Elder Iakovos Tsalikis (1920-1991) and St. John the Russian

Elder Iakovos Tsalikis (1920-1991) and St. John the Russian

“Elder Iakovos Tsalikis would regularly visit the Shrine of St. John the Russian in Evia.

He said: “Once, I saw the Saint alive inside of his reliquary. I asked him: “My Saint, how did you live in Asia Minor, what virtues and blessings did you have?

The Saint responded to me: “I slept in the cave in which was the stable and covered myself with straw to take cover in the winter so I wouldn’t freeze. I had humility and faith.”

In a short while he said to me: “Wait, Fr. Iakovos, because now two people have come to pray for a sick child. Wait until I go help him.”

Immediately the reliquary appeared empty, because the Saint left. In a short while, he returned, though I didn’t see how he did, but I saw him inside his reliquary like a [living] man!”

«Αλλο να πεις πολλά λόγια και άλλο να πεις τα κατάλληλα» ( Ἅγιος Παΐσιος )

Ερχονται παιδιά και μου παραπονιούνται ότι οι γονείς τους τα ζορίζουν πολύ για να διαβάσουν. Αν τα ζορίσω και εγώ δεν θα τα βοηθήσω.
Για να καταλάβουν ότι πρέπει να μην αφήνουν το διάβασμά τους, τους λέω παραδείγματα από παιδιά που δεν διάβαζαν και ταλαιπωρήθηκαν, και από παιδιά που πρόκοψαν, επειδή διάβαζαν.

Να θυμάμαι μια περίπτωση:

Ήταν σε μια πόλη δύο γειτονόπουλα.

Ο ένας ήταν πανέξυπνος. Με λίγο διάβασμα έπαιρνε συνέχεια άριστα, από το δημοτικό ως το γυμνάσιο.

Ο άλλος με λιγότερο μυαλό και με πολλή επιμέλεια τον ακολουθούσε.

Τελικά ο πρώτος μόλις τέλειωσε την πρώτη λυκείου, έμπλεξε με παρέες, άφησε το σχολείο, και τελικά αναγκάστηκε να εργαστεί σε μια επιχείρηση ως καθαριστής. Παντρεύτηκε κι όλας, απέκτησε και δυο παιδιά, και δύσκολα τα έβγαζε πέρα.

Ο άλλος τέλειωσε την νομική, πήγε και στην Ευρώπη για ανώτατες σπουδές και πήρε πτυχίο για επιχειρήσεις.

Μια μέρα στην επιχείρηση που εργαζόταν ο πρώτος, περίμεναν νέο διευθυντή.

Όλοι έλεγαν ότι έχει ανώτερη μόρφωση.
Και τελικά ο νέος διευθυντής ήταν εκείνος ο συμμαθητής του!

Μόλις τον είδε, τον γνώρισε. Τον έπιασε τέτοια απελπισία που έκανε δυο-τρεις απόπειρες αυτοκτονίας.

Κάποιος του είπε να έρθει στο Άγιο Όρος να με βρει.

Αφού μου μίλησε για τη ζωή του μου λέει πάνω στη συζήτηση:

Του δίνω τότε ένα ξεσκόνισμα γερό.

<<Βρε, του λέω, εσύ θα γινόσουν ανώτερος από αυτόν. Θα περνούσες και εσύ καλά και τα παιδιά σου καλά και θα έκανες και καλοσύνες! Δεν φτάνει που έγινες αιτία και ταλαιπωρείται η οικογένειά σου, τώρα θέλεις να αυτοκτονήσεις για να τους δώσεις τη χαριστική βολή και να μείνουν ορφανά τα παιδιά σου; Εσένα δε σε λυπάμαι, γιατί από το κεφάλι σου έπαθες ότι έπαθες. Τα παιδιά σου λυπάμαι. Το καταλαβαίνεις; Κοίταξε τώρα να κάνεις υπομονή και πιστεύω ότι με τη βοήθεια του Θεού και ο νέος διευθυντής θα σου φερθεί καλά. Μπορεί να σε βάλει και σε καλύτερη θέση. Και αν τυχόν δεν αναπαυθείς, να βρεις μια άλλη δουλειά να μην αφήσεις τα παιδιά σου στο δρόμο>>.

Έτσι συμμαζεύτηκε.

Ἅγιος Παΐσιος

Θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό ( Επισκόπου Antony Bloom )

Ο Θεός είναι διατεθειμένος να μείνη τελείως έξω από την ζωή μας, είναι έτοιμος να το σηκώση αυτό σαν ένα σταυρό, αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να γίνη απλώς ένα μέρος της ζωής μας.
Έτσι όταν σκεπτόμαστε την απουσία του Θεού, δεν αξίζει να ερωτήσουμε τον εαυτό μας: ποιος φταίει γι’ αυτό;
Πάντοτε αποδίδουμε την ενοχή στον Θεό, πάντοτε κατηγορούμε Εκείνον, είτε κατ’ ευθείαν, είτε μπροστά στους ανθρώπους, ότι είναι απών, ότι ποτέ δεν είναι παρών όταν Τον χρειαζόμαστε, ποτέ δεν ανταποκρίνεται οσάκις καταφεύγουμε σ’ Αυτόν.
Είναι στιγμές που είμαστε περισσότερο «ευσεβείς» και λέμε ευλαβικά:«ο Θεός δοκιμάζει την υπομονή μου, την πίστη μου, την ταπείνωσί μου». Βρίσκομε ένα σωρό τρόπους για να μεταβάλουμε την εναντίον μας κρίσι του Θεού σε έπαινό μας. Είμαστε τόσο υπομονετικοί ώστε μπορούμε να υποφέρουμε ακόμα και τον Θεό!
Όταν πάμε να προσευχηθούμε όλες τις φορές θέλουμε ΚΑΤΙ από Εκείνον και καθόλου ΕΚΕΙΝΟΝ. Μπορεί αυτό να λεχθεί σχέση; Συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο αυτόν στους φίλους μας; Αποβλέπουμε κυρίως σ’ αυτό που η φιλία μπορεί να μας δώση ή αγαπάμε τον φίλο; Συμβαίνει το ίδιο στις σχέσεις μας με τον Θεό;
Ας σκεφθούμε τις προσευχές μας, τις δικές σας και τις δικές μου. Σκεφθήτε την θέρμη, το βάθος και την έντασι που έχει η προσευχή σας, όταν αφορά κάποιον που αγαπάτε, ή κάτι που έχει σημασία για την ζωή σας. Τότε η καρδιά σας είναι ανοιχτή, όλος ο εσωτερικός σας εαυτός είναι προσηλωμένος στην προσευχή. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έχει κάποια σημασία για σας; ΌΧΙ, καθόλου! Απλώς σημαίνει ότι το θέμα της προσευχής σάς απασχολεί.
Όταν κάνετε την γεμάτη πάθος, βαθειά και έντονη προσευχή, την σχετική με το αγαπώμενο πρόσωπο, ή την κατάστασι που σας στεναχωρεί και μετά στραφήτε στο επόμενο αίτημα, που δεν σας απασχολεί και πολύ και ξαφνικά παγώση η διάθεσί σας, τι άλλαξε; «Ψυχράθηκε» μήπως ο Θεός; Ή έχει «απομακρυνθεί»; Όχι ασφαλώς. Αυτό σημαίνει ότι όλη η έξαρσι, όλη η έντασι της προσευχής σας δεν γεννήθηκε από την παρουσία του Θεού, ούτε από την προς Αυτόν πίστι σας, την σφοδρή γι’ Αυτόν αγάπη, από την αίσθησι της παρουσίας Του. Αλλά γεννήθηκε, μόνο και μόνο, από την ανησυχία σας για κείνο το πρόσωπο ή για κείνη την υπόθεσι, και όχι για τον Θεό.
Γιατί λοιπόν μας εκπλήττει το γεγονός ότι αυτή η απουσία του Θεού μας πλήττει; Εμείς είμαστε εκείνοι που απουσιάζουμε, εμείς γινόμαστε ψυχροί, αφού δεν μας ενδιαφέρει πλέον ο Θεός. Γιατί; Διότι ο Θεός δεν έχει τόσο σημασία για εμάς.
Υπάρχουν επίσης και άλλες περιπτώσεις που ο Θεός είναι «απών». Εφόσον εμείς είμαστε πραγματικοί, δηλαδή είμαστε, αληθινά, ο εαυτός μας, ο Θεός μπορεί να είναι παρών και να κάνη κάτι για εμάς. Αλλά από την στιγμή που προσπαθούμε να γίνουμε ότι στην ουσία δεν είμαστε, τότε δεν μένει τίποτε να πούμε ή να έχουμε. Γινόμαστε μία φανταστική προσωπικότης, μία ανειλικρινής παρουσία, και την παρουσία αυτήν δεν μπορεί να την πλησιάσει ο Θεός.
Για να μπορέσουμε να προσευχηθούμε πρέπει να ζήσουμε στην κατάστασι η οποία καθορίζεται σαν Βασιλεία του Θεού. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι Αυτός είναι ο Θεός, ο Βασιλεύς, οφείλουμε να παραδοθούμε σ’ Αυτόν. Τουλάχιστον πρέπει να ενδιαφερόμαστε για το θέλημά Του, ακόμη και αν δεν είμαστε ικανοί να το εκπληρώσουμε. Αλλά αν δεν είμαστε ικανοί γι’ αυτό, αν φερόμαστε στον Θεό όπως ο πλούσιος νεανίας που δεν μπορούσε να ακολουθήση τον Χριστό γιατί ήταν πάρα πολύ πλούσιος, τότε πώς θα Τον συναντήσουμε;
Πολύ συχνά, ότι θα θέλαμε να είχαμε αποκτήσει δια της προσευχής, δια της βαθείας σχέσεως με τον Θεό, την οποίαν τόσο επιθυμούμε, είναι απλώς μια επιθυμία ευτυχίας και τίποτα παραπάνω. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι να πουλήσουμε όλα όσα έχουμε για να αγοράσουμε τον πολύτιμο μαργαρίτη. Έτσι πώς είναι δυνατόν να κερδίσουμε αυτόν τον πολύτιμο μαργαρίτη; Είναι Αυτός η προσδοκία μας;

Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

Επισκόπου Antony Bloom
Από το βιβλίο: "Μάθε να προσεύχεσαι".

ICON OF ST. JOHN MAXIMOVITCH STREAMED MYRRH AS HE WAS CELEBRATED IN SKETE IN HIS HONOR IN HIS HOME VILLAGE

Svyatogorsk, Ukraine, July 7, 2017

On July 2, the commemoration day of the holy hierarch and wonderworker St. John of Shanghai and San Francisco, the patronal feast of the Svyatogorsk Lavra skete named for St. John in his home village of Adamovka, Donetsk Region, was festively celebrated. An icon of the holy hierarch began to stream myrrh during the celebrations, reports the lavra’s site.

Services began in the skete with the Rite of Confession at 6:15 AM, followed by the reading of the Hours in the lower church in honor of the miracle of St. Michael the Archangel at Colossae, and the early Divine Liturgy, celebrated by Hieromonk Clement (Perchik) of St. Vladimir’s Church in the nearby village of Nikolskoye. A moleben with the blessing of water and an akathist to St. John was celebrated at 7:00 AM in the church courtyard by Archimandrite Ambrose (Bobrov) of the lavra’s Skete of All Saints and other local clergy. The blessing of the waters and the subsequent late Divine Liturgy were sung by three choirs: the choir of the Svyatogorsk Lavra, the choir of the village of Adamovka, and a choir invited from Kharkov. Around 500 pilgrims had arrived by this time to celebrate the great saint.

Metropolitan Arseny of Svyatogorsk, abbot of the Svyatogorsk Lavra, was liturgically greeted after the blessing of the waters, then served the late Divine Liturgy in the Church of St. John, concelebrated by the clergy of the lavra. More than 1,000 people were present at the service.

After reading the Gospel, Met. Arseny gave a sermon, stating, “Today the grace of the Holy Spirit has gathered us,” quoting from the service of Palm Sunday. “Although the cities of Shanghai and San Francisco are far and alien from us, the saint’s home of Adamovka, his home village, in which a skete has been built in his honor, makes him native to us,” the bishop stated, adding that everyone present was as if a guest of St. John, in the village where he was born and raised. He also recalled the saint’s pious parents Boris and Glafira, who managed to raise such a holy child and cited several examples from St. John’s life, showing the depth of his humility, piety, and love of God and people, calling upon all present to put all aside excuses and strive after such holiness and union with Christ.

The Divine Liturgy was followed by a procession around the church with the reading of the Gospel. Spiritual father of the Skete of St. John Archimandrite Vsevolod (Georgitsa) greeted Met. Arseny and gifted him with a copy of the She Who is Quick to Hear Icon of the God, thanking him for the monastery’s great work in taking in so many refugees during this difficult period in the life of Ukraine, thereby again emulating their heavenly patron who sheltered so many homeless and destitute children. “You love us all, we all live by your prayers and your example. We all love you very much and thank you greatly,” the archimandrite concluded.

The abbot of the lavra later spoke about a “small miracle” that occurred during the feast: “On the feast of St. John, today, a small icon, bought by one woman in the monastery store, began to stream myrrh.” St. John thereby visibly revealed his presence at the celebration. The icon was placed on the stand in the church, and everyone had the opportunity to venerate it, after which they were all gifted with a small icon of St. John and processed to a celebratory meal.

Εξετάστε την καρδιά σας και δείτε την πνευματική της κατάσταση. ( Άγιος Νεκτάριος Πενταπολεως )

       Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στον ίδιο σας τον εαυτό, και Μακάριος είναι ο άνθρωπος που το κατάλαβε αυτό.

Εξετάστε την καρδιά σας και δείτε την πνευματική της κατάσταση. Μήπως έχασε την παρρησία της προς το Θεό; Μήπως η συνείδηση διαμαρτύρεται για παράβαση των Εντολών Του; Μήπως σας κατηγορεί για αδικίες, για ψέματα, για παραμέληση των καθηκόντων προς το Θεό και τον πλησίον; 

Ερευνήστε μήπως κακίες και πάθη γέμισαν την καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αυτή σε δρόμους στραβούς και δύσβατους.


Άγιος Νεκτάριος Πενταπολεως