Translate

Saturday, August 29, 2015

The Christian weapon against evil ( Jesus Prayer )



The monks of the Holy Mountain teach us that through ascetic practices we are able to perfect quietude of body and mind and to arrive at a vision of the Uncreated Light of the Godhead. The use of our prayer rope together with the Jesus prayer “Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me a sinner” is a means to achieve peace and sorrowful joy within the Christian Life.

We should use our sword or prayer rope at every opportunity because as Christian soldiers we fight on three fronts against the world, the flesh and the devil. When we mention the name of Jesus, (the name which is above all names), in faith we draw upon the Divine energy of God to calm our fears and to heal our troubled minds.

It may be that we are waiting at a bus stop and rather than wait with idle frustration we can use the time positively by employing our prayer rope in prayer – not in an ostentatious way but in order to quell our impatience, to bless God and to remember others who have asked us to pray for them. When we go to bed at night, before we lay ourselves down to sleep, then we can use our prayer rope again; offering all the unresolved conflicts, our missed opportunities, our failures … but also our thanks to God so that we may take our rest in peace. It is particularly beneficial for the soul to combine our prayer with fasting as it is so much more availing of the quiet we seek in our pressured and busy lives. We become more aware of God’s time (chairos) which is infinite and are not so worried about man’s time (chronos) which is created.

We say in the Holy Liturgy before the Great Entrance: “Let us now lay aside all the cares of this world.” So much of our anxiety is caused through the fact that we want to put ourselves first and at the centre of God’s universe. We want to follow our own desires, we want for ourselves power, status, money and those things which the evil one convinces us are necessary but as Christ said to Martha when she was anxious and fretful: “one thing is needful and Mary has chosen that greater part which shall not be taken away from her.”

Even those who affirm Christ find it difficult to be his forgiven creatures-others find excuses for their sins, wanting to justify their selfish actions. We must recognise two things:

1. God is Infinitely more powerful than we can imagine

2. The evil one wants to take us away from God.

The satan will use any means to do this, even, as the desert fathers teach us by appearing as an angel of light. We must allow God to be God, not to make the Almighty Creator in our image but to realise that we are made in His, with all the privileges and responsibilities that brings. Until we recognise these fundamental truths our strivings for hesychia will be in vain.

The Fathers teach us that the true theologian is the one who prays. Sometimes we find it difficult to pray but try … God listens to the broken hearted. If we find it impossible, ask someone to pray for you, go to the Icon of your patron saint or to the Panagia – the power of prayer and intercession is real and the response is quite disproportionate to our meagre offering or request. Prayer is that vital link with God our Creator, that intimate relationship which brings us life and which bears much fruit. Remember how our Lord Jesus says: ” I am the Vine, you are the branches.” The closer we are brought to Christ the greater our strength for we draw upon the Source of all Life … “Holy God, Holy and Strong , Holy and Immortal have mercy upon us.” Then we will have strength to withstand the world the flesh and the devil.

So stay close to God through attending the Holy Liturgy, through prayer and fasting and by making use of your prayer rope and God will give you the peace which passes all understanding and the strength to face the problems of life.

One last thing … we cannot achieve holiness and quietude overnight. The desert fathers said that “if you see a young man ascending to heaven catch him by the heels and bring him down to earth. Remember, you were nine months in the womb of your mother before you saw the light of day, and even then you depended upon her to feed you, to care for you and to protect you: her nurturing and love is constant up until the present day. How much more does Our Heavenly Father feed us and keep us until we grow into the likeness of Christ His Son who is the Light of the World.”

Παρακαλάμε για τη Βασιλεία των ουρανών και συνάμα χασμουριόμαστε ( Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος )



Η ανταπόκριση του Κυρίου στην προσευχή δεν εξαρτάται από το πλήθος των λόγων, αλλ’ από τη νήψη του νου και της καρδιάς. Και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς απ’ όσα λέει η Γραφή για τη στείρα Άννα, τη μητέρα του προφήτη Σαμουήλ. «Κύριε», έταξε η Άννα, «αν σκύψεις πάνω από τη θλίψη της δούλης σου και με θυμηθείς και μου δώσεις παιδί, τότε εγώ θα το αφιερώσω σ’ εσένα για όλη του τη ζωή» (Α’ Βασ. 1:11).

Είναι πολλά τα λόγια αυτά; Όχι. Και όμως, επειδή με νήψη και προσοχή έκανε αυτή τη μικρή προσευχή, κατόρθωσε όσα ηθέλησε: Και την ανάπηρη φύση της διόρθωσε και την κλεισμένη μήτρα της άνοιξε και από την περιφρόνηση των ομοεθνών της λυτρώθηκε και από την άγονη γη θέρισε σιτάρι πλούσιο. Όποιος προσεύχεται, λοιπόν, ας μη λέει περίσσια λόγια.



Και ο Χριστός και ο Παύλος, άλλωστε, μας σύστησαν να προσευχόμαστε συχνά, αλλά με συντομία και μικρά διαλείμματα. Γιατί, μακραίνοντας την προσευχή, είναι δυνατό να χάσεις την προσοχή. Κι έτσι δίνεις την ευκαιρία στο διάβολο να σε πλησιάσει και να σου υποβάλει τους δικούς του λογισμούς. Αν, όμως, οι προσευχές σου είναι σύντομες και συχνές, τότε θα μπορείς εύκολα να τις κάνεις με προσοχή και νήψη, καλύπτοντας μ’ αυτές όλο τον διαθέσιμο χρόνο σου. Θέλεις κι εσύ να μάθεις άγρυπνη προσευχή και προσοχή του νου και διαρκή παραμονή κοντά στο Θεό; Πήγαινε στην Άννα και μάθε τι έκανε εκείνη.

Σηκώθηκαν, λέει, όλοι από το τραπέζι (Α’ Βασ. 1:9). Ωστόσο, η Άννα δεν πήγε ούτε να κοιμηθεί ούτε ν’ αναπαυθεί. Έτρεξε στη Σκηνή του Μαρτυρίου για να προσευχηθεί. Απ’ αυτό συμπεραίνω πως, ακόμα κι όταν έτρωγε, δεν παραφόρτωνε το στομάχι της. Διαφορετικά, δεν θα μπορούσε να προσευχηθεί, και μάλιστα με τόσα δάκρυα.

Αν εμείς, όταν είμαστε νηστικοί, με δυσκολία κατορθώνουμε να προσευχηθούμε, ενώ ύστερ’ από τα συμπόσια ποτέ δεν προσευχόμαστε, πολύ περισσότερο εκείνη, μια γυναίκα, δεν θα προσευχόταν μ’ αυτόν τον τρόπο μετά το συμπόσιο, αν είχε καλοφάει. Ας ντραπούμε εμείς, οι άνδρες, που παρακαλάμε για τη βασιλεία των ουρανών και συνάμα χασμουριόμαστε, ας ντραπούμε, λέω, εκείνη τη γυναίκα, που παρακαλούσε κι έκλαιγε. Δες την ευλάβειά της κι από τούτο: «Μιλούσε από την καρδιά της· τα χείλη της μόλις που κινιόνταν και η φωνή της δεν ακουγόταν καθόλου» (Α’ Βασ. 1:13).

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/08/blog-post_4467.html