A good host merits a good guest ( St. Nikolai Velimerovich )

While you are on earth, regard yourself as a guest of the Host, that is, of Christ. A good host merits a good guest. All the saints knew this truth and so ordered their lives. Therefore the immortal Host rewarded them with eternal life.

St. Nikolai Velimerovich

«Με λένε Ραφαήλ…Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς!»

 
Με μεγάλη συγκίνηση αλλά και λαχτάρα, αξιώνομαι κι” εγώ, ύστερα από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, να μοιραστώ με όλους τους χριστιανούς αδελφούς μου, το Μέγα Θαύμα που έκανε και στη δική μου οικογένεια ο Άγιος Ραφαήλ.

Από το γάμο μας έχουμε αποκτήσει τρεις γιούς. Ο τρίτος γιος μας, γεννήθηκε πρόωρα, τον Οκτώβριο του 1994, στις τριάντα εβδομάδες κύησης. Παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα σε θερμοκοιτίδα, παρόλ” αυτά, κατάφερε να ανταπεξέλθει και να μεγαλώσει σαν φυσιολογικό μωρό.

Εμείς χαιρόμασταν την οικογένειά μας και τίποτε δεν φαινόταν να σκιάζει την ευτυχία μας.
Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και το καλοκαίρι του 1994 (πριν δεκαοχτώ χρόνια) περνούσαμε ξέγνοιαστα τις διακοπές μας στο σπίτι μας, στο νησί. Ένα μεσημέρι λοιπόν, αφού ξεφύλλισα ένα εβδομαδιαίο περιοδικό και έλυσα γρίφους και σταυρόλεξα, αποκοιμήθηκα. Τότε είδα ένα παράξενο όνειρο: Έναν καλόγερο με γκρι σκούρα ράσα, με μυτερή καλοσχηματισμένη γενειάδα, μετρίου αναστήματος, να στέκεται όρθιος ανάμεσα σε αραιή βλάστηση και χαμηλά δεντράκια. «Με λένε Ραφαήλ» μου είπε και δείχνοντάς μου με το χέρι του μια βραχώδη σπηλιά στο πλάι του, συνέχισε «Εδώ είναι το σπίτι μου. Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς. Να θυμάσαι το Όνομά μου!». Ξύπνησα! «Ραφαήλ;» αναρωτήθηκα. Δεν ξέρω κανέναν Άγιο ονόματι Ραφαήλ. Μη θέλοντας να ξεχάσω το όνομά του, το σημείωσα στο περιοδικό που διάβαζα πριν αποκοιμηθώ. Ύστερα συνέχισα τον μεσημεριανό μου ύπνο, μην ξέροντας πόσο σπουδαίο ρόλο θα έπαιζε αυτό το όνειρο λίγες μέρες αργότερα. Όταν λοιπόν ξύπνησα, ρώτησα τη μητέρα μου, αν ήξερε κάποιον Άγιο με αυτό το όνομα. «Όχι» ήταν η απάντηση.

Οι μέρες πέρασαν και οι διακοπές τελείωσαν. Επιστρέψαμε στο σπίτι μας, στη Ν. Μάκρη. Όλα πήραν τον καθημερινό τους ρυθμό. Ώσπου μια μέρα, ξαφνικά ο μικρός μας γιος (ήταν τότε 9 μηνών) παίζοντας στο πάρκο του, έπεσε στο πλάι ανάμεσα στα παιχνίδια του. Έμοιαζε να πεθαίνει. Μελανιασμένος, μούσκεμα από τον ιδρώτα, ανοιγόκλεινε το στοματάκι του σαν το πουλάκι που αφήνει την τελευταία του πνοή. Αμέσως, το μετέφερα στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί διέγνωσαν απώλεια αισθήσεων. Πιθανόν, είπαν, έβαλε κάποιο παιχνιδάκι στο στόμα του που του έφραξε για λίγο την αναπνοή. Τίποτε σπουδαίο. Έτσι επιστρέψαμε σπίτι. Όμως την ίδια ημέρα το ξανάπαθε για δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά. Οπότε νοσηλεύτηκε για αρκετό χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο Παίδων. Οι γιατροί μετά από πολλές εξετάσεις, διέγνωσαν κάποιο πρόβλημα στον εγκέφαλο. Πρόβλημα που θα το ακολουθούσε για την υπόλοιπη ζωή του.

Πάνω, όμως, από την ιατρική διάγνωση και πέρα από την φαρμακευτική θεραπεία, στέκεται ψηλότερα η θρησκεία μας με όλους τους Αγίους της. Έτσι, λοιπόν, μέσα στη στενοχώρια μου και τη θλίψη μου, εκεί που νόμισα πως η ζωή μου μαύρισε και πως η χαρά από την οικογένειά μου χάθηκε για πάντα, άνοιξε η πόρτα του θαλάμου και μπήκε μέσα μια ηλικιωμένη γυναίκα που πουλούσε εικονίσματα Αγίων, για να ζήσει. Μέσα από τη μεγάλη τσάντα με τα εικονίσματα, επέλεξε τυχαία και μου πρότεινε ένα εικόνισμα. Ήταν αυτό του Αγίου Ραφαήλ. «Πάρε, παιδάκι μου, αυτή την εικονίτσα» μου είπε, «κι” ο Άγιος Ραφαήλ θα κάνει καλά το παιδάκι σου». Τότε θυμήθηκα το όνειρο που είχα δει. Την ίδια ημέρα πήρα κι” ένα τηλεφώνημα από παιδίατρο, συγγενικό πρόσωπο, ο οποίος μου είπε: «Εκεί που εμείς οι γιατροί σταματάμε, συνεχίζουν οι Άγιοι. Αύριο θα φύγει η πεθερά μου, θα πάει για ένα δικό μας τάμα στον Άγιο Ραφαήλ, στη Μυτιλήνη και θα ανάψει μια λαμπάδα και για το μωρό». Τότε κατάλαβα πως δεν ήμουνα μόνη και αβοήθητη όπως νόμιζα. Και πως το θαύμα δεν θα αργούσε να γίνει, καθώς ο Άγιος Ραφαήλ με τα δύο αυτά περιστατικά μου υπενθύμιζε το όνειρό μου και με οδηγούσε σε Εκείνον. Μέρα νύχτα, λοιπόν, παρακαλούσα τον Άγιο Ραφαήλ να γιατρέψει το παιδάκι μου «Άγιε μου Ραφαήλ, προσευχόμουν, βοήθησέ μας, μη μας αφήνεις αβοήθητους να σηκώσουμε τέτοιο Σταυρό». Ύστερα σκεπτόμουν ότι τα βάσανα είναι για όλους τους ανθρώπους … «Εσύ ξέρεις, Άγιε Ραφαήλ, εσύ θα μας οδηγήσεις. Αν νομίζεις πως αυτό είναι το θέλημα του Θεού μας, κάνε μας να νοιώσουμε ελαφρύτερο το Σταυρό μας».

Οι ημέρες περνούσαν. Οι γιατροί είχαν βγάλει το συμπέρασμά τους. Οι κρίσεις του παιδιού έμοιαζαν επιληπτικές. Η φαρμακευτική αγωγή που δόθηκε στο παιδί, ήταν αγωγή για επιληψία. Όμως, ο Άγιος Ραφαήλ είχε κάνει το θαύμα Του, διότι στο κέντρο επιληψίας οι νέες εξετάσεις που έγιναν στον εγκέφαλο του μωρού δεν έδειξαν καμία απολύτως βλάβη.

Τις επόμενες ημέρες επισκεφθήκαμε την Παναγία της Τήνου, προκειμένου να ανάψουμε μια λαμπάδα για την υγεία του παιδιού και να την ευχαριστήσουμε για το μεγάλο δώρο που μας είχε χαρίσει με τη Μεσιτεία Της. Στο δρόμο, λοιπόν, προς την Χάρη Της, μας πλησίασε ένα μικρό αγοράκι. «Κυρία» μου είπε, «ξέρετε πως με λένε;». «Πώς σε λένε αγοράκι μου;» αποκρίθηκα. «Ραφαήλ, κυρία» μου είπε και χάθηκε μέσα στον κόσμο. Χάθηκε ανάμεσα στον κόσμο; Ή εξαφανίστηκε σαν άγγελος;(!) Αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Όμως, για μένα εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε σαν άγγελος Κυρίου που μου έλεγε «Ο Άγιος Ραφαήλ είναι που έσωσε το παιδί σου, Εκείνον πρέπει να ευχαριστήσεις». Και πράγματι, ο Άγιος Ραφαήλ μας έκανε μεγάλο θαύμα. Οι μήνες πέρασαν και όλες οι ιατρικές εξετάσεις απέκλιναν όλο και περισσότερο από τις πρώτες και τελικά το παιδί μεγάλωσε χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα υγείας.

Εμείς ευχαριστούσαμε τον Άγιο Ραφαήλ που μας το χάρισε γερό και σιδερένιο. Και όλα αυτά τα χρόνια επισκεπτόμαστε κάθε εκκλησία που φιλοξενούσε Ιερά Λείψανα του Αγίου για προσκύνημα. Πέρασαν έτσι δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια. Κάποια ημέρα προσέξαμε στο δρόμο μια αφίσα που καλούσε τους πιστούς για την Εορτή του Αγίου Ραφαήλ, στο Άνω Σούλι του Μαραθώνα. Που να φανταζόμασταν πως ο Άγιος που είχε φέρει ξανά τη χαρά στο σπίτι μας βρισκόταν όλα αυτά τα χρόνια τόσο κοντά μας. Η μεγαλύτερη όμως έκπληξή μου ήταν πως επισκεπτόμενη για πρώτη φορά τη Μονή του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι, ανακάλυψα ότι το σημείο που είναι χτισμένη είναι ακριβώς το ίδιο σημείο που μου είχε υποδείξει ο Άγιος Ραφαήλ στον ύπνο μου, πριν από δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, λέγοντάς μου ότι «εδώ είναι το σπίτι μου». Επισκεπτόμουν για πρώτη φορά τη Μονή, αλλά ήταν σαν να την ήξερα χρόνια.

Ας είναι δοξασμένο το Όνομά Του, που με αξίωσε ύστερα από τόσα χρόνια να βρω και να βρεθώ στο «σπίτι του», και να προσκυνώ την Χάρη Του! Ας έχει όλο τον κόσμο στη Σκέπη Του! 

http://agiameteora.net/index.php/thavmata/5750-me-lene-rafail-thymisou-kapoia-stigmi-tha-me-xreiasteis.html

Faith in the Holy, Catholic, and Apostolic Church ( St. John of Kronstadt )

“I believe in one Holy, Catholic, and Apostolic Church.” Do you believe that all Orthodox Christians are members of one and the same body, and that therefore we must all “keep the unity of the Spirit in the bond of peace,” must care for one
another, help one another?

Do you believe that the saints are likewise members of the one body of Christ - that is, of the Church, and are our brethren, interceding for us before God in heaven? Do you respect every Christian, as a member of Christ, as His brother according to human nature? Do you love everybody as yourself, as your own flesh and blood? Do you generously forgive offences?

Do you help others in need, if you yourself have means? Do you teach the ignorant? Do you turn the sinner from the error of his ways? Do you comfort those who are in affliction? Faith in the Holy, Catholic, and Apostolic Church inspires, obliges you to do all this; and for all this you are promised a great reward from the Head of the Church - our Lord Jesus Christ.

 St. John of Kronstadt

http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/10/faith-in-holy-catholic-and-apostolic.html

Prayer Walk

Controlling Anger

One of the common maladies we all face is anger. It can be triggered in many ways, usually when someone opposes what we think should be done. Of course we should try and eliminate the causes of anger, but we also need to be prepared to deal with it when we inevitably succumb to it.

Anger is an emotion, and science shows us that emotions are the result of a very fast and complex bodily reaction triggered by some external event. When we sense a challenge to our being whether physically or egotistically, there is a chemical reaction that is sent though out our blood stream so the whole body reacts. This happens very quickly. And when it does its hard to overcome. It's like a barking dog. Once the dog starts barking it's hard to get him to stop.

Here is the way to deal with this situation where we become angry which almost always leads to a sinful action.

1. Make the sing of the Cross saying," Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me a sinner."

2. Continue to recite this prayer.
If the anger recedes you can proceed rationally. But, frequently this is not enough. The chemicals have been released into your blood stream and the body is ready for a fight. Your heart bear increases and you feel agitated. This is the time for the prayer walk.

3. Excuse yourself and take a prayer walk. As you walk say the Jesus prayer and time it with your step: Lord - step, Jesus - step - Christ - step - Son - step - of - step - God - step - Have - step - Mercy........ and so forth. Keep on walking and saying the prayer until your body has returned to a calm and normal state. Do not return to the interaction that triggered the anger until you feel peace and love in your heart.

Now you can begin to reflect on the situation that triggered this event and rationally choose how to best respond to it in a way that is consistent with the Commandments of our Lord.

Of course you must first have the ability to intervene with this prayer. This is why it is important to include the recitation of the Jesus prayer in your daily prayer rule, and establish well worn groves in your brain that make it a habitual response.

http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/10/a-prayer-walk.html

Γιατί δεν Εκκλησιάζεσαι; ( Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου )

Γιατί δεν εκκλησιάζεσαι; Παρόλα αυτά, λίγοι είναι εκείνοι που έρχονται στην εκκλησία. Τι θλιβερό!
Στους χορούς και στις διασκεδάσεις τρέχουμε πρόθυμα. Τις ανοησίες των τραγουδιστών τις ακούμε με ευχαρίστηση.
Τις αισχρολογίες των ηθοποιών τις απολαμβάνουμε για ώρες, δίχως να βαριόμαστε. Και μόνο όταν μιλάει ο Θεός, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε και ζαλιζόμαστε. Μα και στα ιπποδρόμια, μολονότι δεν υπάρχει στέγη για να προστατεύει τους θεατές από τη βροχή… τρέχουν οι περισσότεροι σαν μανιακοί, ακόμα κι όταν βρέχει ραγδαία, ακόμα κι όταν ο άνεμος σηκώνει τα πάντα.

Δεν λογαριάζουν ούτε την κακοκαιρία ούτε το κρύο ούτε την απόσταση. Τίποτα δεν τους κρατάει στα σπίτια τους. Όταν όμως πρόκειται να πάνε στην εκκλησία, τότε και το ψιλόβροχο τούς γίνεται εμπόδιο. Κι αν τους ρωτήσεις, ποιος είναι ο Αμώς ή ο Οβδιού, πόσοι είναι οι Προφήτες ή οι Απόστολοι, δεν μπορούν ν΄ ανοίξουν το στόμα τους.
Για τ΄ άλογα όμως τους τραγουδιστές και τους ηθοποιούς μπορούν να σε πληροφορήσουν με κάθε λεπτομέρεια. Είναι κατάσταση αυτή;
Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, και σχεδόν κανένας δεν παρουσιάζεται στο ναό. Φαίνεται πως η απόσταση παρασύρει τους χριστιανούς στην αμέλεια, ή μάλλον όχι η απόσταση, αλλά η αμέλεια μόνο τους εμποδίζει. Γιατί, όπως τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει αυτόν που έχει αγαθή προαίρεση και ζήλο να κάνει κάτι, έτσι και τον αμελή, τον ράθυμο και αναβλητικό όλα μπορούν να τον εμποδίσουν.
Οι μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους για την Αλήθεια, κι εσύ λογαριάζεις μια τόσο μικρή απόσταση; Εκείνοι θυσίασαν τη ζωή τους για το Χριστό, κι εσύ δεν θέλεις ούτε λίγο να κοπιάσεις; Ο Κύριος πέθανε για χάρη σου, κι εσύ Τον περιφρονείς; Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, κι εσύ βαριέσαι να έρθεις στο ναό, προτιμώντας να κάθεσαι στο σπίτι σου; Και όμως, πρέπει να έρθεις, για να δεις το διάβολο να νικιέται, τον άγιο να νικάει, το Θεό να δοξάζεται και την Εκκλησία να θριαμβεύει.

http://agiameteora.net/

Τον σταυρό της οικογένειας ( Σταρετς Σαββας Ο Παρηγορητης )

Πολύ μιλούσε ο στάρετς για τον σταυρό της οικογένειας ,για το πώς θα βρεις στο σπίτι σου τη σωτηρία, μέσα στο συνηθισμένο περιβάλλον του σπιτιού.
- Ο εχθρός σε μας τους πιστούς, ιδιαίτερα δυνατά επιτίθεται με τη διατάραξη της ειρήνης. Στους ζηλωτές της ευσέβειας όχι σπάνια συμβαίνει να δοκιμάσουν από τους οικείους τους δυνατή αντιπάθεια και εχθρότητα εξ αιτίας της ευσέβειάς τους, αν και αυτοί που τους εχθρεύονται δεν δείχνουν ότι γίνονται εχθροί τους λόγω της ευσέβειάς τους. Εδώ πρέπει να δείξετε υπομονή .
Μη συγχύζεσθε ,μην απελπίζεσθε, αλλά θυμηθείτε τα λόγια του Σωτήρος: «Εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» ( Ματθ. 10,36 ) . Και διορθώστε τις ελλείψεις σας. Παρατηρήστε γιατί σας κατηγορούν οι γύρω σας, ποια πάθη βρίσκουν στην καρδιά σας, επειδή στη ζωή μέσα στο σπίτι, όλα τα πάθη φαίνονται καθαρά και οι συγγενείς τα γνωρίζουν καλά. Δεν είμαι όπως έξω από το σπίτι, όπου κρύβουμε τον εαυτό μας ανάμεσα σε ανθρώπους που μας γνωρίζουν λίγο. Κοιτάξτε στον εαυτό σας αμερόληπτα, εξετάστε τον. Ίσως πράγματι να έχετε δύσκολο χαρακτήρα, ίσως φέρεσθε απότομα και άγρια στον πλησίον, ίσως να είστε άδικοι κ.λπ. Ανοίξτε την καρδιά σας, γίνετε πιο κοινωνικοί και επιεικείς, πλατύνετε την καρδιά σας με την αγάπη και κρατηθείτε σταθερά στην ευσέβεια. Προσπαθήστε να είσθε ήπιοι, χωρίς θυμό, μη κάνετε παρατηρήσεις για όλα, υπομείνατε κάτι, ξεπερνώντας το με σιωπή. Όταν αισθάνεσθε ότι μια αποκάλυψή σας θα προκαλέσει πυρκαϊά, τότε στις πράξεις του πλησίον σας κάμετε τα στραβά μάτια και προσευχηθείτε θερμά γι’ αυτόν, γιατί «η αγάπη πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει,» ( Α΄ Κορ.13,7).
Πρέπει να πούμε ότι κάθε οικογένεια είναι για κάθε μέλος της σαν μοναστήρι, και καμμιά φορά, ακόμη πιο δύσκολο και αυστηρό από κάποιο μοναχικό κοινόβιο. Προσέξτε, ώστε να υπάρχει ειρήνη στην ψυχή και να ζήτε αρμονικά ο ένας με τον άλλο. Κι αν διαταραχθεί η ειρήνη προσπαθήστε γρήγορα να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο. Ο Σατανάς με πολλή δύναμη μάχεται κατά των αφοσιωμένων στον Θεό και εργαζομένων γι’ Αυτόν. Γι ’αυτό πρέπει να προσπαθούμε να ευχαριστούμε τον Κύριο που με τις θλίψεις που μας στέλνει μας δείχνει καθαρά ότι δεν είμαστε ξένοι απ’ Αυτόν. «Εγώ όσους εάν φιλώ, ελέγχω και παιδεύω»( Αποκ. 3,19 ). Γι’ αυτό ποτέ μη ζηλεύετε τους αμαρτωλούς, οι οποίοι ζουν χωρίς φτώχεια, χωρίς θλίψεις και αρρώστιες. Είναι φοβερή η κατάσταση, όταν ο Κύριος δεν παιδεύει για τις αμαρτίες. Σ’ αυτούς τους αμετανόητους αμαρτωλούς αναφέρεται ο λόγος του Κυρίου: «και εξαρθήσεται ο ζήλος μου εκ σου» ( Ιεζ. 16,42 ) . Η παρηγορία δίνεται ως βραβείο για την υπομονή στις θλίψεις. Εάν όλους τους συγχωρείτε, όλους με ειλικρίνεια, τους αγαπάτε ανυπόκριτα, τότε και σεις πάντοτε και παντού θα παρηγορηθείτε από τον Θεό. Ζήστε με ειρήνη και ομόνοια.

Σε μια οικογένεια συνέβαιναν συνεχώς δυσάρεστα. Μια ψυχή θλιμμένη και βασανισμένη από τις συνεχείς επιθέσεις ήρθε στον Γέροντα, αλλά δεν κατάφερε να συζητήσει μαζί του. Αυτός της έδωσε να διαβάζει ένα χαρτί που είχε σχέση ακριβώς με το θέμα που τη βασάνιζε: «Οι άγιοι Πατέρες για τις προσβολές». Διαβάζοντας αυτό το χαρτί, όλα μέσα της ξεκαθάρισαν. Η προσβολή και η θλίψη που ένιωθε εξαφανίστηκαν.


Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ