ΕΠΙΓΕΙΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ: Πνευματική όασις μέσα στην έρημο της ζωής. Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου, Αριζόνα

Θεωρούμε ευλογία από τον Θεό που μας αξίωσε, για ακόμη μια φορά, να συναντηθούμε και να συνομιλήσουμε με την μεγάλη αυτή ασκητική και πνευματική φυσιογνωμία, τον π. Εφραίμ της Μονής του Αγίου Αντωνίου στην έρημο της Αριζόνας. Συναντήσαμε, ο υποφαινόμενος, ο υιός μου Λαέρτης, και ο αδελφός μου Διονύσης, το Γέροντα την 16 Φεβρουαρίου, 2014. Η συνάντησή μας διήρκησε δύο σχεδόν ώρες, που ήταν για μας μια αποκάλυψη. ‘Ηταν γεμάτος χαρά που μας είδε. Στο πρόσωπό του αποτυπωνόνταν η χάρη του Θεού, η γαλήνη, η ηρεμία η πνευματική του πείρα και η αγιοσύνη του. Τα γλυκύτατα λόγια που εξερχόταν από το στόμα του είχαν μια οσμή Χάριτος, ένα άρωμα πνευματική ζωής ενώς πεπειραμένου αγίου Πατέρα της ορθοδοξίας. Μας μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, για την πνευματική του ζωή γενικά, την ησυχία, την ερημική ζωή, την αγρυπνία και τις επισκέψεις του Χριστού. Επίσης, την συνομιλία του με τον θεό κατά την ώρα της προσευχής, καθώς και τις προσευχές που κάνει για όλο τον κόσμο. Μιλήσαμε για διάφορα πνευματικά θέματα που μαστίζουν τον άνθρωπο σήμερα, για τον έλεγχο της συνείδησης, την ηθική, καθώς και για τα θανάσιμα αμαρτήματα του σημερινού ανθρώπου. Ζητούσαμε απαντήσεις σε προσωπικά ερωτήματα και προβλήματα, δικά μας και του κόσμου γενικά. από ένα πατέρα σοφό κατά Θεό.

Οι απαντήσεις του αποκάλυπταν την πνευματική του ωριμότητα και την εμπειρία του θεολογικού του στοχασμού, πο έμπενε στις ψυχές μας ως λόγος Θεού. Αισθανθήκαμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια άγια μορφή, ιδιαιτέρως όταν αναφερόταν στις εμπειρίες που βίωνε με την προσωπική νοερά επικοινωνία με τον Θεό. Όλη η ζωή του είναι συμμετοχή στα παθήματα όλων των ανθρώπων, είναι συμπαθής προς τους θλιβομένους και τους πάσχοντες. Μερικές στιγμές, με τα λόγια του και την έκφρασή του μετέβαινε στο μυστήριο της αιωνιότητας. ‘Εκφραζε ένα αίσθημα θεοπτίας, ότι βρίσκετε στην υπερβατικότητα. Μας νουθετούσε για την αγάπη, την πίστη, τις πνευματικές αρετές, την ηθική ζωή και για τον ρόλο της προσευχής στην τελειοποίηση της συμμετοχής του ανθρώπινου μικροκόσμου στη θέωση. ‘Οσα ακούγαμε τα σκεπτόμασταν και προσπαθούσαμε να μπούμε βαθειά στο νόημά τους.

Το ασύγκριτο χάρισμα της διακρίσεώς του, που τον διακρίνει ιδιαίτερα, μας μεταφέρει στο δικό μας πνευματικό βάθος. Τα λόγια του παρουσιάζουν γνώση εσωτερικής ζωής και σχέσης της ψυχής με το Θεό. Είναι λόγος πνευματικής πείρας και αλήθειας, λόγος καθωρισμένος από την άγια ζωή του. Παρατηρήσαμε τον στοχασμό του Γέροντα σχετικά με την πνευματική ζωή που διαχέει με μια αλχημική δύναμη που μπορεί να προκύψει μόνο από μια συνείδηση ριζωμένη στο αντικείμενο της προσευχής. Αυτά που έχει βιώσει ο ίδιος, μας τα μετέφερε, που με τον τρόπο αυτό ανατρέφει τις δικές μας προσδοκίες.

Ο Γέροντας, ταπεινός, νεκρός από τα πάθη, βιώνοντας την αυταπάρνηση, με πόθο τη σωτηρία, φαίνεται σαν την κοσμική διάνοια η ίδια εμποτισμένει από την ενέργεια της Θείας Χάριτος που ερευνά το σύνολο της πραγματικότητας που περιβάλλει τον άνθρωπο και την αποσαφήνιση όλων των ανησυχιών της ανθρώπινης ύπαρξης, υπό το πρίσμα της ιερής γνώσης. Φαίνεται να είναι προικισμένος με την πνευματική δύναμη και να διεισδύει στην καρδιά και στην ουσία όλων των πραγμάτων, σε ένα ιδιαίτερο πνευματικό σύμπαν μορφής και έννοιας, ο οποίος διευκρινίζει με έναν πρωτοφανή τρόπο, σαν να ήταν κατοχυρωμένος με το θείο δώρο. Ο π. Εφραίμ έχει μια μοναδική ικανότητα να διεισδύει στην καρδιά, αποκαλύπτοντας νέες διαστάσεις που καταπλήτει τους ανθρώπους. Η διορατικότητά του σχετικά με την πνευματική ζωή διακρινόταν σε όλη τη συνομιλία μας.

‘Ολη αυτή την πνευματική του πείρα και ωριμότητα την μετάγγισε στον μαθητή του π.Παίσιο, Καθηγούμενο της Μονής του Αγίου Αντωνίου που και αυτόν τον διακρίνει η μεγάλη αγάπη για τον Θεό, η εμπειρία του θεολογικού στοχασμού, η αγιοπατερική ζωή και το χάρισμα της διακρίσεως.

Ο π. Παίσιος, σαν χαρισματικός Πνευματικός Πατέρας, διδάσκει, νουθετεί, παιδαγωγεί και βοηθάει τα πνευματικά του παιδιά, που συρέουν καθημερινά για να αποκτήσουν με την εξομολόγηση ταπείνωση, υπακοή, μετάνοια και να τους οδηγήσει προς την Θέωση. Είναι μορφή ιεραποστόλου με εσωτερική και και εξωτερική ιεραποστολή. Κοντά του ζει κανείς την αγάπη του, την ανιδιοτέλειά του, την ακτημοσύνη του και την μεγάλη του ταπεινοφροσύνη. Πραγματικά είναι ποιμένας της Εκκλησίας με παραδείγματα και υποδείγματα ζωντανά.

Ο Γέροντας Παίσιος έχει προσόντα και χαρίσματα, πνευματικότητα, διορατικότητα, έχει πολαπλασιάσει τα τάλαντα της ψυχής του, και κατέχει το κάθε τι που συμβαίνει. ‘Εχει την χάρη του Θεού, και την δωρεάν του αγίου πνεύματος. ‘Εχει ένα έργο βαρύ, υπεύθυνο και υπόλογο, έργο θεανθρώπινο: Την ευθύνη την Ιεράς εξομολογήσεως που του εναπωθέτει ο κόσμος την αιώνια ζωή του, το αιώνιο μέλλον του. Όταν εξομολογεί, έρχεται στη θέση του αμαρτωλού για να καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά και σαν μελετητής των γραφών, των πατέρων βλέπει μέσα από την γενικώτητα τα προβλήματα και τα παραδείγματα τα οποία υπάρχουνε.

Και σαν διακεκριμένος Γέροντας, ευλογημένος και αγιασμένος προσεύχετε στο Θεό για τα προβλήματα που απασχολούν όλους τους ανθρώπους. Με τον λόγο του, ώριμος πνευματικός καρπός βιωμάτων, γίνεται αποδεκτός και αγαπητός από μικρούς και μεγάλους, που συμβουλεύει και καθοδηγεί. Βοηθάει, συμβουλεύει λύνει οικογενειακά, προσωπικά και επαγγελματικά προβλήματα. Είναι ένας άριστος εξομολόγος και παιδαγωγός μικρών και μεγάλων.

Σε αυτή, λοιπόν, τη μεγάλη μορφή εναποθέτησε ο Θεός την σωτηρία των ψυχών. ‘Οταν εξομολογεί, ανάλογα με τις αμαρτίες δίνει και τα κατάληλα επιτίμια όπως γονυκλισίες, νηστεία, προσευχή κλπ. Τα επιτίμια είναι το φάρμακο για το πάθος που είναι η ασθαίνεια της ψυχής, και βοηθούν στην μετάνοια. ‘Οταν ο Γέροντας δίδει επιτίμια έχει πολλή διάκριση. Πρώτα λαβαίνει υπ’όψιν του ποιός είναι ο άνθρωπος με την αμαρτία, πως αμάρτησε, και κάτω από ποιές συνθήκες. Επίσης, εξετάζει την επανάληψη του αμαρτήματος. Προμελέτησε ο άνθρωπος το αμάρτημα; Αμάρτησε από λάθος; Ποιά ήταν η διάθεση του αμαρτήσαντος την ώρα της αμαρτίας και πως αισθάνεται μετά το αμάρτημα. ‘Εχει μετανοήσει; Ο π.Παίσιος έχει την αρετή της διακρίσεως, δεν είναι αυστηρός ούτε επιεικής. Πάντοτε λαμβάνε υπ’όψιν του και την προαίρεση του αμαρτήματος. Ο ίδιος έχει μεγάλη φρόνηση και πολούς οφθαλμούς, ώστε να βλέπει από παντού την διάθεση της ψυχής. Δίνει έμφαση στην επανάληψη της αμαρτίας, έχει μακροχρονίσει ο άνθρωπος στην αμαρτία; ‘Εχει αμετανοησία; Τι λέει η συνείδησή του;

‘Ολα αυτά γίνονται, με την Χάρι του Θεού, με τον διάλογο του π. Παίσιου και του εξομολογουμένου. Ο Γέροντας δεν καταδικάζει τον άνθρωπο, αλλά την αμαρτία, βλέπει το κίνητρο του αμαρτήματος. Παίζει σπουδαίο ρόλο το πρόσωπό του ως πνευματικός. Μπροστά του όλοι κάνουν υπακοή, δείχνουν σεβασμό και αγάπη στο πρόσωπό του.

Στο σημείο αυτό, ο Γέροντας Εφραίμ, ο π. Παίσιος και η συνοδεία των μοναχών, που όλο το εικοσιτετράωρο, δοξολογούν την Τριαδική Θεότητα, ζουν σωματικά μέσα στην καθαρότητα των αγγέλων γνωρίζοντας τα Θεία μυστήρια μέσα από την καθαρότητα και τον έρωτα προς το Θεό, βρίσκονται σε κατάσταση όμοια με των ασωμάτων αγγέλων. Αυτοί οι πατέρες «υψώνονται πάνω από κύλημα του χρόνου, γιατί δε ζούνε πια την αστάθεια της χρονικής βοής αλλά μένουν σταθερά μέσα στο Θεό με τις αρετές σ’όλη τη διαδρομή του χρόνου.» Υψώνονται στη σταθερότητα την αιώνια και άχρονη του Θεού γιατί έχει προσοικειωθεί η κτιστή τους ψυχή εσωτερικά την σταθερότητα με την αρετή. Στην Μονή του Αγίου Αντωνίου είναι μια εμπειρία απροσδιόριστης παρουσίας του Θεού, που ζει ο άνθρωπος στην πνευματική ανάβαση. Είναι σαν μια απαλή πνοή της αύρας που νιώθεις το Θεό. Είναι η ήρεμη κι απλή κατάσταση, η στερημένει από κάθε είδος και σχήμα, επειδή είναι η κατάσταση του ανθρώπου του υψωμένου πάνω από τα πάθη κι ακόμα πάνω από την γνώση.

Πράγματι, η κατάσταση αυτή είναι εμπειρία της αλήθειας. Οι Πατέρες της Μονής που έχουν φθάσει στην κατάσταση αυτή δεν θέλουν πια να χάσουν την εμπειρία της πληρότητας κατεβαίνοντας στην απασχόληση μ’ένα απομονωμένο και πεπερασμένο αντικείμενο. Αυτό δεν σημαίνει ότι μένουν αδιάφοροι προς όλα, αλλά ότι αγαπάνε όλα τα πράγματα κι όλους τους ανθρώπους μέσα στο Θεό. Δεν θέλουν πια να έχουν και να αγαπάνε τούτο η εκείνο το αντικείμενο στην κατάσταση χωρισμού, αλλά στην ενότητα μέσα στο Θεό. Βρίσκονται με το Θεό σε ειρήνη, και αυτό γιατί βρίσκονται με το Θεό χάρη σε μια κατάσταση που δεν την ταράζουν τα πάθη.

Οι πατέρες της Μονής, απερίσπαστοι από βιοτικές μέριμνες και κοσμικούς θορίβους, με την άσκηση και την προσευχή, υπενθυμίζουν το σκοπό της ζωής. Αποτελούν υπόμνηση του αληθινού προορισμού του ανθρώπου. Εκεί μπορεί ο άνθρωπος να υπερβεί τα όρια της μικρής και σύντομης ζωής.

Αντιλαμβανόμαστε, ποιπόν, ότι η Ιερά μονή του Αγίου Αντωνίου είναι μια πνευματική όασις μέσα στην έρημο της ζωής. Οι άνθρωποι του ορθοδόξου φρονήματος πηγαίνουν για πνευματική αναψυχή, για πνευματικό εφοδιασμό, να γνωρίσουν την ζωή, την αυθεντική πολιτεία, να εξομολογηθούν, να μεταλάβουν, να δουν τις μεταμεσονύκτιες, να δουν το μεγαλείο των ψυχών των αγίων αυτών ανθρώπων που είναι επίγειοι άγγελοι και ουράνιοι άνθρωποι.

Το γεγονός είναι ότι στην Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου, στην Αριζόνα, γνωρίζει κανείς για ποιό λόγο και ποιό σκοπό έχει η ύπαρξη και η ζωή του ανθρώπου, και με ποιό τρόπο μπορεί να φτάσει στον σκοπό. Εκεί αποκτάς την γνώση του προορισμού του ανθρώπου. Στο κόσμο έχουμε άγνοια του προορισμού μας. Ποιός είναι ο προορισμός του ανθρώπου στη γη; Με άλλα λόγια, ποιός είναι ο σκοπός, η ύπαρξη, η ζωή και ο βίος του ανθρώπου σε αυτό τον κόσμο.

Πράγματι, εκεί διδάσκεται η πίστις του ανθρώπου, η μετάνοια, η δικαίωσις και η εκτέλεσις παντός αληθού ηθικού και θεαρέστου έργου. ‘Ολα αυτά ενεργούντε και κατορθώνονται δια της δυνάμεως και ενέργειας του Αγίου Πνεύματος. Εκεί, στην Μονή, η πίστις στηρίζεται στην μετάνοια, στην άφεση των αμαρτιών, στην κληρονομία της αιωνίου βασιλείας, της αυταπάρνησης. Η κατόρθωσις έργων υπερανθρώπων, επιτυχία του προορισμού δια της πίστεως. Κοντά στον Γέροντα εφραίμ και στον Γέροντα Παίσιο βλέπεις τι είναι η προσευχή, η αναγκαιότητά της, το παράδειγμα της προσευχής εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πως εφαρμόζεται το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Εκεί βλέπει κανείς την προσευχή της δοξολογίας, της ευχαριστίας και της δέησις και την αυτοσχέδια προσευχή. ‘Εχοντας, οι μοναχοί, την αυτογνωσία, εξασκούν την αρετή της ταπεινοφροσύνης, την αρετή της μετανοίας, την αρετή της πίστεως, την αρετή της ευγνωμοσύνης και της ευχαριστίας, την μεγάλη αρετή της υπομονής, αξασκούν την αρετή της επιεικείας, απέχουν από του να καταλαλούν και να κατακρίνουν. Εκεί βλέπουμε τους όρους της αληθηνής μετάνοιας.

Κατακλείοντας αυτήν την σύντομη εμπειρία θα ήθελα να σημειώσω ότι οι Θείες δυνάμεις που βρίσκονται γύρω από την ψυχή του Γέροντα Εφραίμ και που ο νους του τις συλλαμβάνει, που δεν είναι υποταγμέος στις αισθήσεις της απόλαυσης, είναι τα αγγελικά τάγματα. Οι Θεικές δυνάμεις βρίσκονται γύρω από την ψυχή του γέροντα όπως γύρω από την Εικόνα του Βασιλλεως Θεού.

 
Νικόλαος Λ. Μωραίτης. Ph.D.

Καλιφόρνια 2014

Παναγία Παρηγορήτισσα ( Κτίσμα του 13ου αιώνα από το Νικηφόρο Α΄ Κομνηνό Δούκα και τη γυναίκα του Άννα Παλαιολογίνα Κατακουζηνή. Από την μεγάλη σταυροπηγιακή μονή σώζονται σήμερα ο ναός, η Τράπεζα και 16 κελιά. Ο ναός εντυπωσιάζει με τις εξωτερικές και εσωτερικές αρχιτεκτονικές καινοτομίες του, ενώ μοναδικός στην εκκλησιαστική αρχιτεκτονική είναι ο τρόπος στήριξης του κεντρικού τρούλου όπου και σώζεται το ψηφιδωτό του Παντοκράτορα.)

Use your talents to contribute to the work of the Church ( Fr. George Calciu )

Christianity is the religion of active works. Jesus Christ was active. He came into the world wanting to save us all. He did everything that was needed: He cared for the spirit but also for the flesh. He healed the sick, gave sight to the blind, cleansed the lepers, raised the dead, raised from the bed of suffering the sinner and the paralyzed. He conversed with the sinful women and with the publican. He called all to salvation. This means there is not one man in this world whom He gave no talent or who is not called to salvation. If one will not be saved, is because he did not want to be saved.

Everyone is called to serve the church, to serve God. Each one of you received one talent and God is asking you to use it. Multiply it by good deeds for your spiritual growth and for your salvation. Win the love of Him Who came into the world and was crucified for us.

So I ask all of you to contribute to the work of the Church by your good deeds, by your words and by your prayers. Preach the word of God outside the Church, oppose the sects that seek to dismantle the true Church of Christ, have love for one other, and live in unity.

- Fr. George Calciu

Παρακλητικός Κανών στον Άγιο Νικάλαο τον Πλανά

Ὁ Ἱερεύς: Εὐλογητός ὁ Θεός ἠμῶν πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.
Ὁ Ἀναγνώστης: Ἀμήν.
Δόξα σοί, ὁ Θεός ἠμῶν, δόξα σοί.
Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἠμίν καί
καθάρισον ἠμᾶς ἀπό πάσης κηλίδος καί σῶσον, Ἀγαθέ τάς ψυχᾶς ἠμῶν.
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς. (τρεῖς φορές)
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία τριάς, ἐλέησον ἠμᾶς. Κύριε ἰλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἠμῶν. Δέσποτα, συγχώρισον τάς ἀνομίας ἠμίν. Ἅγιε, ἐπισκεψε καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἠμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γεννηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανό καί ἐπί τῆς γής. Τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον δός
ἠμίν σήμερον, καί ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν, καί μή εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ψαλμός ρμβ΄ (142)
Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀληθεία σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σού• καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι
οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν
ἔπ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. διεπέτασα
πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἄπ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι
τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα• γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μού•
ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μού• τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία.
Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας
τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλός σου εἰμι.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος ἅ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίω, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν μέ, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὔτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἠμῶν.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Εἴτα τά Τροπάρια τοῦ Ἁγίου
Οἱ Νικοδήμου συμπολίται προσέλθετε καί σύν ἐκείνω τόν Πλανάν ἀπαντήσατε τόν μετ’ Ἐκεῖνον ἅγιον ὑμῶν καί πανηγυρίσατε τῷ Θεῶ ἐκβοῶντες, Δέσποτα ὑμνοῦμεν Σέ,
τόν ἐσχάτοις τοῖς χρόνοις προσενεγκόντα ἅγιον κλεινόν δεύτερον ἄλλον Νικόλαον ὅσιον.

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομεν πότε, Θεοτόκε, τά, δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀναξιοι• εἰ μή γάρ σύ προίστασο πρεσβεύουσα, τίς ἠμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν ἕως
νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σού• σούς γάρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ψαλμός ν΄ (50)
Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἑξάλειψον τό ἀνόμημα μου•επί πλεῖον πλῦνον μέ ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας
μοῦ καθάρισον μέ. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω, καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διαπαντός. Σοί μόνω ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἄν
δικαιωθῆς ἐν τοῖς λόγοις σου, καί νικήσης ἐν τῷ κρίνεσθαι σέ. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησε μέ ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας,
τά ἄδηλα καί τά κρύφια της σοφίας σου ἐδήλωσας μοί. Ραντιεῖς μέ ὑσσώπω, καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς μέ, καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοί ἀγαλλίασιν καί
εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀποστρεψον τό πρόσωπόν σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἑξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον
ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψης μέ ἀπό τοῦ προσώπου σου καί τό πνεῦμά σου τό ἅγιον μή ἀντανέλης ἄπ ἐμοῦ. Ἀπόδος
μοί τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καί πνεύματι ἠγεμονικῶ στήριξον μέ. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς σου, καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσι. Ρύσαι μέ ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός,
ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου•αγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τήν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις, καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν,
ἔδωκα ἀν•ολοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῶ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε,
ἐν τή εὐδοκία σου τήν Σιῶν, καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ• τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα• τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον
σού μόσχους.

Εἴτα ψάλλομεν τάς Ὠδᾶς τοῦ Κανόνος.
Ὠδή ἅ΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρᾶν διοδεύσας.
Ὁσίων ὁμόσκηνος, ὤ Πλανᾶ, Νικόλαε πάτερ, σύ γενόμενος, ἐπειδᾶν, ὁσίως κεκοίμησαι Κυρίω ὄν ἐκδυσώπει πταισμάτων μέ ρύσασθαι.
Πατέρων ὁμόζηλος, ὤ Πλανᾶ, Νικόλαε πάτερ διετέλεσας, ἱεράν τήν θείαν τελῶν σύ Λειτουργίαν καί ὀσημέραι ὡς οὗτοι δεόμενος.
Λουόμενος δάκρυσιν, ὤ Πλανᾶ, Νικόλαε πάτερ, κατανύξεως γεηρᾶς, προσηύχεσο ὅσιε Κυρίω ἐντειλαμένοις τήν ἄφεσιν δίδοσθαι.

Θεοτοκίον
Ἁπάντων τά πταίσματα, ὤ Πλανᾶ, Νικόλαε πάτερ, ἐπωμίζεσο ἐν χαρά καί πάσιν ἐπήρκεσας προθύμως τή Θεοτόκω ἀεί προσευχόμενος.

Ὠδή γ΄. Οὐρανίας ἁψίδος
Νάξου νήσου βλαστός τέ καί παραδείσου ὁ δεύτερος μετά Νικοδήμου ἐγένου ὤ συνορμώμενος καθικετεύεις νῦν τόν Σόν Θεόν καί Δεσπότην τοῖς Ναξίοις δίδοσθαι χάριν
καί ἔλεος.
Ἁγιώτατε πάτερ τῆς Βουλιαγμένης ὁ ἔνθερμος καί τοῦ ἱεροῦ του Προδρόμου θύτης γενόμενος ταῖς ἱεραίς σου λιταῖς τόν Σόν Θεόν ἐκδυσώπει φωτισμόν δωρήσασθαι καί
θεῖον ἔλεος.
Σεραφείμ καί τῶν ἄλλων Ταγμάτων τρόπον μιμούμενος ἔζεις ἐν γῆ ὡς ἀκτήμων καί οὔχ ὡς ἔνυλος περιουσίαν σου τοῖς συγγενέσι προσνείμας καί τό σόν βαλάντιον
πτωχοῖς κενούμενος.

Θεοτοκίον
Παραμύθιον πάσιν ἁμαρτωλοῖς σύ γενόμενος καί τή Θεοτόκω ἐκθύμως σύ προσευχόμενος ἐν Ἐλισσαίου Ναῶ τάς ἀγρυπνίας ἐτέλεις καί ἐκ γής ἀνύψωνες πάντα ὡς ἔνθεος.

Ὠδή δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε
Λύπην πάσαν ἐμάκρυνας, τῶν μυχῶν ψυχῆς σου, ὄτε σύ ἔμεινας τῆς συζύγου δίχα, ὅσιε καί μονήρη βίον ἐπεπόθησας.
Ἀπηρνῆσο Νικόλαε, τῆς σαρκός σου πάσαν τυχόν εὐπάθειαν καί ἐβίωσας ὡς Ἄγγελος ἐπί γής ἔχων αὐτοκράτορα.
Ναίων, πάτερ Νικόλαε, ἐν βοή ὑδάτων πολλῶν ἐνίοτε τοῖς ποσίν ἁβρόχοις ἔφθασας Ναῶ Ἐλισσαίου καί ἠγρύπνησας.

Θεοτοκίον
Ὥρας πλείστας, πανόσιε, Σού δεήσεις θείας Θεῶ ἀνέφερες, Θεοτόκου δέ ἀνέμενες τήν θερμήν πρεσβείαν προαιτούμενος.

Ὠδή ἐ΄. Φώτισον ἠμᾶς
Μόνε ἀγαθέ πανοικτίρμων καί φιλάνθρωπε ταῖς Νικολάου λιταῖς τοῦ Πλανά τήν σήν εἰρήνην νῦν δός μοί καί ἄφεσιν.
Ἔλεος, τανύν, ἐλεῆμον καί φιλάνθρωπε, ταῖς τοῦ ὁσίου ἐνθέρμοις εὐχαῖς πάσι δίδου, καί πταισμάτων τήν συγχώρησιν.
Νόμου, ἀγαθέ, σύ γενόμενος ὑπήκοος νομοθέτησον μέ θείαις διδαχαῖς ἴνα εὕρω τοῦ Χριστοῦ ὁδόν τήν ἄσφαλτον.

Θεοτοκίον
Ὅλην, ἀγαθή, σύ Παντάνασσά μου Δέσποινα τήν σήν εὔνοιαν καί θείαν στοργήν Νικολάου ταῖς εὐχαῖς δίδου μοί, δέομαι.

Ὠδή στ’. Τήν δέησιν
Ἱκέτευε, ὤ Νικόλαε πάτερ, Πρόδρομον τέ καί προφήτην Ἐλισσαῖον οὖς φλογερῶς, ἐλειτούργεις, παμμάκαρ, τό καθ’ ἡμέραν ὡς θύτην δεόμενος καί δίδου πάσιν τήν εὐχήν
προφητῶν καί ὁσίων, πανάγιε.
Σού δέομαι, σαῖς πρεσβείαις ρύσαι μέ, ἀμφιβλήστρω τοῦ ἐχθροῦ ἐμπεσόντα καί ἀσφαλῆ καί ἀσινή τήρησον μέ, ἐν τή ζωή τή παρούση, ὤ ἅγιε, καί δίδου μοί τήν σήν εὐχήν
ἴνα εὕρω καλῶν τήν ἀκρόρροιαν.
Ἐλεύθερον τῶν παθῶν ποίησον μέ καί ποικίλων πειρασμῶν τέ καί νόσων ὄσαι τανύν κατατρύχουσι σῶμα μου, τό θνῆτον καί φθάρτον τέ καί δείλαιον καί δίδου μοί ρῶσιν,
ἰσχύν καί ὑγείαν καί θείαν βοήθειαν.

Θεοτόκιον
Πανύμνητε, παναγία πρέσβειρα ταῖς θερμαῖς Νικολάου πρεσβείαις πάσιν ἠμίν τοῖς οἰκτρῶς δεομένοις δίδου πταισμάτων συγνώμην καί ἄφεσιν καί σού τήν θείαν ἀρωγήν
ἴνα φύγωμεν κόσμου εὐπάθειαν.
Νικόλαε τήν δαψιλή Κυρίου χάριν λαμβάνων ἐπί ἠμᾶς τούς Ναξίους ταύτην ἐπίχεε καί φώτισον τάς καρδίας ἁπάντων.
Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν..




Ὁ Ἱερεύς μνημονεύει· εἴτα τό·
Κοντάκιον Ἦχος β΄
Ὤ Νικόλαε Πλανᾶ παμμακάριστε καί τῆς Νάξου υἱέ εὐκλεέστατε Νικοδήμω, τῷ τοῦ Ἁγίου Ὅρους θαυμαστῶ συμπροσεύχου ἐσαεί πρό τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καί πατρός
ἠμῶν Ἅγιε, ἴνα σή γενετείρα καί πάση ψυχή ἀθλία, ἴλεως γένηται τανύν καί οἰκτίρμων, θεοδόξαστε.

Καί εὐθύς τό Προκείμενον. Ἦχος δ΄.
Οἱ ἱερεῖς σου Κύριε ἐνδύσονται δικαιοσύνην, καί οἱ Ὅσιοί σου ἀγαλλιάσονται.
Στίχος. Καυχήσονται Ὅσιοι ἐν δόξη, καί ἀγαλλιάσονται ἐπί τῶν κοιτών αὐτῶν.

Εὐαγγέλιον. Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν (ἴγ΄, 1-9)
Τῷ καιρῶ ἐκείνω, παρήσαν τινές ἀπαγγέλλοντες τῷ Ἰησοῦ περί τῶν Γαλιλαίων, ὧν τό αἷμα Πιλάτος ἔμιξε μετά τῶν θυσιῶν αὐτῶν. Καί ἀποκριθεῖς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς·
δοκεῖτε ὅτι οἱ Γαλιλαῖοι οὗτοι ἁμαρτωλοί παρά πάντας τούς Γαλιλαίους ἐγένοντο, ὅτι τοιαῦτα πεπόνθασιν; Οὐχί, λέγω ὑμίν, ἀλλ’ ἐάν μή μετανοῆτε, πάντες ὠσαύτως ἀπολεῖσθε.
Ἤ ἐκεῖνοι οἱ δέκα καί ὀκτώ, ἐφ’ οὖς ἐπεσεν ὁ πύργος ἐν τῷ Σιλωάμ καί ἀπέκτεινεν αὐτούς, δοκεῖτε ὅτι οὗτοι ὀφειλέται ἐγένοντο παρά πάντας τούς ἀνθρώπους τούς
κατοικοῦντας ἐν Ἱερουσαλήμ; Οὐχί, λέγω ὑμίν, ἀλλ’ ἐάν μή μετανοήσητε, πάντες ὁμοίως ἀπολεῖσθε. Ἔλεγε δέ ταύτην τήν παραβολήν· συκῆν εἶχε τίς ἐν τῷ ἀμπελώνι αὐτοῦ
πεφυτευμένην, καί ἦλθε ζητῶν καρπόν ἐν αὐτή, καί οὔχ εὖρεν. Εἶπε δέ πρός τόν ἀμπελουργόν· ἰδού τρία ἔτη ἔρχομαι ζητῶν καρπόν ἐν τή συκῆ ταύτη, καί οὔχ εὑρίσκω·
ἔκκοψον αὐτήν· ἰνατί καί τήν γῆν καταργεῖ; Ὁ δέ ἀποκριθεῖς εἶπεν αὐτῶ· κύριε, ἅφες αὐτήν καί τοῦτο τό ἔτος, ἕως ὅτου σκάψω περί αὐτήν καί βάλω κόπρια. Κάν μέν ποιήση
καρπόν· εἰ δέ μῆγε, εἰς τό μέλλον ἐκκόψεις αὐτήν.

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Ταῖς τού σου Ὁσίου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος: Ἐλεῆμον, ἐλέησον μέ ὁ Θεός κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἑξάλειψον τό ἀνόμημά μου.

Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι
Ὅλην ἀποθέμενος Θεῶ Πλανᾶ τήν καρδίαν παμμάκαρ Νικόλαε ἐκ παιδός ἐπόθησας ζῆν ὡς ἄριστα καί κατηκολούθησας μετά σήν χηρείαν Ἱερέως τό λειτούργημα
καί τό ἐπάγγελμα τοῦ πνευματικοῦ πατρός, καί ἠρίστευσας ἐν θαύμασι πλείστοις καί στάσεσι παννύχοις, ἱερέ, οὐρανοφάντορ πατήρ ἠμῶν, ὅθεν σέ γεραίρομεν.

Ὁ Ἱερεύς:
Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σού• ἐπισκεψαι τόν κόσμον σου ἐν ἐλέει καί οἰκτιρμοῖς. Ὑψωσον κέρας Χριστιανῶν ὀρθοδόξων καί καταπεμψον
ἐφ’ ἠμᾶς τά ἐλέη σου τά πλούσια• πρεσβείαις τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας• δυνάμει τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυρού• προστασίαις
τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυνάμεων Ἀσωμάτων• ἰκεσίαις τοῦ Τιμίου καί Ἐνδόξου Προφήτου, Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου• τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων•
ὧν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἠμῶν, μεγάλων ἱεραρχῶν καί οἰκουμενικῶν διδασκάλων Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ἀθανασίου καί
Κυρίλλου, Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμμονος, πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας. Νικολάου τοῦ ἐν Μύροις, Σπυρίδωνος ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος, τῶν Θαυματουργών• τῶν ἁγίων ἐνδόξων
μεγαλομαρτύρων Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου, Θεοδώρων Τύρωνος καί Στρατηλάτου, τῶν ἱερομαρτύρων Χαραλάμπους καί Ἐλευθερίου, τῶν ἁγίων
ἐνδόξων καί καλλινίκων Μαρτύρων. Τῶν ὁσίων καί θεοφόρων Πατέρων ἠμῶν. Τῶν ἁγίων καί δικαίων θεοπατόρων Ἰωακείμ καί ’Ἄννης. Τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ Πλανά,
καί πάντων σου τῶν Ἁγίων. Ἰκετεύομεν σέ, μόνε πολυέλεε Κύριε. Ἐπάκουσον ἠμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν δεομένων σου καί ἐλέησον ἠμᾶς.

Ὠδή ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας
Ἠμῶν τῶν σέ ὑμνούντων, ὤ πάτερ θεοφόρε γενού εὐήκοος καί δέξαι τάς δεήσεις καί ἐξομολογήσεις τῶν Ναξίων ἀοίδιμε καί πάσι δίδου χαράν καί ποθητήν ὑγείαν.
Ρεόντων τῶν τοῦ βίου ἀποδήμησας πάτερ καί ἠκολούθησας τοῖς ἴχνεσι Κυρίου καί Σωτῆρος τοῦ κόσμου καί Αὐτῶ προσανέθηκας τήν ἱεράν σου ψυχήν μιμούμενος πατέρας.
Καρδίαν σου ὁσίαν καιομένη ἀπαύστως σύ προσαπέδειξας τῷ πόθω τοῦ Κυρίου, ὡς λαμπάδα ἐν σκότει, καί ἱεράτευσας γενόμενος τέ λειτουργός θαυματουργός καί μύστης.

Θεοτοκίον
Ἐμοῦ τοῦ τρισαθλίου τάς δεήσεις προσδέχου ὤ Μῆτερ παναγνέ λιταῖς τοῦ Νικολάου, τοῦ Πλανά, τοῦ Ναξίου καί νῦν ἀνάγαγε τήν αἴτησίν μου σῶ Υἱῶ ἴνα ρυσθῶ τοῦ πλάνου.

Ὠδή ἡ΄. Τόν Βασιλέα
Σῶμά σου, πάτερ, ταπεινῶν ἐν νηστείαις χαμευνίαις, ἀγρυπνίαις ἄλλαις, πολλαῖς κακοπαθείαις, ὠμίλεις μετ’ ἀγγέλων.
Ἐπί τῶν τοίχων προσκυνῶν τούς ἁγίους, σού τό δέμας τό μικρόν κατεγέλας βλέπων, ὡς ἐκεῖνοι ἔτεινον σοί τούς πόδας.
Ναξίων δῆμοι καί Παρίων ὠσαύτως προσκυνοῦμεν τῷ Ναῶ Νικολάου ὅνπερ νῦν προδήλως ἠγείραμεν ἐκ πόθου.

Θεοτοκίον
Ἴδε Παρθένε, Θεοτόκε Μαρία, Νικολάου τοῦ Πλανά τά τεκνία καί δός δή τοῦ Υἱοῦ σου τήν θείαν προστασίαν.

Ὠδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον
Κυρίως τῶν Ναξίων λαός καί Ἀθηνῶν τέ συμπατριῶται καί φίλοι Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ σέ ἀνυμνοῦμεν ἀπαύστως Πλανᾶ Νικόλαε.
Ὁρίων τῶν τῆς Νάξου, Ἀθηνῶν τέ ἐπίσης μακράν ἐξῆλθεν ἡ φήμη σου Πάτερ Πλανᾶ καί σοί προσέτρεχον πάντες ἐκ πεποιθήσεως.
Δίδου μοί τήν σήν χάριν ὀσιώτατε πάτερ, καί τό σόν ἔλεος δέομαι θεῖε Πλανᾶ ἴν΄ εὕρω λύσιν πταισμάτων τῶν συνθλιβόντων μέ.
Παρθένε Θεοτόκε, Ἄχραντε Μαρία, σύν Νικολάω δυσώπει Χριστόν τόν Θεόν τοῦ εὐαρέστως μέ πράττειν θέ?ἅ προστάγματα.

Ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἠμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέραν
ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν τήν ὄντως Θεοτόκον σέ μεγαλύνομεν.

Καί τά Μεγαλυνάρια
Τόν ἐν ἱερεύσι τερατοῦργον καί τόν ἐν λευΐτας ἀνεξάντλητον λειτουργόν πεντήκοντα χρόνους εὐχόμενον Κυρίω Νικόλαον τόν νέον πάντες τιμήσωμεν.
Τόν τῆς νήσου Νάξου νέον βλαστόν καί τῶν Ἀθηναίων ἱερώτατον λειτουργόν, Πλανᾶν τόν πατέρα καί θεῖον ἀριστέα ἐν ὕμνοις πανεύφημοις νῦν καταστέψωμεν.
Τόν Παπαδιαμάντη ὁμόφρονα καί Μωραϊτίδη φίλον ἔμπιστον ἐκλεκτόν τόν θεῖον ποιμένα εἰς Ἰλισσού πεδία καί Βουλιαγμένης δήπου νῦν εὐφημήσωμεν.
Τόν τῆς ἐγκρατείας μύστην τρανόν καί τῆς ἀγρυπνίας τόν ὡραῖον μυσταγωγόν τόν ἐν ἐσχάτοις χρόνοις βιώσαντα ἀμέμπτως Νικόλαον τόν θεῖον ἀνευφημήσωμεν.
Τόν ποσίν ἁβρόχοις ὑπό βροχήν βαδίζοντα φθᾶσαι Ἐλισσαίου ἐν τῷ Ναῶ καί πλείστοις ἐν ἄλλοις σημείοις τόν δειχθέντα θαυματουργόν πατέρα συνεορτάσωμεν.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἵ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τό σωθῆναι ἠμᾶς.

Τό Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς. (τρεῖς φορές)
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία τριάς, ἐλέησον ἠμᾶς. Κύριε ἰλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἠμῶν. Δέσποτα, συγχώρισον τάς ἀνομίας ἠμίν. Ἅγιε, ἐπισκεψε καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἠμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον.
Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γεννηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανό καί ἐπί τῆς γής. Τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον
δός ἠμίν σήμερον, καί ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν, καί μή εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Καί τό τροπάριον. Ἦχος ἅ΄.
Τάς τοῦ πλάνου παγίδας ἐκφυγῶν ἱερώτατε, ἀπλανῶς ἐπορεύθης διά βίου πατήρ ἠμῶν, Νικόλαε ἀοίδιμε Πλανᾶ, οὐράνια χαρίσματα λαβῶν, ἀγρυπνίαις καί νηστείαις,
ἱερουργῶν ὁσίως τῷ Κυρίω σου* ὄν πέρ καθικετεύων ἐκτενῶς, Νάξιον ἱεράτευμα, πρέσβευε δωρηθῆναι καί ἠμίν τό θεῖον ἔλεος.

Ὁ Ἱερεύς μνημονεύει, καί ἐν τή ἀπολύσει τό παρόν προσόμοιον. Ἦχος β Ὄτε ἐκ τοῦ ξύλου Σέ νεκρόν.
Δεῦτε νῦν κατίδωμεν πιστοί θαῦμα συντελούμενον μέγα ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς ἐκ τῆς Νάξου ἅγιον νέον φανέντα ἠμίν τόν Πλανάν τόν Νικόλαον, τόν θαύμασι πλείστοις τούς
ἁγίους φθάσαντα τῶν παλαιῶν γενεῶν καί τόν θαυμαστώσαντα τοῦτον ἅγιον Θεόν καί Πατέρα πάντες εὐγνωμόνως συνδοξάσωμεν.

Ἦχος πλ. δ΄.
Δέσποινα προσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καί λύτρωσαι ἠμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.

Ἦχος β΄.
Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου.

Ὁ Ἱερεύς: Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς. Ἀμήν.

Δίστιχον
Νικόλαέ μου κλεινέ Νάξου
Νικόδημον δέξαι γράψοντα σοί Κανόνα.

Χαιρετισμοί Αγίων Ραφαήλ και Νικολάου και Παρθενομάρτυρας Ειρήνης

Εις τους εν Θερμή της Μυτιλήνης Αγίους Ιερομάρτυρας Ραφαήλ και Νικόλαον και την Παρθενομάρτυρα Ειρήνην.

Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου.

(Διαβάζεται σε κάθε περίστασιν)

Τον Ραφαήλ τον θαυμαστόν Ιερομάρτυρα

συν Νικολάω και Ειρήνη ανυμνήσωμεν

Τους πλουσίως δοξασθέντας παρά Κυρίου'

Εν Θερμή γαρ ως αστέρες ημίν ώφθησαν

Και πυρσεύουσιν απαύστως θείοις θαύμασι

τους κραυγάζοντας, Αθληταί Χριστού χαίρετε.

’θλησιν μακαρίαν, ανενδότω καρδία, ηθλήσατε τριάς των μαρτύρων (εκ γ')

Ραφαήλ συν τω Νικολάω και Ειρήνη τυράννους καταισχύνοντες'

διό ημάς γεραίροντες, ομοφώνως υμίν βοώμεν

χαίρετριάς στερρών Αθλοφόρων

χαίρε πλειάς Χριστού θεραπόντων
Χαίρε θεοφόρε Ραφαήλ θεόληπτε
χαίρε, νικηφόρε θεόφρον Νικόλαε
Χαίρε, Μάρτυς ειρηνώνυμε παρθενίας η λαμπάς
χαίρε, τρίστιχε συνέλευσις και αθλητική τριάς
Χαίρε, όμιλε θείς τρισαυγών Αθλοφόρων
χαίρε, κλέος και δόξα ευσεβών Ορθοδόξων
Χαίρε, σύστημα θείον τριστέλεχον
χαίρε, ευσεβών καύχημα ένθεον
Χαίρε, χορός τρισαρίθμων Μαρτύρων
χαίρε, ομότιμε πάντων Αγίων
Χαίρετε ’γιοι Μάρτυρες

Βίον έχοντες θείον, την ορμήν των απίστων, υπέστητε
προθύμω καρδία' και κεκρυμμένοι χρόνοις πολλοίς, άρτι
παραδόξως εφανερώθητε, ω Αθληταί τρισάριθμοι,
εκπλήττοντες τους εκβοώντας.

Αλληλούια.

Γνώμη ανδρειοτάτη, Ραφαήλ καθυπέστης, εχθρών την
μανιώδη κακίαν· και ποικιλοτρόπως αικισθείς, μαρτυρικής
ευκλείας κατηξίωσαι' διό την καρτερίαν σου, θαυμάζοντες αναβοώμεν
Χαίρε, η στήλη της καρτερίας
χαίρε, η πτώσις της δυσσεβείας
Χαίρε, της Ιθάκης βλαστός ιερώτατος
χαίρε, των Μαρτύρων εν πάση ομότροπος
Χαίρε, μύστης ενθεώτατος της αγάπης Του Χριστού
χαίρε, στύλος αρραγέστατος του θεόφρονος λαού
Χαίρε, ότι Κυρίω ολικώς ανετέθης
χαίρε, ότι του κόσμου των τερπνών απανέστης
Χαίρε, Χριστού θεράπων θερμότατος
χαίρε, πιστών ατίνακτος πρόβολος
Χαίρε, ζωής εναρέτου πυξίον
χαίρε, Φωτός ουρανίου δοχείον
Χαίρε Ραφαήλ αξιάγαστε

Δύναμιν ουρανίαν, έσχηκας εν τω λόγω, ως πλήρης
θεϊκής επιπνοίας, του Ευαγγελίου Χριστού, περιφανής
διδάσκαλος εχρημάτισας, Ραφαήλ παναοίδιμε, πάντας
διεγείρων κραυγάζειν'

Αλληλούια.

Ελλαμψιν ευσεβείας, έσχηκας εν καρδιά, Νικόλαε,
Ραφαήλ τοις λόγοις, και διακονήσαι ως εικός τη Εκκλησία,
Χριστού προκεχείρισαι· διό σε μακαρίζοντες,
αναβοώμεν σοι'
Χαίρε, τρωθείς Χριστού τη αγάπη
χαίρε, δειχθής θεόφρων εν πάση
Χαίρε, ιερών Διακόνων σελάγισμα
χαίρε, θαυμαστών Αθλοφόρων ωράϊσμα
Χαίρε, τύπος και γεώργιον Ραφαήλ του ιερού
χαίρε, όσιος Διάκονος Εκκλησίας Του Χριστού
Χαίρε, Θεσσαλονίκης ενθεώτατον αύχος
χαίρε, αθανασίας ευωδέστατον άνθος
Χαίρε, φθαρτών απάντων υπέρτερος
χαίρε, χορού Μαρτύρων συμμέτοχος
Χαίρε, Χριστού ιερώτατον θύμα
χαίρε, εχθρού καιριώτατον πήμα
Χαίρε Μάρτυς Νικόλαε

Ζων ενάρετον βίον, ως διάκονος θείος, υπέστης την
ορμήν των βαρβάρων, και ήθλησας εν Θερμή καλώς,
αθλητικώς Νικόλαε δεδόξασαι, τω σε ενδυναμώσαντι,
συν Αθληταίς Μάρτυς κραυγάζων·

Αλληλούια.

Ηθλησας στερροψύχως, ως νεάνις θεόφρον, Ειρήνη
μακαρία Παρθένε' και τυρρανικήν Μάρτυς οφρύν,
φαυλίσασα Κυρίω προσενήνεξαι, θυσία ως ευσπρόδεκτος,
ακούουσα παρ' ημών ταύτα·
Χαίρε, αλάβαστρον της αγνείας
χαίρε, κατάπτωσις της κακίας
Χαίρε, αιωνίου ειρήνης επώνυμος
χαίρε, Αθληφόρων αγίων ομόσκηνος
Χαίρε, κρίνον το μυρίπνοον της Αγάπης Του Χριστού
χαίρε, ξίφος το αμφίστομον κατ' οφρύος του εχθρού
Χαίρε, των νεανίδων εγκαλλώπισμα θείον
χαίρε, της παρθενίας ευωδέστατον ίον
Χαίρε, Χριστού αμνάς καλλιπάρθενε
χαίρε, Φωτός αϋλου ανάπλεως
Χαίρε, Χριστού πανακήρατος νύμφη
χαίρε, πιστών θεοβράβευτος νίκη
Χαίροις Ειρήνη πάνσεμνε.

Θυμόν ήνεγκας Μάρτυς, επελθόντων βαρβάρων, εν
απαλώ σώματι Ειρήνη, και εν όψει του σου πατρός, το
φρικτόν καθυποστάσα μαρτύριον, μαρτυρικής ηξίωσαι,
ευκληρίας αναβοώσα·

Αλληλούια.

Ίταμότητι πλείστη, Ραφαήλ των τυράννων, αντετάξω
την σην καρτερίαν, και δια πρίονος τον σκληρόν, θάνατον
υπέμεινας παναοίδιμε, εκπλήττων τους ορώντας σε,
και στηρίζων τους εκβοώντας'
Χαίρε, το κλέος των Ιερέων
χαίρε, το γέρας των Μοναζόντων
Χαίρε, θαυμαστής καρτερίας υπόδειγμα
χαίρε, ψυχικής παρρησίας διάγραμμα
Χαίρε, λύχνος φαεινότατος Μοναστών των της Θερμής
χαίρε, στήριγμα θεόσδοτον ευσεβών εν τοις δεινοίς
Χαίρε, ότι υπέστης ανυποίστους βασάνους
χαίρε, ότι εκτρέπεις τους αθέους τυράννους
Χαίρε, ηθών αμέμπτων διδάσκαλε
χαίρε, πολλών χαρίτων ανάμεστε
Χαίρε, πηγή σωτηρίων θαυμάτων
χαίρε, ροή ψυχοτρόπων ναμάτων
Χαίροις Ραφαήλ αξιάγαστε.

Κεκρυμμένος τυγχάνων, εν Θερμή πολλοίς χρόνοις,
υπό γην Ραφαήλ θεοφόρε, θαυμαστώς εγνώσθης τοις πιστοίς,
εν όψεσι και σημείων δυνάμεσι, και καταπλήττεις
άπαντες, τοις σοις θαύμασι τους βοώντας.

Αλληλούια.

Λάμπων θεοσεβείαις, Νικόλαε ωράθης, εκφαίνων ήνπερ
έσχηκας δόξαν' ένθεν τον τάφον Μάρτυς τον σον, οι
ευσεβείς ευρόντες Θεόν ήνεσαν, και χάριν αρυόμενοι,
βοώσε σοι εν ευφροσύνη.

Χαίρε, διάκονε Του Κυρίου
χαίρε, αντίπαλε του δολίου
Χαίρε, ο νικήσας τυράννων την ένστασιν
χαίρε, ο πλουτήσας Αγγέλων την έλλαμψιν
Χαίρε, Μάρτυς ακαθαίρετος του παντάνακτος Χριστού
χαίρε, πτώσις και εκνεύρισις του αλάστορος εχθρού
Χαίρε, ότι Μαρτύρων διανύεις τον δρόμον
χαίρε, ότι Κυρίου μεγαλύνεις τον λόγον
Χαίρε, πιστών θεόσδοτον καύχημα
χαίρε, ημών το θείον διάδημα
Χαίρε, χοροίς συναφθείς των Μαρτύρων
χαίρε, χαράς μετασχών των αγίων
Χαίροις Μάρτυς Νικόλαε

Μαρτυρίου τον δρόμον, διανύσας θεόφρον, ετέλεις
υπό γην πολλοίς χρόνοις, Νικόλαε μάκαρ εν Θερμή,
και αρτίως θαυμαστώς πεφανέρωσαι διό σου προσερχόμενοι,
τοις λειψάνοις πιστώς βοώμεν

Αλληλούια.

Νεκρωθείσα Ειρήνη, εν βιαίω θανάτω, μετέστης προς
αθάνατον δόξαν, και εν τω Νυμφώνι της Ζωής την του Σωτήρος
ορώσα λαμπρότητα, υπέρ ημών ικέτευε, των εκβοώντων σοι, θεόφρον
Χαίρε, νεάνις Χριστού αγία
χαίρε, παρθένος η μακαρία
Χαίρε, του πυρός ενεγκούσα την έκκαυσιν
χαίρε, των εχθρών καθελούσα την ένστασιν
Χαίρε, νύμφη πανακήρατε του Παντάνακτος Χριστού
χαίρε, μύρον το νοούμενον βίου του παρθενικού
Χαίρε, ότι Μαρτύρων τους αγώνας υπήλθες
χαίρε, ότι προς δόξαν των Αγγέλων ανήλθες
Χαίρε, οσμή αγνείας πανεύοσμος
χαίρε, κλεινών Μαρτύρων συνέστιος
Χαίρε, τρυφής η μετέχουσα θείας
χαίρε, Ζωής κοινωνούσα αγίας
Χαίροις Ειρήνη πάνσεμνε

Ξενωθείσα των κάτω, μακαρία Παρθένε, Ειρήνη
τοις χοροίς των Αγγέλων, συνήφθης τελέσασα στερρώς,
τον αγώνα τον καλόν καλλιπάρθενε, συν Ραφαήλ και Νικολάω,
προσάδουσα τω Κυρίω·

Αλληλούια.

Ολος δεδοξασμένος, Ραφαήλ, καθοράσαι, καθ' ύπαρ
εν Θερμή παραδόξως, συν Νικολάω και Ειρήνη,
και πανταχού ενεργείς εν τοις θαύμασι, ιώμενος τους πάσχοντας,
και βοηθών τοις εκβοώσι.
Χαίρε, ο μέγας εν θαυμασίοις
χαίρε, ο ένδοξος εν αγίοις
Χαίρε, ο το πάλαι αθλήσας στερρότατα
χαίρε, ο αρτίως φανείς ενθεώτατα
Χαίρε, ενεργών τοις θαύμασιν πανταχού υπερφυώς
χαίρε, χορηγών τοις άπασι τας αιτήσεις θαυμαστώς
Χαίρε, ότι κατ' όναρ και καθ' ύπαρ οράσαι
χαίρε, ότι ενθέως υπ' αξίων θεάσαι
Χαίρε, πολλών τα πάθη ιώμενος
χαίρε ημών προστάτις και πρόμαχος
Χαίρε, Μονής Καρυών δαδουχία
χαίρε, Θερμής θεϊκή ευκοσμία
Χαίροις Ραφαήλ αξιάγαστε.

Πλείστοις Πάτερ ωράθης, εκπληρών τας αιτήσεις,
και νέμων θεϊκήν ευφροσύνην' διό εν Θερμή τη
ση σορώ, πανταχόθεν οι ευσεβείς συρρέουσι,
Ραφαήλ ανυμνούντες σε, και εκβοώντες τω Σωτήρι·

Αλληλούια.

Ρώμην την θείαν έχων, Νικόλαε υπήλθες νομίμως,
Μαρτυρίου το σκάμμα, και παρά Κυρίου δοξασθείς,
εν Θερμή το σον σκήνος απεκάλυψας, τοις πόθω σοι γεραίρουσι,
και εκβοώσι σοι προθύμως·
Χαίρε, ο θείος εν διακόνοις
χαίρε, ο Μάρτυς εν Αθλοφόροις
Χαίρε, των αρχαίων Μαρτύρων ισότιμος
χαίρε, των Αγίων απάντων ομότιμος
Χαίρε, ένδοξε Νικόλαε νίκη πάντων των πιστών
χαίρε, βάσις και εδραίωμα ευσεβών χριστιανών
Χαίρε, ότι εδέξω αφθαρσίας το στέφος
χαίρε, ότι παρέχεις τοις τιμώσι σε σθένος
Χαίρε, Χριστού πιών το ποτήριον
χαίρε, ημών το θείον προσφύγιον
Χαίρε, εχθρού απαμβλύνας τα κέντρα
χαίρε, πιστών καταυγάζων την φρένα
Χαίροις Μάρτυς Νικόλαε.

Σύσκηνος των Αγγέλων, και Μαρτύρων τυγχάνων,
μετά Ραφαήλ και της Ειρήνης, Νικόλαε Μάρτυς του Χριστού,
συν αυτοίς υπέρ ημών, αεί πρέσβευε, ως αν δεινών ρυσθείημεν,
οι ομοφρόνως εκβοώντες.

Αλληλούια.

Το ακήρατον κάλλος, του Νυμφίου ορώσα, εις τας
επουρανίους σκηνώσεις, συν τοις τοκεύσι σου σεπτοίς,
Ειρήνη Παρθενομάρτυς αήττητε, συν αυτοίς Χριστώ πρέσβευε,
υπέρ ημών των εκβοώντων·
Χαίρε, το κρίνον της ευσεβείας
χαίρε, το σκεύος της παρθενίας
Χαίρε, ευωδίας της θείας θησαύρισμα
χαίρε, καλλινίκων παρθένων απάνθισμα
Χαίρε, μύρον πολυσύνθετον πολιτείας της σεπτής
χαίρε, άρωμα ουράνιον χάριτος αθλητικής
Χαίρε, ότι την άνω θείαν δέδεξαι ρώμην
χαίρε, ότι τον μέγαν κατεπάλαισας όφιν
Χαίρε, Χριστού ευώδες οσφράδιον
χαίρε, σεπτόν και άγιον σφάγιον
Χαίρε, σεμνή αηδών Αληθείας
χαίρε λαμπρά λαμπηδών αφθαρσίας
Χαίροις Ειρήνη πάνσεμνε,

Υμνοις επινικίοις, Αθληφόρε Ειρήνη, υμνούμεν σου
την άθλησιν Μάρτυς' ότι εν σώματι απαλώ, τον αρχαίον
κατεβέβληκας δράκοντα, και νίκης διαδήματι, κοσμηθείσα
Κυρίω ψάλλεις·

Αλληλούια.

Φωτοφόρος ως λύχνοι, αναφθέντες εν Λέσβω εφάνητε
αρτίως τω κόσμω, και θαυμάτων ταις μαρμαρυγαίς,
καταπυρσεύετε πιστών τα πληρώματα, Αθλοφόροι τρισάριθμοι'
διό πιστώς υμίν βοώμεν'
Χαίρε, Μαρτύρων τριττή χορεία
χαίρε, της Λέσβου φωταγωγία
Χαίρε, Αθλοφόρων χορός ο τριστέλεχος
χαίρε, ασεβείας απάσης ο έλεγχος
Χαίρε, σύστημα τρισάριθμον του Σωτήρος κοινωνοί
χαίρε, όμιλος θεόπλοκος ευσεβούντων οδηγοί
Χαίρε, εκ τρισηλίου φωτισμού δαδουχία
χαίρε, θείων Μαρτύρων θεοφόρε χορεία
Χαίρε, τριάς Τριάδος υπέρμαχοι
χαίρε, πιστών φωστήρες υπέρτιμοι
Χαίρε, Ραφαήλ συν τω Νικολάω
χαίρε, Ειρήνη γυναίων κάλλος
Χαίρετε Μάρτυρες ένδοξοι

Χαίροντες εν υψίστοις, Ραφαήλ και Ειρήνη, ομού συν
Νικολάω τω θείω, και πάσι τοις εν ταις Καρυαίς, αθλητικώ
τέλει εχθρόν αισχύναντες, δια παντός πρεσβεύετε,
υπέρ ημών των εκβοώντων·

Αλληλούια.

Ψάλλοντες συν Αγγέλοις, τον τρισάγιον ύμνον,
Τριάδι τη Αγία απαύστως, ικετεύσατε υπέρ ημών, ως αν
κινδύνων Μάρτυρες και θλίψεων, ρυώμεθα εκάστοτε,
οι ομοφώνως εκβοώντες·
Χαίρε, χορεία δεδοξασμένη
χαίρε, Αγγέλοις η συνημμένη
Χαίρε, Ραφαήλ Αθλητά ιερώτατε
χαίρε, νικηφόρε θεόφρον Νικόλαε
Χαίρε, Μάρτυς ειρηνώνυμε, ω Ειρήνη θαυμαστή
χαίρε, σύλλογε τρισάριθμοι Μυτιλήνης αρωγοί
Χαίρε, η συναυλία των τριττών Αθλοφόρων
χαίρε, η τριπλασία Αθλητών νικηφόρων
Χαίρε, Χριστού τριόροφον οίκημα
χαίρε, τρισσών Μαρτύρων το σύστημα
Χαίρε, ημών, ω τριάς θυμηδία
χαίρε, τριών Αθλητών συστοιχία
Χαίρετε Μάρτυρες ένδοξοι

Ω τριάς μακαρία των κλεινών Αθληφόρων Ραφαήλ
Νικόλαε και Ειρήνη, τη Αγία Τριάδι αεί, υπέρ ημών
ικεσίας προσφέρετε, ως αν της άνω λήξεως, επιτύχωμεν οι
βοώντες·

Αλληλούια.

Τον Ραφαήλ τον θαυμαστόν Ιερομάρτυρα
συν Νικολάω και Ειρήνη ανυμνήσωμεν
τους πλουσίως δοξασθέντας παρά Κυρίω
εν Θερμή γαρ ως αστέρες ημίν ώφθησαν
και πυρσεύουσιν απαύστως θείοις θαύμασιν
τους κραυγάζοντας, Αθληταί Χριστού χαίρετε.

Απολυτίκιον των Αγίων

Ελ Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού του Θεού αυτήν ηγιάσατε,
τη των λειψάνων υμών ευρέσει μακάριοι.
Όθεν ημάς τιμώμεν, Ραφαήλ θεοφόρε άμα συν Νικολάω και
Παρθένω Ειρήνη, ως θείους ημών προστάτας και
πρέσβεις προς Κύριον

Έτερον του Αγίου Ραφαήλ

Της Ιθάκης τον γόνον και της Λέσβου το καύχημα
Οσιομαρτύρων την δόξαν Ραφαήλ ευφημήσωμεν πιστοί'
αρτίως γαρ ημίν φανερωθείς ιάματα πηγάζει τοις πιστοίς
και καθ' όναρ και καθ' ύπαρ υπερφυώς οπτάνεται τοις κράζουσι.
Δόξα τω σε δοξάσαντι Θεόν, δόξα τω σε θαυματώσαντι,
δόξα τω ενεργούντι δι εσού ημίν πάσιν ιάματα.

Χαιρετισμοι στον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο

ΟΙ ΕΙΚΟΣΙΤΕΣΣΑΡΕΣ ΟΙΚΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ

ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΟΝ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ


Κοντάκιον

Ήχος πλ. δ’. «Τη Υπερμάχω»
Ως τη σοφίας υποφήτην και εκφάντορα,
Και υψηλής θεολογίας στόμα εύσημον,
Χαρμοσύνως ανυμνούμεν σε Θεολόγε˙
Άλλ’ ως μύστης των αρρήτων αναβάσεων,
Τας ελλάμψεις μυσταγώγησον του Πνεύματος

Τους βοώντας σοι, Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε.

Άγγελος ανεδείχθης αληθώς εν μύησι, Γρηγόριε των άνω δογμάτων, και συν τη υλική σου φωνή, τας των αΰλων θεολογείς χάριτας, δι’ ών πυρσεύεις πάντοτε τους εκβοώντας σοι τοιαύτα.

Χαίρε, δι’ ου Τριάς ενούται,

Χαίρε, δι’ ου η Μονάς τρισσούται

Χαίρε, της ανάρχου θεότητος άγγελε,

Χαίρε, εν αγγέλοις ουράνιε άνθρωπε.

Χαίρε, ύψος δυσθεώρητον υψηλών θεωριών,

Χαίρε, βάθος ανεξάντλητον θεηγόρων εννοιών.

Χαίρε, ότι υπάρχεις θεολόγων ακρότης,

Χαίρε, ότι τυγχάνεις ιερέων η ωραιότης˙

Χαίρε, φωστήρ της κτίσεως πάμφωτε,

Χαίρε, λαπτήρ της χάριτος άδυτε˙

Χαίρε, δι’ ου ευσεβείς βεβαιούνται,

Χαίρε, δι’ ου ασεβείς εκπτοούνται,

Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε

Βλάστημα ευσεβείας ευκλεών εξ ωδίνων, προήλθες αληθώς θεορρήμων ως γαρ η Άννα τον Σαμουήλ, ούτως η τεξαμένη σε κομίζει,δοτόν δε ως υπέσχετο, δίδωσι Θεώ σε Βοώσα.

Αλληλούϊα.

Γνώσιν την ουρανίαν νουνεχώς εκζητήσας την θύραθεν υπήλθες παιδείαν, εν ή τα βελτίω μυηθείς τα λυσιτελή εν σοι εταμίευσας, δι’ ών σαυτόν ερρύθμισας παιδεύων σοφώς τους βοώντας.

Χαίρε, λαμπάς παιδείας ταμείον,

Χαίρε, σεμνής σοφίας δοχείον

Χαίρε, ουρανίων ηθών στηλογράφημα,

Χαίρε, αριδήλων χαρίτων διάγραμμα

Χαίρε, κλήμα το γλυκύκαρπον αρετών θεοειδών,

Χαίρε, βότρυς ο μελίστακτος χαρισμάτων ευκλεών˙

Χαίρε, ότι εδόθης τη τεκούση ως δώρον,

Χαίρε, ότι τω Κτίστη ανετέθης των όλων˙

Χαίρε, σεμνών ωδίνων γεώργημα,

Χαίρε, ευχής θεόσδοτον δώρημα˙

Χαίρε, καρπός ευσεβούς ριζουχίας,

Χαίρε, καρπός ευθαλής αφθαρσίας,

Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε

Δάκρυσι λιπαρήσας τον τα ξένα ποιούντα και σώζοντα αεί παραδόξως, ερρύσθης θαλασσίου πνιγμού και προς λιμένα αληθείας ίθυνας, τους εν τω πλοίω άπαντας τω αληθεί Θεώ βοώντας.

Αλληλούϊα.

Έρωτι ακροάτω των σοφών παιδευμάτων, επέστης της Παλλάδος τω άστει, ένθα σωφρόνως φιλοσοφών, βίω και λόγω πάντας υπερβέβηκας, Χριστού γαρ την χρηστότητα υπέφανες τοις εκβοώσι˙

Χαίρε, ο τρόφιμος των αρίστων,

Χαίρε, ο έξαρχος των κρατίστων˙

Χαίρε, επιστήμης σεμνής παιδαγώγημα,

Χαίρε, πολιτείας πιστής φωταγώγημα˙

Χαίρε, νους ο ενθεώτατος ουρανίων εραστά,

Χαίρε, σκεύος καθαρότητος Ασωμάτων μιμητά˙

Χαίρε, φιλοσοφίας της των λόγων ακρέμων,

Χαίρε, θεηγορίας της δι’ έργων ανέχων.

Χαίρε, σοφών ρητόρων η έκπληξις,

Χαίρε, κενών ασόφων η σόβησις.

Χαίρε, κανών καθαράς πολιτείας,

Χαίρε, ακτίς νοεράς θεαυγείας,

Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε

Ζώντες ομογνωμόνως εν σεμνότητι πάση, Γρηγόριε συν τω Βασιλείω ώφθητε των εν Αθήναις σοφών, ευαγγελικής βιοτής προγράμματα, θεοπρεπώς ρυθμίζοντες τους μεθ’ υμών Χριστώ βοώντας

Αλληλούϊα

Ήρθης προς θεωρίας υπεράγνωστον γνώσιν, ιθύνων εμμελώς τον σον βίον έξω γαρ του κόσμου γεγονώς, υπέρ τα ορώμενα Θεώ έζησας, και θεωθείς τω πνεύματι, Θεώ ιθύνεις τους βοώντας˙

Χαίρε, το όμμα των αθεάτων,

Χαίρε, το στόμα των απορρήτων˙

Χαίρε, τρισηλίου φωτός ευναστήριον,

Χαίρε, θεοκτίστου αξίας χρηστήριον˙

Χαίρε, έσοπτρον νεόσμηκτον αίγλης της θεαρχικής,

Χαίρε, φάσγανον αμφίστομον πλάνης αρειανικής˙

Χαίρε, πνευματορήτορ της τριττής θεαρχίας,

Χαίρε, ιεροφάντωρ της ακτίστου ουσίας˙

Χαίρε, κρατήρ ο πλήρης χρηστότητος,

Χαίρε, λουτήρ ψυχών καθαρότητος˙

Χαίρε, λαμπρών αρετών υποφήτα,

Χαίρε, παθών ψυχικών καταλύτα

Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε

Θεολόγω σου γλώττη, Θεολόγε θεόφρον, τον λόγον του Θεού θεοφρόνως, εν αρχή όντα συν τω Πατρί, και επ’ εσχάτων τεχθέντα ως άνθρωπον, ομοούσιον τω Πατρί, ορθώς εθεολόγεις άδων

Αλληλούϊα

Ιησούν τον Σωτήρα, δύναμιν και σοφίαν, Θεού του προανάρχου κηρύξας, Τριαδικός ώφθης γραμματεύς, τα περί Αυτήν καλλιγραφών άριστα, εν σιωπή δε δέδωκας τα κατ’ Αυτήν, τοις σοι βοώσι˙

Χαίρε, κανών θεολογίας,

Χαίρε, ρυθμός της θεοσοφίας˙

Χαίρε, θεολόγε του Λόγου πολύσοφε,

Χαίρε, θεοφάντωρ των άνω πολύδοξε.

Χαίρε, σάλπιγξ πνευματέμορφος της μοναδικής Αρχής,

Χαίρε, γλώσσα μεγαλόφωνος της Τριαδικής μορφής˙

Χαίρε, των μεγαλείων του Θεού υμνηπόλε,

Χαίρε, των μυστηρίων του φωτός μυστηπόλε˙

Χαίρε, τερπνόν της χάριτος όργανον,

Χαίρε, πιστών της πίστεως θεμέλιον˙

Χαίρε, Θεού υψηλέ υψηγόρε,

Χαίρε, σεπτών αγαθών Θεηγόρε,

Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε

Κατευνάσας την ζάλην και τον τάραχον πάτερ της εν Ναζιανζώ Εκκλησίας, ώφθης Ορθοδοξίας λιμήν, των θαλαττευόντων δειναίς συγχύσεσιν, προς μίαν γαρ ομόνοιαν συνήρμοσας αυτούς βοώντας

Αλληλούϊα

Λάμψας εν Βυζαντίω ώσπερ ήλιος μέγας ακτίσιν των σοφών σου δογμάτων, διέλυσας ευτόνως σοφέ την του Αρείου αμειδή σκοτόμαιναν, Τριάδα γαρ ομόθεον εκήρυξας τοις εκβοώσι,

Χαίρε, αστήρ της Ορθοδοξίας,

Χαίρε, πρηστήρ της κακοδοξίας,

Χαίρε, αληθείας ο πάμφωτος ήλιος,

Χαίρε, αποστόλων ο ένδοξος σύναθλος˙

Χαίρε, στύλος ο πυρίμορφος Εκκλησίας του Χριστού,

Χαίρε, έλεγχος προστήριος της μανίας του εχθρού˙

Χαίρε, ότι καθείλες του Αρείου την πλάνην,

Χαίρε, ότι εκλάμπεις της Τριάδος την χάριν˙

Χαίρε, πιστών ο μέγιστος θρίαμβος˙

Χαίρε, ψυχών προς κρείττονα σύναυλος,

Χαίρε, αυγή τρισαυγούς θεαυγείας˙

Χαίρε, ακτίς υπερφώτου σοφίας,

Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε

Μύστης της υπερθέου ανεδείχθης Τριάδος, Γρηγόριε σοφέ θεορρήμον, ταύτην γαρ ορθώς θεολογών, μυσταγωγείς ημάς προς θείον έρωτα, μυσταγωγέ, ουράνιε, πράξει και λόγω σοφώς ψάλλων.

Αλληλούϊα

Νουν και Λόγον και Πνεύμα, υψηλώς δογματίζων, την μίαν τρισυπόστατον φύσιν, τον μεν Νουν αγέννητον τρανών, τον δε Λόγον γεννητόν, και συνάναρχον, εκπορευτόν το Πνεύμα δε, καταυγάζεις τους σοι βοώντας˙

Χαίρε, Τριάδος εύσημος κήρυξ,

Χαίρε, μανίας εύσημος πέλυξ˙

Χαίρε, διδαγμάτων σοφών ύδωρ άφθιτον,

Χαίρε, χαρισμάτων σεπτών γέρας κάλλιστον˙

Χαίρε, κάλλος το θελκτήριον ουρανίων εννοιών,

Χαίρε, άγγος το θεότευκτον θεοσδότων δωρεών˙

Χαίρε, ιεραρχίας ιερώτατος τύπος,

Χαίρε, ορθοδοξίας ευθαλέστατος κήπος˙

Χαίρε, εικών σεπτών ελλάμψεων˙

Χαίρε, πηγή ζωηφόρων ναμάτων,

Χαίρε, πυκτίς θεηγόρων δογμάτων

Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε

Ξένων πάτερ δογμάτων, γεγονώς ριζοτόμος, ως ένθους γεωργός ευσεβείας, τον σπόρον γεωργείς τον καλόν, και ζιζανίων εκκαθαίρεις τάχιστα, την των πόλεων άνασσαν, και ψάλλων τω Λόγω εβόας

Αλληλούϊα

Όλως ων εν τοις κόλποις, του Πατρός οία Λόγος, εν κόλποις της Παρθένου ηυλίσθη, ταύτην δε την κένωσιν Χριστού, θεοπρεπώς θεολογών εκήρυξας, ελέγχων τους κακόφρονας και στηρίζων τους σοι βοώντας.

Χαίρε, η μούσα της αληθείας,

Χαίρε, η γλώσσα της ευσεβείας˙

Χαίρε, της του Λόγου σαρκώσεως κάλαμε,

Χαίρε, της ενθέου θεώσεως κάτοχε˙

Χαίρε, φρέαρ το βαθύτατον των υδάτων της ζωής,

Χαίρε, έαρ το τερψίθυμον ψυχοτρόφου τερπωλής˙

Χαίρε, ότι εν βίω ουρανόφρων εφάνης,

Χαίρε, ότι εν λόγω όλος ένθους τυγχάνεις˙

Χαίρε, φωνή ηδύπνους μελίρρυτος˙

Χαίρε, αυδή θεόπνους ηδύφθογγος˙

Χαίρε, τερπνών κοινωνέ ουρανίων,

Χαίρε, καλών υπερόπτα γηΐνων,

Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε

Πνεύματι τω Αγίω θεωρείς κατά χάριν, θεόφρον θεωρέ των αρρήτων, τούτο ομοούσιον τρανώς, Πατρί και Υιώ πάτερ ομολόγησας, πνευματομάχων άνοιαν, ελέγχων ως μη εκβοώντων

Αλληλούϊα

Ρήσεων σων ο φθόγγος ο πυρίπνους θεόφρον εις πάσαν εξεχύθη την κτίσιν ένθεν συνέτρεχον πανδημεί της των λόγων μετασχείν ηδύτητος Γρηγόριε πολύσοφε οι εκ πόθου σοι εκβοώντες.

Χαίρε, ο ρήτωρ της Εκκλησίας,

Χαίρε, ο γνώμων της θεωρίας˙

Χαίρε, θεολόγων λαμπρόν ακροθίνιον,

Χαίρε, ορθοδόξων τερπνόν παραμύθιον˙

Χαίρε, πορθμευτά θεόσοφε των εκείθεν φωτισμών,

Χαίρε, αρδευτά θεόληπτε των φυτών των λογικών˙

Χαίρε, ότι της ύλης ολικώς εχωρίσθης,

Χαίρε, ότι τω Λόγω δια λόγου συνήφθης˙

Χαίρε, λειμών του πνεύματος εύοσμος,

Χαίρε, πυρσός της χάριτος έκλαμπρος˙

Χαίρε, ρητών αρμονία αρρήτων,

Χαίρε, ετών μελουργία αγίων,

Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε

Σύνθρονον Θεολόγε το ζωαρχικόν Πνεύμα, Πατρί και τω Υιώ δογματίζων, δι’ Ούπερ θεοποιούμενοι, υιοί Θεού κατά χάριν τελούμεθα, πνευματομάχων, ήσχυνας την παράνοιαν φαιδρώς άδων

Αλληλούϊα

Τη δευτέρα Συνόδω αγλαώς διαλάμψας, σοφίας τε και λόγου δυνάμει, τον ευαγή εύφρανας χορόν, και τω θείω Πνεύματι Θεόν εκήρυξας, υφ’ Ου καταυγαζόμενοι Γρηγόριε σοι εκβοώμεν˙

Χαίρε, ο άνθραξ του Παρακλήτου,

Χαίρε, το κέντρον του θείου φίλτρου˙

Χαίρε, των αιρέσεων εύθηκτον θέριστον,

Χαίρε, των της πίστεως όρων τον έλυτρον

Χαίρε, ο μετά τον Ιωάννην θεολόγος ευκλεής,

Χαίρε, ο Θεού θεόσοφος δημήγορος θεοκλεής˙

Χαίρε, ο ερευνήσας τα του Πνεύματος βάθη,

Χαίρε, ο θεωρήσας τα ουράνια κάλλη˙

Χαίρε, σεπτής Συνόδου υπέρμαχε,

Χαίρε, κλεινών Πατέρων συνέριθε˙

Χαίρε, δεινού Μακεδονίου πτώσις,

Χαίρε, στερρά των ευσεβούντων ρώσις,

Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε

Υψηλός ων τω βίω και λαμπρός και πυρίπνους τω λόγω, Θεολόγε υπάρχων, Απολλιναρίου τας δεινάς ερεσχελίας εις τέλος ακύρωσας, λαμπρότησιν των λόγων σου, τους πάντας προτρέπων κραυγάζειν

Αλληλούϊα

Φλέξας άπασαν πλάνην των αιρέσεων πάτερ, πυριπνόοις των δογμάτων σου λόγοις, αναπτεροίς, πιστών τας ψυχάς, προς εφετόν το ακρότατον όσιε, τερπνότητι της γλώττης σου, διο ένθους αναβοώ σοι˙

Χαίρε, των άνωθεν μυστοδότης,

Χαίρε, των κάτωθεν υπερόπτης˙

Χαίρε, πρυτανείον αΰλων ελλάμψεων,

Χαίρε, χορηγείον νομίμων καθάρσεων˙

Χαίρε, μυητά και μέτοχε αιωνίων αγαθών,

Χαίρε, μιμητά και σύμφυτε ασωμάτων αξιών˙

Χαίρε, ότι θερμαίνεις προς την θείαν αγάπην,

Χαίρε, ότι εκτρέπεις την ματαίων απάτην˙

Χαίρε, Χριστού θεράπων εράσμιος,

Χαίρε, ημών ο μέγας διδάσκαλος˙

Χαίρε, πιστών ο σοφίζων τας φρένας,

Χαίρε, εχθρών ο σκορπίζων αγέλας,

Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε

Χάριτος ηδυτάτης το αμβρόσιον νέκταρ, και μέλι το εκ πέτρας και μάννα, οι λόγοι σου βρύουσιν αεί, και ευσεβών τας καρδίας ευφραίνουσιν˙ ως θεία μυροθήκη γαρ αρωματίζεις τους βοώντας

Αλληλούϊα

Ψάλλων παναρμονίως τον τρισύνθετον ύμνον, μετέστης προς σκηνάς ουρανίους, και αυτοπροσώπως καθοράς, α δι’ εσόπτρου εθεώρεις πρότερον, ων και ημάς αξίωσον, Γρηγόριε τους σοι βοώντας˙

Χαίρε, θεωρέ τρισηλίου λαμπρότητος,

Χαίρε, κοινωνέ πανολβίου τερπνότητος˙

Χαίρε, θεάμων Φωτός παμφώτου,

Χαίρε, υμνήτωρ Θεού Τριφώτου˙

Χαίρε, θεολόγε πάνσοφε θεολόγων οδηγέ,

Χαίρε, ιεράρχα μέγιστε ευσεβών μυσταγωγέ˙

Χαίρε, θεολογίας ποταμέ πολυχεύμων,

Χαίρε, ορθοδοξίας αρωγέ θεοφράδμων˙

Χαίρε, δι’ ου σοφίας πλησθήσομαι,

Χαίρε, δι ου κακίας ρυσθήσομαι˙

Χαίρε, του σου υμνωδού παρακλήτωρ,

Χαίρε, των σοι εκβοώντων συλλήπτωρ,

Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε

Στίχοι: Άγιε Ιεράρχα του Χριστού Γρηγόριε Θεολόγε πρέσβευε υπέρ ημών.

Ώ θεσπέσιε πάτερ, θεολόγων ακρότης, Γρηγόριε το γρήγορον στόμα (τρις).

Δέξαι οίον ευτελή, τον περιπέζιον ο σοφός ύμνον μου και σόφισόν με δέομαι, ως αν τη Τριάδι κραυγάζω

Αλληλούϊα

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ

Ήχος πλ. δ’. «Τη Υπερμάχω»

Ως της σοφίας υποφήτην και εκφάντορα,

Και υψηλής θεολογίας στόμα εύσημον,

Χαρμοσύνως ανυμνούμεν σε Θεολόγε˙

Άλλ’ ως μύστης των αρρήτων αναβάσεων,

Τας ελλάμψεις μυσταγώγησον του Πνεύματος,

Τους βοώντας σοι, Χαίροις Πάτερ Γρηγόριε

Δίστιχον

Γρηγόριε έλλαμψον φωτός ακτίνα

Γερασίμω, χαίρε σοι θερμώς βοώντι.

Κομβοσχοίνι - Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον ημάς

Το κομποσκοίνι που έχουν όλοι οι Ορθόδοξοι μοναχοί και το χρησιμοποιούν και πολλοί ορθόδοξοι λαϊκοί, είναι συνήθως μάλλινο και πλεγμένο σε διάφορα μεγέθη. Από πολύ μικρό, που φοριέται στο δάχτυλο, έως πολύ μεγάλο: 33άρι (με 33 κόμπους), 50άρι (με 50 κόμπους), 100άρι, 500άρι κ.λπ.

Στην προσευχή με κομποσκοίνι, που βοηθά πολύ στη συγκέντρωση του νου, ακολουθείται συγκεκριμένη τεχνική μέθοδος. Σε κάθε κόμπο που περνά ανάμεσα στα δάχτυλά του ο προσευχόμενος, λέει αλληλοδιαδόχως τις ευχές: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον ημάς, Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ υμών. Είναι δυνατόν να λέγεται και μόνη η ευχή Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Το κομποσκοίνι έχει σχεδιαστεί για προσευχή, και όχι για να παίζει ρόλο βραχιολιού στον καρπό του χεριού ή σαν κομπολόι

Στο κομποσκοίνι, κάθε τμήμα του έχει κάποια συμβολική σημασία. Είναι πλεγμένο κυρίως από μαλλί για να θυμίζει στα μέλη της Εκκλησίας ότι είναι τα λογικά πρόβατα του Ιησού Χριστού (Ιωάν. 10:11). Έχει χρώμα μαύρο που συμβολίζει το πένθος των αμαρτιών αφού "ουδείς αναμάρτητος" (πρβλ. Γ' Βασ. 8:46, Ιώβ 4:17, Ρωμ. 3:9-12 κ.ά.). Πάνω του το κομποσκοίνι έχει τον σταυρό για να φέρνει στη μνήμη "ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε" (Ρωμ. 5:8). Συνήθως το κομποσκοίνι καταλήγει σε μία φούντα που ο σκοπός της είναι το σκούπισμα των δακρύων ("τοίς δάκρυσιν έβρεξέ μου τους πόδας" Λουκ. 7:44). Οι 33 κόμποι συμβολίζουν τα χρόνια του Ιησού Χριστού, οι 99 κόμποι είναι το 33 πολλαπλασιασμένο με τον αριθμό των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδας, και ο κάθε κόμπος αποτελείται από 9 πλεγμένους σταυρούς, που συμβολίζουν τα εννέα τάγματα των αγγέλων. Παρόλα αυτά, ενώ ο αριθμός σταυρών που αποτελούν τον κάθε κόμπο παραμένει πάντα σταθερός, ο αριθμός των κόμπων που αποτελούν το κομποσκοίνι εξαρτάται από τον αριθμό των προσευχών για τον οποίο θα χρησιμοποιηθεί. Πρέπει να σημειωθεί ότι υπάρχουν κομποσκοίνια φτιαγμένα και από άλλα υλικά εκτός του μαλλιού, π.χ. ακρυλικά, όπως και διαφόρων χρωμάτων.

'Aλλα είναι φτιαγμένα από χάνδρες ή με το αποξηραμένο λουλούδι ενός φυτού που λέγεται «Δάκρυ της Παναγίας». Το κομποσχοίνι είναι ένα από τα αντικείμενα που δίδονται σ' έναν Ορθόδοξο Μοναχό κατά την τελετή της κουράς του. Του δίνεται σαν το πνευματικό του ξίφος με το οποίο ως στρατιώτης του Χριστού, πρέπει να πολεμήσει κατά του νοητού εχθρού μας, του διαβόλου. Το ξίφος αυτό το χρησιμοποιεί επικαλούμενος το όνομα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας, Ιησού Χριστού, ικετεύοντας για το έλεός Του με την προσευχή στο όνομά Του.

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/03/blog-post_5145.html

EATING FRUIT...

We all think eating fruits means just buying fruits, cutting it and just popping it into our mouths. It's not as easy as you think. It's important to know how and when to eat.

What is the correct way of eating fruits?

IT MEANS NOT EATING FRUITS AFTER YOUR MEALS! * FRUITS SHOULD BE EATEN ON AN EMPTY STOMACH.
If you eat fruit like that, it will play a major role to detoxify your system, supplying you with a great deal of energy for weight loss and other life activities.

FRUIT IS THE MOST IMPORTANT FOOD. Let's say you eat two slices of bread and then a slice of fruit. The slice of fruit is ready to go straight through the stomach into the intestines, but it is prevented from doing so.

In the meantime the whole meal rots and ferments and turns to acid. The minute the fruit comes into contact with the food in the stomach and digestive juices, the entire mass of food begins to spoil....

So please eat your fruits on an empty stomach or before your meals! You have heard people complaining — every time I eat watermelon I burp, when I eat durian my stomach bloats up, when I eat a banana I feel like running to the toilet, etc — actually all this will not arise if you eat the fruit on an empty stomach. The fruit mixes with the putrefying other food and produces gas and hence you will bloat!

Graying hair, balding, nervous outburst, and dark circles under the eyes all these will NOT happen if you take fruits on an empty stomach.

There is no such thing as some fruits, like orange and lemon are acidic, because all fruits become alkaline in our body, according to Dr. Herbert Shelton who did research on this matter. If you have mastered the correct way of eating fruits, you have the Secret of beauty, longevity, health, energy, happiness and normal weight.

When you need to drink fruit juice - drink only fresh fruit juice, NOT from the cans. Don't even drink juice that has been heated up. Don't eat cooked fruits because you don't get the nutrients at all. You only get to taste. Cooking destroys all the vitamins.

But eating a whole fruit is better than drinking the juice. If you should drink the juice, drink it mouthful by mouthful slowly, because you must let it mix with your saliva before swallowing it. You can go on a 3-day fruit fast to cleanse your body. Just eat fruits and drink fruit juice throughout the 3 days and you will be surprised when your friends tell you how radiant you look!

KIWI: Tiny but mighty. This is a good source of potassium, magnesium, vitamin E & fiber. Its vitamin C content is twice that of an orange.
APPLE: An apple a day keeps the doctor away? Although an apple has a low vitamin C content, it has antioxidants & flavonoids which enhances the activity of vitamin C thereby helping to lower the risks of colon cancer, heart attack & stroke.

STRAWBERRY: Protective Fruit. Strawberries have the highest total antioxidant power among major fruits & protect the body from cancer-causing, blood vessel-clogging free radicals.

ORANGE : Sweetest medicine. Taking 2-4 oranges a day may help keep colds away, lower cholesterol, prevent & dissolve kidney stones as well as lessens the risk of colon cancer.

WATERMELON: Coolest thirst quencher. Composed of 92% water, it is also packed with a giant dose of glutathione, which helps boost our immune system. They are also a key source of lycopene — the cancer fighting oxidant. Other nutrients found in watermelon are vitamin C & Potassium.

GUAVA & PAPAYA: Top awards for vitamin C. They are the clear winners for their high vitamin C content.. Guava is also rich in fiber, which helps prevent constipation. Papaya is rich in carotene; this is good for your eyes.

Drinking Cold water after a meal = Cancer! Can u believe this?? For those who like to drink cold water, this article is applicable to you. It is nice to have a cup of cold drink after a meal. However, the cold water will solidify the oily stuff that you have just consumed. It will slow down the digestion. Once this 'sludge' reacts with the acid, it will break down and be absorbed by the intestine faster than the solid food. It will line the intestine. Very soon, this will turn into fats and lead to cancer. It is best to drink hot soup or warm water after a meal.

A serious note about heart attacks HEART ATTACK PROCEDURE': (THIS IS NOT A JOKE!) Women should know that not every heart attack symptom is going to be the left arm hurting. Be aware of intense pain in the jaw line. You may never have the first chest pain during the course of a heart attack. Nausea and intense sweating are also common symptoms. Sixty percent of people who have a heart attack while they are asleep do not wake up. Pain in the jaw can wake you from a sound sleep. Let's be careful and be aware. The more we know the better chance we could survive. 

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/03/eating-fruit.html

Theology is life ( Father Seraphim Rose )

…Orthodox Christians of these latter times are indeed spiritually sleeping and desperately need to be awakened by a trumpet of the Spirit like Saint Symeon [the New Theologian]. Those who are Orthodox by birth and habit are not those who will inherit the eternal Kingdom of Heaven; they must be awakened to the conscious fulfillment of Christs commandments and a conscious reception of God’s Holy Spirit, as Saint Symeon so eloquently taught.

…For Saint Symeon, as for all true Orthodox Christians, theology is life; the true words of God which speak to the Christian heart, raise it from its sloth and negligence, and inspire it to struggle for the eternal Kingdom, which may be tasted in advance even now in the life of grace which God sends down upon His faithful through His sanctifying Holy Spirit.


Father Seraphim Rose 

http://agapienxristou.blogspot.ca/2014/07/thelogy-is-life-father-seraphim-rose.html

Όταν το παιδί ξεκινάει να λέει «κακές» λέξεις

Τα παιδιά μιμούνται λεκτικές συμπεριφορές των γονέων τους και καθώς μεγαλώνουν έχουν όλο και περισσότερα ερεθίσματα, εμπειρίες που βοηθούν στην ανάπτυξη της λεκτικής τους ικανότητας και στον εμπλουτισμό του λεξιλογίου τους. Τα παιδιά επαναλάβουν τα ακούσματα που έχουν καθημερινά. Ωστόσο είναι ακόμη μικρά για να φιλτράρουν τα ακούσματα και να επιλέξουν αυτά που πρέπει να πουν ή να απορρίψουν εκείνα που δεν πρέπει.



Το λεξιλόγιο τους εμπλουτίζεται με νέες λέξεις αλλά και με κάποιες «κακές» που στο άκουσμά τους οι μεγάλοι σπεύδουν να απαγορέψουν την επανάληψή τους. Τα παιδιά βρίσκουν πολλές φορές διασκεδαστικό να επαναλαμβάνουν απαγορευμένες λέξεις προκειμένου να ελέγξουν τις αντιδράσεις των γύρω τους, αλλά κυρίως των γονέων τους.Οι αλήθεια είναι πως οι απαγορευμένες λέξεις οι βρισιές δηλαδή, είναι λέξεις που συνοδεύονται με συναισθηματική ένταση μεγαλύτερη από τις απλές, κοινές λέξεις για αυτό είναι οι πρώτες λέξεις που θα αντιγράψουν.



Κατά κανόνα, οι πρώτες άσχημες λέξεις που μαθαίνει ένα παιδί είναι εκείνες που σχετίζονται με τα κακά του. Απολαμβάνει να τις λέει γιατί, πολύ απλά ξέρει τι σημαίνουν αλλά και γιατί στα πρώτα χρόνια της ζωής τους οι λειτουργίες της απέκκρισης βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός και ξέρει ότι αποτελούν ιδιαίτερο ζήτημα στην οικογένεια. Τα μικρά παιδιά τρέμουν μη χάσουν την προσοχή των γονιών τους και φοβούνται μήπως αποξενωθούν από αυτούς. Εκεί αποσκοπεί και η αναπαραγωγή «κακών λέξεων» που είναι ένας πειραματισμός για να δουν αν μπορούν να τραβήξουν την προσοχή των γονέων τους.

Τα παιδιά δε βρίζουν τις περισσότερες φορές για να σοκάρουν τους γονείς τους αλλά γιατί είναι σίγουρα πως προφέροντάς τες θα κάνουν τους φίλους τους να γελάσουν. Ένα παιδί μικρής ηλικίας έχει λιγότερη «συνείδηση» για το ότι η λέξη που χρησιμοποιεί, μπορεί να είναι προσβλητική και πληγώνει τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων.

Στα παιδιά αρέσει να χρησιμοποιούν τις αγαπημένες βρισιές ατόμων που θαυμάζουν, όπως για παράδειγμα του μεγαλύτερου αδελφού τους, ή κάποιου φίλου. Αυτό το κάνουν γιατί τους αρέσει να μιμούνται τους μεγάλους και οι βρισιές θεωρούνται αποκλειστικότητα των μεγάλων.

Ο καλύτερος τρόπος για να κάνετε τα παιδιά σας να σταματήσουν να λένε «κακές» λέξεις είναι να μην τους δίνετε απολύτως καμία σημασία. Ειδικότερα

-μη γελάσετε όταν το παιδί σας βρίσει γιατί το γέλιο ερμηνεύεται, εκ μέρους του παιδιού, ως ενθάρρυνση να συνεχίσει ό,τι κάνει!

-εφαρμόστε αυτό που στην ψυχολογία ονομάζουν «μέθοδος της απόσβεσης». Με άλλα λόγια αδιαφορήστε, και προσποιηθείτε ότι δεν ακούσατε τίποτα. Τηρώντας αυτή στάση το παιδί πείθεται πως μιλώντας άσχημα, δεν κάνει κάτι αξιοπρόσεκτο και το πιθανότερο είναι να μην την επαναλάβει.

-ενημερώστε το παιδί για το πώς νιώθουν οι άλλοι άνθρωποι όταν ακούν προσβλητικές λέξεις. Με απλά λόγια εξηγείστε του ότι οι «κακές» λέξεις είναι μια μορφή λεκτικής βίας και ότι υπάρχει περίπτωση κάποιος φίλος του να αισθανθεί πολύ άσχημα και να μη θέλει να παίζει μαζί του. Μην ενοχοποιήσετε το παιδί γιατί λέει κακές λέξεις αλλά με σταθερό τρόπο δείξτε του ότι οι πράξεις του έχουν συνέπειες.

-προσέξτε τη γλώσσα που χρησιμοποιείτε μπροστά στο παιδί. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι το παιδί μιμείται συμπεριφορές δικές σας. Φροντίστε εσείς και ο σύντροφός σας να μη χρησιμοποιείτε απρεπείς εκφράσεις με τη δικαιολογία ότι οι γονείς μπορούν να βρίζουν, τα παιδιά όχι. Σίγουρα εσείς θα πρέπει να αποτελείτε καλό πρότυπο μίμησης. Σίγουρα δεν μπορείτε να προστατέψετε το παιδί σας από το να ακούει άσχημες λέξεις έξω από το σπίτι, αλλά μπορείτε να το προστατέψετε από το να ακούει εσάς να μιλάτε έτσι.

https://iliaxtida.wordpress.com/2015/01/29/%CF%8C-%CE%AF-%CE%AC-%CE%AD-%CE%ADsi/#more-18387

Τί κάνω τώρα Θεέ μου; (Αληθινή Ιστορία)

Ετούτη είναι μια αληθινή ιστορία, που μας την αφηγήθηκε κάποιος που την έζησε από κοντά.

Ο άντρας και η γυναίκα ήταν πρόσφυγες από την Σμύρνη.

Ο παππούς που μας είπε γι αυτούς, τους γνώρισε στην Αθήνα.
Ήταν μόνοι, κατάμονοι, δίχως συγγενείς όπως οι περισσότεροι από τους ξεσπιτωμένους της Ανατολής. Ούτε παιδιά είχαν.

Δυο απλοί και πονεμένοι άνθρωποι που ποτέ δεν έδειξαν τον πόνο τους. Μόνο την ελπίδα τους στον Κύριο που ξημερώνει τις μέρες έβλεπες και την φτώχεια τους που δεν γινόταν να κρυφτεί.



Σε ένα ημιυπόγειο ο άντρας είχε ένα μικρομάγαζο και πουλούσε ελιές. Πάνω απ’ αυτό, ένα τετράγωνο δωμάτιο ήταν η …οικία τους. Σπίτι να το κάνει ο Θεός: Σε μιαν άκρη τα σιδερένια τρίποδα με τις ξύλινες τάβλες και αυτό ήταν το κρεββάτι, παραδίπλα ένα κουτσό τραπέζι, δύο μπακιρένια κύπελλα για να πίνουν νερό, μια γκαζιέρα, μια καρβουνισμένη κατσαρόλα και λίγα ρούχα σκεπασμένα με ένα σεντόνι.

Το "οίκημα" νοικιασμένο.

Πόσες ελιές θα μπορούσε να πουλήσει ο χριστιανός για να καζαντίσουν;

Έπειτα ήταν και οι φτωχότεροι απ’ αυτούς και οι ανήμποροι που δεν έπρεπε να μείνουν νηστικοί….Οι πένητες συνέδραμαν τους φτωχούς και αμφότεροι έλεγαν "δόξα τω Θεώ", γιατί έτσι είναι γραμμένο στις Γραφές και το ζευγάρι ήξερε καλά τα μαθηματικά του Θεού, την αριθμητική των δύο χιτώνων.

Τα χρόνια πέρασαν, το "μαγαζί" έκλεισε, τα χρόνια εκείνα συντάξεις δεν υπήρχαν, οι φτωχούληδες του Θεού άρχισαν να ζητιανεύουν στις γωνίες.

Μετά ούτε αυτό, καθώς γέρασαν πολύ και αρρώστησαν. Αν κάποιος τους έδινε ένα κομμάτι ψωμί έτρωγαν, αν όχι έπεφταν για ύπνο νηστικοί.

"Έχει ο Θεός" έλεγαν και πάλι "έχει ο Θεός" είπαν και όταν τα ταπεινά τους ρούχα έγιναν κουρέλια, όταν τα μπακιρένια κύπελλα πρασίνισαν από την πολυκαιρία, όταν δεν είχαν να πληρώσουν το νοίκι. Αχ αυτό το νοίκι…χρόνια το είχαν απλήρωτο. Φώναζε ο ιδιοκτήτης αλλά μετά "ξεχνούσε" το χαμόσπιτο και αυτοί συνέχιζαν την χαμοζωή τους, μη λείποντας από την εκκλησία και χαμογελώντας με εμπιστοσύνη σε όλες τις εικόνες του ναού.

Τόσοι άγιοι που βασανίστηκαν, ένας Αφέντης που σταυρώθηκε, η Μάνα που κάηκε η καρδιά Της και τούτοι που δεν έπαθαν τίποτε, θα σκιαχτούν;

Σκιάχτηκαν ωστόσο την ημέρα που ο ιδιοκτήτης τους είπε να φύγουν γιατί ήθελε να το γκρεμίσει το σπίτι. Θα έκανε πολυκατοικία.

Να φύγουν και να πάνε πού;

Εδώ αγαπήθηκαν, ευλογήθηκαν, χόρτασαν, πείνασαν, έκλαψαν, ήλπισαν, εδώ ήταν το σβηστό -πια- καντηλάκι τους, έδώ τα κουρέλια τους, εδώ τα σκουριασμένα από την αχρησία κουταλοπήρουνά τους.

Αυτή η πόρτα έκλεινε έξω τις βροχές, τα χιόνια, τους καιρούς και από μέσα ζούσαν το εύκρατον της δωρισμένης ελπίδας.

Τώρα;

"Τί να κάνω τώρα Θεέ μου ;" ύψωσε τα χέρια προς το ταβάνι με τους ξεχαρβαλωμένους τσατμάδες, ο γέρος.

Την άλλη μέρα ήρθε ο δικαστικός κλητήρας, με τα χαρτιά της έξωσης.

-"Πρέπει να φύγετε".

-"Πού να πάμε ;"

Ο άνθρωπος κοίταξε ένα γύρω το αχούρι, που υποδυόταν το σπίτι…..Κοίταξε και τους σκελετωμένους γέρους.

"Έχω ένα δωμάτιο που περισσεύει" είπε σιγανά.

"Δεν έχουμε λεφτά" είπε ντροπαλά ο γέρος.

"Πάμε" είπε ο κλητήρας και καθώς δεν είχαν και τίποτε να μετακομίσουν, έφυγαν αμέσως.

Τους πήρε με το αυτοκίνητο, τους πήγε στο δικό του σπίτι, η γυναίκα του τους έπλυνε, τους έντυσε, τους τάισε, παιδιά δεν είχαν και τούτοι, το δωμάτιο ήταν φωτεινό, καθαρό, με κουρτίνες που τους άρεσε να τις πάνε πέρα δώθε (καθώς στο χαμόσπιτο δεν είχαν κουρτίνες…).

Έπεσαν στα πατώματα οι γέροι να ευχαριστούν, να κλαίνε, να ευλογούν, να εύχονται, να δοξάζουν.

"Θα έχουμε κι μεις συντροφιά" είπε η γυναίκα του κλητήρα. Αυτό μόνον….

Τώρα πια οι γέροι έπρεπε να συνηθίσουν την μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού που έρχεται ζεστό από τον φούρνο, το πώς ευωδιάζει το φαγητό που βράζει καθώς και το πώς απαντάει ο Χριστός στους δικούς Του, όταν Τον ρωτάνε "Τί να κάνω τώρα Θεέ μου ;"

Πηγή

The Beginning of the Spiritual Path ( St. Poemen )

 
Repentance and grieving over one's sins is the beginning of the Divine path is the teaching of St. Poemen. Why is this so? When we repent and stand against evil we will do good and begin to do the will of God. If we do not repent then we will not recognize our evil actions and continue to go against the will of God. The is why we so often find ourselves separated from God. This effort is mostly a struggle with our thoughts. We must be ever watchful and ever ready to attack thoughts which are temptations to go against the will of God.


Saint Poemen was approached by one of his spiritual children with the following concern:

"Father! I have many thoughts, and I am in danger because of them." The old man took him outside and said, "Expand your chest and do not inhale!" "I cannot do that." answered the brother. "If you cannot do that then neither can you stem the flow of the thoughts," said the old man. "But your job is to resist them."It is not the elimination of thoughts that we seek as this is impossible but the ability to minimize and resist them. How do we do this? In general, Saint Poeman would say, "the thing you need most is a sober mind."

First of all, be attentive to yourself and be sober. A brother said that when he was with others, he would amuse himself and return to his cell not the same as when he left it. He asked how he should act. The elder told him, "When you return to your cell, do you want to find yourself the same as when you left? Maintain vigilance over yourself both at home and outside the home." This is one of our major challenges. Saint Theophan has also advised us that one way to do this is to avoid those situations, places and people who led to conditions that arouse thoughts that tempt us. This is also what Saint Poemen teaches. We must remove ourselves for everything passionate.


Saint Paul also instructs us,


Keep away from any of the brothers who refuses to work or to live according to the tradition. (2 Thessalonians 3:6)
What does this mean practically: Why go to a bar on Friday evening after work when we might be tempted to drink to much and then our resistance is almost zero? Why maintain a friendship with a person who continually is asking to do things which you know are not proper? Why engage in discussions that you know will lead to heated arguments where you end up saying things you wish you had never said? Why watch movies or TV shows that stimulate unwanted desires? You can surely think of more which apply to your own personal life. Act on eliminating these temptations from you life. This combined with a life of prayer, repentance and regular participation in the sacraments will bring you closer to God.


Saint Poemen says,

If a trunk full of clothing is not looked after, then in time the clothing will disintegrate. So too will the thoughts, if we do not in fact carry them out, vanish in time, as if they disintegrated.The cure is obvious but not easy to do as we must exercise our will to order our lives is a way that avoids undue temptations.


Saint Poemen

Reference: The Spiritual Life, pp 267-269

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/03/the-beginning-of-spiritual-path.html

Ο άγνωστος ασπρομάλλης Γέροντας - Ένα συγκλονιστικό θαύμα σε μια γυναίκα 37 ετών

Λέγομαι Ελένη Μάντζιου, και σας γράφω από την Καρδίτσα. Είμαι 37 χρονών. Τον Ιούνιο του 2003, παραμονή της γέννησης του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, μπήκα στο Νοσοκομείο «Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης, στο Αιματολογικό. Έπασχα από οξεία μυελογενή λευχαιμία. Έκαμα το πρώτο σχήμα χημειοθεραπείας.

Η ασθένεια δεν έχει ίαση. Οι γιατροί αναζήτησαν τα αδέρφια μου, για να εκθέσουν την κατάσταση και να συνεργαστούν μαζί τους για τη θεραπεία μου. Έχω άλλα τρία αδέρφια, αλλά εγώ ήμουν υιοθετημένη. Τους ειδοποίησε ο σύζυγός μου. Μετά από 20 χρόνια δέχτηκαν και ήρθαν. Είχα συμβατότητα με τη μεγάλη αδερφή μου. Έκανα άλλα δύο σχήματα. Μετά ετοιμάστηκα για τη μεταμόσχευση μυελού των οστών.
Μπήκα στις 24 Νοεμβρίου. Τα κύτταρα τα πήρα στις 2 Δεκεμβρίου. Όλα καλά! Παραμονή Χριστουγέννων γύρισα στο σπίτι μου. Μετά από δύο μήνες περίπου είδα μπροστά μου έναν ασπρομάλλη γέροντα με λευκό χιτώνα να μου λέει: «Όλα πέρασαν, δεν ήταν να το περάσεις εσύ αυτό». Επί ένα χρόνο αναζητούσα ποιος άγιος ήταν αυτός πού εμφανίστηκε και μου συμπαραστάθηκε στο πρόβλημά μου.
Όταν τα κατάφερα και πραγματοποίησα το τάμα μου στη Λέσβο, στον Άγιο Ραφαήλ, περπατούσαμε με το σύζυγό μου στην πόλη της Μυτιλήνης. Μπήκαμε στο Ναό του Αγίου Θεράποντα, στο Ναό σας, τυχαία. Εκεί ανακάλυψα ότι ο Άγιος που είχα δει τότε, ήταν ο άγιος Θεράπων, ο Επίσκοπος Κύπρου! Αυτός που είδα τότε ήταν Αυτός που προσκύνησα στην εικόνα του Ναού σας! Ειλικρινά σας λέω πως δεν γνώριζα ούτε τη μορφή του, ούτε το όνομά του, ούτε τον ήξερα δηλαδή, ούτε τον είχα ακούσει ποτέ, ούτε τον είχα προσκυνήσει. Την ώρα που ανακάλυψα ποιος ήταν ο γέροντας, ο σωτήρας μου, τα συναισθήματά μου δεν περιγράφονταν: Χαρά, δέος, λύπη, άγχος, δεν ήξερα κι εγώ η ίδια. Έκλαιγα, χαιρόμουνα! Η ψυχή μου ήταν πλημμυρισμένη από αγαλλίαση, η καρδιά μου πετάριζε! Ο σύζυγός μου με ρωτούσε τι έπαθα. Τότε του τα εξήγησα όλα - γιατί γνώριζε μόνο πως κάποιος άγνωστός μας άγιος με είχε θεραπεύσει. Μετά, όταν ηρέμησα, η ψυχή μου πετούσε από χαρά και ευγνωμοσύνη.
Όταν διάβασα το βίο του και τα θαύματά του στο βιβλίο σας, πάτερ, θεώρησα ότι είχα χρέος να σας ενημερώσω για το θαύμα Του και το πώς γνώρισα τη χάρη Του. Τον έχω πάντα στην ψυχή μου, τον έχω πάντα στην καρδιά μου. Τον ευχαριστώ και τον επικαλούμαι συνεχώς.
Με εκτίμηση,
Ελένη Μάντζιου

http://agiameteora.net/index.php/thavmata/6742-o-agnostos-aspromallis-gerontas-ena-sygklonistiko-thayma-se-mia-gynaika-37-eton.html

«Νηστεύοντες αδελφοί σωματικώς, νηστεύσωμεν και πνευματικώς» - π. Λουκά ( Ιεράς Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους )

ομιλία από τον οσιολογιώτατο μοναχό της Ιεράς Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους π. Λουκά, με θέμα «Νηστεύοντες αδελφοί σωματικώς, νηστεύσωμεν και πνευματικώς»

Μία μητέρα που ήξερε να δακρύζει και να γονατίζει.

 
Η συμβολή των μητέρων των Τριών Ιεραρχών, Εμμέλειας του Μ. Βασιλείου, Νόνας του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού
καί Ανθούσας Ιωάννη του Χρυσόστομουστην ανάδειξη αυτών των Μεγάλων Πατέρων καί Οίκουμενικών Διδασκάλων της Εκκλησίας υπήρξε αποφασιστική.
Καί είναι δίκαιος ό θαυμασμός του εθνικού ρήτορα Λιβάνιου για τη χριστιανή γυναίκα - «Βαβαί, οιαι παρά χριστιανοίς είσι γυναίκες» - στο πρόσωπο της μητέρας του Χρυσόστομου, της νεαρής χήρας με την εκπληκτική πιστότητα στη μοναδική αγά­πη της ζωής της καί την ολοκληρωτική της αφοσίωση στην αγωγή του υπέροχου γιου της. Υπάρχει όμως μια ενδιαφέρου­σα λεπτομέρεια!
Καί οι τρεις τους, εξαίρετα πνεύματα, ήταν δεκτικοί, ευάγωγοι ως παιδιά καί νέοι στα άφορώντα τη σχέση τους με τη χριστιανική Αλήθεια καί ζωή!Την Ιδια εποχή στην Εκκλησία του Χρίστου πού παροικεί στη Δύση μια άλλη χριστιανή, ή Μόνικα - χήρεψε κι αυτή νέα -σήκωσε με ανάλογη προς την Ανθούσα πιστότητα το σταυρό της χηρείας της, καί επέδειξε αντίστοιχη αφοσίωση στήν άγωγη του επίσης εξαίρετου στο πνεύμα γιου της, Αύγουστίνου.
Μα αυτός, παρά τη σφοδρή επιθυμία καί μεγάλη προσπάθεια της, έδειξε απροθυμία, αδιαφορία για τα άφορώντα τη χριστια­νική Αλήθεια καί ζωή.Καί το χειρότερο, τράβηξε κατά την αντί­περα όχθη, έπεσε σε υπαρξιακό αδιέξοδο, έζησε βίο άστατο, παραδόθηκε σε εξάρτηση αισθησιακή!



Καί κείνη έγκαρτέρησε, όχι μια δυο μέρες, ένα ή δύο μήνες, ούτε ένα δυο αλλά δεκαέξι ολόκληρα χρόνια σε μαρτύριο δα­κρύων, δακρύων πού τα γόνατα της μεταποιούσαν σε σταλαγ­ματιές θερμής προσευχής! Καί ελεήθηκε από το Θεό, ευλογή­θηκε από την Αγάπη Του με την ευτυχία να δει το γιο της χρι­στιανό! Κι αργότερα Επίσκοπο Ίππώνος καί κορυφαίο Πατέρα ιδιαίτερα της Δυτικής Εκκλησίας!Δε θα την πω πιο αξιοθαύμαστη από τις μητέρες των Τριών Ιεραρχών.
Κρίση σε προσωπικούς σταυρούς δεν χωρεί! Ό Θε­ός γνωρίζει λογισμούς καί διαλογισμούς, διαθέσεις της καρδιάς καί ή Αγάπη Του κρίνει! Θα την πω όμως πιο μαρτυρική! Καί θα διερωτηθώ, τί άραγε θα αναφωνούσε ό Λιβάνιος, αν την είχε κι αυτήν γνωρίσει! Άλλα καί θα προτείνω την προσέγγιση της ιερής μορφής της πού ακολουθεί, ένα μικρό σταχυολόγημα από τα «εκ βαθέων» -«Εξομολογήσεις»- του τελικά λα­μπρού γιου της. Γιατί ή περίπτωση της ενδιαφέρει όχι λίγες μη­τέρες πού σηκώνουν σήμερα ανάλογους σταυρούς
Ήταν χριστιανή με πληρότητα και νόημα! «Ή μητέρα μου δεν αγαπούσε το Θεό από υπακοή στους γονείς της, μάλλον υπάκουε σ' αυτούς από αγάπη σ' Εκείνον», γράφει ό Αυγουστίνος. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην αληθι­νή πίστη ως προσωπική αγάπη του Θεού - το «πνεύμα πού ζωοποιεί» - καί την πίστη τυπικό χρέος ή καθήκον - «το γράμμα πού σκοτώνει»Όση άναμεσα σε ελευθερία καί δουλεία-έξάρτηση! «Ό Θεός την είχε στολίσει με εξωτερική, πιο πολύ εσω­τερική ομορφιά, αυτή πού της έδινε τη χάρη ζωντανής μαρ­τυρίας της αλήθειας του...»
, συνεχίζει με τρυφερό κι ανθρώ­πινο θαυμασμό. Ή χριστιανή μάνα δεν είναι ιερότητα παγερή, στεγνή! Ή ομορφιά κι ή χάρη της, θεία δώρα κι αυτά ασκούν ύπαρκτική γοητεία στο παιδί, αν καρπώνονται στο μέσα, της ψυχής το κάλλος. Αυτό προέχει, ενώ ή απουσία του δημιουρ­γεί επικίνδυνο κενό!


«Παντρεύτηκε τον ειδωλολάτρη πατέρα μου, άνθρωπο οξύθυμο μα αγαθό, του αφοσιώθηκε σαν στο Χριστό... Αντι­μετώπισε με σεβασμό την άλλη πίστη του, δεν επέτρεψε να γίνει το θέμα αυτό αφορμή φιλονικίας μεταξύ τους... Δεν αντιδρούσε με λόγια ή έργα σε ώρα οργής, αλλά την κατάλ­ληλη στιγμή με αγάπη καί λεπτότητα εξηγούσε το λάθος... Δεν έλεγε ούτε μετέφερε λόγο κακό, δεν υποδαύλιζε διχό­νοιες, υποβοηθούσε τη συμφιλίωση, την ειρήνη... Προσευ­χόταν νύχτα καί μέρα, εκκλησιαζόταν τακτικά, τιμούσε τους λειτουργούς της Εκκλησίας, πρόσεχε την ελεημοσύνη... Κέρδισε έτσι γρήγορα την αγάπη, την τρυφερότητα, το σεβα­σμό του πατέρα μου καί τον ίδιο στη χριστιανική πίστη»!«Αυτά συνέβησαν γιατί είχε Εσένα επιστήθιο φίλο καί δι­δάσκαλο στο σχολείο της ψυχής», εξηγεί ό Αυγουστίνος καί προσθέτει ότι ή επιστροφή του πατέρα του είναι «το πρώτο δώρο του Θεού στη μητέρα μου, ό αρραβώνας της δικής μου επιστροφής, πού όμως επρόκειτο να αργήσει»! Με το τελευ-ταίο ρίχνει τη γέφυρα πού μας περνά από τη Μόνικα αληθινή χριστιανή σύζυγο τή Μόνικα αληθινή χριστιανή μητέρα, στην περιπέτεια της δικής του αποστασίας καί επιστροφής.


Και είναι μια μεγάλη αποστασία ή πρώτη φάση της ζωής του. «Ή μητέρα μας ανάθρεψε γεννώντας μας με ώδίνες τοκετού κάθε φορά πού έβλεπε να ξεμακραίνουμε από Σένα...», γράφει για τη χριστιανική αγωγή της μητέρας του στα τρία παιδιά της.
Για τον εαυτό του ειδικά προσθέτει: «Από την τρυφερή ηλικία είχα ακούσματα για την αιώνια ζωή. Η μητέ­ρα με σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τη στιγμή που μ' έβγαλε άπ' την κοιλιά της. Με πότισε την Αλήθεια του Θεού με το μητρικό της γάλα... Μικρό παιδί κι εγώ, πρίν Σέ γνωρί­σω, σε Σένα εύρισκα στήριγμα καί καταφυγή όταν με μάλω­ναν οι γονείς ή οϊ δάσκαλοι μου...Αρρώστησα βαριά καί ζήτησα με λαχτάρα να βαφτιστώ... Ή μητέρα με μύησε στο Μυστήριο της λυτρώσεως, μου έμα­θε την ομολογία που έπρεπε να απαγγείλω... Καλυτέρεψε όμως ή υγεία μου κι ανέβαλα τη βάφτιση μου. Νικήθηκα από την ιδέα πώς θα ξαναπέσω στην αμαρτία... Ή μήπως καί πήρα αυτή την απόφαση για να είμαι ελεύθερος να την απο­λαύσω»!
Καί με την εμπειρία της επιστροφής πια την ώρα αυτού του «εκ βαθέων» του παρατηρεί: «Ίσως το επέτρεψε ό Θεός για να δώσει στην αγνή καρδιά της μητέρας μου τη χα­ρά να κυοφορήσει μακροχρόνια κι επώδυνα τη σωτηρία μου»!Η περιπέτεια της αποστασίας αρχίζει στην Καρχηδόνα, όπου σπουδάζει Φιλολογία καί Ρητορική. Πρωτεύει στις σπουδές, καμαρώνει γι' αυτό, το... εξαργυρώνει με ερωτικές κατακτήσεις! «Αφέθηκα γρήγορα να γίνω έρμαιο φοβερών παθών καί ηδονών...
Δε ντρεπόμουν να μπλέκομαι σε περι­πέτειες επιπόλαιων ερώτων... Είχα υποδουλωθεί στη φρε­ναπάτη της ήδονοθηρίας, που ή ανθρώπινη άναισχυντία θε­ωρεί καί προβάλλει ως ελευθερία! Με πυρπολούσε ό πόθος τοϋ έρωτα... Το ν'αγαπώ καί ν'αγαπιέμαι μου ήταν πιο γλυ­κό, όταν απολάμβανα το κορμί του άγαπώμενου προσώπου»!"Ομολογίες ρεαλιστικές αλλά αφοπλιστικά ειλικρινείς σε θέμα πού ή εποχή μας απομυθοποιεί καί είδωλοποιεί συνάμα. «Ή μητέρα μου, αυτή ή ταπεινή δούλη του Θεού, που ή καρ­διά της ήταν εκκλησιά, αληθινή κατοικία του Κυρίου, αγωνιά, τρομάζει με το δρόμο πού πήρα...
Με συμβουλεύει... μα δε δίνω την παραμικρή προσοχή... Θεωρώ τίς συμβουλές της απλοϊκές γυναικείες παραινέσεις»! Είναι ή ώρα της μεγάλης φωτιάς, ή ώρα πού ήδονοθήρας αυτός, δε θεωρεί την υπόθε­ση φρεναπάτη, αλλά... ελευθερία. Δεν του περνάει από το νου ότι το τελευταίο δείχνει σαν «φύλλο συκής» της ανθρώπινης άναισχυντίας.
Διαβάζει τότε Κικέρωνα, διαβάζει καί Γραφή, μα καταφεύ­γει στην αίρεση των Μανιχαίων! Δεν αργεί βέβαια να διαπι­στώσει ότι πρόκειται «για ανθρώπους, υπερφίαλους, κενόδοξους, φλύαρους, σαρκικούς. Ανθρώπους πού φώναζαν συ­νεχώς, "ή αλήθεια", "ή αλήθεια", μα δεν είχαν μιαν αλήθεια για Σένα, παρά μονάχα πλάνη»!
Ωστόσο τους ακολουθεί με πάθος. Γι' αυτό ή αγωνία της μητέρας του κορυφώνεται, μα ή αγάπη της τη φέρνει κοντά του. «Ή μητέρα μου έχυσε εκείνη την περίοδο για μένα δάκρυα πιο πολλά από όσα χύνουν οί μανάδες μπρος στα νεκρά παιδιά τους... Με την πίστη της με έβλεπε σαν νεκρό... Αλλά ή αγάπη της πότιζε τώρα με πιο πολλά δάκρυα προσευχών το χώμα!
Αύτη την ξανάφερε κο­ντά μου καί με μήνυμα θεϊκό, παράθυρο ελπίδας»!Παράθυρο ελπίδας από ένα όνειρο, όπου νεανίας γοητευ­τικός, παρότι την έβλεπε σε τόση θλίψη, χαμογελούσε καί της έλεγε: «Ηρέμησε, κοίταξε καί δες, όπου στέκεσαι εσύ, στέ­κεται καί ό γιος σου»! Καί κοίταξε καί βεβαιώθηκε, ήταν αλή­θεια. «Καί είχε τη δύναμη να ζει το όνειρο σαν τη χαρά της δικής μου επιστροφής, πού θα αργούσε πολύ ακόμα!
Γιατί στα εννιά χρόνια πού ακολούθησαν κυλίστηκα σε βόρβορου βάραθρα, βυθίστηκα σε άβυσσο ψεύδους. Πάλευα βέβαια να βγω, αλλά βούλιαζα πιο βαθιά ακόμα»!Το ευτύχημα όμως είναι, «ότι όλα αυτά τα χρόνια ή ευσε­βής καί εγκρατής χήρα μητέρα μου τρέφεται με την ελπίδα του ονείρου της! "Οτι δεν σταματά τους ποταμούς των δα­κρύων, τους στεναγμούς της καρδίας στις ατέλειωτες ώρες των προσευχών της για μένα»!


Και το ανθρώπινο παράπονο στο Θεό! «Εσύ άκουγες τίς παρακλήσεις της, μα άφηνες να κυλιέμαι σε βόρβορο, να παραδέρνω σε χάος... Να είμαιπλανώμενος καί πλανών, πα­ρασυρόμενος καί παρασύρων». Τόσο πού σοφός Επίσκοπος, δε δεχόταν να του μιλήσει παρά τίς θερμές παρακλήσεις της μητέρας του. «Είναι ισχυρογνώμων, εγωιστής, πνεύμα άντιλογίας, παθιασμένος αιρετικός. Άσ' τον ελεύθερο, της είχε πει, αλλά μη σταματήσεις τίς προσευχές σου, κάποτε θα κα­ταλάβει»! Εκείνη επέμενε να παρακαλεί καί αυτός της είπε: «Πήγαινε στην ειρήνη του Θεού. Καί πίστεψε αυτό πού θα σου πω, ό Θεός δεν θα αφήσει να χαθεί ένα παιδί τόσων δακρύων»!
Μήνυμα αιώνιο αυτό για κάθε αληθινή μητέρα! Μετά την Καρχηδόνα ιδρύει καί στη Ρώμη δική του Ρητορι­κή Σχολή. Εκεί ξεκόβει από τους Μανιχαίους, αλλά δεν έρχε­ται στην πίστη. Αρρωσταίνει πάλι βαριά καί ή μητέρα εντείνει τίς προσευχές της. Ό Θεός δεν έχει σχέδιο να τον πάρει πρίν αναγεννηθεί, να«καταφέρει πλήγμα θανατερό στην ψυχή αυτής της Άγιας Γυναίκας».
Γίνεται καλά κι έρχεται καί ιδρύ­ει νέα Ρητορική Σχολή στο Μιλάνο. Κορυφαία μορφή εδώ ό "Αγιος Αμβρόσιος, «ψυχή εκλεκτή, ευσεβής δούλος του Θεού, γνωστός σε όλο τον κόσμο. Τον αγαπώ, όχι όμως ως δάσκαλο της αλήθειας του Χριστού, έχω χάσει πια κάθε ελπί­δα σωτηρίας. Τον αγαπώ ως άνθρωπο πού με έχει συμπαθή­σει».
Αυτή είναι ή κορύφωση της τραγωδίας του! Είναι πια πλάι σε μεγάλη πηγή «ύδατος ζώντος»! Άλλα δε νιώθει δίψα έλαφιού «επί τάς πηγάς των υδάτων»,δεν αισθάνεται την ανάγκη ν' αντλήσει «ύδωρ άλλόμενον εις ζωήν αϊώνιον»! Ή μητέρα σπεύδει, από την Αφρική στο Μιλάνο. Χαίρεται πού μαθαίνει πώς ξέκοψε από το Μανιχάίσμό.
«Δεν είχα βρεί την αλήθεια ακόμα, όμως είχα απομακρυνθεί από το ψέμα»! Ωστόσο λυπάται πού οϋτε ένας Αμβρόσιος δεν είχε αγγίξει καμιά χορ­δή τήςς ψυχής του. Γνωρίζεται, συζητεί με τον "Αγιο, «διπλα­σιάζει τα δάκρυα καί τίς προσευχές της για μένα».


Ό Αυγουστίνος καί τότε ακόμα δείχνει να γλιστρά πιο πέ­ρα. Μετά από ένα μικρό διάστημα στην αστρολογία, καταφεύγει στο νεοπλατωνισμό, ένα φιλοσοφικό σύστημα της μόδας εκείνα τα χρόνια καί ζει κοινοβιακά με κάποιους φίλους. Πα­ράλληλα όμως δεν τον αφήνουν αδιάφορο ακούσματα για επι­στροφές στην πίστη κάποιων νομομαθών, γοητεύεται από το βίο του Άγιου Αντωνίου, διαβάζει την Αγία Γραφή πιο προσε­κτικά.
Ηταν φανερό: το δίχτυ της Αγάπης του Θεού απλωνό­ταν πια για τα καλά πάνω άπ' τη ζωή του, ή αναγέννηση «εξ ύδατος καί πνεύματος» ερχόταν.Καί ήρθε, σε κείνο τον περίπατο, τότε πού περνούσαν μπρος άπ' τα μάτια του ταινία κινηματογραφική τα κρίματά του. Τότε πού εκείνο το ρίγος της μετάνοιας ένιωσε να διαπερνά καί το κορμί του. Αυτό πού είχε κατεργαστεί τα κρίματά της ψυχής του δεκαέξι τόσα χρόνια! Τότε πού ή παιδική φωνή τρα­γουδούσε κι έψαλλε το λυτρωτικό:Tolle et lege'', «άνοιξε καί διάβασε». Τότε πού το βλέμμα του συλλάβισε τον σωτήριο στί­χο: «Ως εν ήμερα εύσχημόνως περιπατήσωμεν, μη κώμοις καί μέθαις, μη κοίταις καί άσελγείαις, μη έριδι καί ζήλω...» (Ρωμ. 14,13). Τότε πού στο τέλος της ανάγνωσης είχαν αλλά­ξει όλα! Είχε αρχίσει το «ένδύσασθε τον Κύριον Ίησούν Χριστόν», είχε γλυκοχαράξει ή ανατολή ενός νέου κόσμου!Καί ή μητέρα ευχαριστούσε το Θεό: «Μου έδωσε ό,τι του ζητήσαμε το παραπάνω»!
'Έλεγε το δικό της«νυν απολύεις»! «"Ωρα να φύγω πια από αυτόν εδώ τον κόσμο»'Τό όνειρο της ελπίδας κι ό λόγος του Επίσκοπου ήταν ψηλαφητή αλήθεια. Ό γιος της ήταν πια «στον δικό της τόπο», «ό Θεός δεν είχε αφή­σει να χαθεί ένα παιδί τόσων δακρύων». Καί όχι μόνο, αλλά καί το ανέδειξε Μεγάλο δικό Του, Μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας, με παρουσία αγάπης καί γραφή στη Δύση ανάλογη με κείνη πού αξίωσε στην Ανατολή τους Τρεις Ιεράρχες. Η Αγία Μόνικα, ή μητέρα του Αγίου Αυγουστίνου, είχε με­
γάλο πρόβλημα με το γιο της, σταυρό βαρύ, ασήκωτο. Το πέρασε όμως άπό μαρτύριο δακρύων, από στεναγμούς καρ­δίας, στα γόνατα ώρες ατέλειωτες δεκάξι τόσα χρόνια. Καί ή απάντηση του Θεού ήρθε! Το υπόδειγμα λέει κάτι ελπιδοφόρο.Σέ πολλές σημερινές μητέρες. 

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/01/blog-post_1951.html