Πῶς οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ γκρεμίζουν τοὺς μάγους

ΑΓΙΟΣ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΣ

ΣΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ μεταξὺ ἄλλων, ἀναφέρονται καὶ τὰ ἑξῆς περιστατικά. Ὅταν ὁ Ἅγιος βρέθηκε στὴν Σικελία, νὰ κηρύξει τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἄρχισε νὰ καταργεῖ τὰ εἴδωλα καὶ τὰ δαιμόνια τους. Φυσικὸ ἦταν οἱ ἱερεῖς τῶν εἰδώλων καὶ οἱ μάγοι, νὰ θορυβηθοῦν καὶ νὰ μὴν ξέρουν τί νὰ κάνουν. Ἰδίως ὅταν ὁ Ἅγιος Παγκράτιος ἔφθασε, ἐνώπιον τοῦ εἰδώλου τοῦ δαίμονα Λύσσωνα, οἱ μάγοι, οἱ μάντεις καὶ οἱ οἰωνοσκόποι τῆς ἐπαρχίας, γνωρίζοντας τί τοὺς περίμενε χωρίσθηκαν ἀνὰ τριάντα δύο ἄτομα μεταξύ τους καὶ κατέφυγαν στοὺς σκοτεινοὺς τρόπους τους τί νὰ πράξουν. Τότε παρουσιάσθηκε ἐνώπιόν τους ὁ δαίμονας Λύσσωνας λέγοντάς τους: «Τί ἤλθατε κοντά μου καὶ μὲ κολακεύετε μάταια;». Ξαφνιασμένοι τὰ ὄργανα τοῦ Σατανᾶ, ρώτησαν τὸν δαίμονα ἂν ὑπάρχει ἄλλος Θεὸς μεγαλύτερος ἀπὸ αὐτόν, ὁ δὲ Λύσσωνας συνέχισε νὰ ὁμολογεῖ ἀπὸ τὸ φόβο του ντροπιασμένος καὶ νὰ λέει:«Ὅ,τι κάναμε μέχρι τώρα κάναμε, καὶ ἀπὸ σήμερα πλέον δὲν θὰ μποροῦμε νὰ σᾶς παλεύουμε» «Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔκανε τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆν, τὴν θάλασσα καὶ ὅλο τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο, ἔπλασε Αὐτὸς καὶ τώρα ἐναντίον μας ἔστειλε πύρινη ρομφαία, ἡ ὁποία αὐτὴ ἡ ἴδια κατέστρεψε τὸν Φάλκωνα, τὸν Δία καὶ τοὺς λοιποὺς θεούς ἀλλὰ καὶ μένα ἀπὸ σήμερα μὲ κατέστησε ἀνίκανο καὶ ἄπρακτο, διότι ὁ Λυκαονίδης ἔφερε ἐδῶ τὸν μαθητὴ τοῦ Ἰησοῦ Παγκράτιο».

Τότε οἱ μάγοι (οἱ σημερινοὶ μέντιουμς καὶ ἀστρολόγοι) σὰν τρελοὶ καὶ μὴ ξέροντας τί νὰ κάνουν, οἱ ἀμετανόητοι ἄρχισαν νὰ κάνουν μεγαλύτερες θυσίες στὸν δαίμονα Λύσσωνα, προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσουν τὸν ἐγωισμό τους, ἄρχισαν νὰ σφάζουν τράγους καὶ ταύρους, γεμίζοντας φιάλες ἀπὸ αἵματα καὶ ἀποφασίζοντες, νὰ ρίξουν κλῆρο σὲ ἐπιφανεῖς ἀνθρώπους τοῦ τόπου, προκειμένου νὰ κάνουν καὶ ἀνθρωποθυσία, πέφτοντας ὁ κλῆρος στὸν ἄρχοντα τοῦ τόπου Βονιφάτιο, καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὸν δαίμονα.

Ὁ δὲ Παγκράτιος ἐρχόμενος ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ εἰδώλου τοῦ Λύσσωνα, φόρεσε τὴν ἱερατική του στολὴ καὶ ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι, θαύμασαν τὸ θεῖο φῶς ποὺ ἔλουζε τὸν Ἅγιο καὶ ἔπεσαν ὅλοι στὰ γόνατα ἐκστασιασμένοι. Ὁ δὲ δαίμονας ἔπινε τὸ αἷμα τῶν θυσιασθέντων ἀπὸ τὶς φιάλες. Τότε ὁ Παγκράτιος ἐπιτίμησε τὸ δαίμονα Λύσσωνα, ποὺ εἶχε τὴ μορφὴ ὄφι λέγοντάς του: «Ὁρκίζω σε δαίμονα ἀκάθαρτε εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδας νὰ φύγεις ἀπὸ τοῦτον τὸν τόπο καινὰ βυθισθεῖς μὲ τὸν Φάλκωνα στὴ θάλασσα».

Ἀμέσως ὁ δαίμονας, ἔκανε ἕναν μεγάλο κρότο καὶ ὅλοι τρόμαξαν. Ἔπειτα ξεριζώθηκε τὸ φοβερό του εἴδωλο καὶ ἔπεσε στὴ θάλασσα. Ὁ ὄφις Λύσσωνας μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε ὁμοιωθεῖ ὁ δαίμονας, ἔσκασε καὶ ἄνοιξε κατὰ μῆκος ἡ κοιλιά του. Ὅσοι παρευρίσκονταν ἐκεῖ, ἔσυραν τὸν δαίμονα ὡς τὴ θάλασσα κρατώντας ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὴ ράχη του σὲ ἀνάμνηση τοῦ θαύματος. Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ προσῆλθε στὸν Ἅγιο μία μάγισσα ἱέρεια τῆς Ἥρας μὲ δόλο δῆθεν νὰ βαπτισθεῖ, προκειμένου ὁ Ἅγιος νὰ τὴν θεραπεύσει ἀπὸ τὴ λέπρα ποὺ τὴν βασάνιζε. Ὁ Παγκράτιος κατάλαβε τὴν πονηρία της, ὡστόσο ὅμως σημείωσε στὸ μέτωπό της τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ἀμέσως ἡ λέπρα ποὺ εἶχε στὸ σῶμα της ἔπεσε στὸ ἔδαφος. Ἐκείνη ἀντὶ νὰ εὐχαριστήσει, ἄρχισε νὰ λέει βλάσφημα λόγια καὶ ὕβρεις. Τότε καὶ ὁ Παγκράτιος μὴ ἀντέχοντας τῆς ἀποκρίθηκε «Ἐπειδὴ τόλμησες γύναι νὰ ἐνοχλήσεις τὸν Κύριο ποὺ σὲ θεράπευσε καὶ σοῦ ἔδωσε τὴν ὑγεία αὐτὸς δύναται καὶ πάλι νὰ ἐπιστρέψει καὶ πάλι πάνω σου τὴν λέπρα». Σκύβοντας ὁ Ἅγιος, πῆρε μὲ τὴ χούφτα του σάπια σάρκα της ποὺ ἔπεσε στὸ χῶμα καὶ τὴν ἔριξε πάνω της καὶ ἐκείνη ἀμέσως τότε φλογίσθηκε ὅπως καὶ πρίν. Αὐτὸ στάθηκε αἰτία νὰ καταλάβει πλέον ἡ μάγισσα τὸ λάθος της καὶ μετανοημένη, δέχθηκε ὀχτὼ ἡμέρες κατήχηση καὶ στὴ συνέχεια βαπτίσθηκε, πετώντας καὶ καίγοντας τὰ μαγικά της.

Ἕνα ἀκόμη περιστατικὸ ἔχει ὡς ἑξῆς: Ὅταν χρειάσθηκε ὁ Πολιτάρχης Βονιφάτιος νὰ ἀφήσει γιὰ λίγες ἡμέρες τὸν Ἐπίτροπο Ἔλιδο στὴ θέση του, ὁ Ἔλιδος θέλησε νὰ ἐκβιάσει τὴν ἀδελφὴ τῆς διακόνισσας Βενέδικτας νὰ γίνει μία ἀπὸ τὶς γυναῖκες παλλακίδες τοῦ παλατιοῦ. Αὐτὲς οἱ δυὸ ἀδελφὲς ζοῦσαν σὲ μοναστήρι, ποὺ ἵδρυσε ὁ ἴδιος ὁ Παγκράτιος καὶ μάλιστα ὁ Ἅγιος τὶς βάφτισε χριστιανές. Ὁ Ἔλιδος ἐπειδὴ εἶδε ὅτι ἀποτύγχαναν οἱ προσπάθειές του, νὰ πείσει τὴν ἀδελφὴ τῆς διακόνισσας Βενέδικτας κατέφυγε στοὺς Μοντανιστές, μιὰ αἵρεση τῆς ἐποχῆς μὲ μαγικὰ νὰ κερδίσει τὸ σκοπό του. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς τοῦ ἔδωσε ἕνα βιβλίο μαντείας, μὲ τὸ ὁποῖο ἐπικαλέσθηκε τοὺς δαίμονες καὶ συνάχθηκαν ἀναρίθμητοι μαῦροι σὰν Αἰθίοπες, κρατοῦντες βέλη καὶ τόξα καὶ τοὺς ἔστειλε στὶς δυὸ ἁγίες αὐτὲς ἀδερφές. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ὅμως δὲν ἐπέτρεψε διόλου νὰ τὶς ἐνοχλήσουν καὶ ὅταν ἐπέστρεψαν ντροπιασμένοι στὸν Ἔλιδο, ὁμολόγησαν οἱ ψεῦτες πρὸς δόξαν Θεοῦ τὴν ἀλήθεια λέγοντας: «Εἴδαμε μέγα βοηθό, στὶς γυναῖκες ἐκεῖνες καὶ δὲν μπορούσαμε νὰ ὑποφέρουμε αὐτὴ τὴ θέα καὶ φύγαμε ἄπρακτοι· ἐσὺ κάνε ὅ,τι θέλεις γιατὶ ἐμεῖς ἀναχωροῦμε ἀπὸ αὐτὸν τὸν τόπο ὅπως ὁ Φάλκωνας, ὁ Λύσσωνας καὶ ὁ Δίας ὑπὸ θείας δύναμης διωκόμενοι». Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ὁ Ἔλιδος, ἀφοῦ βασάνισε τὶς ἀδελφὲς τὶς ἀποκεφάλισε. Οἱ δὲ Μοντανιστὲς συναθροίσθηκαν ἐνάντια στὸν Παγκράτιο. Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ γεγονότα φοβηθέντες, ἔσπευσαν νὰ φύγουν ἀπὸ τὴ θάλασσα, ὅπου σηκώθηκε φοβερὸς ἄνεμος καὶ πνίγηκαν. Ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς μόνο ὁ μάγος μοντανιστὴς ποὺ ἔδωσε τὸ μαγικὸ βιβλίο τῆς μαντείας, πίστεψε στὸν Χριστὸ καὶ βαπτίσθηκε χριστιανός. Αὐτὸς δέ, ἔγραψε καὶ τὸ βίο καὶ τοὺς ἄθλους τῶν Ἁγίων ποὺ γνωρίζουμε ὡς σήμερα.

ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΣΑΦ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΙΝΔΙΩΝ

ΕΠΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ βασίλευε στὴν Ἰνδία ὁ βασιλιὰς Ἀβεννήρ, ὁ ὁποῖος εἶχε γιὸ ποὺ τὸ ὄνομά του ἦταν Ἰωάσαφ. Ἐξ ἀρχῆς ὁ Ἀβεννήρ, πληροφορήθηκε ἀπὸ τοὺς μάγους καὶ ἀστρολόγους τοῦ παλατιοῦ του, ὅτι ὁ Ἰωάσαφ θὰ ἀκολουθοῦσε τὸν Χριστό. Ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ τὸ πληροφορηθεῖ, γιὰ νὰ γίνουν τὰ φοβερὰ καὶ θαυμαστὰ στὴν Ἰνδία. Φοβηθεὶς γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἔκλεισε τὸν μικρὸ Ἰωάσαφ στὸ παλάτι γιὰ νὰ μὴν γνωρίσει περὶ τοῦ χριστιανισμοῦ, μέχρι νὰ μεγαλώσει καὶ νὰ γνωρίσει γυναῖκες, πράγμα ποὺ θὰ ἐμποδιζόταν πλέον νὰ γίνει χριστιανός, ἀφοῦ θὰ ζοῦσε μὲ ἁμαρτίες.

Ὁ καλὸς Θεὸς ὅμως, δὲν ἄφησε ἔτσι τὸν ἄνθρωπό του. Μὲ τὴν σκέπη τοῦ Θεοῦ, εἰσχώρησε στὸ παλάτι ἕνας γέροντας ἀσκητὴς ὀνόματι Βαρλαὰμ καὶ δίδαξε στὸν μικρὸ Ἰωάσαφ, τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὡστόσο ὁ Ἀβεννὴρ σκότωνε τοὺς χριστιανοὺς προκειμένου νὰ μὴν ὑπάρχει κανεὶς ὅταν θὰ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ παλάτι ὁ Ἰωάσαφ καὶ μεταστραφεῖ στὸν χριστιανισμό. Εἰς μάτην ὅμως, γιατὶ σχετικὰ σύντομα ἔμαθε ὅτι ὁ Ἰωάσαφ ἦταν πλέον χριστιανός.

Τότε μανιασμένος κάλεσε ὅλους τοὺς γόητες, τοὺς μάγους καὶ τοὺς μάντεις, ἐνώπιον τοῦ γιοῦ του γιὰ νὰ τὸν μεταστρέψει ἀπὸ τὴν πίστη του. Οἱ χριστιανοὶ φοβισμένοι δὲν προσῆλθαν ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν, τὸν Βαραχία, ἕναν ἀνδρεῖο ἄρχοντα ἑνὸς τόπου. Μὲ πονηρία ὁ Ἀβεννὴρ ἔβαλε ἄνθρωπο ποὺ τὸν λέγανε Ναχὼρ νὰ ὑποδηθεῖ τὸν Βαρλαάμ, ἐπειδὴ τοῦ ἔμοιαζε νὰ πεῖ πράγματα ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων τοῦ διαβόλου ψευδῆ γιὰ νὰ μπερδευθεῖ ὁ Ἰωάσαφ. Ὢ τοῦ θαύματος ὅμως, ὁ Ναχὼρ τὴν ὥρα ἐκείνη φωτίσθηκε καὶ μεταστράφηκε καὶ καταντρόπιασε τοὺς μάγους. Τότε ἔξω φρενῶν ὁ Ἀβεννὴρ ἀπευθύνθηκε στὸν μεγαλύτερο μάντη τῆς περιοχῆς τὸν Θευδᾶ. Ὁ Θευδᾶς μὲ συμμάχους τὶς γυναῖκες καὶ τὶς μαγεῖες πολέμησε ἀνελέητα τὸν Ἰωάσαφ. Ὁ Ἰωάσαφ νίκησε ὅλους τοὺς πειρασμοὺς μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ στὸ τέλος ὁ Θεὸς τὸν εὐλόγησε τόσο, ποὺ βάφτισε καὶ τὸν Μάντη Θευδᾶ πρὸς δόξαν Θεοῦ Χριστιανό.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ

ΣΤΑ ΠΟΛΛΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ποὺ ἀναφέρονται στὸν ΟΣΙΟ ΠΑΡΘΕΝΙΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΛΑΜΨΑΚΟΥ ἀναφέρονται καὶ τὰ ἑξῆς: Κάποια γυναίκα ποὺ τὸ ὄνομά της ἦταν Εὐχαριστία, εἶχε στὰ ἐντόσθια φοβερὴ ἀσθένεια ποὺ προῆλθε ἀπὸ μαντεῖες καὶ γοητεῖες μάγων, μὲ ἄνδρα της μάλιστα μεγάλο μάγο ὀνόματι Ἀγάπιος. Ὁ Ἀγάπιος ἀναγνωρίζοντας τὴν Ἁγιότητα τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Παρθενίου, ἔφερε μετανοημένος τὴ γυναίκα του στὸν Ἅγιο, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ τῆς διάβασε εὐχὲς τὴν ἐθεράπευσε τελείως.

Ἕνα ἄλλο περιστατικὸ ποὺ ἀναφέρεται στὸ βίο του, ἔχει νὰ κάνει μὲ κάποιους ψαράδες ὅπου τοὺς ἔκαναν πονηροὶ καὶ μοχθηροὶ ἄνθρωποι, μαγεῖες μὲ μαντεῖες καὶ γοητεῖες, νὰ μὴν μποροῦν νὰ πιάσουν οὔτε ἕνα ψάρι. Ἔριχναν τὰ δίχτυά τους, ἀλλὰ κανένα ψάρι δὲν ἔμπαινε στὰ δίχτυα ἀπὸ τὴν βασκανία τοῦ δαίμονα. Τότε οἱ ψαράδες κατέφυγαν στὸν Ἅγιο καὶ τὸν παρακάλεσαν νὰ τοὺς βοηθήσει, γιατὶ κατάλαβαν τί τοὺς συνέβαινε. Βλέποντάς τους ὁ Ἅγιος προσῆλθε στὸν αἰγιαλὸ καὶ ἀφοῦ εὐλόγησε τὴ θάλασσα, ἔριξε ἁλάτι καὶ τοὺς εἶπε νὰ ρίξουν ἀμέσως τὰ δίχτυα. Ὑπακούσαντες οἱ ψαράδες τὸν Παρθένιο ἔπραξαν ὅ,τι τοὺς εἶπε ὁ Ἅγιος καὶ ὢ τοῦ θαύματος τὰ δίχτυα γέμισαν τόσα ψάρια, ποὺ ὅσοι ἦταν παρόντες ἐξεπλάγησαν.

ΑΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΖΟΥΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ ὁ Ἐπίσκοπος Κατάνης (πόλης τῆς Σικελίας) διαδραματίσθηκε τὸ ἑξῆς περιστατικό. Στὸ νησὶ τῆς Σικελίας ζοῦσε ἕνας λεκανομάντης ὀνόματι Ἡλιόδωρος, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ βοήθεια τῶν δαιμόνων ἔκανε σημεῖα καὶ τέρατα. Στὴ δὲ κακία του ξεπερνοῦσε καὶ τοὺς γνωστοὺς ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο μάγους. Ἐπειδὴ ἦταν γιὸς χριστιανῆς γυναίκας ὀνόματι Βαρβάρας, κορόιδευε τοὺς συνανθρώπους του ὡς χριστιανὸς δῆθεν. Ἀπὸ μικρὸς ὅμως ἦταν πολὺ φιλόδοξος καὶ κενόδοξος, καὶ ἤθελε μὲ παντοίους τρόπους νὰ κερδίσει τὰ μεγαλύτερα ἀξιώματα.

Ἔτσι λοιπὸν βρῆκε ἕναν ἐπίσημο Ἰουδαῖο στὶς μαγεῖες καὶ τὶς γοητεῖες ἀστρολόγο τοῦ τόπου του καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν βοηθήσει νὰ λάβει τὸ ποθούμενο ἀξίωμα. Αὐτὸς τοῦ δῶσε τότε μιὰ ἐπιστολὴ καὶ τοῦ εἶπε: «Πήγαινε τὰ μεσάνυχτα στοὺς τάφους τῶν ἀρχόντων, ἀνέβα πάνω σὲ ἕναν στύλο καὶ ἐκεῖ θὰ ἔρθει κάποιος φοβερὸς στὴ θέα ἀλλὰ μὴ φοβηθεῖς· ἂν σοῦ πεῖ νὰ κατεβεῖς, μὴν ὑπακούσεις μέχρι νὰ σοῦ ὑποσχεθεῖ ὅτι θὰ κάνει ὅλα τὰ θελήματά σου. Ὁ Ἡλιόδωρος παθιασμένος ὅπως ἦταν πῆγε ἀπὸ τὸ πάθος του νὰ γίνει ἔπαρχος στὸ ἀξίωμα· τυφλωμένος ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειά του πῆγε στὸ νεκροταφεῖο καὶ ἀφοῦ ἔριξε ψηλὰ στὸν ἀέρα τὴν ἐπιστολὴ εἶδε τὸν διάβολο ἔφιππο σὲ ἐλάφι νὰ τοῦ λέει: «Τί χρειάζεσαι ἀπὸ ἐμένα;». Ὁ Ἡλιόδωρος ἀγωνιωδῶς τοῦ ἀπάντησε: «Θέλω νὰ μοῦ κάνεις ὅ,τι ποθῶ καὶ ὀρέγομαι». Ὁ δὲ διάβολος τοῦ ἀποκρίθηκε: «Ἂν δέχεσαι ν᾿ ἀρνηθεῖς τὸν Χριστὸ θὰ σοῦ παρέχω ἀμέσως ὅ,τι μοῦ ζητᾶς».

Τότε ὁ δυστυχὴς Ἡλιόδωρος ἀπαρνήθηκε τὸν Χριστὸ ποὺ τοῦ δίδαξε ἡ μητέρα του καὶ συντάχθηκε μὲ τὸν δαίμονα, ὁ ὁποῖος τοὔδωσε τὸν πιὸ δυνατὸ στὴν κακία καὶ πονηρία διάβολο ὀνομαζόμενον Γάσπαρο,τὸν ὁποῖο πρόσταξε νὰ στέκεται κοντά του καὶ νὰ ὑποτάσσεται σ᾿ ὅλα του τὰ θελήματα. Ἀφοῦ πρόσταξε αὐτὰ ὁ ἄρχοντας τοῦ σκότους ἔγινε ἄφαντος, ὁ δὲ Ἡλιόδωρος χαρούμενος μὴ γνωρίζοντας ὅτι ἔχασε τὴν ψυχή του αἰώνια, ἄρχισε νὰ κάνει κακίες στοὺς εὐσεβεῖς ἀνθρώπους μὲ μαγεῖες καὶ γοητεῖες, σὲ σημεῖο ποὺ ἔχασε τελείως τὰ λογικά του καὶ γύριζε ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριὸ τρομοκρατώντας τοὺς κατοίκους μὲ τὶς κακουργίες τῶν μαγειῶν του, φθάνοντας ἡ ὀργὴ τοῦ βασιλιὰ νὰ ἀποφασίσει νὰ τὸν κυνηγάει νὰ τὸν θανατώσει, ἐκεῖνος ὡστόσο μὲ τὰ μάγια τοῦ ξέφευγε. Ὁ Ἅγιος Λεόντιος πολλὲς φορὲς μὲ χρηστότητα καὶ μὲ ἀγάπη τὸν παρακαλοῦσε, νὰ σταματήσει τὶς κακουργίες του ἀλλὰ ἐκεῖνος τοὐναντίον χειρότερα ἔκανε. Ἄρχισε νὰ εἰσέρχεται στὴν Ἁγία Ἐκκλησία ὅπου λειτουργοῦσε ὁ Ἅγιος Λεόντιος καὶ νὰ περιπαίζει τὰ Ἄχραντα καὶ τὰ θεῖα Μυστήρια.

Μιὰ ἡμέρα λοιπὸν τόσο πολὺ ἔβαλε στὸ νοῦ του νὰ μπεῖ στὴν ἐκκλησία καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ κλωτσάει νὰ φωνάζει ἄτακτα καὶ λέγει διάφορες βλασφημίες καὶ νὰ περιπαίζει τὸν Ἅγιο καὶ ἦταν μάλιστα ἡμέρα μεγάλης γιορτῆς. Ὅλη αὐτὴ τὴν αὐθάδεια δὲν τὴν ἄντεξε πλέον ὁ Ἅγιος καὶ γονατισθείς, παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ τὸν βοηθήσει νὰ καταισχύνει τὸν Ἡλιόδωρο. Μὲ τὸ ποὺ τελείωσε τὴν εὐχὴ ὁ Λεόντιος, κοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὸ Ἅγιο Βῆμα πρὶν νὰ βγάλει τὰ ἱερὰ ἄμφια καὶ δένει ἀπὸ τὸν λαιμὸ τοῦ Ἡλιοδώρου τὸ ὠμοφόριό του λέγοντας: «Ὁ Κύριος, ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος γκρέμισε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ τὸν πατέρα σου τὸν διάβολο σὲ ἐπιτιμᾶ, νὰ μὴν μπορεῖς πιὰ νὰ ἐνεργεῖς τὶς μαγεῖες σου πρὸς ἀπάτη πολλῶν καὶ ἀπώλεια ἀθώων ἀνθρώπων». Ἀμέσως τὴν στιγμὴ ἐκείνη, κάθε μαγικὴ τέχνη καὶ σατανικὴ δύναμη τοῦ Ἡλιοδώρου ἐξαφανίσθηκε. Τότε μὲ βασιλικὴ διαταγὴ συνελήφθηκε γιὰ ὅλα τὰ κακουργήματα καὶ καταδικάσθηκε σὲ θάνατο. Θαῦμα μέγα ὅμως ἀκολούθησε. Ἡ τιμωρία τοῦ Ἡλιοδώρου ἦταν ὁ θάνατος μὲ φωτιά, ἀλλὰ στὴ φωτιὰ μπῆκε καὶ ὁ Λεόντιος μαζί του. Μὲ τὸ ποὺ ἄρχισε νὰ χαμηλώνει πλέον ἡ φωτιὰ ὁ Ἅγιος Λεόντιος βγῆκε ἀπὸ τὴ φλόγα ἀβλαβὴς πρὸς ἔκπληξη τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἦταν παρόντες καὶ τὰ ἱερά του ἄμφια ἦταν καθ᾿ ὅλα ἄθικτα ἐνῶ ὁ μάγος Ἡλιόδωρος ἀποτεφρώθηκε τελείως.

 

ΑΓΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ

ΟΤΑΝ Η ΑΓΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ἀπὸ τὸν Νέρωνα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀντιμετώπισε καὶ ἕνα μεγάλο μάγο τῆς ἐποχῆς της, τὸ μάγο Λαμπάδιο. Μὲ διαταγὴ τοῦ τύραννου Νέρωνα ὁ Λαμπάδιος ἑτοίμασε φαρμακεῖες γιὰ τὴν μακάρια Φωτεινή. Κατασκεύασε δηλητήρια θανατηφόρα τὰ ὁποῖα ἔδωσε στὴν Ἁγία νὰ τὰ πιεῖ. Ἡ Ἁγία Φωτεινὴ παίρνοντας τὰ δηλητήρια εἶπε πρὸς τὸν μάγο: «Δὲν ἔπρεπε ἐμεῖς νὰ κρατήσουμε καθόλου στὰ χέρια μας αὐτὰ τὰ μιαρά, καὶ οὔτε νὰ τὰ πιοῦμε ἐπειδὴ ἐσὺ Λαμπάδιε εἶσαι ἀκάθαρτος. Ἀλλὰ γιὰ νὰ γνωρίσεις ἐσὺ βασιλιὰ Νέρωνα καὶ σὺ μάγε Λαμπάδιε τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἐγὼ πρώτη πίνω τὶς φαρμακεῖες σου ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ Ἡμῶν καὶ ὕστερα ἂς τὸ πιοῦν καὶ οἱ ἄλλοι μάρτυρες».

Πράγματι ὅλοι οἱ μάρτυρες καὶ ἡ Ἁγία ἔμειναν κατὰ πάντα ἀβλαβεῖς σὰν νὰ μὴν εἶχαν πιεῖ τίποτε. Βλέποντας ὁ φαρμακερὸς μάγος Λαμπάδιος τὰ ὅσα συνέβαιναν ἐκπλάγηκε καὶ στράφηκε πρὸς τὴν Ἁγία Φωτεινὴ καὶ εἶπε: «Ἔχω κατασκευασμένο καὶ ἕνα ἄλλο δηλητήριο πολὺ δυνατώτερο καὶ ἂν τὸ πιεῖτε καὶ δὲν πεθάνετε ἀμέσως, τότε θὰ πιστέψω καὶ ἐγὼ στὸν Θεὸ σάς». Ἀφοῦ ἔφεραν καὶ αὐτὸ καὶ τὸ ἔδωσαν νὰ τὸ πιοῦν ὅλοι καὶ κανείς τους δὲν ἔπαθε τίποτα τὸ κακό, βλέποντας ὁ μάγος καὶ αὐτή του τὴν ἀποτυχία μάζεψε ὅλα του τὰ μαγικὰ βιβλία καὶ τὰ ἔριξε στὴ φωτιὰ καὶ τὰ ἔκαψε. Πίστεψε στὸν Χριστό, βαπτίσθηκε καὶ μετονομάσθηκε Θεόκλητος. Μόλις ὁ βασιλιὰς τὸ ἔμαθε πρόσταξε τοὺς στρατιῶτες του νὰ τὸν συλλάβουν. Ἐκεῖνοι τὸν ἅρπαξαν καὶ τὸν ὁδήγησαν ἐν μέσῳ τῶν μαρτύρων καὶ τὸν ἀποκεφάλισαν πρὶν ἀπὸ τοὺς μάρτυρες. Ἔτσι ὁ πρώην μάγος ἔγινε μάρτυρας, λαβαίνοντας πρῶτος ἀπὸ τοὺς μάρτυρες τὸν στέφανο τοῦ Κυρίου.

Η ΑΓΙΑ ΞΕΝΙΑ

Η ΑΓΙΑ ΞΕΝΙΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ τὸ 291 μ.Χ. στὴν Καλάμα τῆς Πελοποννήσου (κοντὰ στὴ Σπάρτη). Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἔπαρχος στὴν περιοχὴ αὐτὴ ἦταν κάποιος ὀνόματι Δομετιανός, ὁ ὁποῖος ἦταν ἄνθρωπος κακότροπος καὶ θηριώδης. Αὐτὸς λοιπὸν ὅταν κάποτε γύριζε ἀπὸ τὸ κυνήγι, συνάντησε τυχαῖα τὴν Ξενία καὶ θαμπώθηκε ἀπὸ τὴν ὀμορφιά της. Κυριευμένος ἀπὸ ἔρωτα στὴν καρδιά του γιὰ τὴν Ξενία, κατέφυγε σὲ ὀνομαστὸ μάγο τῆς περιοχῆς του προκειμένου μὲ τὰ μαγικά, νὰ ἑλκύσει τὴν Ξενία σὲ ἔρωτα μαζί του γιὰ νὰ τὴν κάνει γυναίκα του. Ἡ Ἁγία Ξενία νίκησε ὅλα τὰ μαγικὰ μὲ τὴν πίστη της στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ φυλάχθηκε ἀβλαβής. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ὁ ἔπαρχος ἀπογοητευμένος, ἄρχισε καὶ τῆς ἔκανε μαρτύρια. Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, χρησιμοποιεῖ τὶς ἐξορκιστικὲς εὐχὲς ποὺ ἔγραψε ἡ Ἁγία Ξενία τὴν περίοδο ποὺ περνοῦσε τὰ μαρτύρια γιὰ τὴν πίστη της στὸν Χριστό.

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ γεννήθηκε τὸ 310 σ᾿ ἕνα χωριὸ τῆς Παλαιστίνης ποὺ ὀνομαζότανε Βησανδούκη καὶ ἀπεῖχε λίγα χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν Ἐλευθερόπολη. Κάποτε λοιπὸν πλησίασε τὸν Ἅγιο ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους μάγους τῆς Περσίας, λέγοντάς του: «Μακάριε Ἐπιφάνιε μάγε ἀγαπημένε, ἦλθες ἐδῶ γιὰ νὰ κάνεις πολλὰ κατορθώματα. Δίδαξε τὴν τέχνη σου, σὲ ὅλους μας ἐδῶ τοὺς μάγους καὶ θὰ ὑπακοῦμε σὲ ἐσένα».

Ἀλλὰ ὁ Ἅγιος τοῦ ἀπάντησε: «Μάγε ἐχθρὲ τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, ἔμαθες νὰ λὲς λόγια ἀπρεπῆ καὶ μάθε ὅτι οἱ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μάγοι τῆς ἀδικίας. Γι᾿ αὐτὸ ἐπειδὴ εἶσαι πονηρὸς καὶ χρειάζεσαι σωφροσύνη, σοῦ λέω νὰ μείνεις ἄφωνος καὶ νὰ μὴν μπορεῖς νὰ μιλᾶς τοῦ λοιποῦ μέχρι νὰ διορθωθεῖς». Πράγματι ὁ Μάγος ἔχασε τὴν φωνή του καὶ ἔπαθε καὶ ἀκινησία. Βλέποντας οἱ παρευρισκόμενοι ὅλα αὐτά, τρόμαξαν καὶ ἔπεσαν καταγῆς. Τότε ὁ Ἅγιος ἔπιασε τὸν βασιλιὰ ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τοῦ εἶπε: «Σήκω ἐπάνω βασιλιά μου καὶ μὴ φοβᾶσαι». Τότε σηκώθηκαν ὅλοι ἐπάνω καὶ στραφεὶς πρὸς τὸν μάγο ὁ Ἅγιος τοῦ εἶπε: «Συλλογίσου ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶδες καὶ ἄκουσες καὶ πρόσεχε τὴν ἀλήθεια καὶ πάψε νὰ μὲ νομίζεις μάγο, γιατὶ ἐγὼ εἶμαι δοῦλος τοῦ ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐν τῷ ὀνόματί του μίλησε καὶ κινήσου ὅπως καὶ πρὶν καὶ γίνε φίλος τῆς ἀλήθειας».

Ἀμέσως τότε ὁ μάγος ἄρχισε νὰ ξαναμιλάει καὶ νὰ κινεῖται καὶ ζήτησε συγχώρεση καὶ μετάνιωσε γιὰ ὅ,τι ἔσφαλε στὸν Ἅγιο. Λίγο ἀργότερα ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος ἀνέστησε ἐνώπιον τοῦ βασιλιᾶ ἄνθρωπο ποὺ πέθανε ἀπὸ τὶς ἀδικίες τῶν μάγων. Καὶ στὰ τελευταῖα του χρόνια ὁ Ἅγιος προσκάλεσε μία γυναίκα ἀπὸ τὸ χωριὸ Σουλιμά, ἡ ὁποία ἦταν μάγισσα καὶ πλάνευε πολλοὺς καὶ τυραννοῦσε πολλοὺς καὶ τοὺς παρέδιδε στὸν Σατανᾶ καὶ τὴν ἐπιτίμησε λέγοντάς της νὰ σταματήσει ὅλα αὐτὰ τὰ κακὰ ποὺ κάνει, νὰ ἐξομολογηθεῖ καὶ νὰ ὑποστεῖ κανόνα εἰδάλως θὰ εἶναι ἐκτὸς τῆς ἐκκλησίας. Ἡ πρώην μάγισσα μετανοημένη πλέον, δέχθηκε νὰ ἐξομολογηθεῖ στὸν Ἅγιο Ἐπιφάνιο. Ὁ Ἅγιος μὲ πολλὴ χαρά, τὴν παρηγόρησε καὶ τῆς ἐπέβαλε κανόνα ἀνάλογο τῶν ἁμαρτημάτων της, σύμφωνα μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Παρήγγειλε δὲ στὴ γυναίκα αὐτὴ μετὰ τὸ τέλος τοῦ κανόνα, νὰ ἐπανέλθει νὰ τῆς διαβάσει τὴ συγχωρετικὴ εὐχὴ γιὰ νὰ τῆς δώσει ἄδεια νὰ κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Μετὰ ἀπὸ χρόνο μαθαίνει ἔκπληκτη ἡ γυναίκα ὅτι ὁ Ἅγιος ἀσθένησε καὶ πλησιάζει στὸν θάνατο. Τρέχει στὴν Χριστιανούπολη προκειμένου νὰ προλάβει τὸν Ἅγιο Ἐπιφάνιο ζωντανό, μάταια ὅμως, ὁ Ἅγιος εἶχε κοιμηθεῖ καὶ τὸν ὅδευαν πρὸς τὸν τάφο. Τότε διασχίσασα τὸ πλῆθος μὲ ὁρμή, ἔπεσε πάνω στὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου καὶ γοερὰ θρηνεῖ. Ὁ Ἅγιος ἐπιτελεῖτο πρῶτο του θαῦμα μετὰ θάνατον. Μὴ ἀντέχοντας τὸν πόνο τῆς ψυχῆς τῆς μετανοημένης γυναίκας, ὕψωσε τὸ χέρι σὰν νὰ ἦταν ζωντανός, τὴν εὐλόγησε καὶ τῆς ἔλυσε τὸν κανόνα. Ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι ἐξεπλάγησαν καὶ ὑμνοῦσαν τὸν Τριαδικὸ Θεό.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΥΤΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ σὲ μία κωμόπολη κοντὰ στὴν Καστοριὰ ἀπὸ ταπεινοὺς μέν, ἀλλὰ καλῶς φημισμένους γονεῖς. Ὅταν ὁ Ἅγιος ἦταν πλέον ἱερωμένος, ἀνάμεσα στὰ τόσα γεγονότα ποὺ ἀντιμετώπισε, συνέβηκε καὶ τὸ ἑξῆς. Κάποιος ἡλικιωμένος μάντης ἀστρολόγος, ἀπὸ τὸ χωριὸ Γαλατὰ ἦλθε νὰ ἐξομολογηθεῖ γιὰ λόγους ἀνθρωπαρέσκειας. Ἀφοῦ προσκύνησε τὸν Ἅγιο κάθησε ἐνώπιόν του καὶ ὕστερα ἀπὸ λίγο τοῦ λέγει ὁ Ἰάκωβος: «Πές μου ἄνθρωπέ μου τὶς ἁμαρτίες σου γιὰ νὰ λάβεις ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν συγχώρεση». Ἄρχισε λοιπὸν νὰ λέει ἐκεῖνος κάποιες μικρὲς ἁμαρτίες κρύβοντας τὶς μεγάλες, νομίζοντας ὅτι θὰ κοροϊδέψει τὸν δοῦλο τοῦ Θεοῦ Ἰάκωβο. Ὁ Ἅγιος τοῦ Θεοῦ ὅμως, γνωρίζοντας μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς ἁμαρτίες ποὺ τοῦ ἔκρυβε, τὸν παρώτρυνε νὰ ἐξομολογηθεῖ σωστά. Ἐκεῖνος ὅμως ἔλεγε ὅτι ἔκανε καλωσύνες, σὲ φτωχοὺς καὶ ὀρφανὰ καὶ ἄλλα. Ὁ Ἅγιος ὅμως τοῦ ἀπαντοῦσε νὰ ἐξομολογηθεῖ καὶ νὰ μὴν λέει ψέματα, αὐτὴ τὴν ὥρα τοῦ θείου Μυστηρίου τῆς ἐξομολόγησης. Ὁ ἡλικιωμένος μάντης τοῦ ἔλεγε ὅτι δὲν ἔχει ἄλλη ἁμαρτία. Τότε λυπήθηκε ὁ Ἅγιος καὶ ξαφνικά, ὁ μάντης δαιμονίσθηκε καὶ ἔπεσε κάτω κυλιόμενος καὶ ἀφρίζοντας στὸ στόμα του. Βλέποντας αὐτὸ ποὺ γινότανε οἱ ἄνθρωποι ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ, θαύμασαν τὴ δύναμη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ στὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν παρακάλεσαν νὰ τὸν θεραπεύσει.

Ὁ Ἅγιος ἔδωσε ἐντολὴ τότε σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς παρευρισκόμενους νὰ σκύψει καὶ νὰ βγάλει ἀπὸ τὰ ροῦχα τοῦ ἡλικιωμένου μάντη ἕνα βιβλίο μὲ ᾠδὲς σατανικῆς μαγείας, ποὺ ἔκρυβε πάνω του καὶ μὲ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τὸ ἔκαψαν. Ὅσο γιὰ τὸν ἡλικιωμένο μάντη τὸν θεράπευσε ὁ Ἅγιος, ἀλλὰ ἔφυγε ἀμετανόητος καὶ δυστυχῶς μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες πέθανε.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΒΙΚΤΩΡΑΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΝΔΟΞΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΒΙΚΤΩΡΑΣ μαρτύρησε στὰ χρόνια ποὺ βασίλευε ὁ Ἀντωνῖνος τὸ ἔτος 160 μ.Χ. Ὅταν ἔγινε χριστιανός, ἦταν στρατιώτης καὶ ὁμολόγησε τὴν πίστη του, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ δούκας τοῦ στρατεύματος νὰ ἀρχίσει νὰ τοῦ κάνει μαρτύρια, γιὰ νὰ τὸν μεταστρέψει καὶ πάλι στὴν εἰδωλολατρεία. Ἕνα ἀπὸ τὰ μαρτύρια ἦταν καὶ τοῦτο. Προσκάλεσε λοιπὸν ἕναν μάγο ποὺ ἔκανε μαγγανεῖες, ποὺ ἦταν περίφημος γιὰ τὶς μαγικές του ἱκανότητες.

Αὐτὸς ὁ μάγος λοιπὸν κατασκεύασε δηλητήρια καὶ μαγικὰ καὶ τὰ βάλανε στὸ φαγητὸ τοῦ Βίκτωρα. Ὁ Ἅγιος μάρτυρας εἶδε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τί ἔπραξαν καὶ παίρνοντας στὰ χέρια τὸ φαγητό, μὲ τὰ παρασκευάσματα τοῦ μάγου εἶπε: «Ἂν καὶ δὲν μοῦ ἐπιτρέπεται νὰ φάω καθόλου κρέας ὅμως γιὰ νὰ γνωρίσουν ὅλοι οἱ παριστάμενοι τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ ἐγὼ τὸ τρώω γιατὶ ἔχει γραφτεῖ στὴν Ἁγία Γραφὴ «εἴτε τρώγετε, εἴτε πίνετε ὅλα νὰ τὰ κάνετε πρὸς δόξα Θεοῦ»» (Α´ κέφ. ι´ 31). Ἀφοῦ εἶπε τὰ λόγια αὐτά, προσευχήθηκε καὶ ἔφαγε ὅ,τι τοῦ πρόσφεραν ὑπὸ τοῦ μάγου ἐνώπιον ὅλων. Ὅταν εἶδε ὁ μάγος ὁ ὁποῖος παρασκεύασε τὰ δηλητήρια, ὅτι ὁ Ἅγιος Βίκτωρας δὲν ἔπαθε τίποτε ποὺ τὰ ἔφαγε, καταντροπιασμένος γιὰ τὴν ἀστοχία τῆς μαγείας του, ἑτοίμασε ἄλλα φαγητὰ μὲ περισσότερες μαγγανεῖες καὶ πιὸ βαριὰ δηλητήρια. Ὅταν τὰ πρόσφεραν στὸν Βίκτωρα, ὁ μάγος τοῦ εἶπε: «Ἂν καὶ πάλι τρώγοντάς τα δὲν πάθεις τίποτα τότε καὶ ἐγὼ θὰ ἀπαρνηθῶ τὰ ἔργα τῆς μαγείας καὶ τῆς μαγγανείας καὶ θὰ προσκυνήσω τὸν Χριστὸ ποὺ λατρεύεις ἐσύ».

Πράγματι ὁ Ἅγιος Βίκτωρας τὰ ἔφαγε ὅλα γιὰ δεύτερη φορά, δίχως νὰ πάθει ἀπολύτως τίποτα. Τότε ὁ μάγος βλέποντας ἔκπληκτος, φώναξε δυνατὰ ἐνώπιον ὅλων: «Ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ νίκησε ὅλες τὶς μαγικὲς μαγγανεῖες μου καὶ τέχνες καὶ τώρα ἡ δύναμη αὐτὴ μὲ τὴν καλωσύνη καὶ ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία, μὲ ξαναγεννάει καὶ μένα σήμερα καὶ διασώζει τὴν ψυχή μου».

Στὴ συνέχεια, ἔκαψε ὅλα τὰ μαγικά του βιβλία ἐνώπιον ὅλων καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο στὴν ἔρημο χριστιανὸς πλέον νὰ ζήσει τὴ μετάνοιά του.

ΟΣΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ

ΕΝΑΣ ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΑΡΑΚΗΝΟΥΣ ὀνομαζόμενος Ἀσπέβετος εἶχε γιὸ ὀνόματι Τερέβωνα, ὁ ὁποῖος ἦταν ἡμιπαράλυτος ἀπὸ δαιμονικὴ συνεργεία. Ἀξιώθηκε τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ καὶ εἶδε μία ὀπτασία, τὴν ὁποία εἶπε στὸν πατέρα του. Ὁ πατέρας πῆρε τὸ παιδὶ καὶ πολλοὺς βαρβάρους συνοδεία καὶ κίνησε ἀπὸ τὴν Ἀραβία καὶ ἦλθε στὸ σπήλαιο τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου, ὅπως τὸν πρόσταξε στὴν ὀπτασία ποὺ εἶδε. Ἐρχόμενοι συνάντησαν μοναχὸ ποὺ ἀσκήτευε μαζί με τὸν Ἅγιο Εὐθύμιο, ποὺ τὸν ἔλεγαν Θεόκτιστο, ὁ ὁποῖος τοὺς εἶπε ὅτι μέχρι τὸ Σάββατο δὲν ἐπέτρεπε σὲ κανέναν νὰ τοῦ μιλήσει. Ὁ μικρὸς Τερέβωνας τοῦ ἐξιστόρησε ὅσα συνέβηκαν λέγοντάς του: «Ἐγὼ δοῦλε τοῦ Θεοῦ κατέφυγα μετὰ τοῦ πατρός μου σὲ ὅλους τοὺς μάντεις μάγους καὶ γιατροὺς τῆς Ἀραβίας στοὺς ὁποίους δαπανήσαμε πολλὰ καὶ καμμία ὠφέλεια δὲν βρῆκα. Τὰ ἴδια ἔπαθα καὶ στὴν Περσία ποὺ πήγαμε. Γνωρίζοντας ὅλα αὐτὰ τὰ μυθεύματα, δεήθηκα στὸν Ἀληθινὸ Θεὸ νὰ μὲ θεραπεύσει καὶ νὰ γίνω χριστιανός. Καθὼς εὐχόμουν λοιπὸν εἶδα ἕναν Μοναχὸ στὸν ὕπνο μου μακρυγένη καὶ γέροντα, ποὺ μὲ ρώτησε γιὰ τὴν ἀσθένειά μου καὶ ἐγὼ τοῦ ἔδειξα τὸ πάθος μου καὶ μοῦ λέει: «ἂν θεραπευθεῖς θὰ κάνεις ὅσα ὑποσχέθηκες στὸν ἀληθινὸ Θεό;», τότε ἐγὼ τὸ ὑποσχέθηκα μὲ ζῆλο. Ὁ ἐμφανιζόμενός μου εἶπε: «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Εὐθύμιος καὶ κατοικῶ στὸν Χείμαρρο δέκα μίλια μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ. Ἂν ἐπιθυμεῖς ἔλα νὰ μὲ βρεῖς καὶ ὁ Κύριος θὰ σὲ θεραπεύσει». Πράγματι ὁ Θεόκτιστος μετέφερε τὸ γεγονὸς στὸν Εὐθύμιο, ὁ ὁποῖος γνώρισε τὰ ὅσα γινόταν. Μετὰ τοῦτο θεραπεύθηκε ὁ Τερέβωνας καὶ ὅλοι οἱ προσελθόντες πίστεψαν στὸν Χριστὸ καὶ βαπτίσθηκαν καὶ ἀπὸ αὐτοὺς κάποιοι ἔγιναν καὶ ὑποτακτικοὶ στὸν Ἅγιο Εὐθύμιο.

ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ

ΟΤΑΝ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ἦταν στὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας καὶ δίδασκε τὸ λαό, προσῆλθε καὶ ὁ Σίμωνας ὁ ὀνομαστὸς μάγος τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, γιὰ νὰ πλανήσει τοὺς πιστεύοντας στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πολεμήσει τὸν Ἀπόστολο Πέτρο. Ὀργισμένος ὁ λαὸς πρὸς τὸν μάγο Σίμωνα γιὰ τὶς φοβερὲς μαγεῖες του ὅρμησαν νὰ τὸν λιντσάρουν. Βλέποντας ὁ Σίμωνας τὶς διαθέσεις τοῦ λαοῦ, καθὼς καὶ τὴ διαταγὴ τοῦ βασιλιᾶ τῆς Ρώμης Κλαύδιου νὰ τὸν συλλάβουν οἱ στρατιῶτες του, κατέφυγε στὶς πόλεις τῆς Ἰουδαίας πλανεύοντας τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὀνομάζοντας τὸν ἑαυτό του Θεό. Μετὰ ἀπὸ καιρὸ τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ἔφεραν ἐνώπιόν του, ἀλλὰ ἀντὶ νὰ τὸν θανατώσει ὅπως ἔλεγε τὸ διάταγμα ποὺ ἔβγαλε, τὸν τίμησε καὶ τὸν δόξασε τόσο ὥστε καὶ ἀνδριάντα τοῦ ἔφτιαξε ποὺ τὸν ἔστησε ἀνάμεσα ἀπὸ τὶς δυὸ γέφυρες τοῦ ποταμοῦ Τίβερη τῆς Ρώμης, γράφοντας ἐπάνω: «Σίμωνι δέω σανκτω», δηλαδὴ τὸ εἴδωλο τοῦτο εἶναι τοῦ Σίμωνος τοῦ Ἁγίου καὶ αὐτὸ γιατὶ μὲ τὶς μαγεῖες του τόσο ἐξαπάτησε ὁ μάγος τὸν Κλαύδιο καὶ τοὺς Ρωμαίους, ὥστε τὸν προσκυνοῦσαν σὰν Θεό. Παρακολουθώντας δὲ ὁ Σίμωνας τὸ μέγα ἱεραποστολικὸ ἔργο ποὺ ἔκανε χάριτι Θεοῦ ὁ Πέτρος στὴ Ρώμη, δὲν ἄντεχε πλέον νὰ κρύβει ἄλλο τὴν κακία του, ἄρχισε φανερὰ νὰ πολεμάει τὸν Ἀπόστολο Πέτρο. Ἔτσι καὶ αὐτὸς μάζευε τοὺς πλανεμένους Ρωμαίους καὶ ἄρχισε νὰ κάνει διάφορες μαγεῖες πρὸς ἐξαπάτησή τους. Δαίμονες ποὺ ἐπικαλοῦνταν, δημιουργοῦσαν φαντασίες δῆθεν νεκρῶν ποὺ τοὺς ἀνέστηνε ὁ Σίμωνας, ἀνάπηρους ἔκανε δῆθεν καλὰ καὶ τόσα ἄλλα. Ἀκόμη ἄλλαζε ὁ ἴδιος ὄψεις καὶ γινότανε φίδι, πτηνὸ καὶ ἄλλα ζῶα, ἔμπαινε στὴ φωτιὰ συνεργοῦντος τοῦ δαίμονος καὶ δὲν πάθαινε τίποτε.

Ὁ μὲν Πέτρος ἀκύρωνε ὅλες αὐτὲς τὶς μαγεῖες μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τέλος βλέποντας ὁ μικρὸς Σίμωνας ὅτι οἱ μαγεῖες του ἀχριστεύονταν μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο, θέλησε νὰ παρακινήσει τὸ πλῆθος μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο, γιὰ νὰ θανατώσει τὸν δοῦλο τοῦ Θεοῦ. Ἔφτιαξε δάφνινο στεφάνι ποὺ ἔβαλε στὸ κεφάλι του καὶ ἀνέβηκε στὸ ψηλότερο εἰδωλολατρικὸ ναὸ τῆς Ρώμης καὶ ἄρχισε νὰ λέει φοβερίζοντας τοὺς ἀνθρώπους: «Ἀλίμονο σᾶς ποὺ δὲν μὲ πιστεύετε καὶ πιστεύετε στὸν Πέτρο· ἐγὼ εἶμαι Θεὸς καὶ καλῶ αὐτὴν τὴν ὥρα τοὺς ἀγγέλους μου νὰ μὲ πάρουν πάνω στὸν οὐρανὸ καὶ νὰ σᾶς τιμωρῶ ἀπὸ ἐκεῖ μέχρι νὰ συμμορφωθεῖτε». Στὴ συνέχεια κτύπησε τὶς παλάμες του καὶ ἄρχισε νὰ πετάει. Ἔτσι οἱ δαίμονες τὸν κρατοῦσαν χωρὶς οἱ ἄνθρωποι νὰ τοὺς βλέπουν καὶ πολλοὶ πλανήθηκαν φωνάζοντας: «Μέγας ὁ Θεός, ὁ Σίμων». Τότε ὁ Ἀπόστόλος Πέτρος βλέποντας ὅσα ὁ διάβολος ἔκανε μὲ τὸ ὄργανό του καὶ ἐξαπατοῦσε τὸ πλῆθος, λυπήθηκε καὶ γονάτισε παρακαλώντας τὸν Θεὸ νὰ σταματήσει τὸν ἄθλιο νὰ συνεχίζει τὶς πονηρὶές του. Στρέφοντας μετὰ τὰ μάτια του πρὸς τὸν Σίμωνα τὸν ἐπιτίμησε λέγοντάς του: «Σᾶς λέγω τοὺς ὑπηρέτες τοῦ Σατανᾶ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸν ὁποῖο ἐγὼ κηρύττω πλέον νὰ μὴ βαστᾶτε τοῦ λοιποῦ τὸν Σίμωνα, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀφήσετε μόνο του τὴν ὥρα αὐτὴ ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται». Ἀκούγοντας οἱ δαίμονες τὴν προσταγή, δὲν μποροῦσαν πλέον ἀπὸ τὴ θεία Δύναμη νὰ κάνουν ὅτι τοὺς παράγγελνε ὁ μάγος καὶ τὸν ἄφησαν ὅπως ἦταν. Τότε ἔπεσε ὁ ταλαίπωρος Σίμωνας καὶ συντρίφθηκαν ὅλα τὰ κόκκαλά του καὶ τὴ δεύτερη μέρα, παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸ διάβολο μὲ φρικτοὺς πόνους καὶ στεναγμούς. Βλέποντας ὁ λαὸς τὰ φοβερὰ καὶ θαυμαστὰ πίστεψε στὸν Χριστό, λέγοντας τώρα πιά: «Μέγας ὁ Θεὸς ὁ ὑπὸ τοῦ Πέτρου κηρυττόμενος».

ΟΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

ΚΑΠΟΤΕ ΖΟΥΣΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ στὴν Ὁσία τῆς Καππαδοκίας πλούσια καὶ εὐγενής, ποὺ ἦταν ἀρραβωνιασμένη μὲ ἕνα νέο. Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ ἡ γυναίκα μετάνιωσε γιὰ τὸν ἀρραβώνα της καὶ γιὰ νὰ μὴν τὴν ἐνοχλεῖ ὁ νέος, πῆγε στὸ μοναστήρι τῆς Ἁγίας Εἰρήνης νὰ γίνει μοναχή. Ὁ δὲ διάβολος τὴν φθόνησε γι᾿ αὐτὸ ποὺ ἔκανε καὶ ἄναψε στὸν μνηστήρα μία παράφορη ἀγάπη καὶ ἕναν ξέφρενο ἔρωτα. Μὴ μπορώντας ὁ νέος νὰ τὴν βγάλει ἀπὸ τὸ μοναστήρι κατέφυγε σὲ ἕναν μάγο μάντη καὶ ἀστρολόγο καὶ τοῦ ἔταξε πολλὰ χρήματα νὰ φέρει τὴν γυναίκα μὲ τὶς μαγεῖες του στὸ θέλημά του. Ἔπραξε λοιπὸν ὁ μάγος, τὶς τέχνες τοῦ διαβόλου του ἐκεῖ στὴν Καππαδοκία. Τὰ μάγια ἔπιασαν στὴν γυναίκα καὶ ἔχασε τὰ λογικά της καὶ ἄρχισε νὰ οὐρλιάζει καὶ νὰ φωνάζει τὸ ὄνομα τοῦ πρώην ἀρραβωνιαστικοῦ της γυρίζοντας πέρα δώθε μέσα στὸ μοναστήρι. Φοβέριζε δέ, ὅτι ἂν δὲν τῆς ἀνοίξουν τὶς πύλες τοῦ μοναστηριοῦ νὰ φύγει, θὰ πνιγεῖ καὶ θὰ κάνει καὶ ἄλλα κακά. Βλέποντας καὶ ἀκούγοντας ἡ Ὁσία Εἰρήνη ὅλα αὐτά, ἔκλαιγε καὶ θλιβότανε λέγοντας: «Ἀλίμονό μου τὴν ἄθλια ὅτι γιὰ τὴν ἀμέλειά μου γίνονται ὅλα αὐτὰ καὶ ὁ πονηρὸς διάβολος ἐπιβουλεύεται τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ». Ἀλλὰ παίρνοντας μέσα της δύναμη ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπιτίμησε τὸν διάβολο λέγοντάς του: «Πονηρὲ διάβολε ὁ Χριστὸς δὲν σ᾿ ἀφήνει νὰ καταπιεῖς τὴν ἀδελφότητά μου». Τότε μάζεψε τὴν ἀδελφότητα καὶ ἀφοῦ δίδαξε καὶ νουθέτησε πῶς νὰ φυλάγονται ἀπὸ τὶς πανουργίες τοῦ διαβόλου, πρόσταξε νὰ νηστέψουν ὅλη τὴν ἑβδομάδα καὶ νὰ προσευχηθοῦν κάνοντας καὶ χίλιες μετάνοιες ἡμερησίως γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ἀδελφῆς ποὺ βίωνε τὸν πειρασμό. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὴν τρίτη νύχτα βλέπει ἡ Ἁγία Εἰρήνη μπροστά της ἐκεῖ ποὺ προσευχότανε τὸν Μέγα Βασίλειο νὰ τῆς λέει: «Γιατί Εἰρήνη μᾶς ἐπιπλήτεις ὅτι ἀφήνουμε καὶ γίνονται στὴν πατρίδα μας τὰ μιαρὰ καὶ τὰ σκοτεινὰ τῶν ὀργάνων τοῦ Σατανᾶ; Μόλις ξημερώσει παράλαβε τὴν ἄρρωστη δόκιμη καὶ ὁδήγησέ την στὴν Παναγία τῶν Βλαχερνῶν καὶ ἐκεῖ θὰ ἔλθει ἡ Μητέρα τοῦ Δεσπότη Χριστοῦ νὰ τὴν θεραπεύσει».

Αὐτὰ εἶπε ὁ Ἅγιος καὶ ἔγινε ἄφαντος. Τὸ πρωὶ ἡ Ἁγία πῆρε τὴν πάσχουσα μαζί με δυὸ ἀδελφὲς συνοδεία καὶ ἀφοῦ ἔφθασαν στὸ Ναὸ τῶν Βλαχερνῶν προσευχήθηκαν ὅλη τὴν ἡμέρα καὶ τὴ νύχτα. Στὰ μέσα τῆς νυκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν κούραση κοιμήθηκαν. Βλέπει τότε στὸν ὕπνο της ἡ Ἁγία Εἰρήνη λαὸ πολύ, ὁ ὁποῖος ἑτοίμαζε τὸ δρόμο χρυσοφορεμένο καὶ πάμφωτο ραντίζοντάς τον μὲ εὐωδιαστὰ ἄνθη καὶ θυμιάζοντας. Τότε ἡ Ἁγία ρώτησε γιατί γίνονται ὅλα αὐτά. Ἀκούει δὲ ἐκείνη τὴ στιγμὴ νὰ τῆς λένε: «Ἔρχεται ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἑτοιμάσου καὶ σὺ νὰ τὴν ὑποδεχθεῖς καὶ νὰ ἀξιωθεῖς νὰ τὴν προσκυνήσεις». Σὲ λίγο ἡ Παντάνασσα μὲ πλῆθος ἀστραπηφόρων ἀγγέλων ἐμφανίσθηκε. Τὸ πρόσωπό της ἦταν τόσο λαμπερὸ ποὺ δὲν μποροῦσε κανεὶς νὰ δεῖ. Ἀφοῦ ἡ Παναγία εἶδε ὅλους τοὺς ἀρρώστους ἦλθε καὶ στὴ μαθήτρια τῆς Εἰρήνης. Τότε ἔπεσε στὰ ἄχραντα πόδια τῆς Παναγίας ἡ Ἁγία ἔμφοβη καὶ ἔντρομη ἄκουσε δὲ νὰ μιλάει ἡ Θεοτόκος στὸν Ἅγιο Βασίλειο καὶ νὰ τὸν ρωτάει τί χρειάζεται ἡ Εἰρήνη. Ὁ Ἅγιος ἀνέφερε τὴν ἱστορία τῆς νέας. Τότε εἶπε πάλι ἡ Παναγία: «Καλέστε καὶ τὴν Ἁγία Ἀναστασία» καὶ ὅταν ἦλθε εἶπε καὶ πρὸς αὐτήν: «Ὑπάγετε μαζί με τὸν Βασίλειο στὴν Καισαρεία ἐξετάστε μὲ ἐπιμέλεια καὶ θεραπεῦστε τὴν κόρη γιατὶ ὁ Θεὸς καὶ ὁ Υἱός μου τὴν χάρη αὐτὴ σᾶς ἔδωσε νὰ θεραπεύετε ἀρρώστους». Τότε προσκύνησαν οἱ Ἅγιοι τὴν Θεοτόκο καὶ ἔφυγαν γιὰ νὰ πράξουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ δὲ Εἰρήνη ἄκουσε φωνὴ ποὺ τῆς ἔλεγε νὰ ἐπιστρέψουν στὸ μοναστήρι τους καὶ θὰ γίνει καλὰ ἡ νέα. Πράγματι γύρισαν στὸ μοναστήρι χαρούμενες. Ἦταν μέρα Παρασκευὴ καὶ μαζεύτηκαν ὅλες οἱ ἀδελφὲς στὸν Ἑσπερινὸ καὶ ἡ Ἁγία Εἰρήνη εἶπε σ᾿ ὅλες τὶς ἀδελφὲς νὰ παρακαλέσουν τὸν Θεὸ μετὰ δακρύων. Μέσα σ᾿ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάνυξη ξαφνικὰ ἐμφανίστηκαν ἡ Ἁγία Ἀναστασία καὶ ὁ Ἅγιος Βασίλειος δίνοντας στὴν Εἰρήνη ἕνα δέμα. Μόλις τὸ ἔλυσαν οἱ μοναχὲς βρῆκαν μέσα διάφορες μαγεῖες μὲ σπάγγους, τρίχες, μολύβια καταδέσματα γραμμένα ὀνόματα δαιμόνων, εἴδωλα ἀπὸ μόλυβδο, ἕνα ὁμοίωμα ἄνδρα καὶ τὸ ἄλλο τῆς νέας κολλημένα καὶ ἄλλες βρωμιές. Οἱ μοναχὲς εὐχαριστοῦσαν τὸν Θεὸ γιὰ αὐτὸ τὸ μέγα θαῦμα καὶ ἡ Ἁγία ἔστειλε στὴν Παναγία τῶν Βλαχερνῶν λάδι γιὰ τὴ Θεία Λειτουργία καὶ ὅλα τὰ μαγικὰ στὸν Ἱερέα νὰ τὰ κάψει. Ἔτσι καὶ ἔγινε, μετὰ ἀπὸ τὴ Θεία Ἀειτουργία ὁ Ἱερέας ἔχρισε τὴ μαγεμένη νέα με λάδι ἀπὸ τὴν καντήλα τῆς Παναγίας καὶ ὅση ὥρα καίγονταν στὴ φωτιὰ τὰ μάγια ἀκούγονταν φωνὲς σὰν ἀπὸ γουρούνια ποὺ τὰ σφάζουν. Μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο λύθηκε ἡ νέα ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ τὰ ἔργα τοῦ μάγου καὶ παρέμεινε μοναχὴ πλάι στὴν Ἁγία Εἰρήνη τὴ Χρυσοβαλάντου.

ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΒΙΟ τοῦ ΟΣΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ κάποτε ὑπῆρχε μία γυναίκα μάντισσα, ἡ ὁποία κατασκεύαζε διάφορα μαγικὰ φυλακτήρια, τὴν ὁποία προσποιούνταν ὁ Ἅγιος ὅτι τὴν ἀγαποῦσε, τῆς ἔδινε τροφὴ καὶ ροῦχα καὶ πολλὰ ἀκόμη ἀπὸ αὐτὰ ποὺ τοῦ χάριζαν οἱ χριστιανοί. Σκέφθηκε μία μέρα ὁ Ἅγιος ἕναν τρόπο νὰ καταργηθοῦν οἱ πονηριές της καὶ ἔπραξε τὸ ἑξῆς, τῆς εἶπε: «Θέλεις νὰ σοῦ φτιάξω ἕνα φυλαχτὸ νὰ μὴν μπορεῖ κανεὶς νὰ σοῦ κάνει κακό;». Ἐκείνη τοῦ ἀπάντησε ναί. Ὁ δὲ Ἅγιος ἔγραψε τότε τὴν ἐπιτίμησή του σὲ Συριακὴ διάλεκτο: «Εἶθε νὰ σὲ καταργήσει ὁ Θεὸς καὶ νὰ σὲ κάμει νὰ παύσεις νὰ ἀποστρέφεσαι ἀπ᾿ αὐτοῦ, καὶ νὰ ἀποστρέφεις καὶ τοὺς ἄλλους». Τοῦτο τὸ γραφόμενο τὸ πῆρε ἡ μάντισσα καὶ τὸ φύλαξε πάνω της. Ἀλλὰ ἔκτοτε δὲν μποροῦσε πλέον νὰ κάνει μαγεῖες καὶ φυλαχτήρια.

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΘΑΘΟΥΗΛ

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΥΤΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ζοῦσε στὰ χρόνια τοῦ Βασιλιὰ Ἀδριανοῦ τὸ 117 μ.Χ. καὶ ἦταν μάγος ἱερέας τῶν δαιμονικῶν καὶ τῆς πλάνης τοῦ διαβόλου. Δέχθηκε καὶ διδάχθηκε τὸν χριστιανισμὸ ἀπὸ ἕναν Ἐπίσκοπο καὶ μεταστράφηκε στὸν χριστιανισμό. Μαρτύρησε γιὰ τὴν πίστη του ἀργότερα μαζὶ μὲ τὴν ἀδελφή του Βεβαία.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου ἕνας πολὺ ὀνομαστὸς μάγος ποὺ ὀνομαζότανε Νοητιανός, ἔχοντας γυναίκα μὲ τὸ ὄνομα Φορᾶν καὶ δυὸ γιοὺς μὲ τὰ ὀνόματα Ρὰξ καὶ Πολύκαρπος. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶχε μεγάλη πείρα στὴ μαγεία τοῦ Σατανᾶ καὶ πολλὰ βιβλία μαγειῶν, ὑπὸ τοῦ διαβόλου συντεθειμένα. Ὅταν εἶδε ὁ Νοητιανὸς ὅτι γκρεμίσθηκε ὁ Ναὸς τοῦ Διονύσου ἀπὸ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἰωάννη, λυπήθηκε ἀσύστολα καὶ μὲ δαιμονιώδη ἐγωισμὸ καὶ ζῆλο προσῆλθε στὸν Ἰωάννη προκαλώντας τον μὲ τὰ ἑξῆς λόγια· «Ἐσὺ ποὺ κηρύττεις τὸν Ἀληθινὸ Θεὸ ἀνάστησε τοὺς δώδεκα ἱερεῖς ποὺ καταπλακώθηκαν κάτω ἀπὸ τὰ χαλάσματα τοῦ ναοῦ, ἀλλιῶς θὰ τὸ κάνω ἐγώ». Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἀπαντώντας του τοῦ εἶπε: «Ἂν ἦταν ἄξιοι νὰ ἀναστηθοῦν δὲ θὰ καταπλακώνονταν ἀπὸ τὰ ἴδια τους τὰ εἴδωλα». Ὁ Νοητιανὸς φοβερίζοντας τὸν Ἰωάννη τοῦ ἀπάντησε: «Ἐγὼ θὰ ἀναστήσω αὐτοὺς καὶ ἐσὺ θὰ ὑποβληθεῖς τὴν ἐσχάτη τῶν ποινῶν θανατούμενος ὡς καταστροφέας τοῦ Ναοῦ τοῦ Διονύσου».

Ὁ δὲ Ἰωάννης παρακάλεσε τὸν μάγο νὰ μὴν πλανιέται ἀπὸ τὶς μαγεῖες του. Μάταια ὅμως. Ὁ Νοητιανὸς ἔκανε ἐπίκληση 12 δαιμόνων καὶ τοὺς διέταξε νὰ πάρουν τὴ μορφὴ τῶν πεθαμένων ἱερέων τῶν εἰδώλων. Στὴ συνέχεια τοὺς διέταξε νὰ τὸν ἀκολουθήσουν ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου γιὰ νὰ πλανήσουν τὸ λαό. Οἱ δαίμονες τοῦ ἀρνήθηκαν γιατὶ ἔτρεμαν τὸν Ἰωάννη καὶ εἶπαν στὸν Νοητιανὸ νὰ παραμείνουν πίσω ἀπὸ τὸ γκρεμισμένο Ἱερὸ τοῦ Ναοῦ καὶ νὰ φωνάξει τὸ λαὸ νὰ τοὺς δεῖ ἐκεῖ. Ὁ Ἰωάννης γνωρίζοντας τί ἔπραξε ὁ Νοητιανός, διέταξε τὸν μαθητή του Πρόχορο νὰ πάει πίσω στὸ ἱερὸ τοῦ γκρεμισμένου ναοῦ καὶ νὰ ἐπιτιμήσει τοὺς δαίμονες ἐξ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ καὶ τοῦ δικοῦ του νὰ φύγουν σὲ τόπο ἄνυδρο καὶ ἀκατοίκητο. Ἔτσι καὶ ἔγινε. Πηγαίνοντας ὁ λαὸς νὰ δεῖ τοὺς ἱερεῖς δὲν εἶδε τίποτε καὶ ὀργίσθηκε ἀκραῖα πρὸς τὸν Νοητιανό, γιατὶ τὸν ἀποπλάνησε· μετὰ ἀπὸ αὐτὸ δὲ γύρισαν στὸν Ἅγιο Ἰωάννη καὶ τὸν παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς δεχθεῖ καὶ πάλι. Ἐκτὸς αὐτοῦ πλέον ὁ Νοητιανὸς προσπαθοῦσε νὰ κάνει κακὸ στὸν Ἅγιο Ἰωάννη, μὲ συνεχόμενες ἐπικλήσεις τῶν δαιμόνων. Δὲν κατάφερε τίποτε ὅμως καὶ ὅλο καὶ περισσότερο ἡ ὀργὴ καὶ ὁ θυμὸς τὸν τρέλαινε.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης διακρίνοντας σὲ τί κατάσταση περιεῖλθε ὁ Νοητιανὸς λυπήθηκε πολύ. Παρακάλεσε τὸν Κύριο Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ τοῦ στερήσει τὸ φῶς τῶν ματιῶν του μέχρι νὰ μετανοήσει, ὅπως καὶ ἔγινε. Ὁ Νοητιανὸς ἔπειτα ἀπὸ ὅλα αὐτά, βαπτίσθηκε Χριστιανὸς μαζί με τὴ γυναίκα του καὶ τοὺς δυὸ γιούς του πρὸς δόξαν Θεοῦ.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ Ο ΕΚ ΚΡΗΤΗΣ

ΚΑΠΟΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΑΠΟ ΧΩΡΙΟ τοῦ κάμπου τῆς Μεσαρᾶς εἶχε δαιμονισθεῖ. Ἦταν τόσο ἐπιθετική, ποὺ κινδύνευαν ἀνθρώπινες ζωὲς ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις ποὺ ἔκανε μὲ τὶς δυνάμεις ποὺ ἔβαζε στὸ δαιμονόπληκτο σῶμα της τὸ πονηρὸ πνεῦμα. Οἱ συγγενεῖς της ἄκουσαν γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ Ὁσίου Παρθενίου καὶ τὴν πῆγαν μὲ μεγάλο κόπο στὸν Κουδουμά. Μόλις τὴν εἶδε ὁ Ὅσιος εἶπε: «Καημένο παιδὶ ἀπὸ βλασφημία δαιμονίσθηκες. Σὲ βλασφήμησαν καὶ μπῆκε ὁ πονηρὸς μέσα σου». Στὴ συνέχεια ὁ Ὅσιος σταύρωσε τὴν νεανίδα μὲ τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ἡ κοπέλα ἀμέσως θεραπεύθηκε.

Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ ὁ Ὅσιος μίλησε σ᾿ ὅλους τοὺς παρευρισκομένους τί μπορεῖ νὰ πάθει ὁ συνάνθρωπός μας ὅταν οἱ βλάσφημοι λένε τὴν βλασφημία: «Ἀϊ στὸ διάβολο». Πόσες φορὲς κάθε μέρα ἀκούγεται αὐτὴ ἡ φράση!

Ὁ καλὸς Θεὸς ὅμως δὲν ἐπιτρέπει τὸν διάβολο ποὺ καιροφυλαχτεῖ νὰ εἰσχωρήσει ὡς Λέων ὠρυόμενος στὸν κάθε ἄνθρωπο, ἔλεγε ὁ Ὅσιος δοξάζοντας τὸν Ἅγιο Θεό.

ΑΓΙΟΙ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗ

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ τὸ 211 στὴν Καρχηδόνα. Προερχότανε ἀπὸ μεγάλη καὶ πλούσια οἰκογένεια Συγκλητικῶν. Ἦταν στὴν ἐποχή του πρὶν νὰ γίνει χριστιανὸς ἀπὸ τοὺς πιὸ φημισμένους μάγους. Τὸν πλησίασε κάποια φορὰ ἕνας νέος εὐγενής, ὀνόματι Ἀγλαΐδας καὶ τοῦ πρότεινε νὰ βάλει σὲ ἐφαρμογὴ τὶς μαγεῖες γιὰ μία νέα ποὺ ἐρωτεύθηκε παράφορα μὲ τὸ ὄνομα Ἰουστίνη.

Τοῦ ἔφερε χρῆμα καὶ χρυσάφια καὶ πολλὰ δῶρα. Ὁ μάγος Κυπριανὸς ἄρχισε τὰ μιαρά του ἔργα. Πῆρε ἀμέσως τὰ μαγικά του βιβλία καὶ ἄρχισε νὰ ἐπικαλεῖται τὰ δαιμόνια. Ράντισε μὲ μαγόνερα καὶ μαγόλαδα καὶ σκόνες τὸ σπίτι τῆς νεαρῆς.

Ἦταν ἀπόλυτα σίγουρος ὅτι θὰ πετύχει σίγουρα ἀφοῦ μέχρι τότε ἦταν ἀσυναγώνιστος στὶς πονηριὲς τοῦ διαβόλου. Ἡ Ἰουστίνη ἦταν ὅμως χριστιανὴ καὶ πολὺ καλὰ νουθετημένη ἀπὸ τὸν διάκονο τῆς Ἀντιόχειας Πραύλιο καὶ ζοῦσε πολὺ κοντὰ στὸ Χριστὸ τὴν μυστηριακὴ ζωὴ τῆς σωτηρίας. Ἔτσι μὲ τὴν δύναμη τοῦ Ἰησοῦ ἡ Ἰουστίνη μὲ πολλὴ προσευχὴ καὶ θάρρος, ἄρχισε νὰ νικάει τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς ἐπιθυμίες τῶν μαγειῶν τοῦ Κυπριανοῦ. Ὁ Κυπριανὸς ἔστειλε μὲ περισσὴ ὑπομονὴ πολλὰ δαιμόνια ἰσχυρὰ χωρὶς νὰ πετύχει τίποτε.

Ἡ Ἰουστίνη μὲ τὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ καὶ τὸν καθαρὸ βίο της, νικοῦσε ὅλα τὰ μαγικά. Τότε ὁ διάβολος μὴ ξέροντας τί ἄλλο νὰ κάνει μεταμορφώθηκε σὲ δῆθεν μοναχὴ καὶ πῆγε στὸ σπίτι τῆς Ἰουστίνης καὶ προσπάθησε μὲ δολιότητα νὰ νικήσει τὴν Ἰουστίνη. Τότε ἐκείνη κατάλαβε τί εἶχε ἀπενάντί της καὶ μὲ τὸν Τίμιο Σταυρὸ κυνήγησε τὸν δαίμονα.

Μὴν ἀντέχοντας πιὰ τὴν ἀποτυχία τοῦ ὁ Κυπριανός, ζήτησε νὰ μάθει γιὰ τὴν Ἰουστίνη. Τότε κατάλαβε τὴν κατάντια τῆς περίπτωσής του καὶ ἔτσι παίρνει τὴν ἀπόφαση νὰ βαφτιστεῖ χριστιανός. Τὸν βοήθησε σ᾿ αὐτή του τὴν προσπάθεια ὁ Ἱερέας τοῦ τόπου του Καικίλιος. Μάζεψε ὅλα τὰ μαγικά του βιβλία καὶ εἴδωλα καὶ τὰ ἔκαψε ἐνώπιον τοῦ Ἐπισκόπου.

35 χρόνων στὴν ἡλικία του ἦταν ὅταν ἔγιναν ὅλα αὐτά. Μοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του καὶ στὴν πορεία ἀξιώθηκε ναγίνει καὶ Ἱερέας καὶ μάλιστα τόσο πολὺ τὸν ἀγάπησε ὁ κόσμος γιὰ τὸ ἱεραποστολικό του ἔργο ποὺ ὅταν χήρεψε ὁ θρόνος τοῦ Ἐπισκόπου Δονάτου στὴν Καρχηδόνα τὸν διαδέχθηκε ὁ Κυπριανός. Ἀξιώθηκε νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μαζί με τὴν Ἰουστίνη ποὺ τόσο πολέμησε ἀλλὰ στάθηκε ἡ μεγάλη αἰτία γιὰ τὴν Ἁγιωσύνη του.

ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΙΑΣΩΝΑΣ ΚΑΙ ΣΩΣΙΠΑΤΡΟΣ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ἔγιναν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ γνήσιοι μαθητὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Αὐτοὶ οἱ δυὸ Ἀπόστολοι ἦλθαν στὴν Κέρκυρα νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο, ὅταν βασιλιὰς στὸ νησὶ ἦταν ὁ Κερκυλλῖνος. Ἀφοῦ ἀγανάκτησε ὁ βασιλιὰς βλέποντας τοὺς Κερκυραίους νὰ πιστεύουν στὸν Χριστὸ ἀπὸ τοὺς δυὸ ἀποστόλους, τοὺς ἔκλεισε στὴ φυλακὴ καὶ ἄρχισε νὰ τοὺς βασανίζει. Ζήτησε δὲ καὶ βοήθεια ἀπὸ ὀνομαστὸ μάγο τοῦ νησιοῦ, ὁ ὁποῖος γιὰ νὰ τοῦ δείξει τὴ δύναμή του πρόσταξε καὶ ἔφεραν μπροστά του ἕνα ζευγάρι βόδια, ἄροτρο καὶ σιτάρι. Τότε ἐκεῖνος ἔσπειρε τὸ σιτάρι καὶ ὄργωσε τὸν ἀγρὸ καὶ μὲ τὴ μαγεία του ἀμέσως βλάστησε ὁ ἀγρὸς καὶ ἦλθαν τὰ σπαρτὰ νὰ ἦταν ἕτοιμα πρὸς θερισμό.

Ὁ μάγος ἀφοῦ θέρισε τὸν χρυσὸ ἀπὸ τὰ σπαρτὰ ἀγρό, μετέφερε τὸν καρπὸ στὸν μύλο παρουσία τοῦ βασιλιᾶ καὶ ἄλεσε καὶ ζύμωσε ψωμὶ ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔφαγε ὁ Καρκυλλῖνος καὶ φώναξε ἀπὸ τὸν θαυμασμὸ πρὸς τὸ πλῆθος ποὺ κάλεσε νὰ δεῖ τὴν φαντασία τοῦ μάγου: «Ὁρίστε ἡ δύναμη τοῦ Δία, γιατί ἀκολουθεῖτε τοὺς χριστιανούς;» Φουσκωμένος ὁ μάγος ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειά του, ζήτησε ἀπὸ τὸ βασιλιὰ νὰ φέρουν μπροστὰ τοὺς δυὸ Ἁγίους. Ὁ βασιλιὰς ὑπάκουσε καὶ τοὺς ἔφερε. Οἱ Ἅγιοι μόλις εἶδαν τὸν μάγο ἀποκρίθηκαν: «Αὐτὸς εἶναι βασιλιὰ ὁ μάγος ποὺ σὲ μιὰ ὥρα ἔσπειρε, θέρισε καὶ κατὰ φαντασία ἔφτιαξε τὸ ψωμὶ ποὺ φάγατε;», «Ναί, αὐτὸς εἶναι», ἀπάντησε ὁ Κερκυλλῖνος. Τότε οἱ Ἅγιοι λυπήθηκαν καὶ εἶπαν: «Πλησίασε μάγε τὸ τέλος σου. Μετάνιωσε καὶ ὁ Θεὸς θὰ σὲ συγχωρήσει».

Τοὐναντίον ὁ μάγος γιὰ νὰ δείξει τὴ δύναμή του, στάθηκε σὲ ψηλὸ μέρος καὶ ἄρχισε νὰ σφυρίζει ποικιλότροπα. Τότε ἄρχισαν τὰ ἄλογα, ζῶα ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ νὰ σκιρτοῦν, τὰ φυτά, οἱ πέτρες κινοῦνταν καὶ φαινόταν σὲ ὅσους ἔβλεπαν σὰν νὰ τυμπανίζουν καὶ ἄλλα τέτοια ποὺ δημιουργοῦσαν ἔκπληξη στοὺς παρευρισκομένους. Πλησίασε τότε ὁ Ἰάσωναςτον μάγο καὶ τοῦ εἶπε: «Πονηρὲ τί ἄλλο ἔχεις νὰ ἐπιδείξεις;» καὶ ὁ μάγος ἀπάντησε: «Ἐσεῖς πρέπει τώρα νὰ δείξετε νὰ δεῖ τὸ πλῆθος τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ σας».

Ἅπλωσε τότε τὸ χέρι του ὁ Ἰάσωνας στὸν ὦμο του λέγοντάς του: «Ὁ Κύριος νὰ ἀφανίσει τὶς πονηρίες σου ἀπὸ τὴν ὥρα αὐτὴ καὶ νὰ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ σῶμα σου τὴν ψυχή σου καθὼς καὶ τὴν ὕπαρξή σου ἀπὸ τὴ γῆ τῶν ζώντων». Ἀμέσως μετὰ ἀπὸ τὸ λόγο ὁ μάγος ξεψύχησε καὶ ἔγινε σὰν μάρμαρο ὄρθιο μοιάζοντας σὰν ἀνδριάντας. Τὸ πλῆθος σάστισε καὶ φώναξε: «Μέγας ὁ Θεὸς τοῦ Ἰάσωνα καὶ Σωσιπάτρου», πιστεύοντας ὅλοι στὸν Ἰησοῦ ἀκόμη καὶ ἡ κόρη τοῦ βασιλιᾶ ἡ μετέπειτα Ἁγία Κέρκυρα.

                                     ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ .

ΤΟ 1669 ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΚΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ὁποῖος γιὰ ἄγνωστες αἰτίες μέχρι σήμερα, οἱ Τοῦρκοι τὸν ἐτούρκεψαν μὲ μαγεῖες καὶ μαγγανεῖες καὶ τὸν τρέλαναν. Μετὰ ἀπὸ λίγο χρόνο ὅμως, ὅταν πέρασαν οἱ ἐπήρρειες τοῦ διαβόλου ἀντιλήφθηκε ὅτι φόραγε σαρίκι. Μετανιωμένος παραδόθηκε σὲ μαρτύρια καὶ ὁ Ἅγιος Θεὸς τὸν ἁγίασε.

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΥΚΕΩΤΗΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΥΤΟΣ ΕΖΗΣΕ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ τοῦ Ἰουστινιανοῦ Α´ (527-565). Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Σύκεοι κοντὰ στὴν Γαλατία. Ἔγινε ἐπίσκοπος Ἀναστασιουπόλεως. Τὸν Ἅγιο αὐτὸν θέλησε νὰ τὸν πολεμήσει ἕνας μάγος ὀνόματι Θεόδοτος, τοῦ ὁποίου μάλιστα θεράπεσε ὁ Ἅγιος τὴν γυναίκα του ἀπὸ συνεργὸ δαίμονά του. Ἔτσι ἀφοῦ φώναξε τοὺς δαίμονες, τοὺς ἔστειλε νὰ φονεύσουν τὸν Ἅγιο. Οἱ δαίμονες ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ πλησιάσουν περίμεναν νὰ κοιμηθεῖ γιὰ νὰ τοῦ ἐπιτεθοῦν. Μόλις κοιμήθηκε ὁ Ἅγιος κίνησαν ἐναντίον του. Δὲν μποροῦσαν ὅμως γιατὶ Ἅγιοι ἄγγελοι φύλαγαν τὸν Ἅγιο καὶ γιατὶ κάθε φορὰ ποὺ τὸν πλησίαζαν καίγονταν. Ἔτσι γύρισαν ντροπιασμένοι στὸν μάγο Θεόδοτο ἀπολογούμενοι μὲ τὰ λόγια αὐτά: «Ἐμεῖς πολὺ περισσότερο ἀπὸ σένα Θεόδοτε θέλαμε νὰ κάνουμε τὸ κακό, ἀλλὰ κάθε φορὰ ποὺ τὸν πλησιάζαμε ἡ ἀναπνοή του γινότανε φωτιὰ καὶ μᾶς ἔκαιγε».

Ἀπελπισμένος ὁ μάγος κατασκεύασε φαρμακεῖες τότε καὶ τὶς ἀνάμιξε μὲ ψάρι καὶ ἔπεισε τὸν Ἅγιο νὰ τὸ φάει. Ὁ Ἅγιος ἀφοῦ σταύρωσε τὸ φαγητό του, κάθε κακὸ ἀκυρώθηκε καὶ δὲν ἔπαθε τίποτε. Ὁ Θεόδοτος βλέποντας καὶ αὐτὸ ἦλθε μετανιωμένος καὶ ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Ἁγίου, ζητώντας συγχώρεση καὶ νὰ ἀξιωθεῖ νὰ δεχθεῖ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα τῶν χριστιανῶν. Ὁ Ἅγιος καθάρισε μὲ ἀγάπη ἀπὸ τὴν ἀνομία τὸν Θεόδοτο καὶ μὲ νηστίες καὶ ἐλεημοσύνες καὶ ἀφοῦ προέτρεψε νὰ ζητήσει συγνώμη γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, τὰ ζῶα, τὴ φύση ὅπου ἔδεσε μὲ τὴν τέχνη τῆς μαγείας, τὸν βάφτισε στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδας.

ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ

ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΓΡΑΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ γιὰ τὸν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν! Ἀναφορικὰ μόνο θὰ ποῦμε, ὅτι ὅταν ἔφτασε στὴν Κύπρο καὶ κατήχησε τὸν Ἀνθύπατο Σέργιο Παύλιο, συνάντησε μεγάλο φθόνο καὶ κακουργία ἀπὸ τὸν μάγο Ἐλύμα ὁ ὁποῖος ἐμπόδιζε τὸ ἔργο του. Τότε ὁ θεῖος Παῦλος τὸν ἐπιτίμησε καὶ ὁ Ἐλύμας τυφλώθηκε. Ἐπίσης τὰ ἑπτὰ ἀδέλφια παιδιὰ τοῦ Ἑβραίου Ἀρχιερέα Σκευᾶ, ποὺ ἀσχολοῦνταν μὲ τὴ μαγεία προσπάθησαν νὰ χρησιμοποιήσουν τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἔλεγαν σὲ ἄρρωστους ἀπὸ τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα: «Σᾶς ξορκίζουμε στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸν ὁποῖο κηρύττει ὁ Παῦλος κ.λπ. κ.λπ.». Τότε ὁ διάβολος ἀποκρίθηκε: «Τὸν Ἰησοῦ τὸν γνωρίζω καὶ τὸν Παῦλο τὸν ξέρω καλά, ἀλλὰ ἐσεῖς ποιοὶ εἶσθε;» καὶ τότε δαιμονισμένος ποὺ εἶχε τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα μέσα του ὄρμηξε πάνω τους καὶ τὸν βασάνισε. Ἀκόμη ἡ μάντισσα τῶν Φιλίππων, ποὺ εἶχε μέσα της τὸ Πνεῦμα τοῦ Πύθωνος καὶ ὅταν ἐπισκέφθηκαν ἀπὸ πίσω τους καὶ φώναξε: «Νά οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Νὰ τοὺς ἀκοῦτε». Τότε ὁ Παῦλος κατάλαβε ὅτι ὁ διάβολος ἤθελε ἐκ δεξιῶν νὰ παγιδέψει τοὺς Ἀποστόλους, στράφηκε ἐναντίον της καὶ ἐπιτίμησε τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα ποὺ εἶχε μέσα της: «Σὲ διατάζω στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ βγεῖς ἀπὸ μέσα της πονηρέ» καὶ τὸ πνεῦμα βγῆκε ἀμέσως ταπεινωμένο ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ στὸν Παῦλο.

 

Άγιος Λουκάς Κριμαίας προς την Κοίμηση της Παναγίας

Τον καθένα από μας τον βασανίζει το ερώτημα: τι θα γίνει με μας και τι μας περιμένει μετά το θάνατο; Μία σαφή απάντηση σ' αυτό το ερώτημα μόνοι μας δεν μπορούμε να την βρούμε. Αλλά η Αγία Γραφή και πρώτα απ' όλα ο λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μας αποκαλύπτουν αυτό το μυστικό.
Μας το αποκαλύπτουν επίσης το απολυτίκιο και το κοντάκιο της μεγάλης αυτής γιορτής της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου και οι εκκλησιαστικοί ύμνοι που ψάλλονται σ' αυτή τη γιορτή.

Θέλω όλοι σας να καταλάβετε, γιατί ο θάνατος της Υπεραγίας Θεοτόκου και Παρθένου Μαρίας λέγεται Κοίμησή της. Ο μέγας απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος στο 20ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως μιλάει για τον πρώτο και το δεύτερο θάνατο. Ο πρώτος μόνο θάνατος, ο οποίος είναι αναπόφευκτος για όλους τους ανθρώπους, περιμένει και τους αγίους και τους δικαίους. Αλλά ο δεύτερος, ο φοβερός και αιώνιος θάνατος, περιμένει τους μεγάλους και αμετανόητους αμαρτωλούς, οι οποίοι αρνήθηκαν την αγάπη και την δικαιοσύνη του Θεού και είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται αιωνίως σε κοινωνία με το διάβολο και τους αγγέλους του.

Στο Ευαγγέλιο του ίδιου μεγάλου αποστόλου και ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου διαβάζουμε τα λόγια του Χριστού, τα οποία είναι πολύ στενά συνδεδεμένα με όσα γράφει η Αποκάλυψη: «αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ίωάν. 5, 24).

Το ακούτε, το καταλαβαίνετε; Νομίζω ότι ακόμα και θα πρέπει να σας κινήσει την περιέργεια το γεγονός ότι όλοι όσοι υπακούουν στο λόγο του Χριστού και πιστεύουν στον Ουράνιο Πατέρα του, ο οποίος τον έστειλε, αμέσως μετά το θάνατο τους θα περάσουν στην αιώνια ζωή. Δεν υπάρχει λόγος να δικαστούν αυτοί που έχουν ζωντανή πίστη στο Θεό και υπακούουν στις εντολές του.

Και στους μεγάλους δώδεκα αποστόλους είπε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός: «αμήν λέγω υμίν ότι υμείς οι ακολουθήσαντές μοι, εν τη παλιγγενεσία, όταν καθίση ο Υιός του ανθρώπου επί θρόνου δόξης αυτού, καθίσεσθε και υμείς επί δώδεκα θρόνους κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ» (Ματθ. 19, 28).

Δικαστές και κατήγοροι θα είναι κατά την Φοβερά Κρίση του Θεού οι Απόστολοι του Χριστού και, βεβαίως, είναι τελείως αδύνατο να φανταστούμε να δικάζονται η Υπεραγία Θεοτόκος και Αειπάρθενος Μαρία, ο Βαπτιστής του Κυρίου Ιωάννης, οι μεγάλοι προφήτες του Θεού, ο Ηλίας και ο Ενώχ τους οποίους ζωντανούς τους πήρε ο Θεός στον Ουρανό, όλο το αμέτρητο πλήθος των μαρτύρων του Χριστού, οι δοξασμένοι από τον Θεό άγιοι αρχιερείς και θαυματουργοί με επί κεφαλής τον άγιο Νικόλαο, αρχιεπίσκοπο Μύρων της Λυκίας.

Είναι αδύνατον ακόμα και να περάσει από το μυαλό μας η σκέψη πως θα δικαστούν αυτοί, οι όποιοι άκουσαν από το στόμα του Χριστού: «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν» (Λκ. 17, 21). Σ' αυτούς τους μεγάλους αγωνιστές του Χριστού, σαν σε πολύτιμους ναούς κατοικούσε το Άγιο Πνεύμα. Ακόμα και ζώντας στη γη, αυτοί βρισκόταν στην άμεση κοινωνία με τον Θεό, επειδή έτσι είπε ο Κύ¬ριος μας Ιησούς Χριστός: «Εάν τις αγαπήση με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυ¬τόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ' αυτώ ποιήσομεν» (Ίωάν. 14, 23).

Η Υπεραγία Παρθένος Μαρία υπήρξε άχραντος ναός του Σωτήρος και σ' αυτήν κατοίκησε το Άγιο Πνεύμα και από την αγιότατη μήτρα της έλαβε το ανθρώπινο σώμα ο Υιός του Θεού, ο Οποίος κατέβηκε από τους Ουρανούς. Γι' αυτό ο σωματικός της θάνατος δεν ήταν θάνατος αλλά Κοίμηση, δηλαδή ένα άμεσο πέρασμα από τη Βασιλεία του Θεού εντός της στη Βασιλεία των Ουρανών και την αιώνια ζωή.

Μού ήρθε τώρα στο μυαλό και κάτι καινούριο. Σ' ένα από τα προηγούμενα κηρύγματα μου σάς έλεγα, ότι έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε, ότι και το σώμα της Υπεραγίας Θεοτόκου με τη δύναμη του Θεού έγινε άφθαρτο και ανελήφθη στους ουρανούς. Αυτό μάς λέει και το κοντάκιο της μεγάλης γιορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου: «Την εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον, και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα, τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν ως γαρ ζωής Μητέρα, προς την ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον».

Προσέξτε: «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν». Σκεπτόμενοι αυτό, ας θυμηθούμε και τι γράφει η Αγία Γραφή για το θάνατο του μεγαλυτέρου προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, του Μωυσή στο 34ο κεφάλαιο του βιβλίου του Δευτερονομίου, ότι πέθανε σύμφωνα με το λόγο του Θεού στο όρος Νεβώ και τάφηκε στη γη Μωάβ. Ο τάφος του μεγάλου αυτού προφήτη έπρεπε να είναι για πάντα τόπος προσκυνήματος για όλο το λαό του Ισραήλ. Όμως στη Βίβλο διαβάζουμε, ότι: «ουκ οίδεν ουδείς την ταφήν αυτού έως της ημέρας ταύτης» (Δευτ. 34, 6). Όμως κατά τη Μεταμόρφωση του Κυρίου στο όρος Θαβώρ εμφανίστηκε ο Μωυσής στον Κύριο και Δεσπότη του τον Ιησού μαζί με τον προφήτη Ηλία, ο οποίος αρπάχτηκε ζωντανός στους ουρανούς.

Νομίζω ότι δεν θα είναι αμαρτία αν θα πούμε, ότι το σώμα του μεγάλου Μωυσή, όπως και το σώμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, με τη δύναμη του Θεού, έμεινε άφθαρτο. Γι' αυτό και ο τάφος του είναι άγνωστος.

Να σκεφτόμαστε, αδελφοί και αδελφές μου, την μακάρια Κοίμηση της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας και να θυμόμαστε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ίωάν. 5, 24). Να μας αξιώσει ο Θεός να γευθούμε και εμείς οι αμαρτωλοί τη μεγάλη αυτή χαρά, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ω η δόξα και το κράτος συν τω ανάρχω αυτού Πατρί και τω Παναγίω Αυτού Πνεύματι εις τους αιώνας. Αμήν.

Μόνο με την ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ γεμίζει η ψυχή ( Ἅγιος Πορφύριος )

«Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι’ αυτό αποτυγχάνουν.

Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους.

Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή». 

 Ἅγιος Πορφύριος

Ὁ Χριστός προσκαλεῖ τήν ἁμαρτωλήν ψυχήν μας κοντά του. ( Ἅγιος Τύχων Ζάγκορσκ )

Διατί μέ έγκατέλειψες άνθρωπε; Διατί άποστράφηκες από τόν αγαπήσαντά σε; Διατί ενώθηκε πάλιν με τον εχθρόν μου; Θυμήσου πώς κατέβηκα διά σένα από τους ούρανούς. Θυμήσου πώς έγινα σάρκα διά σένα. Θυμήσου πώς γεννήθηκα διά σένα από τήν Παρθένον. Θυμήσου πώς έγινα διά σένα βρέφος. Θυμήσου πώς ταπεινώθηκα διά σένα. Θυμήσου πως εφτώχυνα διά σένα. Θυμήσου πώς έζησα διά σένα επί της γης. Θυμήσου πώς υπέμεινα διά σένα διωγμούς. Θυμήσου πώς αποδέχτηκα διά σένα τις κακολογίες, τίς ύβρεις, τίς ατιμώσεις, τίς πληγές, τούς εμπτυσμούς, τούς κολαφισμούς, τίς κοροϊδίες καί τίς καταδίκες. Θυμήσου πώς διά σένα μετά ανόμων έλογίσθην. Θυμήσου πώς διά σένα έλαβα τόν ατιμωτικόν θάνατον. Θυμήσου πώς διά σένα ένταφιάστηκα. Κατέβηκα από τούς ούρανούς διά νά σέ ανεβάσω στούς ουρανούς. Ταπεινώθηκα διά νά σε υψώσω. Επτώχευσα διά νά σέ πλουτίσω. Ατιμάστηκα διά νά σέ δοξάσω. Πληγώθηκα διά νά σέ ζωντανέψω. Εσύ έκαμες την αμαρτίαν καί Έγώ πήρα αυτήν τήν αμαρτίαν επάνω μου. Εσύ φταις καί Εγώ εκτελέστηκα. Εσύ είσαι οφελέτης καί Εγώ έπλήρωσα τό χρέος . Εσύ καταδικάστηκες σέ θάνατον καί Εγώ πέθανα διά νά σου δώσω ζωήν. Μέ προσέλκυσε νά τό κάνω η αγάπη μου καί η ευσπλαγχνία μου. Δέν μπόρεσα νά αντέξω νά υποφέρης ευρισκόμενος σέ τόσην δυστυχίαν. Καί εσύ περιφρονείς αυτήν τήν αγάπην μου. Άντί αγάπης μού ανταποδίδεις τό μίσος. Αντί για Εμένα αγαπάς τήν αμαρτίαν. Αντί νά μέ υπηρετής λειτουργείς τά πάθη σου. Αλλά τί βρήκες σέ Μένα πού θά έπρεπε νά αποφύγης; Διατί δέν θέλεις νά έλθης σ’ Μένα; Αναζητάς καλό διά τόν εαυτόν σου; Κάθε καλό τό έχω Έγώ. Αναζητάς τήν μακαριότητα; Κάθε μακαριότητα τήν έχω Εγώ. Αναζητάς τήν ομορφιά; Τί υπάρχει πιό όμορφο από Μένα; Αναζητάς τήν ευγένειαν; Ποιός είναι πιό ευγενής από τόν Υιόν του Θεού και τήν Παρθένον; Αναζητάς αυτό πού είναι υψηλόν; Τί είναι πιό υψηλό από το Βασίλειον των Ουρανών; Αναζητάς τήν δόξαν; Ποιός είναι πιό ένδοξος από Μένα; Αναζητάς τόν πλούτον; Όλα τά πλούτη βρίσκονται σέ Μένα. Αναζητάς τήν σοφίαν; Εγώ είμαι η Σοφία του Θεού. Αναζητάς τήν φιλίαν; Ποιός είναι φιλικότερος από Μένα πού έδωσα τήν ψυχήν μου διά όλους σας; Αναζητάς τήν βοήθειαν; Ποιός μπορεί νά σέ βοηθήση εκτός από Μένα; Αναζητάς τόν ιατρόν; Ποιός μπορεί νά σέ θεραπεύση εκτός από Μένα; Αναζητάς τήν αγαλλίασιν; Ποιός θά σου την δώση εκτός από Μένα; Αναζητάς τήν παρηγοριάν μέσα στίς θλίψεις σου; Ποιός θά σέ παρηγορήση εκτός από Μένα; Αναζητάς την ησυχίαν; Σ’ έμένα θά βρής τήν ησυχίαν διά τήν ψυχήν σου. Αναζητάς τήν ειρήνην; Εγώ είμαι η ειρήνη της ψυχής. Αναζητάς την ζωήν; Εγώ έχω πηγήν ζωής.Αναζητάς τό φώς; Εγώ είμαι το Φως του κόσμου. Αναζητάς τήν αλήθειαν; Εγώ είμαι η Αλήθεια. Αναζητάς τήν οδόν; Εγώ είμαι η οδός. Αναζητάς τον οδηγόν στόν Ουρανόν; Εγώ είμαι ο πιστός οδηγός. Λοιπόν, διατί δέν θέλεις νά έλθης σέ Μένα; Δέν τολμάς νά μέ πλησιάσης; Ποιός, αλήθεια είναι πιό ευπρόσδεκτος από Μένα; Φοβάσαι νά μέ παρακαλείς; Πότε, αλήθεια, αρνήθηκα νά πραγματοποιήσω κάτι όταν Μέ παρακάλεσες μέ πίστιν; Δέν σού επιτρέπουν οι αμαρτίες σου; Όμως Εγώ πέθανα διά τούς αμαρτωλούς. Στενοχωριέσαι διά το πλήθος των αμαρτιών σου; Αλλά η ευσπλαγχνία μου είναι πιό μεγάλη. «Δεύτε πρός Με πάντες οι κοπιώτες καί πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς.» (Μτ. 11:28).

God wants only one thing from us – humility, nothing else. ( St. Paisios )

God wants only one thing from us – humility, nothing else. He only wishes to help us through His Divine grace, which He gave us through Holy Baptism, even before we do anything, before we love Him, before our exploit, because of His inexpressible goodness. His Grace helps us love the Lord, to know Him. The Lord fulfills everything —we should only have humility, so as not to hinder the Divine grace, but let it act. We prevent it from acting, when we have no humility. Only one thing opposes Divine grace — pride.

St. Paisios

Γιατί είπε ο Χριστός ότι ούτε ο Υιός δεν ξέρει το χρόνο της Δευτέρας Παρουσίας;

 

Ματθαίος 24,36 Περὶ δὲ(1) τῆς ἡμέρας ἐκείνης(2) καὶ ὥρας(3) οὐδεὶς οἶδεν, οὐδὲ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν(4), εἰ μὴ ὁ πατήρ μου μόνος(5). Ως προς δε την ημέρα εκείνη και την ώρα της δευτέρας παρουσίας κανείς δεν γνωρίζει τίποτε, ούτε οι άγγελοι των ουρανών, ει μη μόνον ο Πατήρ.

1.   (1) Ο σύνδεσμος «δε» είναι αντιθετικός. Ο Κύριος δείχνει το χρόνο της καταστροφής του ναού και της πόλης των Ιεροσολύμων στους στίχους 32-34, αρνείται όμως στον στίχο αυτό, ότι η ώρα και η ημέρα της συντέλειας του κόσμου είναι γνωστή (b).
   (2) Την γνωστή, την μεγάλη και φοβερή ημέρα της φανέρωσης του Σωτήρα (δ). Μερικοί από εκείνους, οι οποίοι άκουγαν τα λόγια του Σωτήρα θα ζούσαν, για να δουν ένα τρομακτικό παράδειγμα που πείθει για το τι είναι η κρίση του Θεού· αλλά όλοι πρέπει να θυμούνται ότι απομένει κάτι τρομακτικότερο, που αφορά στην όλη ανθρωπότητα, η χρονολογία όμως του οποίου είναι μόνο στο Θεό γνωστή (p).
   (3) Ημέρα είναι το σύνολο, ώρα είναι ένα τμήμα αυτής (b).
   (4) «Εάν οι άγγελοι οι ουράνιοι αγνοούν αυτές, πολύ περισσότερο οι άνθρωποι οι γήινοι δεν πρέπει να γνωρίζουν αυτές» (Ζιγαβηνός Ευθύμιος).
   (5) Οι κώδικες σιναϊτικός και βατικανός και κάποιοι άλλοι έχουν: ουδέ ο υιός ει μη ο πατήρ μόνος. Οποιαδήποτε και αν είναι η αυθεντική γραφή, εφ’ όσον προστίθεται η λέξη «μόνος», η έννοια του χωρίου παραμένει ούτως ή άλλως η ίδια. = «Ούτε ο υιός δεν ξέρει την ημέρα εκείνη και ώρα ως άνθρωπος· διότι ως Θεός γνωρίζει ακριβώς το ίδιο με τον Πατέρα» (Ζιγαβηνός).
   «Διότι όλα όσα έχει ο Πατέρας είναι του Υιού· και την γνώση όμως έχει της ημέρας ο Πατέρας. Και ο Υιός άρα έχει αυτήν» (Θεοφύλακτος Βουλγαρίας).
   «Διότι αν γνωρίζει καλά τον Πατέρα (ο Υιός), πώς αγνοεί την έσχατη ημέρα; Διότι κανείς δεν γνωρίζει τον Πατέρα παρά μόνο ο Υιός… Και αν το Πνεύμα το Άγιο γνωρίζει όλα τα του Θεού, πώς ο Υιός αγνοεί την ημέρα την οποία δημιούργησε; Και αν οι αιώνες από αυτόν έγιναν και οι χρόνοι, είναι φανερό ότι και η έσχατη ημέρα βρίσκεται στους αιώνες και τους χρόνους και είναι αδύνατον να την αγνοεί αυτός»
2. (Αθανάσιος Μέγας).
   «Αλλά, αν και ο ίδιος, μολονότι είναι Θεός Λόγος, έγινε και χρημάτισε άνθρωπος, ο οποίος αγνοεί αυτά που θα γίνουν σύμφωνα με τη δική του φύση και το μέτρο της ανθρωπότητας, αλλά δέχεται πολλές φορές τη γνώση με αποκάλυψη του Θεού. Και να μην απορήσεις αν καταδέχεται την μικροπρέπεια της άγνοιας. Γιατί, αν και είναι δεσπότης, ονομάζεται δούλος ως άνθρωπος, και ενώ είναι Κύριος της δόξας, ζητά δόξα από τον Πατέρα σαν να μην έχει δόξα, και ενώ ο ίδιος είναι πραγματικά η ζωή και ζωογονεί τα πάντα, λέγεται ότι αναστήθηκε με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος… τι το παράδοξο αν και αυτό που υπάρχει κατά φύση, δηλαδή το να αγνοήσει κάτι από αυτά που υπάρχουν, θεώρησε άξιο ενδεχομένως να το οικειωθεί και αυτό μαζί με τα άλλα ιδιώματα;… Σκεπτόμενοι λοιπόν σωστά, θα πούμε ότι γνωρίζει ο Υιός κατά το ότι είναι και νοείται Θεός, όσον αφορά όμως την ανθρώπινη φύση του, επειδή έγινε και άνθρωπος, δεν ψεύδεται καθόλου όταν λέει, ότι δεν γνωρίζει, και να μην αποδώσουμε το πράγμα στα ιδιώματα της θεότητας, αλλά στη μορφή του δούλου και στη δική μας πτωχεία. … Διότι δεν ήρθε και εγκαταστάθηκε σε κάποιον άνθρωπο, σύμφωνα με την ανοησία κάποιων, αλλά έγινε ο ίδιος αληθινά άνθρωπος, μαζί με το ότι είναι και από τη φύση του Θεός»
3. (Κύριλλος Αλεξανδρείας).
   Μιλά σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση στην κατάσταση της ταπείνωσης και αποδίδει στη θεία φύση και θεότητα, και κατά συνέπεια στον Πατέρα που έχει την πρωτοβουλία σε κάθε έργο της θεότητας, την εξουσία του να ορίσει την μεγάλη εκείνη ημέρα, όπως και την γνώση αυτής (δ). Προβλήθηκε το χωρίο αυτό για άρνηση του δόγματος της θεότητας του Χριστού. Καμία σημασία όμως δεν έχει αυτό, όταν κάποιος έχει την αληθινή έννοια για τις δύο φύσεις στον Χριστό που ενώθηκαν στον Θεάνθρωπο κατά τρόπο ασύγχυτο. Κατά την ανθρώπινη φύση του ο Κύριος αγνοούσε, αυτό όμως δεν είναι περισσότερο εκπληκτικό από την βεβαίωση, ότι ο Ιησούς αύξανε κατά την σοφία (Λουκ. β 52) ή είχε ψυχή που ταραζόταν και κυριευόταν από αγωνία (Ματθ. κστ 38,Μάρκ. ιδ 34,Ιω. ιβ 27,ιγ 31)(ο).
   
   Μάρκος 13,32 Περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἢ τῆς ὥρας οὐδεὶς οἶδεν(1), οὐδὲ οἱ ἄγγελοι(2) ἐν οὐρανῷ, οὐδὲ ὁ υἱός(3), εἰ μὴ ὁ πατήρ. Ως προς δε την ημέρα εκείνη ή την ώρα, κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς ούτε οι άγγελοι που είναι στον ουρανό ούτε ο Υιός, ειμή μόνον ο Πατήρ.
   (1) Τον ακριβή χρόνο, κατά τον οποίο θα συμβεί η συντέλεια του κόσμου, κανείς δεν τον γνωρίζει. Φυλάχτηκε αυτός κρυμμένος από τον Πατέρα, διότι αυτό είναι ένα από εκείνα, τα οποία ο Πατέρας «έβαλε στη δική του εξουσία» (Πραξ. α 7).
   (2) Η γνώση των αγγέλων αν και ευρεία, δεν είναι απεριόριστη (Εφεσ. γ 10,Α΄Πέτρ. α 12)(σ). «Με το να πει μεν ότι ούτε οι άγγελοι, τους έκλεισε το στόμα, ώστε να μη ζητούν να μάθουν, αυτό το οποίο εκείνοι δεν ξέρουν· με το να πει από την άλλη ούτε ο Υιός, εμποδίζει όχι μόνο να μάθουν αλλά και να ζητήσουν» (Βίκτωρ Αντιοχείας).
   (3) Πολλές προτάθηκαν ερμηνείες: Η πιο σοβαρή: Λέχθηκε αυτό όχι απόλυτα, αλλά αναφορικά με την ανθρώπινη φύση του Χριστού, τόσο μάλλον όσο και στο χωρίο αυτό, βάζει τον εαυτό του ως άνθρωπο πάνω από τους αγγέλους (b).
   Με άλλα λόγια «Ως μεν Λόγος γνωρίζει, ως άνθρωπος όμως αγνοεί· διότι του ανθρώπου είναι χαρακτηριστικό το να αγνοεί… Δεν είπε «Ούτε ο Υιός του Θεού γνωρίζει», για να μην φαίνεται η θεότητα ότι αγνοεί, αλλά απλώς είπε «Ούτε ο Υιός», ώστε η άγνοια να είναι στον Υιό που γεννήθηκε από ανθρώπους. Για αυτό και μιλώντας για τους αγγέλους, δεν είπε συνεχίζοντας, ότι ούτε το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει, αλλά σιώπησε, δείχνοντας και τα δύο αυτά, ότι δηλαδή εάν το Πνεύμα γνωρίζει, πολύ περισσότερο ο Λόγος, εφ’ όσον είναι Λόγος, γνωρίζει, από τον οποίο (Λόγο) λαμβάνει και το Πνεύμα, και ότι με το να μη μιλήσει για το Άγιο Πνεύμα, φανέρωσε ότι όσον αφορά την ανθρώπινη φύση του έλεγε, ούτε ο Υιός» (Αθανάσιος Μέγας).
   Ως Λόγος όμως γνωρίζει. «Διότι πώς θα αγνοούσε την ημέρα, αν όλα έγιναν από αυτόν και χωρίς αυτόν δεν έγινε τίποτα (Ιω. α 3); Διότι αυτός που δημιούργησε τους αιώνες είναι προφανές ότι δημιούργησε και τους χρόνους· αν όμως τους χρόνους, και την ημέρα. Πώς λοιπόν αγνοεί αυτήν που δημιούργησε;» (Βίκτωρ Αντιοχείας).
   «Διότι καθ’ όσον μεν θεωρείται άνθρωπος όπως εμείς, δεν θα μπορούσε να ξέρει αυτά που είναι στον Πατέρα· καθ’ όσον όμως είναι από τη φύση του Θεός και προέρχεται από αυτόν, γνωρίζει οπωσδήποτε και την έσχατη ημέρα, έστω και αν λέει ότι δεν γνωρίζει λόγω της ανθρώπινης φύσης του»
4. (Κύριλλος Αλεξανδρείας).
   «Δεν είναι άρα του Θεού Λόγου η άγνοια, αλλά της μορφής του δούλου, η οποία εκείνο τον καιρό τόσα ήξερε, όσα του αποκάλυψε η θεότητα που κατοικούσε μέσα του» (Κύριλλος Αλεξανδρείας).
   Αξιοσημείωτη και η εκδοχή σε σχέση με τη θεία φύση του Κυρίου που εκφράστηκε ως ακολούθως. «Ούτε ο Υιός θα γνώριζε εάν δεν είχε γνωρίσει ο Πατέρας· δηλαδή η αιτία του ότι ο Υιός γνωρίζει προέρχεται από τον Πατέρα…Η έννοια λοιπόν του χωρίου του Μάρκου είναι η εξής· Για την ημέρα εκείνη ή ώρα κανείς δεν γνωρίζει, ούτε οι άγγελοι του Θεού, αλλά ούτε και ο Υιός θα γνώριζε, εάν δεν γνώριζε ο Πατέρας· διότι από τον Πατέρα είχε δοθεί σε αυτόν η γνώση ήδη εξ’ αρχής». «Ούτε ο υιός γνωρίζει, αν δεν γνωρίζει ο πατέρας. Επειδή όμως γνωρίζει ο Πατέρας, γνωρίζει άρα και ο υιός. Διότι εγώ, λέει, και ο Πατέρας είμαστε ένα» (Ζιγαβηνός στον Ματθαίο).
   «Επειδή γνωρίζει ο Πατέρας, και ο Υιός εννοείται ότι γνωρίζει, η σοφία του Πατέρα, η οποία έχει όλα τα του Πατέρα εκτός από το να είναι αυτό το ίδιο, δηλαδή Πατέρας» (Βίκτωρ Αντιοχείας).
   Αρκετά έξυπνη και η επόμενη: «Θέλοντας ο Κύριος να εμποδίσει τους μαθητές από το να ρωτάνε για την ημέρα εκείνη και την ώρα, λέει, ότι ούτε οι άγγελοι, ούτε ο υιός γνωρίζει. Διότι αν έλεγε ότι Γνωρίζω μεν, αλλά δεν θέλω να σας αποκαλύψω, θα τους λυπούσε. Τώρα όμως ενεργεί σοφότερα και εμποδίζει αυτούς τελείως από το να ζητούν να μάθουν και να τον ενοχλούν, με το να πει ότι Ούτε οι άγγελοι, ούτε εγώ γνωρίζω. Από ένα παράδειγμα λοιπόν θα κατανοήσεις το λεγόμενο. Πολλές φορές μικρά παιδιά βλέπουν τους πατέρες τους να κρατούν κάτι στα χέρια, και ζητούν αυτό. Οι πατέρες όμως δεν θέλουν να το δώσουν. Επειδή όμως τα παιδιά κλαίνε μιας και δεν παίρνουν, στο τέλος λοιπόν οι πατέρες κρύβουν εκείνο που κρατούν, και δείχνοντας τα χέρια άδεια στα παιδιά, τα σταματούν από το κλάμα. Έτσι και ο Κύριος, συμπεριφερόμενος σαν σε παιδιά στους Αποστόλους, απέκρυψε την ημέρα. Διότι αν έλεγε ότι γνωρίζω μεν, αλλά δεν λέω, θα λυπούνταν, επειδή δεν θα μάθαιναν από αυτόν» (Θεοφύλακτος).
   Η ερμηνεία αυτή συγκρούεται κάπως με την απόλυτη ειλικρίνεια και φιλαλήθεια του Κυρίου. Υπέρ της πρώτης ερμηνείας συνηγορεί και το ότι ιδιαίτερα στο ευαγγέλιο αυτό παρουσιάζεται η όλη θρησκευτική και ηθική ζωή του Ιησού κάτω από τους ανθρώπινους όρους εξάρτησης από τον Θεό ως Πατέρα του. Ο περιορισμός λοιπόν στη γνώση ήταν μόνο ένα μέρος του μεγαλύτερου περιορισμού και της κένωσης, τα οποία υπονοεί η ενανθρώπηση του Λόγου. Εξαιτίας αυτού λοιπόν υποτάχτηκε ο Κύριος και στους συνηθισμένους νόμους της αύξησης -της φυσικής, διανοητικής και ηθικής- για την οποία μιλά η Κ.Δ. (Λουκ β 40,52,Εβρ. ε 8).
   Σε αυτού του είδους λοιπόν την άγνοια, που αποδίδεται στον Κύριο, δεν υπάρχει τίποτα το ασυμβίβαστο με την απόλυτη αναμαρτησία του. Υπάρχει πλήθος πραγμάτων αδιάφορων ηθικά, η γνώση ή η άγνοια των οποίων ούτε καλύτερους ούτε χειρότερους μας κάνει από ηθική άποψη. Το να υποκείμεθα λοιπόν σε μια τέτοια άγνοια, είναι όρος φύσης πλήρως ανθρώπινης (σ).
   
   (Υπομνήματα Π.Ν. Τρεμπέλα στον Ματθαίο και Μάρκο)