Humility is a Prerequisite for True Prayer ( Saint Theophan the Recluse )

  "Our soul is made to live in the mountainous world of God."

Saint Theophan says that "Before we can make the soul appeal to God ..., it first must be made to turn everything to the glory of God; to attribute to Him our every activity, large and small. He advises us that whenever we begin something we should say, "O Lord bless us." Then on completing any task we should say, "Glory to Thee O Lord." We do this not just with our tongue but from our heart with real feeling. When we fall into any kind of sin we should say, "Lord have mercy on me a sinner." He says, "do this as often as possible, always trying in every way to be sure that each appeal comes from the heart.... and this persistent repetition will end by forming in you the habit of conscious conversation with God."

This act of continually humbling ourselves by calling on our Creator places us in submission hearing to repress our proud ego.

Elder Paisios expresses the kind of humility needs when he says that we can pray for others with contrition "only if one considers, from humble-mindedness, that one is the cause of everything that befalls one's neighbor."

We also need to pray for our enemies, for those who hate us. Jesus says, But I say to you, love your enemies, bless those who curse you, do good to those who hate you, and pray for those who spitefully use you and persecute you, that you may be sons of your Father in heaven; for He makes His sun rise on the evil and on the good, and sends rain on the just and on the unjust. (Matt 5:44-45) Whenever we find our selves judging or condemning another person it is an act of pride. We should immediately do as Jesus commands and pray for that person.

Saint Theophan says,
"Our soul is made to live in the mountainous world of God. That is where it should always dwell, both in thought and in heart. But the weight of worldly thoughts and passions attracts it and draws it downwards."

Prayer demands a pure heart - one that is free of hatred, feelings of guilt from sin, and all forms of pride.

Quotes from The Path of Prayer by Saint Theophan the Recluse pp.13 - 19.

Θαύμα της Αγίας Μαρκέλλας

H ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΜΟΥ. ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΣΕ
ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΥΠΝΟΥ (ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΑΝ ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ Η ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΜΙΣΟ ΚΟΙΜΗΣΜΕΝΟΣ), ΑΚΟΥΓΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΜΙΚΡΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ:
ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ, ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ. ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ.
ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΠΩΣ ΘΑ ΟΝΟΜΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΟΤΑΝ ΒΑΠΤΙΣΤΕΙ.
ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΜΕ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΤΡΟΠΟ ΟΤΙ ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.
ΕΠΕΙΔΗ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΙ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΒΑΘΜΟ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΗΜΑΔΙ -ΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΗΘΕΛΕ- ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ ΑΝ ΙΣΧΥΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΟΠΤΕΥΟΜΟΥΝ.
ΣΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΣΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ 5 ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ ΤΩΡΑ.
ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΣΤΟ ΔΕΞΙ ΦΡΥΔΙ, ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ.
ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΑ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΚΡΥΩΣΑ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑ ΔΙΟΤΙ ΕΧΩ ΧΡΟΝΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΟΜΩΣ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΒΕΛΤΙΩΝΟΤΑΝ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΕΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗ ΘΑΛΛΑΣΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ.
ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΠΑΛΙ ΥΠΗΡΧΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ Κ.Β. ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ (ΤΣΑΠΙΣΜΑ, ΠΟΤΙΣΜΑ ΚΤΛ).
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΙΧΑ ΠΟΝΟ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΑΥΞΑΝΟΤΑΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.
ΕΓΩ ΑΡΧΙΣΑ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΕΝΤΟΝΟΣ.
ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΚΑΘΑΡΙΖΑ ΤΑ ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΕΝΙΩΣΑ ΤΕΤΟΙΟΝ ΠΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΙΩΣΕΙ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.
ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ.
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΤΡΕΧΑΝ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑ ΑΛΛΟ ΓΟΝΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΠΡΟΤΙΜΑΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΠΟΝΑΩ.
ΜΠΗΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ Γ.
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΛΙΓΩΝ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑ ΑΛΛΟ. ΛΕΩ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ.
ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΕΞΗΣ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ: ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΠΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΝΙΩΘΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΝΤΑΣΗ.
ΕΓΩ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡ ΠΑΙΣΙΟ (ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΚΥΡΗΧΘΕΙ) Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ.
Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΑΛΑΛΑΜΠΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ. ΤΟΤΕ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΟΡΑΤΩΣ ΤΟ ΘΑΥΜΑ.
Η ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΤΟ ΕΞΗΣ ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ: ΜΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΙΣΙΟ, ΠΡΟΣΕΥΧΗΣΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΗΔΗ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ.
ΟΠΟΤΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ.
ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΔΟΝΟΥΝΤΑΙ (ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ-ΠΡΟΣΕΞΤΕ). Η ΔΟΝΗΣΗ ΑΥΤΗ ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ , ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΩΣΩ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ , ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΑΛΩΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΟΧΕΤΕΥΕΤΑΙ ΡΕΥΜΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΙΣΧΥΟΣ ΤΕΤΟΙΟ ΩΣΤΕ ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΕ ΕΝΑ ΗΛΕΚΡΙΚΟ ΓΕΡΑΝΟ ΝΑ ΑΠΟΚΤΟΥΣΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΙ ΒΟΥΝΟ.
ΕΠΙΣΗΣ ΕΝΙΩΣΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙ Η ΙΣΧΥΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΙΣΘΑΝΟΜΟΥΝ ΝΑ ΞΑΛΑΦΡΩΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΙΓΑ,ΣΙΓΑ. ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΟΔΗΓΑΕΙ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΧΩ ΣΑΝ ΑΓΙΟ ΠΡΟΣΤΑΤΗ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΜΙΑ ΑΓΓΑΛΙΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ.
ΑΦΟΥ ΕΦΑΓΑ ΚΑΤΙ, ΕΚΑΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ. ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΗΚΑ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΤΕΛΕΙΩΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ.
ΛΕΩ ΝΟΜΙΖΩ ΓΙΑΤΙ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΙΣΧΥΡΙΣΤΕΙ ΟΤΙ ΚΟΙΜΑΤΑΙ, ΔΙΟΤΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ.
ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΕΔΙΝΕ ΕΝΤΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟ ΠΩΣ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΥΑΣΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ. ΜΟΝΟ ΠΟΥ Ο ΑΡΧΙΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΗΤΑΝ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ Η ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ.
ΠΡΙΝ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΑΚΟΥΣΑ ΤΑ ΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ:
EIXE ΕΙΧΕ ΑΙΜΑΤΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ, ΤΟΝ ΣΩΣΑΜΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΕ.
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ, ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ. ΕΚΕΙ ΣΙΓΟΥΡΕΥΤΗΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΩΣ, ΑΦΟΥ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΔΩΣΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ.
ΜΕΤΑ ΕΥΘΥΣ ΞΥΠΝΗΣΑ ΚΑΙ ΕΝΙΩΣΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ - ΕΝΑΝ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΗΧΟ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΞΥΠΝΙΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙΠΟΤΑ, ΣΙΩΠΗ.
ΠΗΓΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΣΕ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟ, ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ, ΠΗΓΑ ΣΕ ΩΤΟΡΙΝΟΛΑΡΙΓΓΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΒΡΗΚΕ ΤΑ ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑΣ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ 10 ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.
ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΛΟΙΠΩΝ ΩΣ ΕΚ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ (29-6-13).
ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΑΞΟΝΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΝΑ ΕΙΔΟΥΣ ΑΙΜΑΤΩΜΑ Η ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
ΔΟΞΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ, ΟΜΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ ΤΡΙΑΔΑ.
Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΜΗΝ

Άγγελοι: οι θεριστές του Θεού. (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Στην παραβολή του σπορέως ο Κύριος Ιησούς εξηγεί: «το χωράφι είναι ο κόσμος, ο καλός σπόρος είναι όσοι ανήκουν στη βασιλεία του Θεού. Τα ζιζάνια είναι όσοι ανήκουν στον πονηρό, ο εχθρός που τα έσπειρε είναι ο διάβολος, ο θερισμός είναι το τέλος του κόσμου και οι θεριστές είναι οι άγγελοι. Όπως λοιπόν μαζεύονται τα ζιζάνια και καίγονται στη φωτιά, έτσι θα γίνει στο τέλος του κόσμου. Θα στείλει ο Υιός του Ανθρώπου τους αγγέλους του και θα μαζέψουν από το χώρο της βασιλείας του όσους προκαλούν την πτώση των άλλων και κάνουν πράγματα αντίθετα με τον νόμο του Θεού, και θα τους ρίξουν στο καμίνι της φωτιάς· εκεί θα κλαίνε και θα τρίζουν τα δόντια τους. Τότε οι ευσεβείς θα λάμψουν σαν τον ήλιο στη βασιλεία του πατερά τους. Όποιος έχει αυτιά για ν’ ακούει ας ακούει». (Ματθ. ιγ΄ 38-43).




Προτού όμως έρθει το τέλος του κόσμου, θα έχει έρθει το τέλος πολλών από μας. Τώρα, όταν πέθανε ο φτωχός Λάζαρος, την ψυχή του την μετέφεραν οι άγγελοι στους κόλπους του Αβραάμ· όταν όμως πέθανε ο άσπλαχνος πλούσιος, πήγε στην κόλαση (βλ. Λουκ. ιστ’ 19-23). Γι’ αυτό, άνθρωπε, να θυμάσαι πως για σένα το τέλος του κόσμου θα είναι το τέλος το δικό σου. Στο θάνατό σου θα σε θερίσουν είτε οι άγγελοι, είτε οι πονηροί δαίμονες. Είναι καλό να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στο έλεος του Θεού. Το να εμπιστεύεσαι όμως το Θεό και να εξακολουθείς ν’ αμαρτάνεις χωρίς να μετανοείς, είναι σα να εμπαίζεις το Θεό. Άκου τι λέει ο Σωτήρας μας: «ούτω λέγω υμίν, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ένί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. ιε’ 10).


Αλίμονο σ’ εκείνους που πεθαίνουν στην αμαρτία, χωρίς να μετανοήσουν. Ο μεγάλος απόστολος κάνει μια αυστηρή προειδοποίηση: «ο Θεός ούτε του αγγέλους δε λυπήθηκε όταν αμάρτησα, αλλά τους έριξε στα τάρταρα όπου φυλάγονται δέσμιοι στο σκοτάδι περιμένοντας την τελική κρίση. Ούτε τον αρχαίο κόσμο δεν λυπήθηκε, έναν κόσμο που ήταν γεμάτος από ασεβείς, αλλά έφερε τον κατακλυσμό· μονό τον Νώε τον κήρυκα της δικαιοσύνης, τον άφησε να σωθεί με άλλους εφτά. Και καταδίκασε σε καταστροφή τις πόλεις Σόδομα και Γόμορρα και τις έκανε στάχτη· κι αυτό, για να παραδειγματίζονται όσοι στο μέλλον δεν σέβονται το Θεό…» (Β΄ Πέτρ. β΄ 4-6). Πολύ περισσότερο δε θα λυπηθεί εκείνους που είναι χριστιανοί κατ’ όνομα, αλλά στην πραγματικότητα είναι με λόγια και με έργα υπηρέτες του πονηρού. Μπορεί κάποτε να μεταμεληθούν όπως ο Ιούδας, αλλά θα είναι πολύ αργά. «Μέλλει γαρ ο υιός του ανθρώπου έρχεσθαι εν τη δόξη του πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε αποδώσει εκάστω κατά την πράξιν αυτού» (Ματθ. ιστ’26).


Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού


Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού θα είναι πολύ ένδοξος αλλά και πολύ δραματική. Στην πρώτη έλευσή Του εμφανίστηκε ένα πλήθος αγγέλων στους ποιμένες της Βηθλεέμ. Στη δεύτερη έλευσή Του θα Τον συνοδεύουν όλοι οι άγιοι άγγελοί Του. «Και θα στείλει τους αγγέλους του να σαλπίσουν δυνατά και να συνάξουν τους εκλεκτούς του από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, από το ένα άκρο του κόσμου ως το άλλο». (Ματθ. κδ΄ 31). «Τότε οι ευσεβείς θα λάμψουν σαν τον ήλιο στη βασιλεία του πατερά τους». (Ματθ. ιγ΄ 43). Οι άγγελοι λοιπόν θα είναι οι θεριστές στο θερισμό του Θεού.


Η μεγαλύτερη ανταμοιβή που υποσχέθηκε ο Χριστός στους εκλεκτούς και τους δίκαιους, εκείνους που έζησαν στη γη σύμφωνα με το ευαγγέλιό Του και υπόφεραν γι’ αυτό, είναι ότι θα γίνουν ισοστάσιοι με τους αγγέλους. Είπε ο ίδιος, απαντώντας στο σοφιστικό λόγο των Σαδδουκαίων: «για όσους όμως αξιωθούν να αναστηθούν από τους νεκρούς και να ζήσουν στον καινούριο κόσμο ούτε θα παντρεύονται ούτε θα παντρεύουν. Κι αυτό, γιατί δεν θα υπάρχει γι’ αυτούς θάνατος· σαν αναστημένοι άνθρωποι που θα είναι, θα είναι ίσοι με τους αγγέλους και παιδιά του Θεού». (Λουκ. κ΄ 35-36).


Όταν διαβάζουμε τα λόγια αυτά νιώθουμε να μας καταλαμβάνει ολόκληρους δέος, φόβος. Πώς μπορούμε να γίνουμε ίσοι με τους αγγέλους; Έχει γραφεί γι’ αυτούς: «Ο Θεός έστη εν συναγωγή Θεών, εν μέσω δε θεούς διακρινεί». Και λίγο παρακάτω: «θεοί έστε και υιοί Υψίστου πάντες». (Ψαλμ. πα’ 1,6).


Εδώ οι άγγελοι καλούνται θεοί όχι επειδή έχουν θεϊκή φύση, αλλά επειδή βρίσκονται σε στενή επαφή με το Θεό. Πώς μπορούν οι άνθρωποι να γίνουν ίσοι μ’ αυτούς; Να, τι λέει ο ιερός ποιητής για τους αγγέλους:


«Ωραιότητι φαιδρύνεσθε πανάγιοι, άγγελοι του Παντοκράτορος, πλησιάζοντες τη αφράστω, δόξη ακραιφνώς, και πόθω κραυγάζοντες αυτώ· Ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών» (Όρθρος, ωδή ζ’ πλ. β’ ήχου).


Πώς λοιπόν εμείς, που βλασφημούμε το Χριστό καθημερινά με τις αμαρτίες μας, θα γίνουμε ισάγγελοι, ίσοι με τους αγγέλους που δοξολογούν συνέχεια το Θεό;


Πρώτ’ απ’ όλα ο Χριστός μίλησε για τους «καταξιωθέντες»· και δεύτερο ότι αυτό θα γίνει με «την υπερβάλλουσαν της γνώσεως αγάπην» (Λουκ. κ’ 35 και Εφ. γ΄ Ί9).


Ας ταπεινωθούμε κι ας ακούσουμε τι μας λέει ό θεατής των ουρανίων μυστηρίων απόστολος: «οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Β’ Κορ. β’ 9).


Εδώ είναι το κλειδί του μυστηρίου: εκείνοι που αγαπούν το Θεό, είτε άγγελοι είναι είτε άνθρωποι, για το Θεό είναι ίσοι.


Απ’ αυτήν την άποψη ονομάζουμε τους αγγέλους πρεσβύτερους αδελφούς μας, για να τους τιμήσουμε και να προσευχηθούμε σ’ αυτούς από την κοιλάδα αυτή του κλαύθμωνος:


Άγιοι Αρχάγγελοι και Άγγελοι,
πρεσβεύσατε στο Θεό για μας τους αμαρτωλούς!

Θαύμα Οσίου Παρθενίου: Ο Άγιος σώζει μία εικοσιεξάχρονη κοπέλα από καρκίνο

 
Το θαύμα αυτό έχει σχέση με μία κοπέλα, την κ. Στρατούλα από τη Χαλκίδα που στα 26 της χρόνια, το Σεπτέμβριο τού 1996, προσβλήθηκε από καρκίνο. Να πώς μας διηγείται η ίδια τον θαυματουργικό τρόπο με τον οποίο απαλλάχτηκε από αυτόν.

Στα 26 μου χρόνια, ένα test έδειξε ότι είχα προσβληθεί από τον ίο, που αλλοιώνει τα κύτταρα έξω από τον τράχηλο. Οι γιατροί μου έκαναν κάποια επέμβαση, κόβοντας ένα κομμάτι από τον τράχηλο. Μετά από τρεις μήνες το test έδειξε ότι είχα γιατρευτεί.

Ύστερα από κάποιο διάστημα ο ιός μου ξαναχτύπησε την πόρτα. Τότε αποφάσισα να θέσω τη ζωή μου στα χέρια τού Αγίου Παρθενίου. Νήστεψα 40 ημέρες, εξομολογήθηκα, κοινώνησα και καθημερινά διάβαζα τον Παρακλητικό Κανόνα τού Αγίου.

Από την πρώτη κιόλας μέρα, είδα στον ύπνο μου τρεις φορές να εμφανίζεται και να χάνεται μπροστά μου μια τεράστια εικόνα τού Αγίου Παρθενίου. Ήταν μεγάλη σαν όλο το δωμάτιο και φωτεινή. Τότε ξυπνώντας, κατάλαβα ότι ο Άγιος με είχε ακούσει και ήταν δίπλα μου. Δεν έπαψα να είμαι και εγώ κοντά του.

Όταν ξανάκανα το test, η απάντηση ήταν αρνητική για τον ιό και είχε μείνει πια μια απλή φλεγμονή. Με δάκρυα ευχαρίστησα τον Άγιο Παρθένιο και αποφάσισα να συνεχίσω με περισσότερη πίστη τις προσευχές μου. Η επόμενη εξέταση ήταν αρνητική για κάθε κακοήθεια και δεν υπήρχε ούτε φλεγμονή. Όλα αυτά χωρίς φάρμακα, χωρίς γιατρούς, χωρίς τις επώδυνες και βασανιστικές θεραπείες για τον καρκίνο, που εφαρμόζουν οι γιατροί στις μέρες μας.

Τώρα τον έχω πάντα προστάτη μου, πάνω από το κρεβάτι μου και μία φορά την εβδομάδα ανεβαίνω στο Μοναστήρι να προσευχηθώ και να τον ευχαριστήσω. Στην προσπάθειά μου αυτή βοήθησαν οι δυο γερόντισσες μοναχές τού Μοναστηριού που με τις συμβουλές και την κατανόηση τους τόνωσαν την ψυχή μου, για να μπορώ να προσεύχομαι με περισσότερη δύναμη και με όπλισαν με υπομονή και καρτερικότητα. Τις ευχαριστώ.

Πράγματι, μας διαβεβαιώνει η γερόντισσα Μαριάμ της Ι. Μ. Μακρυμάλλης, η κ. Στρατούλα είναι τελείως καλά. Τώρα παντρεύτηκε κιόλας και δεν ξεχνά ποτέ το τάμα της. Μία φορά την εβδομάδα σε ένδειξη σεβασμού, αγάπης και ευγνωμοσύνης προς τον Άγιο, ανεβαίνει στο Μοναστήρι μας, γονατίζει μπροστά στην αγία κάρα του και τον ευχαριστεί για το μεγάλο δώρο που της έκανε.

http://agiameteora.net/

Spiritual Exercises for the Will ( St. Theophan the Recluse )

Developing the will involves training it to be oriented to the virtues––humility, meekness, patience, continence, submissiveness, helpfulness and others. This activity is primarily directed against self-will.

Saint Theophan says,
"This infirmity is healed by submission to the will of God, with denial of your own and of any other."

This includes the following:
1. Obedience to God's commandments according to each person's duty or calling.
2. Submission to the whole church rubrics or rule
3. Submission to civil order, or to family duty, for they are conduits of God's will.
4. Obeying to God's will as manifested in your fate.
5. Subjecting yourself to the spirit that is zealous to fulfill its vows.

The challenge is to determine what is possible for you to do. It is important to do everything with discernment. Each day go over all the possible opportunities and the deeds done.

Saint Theophan says,
"Those who are used to doing righteous deeds never pre-determine what they are going to do, but do always what God sends them, for everything comes from God. He reveals His own determinations to us through different occurrences... Do everything with humility and fear of God according to God's will and to His glory."

His next point is an important one. The spirit with which we do good deeds is most important.
"He who does something out of self-reliance, with boldness and audacity, out of self-gratification or man-pleasing, no matter how righteous the works may be, only fosters within himself an evil spirit of self-righteiousness, arrogance and pharisaism."

To often we find ourselves caught up in our self-directed works. We may attend a charity ball, tournament, or dinner, or serve at a soup kitchen thinking we are dong good, when in fact we are acquiescing to social norms or pressures, acting out of a human-pleasing duty, seeking recognition or simply engaging in personal pleasure.

Begin with the small acts and to ascend to what is higher, he says. "It is good to choose one outstanding virtuous work according to your character and station, and stick with it unswervingly... Everything should be done in moderation... The most reliable of all is almsgiving..."

Ref: Path to Salvation, p 250-255


http://orthodoxwayoflife.blogspot.ca/2010/02/spiritual-exercises-for-will.html

«Ουκ ένι άρσεν και θήλυ» - Η θέση της γυναίκας στη ζωή της Εκκλησίας

Η θέση της γυναίκας στη ζωή της Εκκλησίας δεν ακολούθησε τη θέση της στην κοινωνία. Η γυναίκα στην πίστη μας τιμάται στο πρόσωπο της Παναγίας στην υψηλότερη θέση που μπορούσε να πάρει ο άνθρωπος, είναι το δώρο της ανθρωπότητας στο Θεό.

Αλλά και πλήθος γυναικών θαυμάζεται και τιμάται για την αγάπη και την πίστη στο Θεό και έχει λάβει περίοπτη θέση στο χριστιανικό εορτολόγιο και στην πνευματική ζωή. Είναι πρότυπα για την Εκκλησία και τα μέλη της.

Δεν είναι η εργασία, η μόρφωση, η ομορφιά και η εμφάνιση ή η ευφυΐα με την οποία ασχολείται η πίστη μας, όταν προβάλλει τις γυναίκες. Είναι η σχέση με το Θεό, την οποία αναπτύσσουν στη ζωή τους οι γυναίκες που τιμώνται από την Εκκλησία, το κριτήριο για την ανάδειξή τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους άνδρες αγίους. Δεν ασχολείται η Εκκλησία με τα χαρίσματα ή την καταγωγή ή την κοσμική τους πρόοδο. Καταγράφει όλα αυτά, αλλά προχωρεί στη σχέση με το Θεό που δίνει άλλο νόημα στη ζωή των ανθρώπων και τους αγιάζει.

Όλα αυτά ενώ η κοινωνία επεφύλαξε στο παρελθόν ένα ρόλο κλειστό και περιορισμένο για τις γυναίκες. Τις θεωρούσε ως τις φύλακες των σπιτιών και των οικογενειών, ως αυτές που είχαν την ευθύνη για την ανατροφή των παιδιών, ως τα πρόσωπα εκείνα που έπρεπε να είναι πάντοτε υπό την σκιά των ανδρών. Γι’ αυτό και τα όποια δικαιώματα για τις γυναίκες άργησαν πολύ να δοθούν από τις ανθρώπινες κοινωνίες και σε κάποιους λαούς και κοινωνίες δεν έχουν δοθεί ακόμη.

Για την πίστη όμως υπάρχει ο περίφημος λόγος του αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτες: «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. Πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3, 28). Η διαφοροποίηση των φύλων έχει να κάνει με το ρόλο, όχι με την αξία των προσώπων έναντι του Θεού. Η σωτηρία δεν είναι για τους άνδρες μόνο. Όπως κάθε διάκριση, είτε ανάμεσα στις εθνικότητες, είτε ανάμεσα στα θρησκεύματα, είτε στην κοινωνική και ταξική καταγωγή έχει καταργηθεί, έτσι και η διάκριση ανάμεσα στα φύλα δεν μπορεί να ισχύει στην Βασιλεία του Θεού. Ο άνθρωπος δεν γίνεται πολίτης της επειδή είναι άνδρας, Ιουδαίος, ελεύθερος, αλλά κατά τη πίστη του. Δεν είναι η εξουσία και η ισχύς τα κριτήρια της αποδοχής ενός ανθρώπου από το Θεό, αλλά η ιδιότητα του προσώπου, που είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Γιατί η γυναίκα είχε αυτή τη θέση στην κοινωνία, επειδή θεωρούνταν ανίσχυρη να επιβληθεί με τις δυνάμεις της στον ανδρικό εγωισμό και ανίκανη να διοικήσει την κοινωνία και να δώσει με το δικό της τρόπο και ήθος άλλο μήνυμα στη ζωή και τον κόσμο.

Η Εκκλησία δεν μπαίνει στη λογική της συζήτησης της ικανότητας της γυναίκας να εξουσιάσει ή να διοικήσει την κοινωνία και τη ζωή. Αποκαθιστά τη γυναίκα στο πρότερον κάλλος της σχέσης με το Θεό, από το οποίο και εκείνη και ο άνδρας εξέπεσαν εξαιτίας της αμαρτίας. Και ζητά τόσο από εκείνη όσο και από τον άνδρα να οικειωθούν την πίστη που τους οδηγεί στον αληθινό Θεό, στην μεταμόρφωση του κατ’ εικόνα τους στο καθ’ ομοίωσιν και να αναλάβουν το ρόλο που μπορούν, ανάλογα με το χάρισμά τους, στη ζωή της Εκκλησίας, στη ζωή της Βασιλείας του Θεού.

Γυναίκα και άνδρας λειτουργούν ως «εις» εν Χριστώ Ιησού. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την πίστη, την εν Αγίω Πνεύματι κοινωνία και την παράθεση της ζωής τόσο του άνδρα όσο και της γυναίκας στο Χριστό.

Η πίστη συνεπάγεται την εμπιστοσύνη στο Χριστό ως τον Σωτήρα και Λυτρωτή και ως Εκείνον που αγαπά τον άνθρωπο τόσο, ώστε να σαρκωθεί, να σταυρωθεί, να αναστηθεί και να οδηγήσει την ανθρώπινη φύση στο Θεό-Πατέρα. Η πίστη δεν είναι μαγική κατάσταση. Είναι δωρεά του Θεού, αλλά και απάντηση στις αναζητήσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Ταυτόχρονα, αποτελεί επιλογή του ανθρώπου, άνδρα και γυναίκας, κίνηση αποδοχής του Θεού ως Πατέρα και απόφαση χρήσης της ελευθερίας ως υπέρβασης του εγωισμού, της αμφιβολίας, της αυτο-θεοποίησης. Με άλλο τρόπο, εξαιτίας της διαφορετικότητας των φύλων, εκφράζει την απιστία στο Θεό και την προτεραιότητα του εαυτού ο άνδρας, με άλλον η γυναίκα. Και στα δύο φύλα όμως πρυτανεύει ο εγωισμός, φανερός ή κρυφός. Και ο εγωισμός μόνο με την ταπεινότητα της πίστης θεραπεύεται.

Η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος συνεπάγεται την άρνηση του ανθρώπου να προτάξει το ήθος της εξουσίας ως αυτοσκοπό στη ζωή του και να επιλέξει την οδό της διακονίας της αγάπης μέσα από την συνάντηση με τον άλλο. Ο άλλος ας θέλει να εξουσιάζει. Αυτός που έχει εν τη καρδία του το Άγιο Πνεύμα επιλέγει την αγάπη. Και η αγάπη εκφράζεται με την καλοσύνη, τον διάλογο, τη σιωπή, την υπομονή, την ταπεινότητα. Η αγάπη εκφράζεται με την θυσία της παραίτησης από τα δικαιώματα. Η αγάπη εκφράζεται με την ασφάλεια που ο ένας μπορεί να παρέχει στον άλλο. Και αυτοί οι τρόποι δεν έχουν να κάνουν με τα φύλα, αλλά είναι στοιχεία που όλοι οι άνθρωποι καλούνται να ζήσουν. Γιατί αποτελούν δωρεές της σχέσης με το Θεό εν Αγίω Πνεύματι στη ζωή της Εκκλησίας. Μέσα στην Εκκλησία άνδρας και γυναίκα, όπως και ολόκληρος ο κόσμος βρίσκουν την αληθινή καταξίωση, η οποία δεν μένει στον παρόντα χρόνο, αλλά προχωρεί στην αιωνιότητα.

Χρειάζεται όμως και μία τρίτη κατάσταση. Είναι η εναπόθεση, η παράθεση «πάσης της ζωής ημών Χριστώ τω Θεώ». Τα δύο φύλα δεν περιορίζονται στη σχέση αναμεταξύ τους, στην από κοινού πορεία και διακονία στην οικογένεια, στην εργασία, στη δημιουργία, στη ζωή της Εκκλησίας και του κόσμου, αλλά εμπιστεύονται τη ζωή και την πορεία τους στην προοπτική της σχέσης με το Χριστό. Εμπιστεύονται, αλλά και αφήνονται στην αγάπη του Θεού. Δεν κάνουν ό,τι κάνουν για να πετύχουν κατά κόσμον, αλλά για να υπακούσουν στο θέλημα του Θεού και ταυτόχρονα να μπορούν να χαρούν τη ζωή της Βασιλείας των ουρανών. Δεν είναι οι ανθρώπινοι νόμοι, τα αστικά και άλλα δικαιώματα, τα όποια καθήκοντα του ενός έναντι του άλλου που δίνουν πλαίσια και περιγράφουν τον τρόπο της ζωής, αλλά η γνώση και η βίωση της κοινωνίας με το Χριστό και το άφημα του εαυτού και της ζωής και των δυσκολιών, της οδύνης και του κόπου σ’ Αυτόν. Και όταν χρειαστεί, ακόμη και η συγγένεια, ακόμη και τα χαρίσματα ή οι ικανότητες μπορούν να τεθούν στο περιθώριο, γιατί προηγείται η αγάπη προς το Χριστό. Και αυτός ο δρόμος μπορεί να οδηγήσει στο μαρτύριο, αλλά και στην αληθινή δόξα της κοινωνίας με το Θεό.

Γι’ αυτό και η Εκκλησία όταν τιμά τη μνήμη κάποιας ξεχωριστής γυναίκας-Αγίας θυμίζει στους πιστούς αυτή την ενότητα που υπάρχει στη ζωή της πίστης. Θυμίζει την πίστη στο Χριστό που επέδειξε η γυναίκα, την κοινωνία με το Θεό και τον συνάνθρωπο στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά και την παράθεση της ζωής της στο Χριστό που την οδηγεί στο μαρτύριο είτε του αίματος είτε της συνειδήσεως.

Και, παράλληλα, υπενθυμίζει ότι και ο Χριστός εκ γυναικός γεννήθηκε, για να μη μένει καμία αμφιβολία ότι δεν είναι η ισχύς και η εξουσία που δίνουν κατά Θεόν νόημα στη ζωή, αλλά η σχέση με τον Θεάνθρωπο. Για να αποτελεί τελικά η τιμώμενη γυναίκα πρότυπο, όχι μόνο για τις άλλες γυναίκες, αλλά και για τους άνδρες, για όλα τα μέλη του σώματος του Χριστού. Για να μπορούμε όλοι, ζώντας την ενότητα της πίστεως, την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος και την παράθεση της ζωής μας Χριστώ τω Θεώ, να βιώνουμε τη χαρά της Βασιλείας, ακόμη κι αν ο κόσμος μας βλέπει τα πράγματα αλλιώς, κατά το εγωκεντρικό του, κατά το εξουσιαστικό του, κατά το αυτορυθμιστικό του θέλημα. Η αποτυχία αυτού του θελήματος και ο θάνατος που φέρνει μας καλούν να δούμε τον άλλο δρόμο και να επιλέξουμε.

http://agiameteora.net/

The brick and the wheelchair

A young and successful executive was traveling down a neighborhood street, going a bit too fast in his new Jaguar. He was watching for kids darting out from between parked cars and slowed down when he thought he saw something. As his car passed, no children appeared. Instead, a brick smashed into the Jag's side door! He slammed on the brakes and drove the Jag back to the spot where the brick had been thrown. The angry driver then jumped out of the car, grabbed the nearest kid and pushed him up against a parked car, shouting, "What was that all about and who are you?
Just what the heck are you doing?
That's a new car and that brick you threw is going to cost a lot of money.
Why did you do it?"
The young boy was apologetic. "Please mister ... please, I'm sorry... I didn't know what else to do," he pleaded.
"I threw the brick because no one else would stop..."
With tears dripping down his face and off his chin, the youth pointed to a spot just around a parked car.
"It's my brother," he said.
"He rolled off the curb and fell out of his wheelchair and I can't lift him up."

Now sobbing, the boy asked the stunned executive, "Would you please help me get him back into his wheelchair? He's hurt and he's too heavy for me."
Moved beyond words, the driver tried to swallow the rapidly swelling lump in his throat. He hurriedly lifted the handicapped boy back into the wheelchair, then took out his fancy handkerchief and dabbed at the fresh scrapes and cuts. A quick look told him everything was going to be okay.

"Thank you and may God bless you," the grateful child told the stranger.
Too shook up for words, the man simply watched the little boy push his wheelchair-bound brother down the sidewalk toward their home. It was a long, slow walk back to the Jaguar. The damage was very noticeable, but the driver never bothered to repair the dented side door. He kept the dent there to remind him of this message: Don't go through life so fast that someone has to throw a brick at you to get your attention!

God whispers in our souls and speaks to our hearts. Sometimes when we don't have time to listen, He has to throw a brick at us.

It's our choice: Listen to the whisper ... or wait for the brick! 

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/10/the-brick-and-wheelchair.html

Prayer of the Heart for the Faithful Living in the World ( Elder Joseph of Vatopaidi )

The question is always being asked, "Is it possible for those living in the world to occupy themselves with noetic [1] prayer?" To those who ask we answer quite affirmatively, "Yes." In order to make this exhortation of ours comprehensible to those interested, but at the same time to make aware those who are unaware, we will briefly explain this, so that no one will be placed in a quandary by the various interpretations and definitions of noetic prayer that exist.

Generally speaking, prayer is the sole obligatory and indispensable occupation and virtue for all rational beings, both sentient and thinking, human and angelic. For this reason we are enjoined to the unceasing practice of the prayer [2].

Prayer is not divided dogmatically into types and methods but, according to our Fathers, every type and method of prayer is beneficial, as long as it is not of diabolic delusion and influence. The goal of this all-virtuous work is to turn and keep the mind of man on God. For this purpose our Fathers devised easier methods and simplified the prayer, so that the mind might more easily and more firmly turn to and remain in God. With the rest of the virtues other parts of man's body come into play and senses intervene, whereas in blessed prayer the mind alone is fully active; thus much effort is needed to incite the mind and to bridle it, in order that the prayer may become fruitful and acceptable. Our most holy Fathers, who loved God in the fullest, had as their chief study uniting with God and remaining continuously in Him; thus they turned all of their efforts to prayer as the most efficient means to this end.

There are other forms of prayer which are known and common to almost all Christians which we will not speak about now; rather we will limit ourselves to that which is called "noetic prayer", which we are always being asked about. It is a subject that engages the multitude of the faithful since next to nothing is known regarding it, and it is often misconstrued and described rather fantastically. The precise way of putting it into practice as well as the results of this deifying virtue, which leads from purification to sanctification, we will leave for the Fathers to tell. We paupers will only mention those things which are sufficient to clarify the matter and to convince our brethren living in the world that they need to occupy themselves with the prayer.

The Fathers call it noetic because it is done with the mind, the "nous", but they also call it "sober watchfulness" [3] which means nearly the same thing. Our Fathers describe the mind as a free and inquiring being which does not tolerate confinement and is not persuaded by that which it can't conceive on its own. Primarily for this reason they selected just a few words in a single, simple prayer, "Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me", so that the mind would not require a great effort in order to hold on to a long, protracted prayer. Secondly, they turned the mind within, to the center of our reason, where it resides motionless with the meaning of the divine invocation of the most sweet Name of our Lord Jesus, in order to experience as soon as possible the divine consolation. It is impossible, according to the Fathers, for our all-good Master, being thus called upon continuously, not to hear us, He Who desires so much the salvation of men.

Just as a natural virtue that is aspired to can only be achieved by the conducive means, so also this holy work requires some nearly indispensable rudiments: a degree of quiet; freedom from cares; avoidance of learning about and spreading the "news" of things going on, the "giving and taking" as the Fathers put it; self discipline in all things; and an overall silence which stems from these things. Moreover, I don't think this persistence and habit will be unattainable for devout people who take an interest in this holy activity. The good habit of a regular prayer time, morning and evening, always about the same time, would be a good beginning.

With surety we have emphasized perseverance as the most indispensable element in prayer. Rightly it is stressed by St. Paul, "Continue steadfastly in prayer."(Col. 4:2) In contrast to the rest of the virtues, prayer requires effort throughout our entire lifetime, and for this reason I repeat to those who are making the attempt not to feel encumbered, nor to consider the need for endurance as a failure in this sober-minded work.

In the beginning it is necessary to say the prayer in a whisper, or even louder when confronted by duress and inner resistance. When this good habit is achieved to the point that the prayer may be sustained and said with ease, then we can turn inwardly with complete outer silence. In the first part of the little book (Way of the Pilgrim) a good example is given of the initiation into the prayer. Sound persistence and effort, always with the same words of the prayer not being frequently altered, will give birth to a good habit. This will bring control of the mind, at which time the presence of Grace will be manifested.

Just as every virtue has a corresponding result, so also prayer has as a result the purification of the mind and enlightenment. It arrives at the highest and perfect good, union with God; that is to say, actual divinization (theosis). However, the Fathers also have this to say: that it lies with man to seek and strive to enter the way which leads to the city; and if by chance he doesn't arrive at the endpoint, not having kept pace for whatever reason, God will number him with those who finished. To make myself more clear, especially on the subject of prayer, I will explain how all of us Christians must strive in prayer, particularly in that which is called monological [4] or noetic prayer. If one arrives at such prayer he will find much profit.

By the presence of the Jesus Prayer man is not given over to temptation which he is expecting, because its presence is sober watchfulness and its essence is prayer; therefore "the one who watches and prays does not enter into temptation." (cf. Matt. 26:41) Further, he is not given over to darkness of mind so as to become irrational and err in his judgments and decisions. He does not fall into indolence and negligence, which are the basis of many evils. Moreover, he is not overcome by passions and indulgences where he is weak, and particularly when the causes of sin are near at hand. On the contrary his zeal and devotion increase. He becomes eager for good works. He becomes meek and forgiving. He grows from day to day in his faith and love for Christ and this inflames him towards all the virtues. We have many examples in our own day of people, and particularly of young people, who with the good habit of doing the prayer have been saved from frightful dangers, from falls into great evils, or from symptoms leading toward spiritual death.

Consequently, the prayer is a duty for each one of the faithful, of every age, nationality, and status; without regard to place, time or manner. With the prayer divine Grace becomes active and provides solutions to problems and trials which trouble the faithful, so that, according to the Scriptures, "Everyone that calls on the Lord shall be saved." (Acts 2:21)

There is no danger of delusion, as is bandied about by a few unknowledgeable people, as long as the prayer is said in a simple and humble manner. It is of the utmost importance that when the prayer is being said no image at all be portrayed in the mind; neither of our Lord Christ in any form whatever, nor of the Lady Theotokos, nor of any other person or depiction. By means of the image the mind is scattered. Likewise, by means of images the entrance for thoughts and delusions is created. The mind should remain in the meaning of the words, and with much humility the person should await divine mercy. The chance imaginations, lights, or movements, as well as noises and disturbances are unacceptable as diabolic machinations towards obstruction and deception. The manner in which Grace is manifested to initiates is by spiritual joy, by quiet and joy-producing tears, or by a peaceful and awe-inspiring fear due to the remembrance of sins, thus leading to an increase of mourning and lamentation.

Gradually Grace becomes the sense of the love of Christ, at which time the roving about of the mind ceases completely and the heart becomes so warmed in the love of Christ that it thinks it can bear no more. Still at other times one thinks and desires to remain forever exactly as one finds oneself, not seeking to see or hear anything else. All of these things, as well as various other forms of aid and comfort, are found in the initial stages by as many as try to say and maintain the prayer, in as much as it depends on them and is possible. Up to this stage, which is so simple, I think that every soul that is baptized and lives in an Orthodox manner should be able to put this into practice and to stand in this spiritual delight and joy, having at the same time the divine protection and help in all its actions and activities.

I repeat once again my exhortation to all who love God and their salvation not to put off trying this good labor and practice for the sake of the Grace and mercy which it holds out to as many as will strive a bit at this work. I say this to them for courage, that they don't hesitate or become fainthearted due to the bit of resistance or weariness which they will encounter. Contemporary elders that we have known had many disciples living in the world, men and women, married and single, who not only arrived at the beginning state but rose to higher levels through the Grace and compassion of our Christ. "It is a trifle in the eyes of the Lord to make a poor man rich." (Sir. 11:23) I think that in today's chaos of such turmoil, denial and unbelief there exists no simpler and easier spiritual practice that is feasible for almost all people, with such a multitude of benefit and opportunity for success, than this small prayer.

Whenever one is seated, moving about, or working, and if need be even in bed, and generally wherever and however one finds oneself, one can say this little prayer which contains within itself faith, confession, invocation and hope. With such little labor and insignificant effort the universal command to "pray without ceasing" (1 Thes. 5:17) is fulfilled to perfection. To whatever word of our Fathers one might turn, or even in their wonderful lives, he will encounter hardly any other virtue given so much praise or applied with such zeal and persistence, so that it alone constitutes the most powerful means of our success in Christ. It is not our intention to sing the praises of this queen of virtues, or to describe it, because whatever we might say would instead rather diminish it. Our aim is to exhort and encourage every believer in the working of the prayer. Afterwards, each person will learn from his own experience what we have said so poorly.

Press forward you who are doubtful, you who are despondent, you who are distressed, you who are in ignorance, you of little faith, and you who are suffering trials of various kinds; forward to consolation and to the solution to your problems. Our sweet Jesus Christ, our Life, has proclaimed to us that "without Me you can do nothing." (Jn. 15:5) Thus behold that, calling upon Him continuously, we are never alone; and consequently "we can and will do all things through Him." (cf Phil. 4:13) Behold the correct meaning and application of the significant saying of the Scripture, "Call upon Me in your day of trouble and I will deliver you, and you shall glorify Me." (Ps. 49(50):15) Let us call upon His all-holy Name not only "in the day of trouble" but continuously; so that our minds may be enlightened, that we might not enter into temptation. If anyone desires to step even higher where all-holy Grace will draw him, he will pass through this beginning point, and will be "spoken to" [5] regarding Him, when he arrives there.

As an epilogue to that which has been written we repeat our exhortation, or rather our encouragement, to all the faithful that it is possible and it is vital that they occupy themselves with the prayer, "Lord Jesus Christ, have mercy on me", the so-called "noetic prayer", with a sure faith that they will benefit greatly regardless of what level they may reach. The remembrance of death and a humble attitude, together with the other helpful things that we have mentioned, guarantee success through the grace of Christ, the invocation of Whom will be the aim of this virtuous occupation. Amen.


by Elder Joseph of Vatopaidi (Spiritual Child of Elder Joseph the Hesychast)
 
source :http://orthodoxinfo.com/search.aspx?q=Jesus+Prayer

“Πές του Χριστούλη να με δεχθεί” - Και ξεψύχησε. (Μιά συγκλονιστική πραγματική ιστορία)

Σύριγγα θανάτου – μετάνοια ζωῆς

 Στὸ Εὐαγγέλιο διαβάζουμε ὅτι στὸν Γολγοθὰ τὴν ὥρα τῆς σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ ἕνας ἐκ τῶν ληστῶν, ποὺ σταυρώθηκε μαζί του, εἶπε στὸν Χριστό: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. κγ´ 42). Καὶ ὁ Χριστὸς τὸν διαβεβαίωσε ὅτι ἐκείνη τὴν ἡμέρα θὰ εἰσερχόταν στὴν Βασιλεία Του.

  Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἑρμηνεύοντας αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀποκαλοῦν τὸν ληστὴ θεολόγο, ποὺ θεολόγησε ἀπὸ τὸν σταυρό, ἀναγνωρίζοντας ὅτι ὁ Χριστός, ποὺ καταδικάστηκε νὰ πεθάνη διὰ τοῦ Σταυροῦ εἶναι Θεός. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔχει μιὰ τέτοια ὁμιλία.

 Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐπαναλαμβάνεται ποικιλοτρόπως σὲ κάθε ἐποχή. Πόσοι ἄνθρωποι δὲν ὁμολογοῦν τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν προσεύχονται σὲ Αὐτόν, ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα ποὺ πεθαίνουν! Πόσοι δὲν τελειώνουν τὴν ζωή τους μὲ μετάνοια καὶ συντριβή!

  Διάβασα σὲ περιοδικὸ ὅτι ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Πατάρων Εἰρηναῖος, ποὺ ἀνήκει στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, καὶ ὑπηρετοῦσε στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρετανίας, στὸν Πρόλογο τοῦ βιβλίου του μὲ τίτλο «Λουλούδια ἀπὸ τοὺς κήπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας» ἀναγράφει ἕνα συγκλονιστικὸ περιστατικό:

«Προχθές, γυρίζοντας ἀπὸ ἕναν Ἑσπερινὸ πέρασα ἀπὸ τὴν Ὁμόνοια. Πλῆθος νέων ἦταν μαζεμένοι γύρω ἀπὸ ἕνα παιδί. Στὸ χέρι του κρατοῦσε τὴν τελευταία σύριγγα τοῦ θανάτου. Τὸν πλησίασα καὶ μὲ δακρυσμένα μάτια φώναξε: “ Βοήθεια, πεθαίνω…”. Ἔτρεξα κοντά του τὸν ἀγκάλιασα. Μὲ σπασμένη φωνὴ μοῦ εἶπε: “ Παππούλη, πεθαίνω διάβασέ μου μιὰ εὐχή“ . Γονάτισα, τοῦ διάβασα μία εὐχή. Ψέλλισε δύο λέξεις: “ πὲς τοῦ Χριστούλη νὰ μὲ δεχτεῖ” καὶ ξεψύχησε μέσα στὴν ἀγκάλη μου, ἄγνωστος μεταξὺ ἀγνώστων. Φεύγοντας, ψιθύριζα μία προσευχή. ”Χριστέ μου, μία λέξη εἶπε ὁ ληστὴς καὶ τὸν δέχτηκες στὴν βασιλεία Σου, δέξου καὶ τὴν ψυχὴ αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ σου”» (Περιοδικὸ «Ἐρῶ», Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011).

Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ εἶναι πολὺ χαρακτηριστικό. Τὸ παιδὶ αὐτό, ποὺ ἦταν πληγωμένο ἀπὸ τὴν σύγχρονη μάστιγα τῶν ναρκωτικῶν πέθανε στὸν δρόμο, ζητώντας προσευχὴ καὶ ἐπιθυμώντας νὰ τὸν δεχθῆ ὁ Χριστὸς στὴν βασιλεία Του. Ποιός ξέρει πόσα βάσανα πέρασε στὴν ζωή του, γιὰ νὰ καταλήξη στὰ ναρκωτικὰ καὶ ποιός ξέρει πόσες πληγὲς δέχθηκε ἀπὸ τὸ στενὸ καὶ εὐρύτερο κοινωνικὸ περιβάλλον καὶ ἀπὸ τοὺς ἐμπόρους τῶν ναρκωτικῶν, τοὺς ἐμπόρους τοῦ θανάτου! Καὶ ὅμως πέθανε μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν αἴτηση γιὰ τὴν Βασιλεία Του.
. Ἀλλὰ καὶ ἡ προσφορὰ τῶν Κληρικῶν εἶναι μεγάλη, ὅταν ἀνοίγουν τὴν ἀγκαλιά τους σὲ τέτοιες πληγωμένες ὑπάρξεις, ὅταν δέχωνται τὸν πόνο τῶν ἀνθρώπων, ὅταν χύνουν κάποια δάκρυα γιὰ τοὺς νέους ποὺ βασανίζονται σκληρά.

Συγκινήθηκα διαβάζοντας αὐτὸ τὸ περιστατικό, γιατί θυμήθηκα μία παρόμοια σκηνή. Κοντὰ στὴν Ὁμόνοια τῆς Ἀθήνας κάποια κοπέλα 25-30 ἐτῶν, ποὺ ἔμοιαζε μὲ 60 ἐτῶν, σκελετωμένη ἀπὸ τὰ ναρκωτικά, πονεμένη στὸ πρόσωπο, ποὺ ἦταν σκαμμένο ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὰ βάσανα, μὲ ἐκλιπαροῦσε: «Παππούλη, κάνε μιὰ προσευχὴ γιὰ μένα, γιὰ νὰ σωθῶ» καὶ μοῦ εἶπε τὸ ὄνομά της. Ἀκόμη καὶ τώρα, ὕστερα ἀπὸ χρόνια, ἔχω μέσα μου ἔντονα τὴν ἐνθύμηση τοῦ προσώπου της. Εἶναι παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀναζητοῦν τὸν Πατέρα τους, ποὺ μὲ τὸν τρόπο τους ζητοῦν ἀγάπη καὶ στοργή, τὴν ὁποία τοὺς τὴν στέρησε ἡ «ἀκοινώνητη κοινωνία».

  Ἡ ἱστορία τοῦ Γολγοθᾶ ἐπαναλαμβάνεται καὶ ὁ Χριστὸς ἐξακολουθεῖ νὰἔχη φίλους ἀπὸ τὸ πιὸ πληγωμένο μέρος τῆς κοινωνίας, ἀπὸ τοὺς «ἀνασφάλιστους»! 

http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/10/blog-post_5310.html

"Σήμερα πρέπει νὰ ψάξουμε καὶ νὰ βροῦμε νέους τρόπους ἱεραποστολῆς". ( Γεροντας Παϊσιος )

 
Βλέπω μερικοὺς γονεῖς πόσο ὑπερβολικοὶ εἶναι καὶ πόσο παράλογες ἀπαιτήσεις ἔχουν ἀπὸ τὰ παιδιά τους. Κάποιος μου ἔλεγε ὅτι ὑποχρεώνει τὰ παιδιά του νὰ ἐκκλησιάζονται κάθε Κυριακὴ καὶ τὰ χτυπάει ὅταν τοῦ ποῦν ὅτι δὲν θέλουν νὰ πᾶνε στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὰ ὅμως δὲν εἶναι σωστὰ πράγματα, γιατί μὲ τὸ ζόρι δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις τὸν ἄλλο νὰ ἁγιάσει. Ἀλλὰ καὶ μερικοὶ κληρικοὶ εἶναι ἀπόλυτοι καὶ μιλοῦν γιὰ τὸν Θεὸ μὲ ἕνα τρόπο ποὺ σὲ τρομάζει. Ἐγὼ βλέπω ὅτι ἡ σημερινὴ ἐποχὴ ἔχει ἀλλάξει καὶ ὁ ἄνθρωπος σήμερα σκέφτεται καὶ ζεῖ διαφορετικὰ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τὴν δική μας. Ἐμεῖς σὰν παιδιὰ τρώγαμε ξύλο ἀπὸ τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς μεγαλύτερούς μας. Τώρα αὐτὰ δὲν περνοῦν καὶ δὲν φέρνουν καλὸ ἀποτέλεσμα.

Κάποιος ἄλλος μου ἔλεγε ὅτι τὶς ἐλεύθερες ὧρες τοῦ μπαίνει στὰ λεωφορεῖα, κάνει σύντομο κήρυγμα καὶ μοιράζει στοὺς ἐπιβάτες θρησκευτικὰ ἔντυπα ποὺ μιλοῦν γιὰ τὴν ἐξομολόγηση. Μοῦ εἶπε ἐπίσης ὅτι ἔχει πρόβλημα μὲ τὰ παιδιά του, γιατί ντρέπονται μὲ τὴν ἱεραποστολὴ ποὺ κάνει. Τοῦ εἶπα ὅτι εἶναι καλὰ αὐτά, ἀλλὰ ὑπερβολικά,γιατί σήμερα πρέπει νὰ ψάξουμε καὶ νὰ βροῦμε νέους τρόπους ἱεραποστολῆς,ὄχι ὅπως τὴν ἐποχὴ τοῦ πολέμου ποὺ οἱ χριστιανοὶ νέοι τραγουδοῦσαν στοὺς δρόμους καὶ τὰ λεωφορεῖα χριστιανικὰ τραγούδια καὶ μοίραζαν ἔντυπα. Τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο πρέπει νὰ τὸν πλησιάσεις μὲ διαφορετικὸ τρόπο. Ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ ὁμολογεῖ τὸν Χριστὸ ὄχι μὲ λόγια, ἀλλὰ μὲ ἔργα, μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὴν ζωή του.


Οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ μάθουμε νὰ σιωποῦμε, γιατί εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνο (καὶ ἀστεῖο) νὰ ἀναγορεύουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ἄλλοτε συνηγόρους τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλοτε εἰδικοὺς στὸ νὰ ἐξηγοῦμε τὶς βουλὲς καὶ τὰ σχέδιά Του.

Ἡ Ἐκκλησία θὰ ἀνεβεῖ πάλι ἀπὸ τὶς κατακόμβες καὶ θὰ χτίσει πάλι τὴν Ἁγιά Σοφιά της

Ἡ παγκοσμιοποίηση ποὺ δὲν ἔρχεται καλπάζοντας καὶ καλλιεργεῖται μεθοδικὰ ἀπὸ κυβερνητικὰ καὶ ἐπιχειρηματικὰ στελέχη εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ σαρώσει θεσμοὺς καὶ παραδόσεις. Ἕνας θεσμὸς μόνο δὲν κινδυνεύει ἀπὸ καμιὰ παγκοσμιοποίηση καὶ αὐτὸς εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Καὶ δὲν κινδυνεύει γιατί ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς εἶναι παγκόσμια, δὲν εἶναι ἐθνική.

Τὸν ὁποιοδήποτε ἀλλοεθνῆ τὸν θεωροῦμε δυνάμει ἀδελφό μας καὶ ὅταν εἶναι βαπτισμένος εἶναι ἀδελφός μας καρδιακὸς καὶ τίποτε δὲν μᾶς χωρίσει ἀπ' αὐτόν. Πῶς ἐξηγεῖται ὅμως τὸ γεγονός μας ἡ Ἐκκλησία νὰ εὐλογεῖ τοὺς ἐθνικοὺς ἀγῶνες καὶ νὰ εὐνοεῖ τὴν ἐθνικὴ ἀπελευθέρωση; Πῶς λέμε ὅτι τὸ ἔθνος μᾶς εἶναι συνυφασμένο μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ συμπορεύεται μαζί της; Γιατί ἡ ἐθνική μας σημαία προβάλλει τὸ σύμβολο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ Σταυρό;


Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς ὅτι μία Ἐκκλησία οἰκουμενικὴ δὲν εὐνοεῖ καμία ὑποδούλωση καὶ εὐνοεῖ κάθε ἀπελευθέρωση. Ὥστε ἡ θερμὴ συμπαράσταση τῆς Ἐκκλησίας μας στοὺς ἐθνικούς μας ἀγῶνες εἶναι μία παραχώρηση πρὸς τὶς ἀνάγκες καὶ τὰ προβλήματα τοῦ λαοῦ, μία συμπαράσταση σὲ θέμα δικαιοσύνης, μία ἔξοδος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ....τὴ φύση της πρὸς βοήθεια τοῦ κόσμου.


Ἂν ἡ ἱστορία τοῦ ἔθνους μᾶς εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία, αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι τὸ ἔθνος ὑπηρέτησε τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ὑπάκουσε. Ἔγινε δηλαδὴ τὸ ἔθνος μας(σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ) ὁ κόκκος τοῦ σίτου ποὺ ἔπεσε στὴ γῆ καὶ ἀπέθανε καὶ ἔδωσεν καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. Δὲν ἔγινε δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία ἔθνος ἀλλὰ τὸ ἔθνος ἔγινε(σὲ μεγάλο βαθμὸ) Ἐκκλησία.

Δὲν μᾶς παραγγέλλει ἡ Ἐκκλησία νὰ πολεμοῦμε καὶ νὰ σκοτώνουμε τὸν εἰσβολέα, ἀλλὰ ἐμεῖς,ποὺ δὲν ἀντέχομε τὴ σκλαβιά, ἀποφασίζομε νὰ πολεμήσουμε, κι ἐπειδὴ νιώθομε πὼς ὁ ἀγώνας μᾶς εἶναι δίκαιος, ἐπικαλούμαστε τὴ βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Γι'αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μᾶς εὐλογεῖ τοὺς ἀπελευθερωτικοὺς καὶ ἀμυντικοὺς πολέμους, ποτὲ ὅμως τοὺς κατακτητικούς. Αὐτὸ τὸ κατάλαβε ἐπιτέλους καὶ τὸ Βατικανὸ καὶ ἐζήτησε ἔπειτα ἀπὸ ἑξήντα χρόνια συγγνώμην γιατί συντάχθηκε μὲ τὸν κατακτητικὸ φασισμὸ καὶ συνεργάστηκε κιόλας μαζί του.

Στὶς μέρες μας πάλι ἡ Ἐκκλησία προεξάρχει σὲ ἀγῶνες κοινωνικοὺς καὶ ἐθνικούς, ὄχι γιατί ὀρέγεται νὰ γίνει μία κοινωνικὴ ἢ ἐθνικὴ δύναμη, ἀλλὰ γιατί αὐτοὶ οἱ θεσμοὶ πολεμοῦνται καὶ κινδυνεύουν. Θὰ κάνει ὄντως κανεὶς τὴ σκέψη: ἂν οἱ θεσμοὶ αὐτοὶ ταυτίζονται μὲ τὴν Ἐκκλησία τότε δὲν κινδυνεύουν, ἂν δὲν ταυτίζονται τότε ἂς κινδυνέψουν. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δὲν νιώθει ἔτσι, ἀλλὰ νιώθει σὰν μάνα. Ὁ κόσμος, εἴτε εἶναι κάτω ἀπ'τὶς φτεροῦγες της εἴτε βόσκει παραπέρα, τῆς ἀνήκει τὸ ἴδιο καὶ οἱ ἀγῶνες αὐτοὶ γίνονται κυρίως γιὰ τοὺς ἀδυνάτους, γιὰ τὶς λιγότερο σχετικούς.

Εἴδαμε ὅτι ὅταν τὸ Ρωμαϊκὸ κράτος μὲ τὸν ἅγιο καὶ μέγα Κωνσταντῖνο ἔγινε χριστιανικό, ἡ Ἐκκλησία εὐνόησε τὴ διανοητικὴ ρωμαιοσύνη τῶν Ἑλλήνων, γιατί δὲν τοὺς ἔβλαφτε σὲ τίποτε,καὶ παράλληλα εὐνόησε τὴν πολιτιστικὴ ἐλληνοποίηση τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους, κάτι ποὺ πολὺ τὸ ὠφέλησε. Ἔτσι γίναμε κι ἐμεῖς Ρωμιοὶ καὶ τὸ'χομε καὶ καμάρι, γιατί μὲ τὸ Ρωμαίικο προσδιορισμὸ μᾶς αἰσθανόμαστε πολίτες ἑνὸς μεγάλου "ἔθνους"ποὺ τὰ χαρακτηριστικά του δὲν εἶναι φυλετικὰ ἀλλὰ πολιτιστικά. Οἱ Ρωμιοὶ εἶναι πολίτες ἑνὸς παγκόσμιου ἔθνους καὶ γι'αὐτὸ καμιὰ παγκοσμιοποίηση δὲν τοὺς τρομάζει.


Ἡ παγκοσμιοποίηση ποὺ ἐπιχειρεῖται στὶς μέρες μᾶς διαφέρει πάρα πολὺ ἀπὸ τὴ ρωμαϊκὴ-χριστιανικὴ παγκοσμιοποίηση, γιατί ἐκείνη εἶχε ἕνα μεγάλο μεταφυσικὸ μήνυμα νὰ μεταδώσει στὸν κόσμο καὶ γι'αὐτὸ τὸ μήνυμα ποὺ ἔγινε πίστη, ἕνωσε τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ κόσμου. Ἡ σημερινὴ παγκοσμιοποίηση εἶναι ἀπομυθοποιητική, ἐπιδιώκει τὴ διάψευση αὐτοῦ του μηνύματος, τὴν ἐπικράτηση τοῦ φόβου, τῆς ὁμοιομορφίας, τῆς ἐμπορευματικότητας τῶν ἀγαθῶν, τῆς κατάργησης κάθε ἠθικῆς.


Ἡ ἀπάλειψη τοῦ θρησκεύματος καὶ τῆς ἐθνικότητος ἀπὸ τὶς ταυτότητες, ποὺ εἴδαμε πόσο ἀντιδημοκρατικοὶ καὶ ἀνυποχώρητα ἐνεργεῖται ἀπὸ τὸ κρατικὸ καὶ ὑπερκρατικὸ κατεστημένο, θὰ φέρει τὸ σβήσιμο τῆς ἐθνικότητος στὸ λαὸ καὶ ἴσως καὶ τῆς θρησκευτικῆς του ὑπόστασης,ἀνεξάρτητα ἂν πολλοὶ ἀκόμα ἐξακολουθοῦν νὰ πιστεύουν καὶ νὰ καλλιεργοῦν τὴν ἐθνικὴ καὶ τὴ θρησκευτική τους ταυτότητα. Καὶ ἐξηγοῦμαι.

Μὲ τὴν ἐλεύθερη διακίνηση πολιτῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ποὺ ἐγκαινιάζεται σὲ λίγους μῆνες, θὰ εἶναι πολλὰ τὰ ἑκατομμύρια τῶν Εὐρωπαίων ποὺ θὰ ἔρθουν νὰ ζήσουν στὴν ὡραία Ἑλλάδα καὶ νὰ δουλέψουν σ'αὐτήν. Καὶ πολλοὶ ἀπ'αὐτοὺς θὰ εἶναι Εὐρωπαῖοι τουρκικῆς καταγωγῆς.Καὶ ὅπως τὰ καλοκαίρια ὅποιος πάει στὴ Μύκονο, ἢ στὴν Κρήτη δυσκολεύεται νὰ πιστέψει ὅτι βρίσκεται στὴν Ἑλλάδα, ἔτσι θὰ νιώθει ὁλοχρονὶς πιά. Αὐτοὶ οἱ καινούριοι συμπατριῶτες μας θὰ ἔχουν ὅλα τὰ πολιτικὰ δικαιώματα μὲ τοὺς"παλιοὺς" κατοίκους καὶ οἱ κοινότητές μας, οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες, ἡ Βουλή μας θὰ καταληφθοῦν νομίμως ἀπ'αὐτούς.


Τότε ὅσοι ἐπιμένουν νὰ ὀνειρεύονται τὴ γαλανόλευκη, τοὺς ἐθνικούς μας ἀγῶνες, τὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια,τὸ φιλότιμό του Ἕλληνα, τὸν Μακρυγιάννη, τὸν Κολοκοτρώνη καὶ τέτοια, θὰ θεωροῦνται ἁπλῶς ρομαντικοί. Αὐτὰ ποὺ βλέπομε σήμερα στὰ ἀμερικανικὰ καὶ εὐρωπαϊκὰ σενάρια, αὐτὰ ποὺ διαβάζομε στὴ λογοτεχνία τους, θὰ ἀποτελέσουν μόνιμη πραγματικότητα τῆς καθημερινῆς ζωῆς. Οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀνήκουν σὲ καμιὰ οἰκογένεια,σὲ καμιὰ θρησκεία ἢ ἔθνος, παρὰ εἶναι ἀρσενικοὶ ἢ θηλυκοί, ὁ μόνος τους προσδιορισμός.


Ἐπιμένω ὅτι αὐτὴ ἡ κατάσταση εἶναι πολὺ κοντινή, γιατί κιόλας τὸ μοντέρνο κοσμικὸ μέρος τοῦ λαοῦ μᾶς αὐτὴ τὴν κατάσταση ζεῖ. Καὶ ἡ ἀσυγκράτητη ἀντιπάθεια τῶν ἰθυνόντων πρὸς τὴν Ἐκκλησία δείχνει τὴν ἐνόχληση τοῦ κοσμικοῦ κατεστημένου, γιατί ὡς θεσμὸς ἡ Ἐκκλησία δείχνει τὴν ἐνόχληση τοῦ κοσμικοῦ κατεστημένου, γιατί ὡς θεσμὸς ἡ Ἐκκλησία τοὺς ἀναγκάζει νὰ ἀναστέλλουν τὶς ροπές τους καὶ νὰ δείχνουν ντροπὴ ἢ καὶ νὰ ντρέπονται ἀκόμη. Οἱ ξένοι τουρίστες, λ.χ. μᾶς ἀπειλοῦν μὲ ἐγκατάλειψη τῶν τουριστικῶν μας ἐγκαταστάσεων ἂν ἐπιμένομε νὰ δυστροποῦμε μπροστὰ στὴν εἰσαγόμενη χυδαιότητα.


Ἡ Ἐκκλησία μας τὰ βλέπει ὅλα αὐτὰ καὶ εὐλογεῖ κάθε κοινωνικὴ ἀντίσταση στὴν ἐπερχόμενη λαίλαπα τῆς κατεδάφισης ὅλου του πολιτισμοῦ μας, ἂν καὶ εἶναι ὁ μόνος θεσμὸς ποὺ καὶ θὰ συντηρηθεῖ καὶ θὰ βρεῖ πεδίον δράσεως μέσα στὴ ρωμαϊκὴ κοινωνία στὰ χρόνια του Νέρωνα καὶ τῆς πιὸ μεγάλης διαφθορᾶς. Μέσα στὴ μοναξιὰ καὶ τὴν ἀνασφάλεια τοῦ κόσμου, μέσα στὴν ἀβάσταχτη πλήξη τοῦ μηδενισμοῦ θὰ λάμψουν ὁ Σταυρὸς καὶ ἡ σοφία τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ἡ Ἐκκλησία θὰ ἀνεβεῖ πάλι ἀπὸ τὶς κατακόμβες καὶ θὰ χτίσει πάλι τὴν Ἁγία-Σοφιά της.


Γι'αὐτὸ οἱ πιὸ ἀξιολύπητοι στὶς μέρες μᾶς εἶναι οἱ ἀνυποψίαστοι ἀστοί, συλλέκτες στιγμιαίων ἡδονῶν, καὶ ἀκόμα πιὸ ἀξιολύπητοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ φόρεσαν τὸ λουρὶ τοῦ ζυγοῦ τῆς νέας τάξης καὶ παλεύουν νὰ τὸ ἐπιβάλουν στὸ λαό μας. Αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι εἶναι τραγικὰ πρόσωπα. Ξέρουν ὅτι ὁ λαός μας(ποὺ ὑπάρχουν ἀκόμα) θὰ τοὺς συντρίψει(τὸ δείχνουν ἤδη οἱ δημοσκοπήσεις καὶ ὁ τρόμος ἑνὸς δημοψηφίσματος) ἀλλά, καὶ ἂν ταυτιστοῦν μὲ τὸ λαό, θὰ τοὺς συντρίψει τὸ νεοταξικὸ κατεστημένο.


Βέβαια, ἂν γίνει τὸ δεύτερο, θὰ γίνουν νεομάρτυρες, δὲν ἔχουν ὅμως τὴν ὡριμότητα νὰ τὸ δεχτοῦν αὐτό. Ὅταν ὅμως τοὺς συντρίψει ὁ λαός, θὰ ἀποδειχθοῦν καὶ κακοὶ καὶ γελοῖοι καὶ θὰ ντρέπονται μὲ τὴ σκέψη ὅτι τὰ ἐγγόνια τους θὰ διαβάζουν τὸ βίο καὶ τὴν πολιτεία τοὺς πρὸ πάντων τὴν πολιτεία τους.


Χαρὰ σ'ἐκείνους ποὺ θὰ παραμείνουν κάτω ἀπὸ τὶς φτεροῦγες τῆς Ἐκκλησίας. Θὰ γίνουν ἁλιεῖς ἀνθρώπων,θὰ ἰδοῦν μὲ τὰ μάτια τοὺς θαύματα καὶ ὁράματα, αὐτοὶ θὰ χορτάσουν ἀλαλαγμό.

http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/10/blog-post_6797.html

How Can Saints Help Us ( Elder Cleopas )

 
There is no question that only Christ is able to save us from sin. So, how can saints aid us? When we honor saints and ask them to pray for us we are not putting them in the place of Christ. They are close to God, so when they pray for us they seek our salvation from Christ.

Elder Cleopa puts it this way,
When the saints pray for us, it is precisely our salvation that they seek from Christ. They interceded with Him for our salvation. From Christ they entreat our salvation. This is what we mean when we say they intercede for us. By their prayers the saints petition for our salvation -- not, however, as if they themselves have the power to save, for the only one who saves is Christ. Thus we do not venerate saints and angels as we do God. (That which we render the saints and angels is solely a veneration of honor and reverence, while God we adore and worship with perfect adoration which is thus properly called worship)


The apostle Paul reminds us that the saints are our fellow citizens who can help us. "Now therefore ye are no more strangers and foreigners, but fellow citizens with the saints, and of the household of God" (Eph 2:19).


How is we know that the saints have the ability to pray to God on our behalf? We know this from Scripture. "And when he had taken the book, the four beasts and the four and twenty elders fell down before the Lamb, having everyone of them harps, and golden vials full of orders, which are the prayers of the saints" (Rev 5:8)


Some are concerned that the veneration of saints eclipse the glory and honor that belongs to God alone. But God himself glorified His saints. "And the glory which thou gravest me I have given them; that they may be one, even as we are one" (Jn 17:22).


Elder Cleopa says,
No eclipse or depreciation of the glory of God results from the reverence and veneration of His angels. This is so, first of all, because the veneration that we offer God is one thing and the veneration we render to the angels and saints is another. The same Holy Spirit exhorts us to glorify God with His saints saying, "Praise ye God in His saints." Thus we glorify God likewise when we seek in prayer the help and mediation of the angels and saints, since the saints in their succession convey our supplications and requests together with their own prayers to God.
The saints are given special powers by God to work miracles. It says in Scripture, "In the saints that are in His earth hath the Lord been wondrous; He hath wrought all His desires in them" (Ps 15:3). Elder Cleopa lists many examples from the Old Testament of people who were given such powers and then points out the powers of the Holy Apostles, including the seventy, who are able to render all sorts of things.


He writes,
God himself glorified His saints and robed them with His glory: "And the glory which thou gravest me I have given them; that they may be one, even as we are one" (Jn 17:22). Elsewhere He says, "He that receiveth you receiveth me; and he that receiveth me receiveth him who sent me. He that receiveth a prophet in the name of a prophet shall receive a prophets reward; and he that receiveth a righteous man in th ename of a righteous man shall receive a righteous man's reward" (Mat 11:40-41). These statements prove sufficiently enough the delusion of those who repudiate the honor shown toward the saints and angels, -- those beloved servants of God -- not realizing that in practice they turn their back on God himself, the Creator and Fashioner of saints.

Reference: The Truth of Our Faith, 67-77

Say it softly.... ( Saint Porphyrios )

 It’s not necessary to particularly focus to say the prayer. You don’t need to put effort into it when you have divine love. Wherever you are, on a stool, on a chair, in a car, anywhere, in the street, at school, in the office, at work you can say the prayer, “Lord Jesus Christ have mercy on me”, softly, without pressure, without strain.

Saint Porphyrios

Monastic Life

chanting by the fathers of Valaam Monastery

Θαυματουργὸς καὶ ἰαματικὴ ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ Κωνσταντινούπολης

Εἶναι γνωστὸ τὸ δέος ποὺ προκαλεῖ στοὺς Τούρκους ἡ ἁγία Σοφία τῆς Κωνσταντινούπολης, τὸ μεγάλο αὐτὸ σύμβολο τῆς ἑλληνικῆς ὀρθοδοξίας ποὺ δεσπόζει στὴν βασιλίδα τῶν πόλεων.

Τὰ τελευταία χρόνια τὸ δέος αὐτὸ ἔχει πάρει ἐξαιρετικὲς διαστάσεις, καθὼς ὅλο καὶ περισσότερα ἄγνωστα μέχρι σήμερα στοιχεῖα ἀπὸ τὸ μεγάλο αὐτὸ μνημεῖο, μὲ τὴν πρωτοβουλία τῶν ἴδιων τῶν Τούρκων μουσουλμάνων, βγαίνουν στὴν ἐπιφάνεια ἀποκαλύπτοντας γιὰ πολλοὺς ἄγνωστες καὶ χαρισματικὲς ἰδιότητες τοῦ ναοῦ.

Ἔτσι, στὶς 3 Ὀκτωβρίου τοῦ 2012, σὲ μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες τουρκικὲς εἰδησεογραφικὲς ἰστοσελίδες, στὴνInternethaber, δημοσιεύτηκε ἕνα καταπληκτικὸ ἄρθρο μὲ τὸν χαρακτηριστικὸ τίτλο,«Ayasofya efsaneleri», δηλαδὴ «Οἱ Θρύλοι τῆς Ἁγίας Σοφίας». Τὸ ἄρθρο αὐτὸ παρουσιάζει μία διαφορετικὴ εἰκόνα τῆς ἁγίας Σοφίας, μὲ ἄγνωστες ἰδιότητες ὅπως ἡ θαυματουργικὴ καὶ ἰαματική της χάρη ποὺ ἐντυπωσιάζει ἀκόμα καὶ σήμερα. Τὸ ἄρθρο ἐπικαλεῖται τὰ γραπτά του γνωστοῦ Ὀθωμανοῦ περιηγητῆ,ποιητῆ καὶ συγγραφέα, τοῦ Ἐλβιᾶ Τσελεμπῆ, ὁ ὁποῖος ἀσχολήθηκε καὶ ἔγραψε γιὰ τὰ«φυλακτά», «tilsimlar», τῆς Ἁγίας Σοφίας. Τὰ «φυλακτὰ» αὐτὰ μὲ τὸν ἰαματικό τους χαρακτήρα, θεράπευαν τοὺς περασμένους αἰῶνες ἀνεξαρτήτου θρησκείας δεκάδες ἀσθενεῖς ὅταν αὐτοὶ εἶχαν τὴν δυνατότητα νὰ τὰ πλησιάσουν, νὰ τὰ ἀκουμπήσουν καὶ νὰ προσευχηθοῦν στὴν....

ἰαματική τους δύναμη.
Ὅταν ἡ Ἁγία Σοφία ἔγινε μετὰ τὴν πτώση τῆς Πόλης τζαμί, ὁ πρῶτος μουσουλμάνος ἱεροδιδάσκαλος ποὺ ἄρχισε νὰ κηρύττει στοὺς ὀπαδοὺς τοῦ μέσα στὸ τζαμὶ ἦταν ὁ Aksemseddin. Ὁ μουσουλμάνος αὐτὸς θεολόγος λέγεται πὼς ἔκανε τὸ κήρυγμά του ὄρθιος πλάι σὲ ἕνα παράθυρο τοῦ ναοῦ, ποὺ εἶχε τὴν συμβολικὴ ὀνομασία,«Τὸ Κρύο Παράθυρο». Ἀπὸ τὸ παράθυρο αὐτό, σύμφωνα μὲ τὸν θρύλο, φυσοῦσε ἕνας ἰδιαίτερα δροσερός, ἀναζωογονητικὸς ἀέρας. Ο Aksemseddin πίστευε καὶ αὐτὸ τὸ τόνιζε καὶ στοὺς μαθητές του, πὼς ὅποιος καθόταν μπροστὰ ἀπὸ τὸ «Κρύο Παράθυρο» καὶ δροσίζονταν ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἀέρα, τὸ μυαλό του ὡς ἐκ θαύματος ἀμέσως «καθάριζε» ἀπὸ κάθε βλαβερὴ σκέψη καὶ τότε μποροῦσε νὰ κατανοήσει θεολογικὲς ἔννοιες ποὺ πρὶν τοῦ φαίνονταν ἀκατανόητες.

Στοὺς διαδρόμους της νότιας πλευρᾶς τῆς ἁγίας Σοφίας, ὑπάρχει μία μεγάλη πέτρα μὲ μία κοιλότητα στὸ κέντρο της. Ἡ πετρὰ αὐτὴ λέγεται πὼς ἦταν ἡ κούνια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ κούνια στὴν ὁποία ἡ Παναγία ξάπλωνε καὶ νανούριζε τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ πέτρα αὐτὴ πιστεύεται πὼς ἔχει θαυματουργικὲς ἰδιότητες. Ὁποία καινούργια μάννα, τῆς ὁποίας τὸ μωρὸ ἦταν πολὺ ἀνήσυχο καὶ ἔκλεγε συνέχεια, τὸ πήγαινε καὶ τὸ ξάπλωνε μέσα στὴν κοιλότητα τῆς πέτρας, τότε αὐτὸ ἀμέσως ἠρεμοῦσε καὶ ἡσύχαζε. Ὅπως ἀναφέρεται χαρακτηριστικά, ἡ εὐεργετικὴ ἐπίδραση τοῦ ἴδιου του Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι γνωστὸ πόσο ἀγαποῦσε τὰ παιδιά, μὲ θαυματουργικὸ τρόπο ἠρεμοῦσε καὶ ἀνάπαυε ἀμέσως ὅλα τὰ ἀνήσυχα καὶ κλαψιάρικα μωρά.

Σύμφωνα μὲ τοὺς πιστούς, ἕνας ἅγιος, ὁ Hizir, (γιὰ τοὺς Ἄραβες σύντροφος τοῦ Μωυσῆ, ἀλλὰ στὴν Τουρκία εἶναι πιὸ γνωστὸς σὰν Hidrellez, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ἅγιο Γεώργιο τῶν ὀρθοδόξων της Μικρᾶς Ἀσίας), ποὺ πιστεύεται ὅτι θεράπευε ἀκόμα καὶ θανατηφόρες ἀσθένειες, πῆγε κάποτε κάτω ἀπὸ τὸν κεντρικὸ πολυέλαιο τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ προσευχήθηκε. Ὁ θρύλος λέει ὅτι ἂν κάποιος πάει στὸ ἴδιο σημεῖο καὶ προσευχηθεῖ συνεχῶς ἐπὶ 40 πρωινά, τότε θὰ μπορέσει νὰ δεῖ τὸν ἴδιο τὸν Hizirκαὶ νὰ τὸν παρακαλέσει νὰ τὸν θεραπεύει ἀπὸ τὴν ἀσθένεια ποὺ τὸν βασανίζει. Αὐτὸς τότε θὰ τὸν εὐσπλαχνιστεῖ καὶ θὰ τὸν θεραπεύσει.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὸνHizir, οἱ μουσουλμάνοι πιστεύουν ὅτι καὶ οἱ τέσσερεις ἄγγελοι, ποὺ ὅπως ἀναφέρεται στηρίζουν οἱ ἴδιοι τὸν μεγάλο τροῦλο, ἔχουν θεραπευτικὲς ἱκανότητες καὶ εἶναι«φυλακτὰ» γιὰ τὶς ἀσθένειες τῶν πιστῶν. Ἰδιαίτερα γιὰ τοὺς ἀρχαγγέλους Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ πιστεύεται ὅτι θεραπεύουν πολλὲς ἀρρώστιες ὅπως ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος θεράπευε πολλοὺς ἀρρώστους ἀπὸ τὴν πανούκλα ποὺ εἶχε σπείρει τὸν θάνατο τοὺς περασμένος αἰῶνες στὴν Κωνσταντινούπολη.

Οἱ Τοῦρκοι λένε πὼς ἡ Ἁγία Σοφία ἔχει 316 πόρτες ἀλλά… κανεὶς δὲν μπόρεσε νὰ τὶς μετρήσει ἀκριβῶς. Μὲ τὸ θέμα αὐτὸ ὑπάρχουν πολλοὶ θρύλοι καὶ ἐνδιαφέρουσες ἱστορίες. Ὅπως ἀναφέρεται, ἡ μεγάλη κεντρικὴ πύλη εἶναι ἕνα μεγάλο «φυλακτὸ» ποὺ προστάτευσε ἀνὰ τοὺς αἰῶνες καὶ ἀκόμα προστατεύει τὸ ὅλο κτίσμα ἀπὸ σεισμοὺς καὶ ἄλλες συμφορές. Ἐδῶ ὑπάρχει σύμφωνα μὲ τοὺς θρύλους ἕνα ἄλλο παράδοξο. Ὅταν κάποιος ἀποπειραθεῖ νὰ μετρήσει μία μία αὐτὲς τὶς πόρτες, μόλις φτάνει στὸ τέλος τότε θὰ φανερωθεῖ ἀκόμα μία καινούργια πόρτα ποὺ δὲν τὴν ἔχει μετρήσει. Αὐτὸ θέλει νὰ καταδείξει ὅτι τὸ κτίσμα εἶναι μαγικὸ καὶ πὼς ἕνας θνητὸς ποὺ ἔχει ἀρχίσει νὰ μετρᾶ τὶς πόρτες τοῦ θαυματουργικοῦ αὐτοῦ ναοῦ, μόλις φτάνει στὸ τέλος, τότε καταλαβαίνει πὼς δὲν ἔχει τελειώσει τὸ μέτρημα καὶ αὐτὸ δείχνει καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία τοῦ μπροστὰ σὲ αὐτὸ τὸ ἀρχιτεκτονικὸ θαῦμα.

Κάτω ἀπὸ τὸν μεγάλο τροῦλο λένε πὼς βρίσκεται κρυμμένο ἕνα μεγάλο σεντούκι. Ἐκεῖ, σύμφωνα μὲ τοὺς θρύλους βρίσκεται ἡ σωρὸς τῆς «βασίλισσας Σοφίας». Ἂν κάποιος ἀποπειραθεῖ νὰ ἀνοίξει τὸ σεντούκι τότε θὰ γίνει μεγάλος σεισμὸς καὶ θὰ τρέμει ὅλη ἡ γῆ κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του γιὰ τὴν ἱεροσυλία τοῦ αὐτή. Ἀλλὰ μέσα στὸν ναὸ κάπου ἀλλοῦ κρύβεται καὶ μία ἄλλη σαρκοφάγος ποὺ λέγεται πὼς ἐκεῖ μέσα εἶχε τοποθετηθεῖ τὸ πορτραῖτο τοῦ Μωάμεθ τοῦ Πορθητῆ ποὺ τὸ ἔχει φιλοτεχνήσει ὁ Ἰταλὸς ζωγράφος Μπελίνι ὅταν τὸ πρόσφερε σὰν δῶρο στὸν Πορθητή. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἐξ’ αἰτίας αὐτοῦ του πορτραίτου ὁ Μωάμεθ ὁ Πορθητὴς κατηγορήθηκε γιὰ ἱεροσυλία καθὼς τὸ Ἰσλὰμ ἀπαγορεύει ρητὰ τὶς ἀπεικονίσεις προσώπων.

Ὁ κεντρικὸς θόλος τῆς Ἁγίας Σοφίας πιστεύεται πὼς ἔχει μεγάλες ἰαματικὲς ἰδιότητες. Ὁ ἴδιος ὁ Ἐλβιγιὰ Τσελεμπή, ὅπως ἀφηγεῖται στὰ ἔργα του, ὅταν εἶχε προσβληθεῖ ἀπὸ μία πολὺ δύσκολη ἀσθένεια μὲ ἔντονο πυρετό, πῆγε κάτω ἀπὸ τὸν κεντρικὸ θόλο καὶ ἔχοντας μαζί του ἑπτὰ μαῦρες ρῶγες ἀπὸ σταφύλι προσευχήθηκε ζητώντας τὴν ἴαση.Πράγματι, μετὰ τὴν προσευχὴ ἔφαγε τὰ σταφύλια καὶ ἀμέσως, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἴδιος, ἔγινε καλὰ ἀπὸ τὴν ἀρρώστια του.

Στὸ πίσω μέρος τῆς Ἁγίας Σοφίας, στὴν δυτικὴ πύλη, ὑπάρχει ὅπως ἀναφέρεται μία δοκὸς ποὺ ὀνομάζεται«Ἡ Ἱδρωμένη Δοκός». Αὐτὴ ἡ «ὑγρὴ στήλη» ὅπως χαρακτηρίστηκε, ἔχει θεραπευτικὲς ἰδιότητες καὶ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες χιλιάδες ἀσθενεῖς πήγαιναν ἐκεῖ καὶ ἀκουμποῦσαν προσευχόμενοι τὰ χέρια τους στὴν σιδερένια στήλη γιὰ νὰ θεραπευτοῦν. Τὰ ἀμέτρητα χέρια ποὺ ἀκουμποῦσαν στὸ σημεῖο αὐτὸ μετὰ ἀπὸ αἰῶνες δημιούργησαν μία μεγάλη κοιλότητα στὴν σιδερένια ἐπιφάνεια τῆς δοκοῦ. Σήμερα αὐτὴ ἡ κοιλότητα, ὅπως ἀναφέρεται, ἀπεικονίζει τὸ μέγεθος τῆς θεραπείας ποὺ χάρισε ἡ «Ἱδρωμένη Δοκὸς» στοὺς ἀμέτρητους ἀσθενεῖς ποὺ ἀπελπισμένοι εἶχαν βρεῖ καταφύγιο στὴν χάρη της καὶ θεραπευτῆκαν ἀπὸ τὴν εὐεργετική της δύναμη.

Στοὺς περασμένους αἰῶνες ὅταν κάποιος ἔμπορος ἢ κάποιος καπετάνιος ἐπρόκειτο νὰ φύγει σὲ ταξίδι γιὰ δουλειές, πρὶν ξεκινήσει καὶ γιὰ νὰ πάει καλὰ τὸ ταξίδι του, πήγαινε στὴν πύλη αὐτὴ ὅπου βρίσκεται ἡ «ὑγρὰ στήλη» καὶ προσεύχονταν στὸν Νῶε. Αὐτὸ εἶχε ἕναν ἐνδιαφέροντα συμβολισμὸ γιατί ὅπως γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν Βίβλο ὁ Νῶε μετὰ ἀπὸ θεία παρέμβαση εἶχε σωθεῖ ὁ ἴδιος καὶ παράλληλα εἶχε σώσει τὸ ζωικὸ βασίλειο ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ ποὺ εἶχε πλήξει τὸν κόσμο γιὰ τὶς ἁμαρτίες του. Πίστευαν πὼς ἔτσι τὸ ταξίδι τους θὰ γίνει χωρὶς κανένα πρόβλημα καὶ πὼς οἱ δουλειές τους θὰ πᾶνε πολὺ καλά.
 
Γιὰ τοὺς ἀρρώστους ποὺ ἔπασχαν ἀπὸ δύσπνοια καὶ ἄλλες ἀσθένειες τῶν πνευμόνων, λέγεται πὼς ἂν πήγαιναν νωρὶς τὸ πρωὶ στὴν πηγὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας ποὺ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν κεντρικὴ πύλη καὶ ἔπιναν νηστικοὶ τρεῖς κοῦπες ἀπὸ τὸ νερό της, τότε θὰ θεραπεύονταν ἀμέσως.

Ὅλα αὐτὰ δείχνουν γιὰ ἄλλη μία φορὰ πὼς ὁ μεγαλοπρεπὴς αὐτὸς ναός, τὸ αἰώνιο σύμβολο τῆς Ὀρθοδοξίας, προκαλοῦσε πάντα τὸ δέος καὶ οἱ θρύλοι τοῦ σκορποῦν μέχρι σήμερα ἕνα μεγάλο μυστήριο γιὰ τὸ θαυματουργὸ αὐτὸ κτίσμα ποὺ περιμένει ὑπομονετικὰ τὴν πνευματική του ἀπελευθέρωση. 

http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/10/blog-post_8589.html

How to Develop Patience - Candy? ( St. Paisios )

Patience is something most us us long for. Too often we find ourselves upset because something does not happen how and when we want it to. But how can we develop greater patience?

Elder Paisios gave some good advice about how to develop patience to one of his followers. When he was asked about how to acquire patience, he went into his cell and brought out a bag of candy.

He gave to him and said:
"Take two a day. However, do not chew them. Be patient and wait until they melt in your mouth."

Do you see the wisdom he uses here? He takes something so simple, eating candy, something that is an everyday thing, and turns it into a spiritual exercise. He makes the exercise simple and doable. You too can find many of these opportunities in your daily life to help develop virtues such as patience.

Reference: Elder Paisios of the Holy Mountain, p 144

Confesión de Fe de San Nicodemo el Aguiorita

Queridos, la envidia es una cosa terrible e intranquilizadora que siempre está en movimiento y nunca para de realizar su atributo natural, es decir, manchar a los immaculados, el inculpar a los no culpables, y a los muy piadosos y muy ortodoxos difamarles como heterodoxos e impíos. Como corroboración de esto son bastantes los ejemplos de los grandes Maestros y santos de nuestra Iglesia, es decir, San Atanasio el Grande, San Basilio el Grande, San Juan Crisóstomo y todos los demás, los cuales, mientras ellos mismos eran piadosísimos y muy ortodoxos, eran difamados por sus adversarios como impíos y heteroodoxos.

Entonces, si estos tan grandes e importantes Santos de la nuestra Iglesia no pudieron salvarse de la envidia y las calumnias, ¿como es posible que estemos nosotros por encima de ellos, de los cuales no somos dignos ni de lavarles los pies? No es nada extraño, entonces, si también nosotros somos acusados y calumniados con difamaciones y nombran como heterodoxos a causa de la envidia, de la terquedad y del odio incitado por algunos hermanos.

Hay incluso algunos, los cuales sin conocer qué significa Kolibás y sin conocer la causa por la cual somos acusados y calumniados, sólo al escuchar los demás llamarnos Kolibades, heréticos, heterodoxos y otras calumnias parecidas, inmediatamente ellos siguen las mismas calumnias.

Así se parecen a aquellos necios Atenienses, seres ignorantes, los cuales acusaron al justo Arístides y escribieron en su contra en el óstraco (fragmento de cerámica empleado para condenar, mediante voto, al ostracismo) que merecía ser condenado y exiliado de Atenas.Y aunque no lo conocían en absoluto con anterioridad, sin embargo, escuchaban sólo de los otros que era digno de condena y exilio, como está referido de él en los Paralelos de Plutarco; y no nos referimos, por motivo de la difamación, a aquel vulgar y popular refrán que encaja en esta situación y que dice: “Cuando ladra un perro, inmediatamente ladra también otro”.

Por este motivo, para que sea conocida la verdad, nos vemos obligados a exponer aquí la presente y de propia mano Confesión de nuestra Fe para defendernos con pocas palabras, para exponer qué creemos sobre todo aquello por lo que somos injustamente acusados. Porqué escuchemos al eminente Pedro anunciar: “Que estéis siempre preparados para contestar a todo aquel que os pida explicaciones” ( 1 Pedro 3,15), de manera que todos los que propagan con pasión estas cosas contra nosotros, que cierren sus bocas, temiendo a Dios y a la recompensa o castigo futuros; y los otros hermanos, que también se escandalizan por ignorancia y se enfrían por todo lo que se dice en contra nuestra, que paren de escandalizarse, viendo ya revelarse con este discurso y escrito las convicciones que hay en nuestros corazones. Ya que de acuerdo con el Apóstol “ con el corazón el hombre cree todo lo que conduce a la justicia, con la boca confiesa todo lo que conduce a la salvación” (Romanos 10, 10)

PRIMERO.

Confesamos, proclamamos y admitimos los 12 Artículos que existen en el Símbolo común de la Fe, es decir, a aquellos artículos que están contenidos en el Creo en un solo Dios, los cuales los leemos a diario en solitario, en común, en nuestras celdas, en los santos templos de Dios y en cualquier parte que nos encontremos. Ya que escuchamos al San Juan Crisóstomo decir: “Los terribles cánones que hay en el símbolo, son dogmas que han bajado del cielo” (Homilía 40 en la 1ª Epístola de los Corintios).

SEGUNDO.

Confesamos y admitimos todos los otros dogmas, todos los que confiesa (admite) y proclama la santa Católica y Apostólica Iglesia de Cristo, tanto todos aquellos dogmas que se refieren a la elevada y Trinitaria teología, es decir, sobre el Padre, el Hijo y el Espíritu Santo, de los cuales una es la divinidad, de acuerdo con el 5º cánon del Segundo Concilio Ecuménico, como los dogmas que conciernen a la profunda y encarnada Economía del Logos de Dios. También hacemos referencia aquí al discurso del padre de la Iglesia San Basilio el Grande: “Creemos tal como hemos sido bautizados, y alabamos y glorficamos a Dios tal como hemos creído” (1º Discurso Ascético).

TERCERO.

Confesamos y admitimos con piedad o con pensamiento los 7 divinos y santos misterios de nuestra Iglesia, los cuales son: el Santo Bautismo, la Santa Crismación, La Divina Eucaristía, el Sacerdocio, el Matrimonio legal, el Arrepentimiento y la Unción. Estos misterios honramos y reconocemos con toda nuestra fe y piedad, ya que ayudan de manera imprescindible a la salvación de nuestras almas, y admitimos la santa gracia y la santificación que provienen de estos misterios, de acuerdo al orden que actúa y se guarda en la Iglesia de Cristo de Oriente.

CUARTO.

Conservamos las tradiciones Apostólicas, en las cuales hemos sido enseñados, ya sea con discursos, ya sea con las epístolas de los divinos y venerables Apóstoles, y permanecemos creyentes en todo lo que aprendimos y en lo que fuimos cerciorados, como anuncia el Apóstol Pablo a nosotros y a todos los cristianos en su 1ª Epístola a las Corintios, en la 2ª Epístola a los Tesalonicenses y en la 2ª Epístola a Timoteo.

QUINTO.

Junto con las tradiciones de los Apóstoles, mantenemos y admitimos las Tradiciones de la Iglesia, es decir, las tradiciones que fueron determinadas por los sucesores de los Apóstoles. Así, aparece el heterodoxo Montano, que alcanzó su esplendor en el siglo II y su convicción era el violar e incumplir las tradiciones y las costumbres de la Iglesia, según Eusebio (Libro 5º cap. 15 de la Historia Eclesiástica). Ya que los dogmas y las tradiciones de la Iglesia no son opuestos entre si, todo lo contrario, más bien los unos completan a los otros. Ya que los dogmas de la Fe constituyen las tradiciones de la Iglesia, mientras que las Tradiciones de la Iglesia se sostienen encima de los dogmas de la fe, pero los dos juntos tienen el mismo e idéntico poder en el tema de la fe. Por esto también dijo San Basilio el Grande “los dos tienen idéntico poder en el tema de la fe” (Cánon 91).

Ya que, como las grandes piedras se tiene en pie junto con las pequeñas y las dos juntas constituyen el edificio, si alguien quiere echar abajo las pequeñas, simultáneamente echa abajo también las grandes, así los dogmas de la Fe permanecen juntos con las tradiciones de la Iglesia, también si alguien quiere violar e incumplir las tradiciones de la Iglesia, viola e incumple junto a éstas los dogmas de la Fe. Por esto dijo también San Basilio el Grande: “Si intentamos incumplir lo no escrito de las costumbres y tradiciones, con el pretexto que no tienen un gran poder, por este error, provocaremos un gran daño en el Evangelio. Más bien convertiremos el kerigma del Evangelio en simplemente un nombre bonito y fino.” (Cánon 91).

SEXTO.

Sostenemos y admitimos todos los santos cánones de los muy honorables Apóstoles, los cánones de los 7 Concilos Ecuménicos, los cánones de los Concilios Locales y de los santos y teóforos Padres que vivieron en todo lugar, los cánones que contiene el 2º Artículo del Sexto Concilio Ecuménico y los cánones que fueron ratificados en el 1º Artículo del Séptimo Concilio Ecuménico. Junto con los Cánones admitimos también las Actas de los mismos Concilios, ya que ambos tienen idéntico poder.

SEPTIMO.

Y hablando en general: todo lo que la Iglesia Santa, Universal, Apostólica y Oriental, nuestra madre común y espiritual, admite y confiesa, esto es lo que nosotros junto con ella aceptamos y confesamos. Y todo lo que ella aborrece, detesta y rechaza, igualmente también nosotros repudiamos, rechazamos y detestamos junto con ella como sinceros y verdaderos hijos suyos.

A Spiritual Guide is a Must for Practicing the Jesus Prayer ( Saint Porphyrios )

 Why is a guide necessary? Because you can easily be lead astray. In prayer, you may experience visions or lights which are demonic and lead you to pride. A guide can help you deal with such such experiences. He can help you avoid being trapped by your pride and self will. He can guide you in a progressive way, growing step by step to the stage where you will see the true light.
 
Saint Porphyrios speaks of the danger of delusion,


And if in this spiritual dimension desire is enkindled, not by your good self, but by the other self, the egotistical self, then undoubtably you will begin to experience a pseudo-joy. But in your outward life you will be ever more aggressive and irascible, more quick-tempered and fretful. These are the signs of a person who is deluded.

A guide must be a person who is experienced in the prayer of the heart. It cannot be someone who prays mechanically and has not experienced prayer with the grace of God. Such a person will only be able to tell you what he has read in books.


A spiritual guide will keep you out of danger of delusion.


The Elder advises,
 
This is the teaching. We say that prayer cannot be taught, but in point of fact it can be taught when you live with someone who truly prays. When you take a book about prayer and read it, it may be that you don't understand anything. But when you have an elder next to you who prays, whatever he tells you about prayer you understand and take to heart.


Reference: Wounded By Love, pp 124 - 126

Πριν λάβεις, να ζητάς. Και αφού λάβεις, να ευχαριστείς. (Αγ. Ι. Χρυσοστόμου)

 
Η προσευχή είναι μεγάλο αγαθό, αν γίνεται και με λογισμό αγαθό· αν ευχαριστούμε το Θεό όχι μόνο όταν μας δίνει, αλλά και όταν δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε, αφού και τα δύο τα κάνει για την ωφέλειά μας. Έτσι, και όταν δεν παίρνουμε, ουσιαστικά παίρνουμε με το να μην πάρουμε ό,τι δεν μας συμφέρει. Υπάρχουν, βλέπετε, περιπτώσεις που η μη ικανοποίηση του αιτήματός μας είναι πιο ωφέλιμη. Και τότε ό,τι θεωρούμε σαν αποτυχία είναι επιτυχία.



Ας μη στεναχωριόμαστε, λοιπόν, όταν ο Θεός αργεί να εισακούσει την προσευχή μας. Ας μη χάνουμε την υπομονή μας. Μήπως και πριν ζητήσουμε κάτι, δεν μπορεί να μας το δώσει ο Πανάγαθος; Μπορεί, φυσικά, αλλά περιμένει από μας κάποιαν αφορμή, ώστε να μας βοηθήσει δίκαια. Γι’ αυτό ας Του δίνουμε την αφορμή με την προσευχή και ας περιμένουμε με πίστη, με ελπίδα, με εμπιστοσύνη στην πανσοφία και στη φιλανθρωπία Του. Μας έδωσε ό,τι ζητήσαμε; Ας Τον ευχαριστούμε. Δεν μας έδωσε; Και πάλι ας Τον ευχαριστούμε, γιατί δεν γνωρίζουμε, όπως γνωρίζει Εκείνος, τι είναι καλό για μας.



Ας έχουμε ακόμα υπόψη μας, πως ο Θεός συχνά δεν αρνείται, αλλά μόνο αναβάλλει την ικανοποίηση κάποιου αιτήματός μας. Και γιατί αναβάλλει; Επειδή, χρησιμοποιώντας ως μέσο τη δική μας επιμονή στο αίτημα, θέλει να μας ελκύσει και να μας κρατήσει κοντά Του. Κι ένας φιλόστοργος πατέρας, άλλωστε, όταν του ζητάει κάτι το παιδί του, πολλές φορές αρνείται να του το δώσει, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο το παιδί μένει κοντά του.


Με δυο λόγια, η αποτελεσματικότητα της προσευχής μας εξαρτάται:
πρώτον, από το αν είμαστε άξιοι να λάβουμε ό,τι ζητάμε· δεύτερον, από το αν προσευχόμαστε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού· τρίτον, από το αν προσευχόμαστε αδιάλειπτα· τέταρτον, από το αν για όλα καταφεύγουμε στο Θεό· πέμπτον, από το αν ζητάμε εκείνα που είναι ωφέλιμα σ’ εμάς.


Και δίκαιοι ακόμα να παρακαλέσουν τον Κύριο, δεν θα εισακουστούν, αν δεν πρέπει. Ποιός ήταν δικαιότερος από τον Παύλο; Και όμως, επειδή ζήτησε κάτι που δεν θα τον ωφελούσε, δεν εισακούστηκε. «Τρεις φορές παρακάλεσα γι’ αυτό τον Κύριο», γράφει ο ίδιος, «και η απάντησή Του ήταν: “Σου αρκεί η χάρη μου”» (Β’ Κορ. 12:8-9). Αλλά και ο Μωυσής δεν ήταν δίκαιος; Ε, ούτε κι εκείνος εισακούστηκε. «Φτάνει πια!», του είπε ο Θεός (Δευτ. 3:26), όταν ζητούσε να μπει στη γη της επαγγελίας.


Πέρα απ’ αυτά, όμως, υπάρχει και κάτι άλλο που αχρηστεύει την προσευχή μας, και αυτό είναι η αμετανοησία. Προσευχόμαστε, ενώ επιμένουμε στην αμαρτία. Έτσι έκαναν οι Ιουδαίοι, γι’ αυτό ο Θεός είπε στον προφήτη Ιερεμία: «Μην προσεύχεσαι για το λαό αυτό! Δεν βλέπεις τι κάνουν;» (Ιερ. 7:16-17). Δεν απομακρύνθηκαν, λέει, από την ασέβεια. Κι εσύ με παρακαλάς γι’ αυτούς; Δεν σ’ ακούω!


Όταν, πάλι, ζητάμε κάτι κακό εναντίον των έχθρων μας, όχι μόνο δεν το πραγματοποιεί ο Θεός, αλλά και παροργίζεται. Γιατί η προσευχή είναι φάρμακο. Κι αν δεν γνωρίζουμε πως πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ένα φάρμακο, δεν θα ωφεληθούμε ποτέ από τη δύναμή του.


Πόσο μεγάλο καλό είναι η συνεχής προσευχή, το μαθαίνουμε από τη Χαναναία εκείνη του Ευαγγελίου, που δεν σταματούσε να κραυγάζει: «Ελέησέ με, Κύριε!» (Ματθ. 15:22). Κι έτσι, αυτό που αρνήθηκε ο Χριστός στους αποστόλους, τους μαθητές Του, το πέ­τυχε εκείνη με την υπομονή της. Ο Θεός, βλέπετε, προτιμά για τα δικά μας ζητήματα να Τον παρακαλούμε εμείς οι ίδιοι, που είμαστε και υπεύθυνοι, παρά να Τον παρακαλούν άλλοι για λογαριασμό μας.


Όταν έχουμε την ανάγκη ανθρώπων, χρειάζεται και χρήματα να δαπανήσουμε και δουλόπρεπα να κολακέψουμε και πολύ να τρέξουμε. Γιατί οι άρχοντες του κόσμου τούτου όχι μόνο δεν μας δίνουν εύκολα ό,τι τους ζητάμε, αλλά συνήθως ούτε καν να μας μιλήσουν δεν καταδέχονται. Πρέπει πρώτα να πλησιάσουμε τους ανθρώπους που είναι κοντά τους -υπηρέτες, γραμματείς, υπαλλήλους κ.ά.- και να τους καλοπιάσουμε, να τους εκλιπαρήσουμε, να τους προσφέρουμε δώρα. Έτσι θα εξασφαλίσουμε τη μεσολάβησή τους στους αρμόδιους αξιωματούχους, για το διακανονισμό της όποιας υποθέσεώς μας.


Ο Θεός, απεναντίας, δεν θέλει μεσολαβητές. Δεν χρειάζεται να Τον παρακαλούν άλλοι για μας. Προτιμά να Τον παρακαλάμε εμείς οι ίδιοι. Μας χρωστάει χάρη, μάλιστα, όταν του ζητάμε ό,τι έχουμε ανάγκη. Μόνο Αυτός χρωστάει χάρη όταν Του ζητάμε, μόνο Αυτός δίνει εκείνα που δεν Του δανείσαμε. Κι αν δει ότι επιμένουμε στην προσευχή με πίστη και καρτερία, πληρώνει δίχως να απαιτεί ανταλλάγματα. Αν, όμως, δει ότι προσευχόμαστε με νωθρότητα, αναβάλλει την πληρωμή· όχι γιατί μας περιφρονεί ή μας αποστρέφεται, αλλά γιατί, όπως είπα, με την αναβολή αυτή μας κρατάει κοντά Του.


Αν, λοιπόν, εισακούστηκες, ευχαρίστησε το Θεό. Αν δεν εισακούστηκες, μείνε κοντά Του, για να εισακουστείς. Αν, πάλι, Τον έχεις πικράνει με τις αμαρτίες σου, μην απελπίζεσαι. Όταν πικράνεις έναν άνθρωπο, αλλά στη συνέχεια παρουσιάζεσαι μπροστά του και το πρωί και το μεσημέρι και το βράδυ, ζητώντας ταπεινά συγχώρηση, δεν θα κερδίσεις τη συμπάθειά του; Πολύ περισσότερο θα κερδίσεις τη συμπάθεια του ανεξίκακου Θεού, αν και το πρωί και το μεσημέρι και το βράδυ και κάθε ώρα επικαλείσαι την ευσπλαχνία Του με την προσευχή.

Ας τ’ ακούσουν όλα αυτά όσοι προσεύχονται με ραθυμία και βαρυγκωμούν, όταν ο Κύριος αργεί να ικανοποιήσει το αίτημά τους. Τους λέω: “Παρακάλεσε το Θεό!”. Και μου απαντούν: “Τον παρακάλεσα μια, δυο, τρεις, δέκα, είκοσι φορές, μα δεν έλαβα τίποτα”. Μη σταματήσεις, ώσπου να λάβεις. Σταμάτησε, όταν λάβεις. Ή μάλλον, ούτε και τότε να σταματήσεις την προσευχή. Πριν λάβεις, να ζητάς. Και αφού λάβεις, να ευχαριστείς.

http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/10/blog-post_76.html

Η βασίλισσες τῆς ὀμορφιᾶς ( ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ )

Μου αναγγέλλετε με αλόγιστη χαρά ότι η κόρη σας εκλέχθηκε «βασίλισσα ομορφιάς». Λες και περιμένετε κι εγώ να σας συγχαρώ . Για εμένα είναι ντροπή να γράφω για αυτό, και αντί για συγχαρητήρια σας δηλώνω βαθιά συλλυπητήρια. Δεν ξέρω γιατί λέτε ακόμα στο γράμμα: «Την κόρη μου ως μορφωμένη κοπέλα αυτό την κολακεύει πολύ». Διότι τι να λεχθεί περί μορφωμένων και αμόρφωτων στις μέρες μας; Μεταξύ πολυάριθμων σύγχρονων κρίσεων η κρίση της μόρφωσης είναι μία από τις κυριότερες. Ποιός ξέρει, εάν μπορεί να ονομαστεί μορφωμένη μία κυρία της πόλης μπροστά στη ντροπαλή βοσκοπούλα του βουνού! Σ’ αυτό ποτέ δεν θα υπάρχει συμφωνία μέχρι να επιστρέψουμε στη λαϊκή έννοια της μόρφωσης , και να ομολογήσουμε, σε αρμονία με τη λαϊκή πεποίθηση , ότι μορφωμένος είναι εκείνος ο οποίος έχει καθαρή παρειά. Και όποιος δεν έχει καθαρή παρειά, δεν είναι μορφωμένος, όπου και να ζει, όποια θέση και να κατέχει και όση γνώση και να έχει στο κεφάλι του.
Στα δικά μας χωριά στη Σουμάδα τα περί ομορφιάς ψιθυρίζονταν ενώ τα περί χαρακτήρα λέγονταν δυνατά. Τούτο βασιζόταν στη βαθιά λαϊκή γνώση, ότι η ομορφιά είναι κάτι εφήμερο και ανεξάρτητο από τον άνθρωπο, ενώ ο χαρακτήρας μόνιμος και εξαρτημένος από τον άνθρωπο. Ξέρετε το λαϊκό ποίημα περί της κόρης Μίλιτσα; Πόσο ωραία απάντησε σε κάποιους κόλακες:
Δεν είμαι νεράιδα για να πετώ στα σύννεφα
Αλλά κόρη για να κοιτώ μπροστά μου!
Η εκλογή των «βασιλισσών ομορφιάς» είναι έθιμο μόδας των αρχαίων Λατίνων λαών. Στην πραγματικότητα αυτό είναι μόνο μία επιδέξια καλυμμένη αγοραπωλησία λευκής σαρκός. Έχετε παρακολουθήσει τη μοίρα πολλών «βασιλισσών ομορφιάς» στην Ευρώπη; Πόσο φρικτό! Ελεύθεροι γάμοι, εξώγαμα παιδιά –κακόμοιρα παιδιά!- θορυβώδεις δίκες γάμων, αυτοκτονίες. Να η στήλη στην οποία συνήθως γράφονται οι «βασίλισσες ομορφιάς»! Όσο για την κόρη σας… καλύτερα να της είχατε δώσει να διαβάσει τη σημείωση περί του ηρωικού θανάτου του πατέρα της στο βουνό Τσερ παρά που τη βγάλατε στην παρδαλή και επικίνδυνη πασαρέλα. Ποιός μπορεί να σας εγγυηθεί, ότι η μεγάλη σας χαρά δεν θα μετατραπεί σύντομα σε ανείπωτη λύπη και σε ντροπή, ντροπή που θα κλειδώνεστε στο δωμάτιο και θα κρύβετε το πρόσωπο με τα χέρια σας από το φλογερό ήλιο; Θα ξέρετε ότι η γειτονιά μοχθηρά χλευάζει , και τούτο ακόμα περισσότερο θα σας σπαράζει την καρδιά.
Απ’ όλους τους πειρασμούς που ο άνθρωπος έχει να νικήσει επάνω στον εαυτό του, η ομορφιά είναι οπωσδήποτε ο πιο ακαταμάχητος πειρασμός. Σ’ αυτήν άντεξαν η αγία Αικατερίνη και η Βαρβάρα και η Αναστασία και η Παρασκευή και πολλές άλλες, οι οποίες γνώρισαν μέσα τους μία ανώτερη ομορφιά από εκείνη την εξωτερική. Αλλά θα μπορέσει να αντέξει η κόρη σας, η οποία δεν έχει κάποιες δυνατές πνευματικές εμπειρίες και η οποία εκτός απ’ αυτό βγήκε εκούσια στην πασαρέλα της ομορφιάς; Να δώσει ο δυνατός Θεός! Όμως η ομορφιά όπως και ο πλούτος – ακόμα περισσότερο από τον πλούτο- οδηγεί στην υπερηφάνεια και η υπερηφάνεια είναι γλίστρημα από το οποίο είναι αναπόφευκτο το πέσιμο στην κολασμένη άβυσσο.
Οι Αμερικάνοι έμποροι ταινιών ισχυρίστηκαν εντελώς αυθαίρετα , από το κεφάλι τους- και για εμπορικούς λόγους- ότι ο προδότης Ιούδας ήταν ο πιο όμορφος από τους δώδεκα αποστόλους. Τούτο βέβαια δεν μπορεί να αποδειχτεί με τίποτα στον κόσμο εκτός ίσως μόνον με το τέλος του Ιούδα. Όπως έχετε οπωσδήποτε ακούσει και διαβάσει, το τέλος του ήταν παρόμοιο με το τέλος κάποιων μοντέρνων «βασιλισσών» και «βασιλιάδων» της ομορφιάς. Τούτος ο «όμορφος» Ιούδας εφόσον πρόδωσε τον Υιό του Θεού κατέβηκε στο ποτάμι και κρεμάστηκε.
Όποιος πάει μακρινό περίπατο με τον διάβολο δύσκολα επιστρέφει στον ορθό δρόμο. Τί να σας συμβουλέψω; Παντρέψτε την κόρη σας όσο πιο γρήγορα γίνεται και ας πάρει σύζυγο με ένα ταπεινό επάγγελμα. Κάποιον φούρναρη ή ελεγκτή εισιτηρίων. Βέβαια, εάν αυτοί οι τίμιοι άνθρωποι αποφασίσουν να δεχτούν επάνω τους τέτοια ευθύνη. Έτσι μπορείτε να ελπίζετε, ότι θα ζήσετε χαρές με τα νόμιμα εγγόνια σας και θα ευχαριστείτε τον Θεό. Κατά την παντοδυναμία Του ο Δημιουργός μπορεί να συγκρατήσει τον άνθρωπο να μην πέσει στο γλιστερό δρόμο, προς τον οποίο κατά την αδυναμία του είχε κατευθυνθεί. Ας είναι Εκείνος βοήθεια σε σας και σ’ εκείνους που εσείς αγαπάτε περισσότερο στον κόσμο- τα παιδιά σας!

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Α΄»

The meaning of objects held by Saints in Icons

 
Orthodox Iconography can be an extremely concise way of communicating the Faith. Therefore, what the Saints hold in their hands in portrait icons help in identifying them and in telling us about their lives.


— Cross: It indicates the Saint is a Holy Martyr. The reason martyrs are shown holding a cross is two-fold: firstly, martyr comes for the Greek for witness, and so these witnesses hold the preeminent symbol of Christianity: the Cross. Secondly, the Cross symbolizes the most perfect sacrifice of life for others, Christ’s own crucifixion. Therefore, any Saints who were murdered for confessing the Faith are shown with crosses, regardless of how they died.


— Scroll: It indicates holy Wisdom, and so is often shown in the hands of the Old Testament prophets, but is also commonly seen in the hands of the Apostles. Both were given wisdom from God – the prophets through visions, the Apostles through meeting and knowing Jesus Christ. Later Saints may also be shown holding scrolls if they were also known for prophecy, percipience, and imparting divine knowledge to others.


— Gospel Book: Sainted Bishops in Icons hold their main tool: the Gospel Book, from which they proclaim the Good News to the faithful during the Liturgy. Many of the Church Fathers were also Bishops, and some of their “writings” which we read today were not writings at all, but sermons preached after the reading of the Gospel, later copied down by the congregation for other churches to benefit from. Their inspired teachings were grounded in the Gospel, and so they hold these books in Icons as the instruments through which God granted them sainthood. And they hold them with great reverence indeed, indicated by the way some Icons show the Bishops covering their bare hand with their vestments or stole.


— Crosier: Another role of the Bishop is that of a pastor, or shepherd, of Christ’s flock. This is symbolized by the Crosier, which in Orthodoxy doesn’t look the same as the “shepherd’s crook” held by bishops in the West. It is of a simpler design, usually in the shape of the Greek letter Tau, which symbolizes life, resurrection, or the Cross.


— Weapons: Often there are weapons in icons, such as lances, shields and swords. In the first few centuries of the Church, two types of martyr gained particular devotion among Christians: virgin-martyrs and soldier-martyrs.These martyr-soldiers (and they usually hold crosses too, in remembrance of their sacrifice) have through their confession of faith become “soldiers for Christ”.


— Church Building: Some Saints are depicted holding a Church Building in their hands, just like Ss Peter and Paul. This reflects the hymnography of the Church, where the two Apostles are praised as “pillars of the Church.” Not only were they pillars of the Church, but church-builders too, establishing Christian communities (churches) around the Mediterranean and Holy Lands. Later, other Saints are remembered for their “church-building” and so are depicted holding small churches or monasteries, often in profile, shown offering the church to Christ. It is quite common for Sainted kings and queens to be shown holding churches in this way, as they are honoured for their role as protector and benefactor of the Church within their lands.

 http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/10/the-meaning-of-objects-held-by-saints.html