούτου αξιόπιστους εκφραστές της δογματικής διδασκαλίας της, στην εγκυρότητα της οποίας υπεισέρχεται και ο παράγοντας της «θεοπνευστίας». Το χριστιανικό δόγμα εκφράζεται με το «φωτισμό του Αγίου Πνεύματος» (δηλ. του ίδιου του Θεού) και όχι με διανοητικούς συλλογισμούς –αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στη φιλοσοφία και τη θεολογία.
Για την Εκκλησία, βέβαια, η διαφορά αυτή έγκειται όχι στην επίκληση «αγιοπνευματικού φωτισμού», δηλαδή «θρησκευτικής αυθεντίας», αλλά στην πραγματική ύπαρξη του υπερβατικού αυτού στοιχείου, αλλιώς (αν έχουμε και στις δυο περιπτώσεις οντολογικά και σωτηριολογικά συστήματα κατασκευασμένα με ανθρώπινες διανοητικές διεργασίες, που απλώς επικαλούνται, για λόγους κύρους, κάποια επαφή με το θεϊκό Επέκεινα) αντικειμενική διαφορά μεταξύ θεολογίας και φιλοσοφίας ουσιαστικά δεν υπάρχει3.


Πατέρες και φιλοσοφία
Σημειωτέον ότι το πατερικό έργο δεν εξαντλείται στην οριοθέτηση του χριστιανικού δόγματος, αλλά και αναπτύσσεται σε πλήθος ζητημάτων, που αφορούν στη διερεύνηση της ανθρώπινης φύσης, ιδίως της ψυχής, και τη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του, το συνάνθρωπο, τον κόσμο και το Θεό, δηλαδή στη θεραπεία των συνεπειών του προπατορικού αμαρτήματος για κάθε άνθρωπο, για την ανθρωπότητα και για όλη την κτίση. Επίσης το πατερικό έργο βρίσκεται σε διαρκή διάλογο με τη φιλοσοφία και την επιστήμη της εποχής του (κάθε φορά). Κατά τούτο έχει νόημα η εξέταση των πατερικών συγγραμμάτων και από φιλοσοφικής απόψεως, καθώς αποτελούν ένα από τα πιο γόνιμα κεφάλαια της παγκόσμιας διανόησης. Δυστυχώς η επιστήμη της ιστορίας της φιλοσοφίας αγνοεί τη συμβολή τους, αν και σήμερα, μετά τις προσπάθειες Ελλήνων ερευνητών (όπως ο Κ. Δ. Γεωργούλης, ο Βασίλειος Τατάκης, ο επίσκοπος Περγάμου π. Ιωάννης Ζηζιούλας, ο Χρήστος Γιανναράς, ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος κ.ά.), η συμβολή τους αρχίζει να βγαίνει στο φως.
«Ένας ορθόδοξος νους στέκεται στο σημείο όπου συναντιούνται όλοι οι δρόμοι. Κοιτά προσεκτικά κάθε δρόμο και, από τη μοναδική του πλεονεκτική θέση, παρατηρεί τις συνθήκες, τους κινδύνους, τις χρήσεις και τον τελικό προορισμό κάθε δρόμου. Εξετάζει κάθε δρόμο από την πατερική σκοπιά, καθώς οι προσωπικές του πεποιθήσεις έρχονται σε πραγματική, όχι υποθετική, επαφή με την περιβάλλουσα κουλτούρα» (Ιβάν Κιρεγιέφσκι, ορθόδοξος Ρώσος συγγραφέας, παράθεμα από το βιβλίο "Η ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος" του π. Σεραφείμ Ρόουζ).
Οι Πατέρες της αρχαίας Εκκλησίας έχουν στο οπλοστάσιό τους ολόκληρη την ελληνική φιλοσοφία, άλλωστε είναι οι ίδιοι και φιλόσοφοι. Μόνο που εκείνοι δεν ενδιαφέρεται να «ερμηνεύσουν τον κόσμο» ή να περιγράψουν τους φυσικούς νόμους και τη λειτουργία τους –φευ για τη σύγχρονη υλιστική μας επιστήμη– αλλά για τη θέωση, που τη θεωρούν απαραίτητη προϋπόθεση για την πλήρη γνώση του κόσμου, δηλαδή σχέση με τον κόσμο. (Φυσικά αυτό για τη σύγχρονη επιστήμη φαίνεται χωρίς νόημα, γιατί είναι μια επιστήμη κατακτητική, όχι αγαπητική. Πώς ν’ αγαπήσεις αυτό που πρέπει να κατακτήσεις; Όλος ο πολιτισμός μας –ο δυτικός, που επιβλήθηκε πλέον παγκόσμια– είναι κατακτητικός. Ακόμη και οι μεγάλοι θαλασσοπόροι «εξερευνητές» ακολουθήθηκαν από επιδρομείς κονκισταδόρες, ενώ η εξερεύνηση του διαστήματος ονομάζεται κοινώς «κατάκτηση του διαστήματος»).
Σημειωτέον ότι η Εξαήμερος του αγίου Βασιλείου του Μεγάλου π.χ. και το Περί κατασκευής του ανθρώπου του αγίου Γρηγορίου Νύσσης, που συνεχίζει την Εξαήμερον, συνοψίζουν επίσης την επιστημονική γνώση της εποχής. Ιδίως ο άγ. Γρηγόριος επιστρατεύει φυσιολογία, ιατρική, ψυχολογία, κάνει λόγο περί ονείρων κ.τ.λ. Και ερμηνεύουν ορθολογικότατα, απορρίπτοντας την αστρολογία και τις λοιπές ανορθόλογες μορφές θρησκευτικότητας.
Ας έχουμε υπόψιν ότι, πριν την εγκληματική μεσαιωνική του διαστρέβλωση, ο χριστιανισμός εκπροσωπούσε τη λογική και την πρόοδο και η ειδωλολατρία τον ανορθολογισμό. Η Εκκλησία, όταν ιδρύθηκε, εναντιώθηκε ανοιχτά στη δεισιδαιμονία του ρωμαϊκού κόσμου θεωρώντας την παράλογη –την αστρολογία, την αστρολατρία, την αγγελολατρία, τη μαγεία, τη μαντεία, την υποταγή στο πεπρωμένο…


Οι Πατέρες είναι αλάθητοι;
Εδώ πρέπει να πούμε ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας, αν και άγιοι, δεν θεωρούνται αλάθητοι. Όμως εφαρμόζεται σ’ αυτούς ο λόγος του Κυρίου «ευλογημένοι οι καθαροί στην καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το Θεό» (Ματθ. 5, 8), γίνονται «διδακτοί Θεού» (Ιω. 6, 45), γι’ αυτό η γνώμη τους είναι πιο έγκυρη από ενός οποιουδήποτε «επιστήμονα» θεολόγου (τη δική μου π.χ.), που δεν είναι καθαρός στην καρδιά. Τέτοιος έγκυρος ερμηνευτής –άγιος– μπορεί να είναι κι ένας ταπεινός και αγράμματος άνθρωπος (άντρας ή γυναίκα, ή και παιδί), αν η καρδιά του είναι αρκετά καθαρή. Το «μέγα μυστήριο της ευσεβείας» (Α΄ Τιμ. 3, 16) κατανοείται με την κάθαρση της καρδιάς, όχι με τη λογική (καρδιά δεν είναι ο χώρος των συναισθημάτων, αλλά ο τόπος όπου εγκαθίσταται το Άγιο Πνεύμα, αν είναι καθαρή, ή το κακό πνεύμα –μη γένοιτο– αν είναι γεμάτη πάθη, βλ. προς Γαλάτας 4, 6, Λουκ. 22, 3).
Αν και δεν είμαι τέλειος γνώστης της πατερικής γραμματείας και, πολύ περισσότερο, δεν είμαι καθόλου άγιος (ώστε να μπορώ να μιλήσω έγκυρα για τους αγίους), τολμώ να πω το εξής: Μερικοί Πατέρες, μέσα στο σύνολο των σπουδαίων συγγραμμάτων τους, υποστήριξαν και κάποιες διδασκαλίες που, κατά την ορθόδοξη θεολογία, είναι λάθος. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο άγιος Αυγουστίνος, όμως υπάρχουν και άλλα παραδείγματα, όπως οι Σύριοι άγιοι Πατέρες Αφραάτης και Ισαάκ, που υποστήριξαν ότι η κόλαση θα είναι προσωρινή (επειδή την εξέλαβαν ως τιμωρία από το Θεό και γνώριζαν ότι ο Θεός της αγάπης δε μπορεί να τιμωρεί κάποιους αιώνια) κ.ά. Έτσι οι άγιοι Πατέρες καλό είναι να διαβάζονται στα πλαίσια της συνολικής διδασκαλίας της Εκκλησίας και να μην απολυτοποιούνται οι απόψεις ενός ή δύο απ’ αυτούς. Κάτι το δεχόμαστε ως σωστό, όταν υποστηρίζεται από το σύνολο των αγίων της Εκκλησίας, έστω κι αν ένας δυο Πατέρες συμβεί να έχουν άλλη άποψη [ανάλυση του προβλήματος αυτού βλ. και στο βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ (ενός, ας τολμήσω να πω, Αμερικανού σύγχρονου Πατέρα της Εκκλησίας) Η ψυχή μετά το θάνατο – Οι μεταθανάτιες εμπειρίες στο φως της Ορθόδοξης διδασκαλίας, εκδ. Μυριόβιβλος].


Μερικοί Πατέρες
Μπορούμε να αναφέρουμε πρόχειρα και από μνήμης μερικούς από τους εκατοντάδες Πατέρες της Εκκλησίας:
Αποστολικοί Πατέρες 1ου αι. (Κλήμης Ρώμης, Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, Πολύκαρπος Σμύρνης),
Απολογητές (2ος αι.): άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς, Αθηναγόρας ο Αθηναίος φιλόσοφος, Κοδράτος επίσκοπος Αθηνών, Θεόφιλος Αντιοχείας κ.ά.


Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

Επόμενοι Πατέρες: 2ος αι. Ειρηναίος της Λυών, 3ος αι. Διονύσιος Ρώμης, Διονύσιος Αλεξανδρείας, Κυπριανός Καρχηδόνας κ.ά., 4ος αι. Μ. Αθανάσιος, Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος Θεολόγος, Γρηγόριος Νύσσης, Αμβρόσιος Μιλάνου, Μαρτίνος της Τουρ, 4ος-5ος αι. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, κ.π.ά., 5ος αι. Ιερός Αυγουστίνος, Κύριλλος Αλεξανδρείας, 6ος αι. «Διονύσιος Αρεοπαγίτης», Λεόντιος ο Βυζάντιος, 7ος αι. Μάξιμος Ομολογητής, Ισαάκ ο Σύρος (συριακά), 8ος αι. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Βονιφάτιος της Γερμανίας, 9ος αι. Θεόδωρος ο Στουδίτης, Μ. Φώτιος … 15ος αι. Γρηγόριος Παλαμάς, 16ος αι. Μάρκος Ευγενικός κ.ά.


Ιδιαίτερες ομάδες Πατέρων
Μια ιδιαίτερη ομάδα Πατέρων της Εκκλησίας είναι εκείνοι που δεν άφησαν συγγράμματα, αλλά συνέβαλαν στη διατύπωση της ορθόδοξης θεολογίας με τη συμμετοχή τους σε τοπικές και, κυρίως, οικουμενικές συνόδους, όπως οι μεγάλοι άγιοι της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου Σπυρίδων και Νικόλαος. Γενικά οι Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων τιμώνται συλλήβδην ως άγιοι, αφού όχι με βάση πολιτικά συμφέροντα και αυτοκρατορικές οδηγίες, αλλά με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος (που δέχτηκαν στην καθαρή καρδιά τους) διατύπωσαν τους όρους και τις διδασκαλίες των Συνόδων.
Υπάρχουν επίσης οι Νηπτικοί Πατέρες (δηλαδή δάσκαλοι της νήψης, της ορθόδοξης «ασκητικής επιστήμης» –αν και όλοι οι Πατέρες είναι και νηπτικοί): Μακάριος ο Αιγύπτιος (4ος αι.), Κασσιανός ο Ρωμαίος, Βενέδικτος της Νουρσίας, Διάδοχος της Φωτικής, Ιωάννης ο Σιναΐτης (Κλίμαξ, 6ος αι.), Συμεών Νέος Θεολόγος (10ος-11ος αι.), Γρηγόριος ο Σιναΐτης, Νικήτας Στηθάτος (11ος αι.), Νικόλαος Καβάσιλας, Νικηφόρος ο Μονάζων κ.λ.π. (βλ. τη μνημειώδη συλλογή Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών, που συνέταξαν κατά την Τουρκοκρατία οι άγιοι Πατέρες Μακάριος Νοταράς και Νικόδημος ο Αγιορείτης και μετέφρασε στα ρώσικα ο Ρώσος Πατέρας άγιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ).
Μια άλλη ιδιαίτερη ομάδα Πατέρων της Εκκλησίας είναι οι Υμνογράφοι Πατέρες: π.χ. οι άγιοι Ρωμανός ο Μελωδός (Χαιρετισμοί της Παναγίας κ.ά., κυρίως κοντάκια), Εφραίμ ο Σύρος (στα συριακά), Ανδρέας Κρήτης («Μέγας Κανών» κ.ά.), Ιω. Δαμασκηνός (κανόνας της νύχτας του Πάσχα κ.ά.), Κοσμάς ο Μελωδός (κανόνας των Χριστουγέννων κ.ά.), Ιωσήφ Υμνογράφος (αμέτρητοι κανόνες), Θεοφάνης και Θεόδωρος οι Γραπτοί (λέγονται έτσι γιατί τους σημάδεψαν το μέτωπο με πυρωμένο σίδερο κατά την Εικονομαχία), Θεόδωρος Στουδίτης, Κασσιανή η Υμνογράφος («Τροπάριο της Κασιανής» [δηλ. δοξαστικό Μ. Τρίτης], μέρος κανόνα Μ. Παρασκευής κ.ά.) κ.π.ά. Σύγχρονος υμνογράφος Πατέρας ήταν ο Αγιορείτης όσιος γέροντας Γεράσιμος από τη Μικρά ΑγίαΆννα (=Μικραγιαννανίτης).
Υπάρχουν επίσης οι Πατέρες της Ερήμου, που είναι ερημίτες και μοναχοί. Κάποιους τους έχουμε ήδη αναφέρει. Ας δούμε και μερικούς ακόμη. Ας σημειωθεί ότι οι περισσότεροι ήταν απλοί μοναχοί, χωρίς κανένα εκκλησιαστικό «αξίωμα», ούτε καν ιερείς. Επίσης πολλοί δεν άφησαν γραπτά κείμενα, αλλά η προφορική διδασκαλία τους –καθώς και ο βίος τους, που ήταν ίσως πιο σημαντικός κι από τα λόγια τους– καταγράφτηκε από άλλους Πατέρες σε συλλογικά έργα όπως το Λαυσαϊκόν του αγίου Παλλαδίου Ελενουπόλεως, το Λειμωνάριον του αγίου Ιωάννου Μόσχου, τα Αποφθέγματα Πατέρων κ.λ.π.
Αρχαίοι: Αντώνιος ο μέγας («καθηγητής της ερήμου»), Παχώμιος ο μέγας, Σισώης ο μέγας, Ποιμήν ο μέγας, Αρσένιος ο μέγας, Παμφούτιος, Νείλος, Δανιήλ της Σκήτης, Πιτηρούμ, Ζωσιμάς, Ιωάννης ο Πέρσης, Αμμώνιος, Ιωάννης ο Κολοβός, Θεόδωρος της Φέρμης, Αβραάμ ο Ίβηρας, Μωυσής ο Αιθίοπας «ο από ληστών» (πρώην ληστής), Σαρματάς, Παμβώ, Βιαρέ, Ονούφριος ο Αιγύπτιος, Πίωρ, Απφύ, Μάρκος ο Αθηναίος, Θεοδόσιος Κοινοβιάρχης κ.π.ά.


ο Γέροντας π.Κλεόπας Ελίε

Νεότεροι: Ρώσοι: Σέργιος του Ραντονέζ, Σεραφείμ του Σάρωφ («βρες την ειρήνη και χιλιάδες άνθρωποι θα ειρηνεύσουν μαζί σου»), Αγαπητός ο Ιαματικός, Αλέξανδρος του Σβιρ, Κύριλλος της Λευκής Λίμνης, Νικόδημος της Λίμνης Κόζα, Ιωάννης ο Πολύαθλος, Ιώβ του Ποτσάεφ, Νείλος Σόρσκυ, οι Γέροντες της Όπτινα (Ανατόλιος, Ιωσήφ, Αμβρόσιος, Μωυσής, Βαρσανούφιος, Νεκτάριος κ.ά.), Σεραφείμ της Βίριτσα κ.π.ά. (βλ. γι’ αυτούς έργα όπως το Πατερικόν των Σπηλαίων του Κιέβου, η Θηβαΐδα του Βορρά κ.ά.),
Άγιο Όρος: Σιλουανός και παπά Τύχων (Ρώσοι), Παΐσιος, Άνθιμος Αγιαννίτης, Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Ιωσήφ Ησυχαστής ή Σπηλαιώτης, ΕφραίμΚατουνακιώτης κ.ά., Δράμα: Γεώργιος Καρσλίδης, Κρήτη: Ευμένιος και Παρθένιος Κουδουμά (Ηράκλειο), Ιωακειμάκι Κουδουμά (από Ρούπες Μυλοποτάμου), Γεννάδιος Ρεθύμνης, Ευμένιος Ρουστίκων κ.π.ά., Ρουμανία: Κλεόπας Ελίε, Αρσένιος Μπόκας, Παΐσιος Ολάρου, Ιωάννης του Χοζεβά, Ενώχ ο Απλός (Άγιο Όρος) κ.λ.π.


Μητέρες της Εκκλησίας
Εκτός από τους Πατέρες, υπάρχουν και οι αγίες Μητέρες της Εκκλησίας, που εντάσσονται κυρίως στην τελευταία ομάδα, των διδασκάλων που δεν έγραψαν οι ίδιοι, αλλά ο βίος και τα λόγια τους καταγράφτηκαν και μας μεταφέρθηκαν από άλλους. Τέτοιες μεγάλες διδασκάλισσες της ορθοδοξίας, ανάμεσα σε εκατοντάδες, ήταν:
η αγία μεγαλομάρτυςΑικατερίνα, που, ενώ ήταν ήδη κρατούμενη για την πίστη της, έφερε στο χριστιανισμό 150 ειδωλολάτρες φιλοσόφους και 500 στρατιώτες με το διοικητή τους (όλοι αυτοί εκτελέστηκαν και είναι άγιοι της Εκκλησίας μας),
η αγία Μακρίνα, γιαγιά του Μ. Βασιλείου και του αγίου Γρηγορίου Νύσσης,
η εγγονή της, αγία Μακρίνα επίσης, η «θεολόγος, διδασκάλισσα και φιλόσοφος» (κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης), που έπεισε τη μητέρα της, την αγία Εμμέλεια, να δώσει ίσα δικαιώματα στις υπηρέτριες και τις δούλες της και τελικά να τις απελευθερώσει,
η αγία Μαρία η Αιγυπτία (πλούσια κοπέλα, που ζούσε ως πόρνη για την ηδονή, όχι για τα χρήματα. Πηγαίνοντας να προσκυνήσει στα Ιεροσόλυμα, έκανε έρωτα με όλους τους άντρες που ταξίδευαν στο ίδιο πλοίο. Όταν όμως έφτασε εκεί, μια αόρατη δύναμη την εμπόδιζε να πλησιάσει τον Τίμιο Σταυρό –τότε έφυγε για τα βάθη της ερήμου, όπου και έζησε μέχρι που την ανακάλυψε από θεϊκό όραμα ο άγιος Ζωσιμάς, ο οποίος την κοινώνησε, και αργότερα, με τη βοήθεια ενός λιονταριού, την έθαψε),
η αγία Μελάνη, που, μαζί με τον άντρα της, σκόρπισε την περιουσία της απελευθερώνοντας αιχμαλώτους και κατέληξε πνευματική μητέρα της γυναικείας μοναστικής αδελφότητας, που είχε ιδρύσει στα Ιεροσόλυμα η πρώτη αγία Μελάνη, η γιαγιά της,
η αγία Ειρήνη του Χρυσοβαλάντου, που υψωνόταν στον αέρα όταν προσευχόταν και λύγιζαν τα κυπαρίσσια,
η αγία Ματρώνα η Χιοπολίτιδα, που έζησε στη Χίο το 15ο αιώνα και τέλεσε αμέτρητα θαύματα και εν ζωή και μετά την κοίμησή της,
οι επίσης μεγάλες ασκήτριες αγίες Συγκλητική, Αναστασία η πρώην πατρικία (έζησε σε μια σπηλιά που τη γνώριζε μόνον ο άγιος Δανιήλ της Σκήτης, τον 6ο αιώνα), Θεοκτίστη της Λέσβου, Σάρρα και Θεοδώρα, Γενεβιέβη του Παρισιού, Ούρσουλα της Γερμανίας, η αγία Γουλινδούχ η Περσίδα (Μαρία μετά τη βάφτισή της),
οι μεγάλες αγίες της φιλανθρωπίας Φιλοθέη η Αθηναία (1589) και Ελισάβετ η Μεγάλη Δούκισσα της Ρωσίας (1918), που δαπάνησαν όλη τους την περιουσία για την ίδρυση νοσοκομείων και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων και τελικά έδωσαν και το αίμα τους (η πρώτη θανατώθηκε από τους Τούρκους και η δεύτερη από τους κομμουνιστές),
οι αγίες της Ρωσίας Δωροθέα και Άννα του Κασίν, Παρασκευή του Πινέγκα, Αθανασία Λογκάτσεβα, οι διά Χριστόν σαλές αγίες Πελαγία Ιβάνοβνα, Ξένη της Πετρούπολης, κ.π.ά.
οι σύγχρονες αγίες Μητέρες Μεθοδία της Κιμώλου (1908), Πελαγία της Καλύμνου, Σοφία η «ασκήτισσα της Παναγιάς» (1974, Καστοριά), Ταρσώ η διά Χριστόν σαλή (Κερατέα Αττικής 1989), Γαβριηλία Παπαγιάννη (1993) κ.π.ά.


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/02/blog-post_9248.html