Θαύματα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ

Με χειρούργησε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ Μιά συγκλονιστική μαρτυρία ενός ιερέως – γιατρού, μέλους τής Ακαδημίας Επιστημών τής Νέας Υόρκης.

Τό παρακάτω περιστατικό στό οποίο θά αναφερθούμε, συνέβει στόν π. Δανιήλ Σάπικα, κάτοικο Αθηνών, Αρχιμανδρίτη καί γιατρό. Τό 1976 αποφοίτησε από τήν Θεολογική Σχολή Αθηνών, καί τό 1978 χειροτονήθηκε κληρικός. Τό 1992 αποφοίτησε από τήν Ιατρική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών, καί τό 1992 εκλέγεται ενεργό μέλος τής Ακαδημίας Επιστημών Νέας Υόρκης. Μάλιστα είναι καί ό πρώτος Ορθόδοξος κληρικός μέλος τής Ακαδημίας Επιστημών.



Στίς 19.2.01 σέ πανηγυρική εκδήλωση ενώπιον τού Αρχιεπισκόπου Αθηνών, εκπροσώπου τού Προέδρου τής Ελληνικής Δημοκρατίας καί μελών τής Κυβέρνησης, τού απονεμήθηκε πλατινένιος κόττινος γιά τίς υπηρεσίες του στόν Οικουμενικό Ελληνισμό.

Διηγείται ό ίδιος “Στίς 22 Απριλίου 1994 εισήχθηκα στό Ευγενίδειο Θεραπευτήριο μέ 4,5 κιλά εμπύημα δεξιού ημιθωρακίου, μέ συμπτώματα απολύτου άπνοιας, αδυναμία βάδισης, 41,5 πυρετό, ενώ υπέστην καί διαβητικό σόκ αγνώστου αιτιολογίας…

Μέσα από ένα σύνεφο έβλεπα καί άκουγα τά συμβαίνοντα μέσα στό χειρουργείο, καί τό βάσανο τό μεγάλο ήταν, ότι, σάν γιατρός γνώριζα πολύ καλά τήν κρίσιμη κατάστασή μου…

Γνώριζα, ότι τό ποσοστό κατάληξης ( θανάτου μου ) ήταν γύρω στό 95%. Καί δέν είχα άδικο. Μάλιστα ήμουν καί επιεικής στήν κρίση μου, γιατί ή ιατρική ομάδα πού αποτελείτο από τόν Ιωάννη Μπελένη διευθυντή τού Ευαγγελισμού, τόν καθηγητή Χρυσόστομο Μελισσινό διευθυντή πνευμονολογικής κλινικής στό Νοσοκομείο Υγεία, καί μέ τήν Ειρήνη Μπατάλη αναισθησιολόγο νά φοβάται νά μού δώσει νάρκωση γιά τόν κίνδυνο ανακοπής τής καρδιάς λόγω βάρους μου, συζητούσαν δυνατά γιατί δέν πίστευαν ότι άκουγα τά λεγόμενά τους…

Τούς άκουγα νά μού δίνουν ζωή μόνο 2% !…

“Θά κάνουμε ό, τι μπορούμε, έλεγαν, γιατί οί πιθανότητες ζωής είναι ελάχιστες, μέ ποσοστό κατάληξης 98% ! Έτσι κι΄ αλλιώς καταδικασμένος είναι…”

Εκείνη τήν ώρα ένιωσα μόνος, κατάμονος…Έκανα μέ κόπο τόν σταυρό μου καί προσευχήθηκα στόν προστάτη μου, τόν Ταξιάρχη…

” Ταξιάρχη μου, Αρχάγγελε Μιχαήλ, μή μέ αφήνεις, μή μέ εγκαταλείπης. Εσένα μόνο έχω τώρα, σ΄εσένα εμπιστεύομαι τήν ζωή μου…” !

Ένας μεταλικός θόρυβος διέκοψε τήν νοερά προσευχή μου. Φοβήθηκα ότι μέ τήν κίνηση τών χεριών μου έριξα κάποιο εργαλείο, καί προσπάθησα νά γυρίσω τό κεφάλι μου πρός τήν κατεύθυνση τού θορύβου.

Καί τότε…ώ Θεέ μου !

Ό Αρχάγγελος Μιχαήλ, ό Ταξιάρχης, μέ τήν πανοπλία του καί τό σπαθί στό δεξί χέρι του, στεκόταν πλάϊ μου, χαμογελαστός καί ολοζώντανος !

” Δανιήλ, είμαι εδώ, μού είπε. Δέν σέ εγκατέλειψα. Σέ προστατεύω. Εγώ θά σέ χειρουργήσω, καί θά γίνεις καλά. Μή φοβάσαι ! “

Ήταν τά λόγια τού Αρχαγγέλου, καί καθώς μού μιλούσε ακούμπησε τό ξίφος στό στήθος μου !…

Σέ λίγο ήλθε ό καθηγητής Μπελένης. ” Άς προσευχηθούμε μαζί πάτερ Δανιήλ, μού είπε, καί μέ τήν βοήθεια τού Θεού όλα θά πάνε καλά “. Καί πράγματι πήγανε !

Ή εγχείρηση πέτυχε. Τό χέρι τού γιατρού πού τό οδηγούσε ό Αρχάγγελος, είμαι βέβαιος γιαυτό, μού ξανάδωσε πάλι τήν ζωή πού είχε αρχίσει νά φεύγει από μέσα μου. Καί σήμερα, όχι γιά πρώτη φορά, ήλθα καί πάλι εδώ, στό πανελλήνιο προσκύνημα τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών στό Μανταμάδο τής Λέσβου, γιά νά ευχαριστήσω τόν Αρχάγγελο τού Θεού Μιχαήλ, γιά τήν σωτηρία μου…”

( απόσπασμα από τό τριμηνιαίο δελτίο επικοινωνίας ” Ό Ταξιάρχης ” , τού Ιερού προσκυνήματος Ταξιαρχών Μανταμάδου τής Λέσβου )





Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ…

Διηγείται σχετικά ό π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης,

” Στίς 20 Οκτωβρίου 1945, Κυριακή πρωϊ, μόλις κτύπησα τήν καμπάνα τής Εκκλησίας, περικύκλωσε τό χωριό αντάρτικος στρατός μέ εντολή εκκαθαρίσεων…

Άρχισαν νά ρίχνουν πυρά πρός εκφοβισμό. Εγώ μόλις είχα μπεί στήν Εκκλησία, έκανα τόν σταυρό μου, παρακάλεσα τόν Άγιο Νικόλαο νά μάς φυλάξει καί σηκώθηκα νά φύγω. Μού ρίχνανε μέ τό πυροβόλο ταμπουρωμένοι σ΄ ένα φυλάκιο, όμως καμμιά σφαίρα δέν μέ εκτύπησε. Τόν Απόστολο Κατσιμπίρη πού ήταν δίπλα μου τόν έρριξαν κάτω. Έμεινα μόνος καί ακολουθώντας ένα ρέμα μέ έχασαν…

Όμως, κοντά στά σύνορα τών χωριών Ριζώματος – Βασιλικής μέ έφτασαν πάλι.

Ήσαν 10 άτομα καί μέ τόν αρχηγό 11 , τρέχοντας πάνω σέ άλογα γιά νά μέ πιάσουν. Έβριζαν καθώς μέ κυνηγούσαν, καί έρριχναν μέ τά Στέν, χωρίς νά μπορούν νά μέ σκοτώσουν. Οί σφαίρες τρύπαγαν τά ράσα μου, τίς καταλάβαινα, αλλά κυλούσαν στό χώμα χωρίς νά μέ τραυματίζουν…

Μέ πλησίασαν στά 50 μέτρα γύρω – γύρω, μέ περικύκλωσαν φωνάζοντας,

” κερατά τράγο, πού θά μάς πάς ; “ βρίζοντάς με χυδαία…

Καί τότε εγώ, ευρισκόμενος έν μέσω κινδύνου ζωής καί θανάτου, σταμάτησα, σήκωσα τά χέρια μου πρός τόν ουρανό, καί από τό βάθος τής ψυχής μου φώναξα,

” Μιχαήλ Αρχιστράτηγε τών Αγγέλων, σώσε με, κινδυνεύω !…”

Καί ώ τού θαύματος !

Σάν αστραπή παρουσιάσθηκε ό Αρχάγγελος Μιχαήλ στόν αρχηγό. Είδε έναν νέο μέ σπαθί, όπως ομολογούσε κι΄ ό ίδιος αργότερα, πού κόβοντας μέ μιά σπαθιά τά σχοινιά από τήν σέλα του, τόν έρριξε κάτω σπάζοντας τήν σπονδυλική στήλη του. Οί υπόλοιποι δέκα, έμειναν ακίνητοι, κεραυνόπληκτοι !…

Οί ενορίτες τού χωριού Βασιλική φύγανε από τήν Εκκλησία καί βγαίνοντας έξω κοιτάζανε τί θά γίνει.

Ακούω μιά φωνή. Ήταν τού αρχηγού τους,

” Νά μάς συγχωρέσεις παπά μου, είπε, καί νά πάς στό καλό. Έχεις όριο ζωής καί υψηλούς προστάτες…”

Ευχαριστώ, τούς απάντησα. Τούς συγχώρεσα, καί τούς ευχήθηκα ό Θεός νά τούς φωτίσει, νά μετανοήσουν καί νά γίνουν καλοί άνθρωποι. Νά λέτε τήν αλήθεια, τούς είπα, καί νά έχετε τόν Θεό βοήθεια. Πήραν τόν τραυματισμένο συντροφό τους καί έφυγαν μαζεμένοι…

Μού έκαναν μεγάλη υποδοχή οί χωριανοί σάν έφτασα στήν Εκκλησία.

Τούς λέγω, πρώτα νά προσκυνήσουμε καί νά ευχαριστήσουμε τόν Θεό, πού μέ έσωσε από τόν μεγάλο αυτό κίνδυνο. Είμαστε ευτυχείς, πού ή θρησκεία μας είναι ζωντανή…”

ΕΙΔΕ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ, ΜΕ ΕΝΑ ΣΠΑΘΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ…

Ή Ευαγγελία Γ. , ετών 28 , κάτοικος Βάνιας, στίς 6 Αυγούστου τό απόγευμα, έπαθε τά εξής,

Ή Ευαγγελία από τά μικρά της χρόνια είχε μία άστατη ζωή.

“Έκανε τήν ζωή της” μή έχοντας καμμία σχέση μέ τόν Θεό καί τήν Εκκλησία, καί τελευταία συζούσε παράνομα μέ έναν παντρεμμένο, τόν Ν.Κ. 54 ετών, πού είχε αφήσει τήν γυναίκα του…

Ό Θεός όμως περίμενε τήν μετάνοιά της…

Στίς 6 Αυγούστου τού 1958 , ημέρα Τετάρτη, στίς 7 τό απόγευμα πήγε φαγητό στόν φίλο της πού έβοσκε τά πρόβατα. Τό έδωσε, καί φεύγοντας από εκεί γιά τό σπίτι της, τής παρουσιάστηκαν στόν δρόμο κάποια άγνωστα, περίεργα πλάσματα…

Τήν φοβέριζαν, γιατί είχε έλθει πιά ή οργή τού Θεού επάνω της καί έπρεπε νά ξεκαθαρίσει τήν θέση της. Άλλοι τήν έδερναν, άλλοι τήν τραβούσαν νά τήν πνίξουν στό νερό, άλλοι τήν έσπρωχναν δεξιά καί αριστερά…

Τελικά τήν πήγαν σ΄ ένα μαντρί, καί εκεί όλη τήν νύκτα πέρασε αφάνταστη τιμωρία…

Τήν επόμενη μέρα, στίς 1 τό μεσημέρι, τήν βρήκαν σέ μιά καλύβα βασανιζόμενη από ακάθαρτα πνεύματα.

Είχε δαιμονισθεί !

Τήν πήραν καί τήν έφεραν στό σπίτι της, καί εκεί, δέν έπαψε νά φωνάζει δυνατά καί νά συνομιλεί μέ πονηρά πνεύματα δεχόμενη φοβερό ξύλο από αυτά…

‘Ολα τά παραπάνω τά διαβεβαιώνω σάν ιερέας τού χωριού καί σάν αυτόπτης μάρτυρας, μιά καί μέ κάλεσαν νά τής διαβάσω εξορκιστικές ευχές γιά νά ησυχάσει…

Στίς 6 τό απόγευμα φέραμε στήν δαιμονισμένη, τήν εικόνα τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών, καί όπως ομολόγησε μετά ή ίδια, συνέβησαν περίεργα καί θαυμαστά πράγματα…

Μέ τήν είσοδο τής εικόνας τών Αρχαγγέλων στό σπίτι της είδε έναν αστραπόμορφο νέο μέ σπαθί πού τής είπε,

– ” Μή φοβάσαι, εγώ θά σέ απαλλάξω από όλα αυτά, αλλά θά σταματήσης τίς αμαρτίες πού μέχρι σήμερα έκανες καί θά μετανοήσεις. Εγώ θά είμαι μαζί σου ! Νά τό πείς αυτό παντού, ότι ή Εκκλησία έχει ζωντανή θρησκεία, γιά νά πιστέψει ό κόσμος καί νά μετανοήσει…”

Καί αμέσως, μέ τά τελευταία λόγια τού Αρχαγγέλου, τά πνεύματα τού σκότους διαλύθηκαν, έπαψαν τά φαινόμενα καί επανήλθε ατόν εαυτό της. Σηκώθηκε, προσκύνησε τήν εικόνα ευχαριστώντας τούς Αγίους γιά τήν προστασία τους καί υποσχέθηκε αλλαγή ζωής από τήν ίδια ώρα !…

Σήμερα είναι καλά, διηγούμενη όσα είδε καί έπαθε, καί ενθυμούμενη πάντα τόν Αρχάγγελο Μιχαήλ όμοιο μέ αστραπή μέ τό σπαθί στό χέρι, πού τήν έσωσε από τήν τιμωρία τών ακαθάρτων πνευμάτων…

Τά παραπάνω τά γράφω σάν αυτόπτης μάρτυς τών εν λόγω συμβάντων…

Ο ιερεύς τού χωριού

π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης, Βάνια Τρικάλων, 1958 – Αυγούστου 10

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/11/blog-post_9.html

Monahismul evanghelic – 3

Întemeietorul vieții de obște, Sfântul Vasile cel Mare, vorbește despre dragostea care trebuie să predomine în mănăstirile de obște, spunând: ,,Ce se poate compara cu acest fel de viețuire? Ce poate fi mai înalt? Ce poate fi mai adevărat decât unirea și legătura unuia cu altul? Ce poate aduce mai multă bucurie decât unirea sufletelor și a caracterelor? S-au pornit oameni din diferite țări și din diferite seminții, și s-au unit într-o asemenea legătură, unii cu alții, încât par a fi un singur suflet în mai multe trupuri și instrumente ale aceleiași gândiri. Cel ce suferă în trup are în jurul său pe foarte mulți care suferă împreună cu el, după cum poate fiecare; cel care are sufletul bolnav și slăbit are pe foarte mulți în jurul său care îl vor ajuta să se curățească de patimi și să se vindece.

Fiecare îi este celuilalt și rob, dar și stăpân, și, cu deplină libertate, fiecare se luptă pentru a-i arăta unul celuilalt supunerea cea mai desăvârșită, care nu a provocat niciodată vreun rău necesar, care ar fi adus cu sine multă neliniște celor care conduc, ci a fost creată cu bucurie prin libertatea de gândire. Fiindcă dragostea îi supune pe cei liberi unul altuia, și asigură libertatea prin alegerea personală a fiecăruia. Așa ne-a dorit Dumnezeu încă de la început și pentru aceasta ne-a creat. Aceștia [monahii] restabilesc omul cel dintîi fiindcă ei ,,șterg” păcatul strămoșului Adam. Fiindcă, nu ar fi existat între oameni vrajbă și dezbinare, dacă păcatul nu ar fi adus dihonie în creație. Așadar, aceștia [monahii] îl imită pe Hristos și viața Sa întrupată. Adică, la fel cum Acela, când i-a adunat pe ucenicii săi, a așezat totul în comun, prin Apostoli, chiar și pe Sine însuși, la fel și aceștia – desigur, aceia care țin rânduiala – făcând ascultare către egumen, imită întru totul viața Apostolilor și a Domnului. Aceștia tânjesc după viața îngerilor, fiindcă ei păzesc cu rigurozitate, ca și aceia, viața în chinovie. Nu există între îngeri neînțelegeri, nici certuri și nici contradicții. Toate aparțin fiecăruia, și fiecare lucrează virtuțile pentru binele tuturor”. (Rânduielile Ascetice 18).



În obște, monahii pot viețui în mod autentic taina Bisericii, precum creștinii în perioada apostolică, ca taină a împărtășirii cu Dumnezeu și cu oamenii, pot trăi unitatea credinței și împărtășirea Sfântului Duh, care este un deziderat al tuturor creștinilor. Monahul cunoaște din experiența sa că Biserica nu este o fundație religioasă, sau o instituție, ci este comuniunea în Hristos, Trupul Lui Hristos, adunarea fiilor celor mai înainte rătăciți ai Lui Dumnezeu (Ioan 11, 52), familia cea întru Hristos a Lui Dumnezeu. Această experiență ecleziologică îi dă monahului posibilitatea de a-i vedea pe frații săi ca membri ai Trupului Lui Hristos, și să le arate acestora aceeași cinste pe care i-o arată Lui Hristos. Astfel se poate explica și ospitalitatea de care dau dovadă monahii în cazul închinătorilor și a trecătorilor care vin la mănăstire, și rugăciunea din inimă, cu lacrimi, pentru cei vii, dar și pentru cei morți, știuți și neștiuți.

Monahii își arată dragostea pentru cei aflați în lume și în alte moduri, precum ușurarea sufletească a acelora ori ajutorul duhovnicesc pe care îl oferă fraților lor. Mulți frați [oameni] necăjiți și obosiți duhovnicește aleargă la mănăstiri, și, mai ales la Sfântul Munte, pentru a afla liniște sufletească în preajma monahilor și a duhovnicilor de acolo, care și-au găsit liniștea în Dumnezeu. Nu puține sunt situațiile când părinți înduhovniciți și monahi de la Sfântul Munte, ies în lume pentru a liniști și a sprijini în credință pe foarte mulți creștini.

Sfântul Serafim de Sarov, marele isihast din secolul trecut, spunea, în acest sens: ,,Împacă-te tu cu Dumnezeu, mai întâi, și, mai apoi, mulți oameni vor veni și își vor afla liniștea alături de tine”. Cuviosul Serafim vorbea din experiența sa personală, dar și din experiența îndelungatei tradiții isihaste a Bisericii. S-a observat faptul că, cu cât se îndepărtau pustnicii de lume, și cu cât se retrăgeau în locurile cele mai izolate, pentru a se ruga, cu atât mai mult mulțimile de oameni îi căutau pentru a primi ajutor duhovnicesc.

În situații extraordinare, monahii sunt chemați de Domnul Însuși, ca în cazul Sfântului Cosma Etolianul, pentru a primi misiunea de propovăduire și de trezire a conștiinței oamenilor. Însă, unii ca aceștia, vor asculta mereu chemarea Lui Dumnezeu, și nu vor acționa după propria dorință. Ar fi putut, oare, Sfântul Cosma, să mântuiască și să lumineze cu predica lui neamul înrobit, dacă nu ar fi fost mai întâi iluminat de sus, după 20 de ani de asceză, tăcere, curățire și rugăciune?

Monahul nu caută să mântuiască lumea prin lucrarea sa pastorală și misionară, fiindcă el, ca unul ce este ,,sărac cu duhul”, crede că el nu poate să-i mântuiască pe ceilalți, dacă nu se poate mântui pe sine. Monahul se lasă pe sine în grija Lui Dumnezeu, fără a-și face planuri și perspective. Este mereu ,,la dispoziția” Lui Dumnezeu, gata mereu să asculte chemarea Aceluia. Domnul nostru și Întemeietorul Bisericii îi invită pe lucrătorii viei Lui să lucreze așa cum consideră El că este mântuitor și de folos omului. Pe Sfântul Grigorie Palama l-a chemat Domnul ca să-i apere pe tesaloniceni de erezia papistașă și să teologhisească ortodox credința strămoșească. Pe Sfântul Cosma l-a chemat la predică și la misiune apostolică, iar pe Sfântul Nicodim Aghioritul l-a luminat să propovăduiască, fără să iasă în lume, prin intermediul scrierilor sale de un înalt nivel teologic și duhovnicesc, care, până în zilele noastre au condus la Dumnezeu foarte multe suflete.

Alți monahi au fost chemați de către Domnul să îi ajute pe credincioși prin tăcerea și prin răbdarea lor, prin rugăciune și prin lacrimile lor, așa cum este cazul sfântului aghiorit Leontie Dionisiatul, care, timp de 60 de ani a stat într-o chilie întunecată și nu a ieșit deloc din mănăstire. Domnul i-a arătat că a primit jertfa sa, dăruindu-i harisma vederii înainte, iar după trecerea la Domnul, trupul său a început să izvorască bună mireasmă.


http://www.pemptousia.ro/2014/11/monahismul-evanghelic-2-2/

The Divine Law ( Elder Joseph the Hesychast )

When we abide by the divine law given to us in the Bible---we are not fornicators, murderers, thieves, liars, gossipers, and are not unjust, proud,
vainglorious, gluttonous, greedy, avaricious, envious, taunting, blaspheming, irascible, peevish,
complaining, hypocritical and so on---then we are in the state natural for us after the Fall.
Elder Joseph the Hesychast

The natural state of man ( Elder Joseph the Hesychast )

        The natural state of man, since we have
transgressed the commandment of the Lord and have fallen out of paradise, is the divine Law which was given to us in writing after that exile. 

Every man desiring salvation has to fight with the
passions: thrashing and opposing, fighting and being fought against, winning and suffering defeat. And in general, he has to struggle in order to stay within the divine laws of nature.  

Elder Joseph the Hesychast

«κι άλλο παππούλη…κι άλλο…»

Προπαραμονή Χριστουγέννων του 1988, στο αρχονταρίκι της μονής Αγάθωνος, ο γέροντας Βησσαρίωνας άρχισε να κλαίει.

Όταν ερωτήθηκε γιατί κλαίει , αποκάλυψε ένα γεγονός που είχε συμβεί κατά τη Θεία Λει­τουργία των Χριστουγέννων του 1941 σ’ ένα χωριό της Καρδίτσας.

"Όταν βγήκα στην Ωραία Πύλη με το Άγιο Ποτήριο στα χέρια και είπα το "μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε", άρχισαν να έρχονται για τη Θεία Κοινωνία όλοι οι χωριανοί.

Μια νεαρή μάνα έφερε εκεί μπροστά μου το σκελετωμένο παιδάκι της, άνοιξε το στοματάκι του και το κοινώνησα, αλλά παιδί μου…

κι’ άρχισε πάλι να κλαίει ο Γέροντας κρατούσε σφικτά το καημένο με τ’ αδυνατισμένα χεράκια του το ιερό μάκτρο και μου φώναζε κλαίγοντας:

Κι’ άλλο Παππούλη, κι άλλο.



Πεινούσε το παιδάκι μου.

Λύγισαν τα γόνατά μου, μια τρεμούλα απλώθηκε σ’ όλο το κορμί μου, βούρκωσαν τα μάτια μου και, για να μην με δουν οι πιστοί, επέστρεψα στην Αγία Τράπεζα.

Αφήκα το Ποτήριον και κάθισα σ’ ένα σκαμνάκι και έκλαψα και είπα με ανθρώπινο παράπονο: Γιατί Θεέ μου αφήκες την πατρίδα μου να έλθει σε τέτοια δυστυχία; Λυπήσου Κύριε τα παιδιά μας!"

Πηγή

Φάρμακα, ἁμαρτία καὶ ἀσθένειες ( Άγιος Πορφύριος )

Τὰ φάρμακα δὲν τὰ ἀπέρριπτε, ἀλλὰ καὶ δὲν ἀπέδιδε σ’ αὐτὰ ἀπόλυτη ἀξία ὡς πρὸς τὸν θεραπευτικό τους ρόλο. Μὲ ρώτησε μιὰ μέρα: – Τί εἶναι φάρμακο; – Χημικὸ παρασκεύασμα, ποὺ τὸ παίρνουμε, γιὰ νὰ θεραπευθοῦμε ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες. – Πές μου, τί σημαίνει φάρμακο; Δὲν σοῦ λέει τίποτε ἡ ἴδια ἡ λέξη; Βρέθηκα σὲ ἀμηχανία καὶ σιωποῦσα, κοιτάζοντάς τον. Καὶ ὁ Γέροντας συνέχισε: – Φάρμακο, μωρέ, σημαίνει φαρμάκι. Μὴ νομίζεις ὅτι τὰ φάρμακα κάνουν μόνο καλὸ στὸν ὀργανισμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Κάνουν καὶ κακό. Γιατί παίρνουμε τὰ φάρμακα; Ἐπειδὴ ἀρρωσταίνουμε. Καὶ γιατί ἀρρωσταίνουμε; Ἐπειδὴ στενοχωριόμαστε. Καὶ γιατί στενοχωριόμαστε; Ἐπειδὴ ἁμαρτάνουμε. Ἂν ὅμως ἀφήσουμε τὸν Χριστὸ νὰ κατοικήσει σ’ ὁλόκληρη τὴν ψυχή μας, τότε φεύγει ἡ ἁμαρτία, φεύγει ἡ στενοχώρια, φεύγει ἡ ἀρρώστια καὶ τὰ πετᾶμε καὶ τὰ φάρμακα. Σὲ μιὰ ἄλλη συνάντησή μας, μοῦ εἶπε: – Ὅταν ἀρρωσταίνουμε, γιὰ νὰ μὴν κάνουμε λάθη, πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε καὶ τὶς ὁδηγίες τῆς ἰατρικῆς καὶ τῆς λογικῆς. Πάνω ἀπ’ ὅλα ὅμως ν’ ἀκολουθοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη Του. Ὁ Γέροντας ἤξερε πάντα νὰ ἐναρμονίζει καὶ νὰ ἐξισορροπεῖ τὸν ὑψηλὸ πνευματικὸ προορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες του. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αὐτὴ τὴν ἐξήγηση τοῦ Γέροντα γιὰ τὶς ἀρρώστιες καὶ τὰ φάρμακα θὰ τὴ συναντήσουμε καὶ σὲ ἄλλα, παρόμοια, λήμματα. Νὰ ἔχουμε ὑπόψη μας ὅτι ὁ Γέροντας, στὶς συγκεκριμένες περιπτώσεις, ἀναφέρεται σὲ ἀνθρώπους, ποὺ ἡ ἀρρώστια τους ὀφείλεται πράγματι στὶς ἁμαρτίες τους. Ἂς θυμηθοῦμε καὶ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας στὸν παραλυτικό: “Ὕπαγε καὶ μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χείρόν σοί τι γένηται” (Ἰωάν. 5, 14). Ὡστόσο, ὑπῆρξαν πολλοὶ ἅγιοι ποὺ ὑπέφεραν ἀπὸ βαριὲς ἀρρώστιες (Ἅγιος Βασίλειος, Ἅγιος Νεκτάριος κ.ἄ.). Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς οἱ ἀρρώστιες τῶν Ἁγίων δὲν ὀφείλεται στὶς ἁμαρτίες τους, ἀλλὰ στὴν παιδαγωγικὴ σοφία τοῦ Κυρίου, ποὺ θέλει νὰ τοὺς κρατήσει ταπεινούς, μακριὰ ἀπὸ τὴν κόλαση τῆς ὑψηλοφροσύνης. Παράδειγμα ὁ Ἀπ. Παῦλος, ποὺ ἔγραψε: “ἐδόθη μοι σκόλαψ ( = ἀγκάθι, ἀρρώστια) τῇ σαρκί, ἄγγελος σατάν, ἵνα μὲ κολαφίζῃ, ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι (= ὑπερηφανεύομαι). Ὅσο γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς τοῦ κόσμου, ποὺ δὲν ἔχουν σωματικὲς ἀρρώστιες, αὐτοὶ ἔχουν τὸ χειρότερο: εἶναι βαριὰ ἀσθενεῖς στὴν ψυχή. Ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς ὁ Θεὸς τοὺς ἀγαπάει καὶ θέλει νὰ τοὺς σώσει, εἴτε ἀνοίγοντας τὰ μάτια τους μπροστὰ στὴν ἀπόγνωση τῆς ἁμαρτίας, ἐὰν βέβαια τὸ δεχθοῦν, εἴτε στέλνοντάς τους ἐν καιρῷ, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος γνωρίζει, καὶ κάποια σωματικὴ θλίψη. Ἂς ἔχουμε ὅλοι μας ἀληθινὴ μετάνοια, γιὰ νὰ μᾶς δεχθεῖ, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα μας, ὁ Κύριος στοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ.



Ἡ ζήλια καὶ ὁ καρκίνος

Σὲ μιὰ ἀδελφὴ ἔλεγε ὁ Παππούλης: – Οἱ γυναῖκες ποὺ ζηλεύουν τοὺς ἄνδρες τους παθαίνουν πολλὲς φορὲς καρκίνο. Αὐτὸ συμβαίνει ἀκόμη καὶ μὲ τὶς παπαδιές. Ὅλες οἱ ἀρρώστιες προέρχονται ἀπὸ τὶς στενοχώριες. Ἀκόμα καὶ ἡ πέτρα στὰ νεφρά.



Ἡ ἁμαρτία διαταράσσει τὶς ὀργανικὲς λειτουργίες

– Γέροντα, παίρνω συχνὰ φάρμακα, καὶ ἐλέγχομαι ποὺ ἐσεῖς οὔτε καφὲ πίνετε. – Σοῦ ἔχω πεῖ κι ἄλλη φορά. Ὅταν ὁ χριστιανὸς παραδώσει τὸν ἑαυτό του μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο, ἐκεῖνος εἰρηνεύει τὸν ἐσωτερικὸ ὀργανισμό, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν κανονικὴ λειτουργία τῶν ὀργάνων καὶ τῶν ἀδένων, καὶ πάλι ἔχουμε ὡς ἐπακόλουθο ὑγεία, ἀπαλλαγμένη ἀπὸ ἐνοχλήματα. Διότι ἡ ἁμαρτία, ἡ ταραχή, ὁ ἐγωισμός, φέρνουν πότε αὔξηση, πότε ἐλάττωση τῆς κανονικῆς λειτουργίας, μὲ ἐπακόλουθο τὴν ἀσθένεια. Ξέρει ὁ ὀργανισμὸς τὸ κανονικό, τὴ μέση ὁδό, καὶ ἐκκρίνει ἐν γαλήνῃ καὶ ἠρεμίᾳ. Π.χ. ὅταν εἶχα τὸ ἕλκος, μοῦ ἔδωσε ὁ γιατρὸς αὐτὸ τὸ φάρμακο. (Μοῦ τὸ ἔδειξε, ἦταν τὸ zantac). Μόλις τὸ πῆρα, ἀμέσως πέρασαν οἱ πόνοι. Α! λέω. Δὲν εἶναι καλὸ αὐτό. Κάποια ἄλλη ζημιὰ θὰ κάνει στὸν ὀργανισμό. Καὶ δὲν ξαναπῆρα. Προτίμησα νὰ ὑποφέρω τὸν πόνο. Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου“


Άγιος Πορφύριος http://www.porphyrios.net/?p=1895

Ἤκουσες τό ὄνομά σου νά σέ κατηγοροῦν…( Γέροντας Ἀμφιλόχιος Μακρῆς )

Ήκουσες το όνομά σου να σε κατηγορούν, κάνε πως δεν ήκουσες. Αυτός είναι ο Παράδεισος, αυτό είναι το τέλειον.

http://agiameteora.net/

Rewards and retributions await us in the next life ( St. John Chrysostom )

Do not be surprised or upset when you witness evil and unjust people enjoying the comforts and pleasures of this present life. Realize that rewards
and retribution for good and evil deeds do not take place here on the earth.
 

Even when there is certain recompense, from time to time, it is not complete, but serves only as a small sample of the perfect payback that will take place in the next life. This occurs so that all they
who do not believe in the Resurrection of the dead and in the Final Judgment may at least receive a lesson and be kept in line when they are disciplined here on the earth.
 

Do you see an evil person becoming rich? Do not be discouraged. Conversely, do you see a good person suffering? Do not be surprised. Rewards and punishments are in store for the next life. A bad person does not only do bad things. It is quite possible that such a person has also done some good things during his lifetime. Similarly, it is not possible for any good person to be completely flawless. Even the best person will have committed a number of sins for which he is accountable. 

Thus, the evil person enjoys a short-lived earthly prosperity as a reward for the few good deeds he has done; however, he will be harshly punished in the next life in totality for all his wickedness. The good person, on the other hand, suffers during this present life in order to be cleansed of his sins, and
subsequently enjoy eternal bliss in the Kingdom of Heaven.
 

Desiring to demonstrate these very things to us, the Apostle Paul says, “For this reason many are weak and sick among you, and many pass away” (1 Cor. 11:30). He also wrote the following to a group of people concerning a certain Christian in
Corinth who had sinned:
 
“Deliver such a one to Satan for the destruction of the flesh, that his spirit may be saved in the day of the Lord Jesus” (1 Cor. 5:5).Even in the Old Testament, the prophet Isaiah says the following concerning Jerusalem: “For her sin is pardoned; for she received from the Lord’s hand double for her sins” (Isa. 40:2).
 
Additionally, the prophet David prays
to the Lord, “Look upon my humiliation and my pain, and forgive all my sins” (Ps. 24:18).
From the above, we can conclude that good
people are disciplined for their sins here on the earth. 

St. John Chrysostom

Να δένεις τις κλωστές στον ουρανό ( Άγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς )

Όλα σου τα έργα, όποια πράξεις, αλλά όχι εν ονόματι του ουρανού και χωρίς την άδεια του ουρανού, θα φέρουν πικρό καρπό, αφού ο ουρανός δεν τα περιβάλει με τη χαρισματική
του βροχή ούτε θα τα φωτίσει με το ζωοδόχο του φως.
Ότι και να σκοπεύεις, άκουσε τη συμβουλή του ουρανού. Ό,τι και να υφαίνεις, να δένεις τις κλωστές στον ουρανό.

Άγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

http://lllazaros.blogspot.ca/

Πῶς ἀγαποῦν οἱ ἅγιοι

Ο Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει ότι από τον λόγο του Χριστού «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», έμαθε ο πρωτομάρτυρας Στέφανος να πει για τους λιθοβολιστές του: «Κύριε μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην…». Και όλοι γενικά οι Άγιοι, ως μιμητές του Χριστού και ακόλουθοι, από αυτόν τον λόγο έμαθαν να συγχωρούν τους εχθρούς τους».


«Όλοι οι Άγιοι, ενώ υπέφεραν, μακροθυμούσαν, χωρίς να ανταποδίδουν το κακό σε κανένα και χωρίς να οργίζονται. Και ενώ τους φόνευαν, τους λιθοβολούσαν, τους κατέκαιγαν, τους έπνιγαν ή τους κατέκοβαν, εκείνοι μακροθυμούσαν προς τους δημίους και προσδέχονταν γι’ αυτούς, για να συγχωρηθούν» (Αββάς Ησαϊας).
Η αγάπη ανοίγει το δρόμο της αγιότητας. «Όλοι οι Άγιοι γίνονται όμοιοι με το Θεό με την υπερχείλιση της αγάπης τους και της φιλανθρωπίας προς όλους. Αυτό το σημείο επιδιώκουν να έχουν οι Άγιοι για να εξομοιωθούν με τον Θεό: Την τέλεια αγάπη προς τον πλησίον… Διότι όταν κάποιος αποκτήσει την αγάπη, ενδύεται μαζί με αυτήν και τον ίδιο τον Θεό.
Ας δούμε ένα παράδειγμα.
Στο βίο του Αγίου Ευθυμίου του νέου, επισκόπου Μαδύτου – 5 Μαΐου- , διαβάζουμε ότι κάποιοι ιερόσυλοι τρύπησαν μία νύχτα τους τοίχους του ιερού Ναού, όπου λειτουργούσε ο Άγιος, και άρπαξαν τα ιερά κειμήλια. Το πρωί, όταν έγινε γνωστό το γεγονός, η πόλη όλη ξεσηκώθηκε, ζητώντας την εξιχνίαση του εγκλήματος. Επειδή λοιπόν η είδηση διαδόθηκε παντού, τελικά οι κλέφτες πιάστηκαν. Οι πολίτες, που τους είχαν στα χέρια τους, δεν ήθελαν να δείξουν καμιά επιείκεια, ζητούσαν μάλιστα να επιβάλλουν σ’ εκείνους τους ταλαίπωρους τιμωρίες πρωτάκουστες.
Μόλις κατάλαβε ο Άγιος Ευθύμιος τί σκέπτονταν, μπήκε στη μέση και είπε:
-Δεν είναι καλό, παιδιά μου, αφού είμαι εδώ εγώ, που απ’ όλους έχω περισσότερου δίκιο ν’ αγανακτώ, μια και είμαι εκείνος που ζημιώθηκε. Θα τους τιμωρήσω ανελέητα, κάνοντας τους ν’ αργοπεθαίνουν από την πείνα και την δίψα.
Τους φάνηκε ότι ο Άγιος μίλησε σωστά. Έτσι, μόλις ο όχλος διαλύθηκε, πήρε τους κλέπτες στο σπίτι του, τους έλυσε από τα δεσμά, τους έκανε φιλόφρονα το τραπέζι, τους έδωσε εφόδια και για το μέλλον, και του άφησε να πάνε όπου ήθελαν!
Έτσι μιμούνται οι Άγιοι τον Χριστό: Συγχωρώντας και αγαπώντας εκείνους που τους κάνουν κακό και τους αδικούν.

Πηγή: Ιερομονάχου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών»