ON HUMILITY
“What is humility, Father Paisius?” some of his disciples once asked him. Humility is the thought and conviction of our heart that we are more sinful than all men and unworthy of the mercy of God. Reviling ourselves doesn’t mean that we have true humility. True humility is when someone shames and abuses us publicly, and we endure it and say, “God ordered that brother to shame me for my many sins.” We should receive everything as a command of God. When someone shames you, say that God commanded him to do it. When someone takes something of yours, God commanded him to take it, in order to make you a monk. When you are removed from a higher place, God changed your place so that you would change from your passions and bad habits. This is true humility. And pride is when we trust in ourselves, in our mind, our strength, when we think we are more capable than someone else, better, more beautiful, more virtuous, more pleasing to God. Then it is certain that we are overcome by the ugly sin of pride, from which may God, who humbled Himself for our salvation, preserve us. Let us humble ourselves, brethren, because a proud man cannot be saved. Let us weep for our sins here, so we can rejoice forever in the next life, for after we leave this world everyone will forget us. Let us not hope in men, but only in God. A man changes. Today he gives to you and tomorrow he asks from you. Today he praises you and tomorrow he condemns you. Let us place our hope in the mercy of God, and we will never go astray.
—A layman asked the Elder for a profitable word, and he told him: Brother, often animals are wiser than men. Let us learn obedience and patience from the ox, humility and meekness from the lamb, cleanliness and industry from the ants and bees. We can learn a lesson for our life from all the animals.
The Elder also added: “It’s best for a man to become a clay vessel, which is useful to all people and for all kinds of daily work, for food, water, and so on. But golden vessels are put in safes and locked up in cupboards. For fear of thieves they are seldom used, maybe only once a year. A clay vessel has its daily use and service to man. So also is a humble man who does not seek honors and rank. He remains insignificant even amid men of lower rank, but he benefits, counsels, and helps everyone, and all seek him out and rejoice with him. Humility is a great gift to monks and all Christians!”
ON ABORTION
—A certain woman who did not want to have many children went to the Elder and asked his advice about what she should do. He said to her: If you avoid having children, you avoid salvation. One child is not enough, because you might lose it. Many children in a home are usually healthier than one or two, because they often become spoiled and sickly. Here is fulfilled the word of the Lord: He which soweth sparingly shall reap also sparingly; and he which soweth bountifully shall reap also bountifully (II Cor. 9:6).
A little while ago an old woman came to me for confession, and I asked her: “Sister, how many children do you have?” “Father, I’ve borne eighteen! God took eight of them when they were little, and the other ten are the first citizens in the village!” Another woman came from far away, and I asked her: “How many children do you have, my Christian?” “None, Father.” “And how many abortions have you had up to now?” “Father, I’ve had forty.” “Go and confess to the bishop, my child, and repent while you still have time, because God’s judgment is terrible!” After denial of the faith, the greatest sin in the world is the murder of babies by abortion. These two sins quickly bring God’s wrath and punishment upon men.
—What penance do you give those who have had abortions? The punishment for abortion and murder in general is life-long repentance. The penance consists of daily prostrations, fasting until evening every Wednesday and Friday, complete avoidance of this sin in the future, and the birth and baptism of other children in place of those killed. Also in such circumstances they are forbidden to receive Communion for seven years, except in the case of a pregnant woman, who can receive Communion as a special allowance.
—Certain Christians asked the Elder, ‘’What will happen to the souls of infants killed by abortion?’’ and he answered with a sigh: I believe that these infants are martyrs. They will complete the number of the martyrs in the last times, as the Apocalypse says. In dying through abortion they receive the baptism of blood, but the Church does not commemorate them in her prayers in order not to encourage abortions, which for the parents is an act of infanticide.
COUNSELS ON TROUBLES
—A sorrowful Christian asked the Elder for a word of comfort, and he said: Listen, Brother. Without temptations and griefs we cannot be saved. But we should not be disturbed or grow weak in faith, because now the devil attacks men more cruelly than in the past, for he knows that he has only a little more time to rule over the modern world. Let us pray, endure, and remember the words of the Lord, who said that He will be with us until the end of the ages. We should not despair in the time of our trials, because God has not abandoned us. As in the time of the Prophet Elias the Tishbite, when God still had 7000 of His elect who had not bent the knee to Baal, so also today the Lord still has many elect Christians with strong faith who have not bent their souls to the service of the passions. God has His just ones, in the villages and the cities, who glorify Him day and night and live in virginity and temperance, showing mercy to the poor and widows. But God alone knows their names.
—How can we reconcile those who are quarreling? First we should pray for them. Then we should urge them to confess to their spiritual father, and we should counsel them with the words of the Gospel to make peace, according to the Lord’s saying: Blessed are the peacemakers, for they will be called sons of God (Matt. 5:9). As much as we can, we should strive to make peace, for we are sons of God and bear in ourselves the peace of the Holy Spirit. Those who are not at peace cannot have Communion. If one of them dies unreconciled to his enemy, then the living one must go to his grave for forty days and beg him to forgive him. Of course this is rather difficult. But we urge the living to make a prostration to the dead with whom they quarreled in life, and we hope in the mercy of God, that He will forgive them.
Elder Paisius Olaru of Sihla Skete
http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/01/spiritual-counsels.html
First-because our faith is light. Christ said: I am the light of the world (John 8:12). The light of the vigil lamp reminds us of that light by which Christ illumines our souls.
Second-in order to remind us of the radiant character of the saint before whose icon we light the vigil lamp, for saints are called sons of light (John 12:36, Luke 16:8).
Third-in order to serve as a reproach to us for our dark deeds, for our evil thoughts and desires, and in order to call us to the path of evangelical light; and so that we would more zealously try to fulfill the commandments of the Saviour: "Let your light so shine before men, that they may see your good works" (Matt. 5:16).
Fourth-so that the vigil lamp would be our small sacrifice to God, Who gave Himself completely as a sacrifice for us, and as a small sign of our great gratitude and radiant love for Him from Whom we ask in prayer for life, and health, and salvation and everything that only boundless heavenly love can bestow.
Fifth-so that terror would strike the evil powers who sometimes assail us even at the time of prayer and lead away our thoughts from the Creator. The evil powers love the darkness and tremble at every light, especially at that which belongs to God and to those who please Him.
Sixth-so that this light would rouse us to selflessness. Just as the oil and wick burn in the vigil lamp, submissive to our will, so let our souls also burn with the flame of love in all our sufferings, always being submissive to God's will.
Seventh-in order to teach us that just as the vigil lamp cannot be lit without our hand, so too, our heart, our inward vigil lamp, cannot be lit without the holy fire of God's grace, even if it were to be filled with all the virtues. All these virtues of ours are, after all, like combustible material, but the fire which ignites them proceeds from God.
Eighth-in order to remind us that before anything else the Creator of the world created light, and after that everything else in order: And God said, let there be light: and there was light (Genesis 1:3). And it must be so also at the beginning of our spiritual life, so that before anything else the light of Christ's truth would shine within us. From this light of Christ's truth subsequently every good is created, springs up and grows in us.
May the Light of Christ illumine you as well!
St. Nikolai Velimerovich
Tι σημαίνει ένα διαζύγιο; Την ανικανότητά μας να αγαπήσουμε. Αυτό βασικά σημαίνει. Όλα τα υπόλοιπα είναι οι δικαιολογίες μας. Την αποτυχία να αγαπηθούμε. Τη λαθεμένη αντίληψη που είχαμε για τον γάμο. Ο γάμος δεν είναι βίος ανθόσπαρτος. […]
Μελετήστε με προσοχή την ακολουθία του Μυστηρίου του γάμου. Υπάρχει και μεταφρασμένη. Εκεί μέσα λοιπόν υπάρχουν όλα τα στοιχεία και όλες οι προϋποθέσεις που αν τις ζήσεις φθάνεις στην πληρότητα της σχέσης σου.
Η Εκκλησία από την αρχή μας δείχνει τον δρόμο: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός…». Κι εκείνη τη στιγμή με το Ευαγγέλιο κάνει ο ιερέας το σημείου του Σταυρού. Τι σημαίνει αυτό; Τρία πράγματα βασικά.
Ξέρετε, παιδιά μου, για πού ξεκινάτε; Δεν ξεκινάτε για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ξεκινάτε για τη Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η πορεία του γάμου.
Ποιος θα είναι ο οδηγός σας σ” αυτήν την πορεία; Το Άγιο Ευαγγέλιο.
Ποια είναι η πορεία σας; Η Σταυρική!
Λέω στα ζευγάρια που παντρεύω: «Αν το καταλάβατε, παιδιά μου, σήμερα πρέπει να πεθάνετε, πρέπει να πεθάνει ο εγωισμός σας. Ξεκινήσατε καθένας από το σπίτι του και ήρθατε εδώ και τώρα φεύγετε από εδώ μαζί σε ένα καινούργιο σπίτι. Πολύ ωραία. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο κάθε ένας πρέπει να φύγει από τον εαυτό του πια. Από αυτό που ήταν μέχρι τώρα. Κι εδώ η Χάρις του Θεού σάς ένωσε.»
Βλέπετε κάποια στιγμή ενώνουμε τα χέρια και τους λέω: «Έχετε δει δύο κλειδιά περασμένα σε κρίκο; Όπου και να “ναι, θα είναι μαζί. Στην τσέπη μας ευρίσκονται ή μας πέσαν στον δρόμο ή τα πετάξαμε στη θάλασσα, θα είναι πάντα μαζί γιατί τα ενώνει ένας κρίκος. Αν όμως βγουν από τον κρίκο είναι ζήτημα τύχης, αν θα μείνουν και τα δύο κοντά και μαζί. Ποιος είναι ο κρίκος; Η χάρη του Θεού. Βάλτε τα χέρια σας, βάλτε τις καρδιές σας και οι δυο σας στο χέρι του Θεού. Ο Θεός δεν μας παίρνει με το ζόρι, απλώνει το δικό Του χέρι και εάν εσείς με τη θέληση βάλετε τα δικά σας χέρια ο Θεός θα σας ενώσει σε μια ενότητα τέλεια και αγία και έτσι να πορευτείτε.»
Όταν στην Ελλάδα καθιερώθηκε ο πολιτικός γάμος, εγώ πανηγύριζα. Είπα, «επιτέλους, θα αποφύγω την ταλαιπωρία να παντρεύω ανθρώπους που δεν ξέρουν τι κάνουν.» Να πας στον Δήμαρχο κι όπου θέλεις. Όχι όμως εδώ! Γιατί ο χώρος αυτός εδώ είναι για αυτούς που ξέρουν τι θέλουν και πιστεύουν τι κάνουν. Ένα διαζύγιο μπορεί να έχει πολλές αφορμές, αλλά οι αιτίες του είναι λίγες.
Πώς προετοιμάζονται δύο νέοι άνθρωποι για να παντρευτούν; Από “κεί θα καταλάβεις ποια θα είναι η συνέχεια.
Πόσο καλά γνωρίζονται; Ή πόσο βαθιά αγνοούνται;
Έχω ακούσει πολλές φορές την παρατήρηση «δεν ήτανε έτσι στην αρχή». Έτσι ήτανε, παιδί μου, αλλά εσύ δεν τον είδες. Ο αρραβώνας δεν είναι μια χαζοχαρούμενη περίοδος που θα κοιτάξουμε πώς θα περάσουμε καλά. Είναι ακριβώς μια περίοδος που οι άνθρωποι μιλάνε σοβαρά για το μέλλον τους, βλέπουν αν συμφωνούν, αν ταιριάζουν, αν έχουν την ίδια πλεύση μέσα στη ζωή τους, ακόμα μερικές φορές σε μερικά πράγματα, που φαίνονται πιο ρηχά, πιο εύκολα.
Κάποτε έλεγα σε δυο παιδιά που συνδεόντουσαν:
– Παιδιά χωρίστε τώρα γιατί θα χωρίσετε αύριο.
– Μα γιατί;
– Γιατί δεν έχετε καμία σχέση μεταξύ σας. Τα ενδιαφέροντα του ενός είναι τελείως διαφορετικά κι εξειδικευμένα, του άλλου είναι -τα παιδιά χρησιμοποιούν σήμερα αυτή τη λέξη- «μπάζα». Σε λίγο εσύ θα αρχίσεις να τη ζηλεύεις και εσύ σε λίγο θα αρχίσεις να κουράζεσαι. Λοιπόν, μην κάνετε λάθη!
Ευτυχώς κατάλαβαν έγκαιρα. Γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό να βλέπεις την αλήθεια. Το σ” αγαπώ και μ” αγαπάς είναι εύκολο να το λες, δύσκολο όμως να το ζεις. Εμείς μάθαμε ότι η αγάπη είναι σαρκωμένη. Κι αν δεν σαρκώνεται, δεν σταυρώνεται, τότε ακριβώς δεν προχωράει.
Το Διαζύγιο τελικά είναι μια αποτυχία. Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Πώς θα αντιμετωπίσουμε ένα διαζύγιο; Διδασκόμεθα από τα λάθη μας; Καταλάβαμε γιατί φτάσαμε εδώ; Πρώτα-πρώτα έχουμε τη συνείδηση ότι αποτύχαμε; Και δεν αποτύχαμε τυχαία, αποτύχαμε για συγκεκριμένους λόγους, καθαρούς και ορατούς ή πιστεύουμε ότι φταίει μόνο ο άλλος; Στα ζευγάρια που παντρεύω τους εύχομαι: «Παιδιά μου, σας εύχομαι να μάθετε στη ζωή σας να φταίτε πάντα και οι δυο μαζί. Γιατί αν πιστέψετε ότι φταίει μόνο ο άλλος, κάτι δεν πάει καλά μεταξύ σας.»
Παντρεύομαι σημαίνει δέχομαι τον άλλο όπως είναι γιατί τον αγαπάω.
Παντρεύομαι σημαίνει ότι αγωνίζομαι, κάνω τα πάντα για να δίνω χαρά σ” αυτόν που αγαπάω. Άρα λοιπόν υπάρχει μια κοινή πορεία και των δύο, δηλαδή το ότι ο άλλος με δέχεται, δεν γεννάει ασυλία του εγωισμού μου, αφού με δέχεται όπως είμαι. Σε δέχεται γιατί σε αγαπάει, εσύ αγαπάς; Τότε διορθώσου. Τότε αφού βλέπεις ότι κάτι ενοχλεί τον άλλο, διόρθωσέ το. Όταν ακούω ανθρώπους να λένε: «εγώ αυτός είμαι ή εγώ αυτή είμαι, δεν αλλάζω», τους λέω: «Κακώς παντρευτήκατε, γιατί όταν κάποιος αγαπάει, αλλάζει.» Δεν αλλάζω σημαίνει δεν αγαπάω. Τα υπόλοιπα είναι περιττά.
Μητροπολίτου, Σισανίου και Σιατίστης Παύλος
Για μια υγιή και ζωντανή οικογένεια, έκδ. Σχολής Γονέων Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου
Πηγή
