ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Προφητεία τρίτου παγκοσμίου πολέμου και απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης

Όλα όσα έγραψαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας θα γίνουν μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Μου είπε ο γέροντας, ότι όταν ήταν νέος είχε διαβάσει τις προφητείες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και είχε συγκλονισθεί.
Παρακαλούσε και προσευχόταν (επιπόλαια τότε) να του φανερώσει ο Κύριος το πότε θα γίνουν τα γεγονότα). Μια επίσκεψη όμως στο Άγιο Όρος και τα λόγια ενός Γέροντα τον έκαναν να καταλάβει το λάθος του. Ο Κύριος, και μόνο αυτός, θα αποφασίσει αν κάποιος είναι άξιος να «πληρωθεί» του ελέους Του, να γνωρίσει τα μέλλοντα. Και ξαφνικά ένα βράδυ που προσευχόταν (τότε που οι Τούρκοι σκότωσαν τους Σολωμό και Ισαάκ) άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά του, «σα να έβλεπα ταινία» μου είπε, τα μελλούμενα.

Αυτά που είχε γράψει κάποιος αδελφός, για κάποιον κύριο Γιώργο, που έλεγε για επτά (7) πολέμους είναι αλήθεια. Ο κάθε πόλεμος θα είναι αγριότερος από τον προηγούμενο. Ο κάθε πόλεμος θα εμπλέκει και περισσότερα κράτη και θα εξαπλώνεται σε μεγαλύτερη γεωγραφική επιφάνεια. Ενδιάμεσα σε όλους τους πολέμους θα μεσολαβούν μεσοδιαστήματα ειρήνης. Οι άνθρωποι που οι χώρες τους θα βρίσκονται σε πόλεμο θα τρέχουν και θα παρακαλούν το Θεό, όμως δε θα εισακούονται. Οι άλλοι που θα ζουν στις μη εμπόλεμες χώρες δε θα παραδειγματίζονται από τις συμφορές των γειτόνων τους, αλλά θα ζητούν τον πόλεμο και την καταστροφή για να εκδικηθούν τους εχθρούς τους.
Ο πόλεμος θα εξαπλωθεί σε παγκόσμια κλίμακα. Ερείπια, πείνα, δυστυχία, επαναστάσεις, λεηλασίες, αρρώστιες θα κυριαρχούν.

Ο πρώτος πόλεμος ήταν αυτός που έγινε στη Γεωργία.
Η Ρωσία θα δεχτεί κι άλλη πρόκληση-επίθεση από τη Γεωργία κι αυτή τη φορά θα την καταστρέψει τελειωτικά. Δυστυχώς οι απώλειες του άμαχου πληθυσμού της Γεωργίας θα είναι τρομακτικές.
Όσο οι Ρώσοι θα πολεμούν στη Γεωργία, θα υποκινηθούν και οι Ουκρανοί από τους Αμερικάνους να κάνουν χοντρές προκλήσεις ενάντια στους Ρώσους. Η Τουρκία θα επιτρέψει σε αμερικανικά πλοία και αεροσκάφη να περάσουν από εναέριο χώρο και στενά, για να χτυπήσουν τους Ρώσους.

Από τότε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τους Τούρκους. Οι Ρώσοι θα καταλάβουν πολύ σύντομα τους Ουκρανούς (για την ακρίβεια, πολύ λίγοι Ουκρανοί θα πολεμήσουν τους Ρώσους και θα γίνουν δεκτοί με ενθουσιασμό στις πόλεις. Πάνω από την Ουκρανία και τον Εύξεινο Πόντο θα πολεμήσουν (αερομαχίες) Αμερικάνοι και Ρώσοι για πρώτη φορά και θα υπερισχύσουν οι Ρώσοι συντριπτικά .

Στην Τουρκία θα έχει επιβληθεί δικτατορία, ενώ θα εξεγερθούν οι Κούρδοι. Παγκόσμια οικονομική αναταραχή. Οι οικονομίες καταρρέουν η μια μετά την άλλη. Γίνεται στάση πληρωμών και λαϊκές εξεγέρσεις…

Ο Εύξεινος Πόντος θα γίνει Ρωσική λίμνη, μετά δε και την κατάκτηση της Τουρκίας.
(Θα είναι η πρώτη χώρα που θα δοκιμάσει τα ρωσικά μυστικά ΥΠΕΡΟΠΛΑ).

Οι Ρώσοι επειδή θα συναντήσουν αντίσταση από τους Τούρκους και επειδή θα βιάζονται να τους καταλάβουν γρήγορα, για να μην προλάβει το ΝΑΤΟ να τους βοηθήσει, θα τους αποτελειώσουν ολοκληρωτικά .

Πιο πριν οι Ρώσοι θα έχουν εισβάλλει σε Γεωργία, Ουκρανία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, απωθώντας τα Αμερικανικά στρατεύματα.

Στο Βορρά θα εισβάλλουν και θα καταπατήσουν όλες τις Σκανδιναβικές χώρες, Φινλανδία, Σουηδία, Νορβηγία, επειδή αυτές οι χώρες ενώ θα κρατούσαν φαινομενικά ουδέτερη στάση, τελικά από τα εδάφη τους θα εξαπολύονταν η πρώτη σοβαρή επίθεση στο έδαφος της Ρωσίας με θύματα τον άμαχο πληθυσμό. Η καταστροφή που θα υποστούν θα συγκλονίσει όλη την ανθρωπότητα.

Στη συνέχεια εισβάλλουν σε Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ρουμανία, Μολδαβία, (οι λαοί των Ορθοδόξων λαών της Βαλκανικής θα εξεγερθούν, θα ανατρέψουν τις υπόδουλες κυβερνήσεις τους και θα συμμαχήσουν με τους Ρώσους: Οι Σέρβοι και οι Ρουμάνοι, όχι όμως και οι Βούλγαροι.

Μετά οι Ρώσοι θα κατέβουν Νότια για να βοηθήσουν τους συμμάχους τους Άραβες και κυρίως Ιρανούς, που θα δέχονται την επίθεση των Αμερικανών.
Τότε θα επιχειρηθεί να πέσουν τα πρώτα πυρηνικά από ΗΠΑ και Ισραήλ, αλλά θα τα εξουδετερώσουν οι Ρώσοι προκαλώντας παγκόσμια διακοπή ενέργειας και επικοινωνιών.

Ύστερα θα προχωρήσουν στην Αίγυπτο και θα καταλάβουν τη διώρυγα του Σουέζ.
Πηγαίνοντας για τη Μέση Ανατολή οι Ρώσοι θα περάσουν τα στρατεύματά τους πάνω και μέσα από την Ελλάδα, χωρίς όμως την παραμικρή ζημιά για τους Έλληνες. Το πέρασμά τους θα είναι πολύ γρήγορο.

Αυτή τους η ικανότητα, να μεταφέρουν μεγάλες δυνάμεις σε μεγάλες αποστάσεις και πολύ γρήγορα, θα είναι μεγάλο πλεονέκτημα για τους Ρώσους και θα οφείλεται σε άγνωστα αεροσκάφη, που θα είναι όπως οι ιπτάμενοι δίσκοι.

Μετά θα στραφούν στα Βαλκάνια για να βοηθήσουν τους Σέρβους που θα δέχονται επίθεση από το ΝΑΤΟ και μουσουλμανικά και καθολικά κράτη των Βαλκανίων και θα νικήσουν.

Αυτό που θα κάμψει τους Ρώσους και θα τους οδηγήσει σε αναδίπλωση των δυνάμεών τους θα είναι η ΠΡΟΔΟΣΙΑ των Κινέζων. Ενώ στην αρχή θα είναι μαζί τους, στη συνέχεια έναντι του μεγαλύτερου ανταλλάγματος που δόθηκε ποτέ στον κόσμο, την κατοχή όλης της ΣΙΒΗΡΙΑΣ, ΟΙ Κινέζοι θα αποχωρήσουν και το χειρότερο, θα επιτρέψουν στα συμμαχικά στρατεύματα να χτυπήσουν πισώπλατα τους Ρώσους.
Οι ΑΘΛΙΟΙ, το στρατό που δεν έστειλαν να βοηθήσει τους Ρώσους, θα τον στείλουν ενάντια στον ΗΡΩΪΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ που θα καθοδηγείται από το Θεόσταλτο Βασιλέα ΙΩΑΝΝΗ στη μάχη του ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑ.

Όμως εκεί θα τους περιμένει η απόλυτη συμφορά από τα ουράνια Τάγματα των Αγγέλων που θα τους συντρίψουν.

Ο Βασιλέας Ιωάννης, μετά την ανάδειξή του στο Θρόνο, θα συνεχίσει τους πολέμους, αυτή τη φορά ενάντια στους Κινέζους.

Ο Ελληνικός στρατός μαζί με κάποιους συμμάχους από Ορθόδοξα κράτη, 100 – 150.000 πώς θα πολεμούσε ενάντια σε 200.000.000 στρατό, αν δεν επενέβαινε φανερά ο Κύριος να κατατροπώσει τους εχθρούς Του;

Τη φωτιά που θα κατέβει από τον Ουρανό και θα «λιώσει» τους Κινέζους, (έτσι μου το περιέγραψε), θα τη φέρουν οι Δοξασμένοι υπηρέτες Του Κυρίου, οι Άγγελοι.

Μετά τους Κινέζους θα στραφεί εναντίον ΟΛΩΝ των μουσουλμάνων, πρώτα στην Ασία και μετά στη Β. Αφρική.

Ο παππούλης είναι ένας απλός άνθρωπος με όλες τις αμαρτίες του κόσμου επάνω του, όπως λέει ο ίδιος. Θα είναι μεγάλη ασέβεια να το συγκρίνουμε με τον Παΐσιο, ή και άλλους Γέροντες που είχαν ολοφάνερα τόσα χαρίσματα επάνω τους.
Η λεπτομερής στρατιωτική ανάλυση που παρέθεσα οφείλεται στο ότι ο ίδιος πολέμησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στον πόλεμο της Κορέας και ως εκ τούτου είδε με άλλο μάτι τα γεγονότα.

ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΠΟΛΕΜΟ

Οι Ρώσοι θα αναδιπλωθούν στην Αν. Θράκη και τα απέναντι ασιατικά εδάφη.

Οι Δυτικοί θα αποβιβαστούν στην Αλβανία και μέσω Παραεγνατίας, που όμως θα έχει καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό, θα αρχίσουν να κινούνται ανατολικά. Επειδή όμως θα έχουν μεγάλο πρόβλημα να κινηθούν σε κατεστραμμένο οδικό δίκτυο (βομβαρδισμένοι δρόμοι, ανατιναγμένες γέφυρες) και κάτω από σφοδρές επιθέσεις των Ρώσων, θα πάρουν μια πονηρή απόφαση:

Θα διοχετεύσουν το μεγαλύτερο μέρος των στρατευμάτων τους στην Εγνατία Οδό της Ελλάδας μας. Αυτό θα γίνει, αφενός μεν επειδή η Ελλάδα θα είναι ουδέτερη, δεν θα έχει υποστεί καμία καταστροφή το οδικό της δίκτυο και αφετέρου αφού η Ελλάδα θα είναι άτυπα σύμμαχος της Ρωσίας.

Οι Ρώσοι δε θα τολμούσαν να χτυπήσουν μια «σύμμαχο» και φιλικά προσκείμενη σε αυτή χώρα.

Έτσι και θα γίνει. Οι σύμμαχοι όμως θα μισούνε τρομερά τους Έλληνες, γιατί δεν πολεμήσανε τους Ρώσους, άρα δεν έχουν τις καταστροφές και τις απώλειες που θα έχουν οι ίδιοι, με τις χώρες τους κατεστραμμένες και τα αγαπημένα τους πρόσωπα ενδεχομένως νεκρά.

Αλλοίμονο στους Έλληνες που θα πέφτουν στα χέρια τους: Με αστείες δικαιολογίες, που θα καλείται να απαντήσει ο κάθε αγρότης, ή βοσκός, σχετικά με το αν είναι κοντά, ή μακριά η Πόλη. Θα βασανίζονται μέχρι θανάτου. Θα παρεκκλίνουν της πορείας τους και θα ορμούν μέσα σε μεγάλες και μικρές πόλεις.

Τα αίσχη των Σταυροφοριών θα επαναληφθούν. Σπίτια θα λεηλατούνται, γυναίκες ανεξαρτήτου ηλικίας θα βιάζονται, άνθρωποι θα δολοφονούνται, ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ θα πυρπολούνται, Ιερείς θα διαπομπεύονται, και το κακό θα είναι συνεχόμενο, γιατί με το που θα φεύγει η μια στρατιωτική μονάδα θα καταφθάνει η επόμενη.

Μόνη σωτηρία, η φυγή στα βουνά και το κρύψιμο στα δάση. Αλλοίμονο στους γέρους, στις εγκύους, στα μικρά παιδιά και στους ανήμπορούς.

Όμως ο «μισθός» των νέων Σταυροφόρων θα είναι βαρύς και ολέθριος μπροστά στα τείχη της Κωνσταντινούπολης.

Τις επόμενες ημέρες θα ξεκινήσει (τεχνητή θα είναι) Παγκόσμια Οικονομική αναταραχή με κατάρρευση του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος.

Οι Νατοϊκοί επειδή θα υπάρχει κυκλοφοριακή συμφόρηση (ο Γέροντας μου είπε, ότι τα στρατεύματα θα είναι περίπου 3 εκατομμύρια) θα στείλουν ένα μέρος δια μέσου Θεσσαλίας.

Τρομερή καταστροφή θα περιμένει τους κατοίκους των περιοχών, όπου θα περάσουν. Τα χωριά του κάμπου θα καταστραφούν, μια και δεν θα υπάρχει φυσική κάλυψη. Αυτοί που θα γλιτώσουν είναι τα χωριά στους πρόποδες του Ολύμπου και του Κισσάβου.

Οι δυνάμεις από Θεσσαλία και από πάνω από Εγνατία θα ενώνονται έξω από τη Θεσσαλονίκη.
Νέα ΑΛΩΣΗ περιμένει την πόλη. Ανοσιουργήματα θα περιμένουν τους ευτυχώς λίγους εναπομείναντες κατοίκους.

Κατά την περιορισμένη χρονικά Ελληνοτουρκική σύρραξη ΔΕΝ θα σκοτωθεί ούτε ένας Έλληνας στρατιώτης. Τραυματισμοί όμως θα υπάρξουν.

Οι στρατιώτες θα είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Θα υπάρξουν πυροβολισμοί, κανονιοβολισμοί, κυρίως στα νησιά, όμως θα είναι σε αυθόρμητες ενέργειες.

Η Θεία σκέπη θα μας προφυλάξει και μετά η φωτισμένη στρατιωτική ηγεσία που ήδη προετοιμάζει το Αμυντικό Δόγμα της Χώρας σύμφωνα με τα επερχόμενα γεγονότα.

Οι Τούρκοι έχουν σχεδιάσει να καταλάβουν πολλά νησιά. Παράλληλα θα ξεσηκώσουν οικονομικούς μετανάστες, ομόθρησκους με αυτούς, με στρατιωτικό εξοπλισμό που ΗΔΗ βρίσκεται σε προκαθορισμένους χώρους εντός της χώρας μας.

Πράξεις δολιοφθοράς (ανατινάξεις γεφυρών, δρόμων, εμπρησμοί) θα είναι η αποστολή τους. Οι υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας μας τα γνωρίζουν ΟΛΑ

Η πιο επικίνδυνη δολιοφθορά θα είναι …. Τα υδραγωγεία και το πόσιμο νερό

Από πληροφορίες που θα έχουν οι Τούρκοι θα καταλάβουν, ότι η επιχείρηση κατάληψης των ελληνικών νησιών θα συνδυαστεί με τραγωδία.
Τότε θα επιχειρήσουν τον απόλυτο αιφνιδιασμό, χτυπώντας κατά μέτωπο την Ηπειρωτική Ελλάδα. Θα επιβιβάσουν το στρατό τους στα καράβια και θα κατευθυνθούν για αποβίβαση από Καβάλα ως Αθήνα. Θα πιστέψουν ότι εμείς έχουμε ρίξει το βάρος στα νησιά και έχουμε αφήσει αφύλακτη τη χερσαία περιοχή, θα φτάσουν μια ανάσα από το στόχο τους. Έξι ναυτικά μίλια από τις ακτές . Εκεί θα τους βρει ο όλεθρος.

Όταν δουν οι Τούρκοι ότι δε μπορούν να καταλάβουν τα νησιά του Αιγαίου, για αντιπερισπασμό θα επιτεθούν στην Κύπρο. Εκεί θα γίνουν σκληρές μάχες και θα υπάρξουν μεγάλες απώλειες (και σε στρατό και σε άμαχο πληθυσμό).

Ευτυχώς η γρήγορη κάθοδος των Ρώσων θα τους αναγκάσει να αποσύρουν όλες τις δυνάμεις τους για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Τότε, οι Ελληνοκυπριακές Δυνάμεις θα ανακαταλάβουν τα κατεχόμενα εδάφη (δυστυχώς, θα συμβούν γεγονότα εθνικών εκκαθαρίσεων).

Ρώτησαν κάποια παιδιά, τι θα γίνει με την Αμερική;

Δυστυχώς, ολοκληρωτική καταστροφή. Από τα 300 εκατομμύρια που έχει τώρα, το 90% θα χάσει τη ζωή του, από κάθε αιτία, παρεπόμενη του πολέμου.

Όταν ρώτησα το Γέροντα: «Πώς επιτρέπει ο Κύριος, ένα Έθνος όπως οι Ρώσοι, να ορμάει εδώ και να εισβάλλει εκεί;»
Μου είπε ότι σε όλους τους πολέμους που θα κάνουν οι Ρώσοι, πρώτα θα έχουν δεχτεί επίθεση και μετά θα αντιδρούν.

Έτσι και οι Τούρκοι, για να μην είναι αναπολόγητοι στη Δευτέρα Παρουσία έναντι Του Κυρίου και πουν: «Τι κακό κάναμε και μας κατέστρεψες μέσω του οργάνου Σου, των Ρώσων;»
Θα τους πει: «Εσείς, αναίτια και απρόκλητα επιτεθήκατε εναντίον των Ελλήνων. Αυτή θα είναι η τιμωρία σας»

Να μη φοβηθείτε, ούτε να δειλιάσετε, είπε ο Γέροντας, όταν αρχίσουν τα γεγονότα. Ο Κύριός μας με την Υπεραγία Μητέρα Του και όλους τους Αγίους έχουν πιαστεί από τα χέρια και έχουν κυκλώσει την Ελλάδα μας.

Κάθε εχθρική ενέργεια ενάντιά μας θα καταπέσει.
Όποιος έχει Πνευματικό, αυτόν και μόνο θα συμβουλευτεί.
Όποιος πάλι δεν έχει Πνευματικό, αλλά πιστεύει στον Κύριο, εκείνες τις ημέρες η Ιεραρχία της Ελλάδος σε έκτακτες συνεδριάσεις θα εκδώσει σωτήριες και ψυχωφελείς ανακοινώσεις.

Μόλις περάσει η πρώτη μπόρα ας οικονομήσει ο καθένας τα αναγκαία.
Εσείς που είχατε την ευλογία να μάθετε τα επερχόμενα δεινά, αλλά και την Ανάσταση του Έθνους μας, έχετε ιερό καθήκον να βοηθήσετε κάθε Χριστιανό που θα σας χτυπήσει την πόρτα.

Θα δίνετε από το υστέρημά σας και όχι από το περίσσευμα.
Καταραμένος να είναι εκείνος που θα αρνηθεί να περιμαζέψει Χριστιανό. Εκείνος που θα σκεφθεί μόνο τα παιδιά του και θ’ αφήσει τα ξένα παιδάκια να πεθάνουν (γιατί τέτοια γεγονότα μας περιέγραψε).

Το χέρι που θα σας χτυπήσει την πόρτα δεν θα είναι μόνο το χέρι του πεινασμένου, αλλά και του Αγγέλου, που θα σας δοκιμάσει κατ’ εντολή Του Κυρίου μας.

Την ευλογία Του Κυρίου μας να έχετε εσείς που θα ανοίξετε τα σπίτια σας.
Τα τρόφιμά σας θα κάνουν πως τελειώνουν και ποτέ δε θα τελειώνουν.
Άγγελοι Κυρίου θα σας φανερώνουν πού θα βρίσκετε τροφή.
Να έχετε πάντα μαζί σας νερό από Αγίασμα.
Μια σταγόνα να ρίχνετε ακόμα και σε θολό νερό και μια προσευχούλα να λέτε, το νερό θα γίνεται πόσιμο.



[1] Προφητεία Αγίου Αγαθαγγέλου: «Ήκουσα φωνή υπό της Άρκτου ερχομένης, λεγούσης ούτω: Ρωσία, ξύπνησεν γε ουν εκ του ύπνου. Προς εσέ ο λόγος του Αγγέλου, και εν τη πρωία του ηλίου εμπλησθήσεται ελαίου η λάμπα σου και πριν ο ήλιος φανή εν τω ανατολικό ζωδίω ,συ μεν εκμανής έση.
Ω φίλη, ιδού τα αριστοπολεμικά σου όργανα, πληρούσι τους αιθέρας μελωδίας.
Οι πολεμισταί και οι ήρωες σου ψάλλουσι τα νικητήρια, προσκαλούντες σε αναμορφώσαι τον πλανήτην.»

[2] Όραμα γηραιάς κυρίας που ζει εν παρθενία στην Κέρκυρα μακριά από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα κλπ.: «9 ! να το θυμάστε το 9! Σε εννέα μέρες μέσα η Τουρκιά θα εξαφανιστεί από τον χάρτη. 50.000.000 οι νεκροί της.»

[3]Προφητεία Γέροντος Ιωσήφ Βατοπεδινού: «Οι χώρες του βορρά θα γίνουν όλες στάχτη»

[4] Τα «Εξαμίλια» στα οποία αναφερόταν ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός



πηγή: http://agapienxristou.blogspot.ca/2015/02/blog-post_68.html
πηγή: http://www.pentapostagma.gr

2 Hours of Beautiful Byzantine Music:Romeiko Ensemble -Divine Liturgy - 2 Ώρες Βυζαντινής Μουσικής: Ρωμέικο -Θεία Λειτουργία

St. Paisios' last day at the hospital

Eventually, Elder Paisios got cancer and was taken into hospital in Thessaloniki. At the hospital, they looked after him as best they could. Nevertheless, his cancer spread so much that the end was very near. His departure for Heaven was a matter of time. He had been preparing himself for this journey all his life. Thus, for whatever time was left, he wished to stay at the monastery of St John the Apostle in Souroti. Mr. Christofer Oikonomou, now deceased, was near him and he describes in a letter geronta’s departure from the hospital.
“Today, Fr Paisios left the hospital. There were many people there. We were told that he would give his blessing in the reception. Lots of people, women, doctors, nurses, even the ailing, were swarming besides him. He lifted up his hand and said goodbye to those sick in the other rooms.

 There was this man, who had the drip on his hand, bowed to kiss Fr Paisios’s hand, but Fr. Paisios kissed his instead. While standing in front of the lift, he blessed us all. He went into the lift to go down in the street. We all run down the stairs to see him for the last time. People surrounded the car while snowflakes danced on the street. The nurse was admonishing us so that people would let him get in the car, because he was sick and very weak.
He finally got in the car after crossing himself. Everyone was trying to touch him, some were holding his hand, and some were touching the glass of the window. The car began leaving very slowly because there was a lot of traffic. Even then, doctors, nurses, all came down to say goodbye and were touching the car’s windows, since the car was moving very slowly. His car passed in front of my house”.
Mr Christopher continues:
“What was that all about? People were following him as if he was the Messiah. It was like something out of Palm Sunday, except that we had a car instead of the donkey! Everyone was moved, some women were crying. He, himself was also touched because of the abundant love that people were showering him with. It was as if he was saying that he would pay everyone back with a lot of praying”.
And Mr Christopher went on to reflect:
“Does our generation owe little to the prayers of this man? He is a saint amongst us. He is the incarnation of the fulfillment of the Gospel”.
Fr Paisios died on the 12th July 1994.

The last days of gerontas Paissios eventually, gerontas Paisios got cancer and was taken into hospital in Thessaloniki. At the hospital, they looked after him as best they could. Nevertheless, his cancer spread so much that the end was very near. His departure for Heaven was a matter of time. He had been preparing himself for this journey all his life. Thus, for whatever time was left, he wished to stay at the monastery of St John the Apostle in Souroti. Mr. Christofer Oikonomou, now deceased, was near him and he describes in a letter geronta’s departure from the hospital.“Today, Fr Paisios left the hospital. There were many people there. We were told that he would give his blessing in the reception. Lots of people, women, doctors, nurses, even the ailing, were swarming besides him. He lifted up his hand and said goodbye to those sick in the other rooms. There was this man, who had the drip on his hand, bowed to kiss Fr Paisios’s hand, but Fr. Paisios kissed his instead. While standing in front of the lift, he blessed us all. He went into the lift to go down in the street. We all run down the stairs to see him for the last time. People surrounded the car while snowflakes danced on the street. The nurse was admonishing us so that people would let him get in the car, because he was sick and very weak. He finally got in the car after crossing himself. Everyone was trying to touch him, some were holding his hand, and some were touching the glass of the window. The car began leaving very slowly because there was a lot of traffic. Even then, doctors, nurses, all came down to say goodbye and were touching the car’s windows, since the car was moving very slowly. His car passed in front of my house”.Fr Christopher continues:“What was that all about? People were following him as if he was the Messiah. It was like something out of Palm Sunday, except that we had a car instead of the donkey! Everyone was moved, some women were crying. He, himself was also touched because of the abundant love that people were showering him with. It was as if he was saying that he would pay everyone back with a lot of praying”.And Fr Christopher went on to reflect:“Does our generation owe little to the prayers of this man? He is a saint amongst us. He is the incarnation of the fulfillment of the Gospel”.Fr Paisios died on the 12th July 1994.

Love and zeal (St. Nektarios)

“And the servant of the Lord must not strive, but be gentile unto all men . . .” (II Timothy 2:24)

OUR PIOUS BROTHERS AND SISTERS, the laity in Christ, must also take care not to be led astray by the spirit of the world and to confuse imprudent zeal with the true spirit of evangelical love.

St. Nectarios of Aegina offers us, in just a few lines, an image of the true zealot of Christ:

“The zealot according to knowledge, motivated by the love of God and his neighbor, does all things with charity and self-effacement; he does nothing that might bring sorrow to his neighbor; such a zealot is enlightened by knowledge and nothing prompts him to deviate from what is morally right” (see Self-Knowledge, pp. 135-136).

The zealot blessed by Christ is a model for the true Christian, the principle characteristics of whom are fervent love for God and neighbor, gentleness, religious tolerance, forgiveness, graciousness of manner, and, in general, all of those fruits of one dwelling in the Holy Spirit.

By contrast, that unfortunate Christian who is inspired by zeal not according to knowledge is a “ruinous man” who literally turns the Gospel of Grace and love upside down.

Let us see how the saints of the Orthodox Church view the zealot whose zeal is not according to wisdom:

his zeal is a “seductive fire, a consuming fire”

“destruction comes forth from him and desolation follows in his wake”

“he beseeches God to send down fire from Heaven and to devour all of those who do not embrace his principles and convictions”

he is “characterized by hatred for those of other religions and confessions, envy and persistent anger, violent resistance to the true spirit of Divine law, an unreasonable obstinacy in defending his own views, a passionate zeal for prevailing in all things, the love of glory, quarrels, contention, and a love of turmoil” (St. Nectarios, ibid.).

Orthodox spirituality has always considered it essential that zeal go hand-in-hand with love, so as not to become deviant:

“Zeal for piety [or preserving the Church and Holy TraditionBMB] is a good thing, but when combined with love” (St. John Damascene, Patrologia Graeca, Vol. SCIV, col. 1436).

The magnificent epistle of St. Dionysios the Areopagite to the Monk Demophilos, in which he expounds in a God-inspired way on the subject of the extremes of importune zeal, shows that this “temptation” among the pious is ancient.

But now let us juxtapose with the demon of imprudent zeal the zealots of Patristic deity, calling to mind their Patristic precepts:

“We will not approve of your fits of rage, which are alien to genuine zeal (‘unenviable impulses’), even if you should invoke Phineas and Elias a thousand times” (St. Dionysios the Areopagite, Patrologia Graeca, Vol. III, col. 1096C, “Epistle to Demophilos the Monk [or Therapeutes, a term used by St. Dionysios for a monastic],” 5).

Likewise, our Savior, through the Apostle Paul, “teaches us that we should educate with gentleness those who reject the teaching of God”; “for the ignorant need to be instructed, not punished, just as we do not chastise the blind, but lead them by the hand” (ibid.).

Let the pious Faithful never forget that the criterion of the genuineness of our love is not imprudent zeal, but withdrawal from all of our passions:

“Strive to love every man equally, and in short you will drive out all of your passions” (St. Thalassios, Philokalia, Vol. 2, p. 213, and Patrologia Graeca, Vol. XCI, col. 1441B).

Our zeal for piety, like every other spiritual endeavor, is of doubtful purity and genuineness if it does not incline the heart towards love and humility:

“For every pursuit and every endeavor involving great toil that does not end up in love and a contrite spirit is futile, and yields no profitable result” (St. Symeon the New Theologian, Catechesis I, Sources Chretiennes, Vol. 96, pp. 143-145).

Hence: “Zeal for piety is a good thing, but when combined with love!”

Metropolitan Cyprian of Oropos and Fili

Όταν σου έρθει θυμός, κλείσε το στόμα σου! ( Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού )

«Ο θυμός καθ’ εαυτόν είναι φυσικός. Όπως τα νεύρα στο σώμα. Είναι και αυτός νεύρον ψυχής και οφείλει να τον μεταχειρίζεται ο καθείς εναντίον των δαιμόνων, ανθρώπων αιρετικών, και παντός κωλύοντος από την όδόν του Θεού. Εάν δε θυμώνεις κατά των ομοψύχων αδελφών ή, εκτός εαυτού γενόμενος, χαλάς τα έργα των χειρών σου, γίνωσκε ότι κενοδοξίαν νοσείς και κάμνεις παράχρησιν του νεύρου της ψυχής. Απαλλάττεσαι δε διά της αγάπης προς πάντας και αληθούς ταπεινώσεως.

Διά τούτο όταν σοι έλθει θυμός κλείσε το στόμα σου δυνατά και μη ομιλήσεις εις τον υβρίζοντα ή ατιμάζοντα ή ελέγχοντα ή πολυειδώς σε πειράζοντα άνευ λόγου.

Ο άνθρωπος είναι πλασμένος ήμερος και λογικός και επομένως ο θυμός δεν αρμόζει ουδέποτε εις την φύσιν του, ενώ με την αγάπην πάντοτε ευδοκιμεί και υποτάσσεται. Με το καλό και με την αγάπην μπορείς να κάμεις πολλούς να ημερέψουν και αν κανείς είναι καλοπροαίρετος, τον κάμνεις ογλήγορα να συμμορφωθεί, να γένη Άγγελος Θεού».


«Μη ζητήσεις ποτέ σου να ευρείς το δίκαιον, διότι τότε έχεις το άδικον. Αλλά μάθε να υπομένεις ανδρείως τους πειρασμούς, οιουσδήποτε και αν επιτρέψει ο Κύριος.

Χωρίς πολλές δικαιολογίες να λέγεις «Ευλόγησον»! Και χωρίς να σφάλλεις να μετανοείς ότι έσφαλες. Εν επιγνώσει ψυχής και όχι απ’ έξω, δι΄ έπαινον, να λέγεις πως έσφαλες και μέσα να κατακρίνεις. Μη ζητάς εις τις θλίψεις σου παράκληση από τους ανθρώπους, διά να παρακληθείς από τον Θεόν. Μη νομίζεις ανάπαυσιν οπόταν ομιλήσεις, εάν ζητήσεις να ευρείς το δίκαιον. Το δίκαιον είναι να υπομείνεις ανδρείως τον επερχόμενον πειρασμόν διά να βγης νικητής καν έπταισες ή δεν έπταισες. Ει δε και λέγεις «μα διατί;» μάχεσαι τον Θεόν, τον αποστείλαντα λυπηρά διά την εμπαθή σου κατάσταση».


πηγή: Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού-διδασκαλίες, «Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», εκδ. Ι. Μ. Φιλοθέου -Αγ. Όρος


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/09/blog-post_526.html
Agioritikovima.gr

The Christian weapon against evil ( Jesus Prayer )

The monks of the Holy Mountain teach us that through ascetic practices we are able to perfect quietude of body and mind and to arrive at a vision of the Uncreated Light of the Godhead. The use of our prayer rope together with the Jesus prayer “Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me a sinner” is a means to achieve peace and sorrowful joy within the Christian Life.

We should use our sword or prayer rope at every opportunity because as Christian soldiers we fight on three fronts against the world, the flesh and the devil. When we mention the name of Jesus, (the name which is above all names), in faith we draw upon the Divine energy of God to calm our fears and to heal our troubled minds.

It may be that we are waiting at a bus stop and rather than wait with idle frustration we can use the time positively by employing our prayer rope in prayer – not in an ostentatious way but in order to quell our impatience, to bless God and to remember others who have asked us to pray for them. When we go to bed at night, before we lay ourselves down to sleep, then we can use our prayer rope again; offering all the unresolved conflicts, our missed opportunities, our failures … but also our thanks to God so that we may take our rest in peace. It is particularly beneficial for the soul to combine our prayer with fasting as it is so much more availing of the quiet we seek in our pressured and busy lives. We become more aware of God’s time (chairos) which is infinite and are not so worried about man’s time (chronos) which is created.

We say in the Holy Liturgy before the Great Entrance: “Let us now lay aside all the cares of this world.” So much of our anxiety is caused through the fact that we want to put ourselves first and at the centre of God’s universe. We want to follow our own desires, we want for ourselves power, status, money and those things which the evil one convinces us are necessary but as Christ said to Martha when she was anxious and fretful: “one thing is needful and Mary has chosen that greater part which shall not be taken away from her.”

Even those who affirm Christ find it difficult to be his forgiven creatures-others find excuses for their sins, wanting to justify their selfish actions. We must recognise two things:

1. God is Infinitely more powerful than we can imagine

2. The evil one wants to take us away from God.

The satan will use any means to do this, even, as the desert fathers teach us by appearing as an angel of light. We must allow God to be God, not to make the Almighty Creator in our image but to realise that we are made in His, with all the privileges and responsibilities that brings. Until we recognise these fundamental truths our strivings for hesychia will be in vain.

The Fathers teach us that the true theologian is the one who prays. Sometimes we find it difficult to pray but try … God listens to the broken hearted. If we find it impossible, ask someone to pray for you, go to the Icon of your patron saint or to the Panagia – the power of prayer and intercession is real and the response is quite disproportionate to our meagre offering or request. Prayer is that vital link with God our Creator, that intimate relationship which brings us life and which bears much fruit. Remember how our Lord Jesus says: ” I am the Vine, you are the branches.” The closer we are brought to Christ the greater our strength for we draw upon the Source of all Life … “Holy God, Holy and Strong , Holy and Immortal have mercy upon us.” Then we will have strength to withstand the world the flesh and the devil.

So stay close to God through attending the Holy Liturgy, through prayer and fasting and by making use of your prayer rope and God will give you the peace which passes all understanding and the strength to face the problems of life.

One last thing … we cannot achieve holiness and quietude overnight. The desert fathers said that “if you see a young man ascending to heaven catch him by the heels and bring him down to earth. Remember, you were nine months in the womb of your mother before you saw the light of day, and even then you depended upon her to feed you, to care for you and to protect you: her nurturing and love is constant up until the present day. How much more does Our Heavenly Father feed us and keep us until we grow into the likeness of Christ His Son who is the Light of the World.”

Παρακαλάμε για τη Βασιλεία των ουρανών και συνάμα χασμουριόμαστε ( Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος )

Η ανταπόκριση του Κυρίου στην προσευχή δεν εξαρτάται από το πλήθος των λόγων, αλλ’ από τη νήψη του νου και της καρδιάς. Και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς απ’ όσα λέει η Γραφή για τη στείρα Άννα, τη μητέρα του προφήτη Σαμουήλ. «Κύριε», έταξε η Άννα, «αν σκύψεις πάνω από τη θλίψη της δούλης σου και με θυμηθείς και μου δώσεις παιδί, τότε εγώ θα το αφιερώσω σ’ εσένα για όλη του τη ζωή» (Α’ Βασ. 1:11).

Είναι πολλά τα λόγια αυτά; Όχι. Και όμως, επειδή με νήψη και προσοχή έκανε αυτή τη μικρή προσευχή, κατόρθωσε όσα ηθέλησε: Και την ανάπηρη φύση της διόρθωσε και την κλεισμένη μήτρα της άνοιξε και από την περιφρόνηση των ομοεθνών της λυτρώθηκε και από την άγονη γη θέρισε σιτάρι πλούσιο. Όποιος προσεύχεται, λοιπόν, ας μη λέει περίσσια λόγια.



Και ο Χριστός και ο Παύλος, άλλωστε, μας σύστησαν να προσευχόμαστε συχνά, αλλά με συντομία και μικρά διαλείμματα. Γιατί, μακραίνοντας την προσευχή, είναι δυνατό να χάσεις την προσοχή. Κι έτσι δίνεις την ευκαιρία στο διάβολο να σε πλησιάσει και να σου υποβάλει τους δικούς του λογισμούς. Αν, όμως, οι προσευχές σου είναι σύντομες και συχνές, τότε θα μπορείς εύκολα να τις κάνεις με προσοχή και νήψη, καλύπτοντας μ’ αυτές όλο τον διαθέσιμο χρόνο σου. Θέλεις κι εσύ να μάθεις άγρυπνη προσευχή και προσοχή του νου και διαρκή παραμονή κοντά στο Θεό; Πήγαινε στην Άννα και μάθε τι έκανε εκείνη.

Σηκώθηκαν, λέει, όλοι από το τραπέζι (Α’ Βασ. 1:9). Ωστόσο, η Άννα δεν πήγε ούτε να κοιμηθεί ούτε ν’ αναπαυθεί. Έτρεξε στη Σκηνή του Μαρτυρίου για να προσευχηθεί. Απ’ αυτό συμπεραίνω πως, ακόμα κι όταν έτρωγε, δεν παραφόρτωνε το στομάχι της. Διαφορετικά, δεν θα μπορούσε να προσευχηθεί, και μάλιστα με τόσα δάκρυα.

Αν εμείς, όταν είμαστε νηστικοί, με δυσκολία κατορθώνουμε να προσευχηθούμε, ενώ ύστερ’ από τα συμπόσια ποτέ δεν προσευχόμαστε, πολύ περισσότερο εκείνη, μια γυναίκα, δεν θα προσευχόταν μ’ αυτόν τον τρόπο μετά το συμπόσιο, αν είχε καλοφάει. Ας ντραπούμε εμείς, οι άνδρες, που παρακαλάμε για τη βασιλεία των ουρανών και συνάμα χασμουριόμαστε, ας ντραπούμε, λέω, εκείνη τη γυναίκα, που παρακαλούσε κι έκλαιγε. Δες την ευλάβειά της κι από τούτο: «Μιλούσε από την καρδιά της· τα χείλη της μόλις που κινιόνταν και η φωνή της δεν ακουγόταν καθόλου» (Α’ Βασ. 1:13).

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/08/blog-post_4467.html

Ἐγκώμιο στήν ἀποκεφάλιση τοῦ μεγάλου Προδρόμου ( Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου )

Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου
α. -Λαμπρή καί θεοχαρμόσυνη εἶναι, εὐσεβεῖς χριστιανοί, ἡ πανήγυρη πού μᾶς συγκέντρωσε σήμερα γιά νά γιορτάσουμε πνευματικά. Πολύ σωστά χαρακτηρίζεται λαμπρή, γιατί φεγγοβολάει καί ἀπό αὐτό ἀκόμα τό ὄνομα ἐκείνου πού σήμερα τιμᾶμε, ἐπειδή αὐτός καί εἶναι καί ὀνομάζεται λυχνάρι τοῦ φωτός. Δέν εἶναι βέβαια λυχνάρι πού μᾶς περιλούζει μέ ὑλικό φῶς, γιατί τότε δέν θά ἦταν διαρκής καί ἀδιάκοπη ἡ λάμψη του καί θά χανόταν κάθε φορά πού θά ’μπαινε μπροστά του κάποιο ἐμπόδιο. Ἀλλ’ εἶναι φῶς πού δείχνει τήν ἀστραφτερή λαμπρότητα τῆς θείας χάριτος στά κατάβαθα τῆς καρδιᾶς ἐκείνων πού ἔχουν συγκεντρωθεῖ γιά νά γιορτάσουν τή μνήμη του καί ἀνεβάζει τό νοῦ στό νά στοχάζεται τά παθήματα τοῦ δικαίου ἄνδρα, ὥστε βλέποντας μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς τό μακάριο ἐκεῖνο μαρτύριο, νά γεμίσουμε μέ πνευματική εὐφροσύνη.




Σέ καμία περίπτωσι βέβαια, ἡ θέα τοῦ χυμένου καταγῆς αἵματος κάποιου ἄλλου ἀποκεφαλισμένου ἀνθρώπου, δέν θά ’φερνε εὐχαρίστηση. Οὔτε τό ἄκουσμα μιᾶς τέτοιας εἴδησης θά προκαλοῦσε σεβασμό στή μνήμη τοῦ ἀποθαμένου. Γιατί πῶς θά μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος, πού ἀπό φυσικοῦ του ἀγαπάει τή ζωή, νά χαρεῖ μία αἱμορραγία πού ὁδηγεῖ στό θάνατο; Ἀντίθετα, πολύ περισσότερο, τό θέαμα αὐτό θά τόν ὁδηγοῦσε σέ ἀπέχθεια, οἶκτο καί κακολογία τῆς πράξεως, ἐκτός ἄν παραλογιζόταν καί ἀποθηριωνόταν, μή μπορώντας νά ἀντιδράσει λογικά σ’ αὐτά πού βλέπει, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν τά διάφορα ζῶα πού δέν ἔχουν λογική. Χαίρονται δηλαδή, κακαρίζουν καί χοροπηδᾶνε οἱ πετεινοί ὅταν βλέπουν νά σφάζουν ἕνα ἄλλο κοκόρι, ἀπολαμβάνοντας μόνο τό θέαμα, χωρίς νά σκέπτονται ὅτι τούς περιμένει καί αὐτούς τό ἴδιο πάθημα. Χαίρονται ὅμως τά μάτια μας νά βλέπουν τό αἷμα κάθε ἁγίου, εὐφραίνονται τ’ ἀφτιά μας ν’ ἀκοῦν τά σωτήρια μηνύματά του καί τά χείλη μας τό προσκυνοῦν. Γιατί ἡ ἀφαίρεσή του χαρίζει τέλεια συμμετοχή στήν ἀθάνατη καί ἀληθινή ζωή. Δέν ἐννοῶ βέβαια μόνο τή σταγόνα τοῦ αἵματος, ἀλλά καί ὁτιδήποτε ἀπό τά ἅγια μέλη του -ἤ μιά τρίχα καί καθετί πού φοροῦσε ἤ ἔπιαναν τά χέρια του- εἶναι περιζήτητο καί πολύτιμο γιά κεῖνον πού ἔχει ἀποφασίσει νά πιστεύει καί νά λατρεύει σωστά τόν Θεό. Γι’ αὐτό ἐκεῖνος πού ἔχει κάτι τέτοιο στό σπίτι του ἤ στήν ἐκκλησία -δηλαδή τό ὁλόκληρο λείψανο ἤ ἕνα μέρος του, ἀκόμα καί τό ἐλάχιστο κομματάκι- τό θεωρεῖ ἰδιαίτερη τιμή καί καυχιέται γι’ αὐτό, σάν νά ’χει θησαυρό πού ὑποβοηθάει τόν ἁγιασμό του καί ἐξασφαλίζει τή σωτηρία του. Ἔτσι προσέρχεται μέ πολλή εὐλάβεια στή λειψανοθήκη μέ τήν ἱερή σκόνη καί ἐγγίζει μέ δέος τά ἀνέγγιχτα, λόγω τῆς ἱερότητάς τους, ἱερά λείψανα.


β. – Τέτοιο εἶναι γιά μᾶς τό αἷμα τοῦ δικαίου Ἄβελ, ἄν καί γιά τούς γονεῖς του ὑπῆρξε αἰτία τοῦ πιό παραδόξου καί τοῦ πιό πονεμένου θρήνου. Πῶς μποροῦσαν νά μήν καταπλαγοῦν μέ τό σφάξιμο τοῦ παιδιοῦ τους -ἀφοῦ μέχρι τότε δέν εἶχαν ἀντικρύσει νεκρό- νά μή θρηνήσουν, νά μήν ξεσπάσουν σέ γοερές κραυγές, βλέποντάς το ἔτσι ξαφνικά ριγμένο καταγῆς, βουτηγμένο στά αἵματα, νεκρό ἀπό τό φονικό μαχαίρι τοῦ ἀδελφοῦ του;
Τέτοιο εἶναι τό ἅγιο αἷμα τοῦ δικαίου προφήτη Ἀμώς, τόν ὁποῖο, ἀφοῦ πρῶτα ξυλοκόπησε ἄγρια ὁ βασιλιάς Ἀμασίας, τόν θανάτωσε μέ ξίφος. Ἐπειδή τόν κτυποῦσαν σάν βόλια οἱ προφητεῖες του, τόν χτύπησε καί αὐτός στό κεφάλι μέ ρόπαλο καί τόν παρέδωσε στό θάνατο.


Τέτοιο εἶναι τό ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτη Μιχαία τόν ὁποῖο γκρεμίζοντας σκότωσε ὁ Ἰωράμ, ὁ γιός τοῦ Ἀχαάβ, ἐπειδή κήρυττε μέ παρρησία τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Γιατί τόν ἔλεγχε, ὅπως λέει ἡ Ἁγ. Γραφή, γιά τίς ἀσέβειες τῶν προγόνων του.
Τέτοιο ἦταν τό ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτη Ἡσαΐα πού τόν ἔκοψε μέ πριόνι στά δυό ὁ Μανασσῆς, ὁ ὁποῖος εἶχε παρασύρει στήν εἰδωλολατρεία τόν ἐπιπόλαιο καί εὐμετάβλητο Ἰσραηλιτικό λαό -πού ἀλλαξοπιστοῦσε τόσο εὔκολα- γιατί δέν ὑπέφερε νά ἀκούει τά ὅσα τοῦ φανέρωνε ὁ προφήτης.


Τέτοιο ἦταν τό ἅγιο αἷμα τοῦ γενναίου Ἐλεάζαρ, τῶν ἑπτά παίδωνκαί τῆς θεοφοβούμενης μητέρας τους, πού ἔχυσε ὁ Ἀντίοχος, μετά ἀπό πολλά βασανιστήρια, γιατί δέν ἀνέχθηκε τή σθεναρή ἀντίσταση πού τοῦ πρόβαλαν οἱ ἀήττητοι γιά χάρη τῆς τηρήσεως τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ καί πού τούς βρῆκε ὁ θάνατος μέ τέλεια καί ἀκέραιη τήν πίστη τους.
Τέτοιο ἦταν τό ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτη Ζαχαρία, πού ἔχυσε μπροστά στό θυσιαστήριο τό μαχαίρι τῆς ἀφηνιασμένης ὠμότητας τῶν Ἰουδαίων, ἐπειδή δέν μποροῦσαν νά ὑποφέρουν τό ἄκουσμα τῶν προφητικῶν ἀποκαλύψεων.


Τί χρειάζεται νά πῶ περισσότερα ἀπό τό νά ἀναφέρω γενικά ὅλων τῶν ἀποστόλων, τῶν μαρτύρων καί τῶν προφητῶν τό ἅγιο αἷμα, τό ὁποῖο μέ πολλούς τρόπους ἔχυσαν διάφοροι αἱματοβαμμένοι δολοφόνοι καί πού τώρα κυκλώνει τή γῆ σάν πλούσιος ποταμός καί σβήνει τήν ἀσέβεια;
γ. – Τέτοιο ἦταν καί τό ἅγιο αἷμα τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστῆ τοῦ Χριστοῦ, γιά τό ὁποῖο μιλᾶμε σήμερα καί τό ὁποῖο ἔχυσε ἀπό τόν ἱερό του τράχηλο σάν πολύτιμο μύρο πού εὐωδιάζει τήν οἰκουμένη. Τό αἷμα αὐτό δέν τό ἔφτιαξε ἡ ἡδονική πολυφαγία, οὔτε τό κρασί, οὔτε κάποια ἀπό τίς ἄλλες τροφές πού συνήθως παχαίνουν καί εὐχαριστοῦν τούς λαίμαργους.


Ἀλλά τό δημιούργησε ἡ Χάρη τῆς ἐγκράτειας, πού ὁ Ἅγιος τήν ἀσκοῦσε ἀπό τά σπάργανά του μέχρι τό μαρτυρικό του τέλος. Καί ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, ὁ Ἰωάννης, πού οὔτε ἔτρωγε, οὔτε ἔπινε… (Ματθ. 11, 18-19).
Τό αἷμα αὐτό χύθηκε πρίν ἀπό τό αἷμα τοῦ Δεσποτικοῦ καί ἀθανάτου ποτηρίου. Γιατί ἔπρεπε ὁ Πρόδρομος τοῦ Φωτός, πού μέ τό λαμπρό ἐρχομό του ἀπό στείρα μάνα φώτισε ὅσους βρίσκονταν πάνω στή γῆ, νά γίνει ἀκτινοβόλος κήρυκας καί σ’ αὐτούς πού ἦταν κάτω ἀπό αὐτήν, δηλαδή στόν Ἅδη.
Τό αἷμα αὐτό ἔχει παρρησία ἐνώπιον τοῦ Παντοκράτορα Κυρίου, περισσότερο ἀπ’ ὅτι εἶχε τό αἷμα τοῦ δικαίου Ἄβελ. Γιατί κάθε ἔργο περιέχει μέσα του μιά μυστική φωνή πού δέν παράγεται ἀπό ἠχητικά ὄργανα, ἀλλά πού γίνεται φανερή ἀπό τή δύναμι πού ἔχει βάλει μέσα σ’ αὐτό ὁ ποιητής τοῦ ἔργου.


Τό αἷμα αὐτό εἶναι πιό ἀξιοσέβαστο ἀπό τό αἷμα τῶν Πατριαρχῶν (Ἀβραάμ, Ἰσαάκ, κ.τ.λ.), πιό πολύτιμο ἀπό τό αἷμα τῶν προφητῶν καί πιό ἁγιασμένο ἀπό τό αἷμα ὅλων τῶν δικαίων. Γιατί εἶναι πιό ὑπέροχο καί ἀπό αὐτό ἀκόμα τό αἷμα τῶν Ἀποστόλων καί πιό ἔνδοξο καί ἀπό τό αἷμα τῶν μαρτύρων. Καί αὐτά τά λόγια δέν εἶναι δικά μου, ἀλλά εἶναι λόγια τοῦ Μεγάλου Λόγου, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ἔχει δώσει τή σχετική μαρτυρία γιά τόν Τίμιο Πρόδρομο.
Εἶναι αἷμα πού στολίζει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πιό ὄμορφα ἀπό κάθε στολισμό πού θά τῆς γινόταν μέ πολύχρωμα καί σπάνια λουλούδια. Χύθηκε γιά τήν δικαιοσύνη στό τέλος τῆς ἐποχῆς πού ἴσχυε ὁ παλαιός νόμος καί ἔγινε λούλουδο πού παραστέκει στήν εἴσοδο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ.


δ. – Ἀλλά ἄς συνεχίσουμε τώρα νά ποῦμε, μέ βάση τά ἱερά Εὐαγγέλια, πῶς αὐτό τό αἷμα χύθηκε, ἀπό ποιόν καί γιά ποιά ὑπόθεση. Ὁ Ἡρώδης λοιπόν, λέει τό ἱερό Εὐαγγέλιο, ξσυνέλαβε τόν Ἰωάννη, τόν ἔδεσε καί τόν φυλάκισε, ἐξαιτίας τῆς Ἡρωδιάδας, τῆς γυναίκας τοῦ ἀδερφοῦ του Φιλίππου. Γιατί ὁ Ἰωάννης τοῦ ἔλεγε: Δέν ἐπιτρέπεται νά συζεῖς μέ αὐτήν. Ἤθελε τότε λοιπόν νά τόν θανατώσει, ἀλλά φοβήθηκε τό λαό, γιατί ὅλοι θεωροῦσαν τόν Ἰωάννη προφήτη (Ματθ. 14,3-5).


Ἄς ἐξετάσουμε πρῶτα ποιός ἦταν αὐτός ὁ Ἡρώδης, γιατί ἡ συνωνυμία συγχέει τά πράγματα καί δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά ἀναφερόμαστε στό σωστό πρόσωπο. Πρόκειται γιά τόν Ἡρώδη τόν τετράρχη. Γιατί ὁ πατέρας του Ἡρώδης, ὁ φονιάς τῶν νηπίων, εἶχε πρό πολλοῦ πεθάνει.
Γιατί ὅμως τόν ἔλεγχε ὁ Ἰωάννης; Γιατί ἔδιωξε τή νόμιμη γυναίκα του, τήν κόρη τοῦ βασιλιά Ἀρέτα, καί συζοῦσε παράνομα μέ τή γυναίκα τοῦ ἀδερφοῦ του τοῦ Φιλίππου. Θά μποροῦσε βέβαια νά τήν παντρευτεῖ νόμιμα στήν περίπτωση πού αὐτή δέν εἶχε παιδιά ἀπό τόν ἀδερφό του, ὥστε νά τοῦ χαρίσει κληρονόμους, ὅπως ὅριζε ὁ Μωσαϊκός νόμος. Ἀλλά ἀφοῦ δέν ἦταν ἄτεκνη δέν μποροῦσε. Εἶχε μιά κόρη πού ὀνομαζόταν καί αὐτή Ἡρωδιάδα, τό γέννημα τῆς ὀχιᾶς, τό διαβολικό ὄργανο τῆς ἀπώλειας τῆς ψυχῆς της. Γιά αὐτό λοιπόν δίκαια τόν ἔλεγχε ὁ Ἰωάννης. Ὁ ἔλεγχος ὅμως δέν ἦταν ὑβριστικός καί δέν γινόταν γιά νά τραυματίσει τήν ψυχή καί τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ Ἡρώδη, ἀλλά ἦταν ὑπόμνηση, πού εἶχε σκοπό τή θεραπεία.


Τί τοῦ ἔλεγε λοιπόν τοῦ Ἡρώδη; Δέν ἐπιτρέπεται νά συζεῖς μ’ αὐτήν. Τοῦ θυμίζει τή θεία νομοθεσία σάν νά τοῦ λέει: “Κύτταξε καί μάθε τί σοῦ παραγγέλλει ὁ Νόμος: Ἄν μένουν μαζί δυό ἀδερφοί καί πεθάνει ὁ ἕνας ἀπό αὐτούς, χωρίς νά ἔχει ἀποκτήσει παιδιά, δέν ἐπιτρέπεται ἡ χήρα νά παντρευτεῖ ξένο ἄνθρωπο. Θά τήν παντρευτεῖ ὁ ἀδερφός τοῦ πεθαμένου συζύγου της καί τό παιδί πού θά γεννηθεῖ θά πάρει τό ὄνομα τοῦ πεθαμένου καί ἔτσι δέν θά χαθεῖ μέσα ἀπό τό Ἰσραήλ τό ὄνομά του(Δευτ. 15,5). Αὐτά σοῦ λέει ὁ νόμος. Ἐσύ ὅμως πῆρες τή γυναίκα τοῦ ἀδερφοῦ σου πού ἔχει παιδί. Νά μήν παραβεῖς λοιπόν τόν ὅρο πού ἔβαλε ὁ νομοθέτης. Οὔτε τή βασιλική σου πορφύρα νά μολύνεις μέ ἀνεπίτρεπτη αἱμομιξία. Οὔτε πάλι νά φανεῖς αἴτιος παρανομίας ἐσύ πού πρέπει νά δίνεις στούς ὑπηκόους σου τό παράδειγμα τῆς πρόθυμης καί εὐχάριστης ὑποταγῆς στούς νόμους. Καί ἄν πέσεις σ’ αὐτό τό λάθος θά τιμωρηθεῖς, γιατί τιμωροῦνται πολύ πιό αὐστηρά ὅσοι βρίσκονται σέ μεγάλα ἀξιώματα.


ε’. – Αὐτός ὅμως ἐπειδή, μόλις πῆρε τήν ἐξουσία, ξέχασε ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὀργίστηκε, ἄναψε ἀπό θυμό καί δέν δέχθηκε τόν ἔλεγχο. Δέν μιμήθηκε τό Δαυίδ, ὁ Ὁποῖος τότε πού ἐλέγχθηκε ἀπό τόν προφήτη Νάθαν γιά τό ἁμάρτημα τῆς μοιχείας, εἶπε ἐκεῖνο τό χαρακτηριστικό: «Ἔχω ἁμαρτήσει ἐνώπιον τοῦ Κυρίου» (Β’ Βασ. 12-13). Καί ὁ Κύριος γιά τήν ταπείνωσή του τοῦ συγχώρεσε τό ἁμάρτημα. Ἀντίθετα, ὁ Ἡρώδης ἀφοῦ συνέλαβε τόν Ἰωάννη τόν ἔδεσε καί τόν ἔριξε στή φυλακή (Ματθ. 14,3). Συνέλαβε ἐκεῖνον πού ζοῦσε τήν ὕψιστη ἐλευθερία μέ τήν ἅγια ζωή του, αὐτός πού ἦταν αἰχμαλωτισμένος στό πάθος τῆς ἀσέλγειας. Ἔβαλε δεσμά σ’ ἐκεῖνον πού ἦταν ἀπελευθερωμένος ἀπό ὅλα, ζώντας ἔξω ἀπό κάθε ἐμπαθή σχέση, αὐτός πού ἦταν δεμένος μέ τά μαγικά δεσμά τῆς ἀκολασίας. Ἔβαλε στή φυλακή τόν φύλακα καί κήρυκα τῆς Ἐκκλησίας, αὐτός πού στήν πράξη ἦταν βουτηγμένος στήν ἀκαθαρσία. Ἐξαιτίας τῆς Ἡρωδιάδας τῆς γυναίκας τοῦ ἀδερφοῦ του τοῦ Φιλίππου (Ματθ. 14,9). Γιά τήν Ἡρωδιάδα, πού ἦταν ὅμοια στό ἦθος μέ τή Δαλιδά, πραγματικό ὄργανο τοῦ διαβόλου. Γιατί αὐτή παρότρυνε αὐτόν πού μοιραζόταν μαζί του τό κρεββάτι -καλύτερα θά λέγαμε τόν παράνομο ἔρωτα- νά μανιάσει κατά τοῦ Ἰωάννη. Δέν μπορῶ, τοῦ λέει, βασίλισσα ἐγώ, νά γελοιοποιοῦμαι ἀπό τό γιό τοῦ Ζαχαρία. Φυλάκισε τή γλώσσα πού μοῦ τσακίζει τά κόκκαλα. Μαχαίρωσε ἀμέσως αὐτόν πού τά λόγια του σάν βέλη μοῦ πληγώνουν τήν ψυχή. Κι ἐνῶ ἤθελε νά τόν θανατώσει, δέν τό ἔκανε, γιατί φοβότανε τό λαό, πού θεωροῦσε καί σεβόταν τόν Ἰωάννη ὡς προφήτη (Ματθ. 14,5). Γιατί δέν μποροῦν οἱ κυβερνῆτες, ὅταν θέλουν νά κάνουν κάτι παράνομο νά τό ἐπιτελέσουν ἀμέσως μόλις τό ἐπιθυμήσουν γιά δυό λόγους: Πρῶτον γιατί ντρέπονται καί φοβοῦνται τούς ὑπηκόους τους, καί δεύτερον γιατί περιμένουν μέχρι νά βροῦν τήν κατάλληλη περίσταση γιά νά κάνουν ἀκίνδυνα πράξη τό μίσος τῆς ψυχῆς τους.
στ – Ἐνῶ λοιπόν γιορτάζανε τά γενέθλια τοῦ Ἡρώδη, βγῆκε στή μέση καί χόρεψε ἡ κόρη τῆς Ἡρωδιάδας.Ἄρεσε πολύ στόν Ἡρώδη, γι’ αὐτό καί ὁ Ἡρώδης ὁρκίστηκε νά τῆς χαρίσει, ὅ, τι τοῦ ζητήσει (Ματθ. 14,6).


Τήν ἡμέρα πού ἔπρεπε νά δοξάσει τό Θεό γιατί τόν ἔφερε στό φῶς αὐτῆς τῆς ζωῆς, τότε προτίμησε τά ἔργα τοῦ σκότους. Αὐτή ἡ ἡμέρα ἦταν ἀφορμή γιά πνευματική εὐφροσύνη καί ὄχι γιά χορούς καί μάλιστα γυναικείους μπροστά σέ ἄνδρες. Τί γεννήθηκε ἀπ’ αὐτόν τό χορό; Ὁ ὅρκος. Καί ἀπ’ αὐτόν; Ὁ φόνος. Ξερίζωσε τήν κακία καί δέν θά βλαστήσει ἀνομία. Ἄν ὅμως ριζώσει ἡ κακία, ἀσφαλῶς θά καρπίσει, δηλαδή θά φθάσει μέχρι τήν πράξη. Χόρεψε ἡ κόρη τῆς Ἡρωδιάδας στή μέση τῶν καλεσμένων καί ἄρεσε στόν Ἡρώδη. Τί ἄλλο θά μάθαινε ἀπό τή μάνα της ἡ πορνοδασκαλεμένη κόρη, παρά τό νά χορεύει προκλητικά, καί νά ’ναι τόσο ἀσκημένη στό χορό ὥστε νά ἀρέσει πολύ στόν Ἡρώδη; Γι’ αὐτό καί ἐκεῖνος τῆς ὑποσχέθηκε μέ ὅρκο ὅτι θά τῆς ἔδινε ὅ, τι τοῦ ζητοῦσε. Τόσο ἀπερίσκεπτα τρέχει ἡ γλώσσα αὐτῶν πού ἔχουν ξωκείλει στά πάθη τῆς ἀτιμίας, ὥστε ξεστομίζουν ἐναντίον ὁποιουδήποτε, χωρίς σκέψη, ὅ, τι τούς ἔρθει στό μυαλό. Αὐτή, δασκαλεμένη ἀπό τή μάνα της, πέτυχε τόν ἀποτρόπαιο ἀποκεφαλισμό τοῦ Ἰωάννη, πού ἀπό καιρό πάσχιζε νά πετύχει ἡ φιδογέννα Ἡρωδιάδα. Καί ὅπως φαντάζομαι θά εἶπε, ἀφοῦ πρῶτα καλόπιασε τήν κόρη της: Νά παιδάκι μου, ἡ εὐκαιρία πού ζητάγαμε. Κατάφερες μέ τά πόδια σου νά μοῦ προσφέρεις ἐκεῖνο πού ποθοῦσα. Σταμάτησες τόν πόνο μου μέ τό περίτεχνο τραγούδι σου. Ἄς θάψουμε στή γῆ αὐτόν πού μᾶς ἐλέγχει. Πήγαινε γρήγορα νά πεῖς στόν Ἡρώδη: Δῶσε μου τώρα ἀμέσως, στό πιάτο, τό κεφάλι τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ (Ματθ. 14,8).
Ὤ παθιασμένη καί φονική ἀπαίτηση! Ἐνῶ δέν εἶχε κάν τό δικαίωμα νά σκεπτεται καί νά ἀπολαμβάνει τό φονικό θέαμα ξεπέρασε κάθε ἄλλον σέ σκληρότητα.Ὤ μανιασμένη φόνισσα! Δέν ἀρκέστηκες μόνο στήν καρατόμηση ἀλλά διαπραγματεύτηκες νά σοῦ φέρουν τήν ἅγια κεφαλή σέ πιατέλα. Ὤ ἀνόσια καί ἀκόλαστη! Ἡ θηριωδία σου ξεπερνάει καί τήν αἱμοχαρή Ἰεζάβελ.


ζ’.-.Λυπήθηκε, λέει τό ἱερό Εὐαγγέλιο, ὁ βασιλιάς. Ἐπειδή ὅμως εἶχε ὁρκιστεῖ καί εἶχε ὑποσχεθεῖ μπροστά στούς καλεσμένους, ἔδωσε ἐντολή νά τῆς δοθεῖ ἡ κεφαλή. Ἔστειλε τότε στή φυλακή καί ἀποκεφάλισε τόν Ἰωάννη. Καί ἔφεραν τήν κεφαλή πάνω στήν πιατέλα καί τήν πρόσφεραν στήν κόρη καί αὐτή στή μάνα της (Ματθ. 14,11).
Ὤ κακό τέλος διαβολικῆς προετοιμασίας! Ποιός ἔμπηξε τό θανατερό ξίφος στήν ἱερή Κεφαλή; Ἕνας ἄνομος ὑπηρέτης, πού σάν ἄλλος Δωήκ δέν μιμήθηκε ἐκείνους τούς Ἰουδαίους οἱ ὁποῖοι μέ φρόνηση καί ἀνδρεία ἀντιστάθηκαν στόν βασιλιά Σαούλ, τότε πού τούς διέταξε νά φονέψουν τούς προφήτες τοῦ Θεοῦ. Καί ἔφεραν τήν κεφαλή τοῦ Ἰωάννη πάνω στήν πιατέλα…


Τί νά τό ὀνομάσουμε αὐτό τό φαγοπότι, συμπόσιο ἤ φονευτήριο; Τί νά ἀποκαλέσουμε τούς κρασοκυβέρνητους προσκαλεσμένους,ὁμοτράπεζους ἤ αἱματοβαμμένους;


Ὤ πρωτόγνωρο θέαμα! Ὤ ἁμαρτωλό ὅραμα! Ἀπό τό ἕνα μέρος προσφέρονταν κοτόπουλα καί ἀπό τό ἄλλο φέρνανε τό προφητικό κεφάλι. Ἀπό τή μιά μεριά κερνοῦσαν πλούσια καθαρό κρασί καί ἀπό τήν ἄλλη ἔρεε μέ ὁρμή τοῦ δικαίου τό αἷμα.Ὤ πόσο φοβερό εἶναι νά τό πῶ καί πόσο φρικτό νά τό ἐκφράσω!
Καί τό ’δωσαν στό κορίτσι καί τό πῆγε στή μάνα του . Ἀλίμονο! Πόσο τρομερή ἀλλοκοτιά! Χαρίστηκε ἡ ἀτίμητη κεφαλή γιά μιά ἄτιμη πράξη, στήν καταραμένη καί βέβηλη, ἡ ἁγνή καί ἀνέγγιχτη καί ἀπ’ τούς ἀγγέλους ἀξιοσέβαστη Κεφαλή. Καί τήν ἔδωσε στήν μάνα της σάν νά τῆς πρσφερε καλομαγειρεμένο φαγητό σέ κείνη πού ὀργιαστικά σκηνοθέτησε τό θάνατο, σά νά τῆς ἔλεγε: Φάε, μανούλα μου, κρέας ἀπό τίς σάρκες ἐκείνου μού ἔζησε στή γῆ σάν ἄσαρκος. Πιέ αἷμα ἀπό τόν νηστευτή. Τώρα πιά κλείσαμε μιά γιά πάντα τό στόμα ἐκείνου πού μᾶς ἔλεγχε.
η’. -.Καί ἦρθαν οἱ μαθητές του, συνεχίζει τό ἱερό Εὐαγγέλιο, πῆραν τό σῶμα του καί τό ἔθαψαν (Ματθ. 14,13). Πρόσεξε ἐσύ πού ἀγαπᾶς τήν ἱστορία, πῶς εἰκονίζεται ὁ ἐνταφιασμός τοῦ δικαίου καί ἀποστόμωσε τούς ἐχθρούς τῶν ἁγίων εἰκόνων σάν ἐχθρούς τῆς Ἀλήθειας. Βάλε καλά στό νοῦ σου τήν ἱστορία καί βγάλε ὠφέλιμο συμπέρασμα. Πῶς παίρνουν τό δεμένο μέ βαριές ἁλυσίδες ἅγιο ἀπό τήν φυλακή. Πῶς ὁ δήμιος σηκώνει σάν ἄγριο θηρίο τό ξίφος ἐνάντια τῆς ἱερῆς Κεφαλῆς. Πῶς μετά τόν ἀποκεφαλισμό προσφέρεται ἡ μυρόβλητη Κεφαλή στήν ἔξαλλη Ἡρωδιάδα. Πῶς ἀκόμα θάβεται τό ἱερό σῶμα ἀπό τά χέρια τῶν μαθητῶν του, πού ὁλόγυρα παραστέκουν δακρυσμένοι μέ πόνο πού σκίζει τήν ψυχή τους. Πῶς ἄλλος ἀγκαλιάζει τά πόδια τοῦ Ἁγίου, ἄλλος πασχίζει νά συνταιριάσει τήν ἅγια Κεφαλή στό ἀκίνητο σῶμα καί ἄλλος θυμιάζοντας ψέλνει ἐπικήδειες ὑμνωδίες.
Τώρα βρίσκομαι ἐκεῖ μέ τό νοῦ, ἀκροατές μου, καί βλέπω τήν ταφή τοῦ δικαίου νά γίνεται μέσα σέ ἀτμόσφαιρα εἰρήνης, ὅπως ἀναφέρεται στόν Προφήτη Ἡσαΐα (Ἡσ.57,2). Ὁραματίζομαι τό ἀγγελικό ἐκεῖνο πρόσωπο πού ἔδυσαν τά μάτια του σάν δύο ἥλιοι λαμπεροί καί πού μέσα σ’ αὐτά εἶχε ἀποτυπωθεῖ ὅλη ἡ ψυχική του ὀμορφιά. Χωρίς τήν πρόσκαιρη καί ἐπίγεια τούτη πνοή, ἀλλά γεμάτο ἀπό τήν μοσχομύριστη εὐωδιά τῆς θείας Χάρης.


Ἀσπάζομαι τά ἱερά ἐκεῖνα χέρια, πού ἁμαρτία δέν ἀγγίξανε καί πού μέ τό δάκτυλό τους ἔδειξαν στούς ἀνθρώπους τόν Χριστό, πού σήκωσε ἐπάνω Του τήν ἁμαρτία ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου. Προσκυνῶ ἐκεῖνα τά ὡραῖα πόδια, πού εὐαγγελίστηκαν τά ἀγαθά στούς ἀνθρώπους καί μέ τά ὁποῖα προετοιμάστηκε ἡ ὁδός τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου. Φέρτε νά προσκυνήσω καί τήν τίμια ἁλυσίδα μέ τήν ὁποῖα δέθηκε ὁ πιό πολύτιμος καί ἀγγελόμορφος ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Φέρτε καί τή σεβάσμια πιατέλα ὅπου τοποθετήθηκε ἡ πολυσέβαστη καί ἀπ’ ὅλα τά χρυσάφια ἀκριβότερη Κεφαλή. Ἀκόμα ἄν ἔβρισκα δέν θ’ ἄφηνα ἀπροσκύνητο τό φονικό μαχαίρι πού μπήχθηκε στόν ἱερό τράχηλο, οὔτε θά δίσταζα νά καταφιλήσω τό χῶμα ὅπου φρουρήθηκε ὁ θησαυρός, μέ τή βεβαιότητα, ὅτι καί αὐτό θά μοῦ μετέδιδε θεία Χάρη.
Μακαριστέ τάφε καί χαρμόσυνη ταφόπετρα, πού σκέπασες τό τρισμακάριστο ἐκεῖνο σκήνωμα καί τύλιξες μέσα σου τό πολυτιμώτερο ἀπό σωρούς σμαράγδια καί μαργαριτάρια σῶμα.


Ἐκεῖ λοιπόν βρισκόταν ὁρατά ἡ συντροφιά τῶν μαθητῶν καί ἀόρατα πλήθη ἀγγέλων, εὐφημώντας, δοξάζοντας, ὑψώνοντας στόν οὐρανό καί μεταφέροντας στήν ἀτελείωτη χαρά αὐτόν πού ἔζησε σάν ἔνσαρκος ἄγγελος καί προανάγγειλε τό Μεσσία. Αὐτόν πού ὑπῆρξε γνήσιος φίλος τοῦ Κυρίου, πού ὁδήγησε στόν οὐράνιο Νυμφίο τήν Ἐκκλησία, τό ἄσβηστο λυχνάρι τοῦ ἀνεκφράστου φωτός, τή ζωντανή φωνή τοῦ Θεοῦ Λόγου, τόν ἀνώτερο ἀπ’ τούς προφῆτες, τόν μεγαλύτερο ἀπ’ ὅσους γέννησε ποτέ γυναίκα. Τέτοια λοιπόν ὅπως περιγράψαμε, εἰρηνική ἦταν ἡ ταφή τοῦ δικαίου, πρόξενος καί ἀγαλλίασης καί σωτηρίας, σ’ ὁλόκληρο τόν κόσμο.


θ. – Ἄραγε ὁ παράφρονας Ἡρώδης κατάφερε νά ξεφύγει τήν τιμωρία γιά τό ἀνουσιούργημά του στήν ὑπόλοιπη ἐπίγεια ζωή του; Ὄχι βέβαια. Ἀλλά ὅπως λέει ἡ παράδοση, γι’ αὐτό τό ἀνόμημά του, ἀφοῦ ξεσηκώθηκαν ὅλοι οἱ ὑπήκοοί του, τόν ἀπομάκρυναν ἀπό τό θρόνο του καί τόν κατέσφαξαν. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ὁ Θεός θέλησε νά φοβίσει καί νά νουθετήσει τούς μεταγενέστερους βασιλεῖς ὥστε νά μή διαπράξουν τέτοια ἐγκλήματα. Ἀλλά ξαναγυρίζοντας στό θέμα μας ἄς ἀναφωνήσουμε ὅπως ταιριάζει στήν παρούσα ἡμέρα.


Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος μακαρίζεται γιατί θυσιάζει τό κεφάλι του γιά τήν ἀλήθεια καί ὁ παράνομος Ἡρώδης γελοιοποιεῖται καί ἐξευτελίζεται. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἀπ’ ὅλους ἐγκωμιάζεται γιά τό σθεναρό ἔλεγχο καί ὁ παράφρονας Ἡρώδης θεωρεῖται ἄτιμος γιά τήν μοιχεία του. Σήμερα ἡ κεφαλή τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου προσφέρεται σφαχτάρι ἱερό πάνω στήν πιατέλα καί ἡ μοιχαλίδα Ἡρωδιάδα, παρά τή θέλησή της, δέχεται τήν αἰώνια καταδίκη.
Σήμερα τό αἷμα τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου χύνεται γιά τήν τήρηση τοῦ θείου νόμου καί αὐτός πού ἐναντιώθηκε στόν Πρόδρομο μέ τήν παρανομία δικαιολογημένα διαπομπεύεται. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἐξαιτίας τῆς παρρησίας του πρός τόν Ἡρώδη ἀποκεφαλίζεται, γιά τήν τήρηση τῆς δικαιοσύνης.Ἔτσι μαθαίνουν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς νά μή χωρίζουν τίς νόμιμες συζύγους τους καί ἀποδοκιμάζουν αὐτόν πού χώρισε τή γυναίκα του.


Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος στήνει πάνω στή γῆ πνευματικό ὁρόσημο καί προτρέπει ὅλους τούς ἄνδρες νά ἀρκοῦνται στή νόμιμη γυναῖκα τους καί νά μήν προχωροῦν παραπέρα. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος κατεβαίνει στόν Ἅδη καί οἱ νεκροί μαθαίνουν τό χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα οἱ οὐρανοί εὐφράνθηκαν μέ τόν ἀποκεφαλισμό τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ, πού θυσιάστηκε γιά τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καί οἱ ἄνθρωποι πάνω στή γῆ γιορτάζουνε μέ εὐχαριστήριους ὕμνους. Καί ἔχω τή γνώμη ὅτι καί ἐμᾶς τώρα παρακολουθεῖ ἀπό τόν οὐρανό ὁ Τίμιος Πρόδρομος καί μᾶς ἀμείβει ὡς ὑμνητές του μέ θεία χαρίσματα.
Ἀνάμεσα στό χορό τῶν προφητῶν, σάν πρωινό ἀστέρι μεσουρανεῖ καί φωτίζει τό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀνάμεσα στούς ἀποστόλους καί πρίν ἀπ’ αὐτούς καί περισσότερο ἀπ’ αὐτούς λάμπει σάν ἥλιος μέσα στούς ἥλιους. Μέσα στούς μάρτυρες ξεχωρίζει μέ τά θαύματά του, σάν ὁλοστόλιστος μ’ ἀστέρια οὐρανός. Ἀνάμεσα στούς δικαίους στέκει περίτρανα γιά τά πολλά παθήματα πού ὑπέφερε, γιά χάρη τῆς δικαιοσύνης καί ὑψώνεται πιό ψηλά ἀπό τούς κέδρους τοῦ Λιβάνου, αὐτός πού σκόρπισε σήμερα χαρά στήν οἰκουμένη.


Γιατί, ἄν θά χαροῦν πολλοί κατά τή γέννησή του, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Εὐαγγελιστή Λουκᾶ (Λουκ. 2,10), πρέπει νά εἶναι ἀνάλογη καί ἡ εὐφροσύνη τήν ἡμέρα αὐτή τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους, τήν ὁποία ἀξιωθήκαμε νά πανηγυρίσουμε ὅλοι ἐμεῖς, δηλαδή οἱ ἱερεῖς καί οἱ ἐρημίτες καί οἱ κοινοβιάτες καί οἱ λαϊκοί, γιατί ὅλοι ἔχουν μέρος στή χαρά πού δίνει ἡ μνήμη του. Ἰδιαίτερα ἐμεῖς πού ἐγκαταβιώνουμε σ’ αὐτό τό ἱερό μοναστήρι, ἄς ἔχομε ἀκόμα περισσότερο τίς πρεσβεῖες του, στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Κυρίου μας.
Σ’ Αὐτόν πρέπει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη, μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό Πανάγιο καί Ζωοποιό Πνεῦμα, τώρα καί πάντοτε καί στούς ἀτελεύτητους αἰῶνες τῶν αἰώνων.


Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: «Θεϊκό Λυχνάρι, ὁ Τίμιος Πρόδρομος»
Ἐκδόσεις ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Καρέα

http://tokandylaki.blogspot.ca/2014/08/blog-post_29.html

27 08 2015 ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟ

A Soul that is unstable can easily fall. ( St. Theophan the Recluse )

 
“…Timidity leads the soul into confusion and a certain unsteadiness, and a soul which is unstable can very easily fall. Yet self-satisfaction and conceit are the very enemies which one has to fight. Anybody who has let them in has fallen already, and is predisposed to further falls because they make a man inactive and negligent.


The warfare has begun. Guard your heart particularly, and do not let sinful impulses that arise reach your feelings. Meet each impulse as it enters your soul, and try to strike them all down. Be swift to establish firm convictions in your soul that are contrary to those to which your disturbing thoughts cling. These convictions will not only be your shield, they will also serve as arrows in your inner warfare. They not only defend your heart, but strike the heart of the enemy.

From this point on, the sin which arises will constantly be corrected by opposing thoughts and ideas. One must take care not to weaken or an instant, then victory will be sure, because the sinful impulse will have no firm support, but how long this will take will depend upon circumstances.”
 
St. Theophan the Recluse

Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης και οι προκλήσεις σε αυτόν από τα δαιμόνια

Από νωρίς, από τότε που οι δαίμονες τον χτυπούσαν και τον άφηναν αναίσθητο, άρχισε να του παρέχεται κι ένα άλλο χάρισμα. Να εκβάλλει δαιμόνια από ανθρώπους. Παλιά η μεθοδεία του Σατανά. Ταλαιπωρεί αφάνταστα και μεταβάλλει τον άνθρωπο σε απαίσιο τυφλό του όργανο. Ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1980 φέρνανε συχνά δαιμονισμένους στη Μονή, για να τους διαβάσει εξορκισμούς ο π. Ιάκωβος και να τους σταυρώσει με την κάρα του οσίου Δαβίδ.
Στις 13 του Σεπτέμβρη, το 1987, δαιμόνιο ενόχλησε το Γιώργο Λ., ένα παληκάρι 22 ετών. Κάθε μέρα και η κατάστασή του χειροτέρευε. Τον Οκτώβρη η μητέρα του και ο αδερφός του φέρανε το Γιώργο στη Μονή. Παρακάλεσαν τον π. Ιάκωβο να προσευχηθεί και να διαβάσει εξορκισμούς. Μπροστά στο ναό το δαιμόνιο αντέδρασε φοβερά. Έβριζε κι αισχρολογούσε, χειρονομούσε και απειλούσε. Μέσα στο ναό συνέχισε πιο έντονα την αντίδραση. Άνοιξε τη λειψανοθήκη ο π. Ιάκωβος, κατέβασε την κάρα του οσίου και άρχισε να διαβάζει εξορκισμούς. Τότε, από τη μητέρα, που κι αυτή μπήκε στο ναό, ακούστηκε μια κραυγή:

–Θεέ μου, τι βλέπουν τα μάτια μου, ας γίνει καλά το παιδί μου! Τελειώνοντας οι εξορκισμοί, ο Γιώργος ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο και ηρέμησε. Η μητέρα του, μόλις βγήκε από το ναό, εξήγησε σε μοναχό πως είδε τον π. Ιάκωβο όταν εκείνη έβγαζε τη φωνή. Τον είδε είπε, όσο διάβαζε τους εξορκισμούς, υψωμένον περίπου μισό μέτρο πάνω από τη γη και να πατάει σ’ ένα μαύρο νάνο με κέρατα και ουρά (στο δαιμόνιο).

Στη Μονή έφερναν δαιμονισμένους, έφερναν και ψυχοπαθείς, με διαφόρων βαθμών και τύπων σχιζοφρένειες. Τις περισσότερες φορές είναι πολύ, μα πάρα πολύ, δύσκολο να διακρίνει κανείς πότε ο δυστυχής άνθρωπος πάσχει από σχιζοφρένεια και πότε κατέχεται από δαιμόνιο. Ο π. Ιάκωβος είχε το χάρισμα να διακρίνει και ανάλογα με την περίπτωση, έλεγε:
–Αυτός (ο ψυχοπαθής) πρέπει να πάει στο γιατρό.
–Αυτός, παιδί μου, έχει δαιμόνιο (άρα χρειαζόταν εξορκισμούς).
Πολλοί παρακολουθούσανε τους εξορκισμούς αυτούς και κάποιοι καταγράψανε διαλόγους μεταξύ του π. Ιακώβου και των δαιμόνων. Οι δαίμονες μιλούσανε με το στόμα των δαιμονισμένων, που βρίζανε άσχημα και συχνά, ως δαίμονες, δείχνανε γνώση πραγμάτων, που δεν τα γνωρίζουν οι άνθρωποι. Η δαιμονισμένη Παναγιώτα χτυπιόταν και δεν ήθελε να πάει στον π. Ιάκωβο, τον οποίο έλεγε ότι θα τον τυφλώσει τη νύχτα, να μην μπορεί να διαβάζει. Το πρωί ο γέροντας τη ρώτησε το όνομά της και αυτή απάντησε: Οσμάν. Άλλη μία δαιμονισμένη απάντησε ότι τη λένε Βελιάρ. Τότε ο γέροντας:
–Εσύ, Βελιάρ, και ο πατέρας σου είστε ψεύτες. Βεελζεβούλ ο πατέρας σου.
Εκείνη βεβαίωσε:
–Ναι, έτσι λέγεται και μου δίνει ξύλο για να κάνω κακό, δεν αντέχω άλλο.
–Τώρα –επιτάσσει ο γέροντας– θέλω να φύγεις από την Παναγιώτα.
–Να φύγω –προλαβαίνει η Παναγιώτα– να φύγω, παλιόγερε κοκαλιάρη.
–Να πας στα όρη –συνεχίζει ο γέροντας.

Και η Παναγιώτα με παράπονο κι επιμονή:
–Να μην πάω στα όρη, να πάω σε άνθρωπο…
Ο γέροντας βάζει την κάρα του Οσίου στο κεφάλι της.
–Μου σπας τα κέρατα… Σε πολεμάω εξήντα πέντε χρόνια. Δεν μπορώ να σε ρίξω σε κάποια αμαρτία, να σε πάω στην κόλαση. Να εύχεσθε σ’αυτόν το Γέρο (=τον όσιο Δαβίδ), αλλιώς θα σας είχα λιώσει…

Έπειτα το δαιμόνιο άλλαξε τακτική και φώναζε στο γέροντα:
–Είσαι άγιος… Έχετε άγιο εδώ και δεν το καταλάβατε.

Ο γέροντας αποστόμωνε αμέσως:
–Τα λες να με παρασύρεις, αμ’ δε σ’ακούω… γη και σποδός είμαι… εγώ είμαι ταπεινός…

Το δαιμόνιο ήξερε καλά, ομολογούσε και αντιδρούσε:
–Αυτή η ταπείνωση, ρε κερατά, με καίει… φύγε ρε…
Την ίδια εποχή, πήγανε οι γονείς στην Μονή την κόρη τους, που δεν έμπαινε στο ναό. Βγήκε ο γέροντας με την κάρα του Οσίου, οπότε η δαιμονισμένη ξέσπασε:
–Σκάσε, να μη σ’ακούω παλιόγερε. Να ψοφήσεις (και χτυπιότανε φοβερά η κοπέλα). Είμαι κοσμοκράτωρ (φώναζε με το στόμα της ο δαίμονας). Κρατώ την Αθήνα στα χέρια μου… Εκείνο που ήθελα το’κανα, τους παπάδες τους κούρεψα…

Πολεμάω χρόνια το μοναστήρι× σας φυλάει ο μεγάλος εδώ μέσα. Δεν μπορώ να σε παγιδέψω. Να τα πόδια σου! Σαπίσανε τα πόδια σου (= πράγματι σάπιες ήτανε οι φλέβες των ποδιών του γέροντα και το αίμα δεν κυκλοφορούσε). Ν’απελπιστείς, πες ότι είσαι άγιος να σε κολάσω.
Επεμβαίνει ο γέροντας:
–Δεν είμαι άγιος, αλλά ο Κύριος είπε: «άγιοι γίνεσθε». Ότι μπορώ κάνω, είμαι άνθρωπος χοϊκός.

Με νέα αγανάκτηση η δαιμονισμένη:
–Τι να σου κάνω, τραγόπαπα, έχεις ταπείνωση κι έχεις μέσα σου το Χριστό× αλλιώς θα σε είχα διαλύσει. Τόσες αρρώστιες (= σου έβαλα) κι εσύ επιμένεις…
Άλλος δαιμονισμένος πληροφόρησε με καύχηση:
–Οχτώ χιλιάδες μάγους έχω στην υποταγή μου.
Τον ρώτησε ο γέροντας πως μπαίνει σε ανθρώπους και απάντησε ότι μπαίνει σ’ αυτούς που «δεν έχουν πίστη. Μπαίνω έτσι, σαν καπνός».
Κάποτε διάβασε τους εξορκισμούς για δαιμονισμένη, που την πήγε στο γέροντα ο αστυνόμος σύζυγός της .Φάνηκε να ηρεμεί, και ο γέροντας έτεινε το χέρι του να τη χαιρετήσει. Τότε αυτή με θυμό:
–Πιάνουν οι δαίμονες το χέρι του παπά που λειτουργεί;
Δυο παληκάρια φέρανε από τη Βέροια τη δαιμονισμένη μητέρα τους. Συνέβη να είναι στη Μονή και ο μητροπολίτης Σάμου. Τη μια στιγμή φερόταν ήρεμα κι έλεγε περιπαιχτικά:
–Κοκαλιάρη Ιάκωβε… Πάτερ Ιάκωβε, είσαι άγιος. Ο κόσμος σε τιμάει για άγιο.
Με υψωμένη φωνή έλεγε και ξανάλεγε ο γέροντας:
–Χοϊκός, αμαρτωλός άνθρωπος, είμαι.

Μετά από λίγο γινόταν επιθετική και με τα νύχια τραυμάτιζε στο πρόσωπο πολλούς. Το ίδιο προσπάθησε και για το γέροντα, που τη σταμάτησε με την κάρα του Οσίου.
Άλλος δαιμονισμένος, αντιδρώντας και τρέμοντας στις προσευχές του γέροντα, φώναζε:
–Σκάσε Ιάκωβε, σκάσε κοκαλιάρη… σαν καπνός εισέρχομαι στον άνθρωπο και σαν καπνός εξέρχομαι… φοβάμαι, τρέμω το Σταυρό… άμα τον κάνουν φεύγω… φεύγει η χάρη του Θεού και μπαίνουμε μεις (= οι δαίμονες).

Σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις δαιμονισμένων ο γέροντας διάβαζε τους εξορκισμούς, έχοντας την κάρα του Οσίου. Έτσι προστάτευε και τον εαυτό του ενώπιον των ανθρώπων. Δε θα μπορούσανε να ειπούν ότι τους δαίμονες εκβάλλει ο ίδιος ο γέροντας, εφόσον πρόβαλλε πάντα τον Όσιο Δαβίδ ως ενεργούντα.

Δραματική, για όλους τους παρόντες, γινόταν η κατάσταση, όταν οι δαιμονισμένοι παίρνανε άλλες μορφές. Τρομαγμένοι και απελπισμένοι από τις προσευχές του π. Ιακώβου, παίρνανε ξαφνικά τη μορφή άγριου μαύρου σκύλου, φοβερού λύκου ή σαρκοβόρου πτηνού. Άλλοτε πάλι γαυγίζαν ή βρυχώνταν σαν θηρία και σκορπούσανε παντού τρόμο.
Όσοι δαιμονισμένοι απελευθερώνονταν από το Σατανά, επισκέπτονταν συχνά τη Μονή για ευχαριστίες και προσκύνημα. Μόνο που οι ευχαριστίες δεν είναι τόσο απλό πράγμα. Παραξενεύτηκαν οι μοναχοί μία μέρα, που ο γέροντας δεν πήρε χρήματα για το ταγαράκι του από τη μητέρα ενός παιδιού, το οποίο ελευθέρωσε από δαιμόνιο. Το δαιμόνιο είχε πάει στα χρήματα, το διέκρινε ο γέροντας:
–Εγώ έβγαλα το δαιμόνιο από το παιδί σου κι εσύ πας να τα βάλεις σ’εμένα!
Το χάρισμα τούτο, να ελευθερώνει τον άνθρωπο από τους δαίμονες είναι πολυσήμαντος θρίαμβος. Αποτελεί την τρανή απόδειξη ότι η κυριαρχία του Σατανά στον κόσμο, τον άνθρωπο και τη φύση, είναι προσωρινή και μπορεί να καταργηθεί. Κι εφόσον με το θαύμα του Οσίου καταργείται ενδεικτικά –στην περίπτωση εκδίωξης δαιμόνων από ανθρώπους– σημαίνει ότι ο Όσιος βιώνει τη βασιλεία αυτής στον κόσμο. Άρα η βασιλεία του Θεού και υπάρχει και μπορεί να πραγματώνεται καθημερινά, έστω και μερικά.

Στυλ. Γ. Παπαδόπουλος Ομότ. Καθ. Παν. Αθηνών
Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης

Silence for the monks is a rule of life. ( Elder Joseph of Vatopedi )

 
Silence for the monks is a rule of life. It protects them from uncontrollable and unrestrained talk as well as from impugnation and slander, which result in the death of the soul. It delivers them from wrangle and strife and preserves in them internal peace which is necessary for inwardness. Silence is the fruit of quietude, an internal state which gives birth to spiritual discourse.


-When does the monk ought to keep quiet and when does he ought to talk?

Abbot Pimen offers a solution to the issue with great discernment: “A brother asked Abbot Pimen saying: ‘which is best: to talk or to keep quiet?’And the Elder tells him: ‘Whoever talks for the sake of God, does well. Whoever keeps quiet for the sake of God, does equally well’”.

Silence is not the goal but the means. One uses it either to approach God or to talk about Him.

The Elders, those old warriors and much experienced strugglers in the spiritual arena, are forced to become spiritual teachers and coaches for those Christians who approach them either out of curiosity, or interest, or because of a deeper spiritual need. They fire at them demanding questions on serious and basic spiritual issues. “Father, tell me something. How can I be saved? Give me a word! What shall I do about my passions? Give me a command and I will obey! To what shall I adhere in order to please God?”

Often the Elders give a brief, general reply like an apothegm. Their words are not philosophical- i.e. the result of an intellectual process. They are ripe and full of pain, direct, forceful and without frills, which pierce the internal depths of the soul of the inquirer.

They use simple words, without adorned intellectual rhetoric; they reveal the hidden treasure of spiritual life and hand out messages which are always contemporary. Thus, they become beacons to those who are wrangling in the dark seas of confusion and delusion.

The Elders- humble, unknown and undetected ascetics- penetrate the souls of their interlocutors with discernment and their replies are in accordance to their real needs. The purpose of their talk is “such as is good for building up, as fits the occasion, that it may give grace to those who hear” (Ephesians 4, 29).

They avoid replying to inquiries if those who ask are able to see their deeds and their example. Once, when a brother asked Abbot Sisoeh: “Tell me something”, he replied: “Why do you force me to engage in idle talk? Do as you see.”

The words which come out of the Elders’ mouths are practical and have practical aims- to assist in the attainment of perfection and sanctification “in Christ”. They are words filled with love. As one may discern from the tradition of the Church, the Elders confess that “this give and take is a matter of love to me”. The practical implementation of the most crucial virtue, that of love, has created the term “act lovingly” («ποιείν αγάπην») for monasticism.

When Abbot Theodore of Thermis approached Abbot Pamvo to ask for counsel, he replied: “Go and show mercy to everyone, since mercy has found favor in the face of the Lord”.

In the first part of this book, our most holy Elder Joseph, moved by sheer love, has written the replies to the queries and worries posed by our cherished visitors. In the second part, which is titled “Philokaliko Apanthisma” we have translated into Modern Greek short excerpts from passages from the book of Philokalia and the Fathers of the Church, which are relevant to the questions posed.

We wish that this book assists those devout brothers, who are engaged in the spiritual struggle while still in the outside world, to accomplish sanctification without which “no one will see God”.

The Abbot of the Great and Holy Monastery of Vatopedi,

Archimandrite Efrem

Sunday of the Myrrh bearing women, 2003

*** Excerpts from the book ‘Discourse on Mount Athos’ by Elder Joseph of Vatopedi.

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης και η ταπείνωση

“Εάν θέλεις να “πιάσεις” τον Θεό, για να σε ακούσει, όταν προσευχηθείς, γύρισε το κουμπί στη ταπείνωση, γιατί σ’αυτήν την συχνότητα εργάζεται ο Θεός”

Άγιος Παΐσιος

Smyrna 1922

Jihad has killed over 60,000,000 Christians. The destruction of the Christians in Smyrna is told here. Islam attacked the Christians of Smyrna in 1922. It was an annihilation that took place as the Christian Europeans stood aside. Before jihad exploded out of Arabia, Turkey (Asia Minor) was a Christian nation of primarily Greek culture called Anatolia. Today Turkey is 99.7% Islamic and increasing. How did this happen?

Islam tried for centuries to crush Christianity and the Greek culture in Turkey. Constantinople, the capital, fell to jihad in 1453. Christians became dhimmis, second-class citizens. The slow grind of discrimination was punctuated by outbursts of violence. Christian Greek Anatolia was painfully changed into Islamic Turkey.






The background for these stories is that in World War I Turkey sided with the Germans (Islam sided with the Nazis in WWII). In this political chaos, Kamal Attaturk rose to power as head of the military and political government. The Allies were exhausted and did not want to get involved with another war, so they gave money to support the Greeks to fight the Turks. Long story made short, the Greeks lost.

The old Ottoman empire had fallen and a new government was arising. The leader, Attaturk, was determined to destroy the last of the kafirs in Turkey. But what he talked about to the Westerners was the possibility of business in a new country. World War I was over and America was becoming a world power. America wanted trade and influence.

The war had brought about new technology and a fusion between industry and government. A concept called Dollar Diplomacy was practiced. Trade and diplomacy became two ends of the same stick. To show how far this concept went, the American ambassador took the funds that had been raised by Christians to help the Armenians persecuted in northern Turkey and gave it to the Turks. When the Christians protested to the media, the media would not report it because of State department pressure.

The Muslim Turks killed both Greeks and Armenians that day, but this lesson will focus on the murder and theft of the Armenians. Armenia was one of the first Christian nations and has suffered monstrously at the hands of Islam. Armenia was well educated and prosperous and had always been especially despised by Islam.

Over a million Armenians were killed in Turkey in the 20th century. There are two forms of evil in this story. The first evil is what was done by jihad. The second evil was what was not done by the dhimmi kafirs.

As you read this story of the destruction of Smyrna, know that this same story is repeated today by the same players and with the same results.

It starts

Smyrna was in what was once called Asia Minor, also Anatolia. It was one of the oldest communities of Christians left in Turkey. Islam had already destroyed the other six.

Revelation 1:11 saying, “What you see, write in a book and send to the seven assemblies: to Ephesus, Smyrna, Pergamum, Thyatira, Sardis, Philadelphia, and to Laodicea.”

Smyrna, Turkey, in 1922 was a dazzling city. It was a fusion of Christian, Armenian, Greek, and Mediterranean, with some Muslims. (It was like Beirut, Lebanon, before it fell to jihad. All multicultural politics that includes Islam will fall to Islam. There have never been any exceptions.)

The West had given the Greeks the responsibility of containing the Turkish army and then turned around and prevented its victory by interference. Now the Turks, lead by Attaturk [a Muslim military leader who became ruler], began to enter the city.

The Armenians were afraid. They had experienced Islam in their old homeland in northern Turkey where the Turkish genocide had killed their ancestors. There were many warships from England, America, France and Italy in the harbor. Large numbers of commercial freighters were there from every country. The Armenians began to crowd down to the harbor.

None of the freighters would take them on. They, along with the Allied warships in the harbor, were declared to be neutral and did not want to interfere with the politics of the rising Turkish power. They were in Smyrna for business and refugees were political. Other Armenians were unafraid; they believed that the warships from Christian nations would protect them.

Thirteen lessons on islam for christians

The Turkish army entered Smyrna and began to loot the shops of the Greeks and the Armenians. Then the army turned from looting to armed robbery. Then the Turks began to rob and kill the Armenians.

Aboard the American ship Litchfield, Captain Hepburn wrote that the Turks deserved high marks for discipline and high military standards. The cover-up had started.

The Turkish army surrounded the Armenian quarter and all Muslims were told to leave the area.

Killing the christian leader

Chrysostomos was the leader of the Orthodox Christians and went to see the local commanding officer to try to arrange the evacuation of Christians. He approached the general and extended his hand. The general spit on him. He pushed Chrysostomos out the door and yelled at the Muslim crowd, “Treat him as he deserves.”

The crowd dragged him down the street until they reached a barbershop.

Chrysostomos needed a shave the crowd decided. They pulled his beard out and rubbed dog excrement on him. The man with the straight razor cut off an ear and, at the sight of blood, the mob went mad trying to get close to Chrysostomos, who was barely able to murmur, “Receive my soul into Thy Kingdom, O Lord,” before he died. They cut out his eyes, ears and nose.

There were French marines standing by and their officer forbade them to defend the Christian. The body was dragged further down the street, when they stopped and cut off his privates and put them in his dead mouth.

When they reported his murder to the French Admiral Dumesnil, he said, “He got what was coming to him.”

Nowhere to run

In the harbor small boats carried refugees to the ships. No one would let them come aboard. When people jumped into the water and clutched the lines, the sailors cut the lines and poured boiling water on the people.

They would not break their “neutrality”. Turkish forces now moved house to house in the Armenian quarter.

They broke down the doors and robbed the men. The Muslim men brutally violated the women and then pushed them naked into the streets. Men were tied together to be marched outside the city and killed. Orders went out to use the sword and stop shooting the men. The guns were too noisy, and at the time, the Turks insisted nothing was happening. As many as a hundred men were lashed at the wrists and beheaded.

Lieutenant Merrill, an American, wrote to Admiral Bristol (the top American official in Turkey) that, “No one could imagine without seeing them under fire what a chicken-livered lot the Christian minorities (Greek and Armenian) are.”

Major Davis of the Red Cross cabled Admiral Bristol that the refugees must be evacuated. The Turks were going to solve their “race” problem by annihilation.

The American consul was exhausted. He was constantly besieged by Armenians who told the same story of murder and theft. Captain Hepburn sent for the Turkish army to drive them away from the Consulate.

Later that day, he boarded the Litchfield. He sat and watched as two newsmen typed up their reports. One of them stopped and read what he had written. He threw it into the wastebasket and said he could not send it in.

It would ruin his ability to report in Turkey after this was over. The other reporter agreed that they should dig up some old stories how the Greek Orthodox Christian soldiers had committed wrongs against the Turks.

They were desperate for something to offset the evil of jihad. And they did. The news wires were filled with reports of Greeks and Armenians looting before the Turkish troops arrived. They emphasized the discipline of the Turkish troops.

But not everyone lied:

‘The Armenian quarter is a charnel house ,’ a French officer noted on 13 September: ‘In three days this rich quarter is entirely ravaged. The streets are heaped with mattresses, broken furniture, glass, torn paintings. Some young women and girls, especially pretty ones, have been taken away and put into a house that is guarded by [Muslim] Turkish sentries. They must submit to the whims of the patrols. One sees cadavers in front of the houses. They are swollen and some have exposed entrails. The smell is unbearable and swarms of flies cover them. Day and night I make a tour of this quarter, and women who are crazed join me in the street; their clothes torn, their hair flying wild, they attach themselves to me. They beg me to take them from this quarter. First there are four, then eight, then a dozen and the number of women grows. I am in uniform and just about the only one to circulate on foot. Where to take them? Everywhere is filled:

Smyrna, 1922, M H Dobkin, Newmark Press, NY, NY, 1989, pg. 136.

A charnel house is a place where bodies are deposited.

Thirteen lessons on islam for christians

The churches, the schools, the Alliance Francaise are overflowing. So I disengage myself and try to reassure them. There are no men in this quarter; all are dead, or hiding, or they have been taken away. The New York Times reported that Attaturk was punishing any soldier who violated his orders to respect life and property.

Business is business

In Constantinople Admiral Chester and his two sons saw that a lifetime dream was to be fulfilled. His Ottoman-American Development Company would obtain a 99-year contract to all the sand and gravel for road building and all right-of-way needed from quarries. All imports would be exempt from duties and taxes.

He had written in Current History that the Turks had been falsely accused during the World War. They had been benevolent to the Armenians and other minorities.

Admiral Bristol was encouraging American businessmen to get in on the deals before the Europeans got the contracts.

Now the fire

The Turks now started to bring in kerosene. Sacks of “food” turned out to be gunpowder and dynamite. Wagons filled with barrels of gasoline were brought in. The winds shifted away from the Muslim quarter and the fires started.

As the firemen would be trying to put out the fires in one house, the Muslims were pouring gasoline in the next house. ‘In all the houses I went into I saw dead bodies,’ Tchorbadjis [a French officer] said. ‘In one house I followed a trail of blood that led me to a cupboard. My curiosity forced me to open this cupboard—and my hair stood on end. Inside was the naked body of a girl, with her front cut off.

At another house there was a girl hanging from a lemon tree in the yard. There were plenty of armed soldiers going about. One of them went in where there was an Armenian family hiding and massacred the lot. When he came out his scimitar was dripping with blood. He cleaned it on his boots and leggings.

‘On one of the roads I saw a man about forty-five or fifty years old. The Turks had blinded him and cut off his nose and left him on the streets. He was crying out, in Turkish, “Isn’t there anyone here Christian enough to shoot me so that I will not get burnt in the fire ?”

In the end, the entire Armenian quarter was burned. Some of the survivors were able to be evacuated.

Wrapping up the news

Admiral Bristol’s biggest headache of the moment was the press. Eyewitnesses arriving at foreign ports were already giving out spectacular news stories to reporters, and it seemed inevitable that after the mass exodus there would be a barrage of uncontrollable publicity. On 22 September the Admiral had cabled the State Department urging the release of an official account to offset ‘exaggerated and alarming reports appearing in American newspapers regarding Smyrna fires’. He offered a sample which the State Department was pleased to use:

American officers who have been eyewitnesses of all events occurring, Smyrna, from time of the occupation of that city by Nationalists up to present, report killings which occurred at that city were ones for the most part by individuals or small bands of rowdies or soldiers, and that nothing in the nature of a massacre had occurred. During the fire some people were drowned by attempting to swim to vessels in harbor or by falling off the quay wall, but this number was small. When masses of people were gathered on quay to escape fire, they were guarded by Turkish troops but were at no time prevented by such troops from leaving the quay if they so desired. It is impossible to estimate the number of deaths due to killings, fire, and execution, but the total probably does not exceed 2,000.

Bristol’s tone suited the policy makers. In the next issue of Foreign Affairs Elihu Root, (Secretary of State) was pleading for “restraint of expression”, noting that “nations are even more sensitive to insult than individuals”.

As far as the estimate that 2,000 died, 190,000 Armenians were never accounted for.

Christian martyrs

The deaths alone are a tragedy, but the supreme tragedy is that they have all died in vain. Every Christian knows about the number of Jews killed by Hitler, but what Christian knows about the deaths of their own?

Why did the Muslims do this? It was a sacred act. It is strictly according to the code of jihad that is laid out in the Koran and the Sunna [see the Ethics chapter]. Indeed, murder and theft of the kafir in jihad is a sacrament.

If one of the Muslim jihadists had been killed, he would be declared a martyr. The sword of the jihadist is the scalpel of Allah; it is pure good. Just as a scalpel removes what harms the body, jihad, in all its forms, removes what is offensive to Allah. The Muslims who did these acts were “good and moderate” Muslims. Mohammed did these things and he defines moderation and righteous action. A jihadist is a Mohammedan.

The great stain on Christianity is that those who sought to follow Christ suffered death and destruction under jihad and they had no support of the Christian community. When a mosque is even chipped by a kafir every Muslim roars in unity.

When the Muslims desecrated the church in Bethlehem in the late 20th century, the silence of Christians was deafening.

The final lesson

The mind of those who aided Islam in Smyrna by ignoring the suffering of the victims of jihad is dhimmitude. Yes, they were greedy, but they also did not have any any knowledge about the doctrine and history of political Islam. The businessmen, diplomats, and military men were clueless about the real evil happening and how it was just the next step tofurther suffering.

It is not that Islam is so strong, but that kafirs are so weak. Ignorance of the doctrine and history of political Islam blinds the kafirs. Today, the Armenians are trying to tell their story, but no one cares, no one listens. Turkey denies the annihilation and is trying to become a part of the European Union. No one wants to talk about what could be bad for business, so the EU does not want to talk about it. It upsets the Muslims.

Το Θανατο του παιδιου (Αγιος Παϊσιος )

- Μια μάνα, Γέροντα, που το παιδί της πέθανε πριν από εννέα χρόνια, σας παρακαλεί να
κάνετε προσευχή να το δη έστω στον ύπνο της, για να παρηγορηθή.
- Πόσων χρόνων ήταν το παιδί; ήταν μικρό; Είναι σημαντικό αυτό. Άμα το παιδί ήταν
μικρό και η μητέρα είναι σε κατάσταση που, αν της παρουσιασθή, δεν θα αναστατωθή, θα
παρουσιασθή. Αιτία είναι η μητέρα που δεν παρουσιάζεται το παιδί.
- Μπορεί, Γέροντα, αντί να παρουσιασθή το παιδί στην μητέρα που το ζητάει, να
παρουσιασθή σε κάποιον άλλον;
- Πως δεν μπορεί! Κανονίζει ανάλογα ο Θεός. Όταν ακούω για τον θάνατο κάποιου νέου,
λυπάμαι, αλλά λυπάμαι ανθρωπίνως. Γιατί, αν εξετάσουμε τα πράγματα πιο βαθιά, θα δούμε ότι, όσο μεγαλώνει κανείς, και περισσότερο αγώνα πρέπει να κάνη, αλλά και περισσότερες αμαρτίες προσθέτει. Ιδίως όταν είναι κοσμικός, όσο περνούν τα χρόνια, αντί να βελτιώση την πνευματική του κατάσταση, την χειροτερεύει με τις μέριμνες, με τις αδικίες κ.λπ. Γι' αυτό είναι πιο κερδισμένος, όταν τον παίρνη ο Θεός νέο.
-Γέροντα, γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν τόσοι νέοι άνθρωποι;
- Κανείς δεν έχει κάνει συμφωνία με τον Θεό πότε θα πεθάνη. Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο
τον παίρνει στην καλύτερη στιγμή της ζωής του, με έναν ειδικό τρόπο, για να δώση την ψυχή
του. Εάν δη ότι κάποιος θα γίνη καλύτερος, τον αφήνει να ζήση. Εάν δη όμως ότι θα γίνη
χειρότερος, τον παίρνει, για να τον σώση.

Μερικούς πάλι που έχουν αμαρτωλή ζωή, αλλά έχουν
την διάθεση να κάνουν καλό, τους παίρνει κοντά Του, πριν προλάβουν να το κάνουν, επειδή
ξέρει ότι θα έκαναν το καλό, μόλις τους δινόταν η ευκαιρία. Είναι δηλαδή σαν να τους λέη:
«Μην κουράζεσθε· αρκεί η καλή διάθεση που έχετε». Άλλον, επειδή είναι πολύ καλός, τον
διαλέγει και τον παίρνει κοντά Του, γιατί ο Παράδεισος χρειάζεται μπουμπούκια.
Φυσικά οι γονείς και οι συγγενείς είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβουν αυτό. Βλέπεις,
πεθαίνει ένα παιδάκι, το παίρνει αγγελούδι ο Χριστός, και κλαίνε και οδύρονται οι γονείς, ενώ
έπρεπε να χαίρωνται, γιατί που ξέρουν τι θα γινόταν, αν μεγάλωνε; Θα μπορούσε άραγε να
σωθή;

Όταν του 1924 φεύγαμε από την Μικρά Ασία με το καράβι, για να έρθουμε στην Ελλάδα,
εγώ ήμουν βρέφος. Το καράβι ήταν γεμάτο πρόσφυγες και, όπως με είχε η μητέρα μου μέσα στις φασκιές, ένας ναύτης πάτησε επάνω μου. Η μάνα μου νόμισε ότι πέθανα και άρχισε να κλαίη.
Μια συγχωριανή μας άνοιξε τις φασκιές και διαπίστωσε ότι δεν είχα πάθει τίποτε. Αν πέθαινα
τότε, σίγουρα θα πήγαινα στον Παράδεισο. Τώρα που είμαι τόσων χρονών και έχω κάνει τόση
άσκηση, δεν είμαι σίγουρος αν πάω στον Παράδεισο.
Αλλά και τους γονείς βοηθάει ο θάνατος των παιδιών. Πρέπει να ξέρουν ότι από εκείνη
την στιγμή έχουν έναν πρεσβευτή στον Παράδεισο. Όταν πεθάνουν, θα 'ρθούν τα παιδιά τους με εξαπτέρυγα στην πόρτα του Παραδείσου να υποδεχθούν την ψυχή τους.

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό!

Στα παιδάκια πάλι που ταλαιπωρήθηκαν εδώ από αρρώστιες ή από κάποια αναπηρία ο
Χριστός θα πη: «Ελάτε στον Παράδεισο και διαλέξτε το καλύτερο μέρος». Και τότε εκείνα θα
Του πουν: «Ωραία είναι εδώ, Χριστέ μας, αλλά θέλουμε και την μανούλα μας κοντά μας». Και ο Χριστός θα τα ακούση και θα σώση με κάποιον τρόπο και την μητέρα.
Βέβαια δεν πρέπει να φθάνουν οι μητέρες και στο άλλο άκρο. Μερικές μανάδες
πιστεύουν ότι το παιδί τους που πέθανε αγίασε και πέφτουν σε πλάνη.

Μια μητέρα ήθελε να μου δώση κάτι από τον γιο της που είχε πεθάνει, για ευλογία, γιατί πίστευε ότι αγίασε. «Έχει ευλογία, με ρώτησε, να δίνω τα πράγματά του;» «Όχι, της είπα, καλύτερα να μη δίνης». Μια
άλλη είχε κολλήσει την Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ στον Εσταυρωμένο την φωτογραφία του
παιδιού της που το είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί και έλεγε: «Και το παιδί μου σαν τον
Χριστό έπαθε». Οι γυναίκες που κάθονταν και ξενυχτούσαν στον Εσταυρωμένο την άφησαν, για να μην την πληγώσουν. Τι να έλεγαν; Πληγωμένη ήταν.
 
Αγιος Παϊσιος

A terrible accident has a power to awaken us (Saint Herman of Alaska )

A terrible accident has a power to awaken us to the realization of the existence of various calamities and dangers surrounding us, from which the Providence of God preserves us. At the same time it convincingly persuades us to acknowledge our own infirmity and weakness and to seek the Father's protection and His most powerful defense, which affirms us in the Wisdom and the Word of God, which came down from above by the will of the Heavenly Father under a curtain of flesh like ours, woven by the Divine Might from the Immaculate Virgin, for our salvation. He became man and taught us to pray that we be not led into temptation. This reminds us from what Father we have our existence, and this in turn should make us seek our heavenly Fatherland and our eternal inheritance.


Saint Herman of Alaska

Ή ανθρώπινη φύσις (Γέροντας Αμβρόσιος)

Ό Θεός δεν μας κατηγορεί επειδή πέφτουμε, αλλά επειδή δεν σηκωνόμαστε. Ή ανθρώπινη φύσις, βλέπεις, είναι εύόλισθος.

Γέροντας Αμβρόσιος