Σᾶς χαιρετῶ, αἰσθανόμενη ὅτι ἀπευθύνομαι σὲ δικούς μου ἀνθρώπους, ἀφοῦ ὅλοι ἔχουμε ἕνα κοινὸ σημεῖο τόσο μεγάλο καὶ δυνατὸ στὴ ζωή μας: τὸν Γέροντά μας, τὸν Παππούλη μας!!
Ἄς μου ἐπιτραπεῖ νὰ χρησιμοποιήσω καὶ ἐγὼ αὐτὲς τὶς προσφωνήσεις, παρόλο ποὺ δὲν εἶχα τὴν τύχη νὰ γνωρίσω τὸν Γέροντα Πορφύριο ὅσο ἦταν ἐν ζωῇ. Ἡ «γνωριμία» μου μὲ τὸν Γέροντα ἔγινε τυχαῖα, μέσα ἀπὸ ἕνα βιβλίο ποὺ μοῦ δανείσανε. Αὐτὸ ἦταν!! Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ εἶχα τὸν Παππούλη μέσα στὸ μυαλὸ καὶ στὴν καρδιά μου συνεχῶς!
Κατὰ τὸ διάστημα ἐκεῖνο περνοῦσα ἕνα προσωπικὸ πρόβλημα ὑγείας, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀλλάξει ὁλοκληρωτικὰ ὅλη μου τὴ ζωή. Σκεφτόμουν συνεχῶς τὴν οἰκογένειά μου, τὰ παιδιά μου καὶ τὸ πόσο θὰ ἄλλαζε ἡ καθημερινότητά μας καὶ θὰ χανόταν ἡ ἠρεμία τοῦ σπιτιοῦ μας, ἐὰν τὰ ἀποτελέσματα κάποιων νευρολογικῶν ἐξετάσεων ἔβγαιναν θετικὰ. Ὑπῆρχε πιθανότητα νὰ πάσχω ἀπὸ ΜΥΑΣΘΕΝΕΙΑ, μία ἐξαιρετικὰ δύσκολη πάθηση τοῦ νευρολογικοῦ συστήματος. Εἶχα ἤδη διαβάσει τὸ πρῶτο βιβλίο γιὰ τὸν Γέροντα καὶ εἶχα παραγγείλει ταχυδρομικῶς τὰ ἑπόμενα, νιωθoντας ὅτι οἱ συμβουλὲς καὶ τὰ λόγια τοῦ Γέροντα μοῦ ἔδιναν δύναμη καὶ μὲ συντρόφευαν στὴ δοκιμασία μου. Λυπόμουν ποὺ δὲν ζοῦσε ὁ Παππούλης γιὰ νὰ τὸν ἐπισκεφθῶ καὶ νὰ τοῦ ἀνοίξω τὴν καρδιά μου, ἀλλὰ μετὰ θυμόμουν τὰ λόγια του, πὼς ὅταν κοιμηθεῖ θὰ μηδενιστοῦν οἱ ἀποστάσεις, καὶ παρηγοριόμουν.
Ὅταν πῆγα στὴν Ἀθήνα -στὸ Ἰνστιτοῦτο Παστέρ- γιὰ τὶς ἐξετάσεις αἵματος, ἔπαιρνα κουράγιο μόνο στὴ θύμησή του!! Μπῆκα νὰ μοῦ πάρουν αἷμα καὶ ἐνῶ μιλοῦσα μὲ τὴ γιατρό, ξαφνικὰ σταμάτησα, λέγοντας στὸν ἑαυτό μου: «δὲν εἶναι ὥρα γιὰ κουβέντα, ἀλλὰ γιὰ προσευχή». Καὶ ἐκείνη τὴν στιγμὴ αἰσθάνθηκα τὴν παρουσία τοῦ Γέροντα δίπλα μου, μέσα στὸ δωμάτιο!
Βγαίνοντας σκεφτόμουν ὅτι θὰ ἦταν ἡ ἰδέα μου, ἀπὸ τὴν ἔντονη ἐπιθυμία μου νὰ προσευχηθῶ στὸν Παππούλη, ἀλλὰ τότε βρέθηκα μπροστὰ σὲ μιὰ νέα ἔκπληξη. Ἡ θεία μου, ἡ ὁποία εἶχε ἔρθει μαζί μας (ἤμουν μὲ τὸ σύζυγό μου) καὶ ἔχει μεγάλη πίστη στὸ Γέροντα (ἔχει ἔρθει καὶ στὸ Μήλεσι), χωρὶς νὰ ἔχουμε μιλήσει μέχρι ἐκείνη τὴν ὥρα καθόλου, ἀφοῦ μόλις συναντηθήκαμε μπήκαμε ἀμέσως στὸ Παστέρ, μοῦ εἶπε: «Τελείωσες κιόλας; Καὶ ἐγὼ πῆρα νὰ διαβάσω τὴν Παράκληση στὸν Γέροντα Πορφύριο». Έμεινα μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτό! Τῆς μίλησα γιὰ τὴν πρόσφατη «γνωριμία» μου μὲ τὸν Γέροντα καὶ τότε μοῦ εἶπε ὅτι ἔχει ἐπισκεφθεῖ τὸ Ἡσυχαστήριο καὶ ἔχει μάλιστα τὴν εἰκονίτσα μὲ τὰ λόγια του Γέροντα (ποὺ σὲ καθεμιὰ εἶναι διαφορετικά), ἐνῶ ἐγὼ τῆς μίλησα γιὰ τὸ νέο βιβλίο ποὺ εἶχα παραγγείλει «Μαθητεύοντας κοντὰ στὸν Γέροντα Πορφύριο», τὸ ὁποῖο δὲν γνώριζε.
Μετὰ ἀπὸ 15 μέρες ἡ θεία μου πῆγε νὰ πάρει τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐξετάσεών μου, μιὰ κι ἐγὼ μένω στὴν ἐπαρχία. Ἦταν ἀπὸ τὶς πιὸ δύσκολες ὧρες τῆς ζωῆς μου, μέχρι τὴ στιγμὴ ποὺ χτύπησε τὸ τηλέφωνο καὶ ἡ θεία μου μοῦ ἀνακοίνωσε ὅτι ἦταν ὅλες ἀρνητικές!!! Ἡ ἔνταση καὶ ἡ συγκίνηση ἦταν τόσο μεγάλες, ὥστε ἔπεσα στὸ πάτωμα κλαίγοντας ἀπὸ χαρά!! Εὐχαρίστησα τὸ Γέροντά μου καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ εὔχομαι συνεχῶς ἡ ἐμπειρία μου αὐτὴ νὰ γίνει ἀφορμὴ γιὰ νὰ τὸν ξαναβάλω στὴ ζωή μου καὶ νὰ τὸν παρακαλῶ στὸ ἑξῆς νὰ στηρίζει τὴν οἰκογένειά μου, νὰ μᾶς προστατεύει καὶ νὰ μᾶς ἀξιώνει νὰ γινόμαστε, ὅπως ἔλεγε, καλοὶ καὶ ὄχι μόνο καλά!!
Σὲ μιὰ συζήτηση μὲ τὸ σύζυγό μου, ἐκεῖνος μοῦ θύμισε ὅτι πρὶν ἀπὸ 8-9 χρόνια, ὅταν ἤμασταν νιόπαντροι, ἡ μητέρα μου μᾶς εἶχε κάνει δῶρο ἕνα βιβλίο τοῦ Γέροντα Πορφύριου, τὸ ὁποῖο ὅμως δανείσαμε σὲ κάποια κυρία ποὺ μᾶς τὸ ζήτησε καὶ δὲν μᾶς τὸ ἐπέστρεψε ποτέ. Θυμήθηκα λοιπὸν ὅτι πράγματι ἐπρόκειτο γιὰ ἕναν Γέροντα ποὺ μᾶς εἶχε συγκινήσει καὶ τοὺς δύο, ἀλλὰ δὲν μποροῦσα νὰ θυμηθῶ ἂν ἐπρόκειτο γιὰ τὸν Γέροντα Πορφύριο ἡ γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο.
Τελικὰ τίποτα δὲν εἶναι τυχαῖο. Καὶ σ’ ἐμᾶς ἀπομένει μόνο νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε !!
Γέροντα Πορφύριε, σήμερα, τὴν ἡμέρα τοῦ μνημοσύνου σου, ἄναψα ἕνα κεράκι καὶ ἐγὼ στὴ δική μου ἐνορία στὴ Β. Εὔβοια καὶ προσεύχομαι νὰ μπορέσω καὶ νὰ ἀξιωθῶ νὰ ἐφαρμόζω τὶς συμβουλές σου γιὰ τὴ σωτηρία μου!
http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/12/blog-post_29.html
God is fire, warming and igniting the heart and inward parts. So, if we feel coldness in our hearts, which is from the devil (for the devil is cold), then let us call the Lord: He, in coming, will warm our heart with perfect love, not only towards Himself, but to our neighbors as well. And the coldness of the despiser of good will run from the face of His warmth.
Where there is God, there is no evil. Everything coming from God is peaceful, healthy and leads a person to the judgment of his own imperfections and humility.
God shows us His love for man not only in those instances when we do good, but also when we affront Him with our sins and anger Him. With what longsuffering he bears our lawlessness! "Do not call God a rightful Judge," says St. Isaac, "for His rightful judgment is not seen in your deeds. True, David called Him a righteous judge and rightly, but the Son of God has shown us that God is good and merciful even more. Where is His righteous judgment? We were sinners, but Christ died for us" (St. Isaac the Syrian, Word 90).
St. Seraphim of Sarov
http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/12/where-there-is-god-there-is-no-evil-st.html
Παλαιότερα που δεν υπήρχαν αυτές οι μεγάλες ευκολίες, και η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει τόσο, αναγκάζονταν οι άνθρωποι σε όλες τις δυσκολίες να καταφεύγουν στον Θεό, και ο Θεός βοηθούσε. Τώρα, επειδή η επιστήμη προχώρησε, τον Θεό Τον βάζουν στην άκρη. Πάνε χωρίς Θεό σημερα. Υπολογίζουν: «Θα κάνουμε τούτο, θα κάνουμε εκείνο». Σκέφτονται την Πυροσβεστική, σκέφτονται τις διατρήσεις, το ένα, το άλλο... Αλλά χωρίς Θεό τι να κάνει ο άνθρωπος;»
Γεροντας Παϊσιος
Αν παρακαλούσαμε κάποιον άρχοντα – όχι για να μας γλιτώσει τη ζωή μας, αλλά απλά για να μας κάμει κάποια μικρή «καλωσύνη», – δεν θα προσηλώναμε σ’ αυτόν τα μάτια μας και την καρδιά μας; Δεν θα «κρεμόμασταν» κυριολεκτικά οπό την όψη του προσώπου του, με έντονη προσοχή, για να εισπράξουμε τη συγκατάθεσή του έστω με ένα νεύμα του; Δεν θα τρέμαμε, μήπως κάποιος ακατάλληλος ή αδέξιος δικός μας λόγος τον ερεθίσει και του κόψει την καλή για μας διάθεση;
Αν βρισκόμαστε σε κάποιο δικαστήριο και είχαμε απέναντί μας τον αντίδικο, και εμείς την πιο κρίσιμη ώρα αρχίζαμε να βήχουμε, να φτύνουμε, να γελάμε, να χασμουριόμαστε ή να κοιμόμαστε, τότε, δεν θα έσπευδε αμέσως η άγρυπνη κακή διάθεση του αντιπάλου μας να ξεσηκώσει εναντίον μας την αυστηρή κρίση του δικαστή;
* * *
Τώρα λοιπόν, που παρακαλούμε τον Ουράνιο Κριτή, τον αλάθητο μάρτυρα όλων των μυστικών της καρδιάς μας, και Τον ικετεύουμε να μας λυτρώσει οπό τον αιώνιο θάνατο – ενώ παράλληλα έχουμε απέναντι μας τον κακόβουλο και σκληρό κατήγορό μας διάβολο – δεν θα πρέπει να εντείνουμε την προσοχή και να κάνουμε όσο μπορούμε πιο θερμή την προσευχή μας; Δεν θα πρέπει να παρακαλούμε επίμονα τον Κύριο, να μας δώσει έλεος και ευσπλαχνία;
Τί λέτε; Δεν θα είμαστε και εμείς ασφαλώς ένοχοι – και μάλιστα όχι για κάποιο ελαφρό αμάρτημα, αλλά για μια πολύ σοβαρή ασέβεια – αν, την ώρα που στεκόμαστε ενώπιον του Θεού, παύουμε να έχουμε την αίσθηση της παρουσίας Του και νιώθουμε σαν να έχουμε μπροστά μας έναν κάποιον, …τυφλό και κουφό ακροατή;
* * *
Διαφορετικά, γιατί δεν χύνουμε ούτε ένα δάκρυ για την χλιαρότητά μας ή για την οκνηρία, που μας απομακρύνει οπό την προσευχή;
Διαφορετικά, γιατί δεν το θεωρούμε πτώση μας, το ότι κατά τη διάρκεια της προσευχής αφήνουμε το νου μας να αιχμαλωτίζεται – έστω και για λίγο – οπό λογισμούς άσχετους και ξένους για τα λόγια της προσευχής μας;
Γιατί να μη θρηνούμε και να μη ζητάμε γι’ αυτή την πτώση μας το έλεος του Θεού;
Γιατί να μη καταλαβαίνουμε, τί μεγάλη ζημιά παθαίνει η ψυχή μας, όταν ξεφεύγει ο νους μας από τη μνήμη του Θεού, και καταντάει να σκέφτεται πράγματα άλλα; Δεν το καταλαβαίνουμε ότι έτσι μας εμπαίζουν οι δαίμονες;
Αυτά εμείς.
Αντίθετα οι άγιοι, έστω κι αν για μια στιγμή τους νικούσαν λογισμοί και τους αποσπούσαν ακούσια οπό την προσευχή, αυτό το θεωρούσαν σαν ένα είδος ιεροσυλίας. Και παρ’ όλο που με αστραπιαία ταχύτητα επανέφεραν τους «οφθαλμούς» της καρδιάς τους προς τον Θεό, κατηγορούσαν τους εαυτούς τους ότι είναι ασεβείς. Τα σκοτάδια των γήινων λογισμών, έστω κι αν ήσαν φευγαλέα, τους ήσαν κάτι το ανυπόφορο. Και απεχθάνονταν καθετί, που απομάκρυνε το νου τους οπό το Φως το Αληθινό.
Αγ. Κασσιανός ο Ρωμαίος
It is easy to forget the magnitude of the event of the Nativity of Jesus Christ. This was an act of God akin to Creation itself.
Here is how Saint Gregory the Theologian views it:
Again the darkness is past; again Light is made; again Egypt is punished with darkness; again Israel is enlightened by a pillar. The people that sat in the darkness of ignorance, let it see the Great Light of full knowledge. Old things are passed away, behold all things are become new. The letter gives way, the Spirit comes to the front. The shadows flee away, the Truth comes in upon them. The laws of nature are upset; the world above must be filled. It was an event to give rebirth to all of mankind. It was God's gift so we could return to the union with Him we enjoyed at the time of our creation.
Saint Gregory says,
This is our present Festival; it is this which we are celebrating, the Coming of God to Man, that we might go forth, or rather (for this is the more proper expression) that we might go back to God -that putting off the old man, we might put on the New; and that as we died in Adam, so we might live in Christ, being born with Christ and crucified with Him and buried with Him and rising with Him. As we prepare for this mystical event we need to be sober, to prepare with prayer and fasting, so we can be appreciative of this gift God has given us and give thanks out of our unrestrained love for God. We need this so we are not distracted from all the noise that surrounds this season.
Saint Gregory says,
Let us not adorn our porches; nor arrange dances, nor decorate the streets; let us not feast the eye, not enchant the ear with music, nor enervate the nostrils with perfume, not prostitute the taste, nor indulge the touch, those roads that are so prone to evil and entrances for sin; let us not be effeminate in clothing soft and flowing, whose beauty consists in its uselessness, nor with the glittering of gems or the sheen of gold or the tricks of colour, belying the beauty of nature, and invented to do despite unto the image of God. Not in rioting and drunkenness, with which are mingled, I know well, chambering and wantonness, since the lessons which evil teachers give are evil. Let us not appraise the bouquet of wines, the kickshaws of cooks, the great expense of unguents; and let us not strive to outdo each other in temperance, and this while others are hungry and in want, who are made of the same clay and in the same manner. Finally he asks us to leap with joy as did John the Baptist in his mother's womb.
Now then I pray you accept His Conception, and leap before Him; if not like John from the womb, yet like David, because of the resting of the Ark. Revere the enrolment of account of which you were written in heaven, and adore the Birth by which you were loosed from the chains of your birth, and honour little Bethlehem, which has led you back to Paradise; and worship the manger through which you, being without sense, was fed by the Word . . . If you are one of those who are as yet unclean and uneatable and unfit for sacrifice, and of the gentile portion, run with the Star, and bear your Gifts with the Magi, gold and frankincense and myrrh, as to a King, and to God, and to One Who is dead for you. With Shepherds glorify Him; with Angels join in chorus; with Archangels sing hymns. Let this Festival be common to the powers in heaven and to the powers upon earth. For I am persuaded that the Heavenly Hosts join in our exultation and keep high Festival with us today . . . because they love men, and they love God ... just like those whom David introduces after the Passion ascending with Christ and coming to meet Him, and bidding one another to lift up the gates. This is the time to focus all our actions on the glorification of God and avoid the degrading commercialization of this most important event for the salvation of mankind. All we do during this time preceding the feast of the Nativity should be to heighten our appreciation of the great gift and glorify Him.
St Gregory the Theologian
With the God-man Christ, all that is God’s has become man’s, human, ours, so that each of us individually and all of us assembled together in the Divine-human body of Christ, the Church, might become god-men, having attained ‘to the perfect man, to the measure of the stature of the fullness of Christ’ (Eph 4:12-13). Therefore Christmas, the day of the birth of the God-man, the Lord Jesus Christ, is the greatest and most important day in the history of all the worlds in which man moves and lives.
St. Nikolas Velimirovic
