Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Όταν ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ είχε γυρίσει από τον κόσμο, στη Σκήτη αυτή, είχε βαρεία αρρωστήσει για θάνατο ό Μοναχός Κύριλλος Κουμιώτης από την Καλύβα «Ζωοδόχου Πηγής» και επειδή πλησίαζε ή ώρα της έκδημίας του, κάλεσε τον πνευματικό του να εξομολογηθεί το 1965 έτος.

Ό Πνευματικός του Παπα - Έφραίμ προσπάθησε να βοηθήσει τον πάσχοντα για να εξομολογηθεί, αλλά ό ασθενής έλεγε, πώς στον αριστερό ωμό του είναι κολλημένο ένα χαρτί πού γράφει, αλλά τι γράφει δεν μπορούσε να ειπεί.

Πήγε κι άλλος Πνευματικός ό Παπα Χαράλαμπος από τα γύρω ασκητικά Καλύβα, άλλα κι αυτός στάθηκε αδύνατο να βοηθήσει τον ψυχορραγούντα αδελφό Κύριλλο.

Τότε ό κατά σάρκα αδελφός του Παπα - Νεόφυτος κι εκείνος Πνευματικός, κάλεσε και τον γέροντα Πνευματικό Παπα - Γαβριήλ Λευτεριώτη,, ό όποιος, μ' όλη την αδελφική αγάπη, πήγε κοντά στον ασθενή και σαν έμπειρος Πνευματικός όταν του είπε για το χαρτί, ρώτησε το Μοναχό Κύριλλο να του πει τι ακριβώς βλέπει. Ό ασθενής είπε, πώς στα δεξιά βλέπει δυο λευκοφόρους Αγγέλους και στα αριστερά ήταν έτοιμοι να αρπάξουν την ψυχή του πολλοί Δαίμονες, ό ένας από τους οποίους με την ουρά του γύριζε σύντομα και έπαιζε με το κομβοσχοίνι του ησυχαστή Γέροντα Ιωσήφ, πού βρίσκονταν κι αυτός εκεί.

Ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ, παρεκάλεσε όλους τους αδελφούς να βγουν έξω από το δωμάτιο του ασθενή και ρώτησε για δεύτερη φορά το Μοναχό Κύριλλο να του πει τα κρυπτά της καρδίας του.

Αφού ό ασθενής τα είπε όλα, τότε τον ρώτησε ό:ν το χαρτί είναι ακόμα κολλημένο στον ωμό του. Ό ασθενής απάντησε πώς και πάλι το χαρτί είναι κολλημένο εκεί που αρχικά το αισθανόταν.

Ό Πνευματικός τότε είπε στον Μοναχό Κύριλλο να ρωτήσει το φύλακα Άγγελο, να του ειπεί εκείνος τι γράφει το χαρτί. Ό Μοναχός Κύριλλος γύρισε προς τους Αγγέλους και τους μίλησε σε γλώσσα, πού ό Πνευματικός δεν καταλάβαινε ούτε μια λέξη άπ' αυτά πού έλεγε. Κι ό Άγγελος του απαντούσε στην ίδια γλώσσα. Τότε ό Παπα - Γαβριήλ, έβαλε το πετραχήλι επάνω στον ασθενή και τον ρώτησε τι του είπε ό Άγγελος ότι γράφει το χαρτί; Κι ό Μοναχός Κύριλλος του είπε δυο αμαρτίες πού αυτός πρώτα δε θυμότανε να τις πει.

Ό Πνευματικός αφού του είπε αυτά, διάβασε τη συγχωρετική ευχή, κι όταν τελείωσε πήρε το πετραχήλι κι ό ασθενής είπε στον Πνευματικό, πώς το χαρτί κόλλησε πάνω στο πετραχήλι και σβήσανε τα αμαρτήματα του, πού ήτανε γραμμένα σ' αυτό, και με το λόγο αυτόν, παρέδωκε το πνεύμα και κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο των μακαρίων.

Ή πείρα και διάκριση του Πνευματικού, βοήθησε τον αδελφό Κύριλλο να εξομολογηθεί και να καθαρισθεί από τις ανθρώπινες αδυναμίες του, με διερμηνέα και βοηθό τον Άγγελο φύλακα της ψυχής.

Ό Πνευματικός Παπα - Γαβριήλ, στην Κόρινθο έζησε 28 χρόνια πνευματική ζωή, με παντός είδους εγκράτεια και έκτισε εκεί μεγάλη και ευρύχωρη πνευματική φωλιά - ωραιότατη περικαλλή εκκλησία του θαυματουργού Ιεράρχου αγίου Νικολάου.

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/01/blog-post_27.html

The Shortest Way To Salvation ( Elder Leonid of Optina )

"If you would be simple-hearted like the Apostles, would not conceal your human shortcomings, would not pretend to be especially pious, if you would walk free from hypocrisy, then that is the path. While it is easy, not everyone can find it or understand it. This path is the shortest way to salvation and attracts the grace of God. Unpretentiousness, guilelessness, frankness of soul - this is what is pleasing to the Lord, Who is lowly of heart. Except ye become like children, ye shall not enter into the Kingdom of God (Matt. 18:13)."

Elder Leonid of Optina

Ὅταν τό γνωρίσεις τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, κάνεις ὑπομονή ( Γέροντας Ἐφραίμ Κατουνακιώτης )

Αχ, τι να σας πώ τώρα. Να σας πώ και αυτό, καίτοι αυτό είναι ένα απόρρητο της ζωής μου, αλλά για την αγάπη σας, να πούμε, γιατί κι εσείς άνηψάκια μου είσαστε, θα σας το πώ.


Το έκζεμα το οποίο έχω, αυτήν την πληγή που έχω στο ποδάρι, το ‘χω από δεκαπέντε χρονών. Δοκίμασα διάφορα φάρμακα, τίποτε. Τώρα που πέρασε η ηλικία, τότες περισσότερο επιδεινώθη το πράγμα. Καθήμενος στο κρεβάτι, το ονομάζω το “κρεβάτι του πόνου” εγώ. Διότι να καθίσω όπως καθόσαστε εσείς, δεν μπορώ. Θα καθίσω λίγο, δεν μπορώ, κατεβαίνουν τα αίματα και πονάει περισσότερο η πληγή, ενώ έτσι, τρόπον τινά, αν βάλεις κι ένα έτσι μαξιλάρι και σηκώνεις λιγάκι το ποδάρι πιο ψηλά, κατεβαίνουν κάτω τα αίματα και ελαφρώνεται ο πόνος. Ε, τη νύχτα προσπαθώ έτσι να ελαφρώσω τον πόνο.
Αλλά καθήμενος εδώ μου δημιουργήθηκε και κύστη κόκκυγος. Όταν το σκέπτεσθε αυτό, είναι το πλέον φρικωδέστερο, να πούμε. Διότι είναι… πολύ πόνο! Πώς να καθίσεις, βρε παιδί μου;
Πώς να καθίσεις; Στο κρεβάτι κάθεσαι. Θα καθίσεις λίγο έτσι, θα καθίσεις λιγάκι δεξιά, λιγάκι αριστερά. Υπομονή· γυρίζεις δεξιά. Δεξιά ο γλουτός εκεί σε πονάει, μετά από μισή ώρα σε πονάει· όχι σε πονάει, σε τσούζει, σε προειδοποιεί ότι θ’ ανοίξει πληγή. Γυρίζεις αριστερά. Πάλι μισή ώρα που κάθεσαι αριστερά, πάλι σε τσούζει, σε πονάει, σε ειδοποιεί ότι θ’ ανοίξει πληγή. Μα εδώ θ’ ανοίξει πληγή, δεξιά θ’ ανοίξει πληγή, αριστερά θ’ ανοίξει πληγή, έτσι ανάσκελα που κάθεσαι πάλι πληγή προμηνύει· έ, τότες εγώ πως να καθίσω; Δοκίμασα να καθίσω μπρούμυτα, μα μπρούμυτα μπορείς να καθίσεις;
Υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, έωσότου μια φορά δεν άντεξα κι έπεσα σε απόγνωση! Μόνο που το σκέπτεσαι, η απόγνωση είναι φρίκη, είναι γεύση κολάσεως, γεύση γεέννης, να πούμε. Σαν να έχω τώρα τούτα εδώ, πως να περπατήσω, να πηδήξω να βγώ απ΄ έξω, πως να το κάνω να φύγω, πως να βγώ; Με κράτησε έξι εως εφτά λεπτά.
Μέσα στον πόνο, μέσα στην απόγνωση, μέσα στην απελπισία που βρισκόμουνα, στη συνοδεία μου δεν έλεγα τίποτες. Μια λεπτή φωνή άκουσα, σαν αύρα λεπτή, να πούμε, ότι: «Έτσι σε θέλει ο Θεός». Με αυτό έτσι σαν να πήρα μια βαθιά αναπνοή· έ, να ‘ναι ευλογημένο, αφού με θέλει ο Θεός, να ‘ναι ευλογημένο· μα δώσ’ μου και υπομονή, γιατί δεν αντέχω εγώ τώρα.
Τί να κάνω, να βγώ έξω να κάνω εγχείρηση; Όλοι σου λένε, εγχείρηση να κάνεις, εγχείρηση να κάνεις. Πώς να βγώ όμως; Εδώ θα μπω στο αυτοκίνητο, θα πάω, αλλά και στο αυτοκίνητο δεν σε τραντάζει; Σηκώνομαι απελπισμένος έτσι και πηγαίνω στο καντηλάκι της Παναγίας, και το καντηλάκι της Παναγίας κι αυτό θαυματουργό είναι· πήρα λίγο βαμπάκι κι έρχομαι στο δωμάτιο, αλείβω το μέρος που είναι η κύστη κόκκυγος και δεξιά και αριστερά τους γλουτούς την πρώτη μέρα. Τη δεύτερη μέρα πάλι, την τρίτη μέρα άφαντα γίνηκαν ολα. Εθαυματούργησε η Παναγία! Τώρα κάθομαι ώρες ολόκληρες, δεν με πονάει ούτε γλουτός ούτε κύστη κόκκυγος.
Και είναι σαν μια βεβαίωση, να πούμε, αυτά τα βιβλία του Γέροντος Ιωσήφ που λεν -και το πρώτο και το δικό σας και του Φιλοθεΐτη- υπομονή στάς θλίψεις. Υπομονή. Σ’ όλο το βιβλίο αναπτύσσεται, να πούμε, το ρητό «υπομονή στας θλίψεις». Και το παίρνει ο Γέροντάς σας και ο άλλος ο Ηγούμενος και το αναπτύσσει σε διάφορες λεπτομέρειες.
Ναι, αλλά η Σκέπη της Παναγίας πάντα υπάρχει, αλλά δεν τη βλέπουμε. Τότες τη βλέπουμε, όταν πρόκειται να πέσουμε μέσα στο χάος, στην άβυσσο. Όταν πρόκειται να πέσουμε, τότες βλέπουμε τη Σκέπη της Παναγίας που μας απαλλάσσει από το να πέσουμε σ’ αυτήν την καταβόθρα, να πούμε.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά το κυριότερο όταν εσταμάτησε, την τρίτη μέρα που έφυγαν οι πόνοι όλοι, μια χαρά κυκλοφόρησε μέσα μου, σαν μια πληροφορία ότι ο Θεός από την πολλήν Του αγάπη, την άμετρο αγάπη Του, την φανέρωσε στο να μου δώσει την πληγή κάτω στο ποδάρι. Και δεν χόρταινα να ευχαριστώ, να δοξάζω, να υμνολογώ, να ευγνωμονώ τον Θεό που μου ‘δωσε την πληγή. Ως δείγμα της αγάπης Του μου ‘δωσε την πληγή αυτή στο ποδάρι. Δεν χόρταινα, μέρα-νύχτα χαιρόμουνα και δοξολογούσα: «Η αγάπη Σου η μεγάλη σ’ αυτό φανερώθηκε· μα πως να Σε δοξολογήσω, μα πως να Σ’ ευχαριστήσω, μα πως να πώ. Η αγάπη Σου εμένα τον ελεεινό, την βρώμα, ο Θεός ο άπειρος, το Αιώνιον, το Ατελεύτητον, εμένα αγάπησες; Μα τι είδες σε μένανε; Δοξάζω την Δόξα, δοξάζω το Ελεήμον, το Οικτίρμον», έλεγα, τώρα δεν μπορώ να πώ τέτοια ώρα, δεν μπορώ να πώ όπως έλεγα τότες. Τρεις μέρες, μετά από τρεις μέρες σταμάτησε.
Γι’ αυτό καλά είναι οι θλίψεις, καλά είναι τα βάσανα, καλά είναι οι στενοχώριες, ξέρει ο Θεός γιατί τις δίνει. Γιατί έτσι περισσότερο πλησιάζουμε στον Θεό, με τις θλίψεις, με τα βάσανα. «Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν Σου», λέει (Ησ. 26, 16). Με τις θλίψεις πλησιάζουμε. Ο Θεός μας αφαιρεί τις θλίψεις; «Ο φεύγων πειρασμόν επωφελή, φεύγει ζωήν αίώνιον», λέει. Έτσι είναι.
Γι’ αυτό ο άνθρωπος να μην απελπίζεται, να μην έρχεται σε απόγνωση για τη μια αποτυχία. Διότι δεν γνωρίζεις ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Όταν το γνωρίσεις το θέλημα του Θεού, κάνεις υπομονή, αλλά το θέλημα του Θεού δεν είναι πάντοτε γλυκό, είναι και πικρό, είναι και πικρό! «Το ποτήριον, ού μή πιω αυτό;» λέει. «Δεν θα το πιώ το ποτήρι, Πέτρο;» λέει. «Θα το πιώ το ποτήρι», και τον ονόμασε και σατανά, «ύπαγε οπίσω μου, σατανά, το ποτήριον ο δέδωκε ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;» (Ιω. 18, 11). Έτσι είναι. Ναι, αλλά διά μέσου του Σταυρού ήρθε η Ανάστασις. «Ιδού γάρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω»· διά μέσου του Σταυρού.
Και ο άγιος Χρυσόστομος επαινεί τον Ιώβ όχι στον πρότερό του βίο, που ήταν ελεήμων, οικτίρμων, που ήταν φιλόξενος, που ήταν της προσευχή ς άνθρωπος, όχι. Την υπομονή που έκανε εις την μεγάλη δοκιμασία που του παρεχώρησε ο Θεός, στον πειρασμό, στην ασθένεια του. Η ασθένεια αυτή έκζεμα ήταν, όλο το σώμα του το ‘ξυνε κι έβγαζε ιχώρα, πύον έβγαζε. Εκεί επαινεί περισσότερο ο άγιος Χρυσόστομος τον Ιώβ. Αλλά «τήν υπομονήν Ιώβ ηκούσατε» (Ιακ. 5, 11).

Πηγή: Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους, Α’ έκδοση 2000.

8 points pour notre croissance spirituelle par Saint Paisios

 
Voici des conseils de Saint Paisios sur la croissance spirituelle en réponse à une demande de bénédiction par un visiteur. Bien que ces paroles semblent parfois s’adresser plus particulièrement à un moine, nous pouvons tous en bénéficier :
 
1. Vous devez prendre soin de la purification de votre âme et ceci quotidiennement.
2. Vous devez acquérir la justice divine et non pas la logique, car alors seulement la grâce de notre Christ viendra à vous.
3. Avant de faire quelque chose, pensez “Est-ce que le Christ veut que je le fasse ?” agissez ensuite en conséquence.
4. Vous devez vous-même parfaitement pratiquer l’obéissance, pour pouvoir parler à d’autres plus tard au sujet de la vertu d’obéissance.
5. Le «non» que vous dites aux gens doit être un «non», et le «oui» doit être un «oui». Ne faites pas semblant, mais dites ce que vous pensez, même si ça fait mal à l’autre personne, cependant dîtes-le avec bonté , et ne laissez pas l’autre sans quelques explications.
6. Vous devez avoir et maintenir cette dignité spirituelle : faire toujours attention à ce qui plaît à vos compagnons moines et non pas à ce que vous plaît.
7. Tous les jours, vous devriez lire un passage du Nouveau Testament pour la purification de votre âme.
8. Ne regardez pas ce que les autres font, ni n’examinez comment et pourquoi ils le font.Votre propre objectif est la purification de votre âme et la parfaite soumission de votre esprit à la grâce divine. Donc, privilégiez tout ce qui va dans le sens de votre objectif : prier, étudier, dire humblement la prière de Jésus, savoir que vous avez absolument besoin de la miséricorde de Dieu. En d’autres termes, faites attention à votre travail spirituel.

God as a friend - Saint Porphyrios

This is the way we should see Christ. He is our friend, our brother; He is whatever is good and beautiful. He is everything. Yet, He is still a friend and He shouts it out, “You’re my friends, don’t you understand that? We’re brothers. I’m not…I don’t hold hell in my hands. I am not threatening you. I love you. I want you to enjoy life together with me.”

Love Christ and put nothing before His Love. He is joy, He is life, He is light. Christ is Everything. He is the ultimate desire, He is everything. Everything beautiful is in Christ. Somebody who is Christ’s must love Christ, and when he loves Christ he is delivered from the Devil, from hell and from death.

 Saint Porphyrios

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/02/god-as-friend-elder-porphyrios.html

Ούτε να βιαζόμαστε, ούτε να κρίνομε από πράγματα επιφανειακά και εξωτερικά ( Αγιος Πορφύριος )

Να μην αποθαρρυνόμαστε, ούτε να βιαζόμαστε, ούτε να κρίνομε από πράγματα επιφανειακά και εξωτερικά.
Αν, για παράδειγμα, βλέπετε μια γυναίκα γυμνή ή άσεμνα ντυμένη, να μη μένετε στο εξωτερικό, αλλά να μπαίνετε, στο βάθος, στην ψυχή της.
Ίσως να είναι πολύ καλή ψυχή κι έχει υπαρξιακές αναζητήσεις, που τις εκδηλώνει με την έξαλλη εμφάνιση.
Έχει μέσα της δυναμισμό, έχει τη δύναμη της προβολής, θέλει να εκλύσει τα βλέμματα των άλλων. Από άγνοια, όμως, έχει διαστρέψει τα πράγματα.
Σκεφθείτε να γνωρίσει αυτή τον Χριστό. Θα πιστέψει, κι όλη αυτή την ορμή θα τη στρέψει στον Χριστό.
Θα κάνει το παν, για να ελκύσει τη χάρη του Θεού. Θα γίνει αγία.
 
Αγιος Πορφύριος

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/02/blog-post_1.html

Λόγια αγνα - π. Ανδρέα Κονάνου

The Devil Dies When He Does Not Receive the Pleasure of the Senses ( Saint Nicodemos The Hagiorite )

Since the devil has as nourishment the passions and pleasures of the senses, he too will die as he is deprived of this nourishment. “The strong lion perishes for lack of prey” (Job 4:11). St. Neilos has noted that the devil is often referred to as an “ant-lion,” just as the passions are. This means that at first these passions appear as something very small, but later become great and strong like lions. Do you see, dear brother, what great enemies you have to defeat? Do you see that by cutting off the passions of the senses, you are also going to put Satan to death? But alas this cutting off and this victory cannot be won without a war. It is like the external wars, no one can win a victory without first waging a war against the enemy. It is certain that you have to experi­ence a great struggle in each of your senses both from the point of view of habit and of the enemy.


For the bad habit desires to draw each sense toward its pleasurable object when it is present. On the other hand, the enemy desires to wage a great battle in the memory and imagination of the mind in order to achieve its consent to enjoy that pleasure, so that, in doing so, the devil can also enjoy the same pleasure. But you must stand courageously and never consent to the will of the enemy. Say to yourself that iambic proverb of St. Gregory the Theologian: “No one can excel by beginning from cowardice; it is the victories that bring praise.”
An ancient people recognized their children to be their genuine offspring only after placing before them a viper and observing them catch it courageously. You too, dear brother, must make the enemy realize that you are a true child of Christ Who is your heavenly Father, and who has overcome the passions and the devil-through the cour­age you demonstrate in fighting against the evil passions of your senses. And if the enemy stands to fight you, be not afraid to tell him what that brave Spartan said to Xerxes: “Oh king, you managed to sail the sea and to cut a channel across the peninsula of Athos, but you will not pass the side of one armed Spartan.” For this reason then show the enemy that you are not a slave of your senses, but lord and king. Show that you are not only flesh and blood, but a rational mind, appointed by God to be leader and sole ruler over the irrational passions of the body. Say to yourself that wise proverb about evil habits: “The best learning for man is to unlearn evil.” Now, if I have learned, wrongly, to give to my senses their sensual objects, and this wrong learning has brought about a bad habit, and this bad habit a still further bad condi­tion, why can I not now learn to do the opposite? Let, therefore, the good learning become a good habit and the good habit a good and permanent condition. If, in doing this, I am to experience difficulties and bitterness at first, let me experience them. Afterward I will be able to experience both ease and joy. The first efforts to learn and practice the virtues and establish the habit of virtuous living are often very bitter and most difficult for the senses. The activity that follows after these initial efforts to acquire the habit of virtuous living is very easy, ineffably sweet, and enjoyable. Briefly we can say that angels are invisibly present, holding crowns in their hands. Christ himself is the one Who will crown you every time you are victorious in the battle against the evil passions of the senses and you do not succumb to them. St. Basil said: “Suffering brings glory, and tribulation brings crowns.” But you have been beaten once or twice (I hope not!). Be not completely overcome. Stand firm and courageous, calling upon God for help. If you do so, the grace of God will come directly to your help and will not leave you to be completely overcome by the enemy. Do you want to be sure of this? Follow me and let us travel to Sodom. Have you come? Behold the five kings of Sodom mentioned in Holy Scripture (Gen 14), who were then under the hegemony of the Assyrian king Chedorlaomer and who were paying tribute to him and to the other kings with him for ten years. In the thirteenth year they rebelled and did not want to pay the tribute to the Assyrian king, who then declared war on them. It appeared soon afterward that the five kings were subdued and captured by the Assyri­ans. What happened next? When Abram heard about this, he ran to their aid; he fought, he won, and he liberated them for the sake of his nephew Lot.

St. Nicodemos of the Holy Mountain - A Handbook of Spiritual Council – Chapter 8; Guarding All the Senses in General pp. 136-145 (“The Classics of Western Spirituality” series.)

Greek Miracles of St. Seraphim of Sarov

This story was told to us by a pious Greek Orthodox family who lives in England, but often visits its homeland. On one of their visits to the holy places of Greece, they were travelling on the Cassandra peninsula and stopped along the way at and unknown church. They went inside. It was an ordinary Greek church, but what surprised these visitors was the unusual veneration of St. Seraphim of Sarov, which could be seen from the church’s interior. Besides the usual large icon of the saint, there was also by the wall an original looking reliquary with an icon—an epitaphion (symbolical burial shroud), depicting the reposed God-pleaser, St. Seraphim.

As our Greek friends explained to us, very many people now know of Fr. Seraphim in Greece. Furthermore, the Russian Seraphim has become so dear to the hearts of simple believers that they take him to be their own Greek saint, and the less educated might even say that Sarov is somewhere in Greece. Nevertheless, it was not clear what made this particular church venerate him so, especially since it was located in “the boondocks”.

Soon a priest showed up and answered the visitors’ question, that this church was dedicated to St. Seraphim. Why and how this happened is a whole story, which he graciously offered to tell them over a cup of tea.

The story turned out to be quite extraordinary, even miraculous. Fr. Nectarios, as the church’s rector was named, once labored in obedience as a simple monk at the Lord’s Sepulchre in Jerusalem. It was his duty to arrange the schedule of services and molebens amongst the different Orthodox jurisdictions, as well as for the heterodox. There was a specific time set aside there for the Russian nuns of the Jerusalem convent who came there to chant and read akathists.

Well, one day it seemed to Fr. Nectarios that the time allotted to them was too long. So he decided to shorten it by nearly half. The nuns’ tearful pleading had no effect on the self-assured administrator. “The decision’s been made; kindly follow it—otherwise you will lose your right to pray here at all.”

The cell where Fr. Nectarios rested at night was located on the second floor of the church building itself. That night, no one remained in the church to pray, and all the doors were locked. Suddenly, a light rapping at the door of his room was heard. Fr. Nectarios was extremely amazed. Who could it be? At the second knock, he opened the door. He was not frightened, but he was puzzled. Perhaps someone had remained in the church by accident.

Before him stood an unfamiliar, gray-haired old man, who pointed a threatening finger at Fr. Nectarios and said, “Do not dare to offend my daughters!” It was said in perfect Greek, but the custodian could not make out what these words were referring to. After repeating them, the elder disappeared into the darkness of the church.

Walking around the church one more time, Fr. Nectarios did not find anyone, and went back to his cell to rest. In the morning he was almost sure that it had been just a dream. But when the Russian nuns came to the church and after setting up their little icons began to pray, the monk’s heart constricted from reverent fear. On one of the icons was depicted the very elder who had appeared to him the night before. The voice again sounded in the custodian’s ears as from someone present, saying: “Do not dare to offend my daughters!”

Falling down in prostration before the icon and kissing it reverently, Fr. Nectarios found out from the nuns the name of the saint about whom he previously knew nothing, and gave them back their time for prayer at the Lord’s Sepulcher.

Soon after that, yet another unusual event happened in the life of Fr. Nectarios. Long before the event described at the Lord’s Sepulcher, an elderly Russian bishop came and prayed so long and late there, that Fr. Nectarios invited him to rest in his cell. He gave the bishop his bed, and intended to rest on the trestle bed in the corner. But the elder-bishop did not close his eyes all night, only “pulled his prayer rope”, sitting in the armchair. Fr. Nectarios felt uncomfortable going to sleep, and so he also prayed all night with his prayer rope. Well, a couple of days after the appearance of St. Seraphim and the custodian’s subsequent repentance, Fr. Nectarios suddenly received a package from that same bishop. As it turned out, the elder-bishop had reposed in the Lord, and bequeathed the monk-custodian nothing other than a piece of the relics of St. Seraphim of Sarov.

Fr. Nectarios’s compunction and gratefulness knew no bounds. What mercy the saint has shown him, how quickly he had forgiven him, and how wondrously blessed him! Then and there he made a vow, that at the end of his service at the Lord’s Sepulcher, after he returns to Greece, he would build a church in honor of St. Seraphim. He built the grave-covering by the wall so that after his death he could be buried on the other side of that wall, outside the church, but next to the Saint!

Hieromonk Kirill (Zinkovsky), Hieromonk Methodius (Zinkovsky)

Translation by OrthoChristian.com

ΨΑΛΤΟΤΡΑΓΟΥΔΟ - ΧΑΡΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΟΥΝ