Translate

Tuesday, December 29, 2015

Ο Αγιος Πορφύριος ἦταν δίπλα μου σὲ μιὰ πολὺ δύσκολη στιγμὴ τῆς ζωῆς μου

Σᾶς χαιρετῶ, αἰσθανόμενη ὅτι ἀπευθύνομαι σὲ δικούς μου ἀνθρώπους, ἀφοῦ ὅλοι ἔχουμε ἕνα κοινὸ σημεῖο τόσο μεγάλο καὶ δυνατὸ στὴ ζωή μας: τὸν Γέροντά μας, τὸν Παππούλη μας!!

Ἄς μου ἐπιτραπεῖ νὰ χρησιμοποιήσω καὶ ἐγὼ αὐτὲς τὶς προσφωνήσεις, παρόλο ποὺ δὲν εἶχα τὴν τύχη νὰ γνωρίσω τὸν Γέροντα Πορφύριο ὅσο ἦταν ἐν ζωῇ. Ἡ «γνωριμία» μου μὲ τὸν Γέροντα ἔγινε τυχαῖα, μέσα ἀπὸ ἕνα βιβλίο ποὺ μοῦ δανείσανε. Αὐτὸ ἦταν!! Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ εἶχα τὸν Παππούλη μέσα στὸ μυαλὸ καὶ στὴν καρδιά μου συνεχῶς!

Κατὰ τὸ διάστημα ἐκεῖνο περνοῦσα ἕνα προσωπικὸ πρόβλημα ὑγείας, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀλλάξει ὁλοκληρωτικὰ ὅλη μου τὴ ζωή. Σκεφτόμουν συνεχῶς τὴν οἰκογένειά μου, τὰ παιδιά μου καὶ τὸ πόσο θὰ ἄλλαζε ἡ καθημερινότητά μας καὶ θὰ χανόταν ἡ ἠρεμία τοῦ σπιτιοῦ μας, ἐὰν τὰ ἀποτελέσματα κάποιων νευρολογικῶν ἐξετάσεων ἔβγαιναν θετικὰ. Ὑπῆρχε πιθανότητα νὰ πάσχω ἀπὸ ΜΥΑΣΘΕΝΕΙΑ, μία ἐξαιρετικὰ δύσκολη πάθηση τοῦ νευρολογικοῦ συστήματος. Εἶχα ἤδη διαβάσει τὸ πρῶτο βιβλίο γιὰ τὸν Γέροντα καὶ εἶχα παραγγείλει ταχυδρομικῶς τὰ ἑπόμενα, νιωθoντας ὅτι οἱ συμβουλὲς καὶ τὰ λόγια τοῦ Γέροντα μοῦ ἔδιναν δύναμη καὶ μὲ συντρόφευαν στὴ δοκιμασία μου. Λυπόμουν ποὺ δὲν ζοῦσε ὁ Παππούλης γιὰ νὰ τὸν ἐπισκεφθῶ καὶ νὰ τοῦ ἀνοίξω τὴν καρδιά μου, ἀλλὰ μετὰ θυμόμουν τὰ λόγια του, πὼς ὅταν κοιμηθεῖ θὰ μηδενιστοῦν οἱ ἀποστάσεις, καὶ παρηγοριόμουν.

Ὅταν πῆγα στὴν Ἀθήνα -στὸ Ἰνστιτοῦτο Παστέρ- γιὰ τὶς ἐξετάσεις αἵματος, ἔπαιρνα κουράγιο μόνο στὴ θύμησή του!! Μπῆκα νὰ μοῦ πάρουν αἷμα καὶ ἐνῶ μιλοῦσα μὲ τὴ γιατρό, ξαφνικὰ σταμάτησα, λέγοντας στὸν ἑαυτό μου: «δὲν εἶναι ὥρα γιὰ κουβέντα, ἀλλὰ γιὰ προσευχή». Καὶ ἐκείνη τὴν στιγμὴ αἰσθάνθηκα τὴν παρουσία τοῦ Γέροντα δίπλα μου, μέσα στὸ δωμάτιο!

Βγαίνοντας σκεφτόμουν ὅτι θὰ ἦταν ἡ ἰδέα μου, ἀπὸ τὴν ἔντονη ἐπιθυμία μου νὰ προσευχηθῶ στὸν Παππούλη, ἀλλὰ τότε βρέθηκα μπροστὰ σὲ μιὰ νέα ἔκπληξη. Ἡ θεία μου, ἡ ὁποία εἶχε ἔρθει μαζί μας (ἤμουν μὲ τὸ σύζυγό μου) καὶ ἔχει μεγάλη πίστη στὸ Γέροντα (ἔχει ἔρθει καὶ στὸ Μήλεσι), χωρὶς νὰ ἔχουμε μιλήσει μέχρι ἐκείνη τὴν ὥρα καθόλου, ἀφοῦ μόλις συναντηθήκαμε μπήκαμε ἀμέσως στὸ Παστέρ, μοῦ εἶπε: «Τελείωσες κιόλας; Καὶ ἐγὼ πῆρα νὰ διαβάσω τὴν Παράκληση στὸν Γέροντα Πορφύριο». Έμεινα μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτό! Τῆς μίλησα γιὰ τὴν πρόσφατη «γνωριμία» μου μὲ τὸν Γέροντα καὶ τότε μοῦ εἶπε ὅτι ἔχει ἐπισκεφθεῖ τὸ Ἡσυχαστήριο καὶ ἔχει μάλιστα τὴν εἰκονίτσα μὲ τὰ λόγια του Γέροντα (ποὺ σὲ καθεμιὰ εἶναι διαφορετικά), ἐνῶ ἐγὼ τῆς μίλησα γιὰ τὸ νέο βιβλίο ποὺ εἶχα παραγγείλει «Μαθητεύοντας κοντὰ στὸν Γέροντα Πορφύριο», τὸ ὁποῖο δὲν γνώριζε.

Μετὰ ἀπὸ 15 μέρες ἡ θεία μου πῆγε νὰ πάρει τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐξετάσεών μου, μιὰ κι ἐγὼ μένω στὴν ἐπαρχία. Ἦταν ἀπὸ τὶς πιὸ δύσκολες ὧρες τῆς ζωῆς μου, μέχρι τὴ στιγμὴ ποὺ χτύπησε τὸ τηλέφωνο καὶ ἡ θεία μου μοῦ ἀνακοίνωσε ὅτι ἦταν ὅλες ἀρνητικές!!! Ἡ ἔνταση καὶ ἡ συγκίνηση ἦταν τόσο μεγάλες, ὥστε ἔπεσα στὸ πάτωμα κλαίγοντας ἀπὸ χαρά!! Εὐχαρίστησα τὸ Γέροντά μου καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ εὔχομαι συνεχῶς ἡ ἐμπειρία μου αὐτὴ νὰ γίνει ἀφορμὴ γιὰ νὰ τὸν ξαναβάλω στὴ ζωή μου καὶ νὰ τὸν παρακαλῶ στὸ ἑξῆς νὰ στηρίζει τὴν οἰκογένειά μου, νὰ μᾶς προστατεύει καὶ νὰ μᾶς ἀξιώνει νὰ γινόμαστε, ὅπως ἔλεγε, καλοὶ καὶ ὄχι μόνο καλά!!

Σὲ μιὰ συζήτηση μὲ τὸ σύζυγό μου, ἐκεῖνος μοῦ θύμισε ὅτι πρὶν ἀπὸ 8-9 χρόνια, ὅταν ἤμασταν νιόπαντροι, ἡ μητέρα μου μᾶς εἶχε κάνει δῶρο ἕνα βιβλίο τοῦ Γέροντα Πορφύριου, τὸ ὁποῖο ὅμως δανείσαμε σὲ κάποια κυρία ποὺ μᾶς τὸ ζήτησε καὶ δὲν μᾶς τὸ ἐπέστρεψε ποτέ. Θυμήθηκα λοιπὸν ὅτι πράγματι ἐπρόκειτο γιὰ ἕναν Γέροντα ποὺ μᾶς εἶχε συγκινήσει καὶ τοὺς δύο, ἀλλὰ δὲν μποροῦσα νὰ θυμηθῶ ἂν ἐπρόκειτο γιὰ τὸν Γέροντα Πορφύριο ἡ γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο.

Τελικὰ τίποτα δὲν εἶναι τυχαῖο. Καὶ σ’ ἐμᾶς ἀπομένει μόνο νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε !!

Γέροντα Πορφύριε, σήμερα, τὴν ἡμέρα τοῦ μνημοσύνου σου, ἄναψα ἕνα κεράκι καὶ ἐγὼ στὴ δική μου ἐνορία στὴ Β. Εὔβοια καὶ προσεύχομαι νὰ μπορέσω καὶ νὰ ἀξιωθῶ νὰ ἐφαρμόζω τὶς συμβουλές σου γιὰ τὴ σωτηρία μου!


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/12/blog-post_29.html

Sunday, December 27, 2015

Πως ο Άγιος Νεκτάριος βίωσε με όλη του την ύπαρξη την Ορθοδοξία μας


        
Πραγματικά ο Άγιος Νεκτάριος εβίωσε σε όλα και με όλα τα μέρη της υπάρξεώς του την Ορθοδοξία μας ,την οποία και ερμήνευσε και εξέφρασε προσωπικά και δυναμικά στο καθολικό πλήρωμα των Ορθοδόξων αδελφών και γενικότερα στην Οικουμένη.

Είναι τόσο πλούσια η προσωπικότητά του , τόσο βαθειά , τόσο μεγαλειώδης, συνδυασμένη με θεϊκή πραγματικά απλότητα , που θα 'πρεπε ο φτωχός δικός μας ανθρώπινος λόγος να αργήσει. Και μάλιστα λόγος που προέρχεται από χείλη αδέξια, ισχνόφωνα και κακόηχα σαν τα δικά μου. Συγχωρήστε μου λοιπόν την θρασύτητα και επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω τον συμβατικό λόγο για ωφέλεια όλων μας και για την κατά δύναμιν τιμή προς τον Άγιο του αιώνα μας.
Θεμέλιο σ'αυτήν την προσλαλιά ας είναι το παρακάτω υπαρκτό περιστατικό από τη ζωή του Αγίου.

Μετά από κάποιες περιπέτειες που μεθόδευσε στη ζωή του ο μισόκαλλος, βρίσκεται ο Άγιος ,σαν ιεροκήρυκας Χαλκίδος ,επίσκοπος όντας, στο μικρό νησί της Σκιάθου, για να λειτουργήσει και να κηρύξει. Φιλοξενείται από βραδύς σ'ένα απλό δωματιάκι του νησιού. Περνάνε οι ώρες της νύχτας και το φως του δωματίου του δεν σβήνει. Κάποιοι περίεργοι βρίσκουν τον τρόπο να κρυφοκοιτάξουν. Βλέπουν τον Άγιο Επίσκοπο να κάνει εδαφιαίες μετάνοιες και κάτι να ψελίζει. Το φως έσβησε , όταν ξεκίνησε για την πρωϊνή ακολουθία και την Θεία Λειτουργία.
Το γεγονός αυτό αδελφοί ,λέει πάρα πολλά. Βάση στη ζωή του ο Άγιος από τα νεανικά του χρόνια είχε αυτό που όλοι οι πατέρες και άγιοι είχαν ,τη νηπτική εργασία , την προσεκτική φροντίδα του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου, της αθανάτου και θεοεικέλου ψυχής. Μολονότι επίσκοπος , πεπειραμένος στα πνευματικά , κάποιας ηλικίας ,όμως δεν αντικαθιστά με τίποτα την αγαπημένη του πνευματική εργασία για την προσωπική του ένωση με τον εν Τριάδι Θεό. Δόξα τώ εν Τριάδι Θεώ για τέτοιους ανθρώπους που αναδεικνύει σε όλες τις εποχές και τους έχει μαζί ίσως και με άλλους αφανεστέρους , δείγματα της Ορθοδόξου πνευματικότητος , που αληθινά όζει (μυρίζει) αγάπη Χριστού.

Ο Άγ. Νεκτάριος γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου του 1846 στη Συληβρία της Θράκης. Σάν παιδί και σά νέος ήταν πολύ φιλομαθής και ιδιαίτερα όπως οι Τρείς Ιεράρχες , αγάπησε την αρχαία ελληνική γλώσσα και τα Πατερικά κείμενα. Το βιβλίο που ο ίδιος εξέδωσε «Λογίων θησαύρισμα» είναι ακριβές απόσταγμα των Πατερικών Μελετών στις οποίες από μικρός αφιερωνόταν. Απ'αυτό το ανθολόγιο των πολυτίμων μελετών του φαίνεται η νηπτική εργασία και η δυνατή έφεση που είχε στα βάθη του για τον Θεό και η δίψα του για την τελειότητα της εν Χριστώ ζωής.

Από πολύ νωρίς συγκεκριμενοποίησε τον ουράνιο πόθο του και τον ταύτισε με τη μοναχική ζωή. Το 1876 εκάρη μοναχός στη Νέα Μονή της Χίου με το όνομα Λάζαρος από Αναστάσιος Κεφαλάς. Από τα στοιχεία της Ιεράς Μονής φαίνεται καθαρά ότι έμεινε τρία χρόνια πραγματικά, ασκούμενος στη μοναχική και μοναδική ,όπως αναφέρεται από τους Αγίους Πατέρες μας ,πολιτεία. Η άσκηση του παρθενικού βίου τον έκανε προσηνή επειδή συνδύασε την τραχύτητα της ασκήσεως με την άκρα ταπείνωση. Γι'αυτό έγινε αγαπητός από τη λοιπή μοναστική αδελφότητα , προτάθηκε για χειροτονία και προχειρίσθηκε διάκονος το 1877 σε ηλικία ώριμη και σύμφωνη με τους Θεοπνεύστους ιερούς κανόνες,τριάντα ενός δηλαδή ετών, με το όνομα Νεκτάριος.

Μέ άδεια και ευλογία της Ιεράς Μονής της μετανοίας του συμπληρώνει τις γυμνασιακές του σπουδές στην Αθήνα , κατόπιν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου , κοντά στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο και πάλι στην Αθήνα, όπου μετά από ευδόκιμες θεολογικές σπουδές το 1885 εκατατάχθηκε στους πτυχιούχους της Θεολογικής Σχολής της «οποίας υπήρξε και υπότροφος . Το επόμενο έτος 1886 χειροτονείται πρεσβύτερος και Αρχιμανδρίτης στην Αλεξάνδρεια από τον ίδιο Πατριάρχη Σωφρόνιο , κοντά στον οποίο υπηρέτησε σαν ιεροκήρυκας και γραμματέας του Πατριαρχείου και Πατριαρχικός επίτροπος στο Κάϊρο. Ένα χρόνο αργότερα το 1889 χειροτονείται Μητροπολίτης της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Μητροπόλεως Πενταπόλεως από τον ίδιο Πατριάρχη Σωφρόνιο.
Αυτή την επέτειο των εκατό χρόνων από της χειροτονίας του σε επίσκοπο τιμάμε και γιορτάζουμε σήμερα.



Γιατί ιδιαίτερα αυτήν την επέτειο εξαίρουμε;

Γιατί και ο άγ.Ιγνάτιος ο Θεοφόρος και ο μεγάλος Θεολόγος Νικόλαος Καβάσιλας υποστηρίζουν ότι ο επίσκοπος είναι ζωντανή εικόνα του Σωτήρος Χριστού και ζωντανός φορέας όλης της Χριστιανικής Παραδόσεως. Ίσως σε μερικές περιπτώσεις αμφιβάλλουμε για τα υποστηριζόμενα από τους αγίους , γιατί δεν βλέπουμε πάντοτε σαρκωμένες αυτές τις αρετές στα Επισκοπικά πρόσωπα. Στην περίπτωση όμως του Αγίου Νεκταρίου ταυτίσθηκε η αληθινή χριστιανική ζωή και το ποιμαντικό αρχέτυπο με το πρόσωπό του. Οι λειτουργίες του , τα κηρύγματά του , η φροντίδα του για την ευπρέπεια και διακόσμηση των Ιερών Ναών , το προσωπικό , ποιμαντικό και ανθρωπιστικό ενδιαφέρον , η συμπάθεια στους καχεκτικούς στην πίστη και στην ηθική , οι διοικητικές του ικανότητες και ιδιαίτατα ο άμεμπτος βίος κατάφερναν να συγκρατούν το θεσμό της Εκκλησίας και τα λογικά πρόβατα στη μάνδρα του Χριστού. Η ποιότητα της Χριστιανικής ψυχής του και η Χριστιανική διαύγεια των φρονημάτων του φαίνεται ολοκάθαρα στους άδικους διωγμούς του. «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν» δεν είπε ο Κύριος; Αφανείς αντίχριστες δυνάμεις κατάφεραν να μεθοδεύσουν έτσι κάποιες συκοφαντίες , ώστε να απολυθεί από τις Εκκλησιαστικές αρχές της Αλεξανδρείας και να παυθεί από τη θέση του. Καμιά σαφής κατηγορία αλλά και καμιά ακύρωση των συκοφαντιών. Σαν ελεύθερος άνθρωπος και αθώος διαμαρτύρεται για την αδικία αλλά και οι επιστολές -διαμαρτυρίες προς τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο, λίγο αργότερα προς τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Φώτιο και προς τον Πατριάρχη Ιωακείμ τον Γ` είναι γεμάτες εκκλησιαστικό ήθος που σπάνια συναντάμε.

Άνθρωπος ψημένος στη μοναχική άσκηση και στους κανόνες ταπεινοφροσύνης , δεν μπορούσε παρά αυτό το ήθος να αποκτήσει των Μεγάλων Πατέρων, που είτε τους έβριζαν είτε τους εγκωμίαζαν, το ίδιο αισθάνονταν και ανεξίκακα αντιδρούσαν.

Ουδείς αδοκίμαστος ευδόκιμος.

Αξίζει κανείς να διαβάσει και μόνο αυτές τις επιστολές για να προσεγγίσει αυτόν τον πολύτιμο αδάμαντα της Ορθοδοξίας. Μικρές επιστολές γραμμένες με σαφήνεια , γλωσσική αρτιότητα , τέλεια νοήματα , λέξεις ιεροπρεπείς και κατάμεστες από σεβασμό στο πρόσωπο που απευθύνεται και το οποίο τον αδίκησε. Δεν βρίσκεις ίχνος δηκτικότητας να υπολανθάνει. Κρατά τον πόνο του σε καθαρά πνευματικό επίπεδο. Αυτές οι επιστολές αποπνέουν το άρωμα της απαθούς και χαριτωμένης ψυχής του , που προετοιμάζεται έκδηλα από τον Εσταυρωμένο Κύριο για τη μέλλουσα τιμή και παγκόσμια δόξα που του χάρισε. Η ποιότητα της ψυχικής καλλιεργείας του επιβεβαιώνεται και από το ποιμαντικό έργο του στις ψυχές των ανθρώπων και την ανάλογη ποιμαντική εν Χριστώ αγωγή, που τους προσέφερε.

Πάνω από εννιακόσιοι πιστοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Καίρου συνέταξαν μια διαμαρτυρία και συνάμα αποχαιρετιστήριο γράμμα προς τον Άγιο Πενταπόλεως που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Μεταρρύθμισις» της Αλεξάνδρειας. Μέσα σ'αυτό το γράμμα φαίνεται για άλλη μια φορά από άλλη σκοπιά , από τη σκοπιά των λαϊκών, ο πραότατος και ειρηνικός χαρακτήρας του Αγίου. Στο δημοσίευμα αυτό δεν υποφώσκει ίχνος εμπαθείας ή φανατισμού κατά των αδικησάντων εκκλησιαστικών ανδρών τον Άγιο Πενταπόλεως.
Πόσο ταπεινά και χριστοκεντρικά θα είχε εργασθεί ο Άγιος στην Άμπελο του Κυρίου ,ώστε να μεταφυτεύει και στους άλλους τον αληθινό τρόπο Χριστιανικής ζωής , της Θεανθρώπινης ζωής που ο ίδιος βίωνε.

Από την επιστολή αυτή των λαϊκών του Καίρου φαίνεται η μεγάλη εν Χριστώ αγάπη που του είχαν, φαίνεται διάφανα η εν Χριστώ ηγετική φυσιογνωμία του Αγίου , αλλά τελικά η υπακοή (αυτό είναι το γνήσιο εκκλησιαστικό χριστιανικό φρόνημα) και του Αγίου και των πνευματικών του τέκνων στις αποφάσεις της Μητέρας Εκκλησίας. Ήταν βαθύς και όχι επιπόλαιος και υποπτευόταν ότι πίσω από την ανθρώπινη αδικία κρύβονται μεγαλεπίβολα, μά ανεξιχνίαστα θεϊκά σχέδια. Και κατάφερε αυτήν του τη νοοτροπία να μεταβιβάσει ζωντανά στο λαό του Καίρου, πράγμα που διακρίνεται με ενάργεια προς το τέλος της επιστολής-διαμαρτυρίας.
Ίσως οι βουλές του Θεού έχουν διαφορετικές προοπτικές.

Επιτρέψτε μου να επιμείνω λίγο ακόμη σ'αυτήν την κρίσιμη καμπή της ζωής του. Αν ο Άγιος έπαιρνε κάποια άλλη διαφορετική στάση, καταλάβαινε με τον σώφρονα λογισμό που του είχε χαρίσει η Ορθόδοξη μοναχική νηπτική άσκηση , καταλάβαινε ότι κατάστρεφε ό, τι ωραιότερο, ό, τι πιο θεανθρώπινο είχε μεταγγίσει στις ψυχές των πνευματικών του τέκνων.

Σαν αληθινός Λειτουργός του 'Υψίστου προτιμά να αδικείται παρά να καταστρέψει στα μάτια και στις ψυχές των πιστών την εικόνα της Αρχιερωσύνης, χτυπώντας τους άλλους αρχιερείς που τον αδίκησαν.
Παρακαλώ πολύ όλους μας να εγκύψουμε με πολλή ευλάβεια σ'αυτήν την πτυχή της ζωής του Αγίου Πενταπόλεως και στην θεανδρική στάση του γιατί καθένας μας έχει ή ενδέχεται να έχει πικρίες συκοφαντικές στο μετερίζι από το οποίο μάχεται.

Στή συνέχεια για ένα έτος ταλαιπωρήθηκε «φυτοζωών», λέει ο βιογράφος του άγιος πρ. Παραμυθίας Τίτος Ματθαιάκης, ζητώντας στην Αθήνα εργασία και μη βρίσκοντας. Επί τέλους στις 15 Φεβρουαρόυ 1891 διορίσθηκε ιεροκήρυκας του Νομού Ευβοίας , σπάνιο φαινόμενο στα χρονικά της Εκκλησίας. Δηλ. Επίσκοπος να διορίζεται απλός ιεροκήρυκας. Όμως δέχθηκε και εργάσθηκε διόμιση χρόνια ακάματα πνευματικά , αγάπησε το λαό του Θεού και αγαπήθηκε. Πάλι δυσκολίες και μετάθεση στο Νομό Φθιώτιδος και Φωκίδος. Αξίζει και πάλι να τονισθεί η κρυστάλλινη ποιότητα του ποιμαντικού του λειτουργήματος που εκφράζει το αποχαιρετιστήριο γράμμα του Δημάρχου Κυμαίων Καρυστίας προς τον Άγιο.

Ο Κύριος όμως αφού τον προετοίμασε με την θλίψη και τον διωγμό , αφού του έκλεισε τις άλλες πόρτες , του άνοιξε την υψηλή και μεγάλη προοπτική του Διευθυντή της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Μέ Β. Διάταγμα διορίσθηκε την 1η Μαρτίου του 1894 και έμεινε σ'αυτήν την περίοπτη θέση μέχρι το 1908 , από την οποία παραιτήθηκε , όπως ο ίδιος γράφει στην αίτησή του προς το Δ. Σ. για λόγους υγείας.

Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια εργάσθηκε συστηματικά ο Άγιος στο θερμοκήπιο των Ιερατικών κλήσεων . Ό, τι ιερότερο , ό, τι θεανθρωπινότερο , ό, τι χριστοευγενέστερο , ό, τι ουράνιο είχε κατακτήσει με την άσκησή του και με τη χάρη του Θεού , με πολύ ζήλο το αποτύπωσε στις ψυχές των Ιεροσπουδαστών του. Πίστευε ότι το νεοσύστατο μετά τον τουρκικό ζυγό έθνος θα μπορέσει να ορθοποδήσει και πνευματικά να μεγαλουργήσει , αν οι ποιμένες αυτού του τόπου τραφούν με τον επιούσιο Άρτο της Ορθοδόξου Θεολογίας και ποτισθούν με τα αστείρευτα νάματα της Ορθοδόξου Ευσεβείας. Πετύχαινε πραγματικά να μεταλαμπαδεύσει στις ψυχές των Ιεροσπουδαστών όλη την χριστοφλόγα της ψυχής του ,με τον πιο εκλεκτό τρόπο , την εν Χριστώ αγάπη, που είναι το πιο δυνατό φίλτρο. Αυτό μπορεί να συγκινήσει το νέο και να βάλει σε συναγερμό και κινητοποίηση όλα τα ψυχοδυναμικά του για εγκόσμια και υπερκόσμια δημιουργία.

Ο πρωτοπρεσβύτερος παπαΝικόλας Μυλωνάς και ο Οικονόμος Θεμιστοκλής Παπακωνσταντίνου που τον είχαν δάσκαλο επαληθεύουν την άριστα παιδαγωγική συμπεριφορά του προς τα νεαρά βλαστάρια. Ποτέ δεν είχαμε δεί το ειρηνικό και χαρίεν πρόσωπό του να αλλοιώνεται από τις νεανικές αταξίες.

Είχε μια απεριόριστη εσωτερική ανεκτικότητα και μεγαλοψυχιά λέγουν, με την οποία κατόρθωσε να διορθώσει τις ανωριμότητες των νέων χωρίς να τραυματίσει το ψυχολογικό πεδίο. Και κάποιος άλλος μαθητής του έλεγε με θαυμασμό για τον Άγιο , ότι ανεχόταν ακόμη και να κοροϊδεύεταιμερικές φορές και μολονότι διαισθανόταν πώς του λένε ψέμματα δεν επενέβαινε βίαια, αυταρχικά, πιεστικά, για να διορθώσει τον αμαρτάνοντα. Αυτή η αγάπη και η εκτίμηση προς τα ανώριμα ακόμα παιδιά , τα έφερνε λίγο αργότερα σε αυτοσυναίσθηση του σφάλματος , σε μετάνοια και οριστική και ειλικρινή διόρθωση. Ήδη από τον καιρό της τριετούς μοναστικής ασκήσεώς του στην Ιερά Μονή της χώρας της Χίου , αλλά και από την περισσή εμπειρία του από την διακονία του στο λεπτό και ευαίσθητο έργο του πνευματικού είχε διαπιστώσει πόσο εύθραυστος είναι ο ψυχολογικός παράγοντας σε κάθε άνθρωπο και πόσο αποφασιστικό ρόλο παίζει στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας και στον αγιασμό της.





Είχε κατέβει , όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναίτης , ο συγγραφέας της Κλίμακος , είχε κατέβει στα βάθη της ψυχής , γνώριζε πολύ καλά τις αντιδράσεις της και ιδιαίτερα την καταστροφή που προξενούν τα πάθη και οι κακίες των μεγαλυτέρων στην ανέλιξη και ανάπτυξη των νεωτέρων.Και ήθελε αυτός ο μακάριος άνδρας , να μην πληγώσει ,να μην τσαλαπατήσει, να μην σταυρώσει με τιμωρίες τα παιδιά του αλλά να τα ανυψώσει, να τα αναπτερώσει , να τα εμψυχώσει με τη μέθη της δικής του εν Χριστώ αγάπης. Είχε βιώσει βέβαια αυτό που λέγει ο πρύτανις των ασκητών πατέρων άγιος Ισαάκ ο Σύρος , ότι η αγάπη είναι μέθη ψυχής και έχει την δύναμη να μεθύσει και τους γύρω.

Κάποιος άλλος μαθητής του, ο Ν. Λούβαρης ,θυμάται ότι προτιμούσε ο ίδιος να υποβάλλεται σε ασκήσεις, για παράδειγμα σε νηστεία ,για να μην τιμωρήσει το ανώριμο εύθραυστο βλαστάρι, τον ιερό σπουδαστή του , όταν η διάκριση, που άφθονη είχε , τον πληροφορούσε, ότι η τιμωρία θα δημιουργήσει απωθημένη εμπάθεια ή ψυχολογικά τραύματα. Και δεν πρέπει ένας ποιμένας, ένας ταγός να κατατρύχεται από ψυχολογικά προβλήματα, που μπερδεύουν τους γύρω του , και εξουθενώνουν τις ψυχές και δεν τις οδηγούν στην ελευθερία «ή Χριστός ημάς ηλευθέρωσε». Αναλάμβανε ο άγιος του Θεού ,ο θεόπνευστος αυτός παιδαγωγός πάνω του το βάρος της αμαρτίας των παιδών του , για να ανοίγει μπροστά τους ο δρόμος της προκοπής και της δημιουργίας και όχι της μιζέριας και της μικροψυχίας.

Πιθανώς να υπήρξαν και περιπτώσεις που ο άγιος να μεταχειρίσθηκε και την παιδαγωγική μέθοδο της αυστηρότητας , όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν. Κυριαρχούσε πάνω από όλα η Ποιμαντική της αγάπης , της καλωσύνης και της πατρικής επισκοπής , θα λέγαμε γενναιοψυχίας.
Ο Ι. Φ. Κωνστανταράκης , μαθητής του αγίου Νεκταρίου ,αναφέρει ότι οι ιεροσπουδαστές είχαν νύχτα και μέρα ενώπιόν τους ένα αρχέτυπο τελείου και ολοκληρωμένου ανθρώπου.

Ήταν φίλεργος και πολυγραφότατος .
Έγραφε θεολογικές μελέτες.
Συνέθετε ύμνους στην Κυρία Θεοτόκο που όταν τους έψαλε, μεταρσιωνόταν και μετέφερε πνευματικό ενθουσιασμό στους μαθητές του.
Το κήρυγμά του ήταν πολύ εποικοδομητικό και στο ναό της Σχολής και σε πολλούς άλλους που τον καλούσαν.
Η Λειτουργία του ήταν μυσταγωγία και συναγερμός όλου του εκκλησιάσματος προς τον εν Τριάδι Κύριο .
Πρός τους ετερόδοξους συμπεριφερόταν με ευγένεια και καλωσύνη χωρίς να κρύβει κανένα σημείο της Ορθοδόξου ομολογίας του.
Παράλληλα σημειώνει ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος «ο μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Αθηνών» που τον δέχθηκε στην Διεύθυνση της Σχολής, ενδιαφέρθηκε ο άγιος Νεκτάριος για τον κήπο της Σχολής , για την εύρυθμη λειτουργία όλων των συνεργείων της, για την απρόσκοπτη Διεύθυνση και το όλο πολιτιστικό κλίμα της. Δεν ήταν δυνατό ο άνθρωπος που είχε ταξινομήσει παραδεισιακά τα εσωτερικά πνευματικά του ζητήματα , δεν ήταν δυνατόν να μην εκφράσει αυτήν του την εσωτερική του χριστοαρμονία και να μην την απεικονίσει ταπεινά από όλα του τα αγαπημένα πρόσωπα , σ'όλα τα πράγματα γύρω του και σ'ό,τι άγγιζε.

Αποκορύφωμα και αποκρυστάλλωμα της όλης του ποιμαντικής δραστηριότητας υπήρξε η ανασύσταση της Γυναικείας Ι. Μονής της Αγίας Τριάδος, στην Αίγινα. Όλο του τον μισθό που έπαιρνε από την Ριζάρειο τον διέθετε για να κτισθεί η ερειπωμένη Ιερά Μονή και για να συντηρούνται οι μοναχές της αδελφότητας.
Ενδιαφερόταν να γίνει ένα ωραίο εκκλησιαστικό οικοδόμημα , όπως και έγινε, για να στεγάσει ένα ιερό ησυχαστήριο και φροντιστήριο Ορθοδόξου μοναστικής ευσεβείας . Είχε αγαπήσει με πάθος απαθές , όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Σιναίτης ,την φιλανθρωπία και χαιρόταν να ξοδεύει τον μισθό του τόσο γι'αυτό τον σκοπό όσο και για περιπτώσεις φτωχών ανθρώπων ,που του ζητούσαν βοήθεια. .Ήταν αχόρταγος στο να δίνει ,τόσο που μερικές φορές δεν είχε τα ναύλα του ,για να επισκεφθεί τη μοναστική αδελφότητα της Αγίας Τριάδος που παρακολουθούσε πνευματικά και την καθοδηγούσε , ενώ παράλληλα ήταν διευθυντής στη Ριζάρειο.

Τις ημέρες των διακοπών του Πάσχα ,των Χριστουγέννων και του καλοκαιριού έμενε στην ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος και προσπαθούσε εφαρμόζοντας τους αυστηρούς ασκητικούς όρους του Μ. Βασιλείου , να οργανώσει φιλόθεα και φιλάνθρωπα την εσωτερική ζωή της αδελφότητας.
Ευτυχώς που μας έχουν διασωθεί 136 επιστολές του Αγίου ,που έστελνε από την Ριζάρειο στη μοναστική αδελφότητα της Αγίας Τριάδος. Μέσα σε αυτή διακρίνεται η λαμπρότητα και η ωραιότητα του παρθενικού του χαρίσματος που αύξησε ο Χριστός εκατονταπλάσια μέσα του με σύμφωνη την αγαθή προαίρεσή του.
Επίσης διακρίνεται η πνευματική ,η εν Χριστώ αγάπη του αγίου προς τα πνευματικά του τέκνα , τις μοναχές , μέσα στις ψυχές των οποίων , όπως ο θείος Παύλος , θέλησε να μορφώσει τον Χριστό και τη ζωή του Χριστού. Πρότυπό του στη φιλανθρωπία είχε τον άγιο Νικόλαο που από μικρός είχε αγαπήσει και τον είχε προστάτη του.

Ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης τονίζει στο «ωραιότατο βιβλίο του «ο άγιος Νεκτάριος ο θαυματουργός» ότι μέσα στις επιστολές αυτές φαίνεται η μεγάλη διάκριση που είχε ο άγιος . Σε κάθε μια μοναχή δίνει τις κατάλληλες γι'αυτήν οδηγίες , σεβόμενος τα προσωπικά όρια αντοχής της και ανοίγοντάς της τον κατάλληλο δρόμο που θα οδηγήσει αυτήν προς τον Σωτήρα Χριστό , χωρίς να ισοπεδώνει το πρόσωπο.
Ήξερε πολύ καλά αυτός ο βαθυνούστατος επίσκοπος πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της γυναίκας μέσα στη ζωή της Εκκλησίας . Γι'αυτό χωρίς να υποτιμά το Μέγα Μυστήριο του γάμου, λέγει ο π. Θεόκλητος , όμως προσπαθεί να καταρτίσει άριστα τη γυναικεία προσωπικότητα στην ευσέβεια και στην εν Χριστώ ζωή , για να έχει η κοινωνία , τα δείγματα έστω , της αληθινής χριστιανικής ζωής ,σαρκωμένης στα πρόσωπα των μοναζουσών. Μέσα σε αυτές τις επιστολές μπορούν και οι σημερινές Χριστιανές να σπουδάσουν το γνήσιο χριστιανικό φεμινιστικό κίνημα , που συνοψίζεται στην εν Χριστώ υπακοή ,στο υπάκουο κλίμα της και στην ατμόσφαιρά της.

Και στ'αλήθεια πέτυχε ο άγιος του Θεού να φυτεύσει και μετά την παραίτησή του από την Ριζάρειο, μένοντας κοντά τους , να καταρτίσει τη μοναστική αυτή άμπελο της ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος, που η ζωή και η ακτινοβολία της συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το καλοκαίρι το 1898 έκανε περιοδεία προσκυνηματική στο Άγιο Όρος.

Πήρε ευλογίες από το Περιβόλι της Παναγίας , έδωσε όμως και από το ταμείο των δικών του θησαυρών στους μοναχούς που με πολλή χαρά τον καλοδέχθηκαν και ξεχωριστά τίμησαν επίσημα τον ταπεινόφρονα ιεράρχη. Η επικοινωνία του με αγίους μοναχούς , όπως τον π. Δανιήλ Κατουνακιώτη , τον συνέδεσε πνευματικά με το Άγιο Όρος, έτσι ώστε επιστρέφοντας στον κόσμο , να είναι ένας αγιορείτης εκτός Αγίου Όρους και μέσα στην υπακοή της δικής του , ας πούμε δικής του , μονής.
Αφήσαμε μια πτυχή της ζωής του τελευταία . Σκόπιμα. Γιά να την τονίσουμε. Βέβαια από όσα μέχρι τώρα έχουμε αναφέρει διαφαίνεται ολοκάθαρα.





Ο Άγιος Νεκτάριος ήταν ένας χαρισματούχος πνευματικός.

Αυτόπτης μάρτυς μου ανέφερε ότι τον είδε να εισέρχεται στο ιερό βήμα , να φορά το πετραχήλι του και να πηγαίνει να κατασπάζεται τον εσταυρωμένο και να κλαίει. Μετά από αυτήν τη μυσταγωγική και κατανυκτική προετοιμασία προσφερόταν να βοηθήσει στο Μυστήριο της ι. εξομολογήσεως όχι μόνο τις μοναχές που πρωτύτερα αναφέραμε , όχι μόνο τους ιεροσπουδαστές του , αλλά και τον κοσμάκι που συνέρρεε για να αποθέσει τον βαρύ κλοιό και φόρτο της αμαρτίας.
Ικανότατος στον ποιμαντικό διάλογο , αμέσως αποσπούσε την εμπιστοσύνη του εξομολογουμένου. Πρόσωπο με πρόσωπο ο πνευματικός πατέρας με τον πνευματικό υιό /την πνευματική θυγατέρα, μπορούσε με την δύναμη του Τελεταρχικού και ζωοποιού Πνεύματος και με την απάθεια της άσπιλης και αμόλυντης ψυχής του , να ανασπά από την άβυσσο το ναυαγημένο καράβι, όπως σοφότατα περιγράφει ό άγιος Ιωάννης ο Σιναίτης. Μέσα στο κλίμα της εν Χριστώ θερμής και απλής αγάπης , μπορούσε μοναδικά να εκφρασθεί και ειλικρινά να εξαγορευθεί ο αμαρτωλός και φιλόστοργα να εμφυσήσει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και την άφεση ο χαρισματούχος πνευματικός Πατήρ.

Τέλος η αγαθή Πρόνοια του Θεού οικονόμησε έτσι τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου , ώστε παραιτούμενος από την Ριζάρειο να αποσυρθεί στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος, να βοηθήσει αποφασιστικά στην οργάνωση του Κοινοβίου της μέχρι το 1920 οπότε και παρέδωσε νικηφόρα την αγία ψυχή του στον Κύριο.
Μέ μία τόσο πλούσια και εκλεκτή ποιμαντική προσφορά μάνιασε ο δαίμονας της συκοφαντίας . Άνθρωποι μικρόψυχοι , εξ ιδίων κρίνοντες τα αλλότρια , κολλημένοι σά στρείδια στα πάθη της ανηθικότητας , πρόβαλαν τον αβυσσαλέο ψυχικό ρύπο τους στο πρόσωπο του αγίου .Τούς ήταν αδιανόητος ο παρθενικός τρόπος ζωής, ο τρόπος που ο νέος Αδάμ, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, εγκαινίασε με το παρθενικό πρόσωπό του στη νέα δική του δημιουργία, στην Εκκλησία του. Έπλασαν λοιπόν μύθους , από το βορβορώδες υλικό που τους χορήγησε ο μισόκαλλος και προσπάθησαν να σπιλώσουν , τον άσπιλο. Μαζί τους μπλέχθηκαν και κάποιοι άλλοι «εκκλησιαστικοί ταγοί» που σαν αφελείς και αδόκιμοι στην κατά Χριστό ζωή , παρασύρθηκαν στις δεινές συκοφαντίες .

Αρνητικό ήταν και το κοινωνικό-πολιτικό κλίμα της εποχής που μισούσε τα μοναστήρια, επηρεασμένο από βαυαρικό επιτελείο που είχε εγκατασταθεί στην Ελλάδα και προσπαθούσε να την εκπολιτίσει. Δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να χωνέψουν πώς ο Διευθυντής της Ριζαρείου καταντά στον καλογερικό τρόπο ζωής. Εβδομήντα δύο χρονών άνθρωπος πλέον ο Άγιος και συκοφαντείται άσχημα. «Ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται», λέγει ο προφήτης Ησαίας.,για τον Κύριό μας. Τά ίδια συμβαίνουν και στον Άγιο.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας , υποστηρίζουν ότι το αφορητότερο μαρτύριο για έναν αθώο είναι η συκοφαντία. Και την επιτρέπει ο Κύριος στους δικούς του για μείζονα τελείωση και ουράνια δόξα.

«Ωστόσο η χάρη πληθαίνει πάνω του και επαληθεύεται με τα ποικίλα θαύματα που τελούνται με τα αγιασμένα χέρια του και τις διάπυρες ευχές του . Ο ίδιος όμως σωματικά κάμπτεται. Μία χρόνια προστατίτιδα που είχε, επιδεινώνεται , για λίγο θεραπεύεται από την Παναγία την Χρυσολεόντισσα στην Αίγινα που προσκύνησε, αλλά και πάλι βάρυνε. Μεταφέρθηκε στην Αθήνα, στο νοσοκομείο Αρεταίειο , σαν απλός ιερομόναχος , έμεινε δυό μήνες και ενώ τον ετοίμαζαν οι γιατροί για εγχείρηση , παρέδωσε το πνεύμα του τη νύχτα στις 8 Νοεμβρίου 1920.
Ο Άγιος του αιώνα μας όπως πετυχημένα τον απεκάλεσε ο λογοτέχνης Σώτος Χονδρόπουλος, στα τελευταία του, ρίζωσε στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος σαν Ελαία κατάκαρπος και σαν το δένδρο το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων ο τον καρπόν αυτού δώσει.
Και έδωσε αναρρίθμητους καρπούς στην Εκκλησία και στο έθνος μας. Και από εκεί μεταπήδησε στη ζωή αής Αγίας Τριάδος που τόσο είχε λαχταρήσει.

Κάποιοι ονομάζουν τον Άγιο Νεκτάριο, Χρυσόστομο του αιώνα μας, τόσο για την πολυσχιδή προσωπικότητά του, όσο και για το πλούσιο και πολύμορφο έργο του.
Δεν είναι καθόλου υπερβολικό να συμφωνήσουμε με αυτόν τον υψηλό χαρακτηρισμό και την εκλεκτή παρομοίωση, γιατί πράγματι ο Άγιος Νεκτάριος ολοκληρώθηκε σε μια καθολική προσωπικότητα. Μολονότι μοναχός αρχικά και ασκητής , με αυστηρούς περιορισμούς και μοναστικούς κανόνες, όμως τόσο πολύ διευθύνθηκε η προσωπικότητά του, ώστε να φθάσει στα μέτρα των Μεγάλων Αγίων και μάλιστα τα Χρυσοστομικά.
Ο Άγιος αφού έλυσε οριστικά το υπαρξιακο του πρόβλημα ανοίχθηκε με την σώζουσα χάρη του εν Τριάδι Θεού στον μεγάλο γάμο της ΄'Εκκλησίας. Ξεκινώντας από τον Μοναχισμό έφθασε στον τελικό προορισμό, Θεανθρώπινο προορισμό που είναι η ένωση με τον Θεό και την εν Χριστώ αδελφότητα.

Κατάκτησε χαρακτηριστικά και βίωσε τον μυστικό Γάμο της ψυχής του με την Εκκλησία του Χριστού, στην οποία και ολόψυχα και αφιερώθηκε.
Λειτουργός με φλόγα πύρινη, φιλοστοργικότατος και διακριτικότατος πνευματικός Πατήρ , υψιπέτης Θεολόγος , συγγραφέας όχι κοινός , Θεόπνευστος,ιεροκήρυκας , παιδαγωγός άριστος, θαυματουργός και εν ζωή και μετά θάνατον , κοινωνικός εργάτης και βαθύς και ακαταπόνητος . Καλλιεργητής ιερατικών κλήσεων και το κυριώτερο, θεόπτης του ακτίστου θαβωρίου φωτός, προσέφερε άπειρες ευεργεσίες στο Ορθόδοξο Νεοελληνικό έθνος μας. Δυνατό πρότυπο για όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς καθηγητές και ιεροσπουδαστές , τον τιμάμε , Αυτόν τον ένθεο θεράποντα του Χριστού και εξαιτούμεθα τις διάπυρες ευχές του προς τον Κύριο.
Γιά να δώσει προφητική και Τριαδική Ιερωσύνη κατ'εικόνα και ομοίωσιν του Αγίου Ιεράρχου,
Λαό με φωτόμορφα και θεοφώτιστα τέκνα της ζωντανής Ελληνορθοδόξου Εκκλησίας.
Και το κυριώτερο, τη νέα γενιά παραλαμβάνουσα μετά φόβου Θεού και αγάπης ,την ολοζώντανή μας Θεανθρώπινη παράδοση, με τις πανάγιες ευχές του εν αγίοις ενδόξου πατρός ημών Νεκταρίου επισκόπου Πενταπόλεως του θαυματουργού.


(Από ομιλία του π. Σαράντη Σαράντου στους Ιεροσπουδαστές της Ριζαρείου )


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/06/blog-post_1800.html

He who fears God and observes His commandments is a servant of God. ( St. Anthony the Great )


He who fears God and observes His commandments is a servant of God. But the bondage in which we find ourselves is actually not a bondage, but righteousness that leads to sonship. 


Our Lord chose the Apostles and entrusted them with preaching the good news of the Gospel. The commandments that they received established a wonderful bondage for us so that we could govern our passions and adorn ourselves with good works.

 When we get closer to the benediction, our Lord Jesus Christ will tell us just as He said to His disciples: "I already do not call you slaves, but my friends and brothers: because everything that you heard from my Father, I told you."

St. Anthony the Great

Saturday, December 26, 2015

Ο Θεός , ότι δεν είναι σωστό θα το πετάξει πέρα ( Αγιος Παϊσιος )


Ο Θεός ότι δεν είναι σωστό θα το πετάξει πέρα, όπως το μάτι πετάει το σκουπιδάκι. Δουλεύει ο διάβολος, αλλά δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να προκύψη από αυτό καλό.
Σπάζουν λ.χ. τα πλακάκια και ο Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό. Γι' αυτό μη στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, πού κυβερνά τα πάντα και θα καθίσει τον καθέναν στο σκαμνί, για να απολογηθεί για το τι έπραξε, οπότε και θα τον ανταμείψει ανάλογα. Θα αμειφθούν αυτοί που θα βοηθήσουν μία κατάσταση και θα τιμωρηθεί αυτός πού κάνει το κακό.
Τελικά ό Θεός θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους, αλλά ο καθένας μας θα δώσει λόγο για το τι έκανε σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια με την προσευχή, με την καλωσύνη.

Σήμερα προσπαθούν να γκρεμίσουν την πίστη, γι' αυτό αφαιρούν σιγά-σιγά από καμμιά πέτρα, για να σωριασθεί το οικοδόμημα της πίστεως.
Όλοι όμως ευθυνόμαστε για το γκρέμισμα αυτό· όχι μόνον αυτοί που αφαιρούν τις πέτρες και το γκρεμίζουν, αλλά και όσοι βλέπουμε να γκρεμίζεται και δεν προσπαθούμε να το υποστυλώσουμε. Όποιος σπρώχνει στο κακό τον άλλον θα δώσει λόγο στον Θεό γι' αυτό. Και ο διπλανός όμως θα δώσει λόγο, γιατί έβλεπε εκείνον να κάνη κακό στον συνάνθρωπο του και δεν αντιδρούσε. Ο κόσμος εύκολα πιστεύει έναν άνθρωπο που έχει τον τρόπο να πείθει.

- Ο λαός, Γέροντα, είναι σαν θηρίο. - Εγώ από τα θηρία δεν έχω παράπονο. Βλέπεις, τα ζώα δεν μπορούν να κάνουν μεγάλο κακό, γιατί δεν έχουν μυαλό, ενώ ο άνθρωπος που φεύγει μακριά απότον Θεό γίνεται χειρότερος από το μεγαλύτερο θηρίο! Κάνει μεγάλο κακό. Το δυνατό ξίδι γίνεται από το χαλασμένο κρασί.
Τα άλλα τα τεχνητά ξίδια δεν είναι τόσο δυνατά... Πιο φοβερό είναι, όταν ο διάβολος συμμαχήσει με έναν άνθρωπο διεστραμμένο· τότε κάνει διπλό κακό στους άλλους, όπως ό σαρκικός λογισμός, όταν συμμαχήσει με την σάρκα, τότε κάνει μεγαλύτερο κακό στην σάρκα. Για να συνεργασθεί ο διάβολος με έναν τέτοιο άνθρωπο, πρέπει αυτός να είναι υπολογίσιμος, να έχει κακή προαίρεση, κακία. Στην συνέχεια, Θεός φυλάξοι, αυτοί θα φέρουν δυσκολίες, θα στριμώξουν ανθρώπους, μοναστήρια.
Η Εκκλησία, ο Μοναχισμός, θα τους κάνη κακό, γιατί θα τους εμποδίσει στα σχέδια τους. Μόνον πνευματικά μπορεί να αντιμετωπισθεί η σημερινή κατάσταση, όχι κοσμικά. Θα σηκωθεί ακόμη λίγη φουρτούνα, θα πετάξει έξω κονσερβοκούτια, σκουπίδια, όλα τα άχρηστα, και μετά θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.

Σ' αυτήν την κατάσταση θα δείτε, άλλοι θα έχουν καθαρό μισθό και άλλοι θα ξοφλούν χρέη. Θα γίνουν έτσι τα πράγματα, που δεν θα στενοχωριέται κανείς για την ταλαιπωρία που θα περνάνε - δεν θα λέει φυσικά «δόξα σοι ο Θεός». Πόσο ο Θεός μας αγαπά! Αυτά που γίνονται σήμερα και αυτά που σκέφτονται να κάνουν, αν γίνονταν πριν από είκοσι χρόνια που είχε περισσότερη πνευματική άγνοια ο κόσμος, θα ήταν πολύ δύσκολα. Τώρα ξέρει ο κόσμος· η Εκκλησία δυνάμωσε. Ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο, το πλάσμα Του, και θα φροντίσει γι'αυτά που του χρειάζονται, φθάνει ο άνθρωπος να πιστεύει και να τηρεί τις εντολές Του.


Αγιος Παϊσιος

Wednesday, December 23, 2015

Elder Philotheos Zervakos: "It Is Not With Ease That the Saints Went to Paradise"


           
It is not with ease that the saints went to Paradise, but they worked and struggled against the three enemies - the flesh, the world, and the devil. To be willing and great, however, they overcame the devil and the desires of the world and the flesh. We need prayer and vigilance.

All the saints were sanctified by humility, because humility generates love and all the virtues. The humble person is the dwelling place of God and the bearer of the gifts of the Holy Spirit. If all the virtues are present and humility is absent, then they are empty, unprofitable, and harmful.

Divine Chrysostom when asked, "when will the end be?", responded, "when shame will be absent from women". And an unspoken prophecy says that the end will come when men will become women and women men. In our days we see these fulfilled.

Be careful, my beloved children, to not have in your mind the earthly, the perishable, and the vain of this world, but raise it to the country above, to heaven. May you remember always the Kingdom of God and quickly you will gain it.
 

Elder Philotheos Zervakos

Monday, December 21, 2015

«Με νομίζουνε χαζό και τρελό» ( Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης )

«Με νομίζουνε χαζό και τρελό».
Όλο τον Οκτώβρη πονούσε και υπέφερε αφάνταστα. Γινότανε κάτωχρος, έχανε από το πρόσωπο κάθε ίχνος ζωής, τον ενόμιζε κανείς νεκρό. Του απαγόρευαν κάθε απασχόληση, να μην εξομολογεί, ούτε στην Ακολουθία να κατεβαίνει. Εκείνος, μόλις λίγο συνερχόταν, και εξομολογούσε και στην Ακολουθία κατέβαινε.
Προπαντός προσευχότανε για τα προβλήματα των ανθρώπων, που του το ζητούσαν. Οι θεραπείες πλήθαιναν, και ο κόσμος όλο και περισσότερο κατέφευγε στο Μοναστήρι. Αλλά δεν ήτανε μόνο οι φρόνιμοι και ευσεβείς. Κάποιοι σκέφτονταν και λέγανε δυσάρεστα για το γέροντα, που με το δικό του τρόπο τα επληροφορείτο. Στεναχωριότανε γι’αυτά και μια μέρα αφέθηκε:
–Πάτερ μου, με νομίζουνε χαζό, τρελό… άμα πεθάνω θα δούνε ποιος είναι ο Ιάκωβος… Δεν τα λέω από εγωισμό και υπερηφάνεια, αλλά τα λέω προς δόξαν Θεού αυτά!
Και πράγματι, όσο πλησίαζε το τέλος του, ενώ ικέτευε για το έλεος του Θεού, ενώ έλεγε και ξανάλεγε ότι «δεν έχω κάνει τίποτα για το Χριστό», αφηνότανε καμιά φορά κι έλεγε για τα χαρίσματα, που του έδωσε ο Θεός:
–Έχω την υπακοή και την ταπεινοφροσύνη, γιατί να μην το πω… αφού ο Θεός μου τα έδωσε!
Άλλοτε πάλι, με λίγο πλάγιο τρόπο, θέλοντας να πείσει ότι λησμονεί όσα του εξομολογούνται, είπε:
–Θεέ μου, μου έχεις δώσει πολλά χαρίσματα. Σε παρακαλώ να μου δώσεις κι άλλο ένα? να ξεχνώ αυτά που μου λένε στην εξομολόγηση.
Και κάτι πολύ περισσότερο. Μεταξύ 15 και 20 Οκτωβρίου, τον άκουσε ο π. Κύριλλος να μονολογεί:
–Στην κηδεία μου θα μαζευτεί κόσμος, θά ’ρθουνε φύλλα και χορτάρια (= πολλοί άνθρωποι)… Θα ’ρθει πολύς κόσμος κι αν κάνω πως τους ευλογώ κιόλας…
Πράγματι, όταν έξω από το ναό σηκώσανε ψηλά το φέρετρο, να δουν το γέροντα οι χιλιάδες κόσμου, κάποιοι δήλωσαν ότι τον είδανε όρθιο να ευλογεί τους παρόντες.
Τον τελευταίο τούτο καιρό είχε την αγωνία του οικείου επισκόπου. Είχε καιρό να επικοινωνήσει με το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χαλκίδας Χρυσόστομο και αναζητούσε την ευκαιρία να το κάνει. Επικοινώνησε με τον επίσκοπό του, ζήτησε την ευχή του κι ένιωσε γι’ αυτό πολύ βαθιά χαρά. Ο μακαριστός γέροντας ζούσε γνήσια και παραδοσιακή εκκλησιαστικότητα. Είχε συνείδηση του λειτουργήματος του επισκόπου και σεβότανε όλους τους επισκόπους. Τον στενοχωρούσαν και καταδίκαζε τις ασχήμιες εις βάρος επισκόπων, οποιοιδήποτε και αν ήσαν. «Είναι επίσκοπος», έλεγε, «δεν παύει να είναι αρχιερέας». Χρησιμοποιούσε πολύ τη λέξη αρχιερέας? και μόνο ο τρόπος που την πρόφερε έδειχνε ότι κατανοούσε το βάθος της. Γι’αυτό και όλες τις ενδοεκκλησιαστικές ταραχές των τελευταίων μηνών τις καταδίκαζε.

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Friday, December 18, 2015

Τα πάθη και τις αδυναμίες ..( Μέγας Αλέξανδρος )



''Ειναι γεναιοτερο και βασικότερο να νικάς τα πάθη και τις αδυναμίες σού, από το να νικάς στην μάχη τον εχθρό"

Μέγας Αλέξανδρος

Wednesday, December 16, 2015

Γιατί έρχονται πολλοί στην εκκλησία ( Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος )




Γιατί έρχονται πολλοί στην εκκλησία, επαναλαμβάνουν μηχανικά ψαλμούς και ευχές, και φεύγουν, δίχως να ξέρουν τι είπαν. Τα χείλη κινούνται, αλλά τ' αυτιά δεν ακούνε. Εσύ δεν ακούς την προσευχή σου, και θέλεις να σε εισακούσει ο Θεός; Γονάτισα, λες· αλλά ο νους σου πετούσε μακριά. Το σώμα σου ήταν μέσα στην εκκλησία και η ψυχή σου έξω. Το στόμα έλεγε την προσευχή και ο νους μετρούσε τόκους, συμβόλαια, συναλλαγές, χωράφια, κτήματα, συναναστροφές με φίλους. Κι όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί ο διάβολος είναι πονηρός· ξέρει πως την ώρα της προσευχής κερδίζουμε πολλά, γι' αυτό τότε επιτίθεται με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Άλλες φορές είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, και τίποτα δεν σκεφτόμαστε· ήρθαμε όμως στην εκκλησία να προσευχηθούμε, και ο διάβολος μας έβαλε ένα σωρό λογισμούς, ώστε καθόλου να μην ωφεληθούμε.

Αν, αλήθεια, ο Θεός σου ζητήσει λόγο για την αδιαφορία ή και την ασέβεια που δείχνεις στις λατρευτικές συνάξεις, τι θα κάνεις; Να, την ώρα που Αυτός σου μιλάει, εσύ, αντί να προσεύχεσαι, έχεις πιάσει κουβέντα με τον διπλανό σου για πράγματα ανώφελα. Και όλα τ' άλλα αμαρτήματά μας αν παραβλέψει ο Θεός, τούτο φτάνει για να στερηθούμε τη σωτηρία. Μην το θεωρείς μικρό παράπτωμα. Για να καταλάβεις, τη βαρύτητά του, σκέψου τι γίνεται στην ανάλογη περίπτωση των ανθρώπων. Ας υποθέσουμε ότι συζητάς μ' ένα επίσημο πρόσωπο ή μ' έναν εγκάρδιο φίλο σου. Και ενώ εκείνος σου μιλάει, εσύ γυρίζεις αδιάφορα το κεφάλι σου και αρχίζεις να κουβεντιάζεις με κάποιον άλλο. Δεν θα προσβληθεί ο συνομιλητής σου απ' αυτή την απρέπειά σου; Δεν θα θυμώσει; Δεν θα σου ζητήσει το λόγο;

Αλίμονο! Βρίσκεσαι στη θεία Λειτουργία, κι ενώ το βασιλικό τραπέζι είναι ετοιμασμένο, ενώ ο Αμνός του Θεού θυσιάζεται για χάρη σου, ενώ ο ιερέας αγωνίζεται για τη σωτηρία σου, εσύ αδιαφορείς. Την ώρα που τα εξαπτέρυγα Σεραφείμ σκεπάζουν τα πρόσωπά τους από δέος και όλες οι ουράνιες δυνάμεις μαζί με τον ιερέα παρακαλούν το Θεό για σένα, τη στιγμή που κατεβαίνει από τον ουρανό η φωτιά του Αγίου Πνεύματος και το αίμα του Χριστού χύνεται από την άχραντη πλευρά Του μέσα στο άγιο Ποτήριο, τη στιγμή αυτή η συνείδησή σου, άραγε, δεν σε ελέγχει για την απροσεξία σου; Σκέψου, άνθρωπε μου, μπροστά σε Ποιον στέκεσαι την ώρα της φρικτής μυσταγωγίας και μαζί με ποιους - με τα Χερουβείμ, με τα Σεραφείμ, με όλες τις ουράνιες δυνάμεις. Αναλογίσου μαζί με ποιους ψάλλεις και προσεύχεσαι. Είναι αρκετό για να συνέλθεις, όταν θυμηθείς ότι, ενώ έχεις υλικό σώμα, αξιώνεσαι να υμνείς τον Κύριο της κτίσεως μαζί με τους ασώματους αγγέλους.

Μη συμμετέχεις, λοιπόν, στην ιερή εκείνη υμνωδία με αδιαφορία. Μην έχεις στο νου σου βιοτικές σκέψεις. Διώξε κάθε γήινο λογισμό και ανέβα νοερά στον ουρανό, κοντά στο θρόνο του Θεού. Πέταξε εκεί μαζί με τα Σεραφείμ, φτερούγισε μαζί τους, ψάλε τον τρισάγιο ύμνο στην Παναγία Τριάδα.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Καλοί άνθρωποι ὑπάρχουν παντοῦ. Ὅμως, Ἁγίους δέν ἔχει πουθενά ἀλλοῦ, παρά μόνο στήν Ὀρθοδοξία μας. ( Αγιος Παϊσιος )


Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι οι Χριστιανοί είναι... Άγιοι. Θέλουν όμως να γίνουν!! Δεν ισχυρίζομαι ότι οι Χριστιανοί δεν έχουν... ελατ­τώματα ή κακίες. Προσπαθούν όμως να τα αποβάλουν!! Πράγματα που δεν τα κάνουν οι «άλλοι», οι εχθροί της εκκλησίας. Δεν ισχυρίζο­μαι ότι δε γίνονται σκάνδαλα στο χώρο της εκκλησίας, αλλά και πού δε γίνονται; Δε γίνονται στα πολιτικά κόμματα; δε γίνονται στις εται­ρείες; δε γίνονται στις ποδοσφαιρικές ομάδες; στους συλλόγους; Παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι γίνονται και θα γίνονται τέτοια πράγματα.
Αυτό όμως που ισχυρίζομαι είναι ότι οι εφημερίδες, η Τ.V., μιλούν μόνο για τα άσχημα της εκκλησίας που πολλές φορές τα εξογκώνουν και άλλες τόσες τα κατασκευάζουν από το τίποτα. Γιατί αυτή η άδικη συμπεριφορά; Γιατί επιμένουν συνειδητά σ' αυτή την μερική, άρα ψεύ­τικη εικόνα;
Υπάρχουν γεροντάδες που έχουν γίνει γνωστοί στα πέρατα του κό­σμου, στόμα με στόμα, χωρίς ποτέ κάποια εφημερίδα ν' ασχοληθεί μα­ζί τους ή να τους αναφέρει το ραδιόφωνο ή η τηλεόραση.
Υπάρχουν γεροντάδες που για χάρη τους έρχονται άνθρωποι από την Αμερική, από την Αυστραλία, από τη Γερμανία, από όλα τα μέρη του κόσμου να τους δουν, να συζητήσουν, να βοηθηθούν. Υπάρχουν άνθρωποι χιλιά­δες, που διηγούνται τα θαύματα και τις ευεργεσίες, που οι ίδιοι προσωπικά απόλαυσαν απ' αυτούς, και με παρρησία διηγούνται τα περιστατι­κά με λεπτομέρειες, καταθέτοντας με ευγνωμοσύνη την προσωπική τους μαρτυρία.
Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι τέτοιοι γεροντάδες, τέτοιοι Άγιοι δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι η συνω­μοσία της σιωπής των ισχυρών αυτής της γης, γύρω από την ορθοδο­ξία και τους Αγίους της διαλύεται σαν καπνός από τη δύναμη του Θεού. Πάντοτε έτσι γινόταν. Πάντοτε η εκκλησία επολεμείτο είτε φανε­ρά είτε ύπουλα. Πάντοτε η εκκλησία θριάμβευε στο τέλος. Έτσι συμ­βαίνει εδώ και 2.000 χρόνια. Έτσι θα συμβαίνει και στο μέλλον.
Γιατί έτσι προέγραψε τη θριαμβευτική πορεία της μέσα στους αιώνες, ο γλυκύτατος Θεάνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός, ο μόνος αληθινός Θεός. «επί ταύτη τη πέτρα, οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματ. ιστ'18).

Άνθρωποι με ελαττώματα υπάρχουν στην κοινωνία, υπάρχουν και στην εκκλησία. Άνθρωποι καλοί υπάρχουν στην εκκλησία, αλλά υπάρ­χουν και στα πολιτικά κόμματα, και στις θρησκευτικές οργανώσεις, και στις ψεύτικες θρησκείες και φιλοσοφίες. Έχει όλος ο κόσμος καλούς ανθρώπους, και ευτυχώς που έχει, γιατί γίνονται παρηγοριά και βοήθεια για το περιβάλλον τους.
Όμως Αγίους δεν έχει πουθενά αλλού, παρά μόνο στην ορθοδοξία.

Από το βιβλίο: «ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ»
του Διονυσίου Φαρασιώτου


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/12/blog-post_3527.html

Monday, December 14, 2015

Abbess Thaisia of Leushino -On Idle Talk and Gossip


            
But I say unto you, that every idle word that men shall speak, they shall give account thereof in the day of judgment. (Matt. 12:36)



YOU COMPLAIN, Sister, about the trials which are over taking you, which are arising, according to your words, from certain misunderstandings, suspicion, and indiscretion in conversations. The last, I think, is the effective and chief cause of all your trials and the source of all the evil. On this subject I want to write you a few words about the harm arising from the idle talk and gossip so common among you. This is something you yourself don't even notice; you speak too much, without discerning whether it is necessary or unnecessary, profitable or harmful, provided only that something is spoken. It is as if you are afraid of silence, which in fact is a nun's first obligation, the chief condition of her success and the adornment of her whole life.

Deeply rooted in people is the love of idle talk, i.e., empty, unnecessary conversations, and it has become a beloved pastime among them. It seems we don't know and don't believe that idle talk is a sin, and a serious sin, which gives birth to a multitude of other sins: quarrels, conflicts, gossip, slander, condemnation, calumny, and the like. Indeed, all the various confusions which fill human life to overflowing, all the disturbances of the inner quiet of the soul, have as their source this same idle talk, which has crept into all of everyday life, as though it were its indispensable property and requirement. If any sin or any passion knows how to clothe itself in an attractive form, it is precisely—idle talk.

It begins under the pretext of conversing, of discussing some business, but then we proceed imperceptibly to an altogether unnecessary, empty, and sinful conversation. Like a deeply-rooted infection, this sickness does not easily submit to healing. It has penetrated all layers of social and private life; it is active in people of every age and gender, every class and social position, and has not even spared monasteries.

One deeply thinking pastor, contemporary to us, writes the following on idle talk, among other things: "How heedlessly, how carelessly we use our words, Which should be highly valued as a great gift from God! But on the contrary, what do we least esteem, if not the spoken word? In what are we fickle, if not in the spoken word? What do we throw out every minute, as though it were dirt, if not the spoken word? O Christian! Value your words, be attentive to them!"

In our words, which we regard so carelessly, so thoughtlessly, will be either our justification or condemnation, as our Lord Jesus Christ Himself says: By thy words thou shalt be justified, and by thy words thou shalt be condemned (Matt. 12:37); I say unto you, that every idle word that men shall speak, they shall give account thereof in the day of judgment (Matt. 12:36). If even one idle, i.e, empty, unnecessary word will be subject to accounting in the day of judgment, then to what condemnation and punishment will we be subject, who talk idly continually and constantly, restrained neither by place nor time, nor by the presence of outsiders, who, perhaps even against their will, we make participants in our empty conversations, and in such a manner draw them into sin. So, drawing them into sin, we are subject to a double condemnation—both for idle talk and for being a cause of temptation, for woe, it is said, to that man by whom the offence cometh (Matt. 18:7). We don't think about this, we don't take care at all! We misuse our natural faculty of speech, which was given to us for this purpose above all: that we might praise our Creator, thank and glorify Him with words, as is proper to a rational creature. Even mute nature glorifies Him with its grandeur and harmony, not deviating in the least from the laws appointed to it by the Creator: The heavens declare the glory of God, and the firmament proclaimeth the work of His hands (Ps. 18:1).

The gift of speech was also given to us that we might understand one another, not through instinct, like the dumb animals, but through intellect. Thus we verbally express our ideas, which are abundantly and clearly opened to us by our God-enlightened mind, the source of thought and word, in order that we might conduct intelligent, mutual, brotherly conversation on the aim of daily life and its regulation, for mutual edification and benefit, in support and consolation of each other, and the like. It was not given to us that we might talk idly; or judge, slander, and condemn our neighbors, pronouncing judgments on them like unmerciful judges and torturers rather than considering ourselves as their brothers, weak and sinful as they, if not still worse. Thou art inexcusable, O man, whosoever thou art that judgest, says the Apostle, for wherein thou judgest another, thou condemnest thyself; for thou that judgest doest the same things. And thinkest thou this, O man, that judgest them which do such things, and doest the same, that thou shalt escape the judgment of God? (Rom. 2:1, 3) He that ... judgeth his brother, says another Apostle, ...judgeth the law; but if thou judge the law, thou art not a doer of the law, but a judge (James 4:11). And what great evil results from empty and idle conversations and gossip! Sometimes one heedlessly spoken word causes a whole storm of unpleasantness and fills the heart of the one referred to with indignation and hatred. So even a word that was not ill-intentioned, one we counted as nothing, can strike a mortal sin, just as a small spark often turns into a great fire burning whole villages. How great a matter a little fire kindleth, says the Apostle James. Even so the tongue is a little member, and boasteth great things (cf. James 3:5); it is a fire, a world of iniquity:... it defileth the whole body, and setteth on fire the course of nature; and it is set on fire of hell (James 3:6). The tongue is an untamable evil, full of deadly poison. Therewith bless we God and therewith curse we men, which are after the similitude of God. Out of the same mouth proceedeth blessing an d cursing. My brethren, these things ought not so to be! Doth a fountain send forth at the same place sweet water and bitter? (James 3:8-11) Who is a wise man and endued with knowledge ... let him show this out of his works, through good conduct, and not by condemning others. But if ye have bitter envying and strife in your hearts, glory not, and lie not against the truth (i.e., don't consider yourself wise). This is not the wisdom that descends from above, but is earthly ... devilish. For where envying and strife is, there is confusion and every evil work (cf. James 3:13-16). Behold the harm from all our idle talk and gossip! And if they are improper to Christians in general, are they not even less pardonable for nuns, who have voluntarily renounced the world with all its worldly sinful ways, who have retired within their monastic gates for a more unhindered attention to their salvation? The enemy of everyone's salvation, knowing the infirmity of men, who notwithstanding their readiness towards a life of pleasing God, are ever inclined to seek indulgences and consolations, is not slow even here to sow his tares amid the wheat of God. You nuns by your departure from the world have also left all its consolations and pleasures permitted to lay people.

The only true consolation for you should consist in your close fellowship and heart to heart talks. Your superiors, as wise and kind guides, don't restrain you, don't forbid you these innocent consolations: you are permitted to visit one another, to go for walks together in your free time, and when you gather for common monastery obediences, you may converse with one another unhindered. But you abuse this liberty, you derive from it not profit and true spiritual consolation, but the opposite: harm, quarrels, gossip, and discord, which like a spark kindles a great fire, which burns away all your monastic labors and struggles. In such a manner you lose your salvation. Or do you not know the apostolic saying: Every one of us shall give account of himself to God (Rom. 14:12) Who is ready to judge (I Peter 4:5)? Oh, if only you would gather together, like the ancient nuns, for spiritual edification and mutual instruction, you would not converse about irrelevant things and affairs which don't concern you, but only about this, how each of you will work out your own salvation (Philip. 2:12): what sort of cell rule to have and how to perform it, what struggles to undertake. Thus you would edify and support one another on your slippery path, stretching out a helping hand to each other, and the words of the all-wise Solomon would be realized in you: A brother helped by a brother is as a strong city (Prov. 18:19). And your assembly would be like the assembly of the angels, who in spite of their great multitude have one common holy will, one striving—how to fulfill the will of the Creator.

O Sister, not for nothing is our monastic order called the angelic order!... Surely each of us who has gathered in the holy monastery in the name of the Lord has one and the same will, one striving common to us all: how he may please the Lord (I Cor. 7:32). We have no earthly fetters binding us to the world, there are no anxieties and worldly cares to entangle our wings and hinder our flight to our Heavenly Bridegroom! We are free, like the birds of the air, which sow not, neither do they reap, nor gather into barns; but our heavenly Father feedeth us (cf. Matt. 6:26). Let us then remember our angelic calling, and walk worthy of the vocation wherewith we are called, with all lowliness and meekness, with longsuffering, forbearing one another in love, endeavoring to keep the unity of the Spirit in the bond of peace (Eph. 4:1-3), as the holy Apostle teaches.

From Letters to a Beginner: On Giving One's Life to God (Platina, CA: St. Xenia Skete Press, 1993), pp. 70-75.

http://tokandylaki.blogspot.ca/

Thursday, December 10, 2015

Crossing the great abyss with prayer ( Fr. Dimitru Staniloae )


The virtue of prayer brings about the mystery of our union with God, because prayer is the tie of rational creatures with the Creator. - Saint Gregory Palamas

Pure Prayer is the bridge we seek to union with God and to be participants in His divine light. It is prayer that enables us to cross the great abyss when realize God is beyond all mental concepts and involves a higher knowledge. It is a step that is beyond apophaticism or negative theology.


Fr. Dimitru Staniloae writes,
Pure prayer is an ecstasy of interior quietness, a total cessation of thought in the face of divine mystery, before the divine light descends to the mind thus stopped by astonishment.
This pure prayer is only given to us once we have mastered our passions.


Fr. Dimitru says,
Pure prayer is made only after the mind has been raised from the contemplation of visible nature and from the world of concepts, when the mind doesn't have any image or form or concept.
It is called pure because it does not have and object and does not involve any words. This is also called by the Church Fathers as the Prayer of the mind, or noetic prayer, where the mind is free and we are face to face with God.


Fr. Dimitru gives us a couple of conditions for reaching this level of prayer:
1. The mind must withdraw from things outside and focus on what is within, to its heart. It is in this place called the heart, the center of our soul where we find God.
2. One should use only a few words addressed to Jesus to assure a remembrance of Him and to focus the mind on its goal. He says, "even the most pure prayer must keep the thought of the presence of Jesus." He advises us that the common prayer of this nature is the Jesus Prayer :Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me a sinner."


With the mind focused on the heart we will find that the mind no longer looks for external things. With its focus on the name of Jesus it is guarded by any sinful thoughts. But there is a struggle involved against evil forces.


Fr. Dimitru says,
It must struggle much with the thoughts around it, to make its way toward it (the heart) and to open it... The mind with difficulty regains the habit of looking toward God... Then it lives His presence directly, or feels itself in His presence.
This state of prayer involves the opening of the heart. We feel the pleasure of constantly remembering His name and being within with His love.


St. Diadochos writes,
Grace itself then thinks together with the soul and cries or together with it: "Lord Jesus Christ." [Because immediately]... we need His help to unite and gladden all our thoughts with His ineffable Sweetness, that we might be moved with all our heart to the remembrance and love of our God and Father.

Fr. Dimitru Staniloae

«Πέθανα και με γύρισε πίσω» (Θαύμα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης )


Προς τα τέλη Αυγούστου, η κ. Άλκηστις, από τη Μύκονο τηλεφώνησε στην Ιερά Μονή του Αγίου Ραφαήλ στο Άνω Σούλι του Μαραθώνος και ρώτησε πληροφορίες για την πρόσβαση και τη διαμονή στην περιοχή, προκειμένου να παραστεί στη Χάρη του Αγίου Ραφαήλ, στην Ιερά Πανήγυρη του Μοναστηριού της 2ας Σεπτεμβρίου.

Μιλώντας στο τηλέφωνο με κάποιον από τους πατέρες, του ζήτησε να ανάψει ένα κεράκι στον Άγιο Ραφαήλ, για τον αδελφό της γυναίκας που είχε στο σπίτι της για να τη βοηθάει στις δουλειές, ο οποίος είχε πάθει εγκεφαλικό και είχε πέσει τελικά σε κώμα.

Είχε μάθει ότι οι γιατροί είχαν πει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να επανέλθει ο ασθενής και είχαν συστήσει στους συγγενείς να ετοιμάζονται για το μοιραίο. Είχαν δε επισημάνει ότι ακόμα και να επανέλθει, πράγμα εντελώς απίθανο, δεν θα μπορεί ούτε να κουνάει χέρια και πόδια, αλλά και ούτε να μιλήσει καλά-καλά και να συντονίσει τη σκέψη του, λόγω της εκτεταμένης εγκεφαλικής βλάβης. Το αποτέλεσμα ήταν όλοι οι συγγενείς του ασθενούς (μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, όπως και ο ίδιος ο ασθενής) να είναι πολύ στεναχωρημένοι, αλλά και η κ. Άλκηστις επίσης, καθώς συμμεριζόταν τον πόνο τους.

Την ίδια ημέρα, λοιπόν, που η κ. Άλκηστις πήρε τηλέφωνο και οι πατέρες άναψαν ένα κεράκι στον Άγιο Ραφαήλ, ο ασθενής έκανε κάποια κινησούλα. Αυτό το παρατήρησαν οι συγγενείς του. Στις 2 Σεπτεμβρίου, που η κ. Άλκηστις παρευρισκόταν στην Εορτή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, ο ασθενής κίνησε το χέρι και το πόδι του και άρχισε να δίνει σημεία ζωής. Κι’ αυτό το παρατήρησαν οι συγγενείς του και τους έκανε εντύπωση, διότι συνέπεσε με την Εορτή των Αγίων. Όταν, επέστρεψε η κ. Άλκηστις στο νησί, η αδελφή του ασθενούς, παρότι μουσουλμάνα, ζήτησε από μόνη της την εικόνα του Αγίου Ραφαήλ και άρχισε να την ασπάζεται, κλαίγοντας και παρακαλώντας για τον αδελφό της.

Μετά, λοιπόν, από δεκαπέντε λεπτά, την παίρνουν τηλέφωνο από τη Βουλγαρία, όπου βρισκόταν ο αδελφός και οι υπόλοιποι συγγενείς της και της λένε ότι ο αδελφός της άρχισε ξαφνικά να κινεί το κεφάλι του, ξύπνησε και τους μίλησε ρωτώντας «έρχεστε πολλές μέρες και με βλέπετε;» και ξανάπεσε σε κώμα. Η χαρά και η συγκίνησή της δεν περιγραφόταν. Προσευχόταν με λυγμούς στον Άγιο Ραφαήλ και Του έλεγε ότι πιστεύει σ’ Αυτόν και ότι είναι σίγουρη ότι ο αδελφός της θα γίνει καλά. Υποσχόταν μάλιστα να τον φέρει στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ. Η κ. Άλκηστις της έδωσε και λαδάκι από τον Άγιο Ραφαήλ και της είπε να το στείλει στον αδελφό της μαζί με την εικόνα των Αγίων. Εκείνη αμέσως συμφώνησε και τα έστειλε στον αδελφό της μέσω του γιού της που «κατά σύμπτωσιν» (4 χρόνια και δεν την είχε επισκεφθεί) είχε έρθει να τη δει και θα επέστρεφε στη Βουλγαρία.

Με το που φεύγει η εικόνα και το λαδάκι του Αγίου Ραφαήλ, ο άρρωστος ξύπνησε οριστικά από το κώμα και ζήτησε να φάει και να πάει στο σπίτι του!! Όλοι μείνανε έκπληκτοι και εντυπωσιασμένοι. Ο Άγιος Ραφαήλ είχε κάνει το θαύμα του!! Μάλιστα, μόλις η εικόνα του Αγίου Ραφαήλ έφτασε στο Νοσοκομείο, την ίδια μέρα βγήκε ο ασθενής και πήγε σπίτι του. Οι γιατροί είπαν ότι πρόκειται ξεκάθαρα για θαύμα, ο ασθενής από την εντατική, σε κωματώδη κατάσταση, να πηγαίνει κατευθείαν σπίτι του και πολύς κόσμος έμαθε γι’ αυτό το θαύμα. Και ο ίδιος ο άρρωστος πίστεψε στην θαυματουργική σωτηρία του από τον Άγιο Ραφαήλ και κοιμόταν με την εικόνα του Αγίου πάνω από το κρεβάτι του και μόνος του έλεγε: «Σήμερα δε μου βάλατε λαδάκι… Βάλτε μου λαδάκι!».

Λίγες μέρες μετά μάλιστα είπε στην αδελφή του τα εξής: «Έχω επίγνωση του τι μου συνέβη. Πέθανα και με γύρισε πίσω. Είδα ότι ήμουν νεκρός και με πηγαίναν στο κοιμητήριό μας. Εκεί είδα, όμως, μια χριστιανική εκκλησία και έναν παπά χριστιανό, ο οποίος μου είπε: Εσύ έπρεπε να πεθάνεις τώρα, αλλά εγώ σου κάνω χάρη και σε ξαναγυρίζω πίσω, για το γιό σου και για την κόρη σου…».

Οι ζωές αυτών των ανθρώπων άλλαξαν. Απ’ όποιο σπιτικό πέρασε η εικόνα του Αγίου Ραφαήλ οι άνθρωποι έγιναν πιο δραστήριοι, πιο πρόσχαροι και άρχισαν να δείχνουν περισσότερη αγάπη ο ένας προς τον άλλον και οι ίδιοι αισθανόντουσαν και ομολογούσαν αυτή την αλλαγή και πίστευαν ότι αυτή οφείλεται στον Άγιο Ραφαήλ. Πραγματικά, μεγάλη η Χάρις των Αγίου Ραφαήλ και των συν Αυτώ και πολλές οι ευλογίες του Θεού που μεταφέρουν στους ανθρώπους που Τους επικαλούνται, πιστούς ή και απίστους. Δοξασμένο το όνομά Τους. Να έχομε την ευχή Τους. Και είθε οι άνθρωποι να ανταποκρίνονται με ευγνωμοσύνη στις ευλογίες των Αγίων και να καταλήγουν στη σωτηρία και τον Παράδεισο, δια της Εκκλησίας και των Μυστηρίων της. Αμήν.

Άλκηστις Ρούσση, Μύκονος 


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/12/blog-post_10.html

Wednesday, December 9, 2015

Why we need to say everything to our spiritual father ( Saint Theophan the Recluse )


In our spiritual life we need to be careful about our own judgments, decisions and self-evaluations. Since there are evil powers at work, even with strong faith we can be misled. You should always be aware of this reality.

Saint Theophan writes,

Secretiveness in everyday life is not a bad thing; in spiritual life, however, it is most dangerous. It is indispensable to have someone with whom you may consult about everything that is going on outwardly, and more importantly, inwardly. ...There is some sort of evil power around us and inside us, which through various illusionary qualities leads us into deception and confuses our affairs, directing them to something vain or even bad... Your reasoning does not always work, because the enemy confuses it with his own advice (our elders have nicknamed this "add-vice"). We should keep a journal so that when we see our spiritual father we can relate our difficulties to him and in this way he can best help us. When we are making a big decision, especially those that impact others, in addition to prayer, we should discuss our reasoning with him also. He will not tell you what decision to make, but will help you see if you are being deceived in your analysis. Decision are always up to our own will. Never allow a spiritual father to make your decisions. Any advisor who would do this is not a true spiritual guide. Look to him for advice and not a decision.

For most people your local priest can serve as your guide. But as you progress spiritually you may need to find a new guide. These are often found at monasteries. Visit them and talk with the elders there. A guide always comes naturally when you ask and seek.

Saint Theophan the Recluse
Reference: The Spiritual Life, pp 277-280

Sunday, December 6, 2015

A prayer Elder Joseph the Hesychast would recite before beginning to pray


Lord Jesus Christ, sweetest Father, God and
Lord of mercy, and Creator of the entire universe: Look upon my humility and forgive all my sins
which I have committed all the years of my life up to this very day and hour. Send forth Thine All-
Holy Spirit, the Comforter, so that He may teach, illuminate, and safeguard me so that I no longer
sin, so that with a pure soul and heart I may adore, worship, glorify, thank, and love Thee with all my
soul and heart, my sweetest Savior, Benefactor, and God, Who is worthy of all love and worship.


Yes, good eternal Father, co-eternal Son, and All-Holy Spirit, count me worthy of enlightenment and divine spiritual knowledge, so that by beholding Thy sweet grace I may bear the burden of this vigil tonight, and render unto Thee my prayers and thanksgiving, through the intercessions of the Most Holy Theotokos and all the Saints. Amen.

Elder Joseph the Hesychast

Saturday, December 5, 2015

Άγιε μου Νικόλαε, πρέσβευε υπέρ ημών...


Ἐν τοῖς Μύροις Ἅγιε, ἱερουργὸς ἀνεδείχθης· τοῦ Χριστοῦ γὰρ Ὅσιε, τὸ Εὐαγγέλιον πληρώσας, ἔθηκας τὴν ψυχήν σου ὑπὲρ λαοῦ σου, ἔσωσας τοὺς ἀθώους ἐκ τοῦ θανάτου· διὰ τοῦτο ἡγιάσθης, ὡς μέγας μύστης Θεοῦ τῆς χάριτος.

Άγιος Νικόλαος



The Holy Monastery of Saint Nicholas of the Cats




“It is wonderful to see them, for nearly all are maimed by the snakes: one has lost a nose, another an ear; the skin of one is torn, another is lame: one is blind of one eye, another of both. And it is a strange thing that at the hour for their food, at the sound of a bell, they collect at the monastery and when they have eaten enough, at the sound of that same bell, they all depart together to go fight the snakes.” – The Venetian Francesco Suriano (1484)

The Monastery of Saint Nicholas of the Cats is regarded as a sacred cat haven in Cyprus, as it’s name has been linked to felines for almost 2,000 years.

The original monastery was built in 327 AD, by Kalokeros, the governor of Cyprus appointed by Constantine the Great, and patronised by Saint Helen, the mother of Constantine the Great. At that time, a terrible drought affected the whole of Cypus, and the entire island was overrun with poisonous snakes which made building the monastery a dangerous affair. Many of the inhabitants left their homes and moved off the island, for fear of the snakes, but Saint Helen came up with a solution to the plague – she ordered 1,000 cats to be shipped in from Egypt and Palestine to fight the reptiles.


In the following years, the cats did their duty, hunting and killing most of the snakes in the Akrotiri Peninsula, which soon came to be known as the “Cat Peninsula”. The monks would use a bell to call the cats to the monastery at meal time, and then the felines were dispatched to their snake-hunting duties. Pilgrims from all around Europe traveled to the Holy Monastery of Saint Nicholas to see its feline guardians, and the discovered documents of a Venetian monk describe them as scarred, missing various body parts, some completely blind as a result of their relentless battle against the snakes.



According to the writings of Father Stephen de Lusignan, in 1580, the Byzantine monks at the Monastery of Saint Nicholas were awarded the surrounding lands, on one condition – they had to take care of at least 100 cats and feed them at least twice a day. Legend has it, the cats were so well trained they knew that when the bell rang once they had to go hunting for snakes, and when it rang a second time, it was meal time at the monastery.

During the Turkish invasion, the Monastery of Saint Nicholas of the Cats was completely destroyed and its residing monks slaughtered or taken into captivity. Left without food and shelter, the cats left and wandered around the island, which explains the large number of cats currently living in Cyprus. Even now, locals appreciate their help in getting rid of the snakes centuries ago, and takegood care of them, even if they’re strays.



After being rebuilt and abandoned several times, the modern history of the Monastery of Saint Nicholas of the Cats began in 1983, when it was assigned to a group of nuns. When they arrived there wasn’t a cat in sight, but the number of snakes was once again overwhelming, so they did exactly what Saint Helen did over 1,500 years ago – they brought in a couple of cats. Their numbers grew, over the years, and there are now six nuns at the monastery and over 70 felines. Many people bring abandoned cats to this place, and the nuns take them in.

The Monastery of Saint Nicholas of the Cats receives a small subsidy from the government, but that isn’t enough to take care of the entire feline population, so the nuns rely on donations made by locals or cat-loving tourists.

 


 http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/10/the-holy-monastery-of-saint-nicholas-of.html



Friday, December 4, 2015

Μακάριο το σπίτι, που όλοι προσεύχονται..( Γέρων Γαβριήλ )


Μάθε ότι:
Ο μεγαλύτερος και καλύτερος φίλος είναι : Ο Θεός.
Οι καλύτεροι σύντροφοι είναι : Οι γονείς.
Το καλύτερο σπίτι είναι : Το σπίτι σου.
Η καλύτερη ευτυχία είναι : Η καλή συνείδηση.
Η ωραιότερη ημέρα είναι : Η σημερινή.
Ο καλύτερος χρόνος είναι : Τώρα.
Η καλύτερη μέθοδος για να νικήσεις είναι : Η πειθαρχία.
Η καλύτερη ασχολία είναι : Η εργασία.
Η καλύτερη διασκέδαση είναι : Η μελέτη.
Η πλουσιότερη συλλογή είναι : Η συλλογή των καλών πράξεων.
Ο πιο εύκολος δρόμος για να είσαι ευτυχής είναι : Η ευθεία οδός.
Η μεγαλύτερη χαρά είναι : Το εκπληρωθέν καθήκον.
Η μεγαλύτερη δύναμη είναι : Το καλό.
Η καλύτερη συμπεριφορά είναι : Η φιλοφροσύνη.
Ο μεγαλύτερος ηρωισμός είναι : Το θάρρος να είσαι καλός.
Το μεγαλύτερο σφάλμα είναι : Το ψέμα.
Η χειρότερη φτώχεια είναι : Η τεμπελιά.
Η μεγαλύτερη καταστροφή είναι : Η αποθάρρυνση.
Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι : Το κακό.
Το καλύτερο σπορ είναι : Να κάνεις το καλό.


Και αν θέλεις ακόμα μια συμβουλή, θέτε στον εαυτόν σου, κάθε βράδυ, έπειτα από την προσευχή σου, αυτή την ερώτηση :

Τι καλό έκαμα σήμερα; . .

Μακάριο το σπίτι, που όλοι προσεύχονται.

St. Sabbas the Sanctified Monastery - Jerusalem


The holy and respected Laura of our Holy Father Sabbas the Sanctified in the Judean desert is a unique phenomenon in ecclesiastic history because of its contribution in forming worship and the monastic order and hymnography as well as its multitude of Saints, austere anchorites, divinely inspired theologians and martyrs. Even more significant was the decisive role of the Laura in fighting the heresies which appeared in the Holy Land after its foundation, the defense of Orthodoxy and the rights of the only legitimate Patriarchate of Jerusalem, namely the Greek Orthodox.

  
The Great Laura of St Sabbas, which celebrates more than 1,500 years of unceasing monasticism, owes its foundation and development to the God-endowed and Spirit-filled monk Saint Sabbas (439-532), who was the lamp shining from on high for those wishing to live the life of an anchorite and fervent intercessor before the Lord for all future “Sabbaite” monks. The first nucleus of the Laura was created by seventy hermits who had gathered around St Sabbas in 483 A.D. Subsequently, the Laura was relocated from the eastern side of the Kidron valley, where the hermitage of St Sabbas was located, to the western side, where the Theoktistos Church was built (486, consecration 491 A.D.). The increased number of the brotherhood members made it necessary to build the main church of the Theotokos (502 A.D.) and to organize the Laura buildings and facilities so as to serve the ever increasing needs. St Sabbas’ reputation and holiness, which resulted in his elevation to head and instructor of all the anchorites of the Jerusalem area (493 A.D.), influenced even the Great Laura which became the model of monastic life and liturgical order – The Typikon – not only for the other monasteries in Palestine and, curing the Middle Ages, the worldwide Church.


Under the leadership of St Sabbas, the Great Laura initially undertook the fight against the heresy of Monophysitism from 512 to 516 A.D., confronting emperor Anastasios and the other three Patriarchates of the East, which were in the hands of the Monophysites. The courageous stand and confession of the anchorites saved the Patriarchate of Jerusalem from heresy. St Sabbas’ successors in the abbacy made the Laura a stronghold against the heresy of Origenism. Under the guidance of Sabbaite St John the Hesychast, former bishop of Colonia (454-558), the Laura abbots Gelasios (537-546), Kassianos (547-548) and Konon (548-568) overwhelmed the wiles of Origenists and their intrigues before the emperor Justinian, yet not without cost. The monks of the Laura, which was the only monastery supporting Orthodoxy, suffered persecution and acts of violence and even the enforced enthronement of the Origenist Abbot Georgios (547 A.D.). Nevertheless, God saved the Laura, and Konon’s actions contributed greatly to the summoning of the Fifth Ecumenical Synod (Council) (553 A.D.), which condemned the errors of Origen once and for all and favored the entire Church forever. The appearance of the Persians in the Holy Land (614 A.D.) was the prelude of the invasion of the Arabs of Islam (638 A.D.). The first holy martyrs of the Laura were the forty-four Sabbaite Fathers slain by the Persians on May 16, 614 A.D.




The reorganization of the Great Laura under Patriarch Modestos after the Arabian conquest was followed by the glorious period, the “golden age” of the Laura, namely the eighth and part of the ninth century, A.D. The greatest theologian of the eighth century, St John of Damascus, the hymnographer, Kosmas the Hagiopolite, Stephanos the Melodist, Michael the Synkellos, Theodore and Theophanes the Graptoi (Branded), Theodore, bishop of Karron (Abu Qurrah), -- distinguished for their holiness and theology, and the Saints Stephanos the miracle-worker, Theodore bishop of Edessa and Michael the holy martyr enriched both the Church of Jerusalem and the Universal Church. Despite the violent and murderous invasions of various barbarians (796, 809, 813 A.D.) and general disorder, the contribution of the Laura to the Church reaches its peak with the stand in favor of the holy icons of St John of Damascus during the first period of Iconoclasm (726-787) and that of Saints Michael Syncellos, Theophanes and Theodore the Graptoi (Branded). The significant role of the Laura for theology is evidenced by the fact that the last three above mentioned confessors were summoned to Constantinople by St Theodore the Studite in relation to this subject. Apart from its theological literary production during this period, the Laura increased its copying and translating activities, becoming the center of Georgian literature from the seventh to the tenth century, as well as the center for translation of ecclesiastical writings from Greek into Arabic. A characteristic example of this is the widely known Ascetic Homilies by St Isaac the Syrian which were first translated from Syrian into Greek by the monks Avramios and Patrikios at the end of the eighth century. The liturgical Typikon of the Laura, along with the hymns of the Sabbaite hymnographers and probably certain monastic practices of the Laura were widely disseminated by distinguished monastery founders from the 9th to the 13th century. The Laura Typikoninfluenced, to a great or lesser degree, the monastic Typika written by St Theodore the Studite (ninth century), St Paul the Younger of Mount Latros (11th century), St Lazaros of Mount Galesion (10-11th century), St Luke of Messina (Sicily, 12th century), St Neophytos the Recluse (Cyprus, 12-13thcentury) and St Nilos of Tamasia (Monastery of Maheras, beginning of 13th century). Already in the ninth century the Typikon of the Laura had found its way to far-away Georgia (by Gregory Khandzta in 826 A.D.). Parallel there was also a spreading of the new hymnographic poetic form, the canon, developed mainly by St John of Damascus and his subsequent “Sabbaite poetic school.” The hymnographic production of the Laura was the foundation upon which ecclesiastical worship was shaped in the period after Iconoclasm. The eight tones in the melody, ascribed to St John of Damascus, prevailed in worship, while his Octaechos constituted the core of the Paraklitiki, the main liturgical book of the church.


During the occupation of the Crusaders, the position of the Laura abbot appears to have been exceptionally high with the Latins, on account of the absence of an Orthodox patriarch in Jerusalem. The Laura was endowed with assets by Queen Melissenda (1131-1162) while the church of the Theotokos and its frescos were renovated by the emperor Manuel Komninos (1143-1186) circa 1169.

The victory of Saladin’s Mamluks against the Crusaders in 1187 A.D. was the beginning of still further hardships for Palestinian Monasticism. Despite the renewed slaughter of Sabbaite monks, the Laura continued to function when all others in the desert were destroyed. During this period the Laura shrank to its core, the surrounding walls were erected and the monks adopted the coenobitic way of life abandoning the lavreotic. The Laura then went through the most difficult phase of struggle for survival within a hostile environment. Nevertheless, it became a significant school for the Brotherhood of the Holy Sepulcher which taught the monastic way of life and matters concerning ecclesiastical subjects. A new renovation of the Laura Katholikon and St Sabbas’ tomb by the emperor Ioannis Kantakouzinos was carried out in the middle of the 14th century.


Even more decisive for this period and for the future of Orthodox worship was the spread of the so-called “neo-Sabbaitic liturgical Typikon” (i.e. the synthesis of the old Sabbaitic Typikon with elements of the Studite Typikon). Having replaced theTypika of the Studite and the Mother of God Evergetis monasteries this Typikonwas established in Constantinople in the 13th-14th century. (Convents of Lips, St Demetrios Kellibara and Mother of GodBebaia Elpis.) During this period, theTypikon was established as far away as Serbia by St Sabbas the Serbian (1175-1236) and the archbishop of Serbia Nicodemos (1317-1324). The new Sabbaite Typikon, on account of the radiant theology of Hesychasm, spread throughout the Balkans, Bulgaria and Russia. From its definitive prevalence everywhere in the 16th century until today, the Sabbaite-Athonite liturgical Typikon has been established as the Typikon of universal Orthodoxy.

The Turkish invasion of Palestine under sultan Selim, accomplished by a new slaughtering of the Sabbaite fathers, did not affect the life of the Laura favorably. Although the sultans had issued more than thirty firmans (between 1533 and 1735) concerning reconstruction of the Laura buildings, tax exemptions and the protection and rights of the Sabbaite Brotherhood, the Sabbaite fathers suffered greatly for many years and whole Arabic villages moved into the Laura. The significant presence of Serbian monks in the Laura, which had initially been a positive bolstering of the small number of Greek monks, ended at the beginning of the 17th century when the Serbians were unable to pay off the debts accrued by their construction activities. The intervention of Patriarch Theofanes III (1608-1644) barely saved the Laura from the hands of the Armenian and Latin creditors.


Among all the benefactors and donors of the Laura were the patriarchs of Jerusalem Nektarios (1669-1707), the so-called “great benefactor,” since they succeeded in restoring the Laura to the exclusive use and habitation of the Sabbaite fathers. Furthermore, they undertook (chiefly Dositheos) numerous and expensive renovations and expansions of the churches, buildings, reservoirs and the wall of the Laura during the years 1667 and 1686.

The Laura owes the present condition of its buildings to constructive activity carried out after the catastrophic earthquake on May 13, 1834 and the subsequent abbacy of Ioasaf the Cretan (1843-1874), a saintly figure of Palestinian monasticism of recent times. Proof of the spiritual depth of this holy, simple, humble and discerning monk is the fact that, for the first time after many centuries, the number of the Sabbaite fathers rose to around eighty.


The continual political changes in the Near East during the 20th century have, by the Grace of God and the intercessions of the Theotokos and our Father St Sabbas, created fewer problems for the Laura than for other monasteries and shrines of the Orthodox Patriarchate. On the contrary, the return of the incorruptible Holy Relics of St Sabbas in 1965, after their absence (possibly since the 13th century) has proved to be a great blessing for the Brotherhood of the Holy Sepulcher, the Laura monks and all the Orthodox Christians of the Holy Land, but also undoubtedly the cause of sure hope in God and evidence of the unceasing fatherly care of St Sabbas for his Laura. The spiritual life of the Laura and the diversity of its contributions to the confrontation of the problems faced by the fathers of the Holy Sepulcher, the Orthodox flock and the pious pilgrims of the Holy Places, makes it possible even today to confirm the truth of the age-old assertion: “Just as Jerusalem is the queen of all cities, so too the Laura of St Sabbas is the prince of all deserts, and so far as Jerusalem is the norm of other cities, so too is St Sabbas the exemplar for other monasteries.”

Taken from an album published by St Sabbas the Sanctified Monastery in Jerusalem in 2002 as part of their celebration of 1,500 unceasing years of monasticism.

http://stsabbas.org/jerusalem.html