Γενοκτονία των Ελλήνων 1914-1923
Η Γενοκτονία των Ελλήνων αναφέρεται στη συστηματική εξόντωση των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1923). Διεξήχθη από δύο διαδοχικές κυβερνήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας - δηλαδή από το Κομιτάτο Ένωσις και Πρόοδος
(ΚΕΠ) και το Τουρκικό Εθνικιστικό Κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Περιλάμβανε σφαγές, εξαναγκαστικές εκτοπίσεις και πορείες θανάτου, απελάσεις, μποϊκοτάζ, βιασμό, αναγκαστικός εξισλαμισμός, στρατολόγηση σε τάγματα εργασίας, αυθαίρετες εκτελέσεις και καταστροφή πολιτιστικών, ιστορικών και θρησκευτικών μνημείων. Σύμφωνα με διάφορες πηγές, περίπου 1 εκατομμύριο Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Η πρώτη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων ξεκίνησε το 1914 στην Ανατολική Θράκη, όπου ολόκληρες ελληνικές κοινότητες εκδιώχθηκαν βίαια και απελάθηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Άλλα μέτρα που χρησιμοποιήθηκαν για την καταδίωξη των Ελλήνων σε αυτή την περιοχή ήταν το μποϊκοτάζ των ελληνικών επιχειρήσεων, δολοφονίες, βαρειά φορολογία, κατάσχεση περιουσίας και η πρόληψη από την εργασία στα κτήματα τους. Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1914 πραγματοποιήθηκε η εθνοκάθαρση των Ελλήνων της δυτικής ακτής της Μικράς Ασίας. Αυτές οι επιχειρήσεις, περιλαμβανομένων εκείνων της Ανατολικής Θράκης, σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν από την ΚΕΠ χρησιμοποιώντας τακτικές και άτακτες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων μελών της παραστρατιωτικής μονάδας της ΚΕΠ, της λεγόμενης Ειδικής Οργάνωσης (δηλαδή η Teşkilât-i Mahsusa).
Με την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου, ο Ελληνικός αρσενικός πληθυσμός μεταξύ 21-45 ετών στρατολογήθηκε βίαια σε τάγματα εργασίας (τα Amele Taburlari). Οι περισσότεροι από αυτούς έχασαν τηζωή τους κάτω από άθλιες συνθήκες εφόσον αναγκάζονται να εργάζονται όλο το εικοσιτετράωρο με λίγη τροφή ή νερό. Το 1915, με τη συμβουλή του γερμανικού στρατιωτικού προσωπικού, το ΚΕΠ απέλασε τις
ελληνικές κοινότητες από τα Δαρδανέλλια και την Καλλίπολη με το πρόσχημα της στρατιωτικής
αναγκαιότητας. Αυτοί οι Έλληνες δεν είχαν το δικαίωμα να πάρουν τίποτα μαζί τους. Τα εμπορεύματα στα καταστήματά τους πωλήθηκαν αργότερα από τις οθωμανικές αρχές. Απελάθηκαν στο εσωτερικό της χώρας και σε μουσουλμανικά χωριά όπου αναγκάστηκαν να επιλέξουν μεταξύ του Ισλάμ ή του θανάτου.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, πριν από τις απελάσεις, οθωμανικοί χωροφύλακες (αστυνομία) και οι τσέτες (ένοπλοι συμμορίτες) κατέλαβαν χρήματα και τιμαλφή από τις κοινότητες, διαπράττουν σφαγές και καίνε εκκλησίες και σχολεία. Τον Δεκέμβριο του 1916 αρχίζει η δίωξη των Ελλήνων στην περιοχή του Πόντου.
Μέχρι το 1917, πηγές αναφέρουν ότι πάνω από 700.000 Έλληνες είχαν πέσει θύμα ενός προκατειλημμένου και καλά ενορχηστρωμένου σχεδίου αφανισμού.
Μέχρι το 1917, πηγές αναφέρουν ότι πάνω από 700.000 Έλληνες είχαν πέσει θύμα ενός προκατειλημμένου και καλά ενορχηστρωμένου σχεδίου αφανισμού.
Σύμφωνα με στοιχεία που συνέταξε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μέχρι το 1918, 774.235 Έλληνες είχαν απελαθεί από τα σπίτια τους, πολλοί από αυτούς στο εσωτερικό της Τουρκίας και χάθηκαν τα ίχνη τους.
Μετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, εξέχοντες ηγέτες της ΚΕΠ έλαβαν θανατικές ποινές σε οθωμανικό στρατοδικείο για το ρόλο τους στη διοργάνωση της σφαγής των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αλλά, ο μεταπολεμικός σχηματισμός του Τουρκικού Εθνικιστικού Κινήματος υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ διέκοψε τη διαδικασία για να φέρει τους δράστες στη δικαιοσύνη. Οι εθνικιστές Κεμαλιστές συνέχισαν την πολιτική της ΚΕΠ να διώκουν τους
Έλληνες και κατέληξαν στην καταστροφή της κοσμοπολίτικης πόλης της Σμύρνης (σήμερα Ιζμίρ) και στην απέλαση όλων των Ελλήνων που απομένουν στην Τουρκία. Οι αρχές απαγορεύουν την έξοδο από την Τουρκία στον υγιής Ελληνικό αρσενικό πληθυσμό και, αντίθετα, στάλθηκαν στο εσωτερικό όπου οι περισσότεροι έχασαν τη ζωή τους σε στρατόπεδα εργατικής δουλείας ή σφαγιάστηκαν.
Μέχρι το 1923, διάφορες πηγές αναφέρουν ότι περίπου 1 εκατομμύριο Έλληνες έχασαν τη ζωή τους στη γενοκτονία.
The Greek Genocide of 1914-1923
The Greek Genocide (or Ottoman Greek Genocide) refers to the systematic extermination of the native Greek subjects of the Ottoman Empire before, during and after World War I (1914-1923). It was instigated by two successive governments of the Ottoman Empire; i.e. the Committee of Union and Progress (CUP)
party, and the Turkish Nationalist Movement of Mustafa Kemal Ataturk. It included massacres, forced deportations and death marches, summary expulsions, boycotts, rape, forced conversion to Islam, conscription into labor battalions, arbitrary executions, and destruction of Christian Orthodox cultural, historical and religious monuments.
According to various sources, approximately 1 million Ottoman Greeks perished during this period.
The first phase of the Greek Genocide commenced in 1914 in Eastern Thrace where entire Greek
communities were forcibly and often violently expelled or deported to the interior of Asia Minor. Other measures used to persecute Greeks in this region were the boycotting of Greek businesses, killings, heavy taxation, seizure of property and prevention from working on their lands. In the Spring and Summer 1914, the ethnic cleansing of Greeks along the western shoreline of Asia Minor was carried out. These operations, including those in Eastern Thrace, were planned and executed by the CUP using regular and irregular
forces including members of the CUP's paramilitary unit, the Special Organization (Teşkilat-i Mahsusa).
The first phase of the Greek Genocide commenced in 1914 in Eastern Thrace where entire Greek
communities were forcibly and often violently expelled or deported to the interior of Asia Minor. Other measures used to persecute Greeks in this region were the boycotting of Greek businesses, killings, heavy taxation, seizure of property and prevention from working on their lands. In the Spring and Summer 1914, the ethnic cleansing of Greeks along the western shoreline of Asia Minor was carried out. These operations, including those in Eastern Thrace, were planned and executed by the CUP using regular and irregular
forces including members of the CUP's paramilitary unit, the Special Organization (Teşkilat-i Mahsusa).
With the outbreak of the Great War, all Ottoman Greek males aged between 21-45 were forcibly
conscripted into labor battalions (Amele Taburlari). Most of them perished under appalling conditions being forced to work around the clock with little food or water. In 1915, under the advice of German military personnel, the CUP deported Greek communities from the Dardanelles and Gallipolli regions under the pretext of military necessity. These Greeks were not permitted to take anything with them. Goods in their shops were later sold by Ottoman authorities. They were deported to the interior and to Muslim villages
where they were forced to choose between Islam or death. In most cases, before deportations took place Ottoman gendarmes (police) and chetes (armed irregulars) seized money and valuables from communities, committed massacres and burnt churches and schools. In December 1916, the persecution of Greeks in the Pontus region commences. By 1917, it was reported that over 700,000 Greeks had fallen victim to a
preconceived and well orchestrated plan of annihilation.
According to figures compiled by the Ecumenical Patriarchate, by 1918, 774,235 Greeks had been
deported from their homes, many of them to the interior of Turkey, never to be seen again. Following the Ottoman Empire's defeat in WW1, prominent leaders of the CUP were given death sentences in Ottoman Courts-Martial for their role in organizing the massacre of Greeks during the war. But the post-war formation of the Turkish Nationalist movement under the leadership of Mustafa Kemal Ataturk interrupted
proceedings to bring the perpetrators to justice. The Kemalist Nationalists continued the CUP policy of persecuting Greeks which culminated in the burning of the cosmopolitan city of Smyrna (today Izmir) to the ground and the expulsion of all remaining Greeks from Turkey. All able-bodied Greek males were refused exit from Turkey and instead were sent to the interior where most perished in slave labor camps or were massacred.
By 1923, various sources state that around 1 million Greeks perished in the genocide.
