Translate

Friday, December 23, 2016

Ο Αγιος Παΐσιος για τα Χριστούγεννα



Η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του.

Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται».

«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά· τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν.

Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή».



«Να μελετάει και να ζει τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται.



-Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;

-Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό.

-Πώς ήταν Γέροντα, το σπήλαιο;

-Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη· τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;

-Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ὁμοῦ καὶ δακρύουσα» ἀναρωτιόταν:… «Ἐπιδώσω σοι μαζόν, τῷ τὰ σύμπαντα τρέφοντι, ἢ υμνήσω σε, ὡς Υἱὸν καὶ Θεόν μου; ποίαν εὕρω ἐπὶ σοί προσηγορίαν;»

-Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!

Γέροντα, πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;

-Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ὁ άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού.

Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του.

Από το βιβλίο: «Περί προσευχής», Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ”

Thursday, December 15, 2016

Μουγκός νεαρός μίλησε μόλις βρέθηκε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας της Γοργοεπηκόου


Συγκίνηση και δέος προκαλεί το θαύμα που εξιστόρησε ο μοναχός Γαβριήλ από τη Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Ορους για έναν 18χρονο μουγκό, ο οποίος μίλησε πρώτη φορά στη ζωή του μόλις βρέθηκε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας Γοργοεπηκόου!

ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΠΙΤΣΙΑΚΙΔΗ

Σύμφωνα με τη μαρτυρία, ο νεαρός είχε πρόβλημα ομιλίας, αλλά όταν βρέθηκε στο
Αγιον Ορος και προσκύνησε τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας στην Ιερά Μονή του Δοχειαρίου, άρχισε να μιλάει καθαρά! Το συγκλονιστικό γεγονός περιέγραψε, καθηλώνοντας τους πιστούς, ο μοναχός ευρισκόμενος στην Καλαμαριά κατά την υποδοχή του αντιγράφου της θαυματουργής εικόνας.

Ο μοναχός Γαβριήλ εκπροσωπούσε τον ηγούμενο της Μονής Δοχειαρίου, αρχιμανδρίτη Γρηγόριο, ο οποίος έδωσε την ευλογία του για να μεταφερθεί το ιερό αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας στην Καλαμαριά στις αρχές Δεκεμβρίου.

Μέσα στον κατάμεστο ναό ο γέροντας μίλησε για τη θαυματουργή εικόνα και περιέγραψε ένα θαυμαστό γεγονός. Σύμφωνα με όσα είπε, ο 18χρονος Σκοπιανός από την πόλη Στρώμνιτσα, που αντιμετώπιζε πρόβλημα ομιλίας, έμαθε για την Ιερά Μονή Δοχειαρίου και θέλησε να την επισκεφθεί για να προσκυνήσει τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Γοργοεπηκόου.

Αυτός που του μίλησε για την εικόνα ήταν ένας γνωστός της οικογένειάς του από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος τον βοήθησε να φτάσει στο Περιβόλι της Παναγιάς. Συνοδευόμενος από τον πατέρα του ο νεαρός, που δεν είχε μιλήσει ποτέ στη ζωή του και έβγαζε μόνο άναρθρες κραυγές, έφτασε στο μοναστήρι στα τέλη Νοεμβρίου. «Εκεί τον υποδέχθηκε ο μοναχός Γαβριήλ, ο οποίος είναι προσμονάριος, έχει δηλαδή το διακόνημα να υποδέχεται προσκυνητές και να κάνει παρακλήσεις στην Παναγία, όταν του το ζητούν.

Ο μοναχός δέχθηκε τον πατέρα και τον γιο του, ο οποίος δεν μιλούσε καθόλου. Οση ώρα έκανε παράκληση ο Γαβριήλ ο πατέρας του νεαρού έκλαιγε. Μόλις τελείωσε ο μοναχός, ο γιος κοίταξε τον πατέρα του και του είπε με καθαρή φωνή: “Πατέρα, μην κλαις”! Αν και δεν μιλούσε προτού φτάσει στο μοναστήρι, στη συνέχισε άρχισε να ομιλεί κανονικά!» περιέγραψε συγκλονισμένος στην «Espresso» ο μητροπολίτης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς Ιουστίνος, ο οποίος ήταν παρών στην υποδοχή της εικόνας και άκουσε το κήρυγμα του μοναχού Γαβριήλ.

Εκατοντάδες πιστοί

«Ο μοναχός ήταν πολύ συγκινημένος. Μας μίλησε για τον λόγο για τον οποίο έφτασε η εικόνα στην Καλαμαριά, ανέφερε ότι η Παναγία η Γοργοεπηκόος έχει κάνει πολλά θαύματα και μας περιέγραψε το τελευταίο από αυτά...» εξήγησε ο μητροπολίτης.

Την εξιστόρηση του θαύματος άκουσαν συγκλονισμένοι και οι εκατοντάδες πιστοί που υποδέχθηκαν την ιερή εικόνα στην κεντρική πλατεία της πόλης και τη συνόδευσαν με πομπή στον καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου στην Αρετσού, όπου ενθρονίστηκε από τον μητροπολίτη Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς.

Οπως αναφέρουν εκκλησιαστικοί κύκλοι, η εικόνα της Παναγίας Γοργοεπηκόου έχει κάνει πολλά θαύματα, ωστόσο τα περισσότερα βλέπουν σπάνια το φως της δημοσιότητας, καθώς δεν είναι στις προθέσεις της Εκκλησίας να τα δημοσιοποιεί.

πηγη:

Monday, December 12, 2016

Τι είναι ή ταπείνωση, πάτερ Παϊσιε; Τον ρώτησαν μερικοί μαθητές του... ( Γεροντας Παΐσιος Ολάρου )

Ταπείνωσης είναι ή σκέψης και αίσθησης της καρδίας μας ότι είμεθα αμαρτωλότεροι άπ' όλους τους ανθρώπους και ανάξιοι για το έλεος του Θεού. Όταν υβρίζουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας δεν σημαίνει αυτό αληθινή Ταπείνωσης. Ή αληθινή Ταπείνωσης είναι όταν κάποιος μας ονειδίζει και υβρίζει δημοσίως και εμείς υπομένουμε και λέγομε: "Ό Θεός διέταξε τον αδελφό να με κακολογήσει για τις πολλές αμαρτίες μου". Όταν κάποιος σε περιφρονεί, να λέγεις ότι ό Θεός τον διέταξε να μου το κάνη. Όταν ένας σου παίρνει την θέση ή την σειρά στις υπηρεσίες και τα διακονήματα, να λέγεις ότι ό Θεός διέταξε να γίνει έτσι. Κάθε τι να το δεχώμεθα ως εντολή του Θεού. Αυτό είναι αληθινή Ταπείνωσης. Ενώ υπερηφάνεια είναι, όταν εμπιστεύεσαι στον εαυτό σου, στον νου σου, στις δυνάμεις σου, όταν νομίζεις ότι είσαι ανώτερος από τον άλλον, καλλίτερος, ωραιότερος, εναρετώτερος και ευαρεστότερος στον Θεό. Τότε σίγουρα είσαι κυριευμένος από την υπερηφάνεια, από την οποία είθε να μας φύλαξη ό Θεός, πού ταπεινώθηκε για την σωτηρία μας.
Να ταπεινούμεθα, αδελφοί, διότι ό υπερήφανος δεν μπορεί να σωθεί. Να κλαίμε τις αμαρτίες μας εδώ, για να χαρούμε στην άλλη ζωή αιωνίως, διότι μετά την σωματική μας αναχώρηση άπ' αυτόν τον κόσμο όλοι θα μας ξεχάσουν. Να μην έχουμε την ελπίδα μας στους ανθρώπους, αλλά μόνο στον Θεό. Ό άνθρωπος αλλάζει. Σήμερα σου δίνει και αύριο σου ζητεί. Σήμερα σε επαινεί και αύριο σε κατακρίνει. Ας θέσουμε τις ελπίδες μας στο έλεος του Θεού και δεν θα απογοητευθούμε ποτέ.

Γεροντας Παΐσιος Ολάρου

Monday, December 5, 2016

Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο προστάτης των ναυτικών ....



Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο προστάτης των ναυτικών και δεν υπάρχει μικρό ή μεγάλο πλεούμενο που να μην έχει την εικόνα του και να μην ζητάει την προστασία του. Δεν είναι όμως μονάχα για τους θαλασσινούς. Η ίδια η ζωή είναι μία θάλασσα που πρέπει να την διαπλεύσουμε όσες φουρτούνες κι αν περάσουμε για να φθάσουμε στην αντίπερα όχθη της αιωνιότητας.
Θεωρείται προστάτης των ναυτικών σε όλο τον κόσμο και δεν είναι τυχαίο. Κάποτε αποφάσισε να ταξιδέψει με πλοίο στους Άγιους Τόπους, για να προσκυνήσει. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ξέσπασε θαλασσοταραχή, με αποτέλεσμα πλήρωμα και επιβάτες να πανικοβληθούν. Ο Άγιος όμως δεν έχασε την πίστη του, προσευχήθηκε στον Θεό και η θάλασσα ηρέμησε. Ο μύθος λέει ότι ένας ναυτικός γλίστρησε, έπεσε από το κατάρτι και σκοτώθηκε. Όμως ο Νικόλαος προσευχήθηκε θερμά και ο ναυτικός αναστήθηκε....
Ακόμα και σήμερα ο Άγιος επεμβαίνει θαυματουργικά και στις θάλασσες, λυτρώνει απ’ τις τρικυμίες όσους τον επικαλούνται με πίστη. Η θαυματουργός πίστη στον Χριστό, ο πλούτος των αρετών του, οι αγώνες εναντίον των αιρέσεων, η πλουσιότατη κοινωνική του δράση και το πλήθος των θαυμάτων, καταξίωσαν τον Άγιο να τιμάται σ’ όλο τον Χριστιανικό κόσμο με ιδιαίτερη ευλάβεια. Ακόμα και οι Τούρκοι τον θεωρούν μεγάλο Άγιο (Αziz Nikola). Η μνήμη του Αγίου της Ορθοδοξίας εορτάζεται στις 6 Δεκεμβρίου. Όλοι τιμούν τον Άγιο Νικόλαο «οι εν νόσοις τον ιατρόν, οι εν κινδύνοις τον ρύστην, οι αμαρτωλοί τον προστάτην, οι πένητες τον θησαυρόν, οι εν θλίψει την παραμυθίαν, τον συνοδίτην οι οδοιπόροι, οι εν θαλάσση τον κυβερνήτην, οι πάντες τον πανταχού θερμώς προφθάσαντα, μέγιστον Ιεράρχην…».

Wednesday, November 30, 2016

Ποιος ενδιαφέρεται σήμερα για τον άλλο; Κανείς. ( Άγιος Παΐσιος )

Ποιος ενδιαφέρεται σήμερα για τον άλλο; Κανείς.

Όλοι ενδιαφερόμαστε για τον εαυτό μας, για τον άλλο τίποτα.

Γι’ αυτό θα δώσουμε λόγο.

Γιατί ο Θεός που είναι όλος αγάπη δε θα μας συγχωρέσει αυτή την αδιαφορία για τον πλησίον μας…



Άγιος Παΐσιος  



Sunday, November 27, 2016

The Orthodox Child at Home


Daily Life
The Orthodox family gets up in time to say their morning prayers together. If this means missing some sleep, bear in mind that it is not only a good spiritual discipline for the adults in the family, but a tremendous example to the children of where the family's priorities truly lie. Of course, extenuating circumstances might render this schedule impractical. If a member of the household works nights, for example, he should be allowed to say his prayers later.

Before eating or drinking anything, each member of the family should have some antidoron or a sip of holy water. By this act we remind ourselves that every good gift comes from Our Father in Heaven. When children begin each day with prayer and by partaking in holy things, they will be far less likely to associate piety and godliness as attributes to be considered on Sunday at Church.

In our culture, breakfast is likely to be a hurried, informal meal. However, this is no excuse to forget either the blessing or one's table manners. If the children are attending public school, chances are that they have picked up some fairly deplorable habits which must be vigilantly corrected. As with any other meal, complaints about the food must not be tolerated. The day should start with a nutritious meal but that does not mean that the mother must become a short-order cook catering to each individual whim.

After breakfast, when various members of the family have made their way to work or school, the traditional Orthodox mother will find herself at home with her smaller children. Or, if she is homeschooling, all her children will be there with her. The children will not be at a day care center while she is at work because then we would not be discussing the traditional Orthodox home. Frankly, the concept of a mother dropping her children of each day at an institution in which a few underpaid employees attempt to supervise several children at once is antithetical to the idea of Orthodox homelife. The mother who wants to instill true Christian spirituality in her children must be there to see to it herself.

Though cleanliness and orderliness in the home are important and should not be neglected, the Orthodox mother should avoid the use of television as a babysitter while she attends to household chores. No matter what the sponsors of children's shows may try to tell us, there is very little on television which is actually instructive or substantial. The rapidity with which the images are shown have a mind- numbing affect on a toddler and afford them little opportunity for interactive play. Television does, however, become addictive and parents who indulge this addiction usually end up experiencing the very unnerving phenomenon of their small children demanding to see "their" programs and throwing tantrums when their demands are not met.

Far more instructive is the constant verbal communication that should be taking place between mother and child. This is how a young child learns to speak correctly. If the child is allowed to play in the same area of the house where the mother is doing her chores, they can have a lot of positive interaction without the mother having to leave her tasks and devote her entire attention to the child. In addition, some time should be set aside for the mother to read stories and play games with the child. A mother is her child's first and best teacher provided she does not turn her responsibilities over to the television set.

This is also a good time to introduce children to concepts of beauty and harmony, particularly in the area of music appreciation. Without worldly biases, small children inately love that which is lovely. Peaceful and intricate melodies not only calm babies and small children but help them to form a preference for that which is beautiful. As the child grows, he will come in contact with cynical peers who identify their world view with nihilistic noise. The best protection an Orthodox parent can offer is to instill in the child a love of beauty and a belief in good, as embodied by the Orthodox Church and expressed in many ways by those who love God.

What else can a young child learn at home with his mother? Other than the basic skills necessary for functioning as a social being, the Orthodox child is forming a conscience and it is critical that this conscience be formed correctly. He must not be shielded from the fact that he is a fallen creature capable of sin and in need of repentance. This self-knowledge must be cultivated. The mother must be strong and look at her child in the light of what is best for his eternal soul. She must:

1) Firmly insist that every command she gives to the child, even the seemingly least significant, be obeyed. If obedience is not forthcoming, there should be immediate and unpleasant consequences. A mother who sighs and smiles after such a transgression, saying, "I just can't get him to do a thing I say," has abdicated her responsibility for the child's soul.

2) Teach the child to respect other people's property. This may mean that the mother will find herself endlessly repeating, "Is that yours? No, that is not yours. Don't touch." This will not only help instill a certain humility in the child (I am not the center of the universe. Everything does not belong to me), but it renders the child far more trustworthy in situations where he is not under constant supervision.

3) Teach the child to ask permission. Anyone who has visited an Orthodox monastery knows that the monks ask a blessing of the abbot before they do anything - begin their work, go out on an errand, take a drink of water. This not only helps the monks spiritually in accepting authority and acting in obedience, it helps the abbot maintain good order in the monastery. If a monk were to take food without asking, how would the abbot know whether the brothers had enough food for the evening meal? The same is true in the Orthodox household. If a child must ask permission before eating, then the mother knows how much food he has eaten and whether or not he might make himself sick by having more. If the child must ask permission before he goes out to play, the mother knows where he is and will not spend time franticly searching for him.

Permissiveness is not kindness. A young child who has bonded to his mother from infancy desires to please her. His willfullness and rebellion do not make him happy; they are merely traits of fallen humanity. Some modern theories teach that it is wrong to make a child apologize when they have done something wrong. They surmise that since the child is not able to feel genuine contrition, we make the child into a hypocrite by forcing them to say what they do not feel. The baptized Orthodox Christian child does indeed feel the inner imbalance of his soul when he has sinned. He must be taught to recognize the source of that imbalance and to express the repentance that is necessary for him to be restored to harmony with God.

What frost is for flowers, so is the transgression of the parents' will for a child; he cannot look you in the eyes, he does not desire to enjoy kindnesses, he wishes to run away and be alone; but at the same time his soul becomes crude, and the child begins to grow wild. It is a good thing to dispose him ahead of time to repentance, so that without fear, and with trust and with tears, he might come and say, "I did something wrong." (Ibid, p. 43.)

In the evening, the family is reunited. The evening meal should be taken together. Sadly, our society has largely abandoned the concept that it is important for the family to come together in joyful fellowship at the end of the day. Frantic accommodation of various schedules, snacks taken in front of the television, grazing from the refrigerator — these have taken the place of meaningful conversation and the bonding of parents and children around the dining room table. Let it not be so for the Orthodox family. The hectic pace of life being what it is, the evening meal may be one of the few times we have during the work week to relax and enjoy one another's company. This is where children learn how to make congenial conversation and have a chance to tell the important events of their day. It should be an opportunity for everyone at the table to talk about the things that interest them with the people they love most. This is not the occasion for the mother to tell her husband about the transgressions of the younger children, or for heated arguments of any kind, or for adolescent sullenness, or for complaints about the food. Informality within the family does not mean that we are free to be our rudest and crudest with those who must put up with us. It means we are free to express our love and interest in those with whom our lives are entwined.

At whatever time is most suitable to bring the entire family together, we say our evening prayers. This may be followed by the daily scripture reading or a reading from the lives of the Saints. These are very beneficial for children as it gives them spiritual heroes to emulate. If, when we begin the practice of spiritual readings, younger children become squirmy and inattentive, we must not be discouraged. They will soon accept whatever is routinely done and will understand what is said better with time.

http://orthodoxinfo.com

Thursday, November 24, 2016

Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης:



1. Καθένας που βαπτίσθηκε στο όνομα του Χριστού, οφείλει να περάσει απ΄ όλες τις μεθηλικιώσεις του Χριστού. Γιατί στο βάπτισμα τις έλαβε δυνάμει, και μέσω των εντολών μπορεί να τις πραγματώσει και να τις γνωρίσει. Στη σύλληψη του Χριστού αντιστοιχεί ο αρραβώνας του Πνεύματος• στη γέννησή Του, η ενέργεια της αγαλλιάσεως• στη βάπτισή Του, η καθαρτική δύναμη της φωτιάς του Πνεύματος• στη μεταμόρφωση, η θεωρία του θείου φωτος•

στη σταύρωση, η νέκρωση του πιστού σε σχέση με όλα· στην ταφή, η κατοχή μέσα στην καρδιά του θείου έρωτα· στην ανάσταση, η ζωοποιός έγερση της ψυχής· στην ανάληψη, η έκσταση προς το Θεό και η αρπαγή του νου. Όποιος δεν πέρασε αυτές τις μεθηλικιώσεις του Χριστού και δεν τις αισθάνεται, είναι ακόμη νήπιος και στο σώμα και στο πνεύμα κι ας θεωρείται απ΄ όλους γέροντας και πρακτικός.

2. Τα πάθη του Χριστού δίνουν ζωοποιό νέκρωση σ' εκείνους που τα μιμήθηκαν όλα, αφού ο λόγος που πάσχομε μαζί με το Χριστό, είναι για να δοξαστούμε μαζί Του(Ρωμ. 8, 17). Τα πάθη των ηδονών δίνουν θανατοποιό νέκρωση σ' εκείνους που τα ενεργούν. Γιατί το να πάσχει κανείς θεληματικά τα παθήματα του Χριστού, είναι σταύρωση σταυρώσεως και νέκρωση νεκρώσεως.

3. Το να πάσχει κανείς υπέρ Χριστού είναι, να υπομένει τις δοκιμασίες που του συμβαίνουν. Η παιδαγωγία του Κυρίου, για όσους μεν είναι ανεύθυνοι, παραχωρείται εξαιτίας του φθόνου των δαιμόνων και γίνεται αφορμή ωφέλειας· για εμάς όμως, τους υπεύθυνους για αμαρτίες, γίνεται έλεγχος που μας καλεί σε επιστροφή και μας ανοίγει τ' αυτιά(Ησ. 50, 50. Γι' αυτό και ο Θεός υποσχέθηκε αιώνιο στεφάνι σ' εκείνους που υπομενουν(Ιακ. 1, 12). Δόξα Σοι, ο Θεός ημών, δόξα Σοι. Τριάς Αγία, ένεκα πάντων δόξα Σοι.



Η εμπαθής αλλοίωση

4. Η ακηδία είναι δυσκολονίκητο πάθος και χαυνώνει το σώμα. Κι όταν χαυνωθεί το σώμα, χαυνώνεται μαζί και η ψυχή. Όταν χαλαρώσουν και τα δύο, αλλοιώνουν την κράση του σώματος με την ηδυπάθεια. Η ηδυπάθεια κινεί την όρεξη, η όρεξη την πύρωση, η πύρωση τη διέγερση. Η διέγερση κινεί τη μνήμη, η μνήμη τη φαντασία, η φαντασία φέρνει την προσβολή του λογισμού. Η προσβολή φέρνει το συνδυασμό, ο συνδυασμός τη συγκατάθεση. Η συγκατάθεση οδηγεί στην πράξη, είτε του αυνανισμού, είτε των ποικιλότροπων συνουσιασμών. Κι έτσι ο άνθρωπος νικιέται και πέφτει.



Η καλή αλλοίωση

5. Η υπομονή σε κάθε έργο γεννά την ανδρεία. Η ανδρεία γεννά την προθυμία. Η προθυμία, την καρτερία. Η καρτερία, την επίταση της εργασίας. Η επίταση κατευνάζει την ακράτεια του σώματος και ημερεύει την ηδυπάθεια της επιθυμίας. Η επιθυμία κινεί τον πόθο. Ο πόθος, την αγάπη. Η αγάπη, τον ζήλο. Ο ζήλος, τη θέρμη. Η θέρμη, την παρόρμηση. Η παρόρμηση, τη σπουδή. Η σπουδή, την προσευχή. Η προσευχή, την ησυχία. Η ησυχία γεννά τη θεωρία. Η θεωρία, τη γνώση. Η γνώση, την κατανόηση των μυστηρίων. Το τέλος των μυστηρίων είναι η θεολογία. Καρπός της θεολογίας είναι η τέλεια αγάπη. Της αγάπης, η ταπείνωση. Της ταπεινώσεως, η απάθεια. Της απάθειας, η προόραση, η προφητεία και η πρόγνωση. Γιατί δεν έχει κανείς τέλειες από εδώ τις αρετές, ούτε εξαφανίζει μονομιάς τις κακίες, αλλά σιγά-σιγά με την αύξηση της αρετής λιγοστεύει η κακία και καταλήγει να μην υπάρχει διόλου.



Οι πειρασμοί κατά τον ύπνο.



Ερώτηση. Κατά πόσους τρόπους γίνεται η ρεύση, η εφάμαρτη και η αναμάρτητη;

6. Απόκριση. Η εφάμαρτη γίνεται με τρεις τρόπους: Με την πορνεία, τον αυνανισμό και τη συγκατάθεση στους αισχρούς λογισμούς. Η αναμάρτητη, με επτά: μαζί με τα ούρα, ή εξαιτίας διαφόρων φαγητών, ή κινήσεων, ή ψυχροποσίας, ή της χαυνότητας του σώματος, ή από υπερβολική κούραση, ή από δαιμονική φαντασία στον ύπνο με πολλούς τρόπους. Σ' αυτούς που γέρασαν στην πρακτική άσκηση, συμβαίνει συνήθως με τους πέντε ενδιάμεσους τρόπους. Στους απαθείς, μόνο με τον πρώτο, δηλαδή το υγρό βγαίνει αναμιγμένο με τα ούρα, γιατί κατά κάποιο τρόπο χαλάρωσαν οι εσωτερικές δίοδοι σ' αυτούς από τους πολλούς ασκητικούς κόπους και τους δόθηκε με θεία ενέργεια, καθαρτική και αγιαστική, το χάρισμα της σωφροσύνης. Ο τελευταίος τρόπος, από φαντασία στον ύπνο, προσιδιάζει στους ακόμη εμπαθείς και αδύνατους. Αλλά και η περίπτωση αυτή, επειδή είναι αθέλητη, είναι αναμάρτητη, όπως λένε οι Πατέρες.

Ιδίωμα του απαθούς είναι η αναμάρτητη ρεύση σε αραιά διαστήματα, κατά θεία πρόνοια, ενώ το υπόλοιπο υγρό αφανίζεται από τη θεϊκή φωτιά. Στον πρακτικό είναι πολυειδής ανάγκη και αναμάρτητη έκκριση. Στον εμπαθή είναι δύο ειδών, απλή και κακή, εκείνη δηλαδή που συμβαίνει στον ύπνο κι εκείνη στην εγρήγορση, από τη συγκατάθεση στις διάφορες φαντασίες. Η πρώτη είναι ακατηγόρητη, ενώ η άλλη εφάμαρτη και επισύρει επιτίμιο.

Στους απαθείς, η κίνηση και η έκκριση αυτή του σώματος είναι μία, κατά θεία πρόνοια, ένα μέρος δηλαδή του υγρού αποβάλλεται μαζί με τα ούρα ως έκκριμα, ενώ το υπόλοιπο αφανίζεται από τη θεϊκή φωτιά. Για τους πρακτικούς και μέσους λένε πως υπάρχουν έξι γενικοί τρόποι ρεύσεως ακατηγόρητοι, με τους οποίους το σώμα καθαρίζεται και ελευθερώνεται από το φθαρτικό υγρό που σχηματίζεται φυσικά και απαραίτητα. Αυτοί είναι: ή εξαιτίας φαγητών, ή κινήσεων, ή ψυχροποσίας, ή της χαυνότητας του ανθρώπου, ή παραλύσεως από την πολλή κόπωση, ή τέλος, λόγω φθόνου των δαιμόνων. Στους ασθενείς και αρχαρίους, υπάρχουν ομοίως έξι τρόποι εμπαθείς: ή εξαιτίας γαστριμαργίας, ή καταλαλιάς, ή κατακρίσεως, ή κενοδοξίας, ή της διπλής —στον ύπνο ή στην εγρήγορση— συγκαταθέσεως στις φαντασίες, ή τέλος από επίθεση των δαιμόνων λόγω φθόνου. Όμως και αυτά περιλαμβάνονται στο σκοπό της πρόνοιας, για να καθαρίζει την ανθρώπινη φύση από τη φθορά, από τα παρείσακτα και ξένα σ' αυτήν εκκρίματα και από τις άλογες ορέξεις, και για να παιδαγωγεί τον αγωνιστή να ταπεινώνεται, να προσέχει και να εγκρατεύεται σε όλα και απ΄ όλα.

7. Εκείνος που ησυχάζει στη μόνωση και τρέφεται από τις προσφορές της αγάπης των άλλων, οφείλει να δέχεται την ελεημοσύνη κατά επτά τρόπους. Ο πρώτος είναι να ζητά τα απαραίτητα· ο δεύτερος, να παίρνει τα απαραίτητα· ο τρίτος, εκείνα που του δίνουν να τα δέχεται σαν από το Θεό· ο τέταρτος, να έχει την εμπιστοσύνη του στο Θεό και να πιστεύει ότι Αυτός είναι μισθαποδότης· ο πέμπτος, να είναι εργάτης των εντολών· ο έκτος, να μην κάνει παράχρηση εκείνων που του δίνουν· ο έβδομος, να μην είναι φειδωλός, αλλά να δίνει κι αυτός σε άλλους και να είναι οικτίρμων. Όποιος συμπεριφέρεται έτσι στο θέμα αυτό, έχει χαρά καθώς αισθάνεται ότι οι ανάγκες του οικονομούνται όχι από ανθρώπους, αλλά από το Θεό.


Εισαγωγή απο το Βιβλίο.
Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, Δ΄τόμος

Wednesday, November 16, 2016

Ἡ στάσις τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου ἔναντι τῶν αἱρετικῶν καὶ ὁ ἀναβαπτισμός

 Ὁ ἅγιος Νικόδημος, γνήσιος ἀπόγονος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀκολουθεῖ τὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας στηριζόμενος στοὺς Ἁγίους καὶ Θεοφόρους Πατέρες. Ἡ διδασκαλία του ἀπορρέει ἀπὸ τὸν ἀσκητικόν του βίον, ἀπὸ τὴν ἀμεσότητα προσεγγίσεως τοῦ Θεοῦ, διὰ τῶν μυστηρίων καὶ τῆς προευχῆς καὶ ἀπὸ τὴν βαθυτάτην θύραθεν καὶ θεολογικὴ γνώση ποὺ ἀπέκτησε μὲ τὸν ἀπέραντο καὶ σπανίας δεκτικότητος καὶ συστηματικότητος χαρισματικὸ νοῦ του, λέγεται ὅτι τὸ 85% τῶν ἀναγνωσμάτων του τὰ συγκρατοῦσε μὲ τὴν πρώτη ἀνάγνωση. Ἔχοντας αὐτὰ τὰ βασικὰ στοιχεῖα καὶ τὶς πνευματικὲς προϋποθέσεις, ὡς φυσικὰ καὶ πνευματικὰ ἀποκτήματα, ἔγραψε συγγράματα ποὺ ἐμπνέουν στὸν ἀναγνώστη πλήρη ἐμπιστοσύνη, περὶ τῆς βαθειᾶς θεολογικῆς ἐμπειρίας καὶ τοῦ χαρίζουν τὴ δυνατότητα νὰ γνωρίσῃ ὅλο τὸν πλοῦτο τῶν Πατέρων καὶ διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, συστηματοποιημένο καὶ ἐμπλουτισμένο μὲ προσωπικὰ καὶ ἐμπειρικὰ σχόλια, πρωτοφανοῦς εὐστοχίας καὶ σπανίας διεισδυτικότητος. Οἱ ὀρθόδοξες θέσεις του εἶναι ξεκάθαρες, παρ᾿ ὅλες τὶς ἀντίξοες συνθῆκες μέσα στὶς ὁποῖες ἔζησε καὶ παρ᾿ ὅλα τὰ διάφορα ἀντορθόδοξα Δυτικὰ ρεύματα, ποὺ κυκλοφοροῦσαν στὴν ἐποχή του.

Ἀλλὰ καὶ ἡ στάση του ἀπέναντι στοὺς αἱρετικοὺς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι χαρακτηριστικὴ καὶ ἐμφορεῖται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.
Γιὰ τὸ θέμα τοῦ ἀναβαπτισμοῦ, ποὺ μοῦ ἀνετέθη νὰ παρουσιάσω στὸ παρὸν συνέδρειο, ὁ ἅγιος Νικόδημος κάνει ἐκτενέστατα σχόλια, στηριζόμενος στοὺς ἑξῆς Κανόνες: 1) στὸν μστ´ (46) τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, 2) στὸν ζ´ (7) τῆς Δευτέρας Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ 3) στὸν Ϟε´ (95) τῆς ἕκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

1. Ὁ 46ος Ἀποστολικὸς Κανὼν λέγει ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς: «Ἐπίσκοπον ἢ Πρεσβύτερον αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν, τίς γὰρ συμφώνησις Χριστοῦ πρὸς βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;».

Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀληθινὸν τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν σχολιάζει ὁ Ἁγιος Νικόδημος, ἀναφερόμενος στὴν Σύνοδο τῶν 84 Ἐπισκόπων τὴν ὑπὸ τὸν Ἐπίσκοπον Καρχηδόνος Κυπριανόν, ἡ ὁποία ἐξέδωσε κανόνες ἀναλόγους πρὸς τὸν παραπάνω Ἀποστολικόν, γιατὶ δὲν ὑπάρχουν πολλὰ βαπτίσματα. Σύμφωνα μὲ τὸ Ἀποστολικὸ ρητὸ «Εἷς Κύριος, μία Πίστις ἓν Βάπτισμα», οἱ αἱρετικοὶ ἐφ᾿ ὅσον δὲν εἶναι μέσα στὴν ἀληθινὴ πίστη τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν ἀληθινὸ Βάπτισμα. Ἂν εἶναι ἀληθινὸ τὸ Βάπτισμα καὶ τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν, ἀληθινὸ καὶ τῶν Ὀρθοδόξων, τότε δὲν θὰ ἔχωμε ἕν Βάπτισμα, καθὼς ὁ Παῦλος βοᾷ, ἀλλὰ δύο, «ὅπερ ἀτοπώτατον». Αὐτῆς τῆς Συνόδου τὸν κανόνα «ἐπεσφράγισε» καὶ ἡ ἕκτη Οἰκουμενική, μὲ τὸν β´ κανόνα της, ὁπότε ὁ περὶ οὗ ὁ λόγος κανὼν ἀπὸ κανὼν τοπικῆς γίνεται κανὼν οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ἀλλὰ καὶ ὁ Φιρμιλιανὸς ποὺ ἐχρημάτισε ἔξαρχος στὴν Σύνοδο τοῦ Ἰκονίου καὶ τὸν ὁποῖον ὁ Μ. Βασίλειος στὸν α´ κανόνα τὸν ὀνομάζει «ἰδικόν του», ὡς Ἐπίσκοπον Καισαρείας ἀκυρώνει καὶ ἀπορρίπτει τὸ Βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν. «Δὲν εἶναι δυνατόν», λέγει «νὰ ἰσχυρισθῇ ἢ νὰ πιστεύσῃ κανείς ὅτι μόνον ἡ ἐπίκλησις τῶν τριῶν ὀνομάτων τῆς Ἁγ. Τριάδος εἶναι ἀρκετὴ πρὸς ἄφεσιν τῶν πλημμελημάτων καὶ πρὸς τὸν Ἁγιασμὸν τοῦ Βαπτίσματος», ἂν πρῶτα καὶ ἐκεῖνος ποὺ βαπτίζει δὲν εἶναι ὀρθόδοξος. Συμφωνεῖ μὲ τὴν γνώμην αὐτὴν καὶ ὁ Μ. Βασίλειος, τοὺς κανόνες τοῦ ὁποίου «ἐπεσφράγισεν» ἡ ἕκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. «Ἀπώλεσαν, λέγει, τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοὶ καὶ διεκόπη ἡ μετάδοσις αὐτῆς ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀπεμακρύνθησαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. Μεταβιβασθέντες δὲ στὴν τάξη τῶν λαϊκῶν, οὔτε χάρισμα πνευματικὸν ἔχουν, οὔτε νὰ βαπτίζουν ἢ νὰ χειροτονοῦν ἔχουν ἐξουσίαν, καὶ οἱ ἐξ αὐτῶν βαπτιζόμενοι, πρέπει νὰ ξαναβαπτίζονται μὲ τὸ ἀληθινὸν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας βάπτισμα». Καὶ ἐνῶ μὲ τὸν α´ κανόνα του ἀποδέχεται τὴν γνώμην ὡρισμένων πατέρων τῆς Μ. Ἀσίας ποὺ κατ᾿ οἰκονομίαν δέχονται τὸ βάπτισμα τῶν σχισματικῶν, μὲ τὸν 47ον Κανόνα του ἀναφέρει ὅτι «ἐκεῖνος σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς παραπάνω πατέρας, ὅλους τοὺς βαπτίζει».

Τὴν ἴδια γνώμη ἔχει καὶ ὁ Μ. Ἀθανάσιος τοῦ ὁποίου καὶ αὐτοῦ τοὺς λόγους «ἐπεσφράγισεν» ἡ ἕκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Στὸν τρίτο λόγο του κατὰ Ἀρειανῶν λέγει τὰ ἑξῆς: «Οἱ Ἀρειανοὶ κινδυνεύουν καὶ εἰς τὸ πλήρωμα τοῦ μυστηρίου, δηλαδὴ τοῦ βαπτίσματος. Διότι ἂν ἡ τελείωσις τοῦ Βαπτίσματος δίδεται μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ οἱ δὲ Ἀρειανοὶ δὲν θεωροῦν Πατέρα ἀληθινόν, μὲ τὸ νὰ ἀρνοῦνται τὸν ἐξ αὐτοῦ ὅμοιον τῆς οὐσίας Υἱὸν ἀληθινὸν καὶ ἀναπλάττοντες μὲ τὴν φαντασίαν τους ἄλλον ἔκ μὴ ὄντων κτιζόμενον, πῶς τὸ τελούμενον βάπτισμα δὲν εἶναι τελείως ἀνωφελὲς καὶ μάταιον»; Καὶ φαίνεται μὲν κατὰ προσποίηση ὅτι εἶναι βάπτισμα, άλλὰ στὴν οὐσία δὲν παρέχει καμμία βοήθεια στὴν πίστη καὶ τὴν εὐσέβεια.

Ἐπίσης ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς Ἀρειανοὺς καὶ Μακεδονιανούς, τοὺς θεωρεῖ κατηχουμένους. «Ἐὰν ἀκόμη χωλαίνῃς, λέγει, καὶ δὲν καταδέχεσαι τὸ τέλειον τῆς Θεότητος τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Πνεύματος, ζήτησε ἄλλον νὰ σὲ βαπτίσῃ ἢ μᾶλλον εἰπεῖν νὰ σὲ πνίξῃ ἐν τῷ βαπτίσματι, ἐπειδὴ ἐγὼ δὲν ἔχω ἄδειαν νὰ χωρίζω τὴν Θεότητα τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Πνεύματος ἀπὸ τὴν Θεότητα τοῦ Πατρὸς καὶ νὰ σὲ καταστήσω νεκρόν... Ἐπειδὴ ὅποια ἀπὸ τὶς τρεῖς Ὑποστάσεις καταβιβάσῃς ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τῆς Θεότητος, ὅλην τὴν Ἁγία Τριάδα καταβιβάζεις ἀπὸ αὐτὸ καὶ τὸν ἑαυτόν σου στερεῖς ἀπὸ τὴν τελείωση τοῦ Βαπτίσματος». Ἀπαραίτητος λοιπὸν ὅρος γιὰ τὴν τελείωση τοῦ Βαπτίσματος ἡ ὀρθὴ πίστη.

Ὁ ἅγιος Ἰωάνης ὁ Χρυσόστομος στὴν ὁμιλία του «εἰς τὸ ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος» ἀναφέρει ὅτι «τῶν αἱρετικῶν τὰ συστήματα βάπτισμα μὲν ἔχουν, δὲν ἔχουν ὅμως φώτισμα. Βαπτίζονται κατὰ τὸ σῶμα κατὰ δὲ τὴν ψυχὴ δὲν φωτίζονται».

Ὁμοίως καὶ οἱ ἄλλοι Πατέρες κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο διδάσκουν ὅτι «οὐδεὶς αἱρετικὸς παρέχει ἁγιασμὸν διὰ τῶν μυστηρίων» καὶ «τὸ τῶν δυσεβῶν βάπτισμα οὐχ ἁγιάζει».

2. Ὁ 7ος ὅμως κανὼν τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ὁ 95ος τῆς ἕκτης δὲν ἐπέβαλαν σὲ ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς τὸ βάπτισμα σύμφωνα μὲ τὸν παραπάνω Ἀποστολικὸ κανόνα καὶ τοὺς κανόνας τῶν λοιπῶν Πατέρων, ποὺ ἀναφέρθηκαν, ἂν καὶ ἡ ἴδια ἡ ἕκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος στὸν β´ κανόνα της, τοὺς ἐδέχθη· ἄλλων αἱρετικῶν ἐδέχθησαν τὸ βάπτισμα καὶ ἄλλων ὄχι.

Γιὰ νὰ γεφυρώσει αὐτὴ τὴ διαφορὰ ὁ ἅγιος καὶ νὰ λύσῃ τὴν ἀπορία, σὲ ὅσους δὲν μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν ὀρθόδοξα τὴν διακυβέρνηση τῆς Ἐκκλησίας, ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

Στὴν Ἐκκλησία φυλάττωνται δύο εἴδη κυβερνήσεως καὶ διορθώσεως τῶν σφαλμάτων. Τὸ ἕνα ὀνομάζεται Ἀκρίβεια, τὸ δὲ ἄλλο ὀνομάζεται Οἰκονομία καὶ Συγκατάβαση. Μὲ αὐτὰ τὰ δύο οἱ τοῦ Πνεύματος οἰκονόμοι κυβερνοῦν τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν, πότε μὲ τὸ ἕνα πότε μὲ τὸ ἄλλο. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ προμημονευθέντες ἅγιοι, ἐφήρμοσαν τὴν Ἀκρίβεια καὶ ἀπέβαλαν τελείως τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν. Οἱ δύο δὲ Σύνοδοι μετεχερειρίσθησαν τὴν οἰκονομία. Καὶ ἄλλων ἐδέχθησαν τὸ βάπτισμα (Ἀρειανῶν καὶ Μακεδονιανῶν) ἄλλων δὲ ὄχι (Εὐνομιανῶν κ.λ.π.). Καὶ οἰκονόμησαν ἔτσι τὰ πράγματα πρῶτον ἐπειδὴ κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἤκμαζαν οἱ Ἀρειανοὶ καὶ Μακεδονιανοὶ οἱ ὁποῖο ὄχι μόνον ἦσαν κατὰ τὸ πλῆθος πολλοί, ἀλλὰ εἶχαν καὶ μεγάλες δυνάμεις, κοντὰ στοὺς Βασιλεῖς καὶ ἄρχοντας καὶ τὴν Σύγκλητον. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο πίστευαν ὅτι θὰ τοὺς ἤλκυαν στὴν ὀρθοδοξία καὶ θὰ τοὺς διώρθωναν εὐκολώτερα. Καὶ δεύτερον ἀντελήφθησαν οἱ Πατέρες ὅτι μὲ τὴν οἰκονομία δὲν θὰ τοὺς ἐρέθιζαν οὔτε θὰ τοὺς ἐξαγρίωναν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ γίνῃ μεγαλύτερο κακό, καὶ ὅπως λέγει χαρακτηριστικά, «οἰκονομήσαντες τοὺς λόγους αὐτῶν ἐν κρίσει οἱ Θεῖοι Πατέρες, ἐσυγκατέβησαν νὰ δεχθοῦν τὸ βάπτισμα αὐτῶν». Ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς συγκαταβάσεως ἡ ἕκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἦλθε σὲ ἀντίθεση καὶ μὲ τὸν ἑαυτό της καὶ μὲ τὴν Β´ Οἰκουμενική. Μὲ τὸν ἑαυτό της ἦλθε σὲ ἀντίθεση γιατὶ μὲ τὸν β´ κανόνα της ἐδέχθη τοὺς Ἀποστολικοὺς κανόνες, τοὺς κανόνες τῆς Καρχηδόνος καὶ τῶν ἄλλων Πατέρων, ἐνῶ μὲ τὸν 95ο δὲν ἀπέβαλλε ὅλων τῶν αἱρετικῶν τὸ βάπτισμα. Μὲ τὴν Β´ Οἰκουμενικὴ δὲ διότι ἐδέχθη τὴν ἀκρίβεια τῶν Ἀποστολικῶν κανόνων καὶ τῶν λοιπῶν Πατέρων ἐνῶ ἐκεῖνοι ἐδέχθησαν τὸ βάπτισμα ὡρισμένων αἱρετικῶν. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἄφησαν νὰ ἐννοήσουμε ὅτι στὴν Ἐκκλησία ἰσχύουν καὶ τὰ δύο καὶ ἡ Ἀκρίβεια καὶ κατὰ τὰς περιστάσεις ἡ Οἰκονομία.

Δεύτερος λόγος ποὺ ἐσυγκατέβησαν οἱ Πατέρες τοὺς μὲν Ἀρειανοὺς καὶ Μακεδονιανοὺς νὰ τοὺς δεχθοῦν χωρίς ἀναβαπτισμό, τοὺς δὲ Εὐνομιανοὺς καὶ Σαβελιανοὺς ποὺ εἶναι ἰσοδύναμοι στὶς αἱρετικὲς δοξασίες νὰ τοὺς ἀναβαπτίσουν, εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι, οἱ πρῶτοι «ἐφύλαττον ἀπαράλακτον καὶ τὸ εἶδος καὶ τὴν ὕλην τοῦ βαπτίσματος τῶν Ὀρθοδόξων» καὶ ἐβαπτίζοντο κατὰ τὸν τῦπο τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τοὐλάχιστον πρὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἐνῶ οἱ δεύτεροι, τῶν ὁποίων τὸ βάπτισμα δὲν ἐδέχθησαν, ἐπαραχάραξαν τὴν τελετὴ τοῦ βαπτίσματος καὶ διέφθειραν εἴτε τὸν τρόπο τοῦ εἴδους, δηλαδὴ τῶν ἐπικλήσεων, εἴτε τὴν χρήση τῆς ὕλης, δηλαδὴ τῶν καταδύσεων καὶ ἀναδύσεων, βαπτιζόμενοι μὲ μία μόνο κατάδυση. Γεγονὸς εἶναι ὅτι ὁ δεύτερος τοῦτος λόγος τῆς ἐφαρμογῆς τῆς οἰκονομίας δὲν εἶναι ἰσχυρός. Ἰσχυρότερος εἶναι ὁ πρῶτος λόγος ποὺ ἀναφέρθηκε.

3. Κάνοντας ὁ ἅγιος Νικόδημος ὅλη αὐτὴ τὴν ἱστορικοεκκλησιαστικὴ ἀναφορά, χωρίς νὰ τὴν θεωρῇ περιττή, τὴν προβάλλει ὡς ἀναγκαιότατη γιὰ ὅλους τοὺς καιροὺς κυρίως ὅμως στὴν σύγχρονη ἐποχὴ ὅπου γίνεται μεγάλη λογοτριβὴ καὶ προκαλεῖ μεγάλη ἀμφισβήτηση τὸ τῶν Λατίνων βάπτισμα. Ἡ τριβὴ δὲ δὲν γίνεται μόνο μεταξὺ ἡμῶν τῶν ὀρθοδόξων καὶ τῶν Λατίνων, ἀλλὰ καὶ μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῶν Λατινοφρόνων.

Δὲν διστάζῃ δὲ νὰ τοποθετηθῆ ἐξ ἀρχῆς εὐθέως· ὅτι σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ εἰπώθηκαν, τὸ βάπτισμα τῶν Λατίνων εἶναι ψευδώνυμο Βάπτισμα. Γι᾿ αὐτὸ οὔτε μὲ τὸ λόγο τῆς Ἀκριβείας γίνεται δεκτό, οὔτε μὲ τὸ λόγο τῆς Οἰκονομίας. Μὲ τὸ λόγο τῆς Ἀκριβείας δὲν γίνεται δεκτὸ πρῶτον γιατὶ εἶναι αἱρετικοί. Τὸ ὅτι εἶναι αἱρετικοὶ δὲν χωράει καμμιὰ ἀμφισβήτηση. Παραπέμπει στὸν ἁγιώτατο Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Δοσίθεο, τὸν ὀνομαζόμενον Παπομάστιγα, ὁ ὁποῖος ἀποδεικνύει τὶς αἱρετικὲς κακοδοξίες τῶν Λατίνων. Ὡς ἐπίσης καὶ στὸν ἅγιο Μάρκο τὸν ἐπίσκοπο Ἐφέσου τὸν Εὐγενικό, ὁ ὁποῖος παρρησία λέγει τὰ ἑξῆς: «Ἡμεῖς δι᾿ οὐδὲν ἄλλον ἀπεσχίσθημεν τῶν Λατίνων ἀλλ᾿ ἢ ὅτι εἰσιν, οὐ μόνον σχισματικοί, ἀλλὰ καὶ αἱρετκοί». Ἀλλὰ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι τόσους αἰῶνες ἀποστρεφόμαστε τοὺς Λατίνους, ὡς αἱρετικούς, τοὺς βδελυττόμεθα, καθώς καὶ τοὺς Ἀρειανοὺς καὶ Σαβελλιανοὺς καὶ τοὺς πνευματομάχους Μακεδονιανούς. Ἐφ᾿ ὅσον λοιπὸν εἶναι αἱρετικοί, ὄχι μόνον δὲν μποροῦμε, ἐπ᾿ οὐδενὶ λόγῳ νὰ ἑνωθοῦμε μαζὶ τους, ἀλλὰ καὶ ὡς ἀπωλέσαντες τὴν ἐνεργὸ Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοὺς θεωροῦμε οὐσιαστικὰ ἀβάπτιστους. Δεύτερον δὲν γίνεται δεκτὸ οὔτε μὲ τὸν λόγο τῆς Οἰκονομίας, ἐπειδὴ δὲν φυλάττουν τὶς τρεῖς καταδύσεις στὸν βαπτιζόμενο, ὅπως ὡς Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία παρέλαβε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ Πατέρας. Καινοτομήσαντες πρῶτοι τὸ Ἀποστολικὸν Βάπτισμα ρίχνουν μὲ μία δέσμη τριχῶν στὸ μέτωπο τοῦ βρέφους λίγες ρανίδες ὕδατος. «Ἐν τρισὶ γὰρ καταδύσεσι καὶ ἰσαρίθμοις τοῖς ἐπικλήσεσι τὸ Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος τελειοῦται, ἵναι καὶ ὁ τοῦ θανάτου τύπος ἐξεικονισθῇ καὶ τῇ παραδόσει τῆς θεογνωσίας τὰς ψυχὰς φωτισθῶμεν οἱ βαπτιζόμενοι», μαρτυρεῖ ὁ Μ. Βασίλειος.

Ἐφ᾿ ὅσον λοιπὸν σύμφωνα μὲ τὰ παραπάνω οἱ Λατίνοι δὲν μποροῦν νὰ τελειώσουν ὡς αἱρετικοὶ καὶ παραχαράκτες τὸ ἓν Βάπτισμα τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ ἀπώλεσαν τὴν τελεταρχικὴ Χάρη, ἔστω κι ἂν προφέρουν τὶς τρεῖς ἐπικλήσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ ἅγιος ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ σ᾿ ἐκείνους ποὺ δέχονται τὸ ράντισμα τῶν Λατίνων· ἔχουν καθῆκον νὰ στοχασθοῦν τὶ θὰ ἀποκριθοῦν στὴν αὐθεντία τοῦ Ἀποστολικοῦ Κανόνος καὶ τῶν λοιπῶν Πατέρων ποὺ διδάσκουν τὰ ἀντίθετα. Προβάλλουν λέγει οἱ δεφένσορες αὐτοὶ τοῦ Λατινικοῦ ψευδοβαπτίσματος τὸ ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας συνήθισε νὰ τοὺς δέχεται, κατὰ τὴν ἐπιστροφή τους μὲ ἅγιο Μῦρο. Καὶ αὐτὸ ἀκόμη ἂν γίνεται φανερώνει καθαρὰ ὅτι, συμβαίνει ἐπειδὴ εἶναι αἱρετικοί.

Οὔτε μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία σήμερα νὰ μεταχειρισθῇ τὴν Οἰκονομία τῆς Β´ καὶ Στ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Διότι οἱ θεῖοι Πατέρες ποὺ ἐφήρμοσαν τὴν Οἰκονομία, παραμερίζοντας προσωρινὰ τοὺς Ἀποστολικοὺς κανόνας μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἐπιστροφῆς των ἐπέτυχον τοῦ σκοποῦ τούτου. Καὶ μὲ τὴν οἰκονομία αὐτὴ οἱ αἱρετικοὶ ἔγιναν ἡμερώτεροι καὶ ἐπέστρεψαν στὴν εὐσέβεια καὶ σὲ λίγους χρόνους ἢ τελείως ἐξέλιπον ἢ ἔμειναν πολὺ λίγοι.

Δέχεται ὁ ἅγιος ὅτι καλῶς οἱ πρὸ ἡμῶν Πατέρες οἰκονόμησαν καὶ ἀποδέχθηκαν μὲ Θεῖο Μῦρο τοὺς Λατίνους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, διότι ὁ Παπισμὸς τότε ἤκμαζε καὶ κατεῖχε ὅλες τὶς δυνάμεις τῶν Βασιλείων τῆς Εὐρώπης, τὸ δὲ δικό μας Βασίλειο ἔπνεε τὰ λοίσθια. Ἦταν τότε ἀνάγκη νὰ γίνῃ αὐτὴ ἡ οἰκονομία, γιὰ νὰ μὴ ἐξεγείρῃ ὁ πάπας τὰ λατινικὰ γένη ἐναντίον τῶν Ἀνατολικῶν, ὥστε νὰ αἰχμαλωτίζουν καὶ νὰ φονεύουν καὶ μύρια ἄλλα κακὰ καὶ δεινὰ νὰ πράττουν. Τώρα ὅμως ποὺ ἡ λύσσα τοῦ παπισμοῦ δὲν ἰσχύει καὶ ἡ Θεία Πρόνοια κατέβαλε τὴν ἐπηρμένην ὀφρὺ τῶν παπικῶν, τὶ χρειάζεται πλέον ἡ οἰκονομία; Ἡ οἰκονομία ἔχει μέτρα καὶ ὅρια, καὶ δὲν εἶναι παντοτινὴ καὶ ἀόριστη. Τὴ στιγμὴ μάλιστα ποὺ στὸν παπισμὸ συνεχίζει νὰ ὑπάρχει ἀνυποχώρητη καὶ σατανικὴ ἐπιμονὴ στὴν αἵρεση. Ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ἀναφέρει τὰ ἑξῆς : «Ὁ κατ᾿ οἰκονομίαν λοιπὸν ποιῶν τι, οὐχ ὡς ἁπλῶς καλὸν τοῦτο ποιεῖ, ἀλλ᾿ ὡς πρὸς καιρὸν χρειῶδες». Εἶναι κακὴ οἰκονομία λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος αὐτὴ ποὺ οὔτε τοὺς Λατίνους μποροῦμε νὰ ἐπιστρέψωμε, ἀλλὰ καὶ ἡμεῖς γινόμεθα παραβάται τῶν ἱερῶν κανόνων, δεχόμενοι τὸ ψευδοβάπτισμα τῶν αἱρετικῶν. «Οἰκονομητέον γὰρ ἔνθα μὴ παρανομητέον» λέγει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος· ἕως ὅτου ἐφαρμοσθῆ ἡ οἰκονομία, πάντως οἱ Ἀνατολικοὶ ἐβάπτιζον τοὺς Δυτικοὺς καθώς μαρτυρεῖ ἡ ἐν Λατερανῷ τῆς Ρώμης τοπικὴ Σύνοδος τοῦ 1215. Καὶ ὅτι δὲν λειτουργοῦσαν σὲ ναοὺς ποὺ πρότερον ἐλειτούργησαν οἱ Λατίνοι, ἂν πρῶτα δὲν ἔκαναν ἁγιασμό.

Τῆς οἰκονομίας λοιπὸν παρελθούσης, ἡ ἀκρίβεια καὶ ἡ τήρηση τῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας παίρνουν τὴν φυσική τους θέση.

Monday, November 14, 2016

Τί σημαίνει σωτηρία; ( Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ )

Τί σημαίνει σωτηρία; Ὁ θάνατος τοῦ σώματος εἶναι ἄραγε ἡ προϋπόθεση γιὰ τὴν εἴσοδο στὴ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ; Πῶς μποροῦμε νὰ ἀναπτύξουμε τὴν ἱκανότητά μας νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Ἕνα μόνο ἔχει σημασία: νὰ φυλάξουμε τὴν ἔνταση τῆς προσευχῆς καὶ τῆς μετάνοιας. Τότε ὁ θάνατος δὲ θὰ εἶναι ρήξη, ἀλλὰ μετάβαση στὴ Βασιλεία, γιὰ τὴν ὁποία θὰ ἔχουμε ἑτοιμασθεῖ μὲ τὴν κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματός Του: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς καὶ τὸν κόσμον Σου».

Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ

Friday, November 11, 2016

Εκείνος, ο Ιησούς Χριστός! ( Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος )



Ο Ιησούς Χριστός «ονομάστηκε άνθρωπος, ονομάστηκε υιός του ανθρώπου, ονομάστηκε οδός, ονομάστηκε θύρα, ονομάστηκε πέτρα…

Γιατί ονομάστηκε οδός; Για να μάθεις ότι με Αυτόν ανεβαίνουμε στον Πατέρα.
Γιατί ονομάστηκε πέτρα; Για να μάθεις τη χρησιμότητα και τη σταθερότητα της πίστης!
Γιατί ονομάστηκε θεμέλιο; Για να μάθεις ότι όλα τα βαστάζει!

Γιατί ονομάστηκε ρίζα; Για να μάθεις ότι ανθίζουμε μέσα σε Αυτόν.
Γιατί ονομάστηκε βοσκός; Επειδή μας ποιμαίνει.
Γιατί ονομάστηκε πρόβατο; Επειδή για χάρη μας θυσιάστηκε και έγινε εξιλαστήριο θύμα.

Γιατί ονομάστηκε ζωή;
Επειδή μας ανέστησε, ενώ ήμασταν νεκροί.
Γιατί ονομάστηκε φως; Επειδή μας απάλλαξε από το σκοτάδι.
Γιατί ονομάστηκε βραχίονας; Επειδή είναι ομοούσιος με τον Πατέρα.

Γιατί ονομάστηκε Λόγος;
Επειδή γεννήθηκε από τον Πατέρα. Γιατί όπως ο δικός μου λόγος γεννιέται από την ψυχή μου, έτσι και ο Υιός γεννήθηκε από τον Πατέρα.
Γιατί ονομάστηκε ένδυμα; Επειδή Τον ντύθηκα όταν βαπτίσθηκα.
Γιατί ονoμάστηκε τράπεζα; Επειδή Τον εσθίω, απολαμβάνοντας τα Μυστήρια.

Γιατί ονομάστηκε οίκος; Επειδή κατοικώ μέσα σε Αυτόν;
Γιατί ονομάστηκε ένοικος; Επειδή γινόμαστε ναός Του.
Γιατί ονομάστηκε κεφαλή; Επειδή έγινα μέλος Του.

Γιατί ονομάστηκε νυμφίος; Επειδή πήρε την ψυχή μου νύμφη.
Γιατί ονομάστηκε αγνός; Επειδή με έλαβε παρθένο.
Γιατί ονομάστηκε Κύριος; Επειδή είμαι δούλος Του».

Sunday, November 6, 2016

Βασικὰ σημεῖα διαφορᾶς μεταξὺ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Παπισμοῦ ( Ἱερόθεος, Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου )


1. Οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Παλαιᾶς Ρώμης, παρὰ τὶς μικρὲς καὶ μὴ οὐσιαστικὲς διαφορές, εἶχαν πάντοτε κοινωνία μὲ τοὺς Ἐπισκόπους της Νέας Ρώμης καὶ τοὺς Ἐπισκόπους της Ἀνατολῆς μέχρι τὸ 1009-1014, ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ κατέλαβαν τὸν θρόνο τῆς Παλαιᾶς Ρώμης οἱ Φράγκοι Ἐπίσκοποι. Μέχρι τὸ 1009 οἱ Πάπες τῆς Ρώμης καὶ οἱ Πατριάρχες τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦσαν ἑνωμένοι στὸν κοινὸ ἀγώνα ἐναντίον τῶν Φράγκων Ἡγεμόνων καὶ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ τῶν κατὰ καιροὺς αἱρετικῶν.

2. Οἱ Φράγκοι στὴν Σύνοδο τῆς Φραγκφούρτης τὸ 794 κατεδίκασαν τὶς ἀποφάσεις τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τὴν τιμητικὴ προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Ἐπίσης τὸ 809 οἱ Φράγκοι εἰσήγαγαν στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τὸ Filioque, τὴν διδασκαλία δηλαδὴ περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Αὐτὴν τὴν εἰσαγωγὴ κατεδίκασε τότε καὶ ὁ ὀρθόδοξος Πάπας τῆς Ρώμης. Στὴν Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου, στὴν ὁποία συμμετεῖχαν καὶ ἐκπρόσωποι τοῦ ὀρθοδόξου Πάπα τῆς Ρώμης, κατεδίκασαν ὅσους εἶχαν καταδικάσει τὶς ἀποφάσεις τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ὅσους προσέθεσαν στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τὸ Filioque. Ὅμως γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Φράγκος Πάπας Σέργιος Δ´ τὸ 1009 στὴν ἐνθρονιστήρια ἐπιστολή του προσέθεσε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τὸ Filioque καὶ ὁ Πάπας Βενέδικτος Η´ εἰσήγαγε τὸ πιστεύω μὲ τὸ Filioque στὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, ὁπότε ὁ Πάπας διεγράφη ἀπὸ τὰ δίπτυχά της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

3. Ἡ βασικὴ διαφορὰ μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Παπισμοῦ βρίσκεται στὴν διδασκαλία περὶ τῆς ἀκτίστου οὐσίας καὶ ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει ἄκτιστη οὐσία καὶ ἄκτιστη ἐνέργεια καὶ ὅτι ὁ Θεὸς ἔρχεται σὲ κοινωνία μὲ τὴν κτίση καὶ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὴν ἄκτιστη ἐνέργειά Του, ἐν τούτοις οἱ Παπικοὶ πιστεύουν ὅτι στὸν Θεὸ ἡ ἄκτιστη οὐσία ταυτίζεται μὲ τὴν ἄκτιστη ἐνέργειά Του (actus purus) καὶ ὅτι ὁ Θεὸς ἐπικοινωνεῖ μὲ τὴν κτίση καὶ τὸν ἄνθρωπο διὰ τῶν κτιστῶν ἐνεργειῶν Του, δηλαδὴ ἰσχυρίζονται ὅτι στὸν Θεὸ ὑπάρχουν καὶ κτιστὲς ἐνέργειες. Ὁπότε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ διὰ τῆς ὁποίας ἁγιάζεται ὁ ἄνθρωπος θεωρεῖται ὡς κτιστὴ ἐνέργεια. Ἀλλὰ ἔτσι δὲν μπορεῖ νὰ ἁγιασθῇ.

Ἀπὸ αὐτὴν τὴν βασικὴ διδασκαλία προέρχεται ἡ διδασκαλία περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, τὸ καθαρτήριο πῦρ, τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα κλπ.

4. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν θεμελιώδη διαφορὰ μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Παπισμοῦ στὸ θέμα τῆς οὐσίας καὶ ἐνεργείας στὸν Θεό, ὑπάρχουν ἄλλες μεγάλες διαφορές, ποὺ ἔγιναν κατὰ καιροὺς ἀντικείμενα θεολογικῶν διαλόγων, ἤτοι:

- τὸ Filioque, ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μειώνεται ἡ μοναρχία τοῦ Πατρός, νὰ καταργῆται ἡ τέλεια ἰσότητα τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, νὰ μειώνεται ὁ Υἱὸς κατὰ τὴν ἰδιότητά Του νὰ γεννᾶ, ἐὰν ὑπάρχει ἑνότητα μεταξὺ Πατρὸς καὶ Υἱοῦ, νὰ ὑποτιμᾶται τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὡς μὴ ἰσοδύναμο καὶ ὁμόδοξο μὲ τὰ ἄλλα πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀφοῦ παρουσιάζεται ὡσεὶ «πρόσωπο στεῖρο»,

- ἡ χρησιμοποίηση ἀζύμου ἄρτου στὴν θεία Εὐχαριστία ποὺ παραβαίνει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς ἐτέλεσε τὸ μυστικὸ δεῖπνο,

- ὁ καθαγιασμὸς τῶν «τιμίων δώρων» ποὺ γίνεται ὄχι μὲ τὴν ἐπίκληση, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀπαγγελία τῶν ἱδρυτικῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ «λάβετε φάγετε... πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες...,

- ἡ θεωρία ὅτι ἡ σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ ἐξιλέωσε τὴν θεία δικαιοσύνη, ποὺ παρουσιάζει τὸν Θεὸ Πατέρα ὡς φεουδάρχη καὶ παραθεωρεῖ τὴν Ἀνάσταση,

- ἡ θεωρία περὶ τῆς «περισσευούσης ἀξιομισθίας» τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων ποὺ τὴν διαχειρίζεται ὁ Πάπας,

- ὁ χωρισμὸς καὶ ἡ διάσπαση μεταξὺ τῶν μυστηρίων Βαπτίσματος, Χρίσματος, καὶ θείας Εὐχαριστίας,

- ἡ διδασκαλία περὶ τῆς κληρονομήσεως τῆς ἐνοχῆς τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος,

- οἱ λειτουργικὲς καινοτομίες σὲ ὅλα τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ἱερωσύνη, Ἐξομολόγηση, Γάμος, Εὐχέλαιον),

- ἡ μὴ μετάληψη τῶν λαϊκῶν ἀπὸ τὸ «Αἷμα» τοῦ Χριστοῦ,

- τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα, κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ Πάπας εἶναι «ὁ episcopus episcoporum καὶ ἡ πηγὴ τῆς ἱερατικῆς καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας, εἶναι ἡ ἀλάθητος κεφαλὴ καὶ ὁ Καθηγεμὼν τῆς Ἐκκλησίας, κυβερνῶν αὐτὴν μοναρχικῶς ὡς τοποτηρητὴς τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ι. Καρμίρης). Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὁ Πάπας θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του διάδοχο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, στὸν ὁποῖον ὑποτάσσονται οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, ἀκόμη καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος,

- ἡ μὴ ὕπαρξη συλλειτουργίας κατὰ τὶς λατρευτικὲς πράξεις,

- τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα,

- τὸ δόγμα τῆς ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Θεοτόκου καὶ γενικὰ ἡ μαριολατρεία, κατὰ τὴν ὁποία ἡ Παναγία ἀνυψώνεται στὴν Τριαδικὴ θεότητα καὶ μάλιστα γίνεται λόγος καὶ γιὰ Ἁγία Τετράδα,

- οἱ θεωρίες τῆς analogia entis καὶ analogia fidei ποὺ ἐπικράτησαν στὸν δυτικὸ χῶρο.

- ἡ συνεχὴς πρόοδος τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἀνακάλυψη τῶν πτυχῶν τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἀλήθειας,

- ἡ διδασκαλία περὶ τοῦ ἀπολύτου προορισμοῦ,

- ἡ ἄποψη περὶ τῆς ἑνιαίας μεθοδολογίας γιὰ τὴν γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν κτισμάτων, ἡ ὁποία ὁδήγησε στὴν σύγκρουση μεταξὺ θεολογίας καὶ ἐπιστήμης.

5. Ἐπίσης, ἡ μεγάλη διαφοροποίηση, ἡ ὁποία δείχνει τὸν τρόπο τῆς θεολογίας βρίσκεται καὶ στὴν διαφορὰ μεταξὺ σχολαστικῆς καὶ ἡσυχαστικῆς θεολογίας. Στὴν Δύση ἀναπτύχθηκε ὁ σχολαστικισμός, ὡς προσπάθεια διερεύνησης ὅλων τῶν μυστηρίων τῆς πίστεως μὲ τὴν λογικὴ (Ἄνσελμος Καντερβουρίας, Θωμᾶς Ἀκινάτης), ἐνῶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπικρατεῖ ὁ ἡσυχασμός, δηλαδὴ ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς καὶ ὁ φωτισμὸς τοῦ νοῦ, γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ. Ὁ διάλογος μεταξὺ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ τοῦ σχολαστικοῦ καὶ οὐνίτη Βαρλαὰμ εἶναι χαρακτηριστικὸς καὶ δείχνει τὴν διαφορά.

6. Συνέπεια ὅλων τῶν ἀνωτέρω εἶναι ὅτι στὸν Παπισμὸ ἔχουμε ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία. Ἐνῶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στὴν θέωση ποὺ συνίσταται στὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, διὰ τῆς ὁράσεως τοῦ ἀκτίστου Φωτός, ὁπότε οἱ θεούμενοι συνέρχονται σὲ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ὁριοθετοῦν ἀσφαλῶς τὴν ἀποκαλυπτικὴ ἀλήθεια σὲ περιπτώσεις συγχύσεως, ἐν τούτοις στὸν Παπισμὸ δίνεται μεγάλη σημασία στὸν θεσμὸ τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος Πάπας ὑπέρκειται ἀκόμη καὶ ἀπὸ αὐτὲς τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Σύμφωνα μὲ τὴν λατινικὴ θεολογία «ἡ αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει τότε μόνον ὅταν στηρίζεται καὶ ἐναρμονίζεται μὲ τὴν θέληση τοῦ Πάπα. Σὲ ἀντίθετη περίπτωση ἐκμηδενίζεται». Οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι θεωροῦνται ὡς «συνέδρια τοῦ Χριστιανισμοῦ ποὺ συγκαλοῦνται ὑπὸ τὴν αὐθεντία καὶ τὴν ἐξουσία καὶ τὴν προεδρία τοῦ Πάπα». Ἀρκεῖ νὰ βγῆ ὁ Πάπας ἀπὸ τὴν αἴθουσα τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁπότε αὐτὴ παύει νὰ ἔχῃ κύρος. Ὁ Ἐπίσκοπος Μαρὲ ἔγραψε: «θὰ ἦταν πιὸ ἀκριβεῖς οἱ ρωμαιοκαθολικοὶ ἂν ἐκφωνώντας τὸ «Πιστεύω» ἔλεγαν: «καὶ εἰς ἕναν Πάπαν» παρὰ νὰ λένε: «καὶ εἰς μίαν... Ἐκκλησίαν»».

Ἐπίσης, «ἡ σημασία καὶ ὁ ρόλος τῶν Ἐπισκόπων μέσα στὴν ρωμαϊκὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι παρὰ ἁπλὴ ἐκπροσώπηση τῆς παπικῆς ἐξουσίας, στὴν ὁποία καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Ἐπίσκοποι ὑποτάσσονται, ὅπως οἱ ἁπλοὶ πιστοί». Στὴν παπικὴ ἐκκλησιολογία οὐσιαστικὰ ὑποστηρίζεται ὅτι «ἡ ἀποστολικὴ ἐξουσία ἐξέλιπε μὲ τοὺς ἀποστόλους καὶ δὲν μετεδόθη στοὺς διαδόχους τους ἐπισκόπους. Μονάχα ἡ παπικὴ ἐξουσία τοῦ Πέτρου, ὑπὸ τὴν ὁποίαν βρίσκονταν ὅλοι οἱ ἄλλοι, μετεδόθη στοὺς διαδόχους του Πέτρου, δηλαδὴ στοὺς Πάπες». Μέσα σε αὐτὴν τὴν προοπτικὴ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὴν παπικὴ «Ἐκκλησία» ὅτι ὅλες οἱ Ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς εἶναι διϊστάμενες καὶ ἔχουν ἐλλείψεις καὶ κατὰ οἰκονομίαν μᾶς δέχονται σὲ κοινωνία, καὶ βέβαια κατ᾿ οἰκονομίαν μᾶς δέχονται ὡς ἀδελφὰς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ αὐτὴ αὐτοθεωρεῖται ὡς μητέρα Ἐκκλησία καὶ ἐμᾶς μᾶς θεωροῦν θυγατέρες Ἐκκλησίες.

7. Τὸ Βατικανὸ εἶναι κράτος καὶ ὁ ἑκάστοτε Πάπας εἶναι ὁ ἡγέτης τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Πρόκειται γιὰ μία ἀνθρωποκεντρικὴ ὀργάνωση, γιὰ μία ἐκκοσμίκευση καὶ μάλιστα θεσμοποιημένη ἐκκοσμίκευση. Τὸ Κράτος τοῦ Βατικανοῦ ἱδρύθηκε τὸ 755 ἀπὸ τὸν Πιπίνο τὸν Βραχύ, πατέρα τοῦ Καρλομάγνου καὶ στὴν ἐποχή μας ἀναγνωρίσθηκε τὸ 1929 ἀπὸ τὸ Μουσολίνι. Εἶναι σημαντικὴ ἡ αἰτιολογία τῆς ἀνακηρύξεως τοῦ Παπικοῦ Κράτους, ὅπως τὸ ὑποστήριξε ὁ Πίος ΙΑ´: «ὁ ἐπὶ τῆς γῆς ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ δὲν δύναται νὰ εἶναι ὑπήκοος ἐπιγείου κράτους». Ὁ Χριστὸς ἦταν ὑπήκοος ἐπιγείου κράτους, ὁ Πάπας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι! Ἡ παπικὴ ἐξουσία συνιστᾶ θεοκρατία, ἀφοῦ ἡ θεοκρατία ὁρίζεται ὡς ταύτιση κοσμικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας σὲ ἕνα πρόσωπο. Σήμερα θεοκρατικὰ κράτη εἶναι τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Ἰράν.

Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ ὅσα ὑποστήριξε στὸν ἐνθρονιστήριο λόγο του ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος Γ´ (1198-1216): «Αὐτὸς ποὺ ἔχει τὴ νύμφη εἶναι ὁ νυμφίος. Ἀλλὰ ἡ νύμφη αὐτὴ (ἡ Ἐκκλησία) δὲ συνεζεύχθη μὲ κενὰ τὰ χέρια, ἀλλὰ πρόσφερε σὲ μένα ἀσύγκριτη πολύτιμη προίκα, δηλ. τὴν πληρότητα τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν καὶ τὴν εὐρύτητα τῶν κοσμικῶν, τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν ἀφθονία ἀμφοτέρων... Σὰ σύμβολα τῶν κοσμικῶν ἀγαθῶν μοῦ ἔδωσε τὸ Στέμμα, τὴ Μίτρα ὑπὲρ τῆς Ἱερωσύνης, τὸ Στέμμα γιὰ τὴ βασιλεία καὶ μὲ κατέστησε ἀντιπρόσωπο Ἐκείνου, στὸ ἔνδυμα καὶ στὸ μηρὸ τοῦ ὁποίου γράφτηκε: ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλέων καὶ Κύριος τῶν κυρίων».

Ἑπομένως, ὑπάρχουν μεγάλες θεολογικὲς διαφορές, οἱ ὁποῖες καταδικάσθηκαν ἀπὸ τὴν Σύνοδο ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου καὶ στὴν Σύνοδο ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅπως φαίνεται καὶ στὸ «Συνοδικό της Ὀρθοδοξίας». Ἐπὶ πλέον καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ Τοπικὲς Σύνοδοι μέχρι τὸν 19ο αἰώνα καταδίκαζαν ὅλες τὶς πλάνες τοῦ Παπισμοῦ. Τὸ πράγμα δὲν θεραπεύεται, οὔτε βελτιώνεται ἀπὸ κάποια τυπικὴ συγγνώμη ποὺ θὰ δώσῃ ὁ Πάπας γιὰ ἕνα ἱστορικὸ λάθος, ὅταν οἱ θεολογικὲς ἀπόψεις του εἶναι ἐκτὸς τῆς Ἀποκαλύψεως καὶ ἡ Ἐκκλησιολογία κινεῖται σὲ ἐσφαλμένο δρόμο, ἀφοῦ μάλιστα ὁ Πάπας παρουσιάζεται ὡς ἡγέτης τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου, ὡς διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καὶ βικάριος - ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν γῆ, ὡσὰν ὁ Χριστὸς νὰ ἔδωσε τὴν ἐξουσία του στὸν Πάπα καὶ Ἐκεῖνος ἀναπαύεται εὐδαίμων στοὺς Οὐρανούς.

Thursday, November 3, 2016

Δῶστε, δῶστε στοὺς φτωχούς! ( Αγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος )


Ἀπὸ Αὐτοβιογραφικὲς σελίδες καὶ ἀπάνθισμα κειμένων του Εἰσαγωγὴ καὶ ἀπόδοση στὴ νεοελληνικὴ Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Π. Ἀβαγιανός, ἔκδ. Ἀποστολικὴ Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1998.

Ξέρω ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς συγκεντρωμένους πάλι θὰ μᾶς κατηγορήσουν, ὅταν μιλοῦμε γι᾿ αὐτά, καὶ θὰ ποῦν «Μή, σὲ παρακαλῶ, μὴ γίνεσαι φορτικὸς καὶ βαρετὸς στοὺς ἀκροατές· ἄφησέ το στὴ συνείδηση τοῦ καθενός, ἄφησέ το στὴν κρίση τῶν ἀκροατῶν· ἔτσι τώρα μᾶς ντροπιάζεις, μᾶς κάνεις νὰ κοκκινίζουμε!...».

Ἀλλ᾿ ὄχι! Αὐτὰ τὰ λόγια δὲν τὰ ἀνέχομαι! Γιατί οὔτε ὁ Παῦλος ντρεπόταν νὰ ἐνοχλῇ συνέχεια γιὰ τέτοια πράγματα καὶ νὰ ζητᾶ σὰν ζητιάνος. Ἐὰν ἔλεγα τοῦτο, δηλαδὴ δός μου, φέρε γιὰ τὸ σπίτι μου, ἴσως νά ῾ταν ντροπή. Ἂν καὶ οὔτε τότε θά ῾ταν ντροπή. «Οἱ γὰρ τῷ θυσιαστηρίῳ», λέγει, «προσεδρεύοντες, τῷ θυσιαστηρίῳ συμμερίζονται» (Α´ Κορ. 9,13). Πλὴν ὅμως πιθανὸν νὰ μὲ κατηγοροῦσε κάποιος, ὅτι μιλῶ γιὰ τὸν ἑαυτὸ μου· τώρα ὅμως παρακαλῶ γι᾿ αὐτοὺς ποὺ στεροῦνται, μᾶλλον ὄχι γι᾿ αὐτοὺς ποὺ στεροῦνται, ἀλλὰ γιὰ σᾶς ποὺ δίνετε· γι᾿ αὐτὸ καὶ μιλῶ χωρὶς νὰ ντρέπομαι.

Γιατί ποῦ εἶναι ἡ ντροπὴ σὰν πῶ, δῶσε στὸν Κύριο ποῦ πεινᾷ, ντῦσε τον ποὺ γυρίζει γυμνός, φιλοξένησέ τον ποὺ εἶναι ξένος; Ὁ Δεσπότης σου δὲν ντρέπεται μπροστὰ σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη νὰ λέγῃ «ἐπείνασα καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν» (Ματθ. 25, 42), ὁ ἀνενδεής, ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τίποτε· καὶ ἐγὼ θὰ ντραπῶ καὶ θὰ διστάσω; Σὲ παρακαλῶ, μακριὰ τέτοια πράγματα! Τοῦ διαβόλου εἶναι αὐτὴ ἡ ντροπή!

Δὲν θὰ ντραπῶ, λοιπόν.Ἀντίθετα μάλιστα καὶ μὲ παρρησία θὰ πῶ· δῶστε σ᾿ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, καὶ θὰ φωνάζω πιὸ δυνατὰ ἀπ᾿ αὐτούς. Γιατί ἐὰν κάποιος ἔχῃ στοιχεῖα καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς κατηγορήσῃ, ὅτι αὐτὰ τὰ λέμε γιὰ νὰ σᾶς παρασύρουμε πρὸς ὄφελός μας, καὶ μὲ τὸ πρόσχημα τῶν φτωχῶν κερδίζουμε ἐμεῖς, τότε πράγματι αὐτὰ δὲν εἶναι μονάχα ἄξια ντροπῆς, ἀλλὰ καὶ μυρίων κεραυνῶν, καὶ οὔτε ἀξίζει νὰ ζοῦν ὅσοι κάνουν παρόμοια.

Ἀλλὰ ἐάν, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, καθόλου δὲν σᾶς ἐνοχλοῦμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ κηρύττουμε ἀδάπανο τὸ εὐαγγέλιο, χωρὶς βέβαια νὰ κοπιάζουμε ὅπως ὁ Παῦλος, ἀρκούμενοι πάντως στὰ δικά μας, μὲ ὅλο τὸ θάρρος θὰ σᾶς λέγω, δῶστε στοὺς φτωχούς· καὶ δὲν θὰ σταματήσω νὰ τὸ λέγω, καὶ ὅταν δὲν δίνετε θὰ σᾶς εἶμαι σκληρὸς κατήγορος!

Sunday, October 30, 2016

Να κοιτάξης να διορθώσης τον εαυτό σου ( Αγιος Παϊσιος )


Εάν θέλης να βοηθήσης την Εκκλησία
, είναι καλύτερα να κοιτάξης να διορθώσης τον εαυτό σου, παρά να κοιτάς να διόρθωσης τους άλλους.
 

Αν διόρθωσης τον εαυτό σου, αµέσως διορθώνεται ενα κοµµατάκι της Εκκλησίας.
Εάν φυσικά αυτό το έκαναν όλοι, η Εκκλησία θα ήταν διορθωµένη.

Αγιος Παϊσιος

Friday, October 28, 2016

Ἅγιος Πορφύριος - Πρόσφατο θαύμα

Χαίρετε!
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία, που βίωσα πριν μερικούς μήνες, για τη θαυματουργική παρέμβαση του π. Πορφυρίου στη θεραπεία της μητέρας μου.
Στο επισυναπτόμενο αρχείο περιγράφω τι συνέβη. Το κείμενο αυτό, αν θέλετε, μπορείτε να το δημοσιεύσετε.
Με εκτίμηση Γιώτα Κ.
(Ημερομηνία αποστολής: 11-08-2011)
Θαύμα Γέροντος Πορφυρίου
Είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσεις το θαύμα στη ζωή σου. Και ίσως ακόμη δυσκολότερο, να μεταφέρεις τη συγκίνηση και τη χαρά σου… να καταγράψεις με λόγια, ένα γεγονός ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου.
Θα προσπαθήσω στις πολύ «στεγνές» λέξεις που ακολουθούν, να χωρέσω αυτά που βίωσα.Απαραίτητη όμως είναι μια μικρή εισαγωγή:

Πρώτα απ’ όλα, αναγνωρίζω την ανθρώπινη προσπάθεια και σέβομαι την ιατρική επιστήμη. Είμαι άνθρωπος χωρίς στέρεη πίστη και χωρίς ενεργή θρησκευτική ζωή. Μέσα μου υπάρχουν αντιδράσεις σε όλες τις μορφές της εξουσίας, κυρίως δε στη θρησκευτική. Δυσκολεύομαι να δεχτώ κανόνες. Όποτε όμως έχω διαβάσει για το βίο και τη διδασκαλία του γέροντα Πορφυρίου, νιώθω την καρδιά μου να γλυκαίνει, να ηρεμεί. Θα ήθελα πολύ να τον είχα γνωρίσει. Εδώ και χρόνια έχω πάντα μαζί μου ένα εικονάκι, μια φωτογραφία του γλυκού μου αυτού γέροντα και δεν την αποχωρίζομαι ποτέ. Και στις δύσκολες στιγμές, όποτε η εγωπάθειά μου το επιτρέπει, του μιλώ, προσεύχομαι. Η γλυκύτητά του γίνεται η γέφυρα για να γνωρίσω την αγάπη του Χριστού.
Τα γεγονότα
Είναι λίγες μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 2010. Η μητέρα μου, Αθηνά Κ., καρδιοπαθής εδώ και 3 πλέον χρόνια, με βηματοδότη και 2 στεντ, εισήχθη για άλλη μια φορά στην καρδιολογική κλινική γνωστού νοσοκομείου της Αθήνας, έχοντας έντονη ταχυκαρδία και υψηλή πίεση. Στη συγκεκριμένη κλινική είχε πολλές φορές νοσηλευθεί κατά το παρελθόν. Οι γιατροί αντιμετώπισαν την κατάσταση φαρμακευτικά, προκειμένου να ρυθμίσουν την καρδιακή της λειτουργία. Μετά από λίγες ημέρες νοσηλείας, παρουσίαζε σαφώς έντονη βελτίωση. Ήταν 2/1/11 και πήγαινα να την επισκεφτώ. Μπαίνοντας στο διάδρομο της καρδιολογικής πτέρυγας, βλέπω τους γιατρούς να τρέχουν στο δωμάτιο που νοσηλευόταν. Η μητέρα μου μόλις είχε πάθει κοιλιακή μαρμαρυγή. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε βλέποντας τους γιατρούς να τρέχουν και να προσπαθούν ξανά και ξανά να επαναφέρουν τον ρυθμό της καρδιάς της. Το κατάφεραν μετά από αρκετές προσπάθειες ηλεκτρικής διέγερσης (απινίδωσης) και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην εντατική κλινική του νοσοκομείου, όπου και διασωληνώθηκε. Η γιατρός με ενημέρωσε ότι είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και ότι παίζονται όλα τα ενδεχόμενα: μπορεί να συμβεί το μοιραίο ή να παραμείνει σε κωματώδη κατάσταση. Αν ποτέ συνερχόταν, δεν ξέραμε σε τι κατάσταση θα ήταν. Ήταν πολύ πιθανό να έχει υποστεί βλάβη ο εγκέφαλος και να μην είναι σε θέση να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Ελάχιστες οι πιθανότητες για αίσια έκβαση. Το σημαντικό για τη στιγμή εκείνη ήταν να σταθεροποιηθεί η κατάστασή της και να μην υπάρξει περαιτέρω επιδείνωση. Το χειρότερο που θα μπορούσε να της συμβεί, θα ήταν να πέσει σε ηλεκτρική θύελλα (μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση κατά την οποία η καρδιά πλήττεται από έντονη και χαοτική ηλεκτρική δραστηριότητα). Έπρεπε να ενημερώσουμε τους συγγενείς και γενικά να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο.
Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις τον άνθρωπό σου σε αυτή την κατάσταση. Διασωληνωμένο, να μην επικοινωνεί, να μην νιώθεις ζεστασιά στο σώμα του και τις ιατρικές προβλέψεις να είναι δυσοίωνες. Μόνη μου ελπίδα ο Θεός… Ζήτησα άδεια από το προσωπικό της εντατικής να μου επιτρέψουν να βάλω το εικονάκι του πατρός Πορφυρίου στο προσκέφαλο της μητέρας μου. Η αντίδρασή τους ήταν… « Και δεν το βάζεις… ό,τι και να βάλεις τώρα…». Με τη σκέψη πως θα είναι δίπλα της, γαλήνευε κάπως η ψυχή μου. Δίπλα στο κρύο σώμα της μητέρας μου ήταν τώρα η ζεστή ματιά του γέροντα Πορφυρίου.

Παρά τις ιατρικές προσπάθειες και τις αγωνιώδεις προσευχές συγγενών και φίλων, η υγεία της μητέρας μου δεν παρουσίαζε καμμία βελτίωση. Παρέμεινε διασωληνωμένη για 5 ολόκληρες ημέρες. Καμία επικοινωνία με το περιβάλλον, καμμία θετική ανταπόκριση. Καμμία δυνατότητα αποσωλήνωσης. Στις 7/1/11 πέφτει σε ηλεκτρική θύελλα… ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί. Οι γιατροί της εντατικής μας πληροφόρησαν ότι πρέπει να ενημερώσουμε τους συγγενείς. Ουσιαστικά πια δεν έβλεπαν στην περίπτωσή της «φως».
Στο άκουσμα των δυσάρεστων νέων δεν είχα που αλλού να στραφώ. Να είχα μια φωτογραφία, μια εικόνα του Γέροντα εκείνη τη στιγμή! Να τον κοιτώ και να ανοίγει η καρδιά μου, να λυγίσει ο εγωισμός μου, να παραγκωνισθούν τα «γιατί», να μπορέσω να προσευχηθώ…
Πήγα στην εκκλησία του νοσοκομείου. Εκεί συνάντησα τη διακόνισσα, τη γλυκειά Δήμητρα. Της εξήγησα ότι είναι πολύ σημαντικό για μένα να προσευχηθώ κι ότι χρειάζομαι κάποια εικόνα του πατρός Πορφυρίου. Καθώς όμως δεν είναι επίσημα άγιος, δεν υπήρχε εικόνα του. Αίφνης θυμήθηκα ότι στο συγκεκριμένο εκκλησάκι υπάρχει βιβλιοθήκη, στην οποία παλαιότερα είχα δει ένα βιβλίο για τον γέροντα Πορφύριο. Της ζήτησα να μου ανοίξει τη βιβλιοθήκη. Άρπαξα με λαχτάρα το βιβλίο. Άφησα το βλέμμα μου να καρφωθεί σε μια φωτογραφία του. Η ψυχή μου λυγισμένη από την αγωνία και τον πόνο ικέτευσε για την μητέρα μου. Να αντέξει η καρδιά της, να της δοθεί κι άλλος χρόνος ζωής. Εναπέθεσα όλη μου την ελπίδα στο θέλημα του Θεού και ικέτευσα για το έλεός Του.
Ήταν 1.30 το μεσημέρι και μέχρι τις 5.30 το απόγευμα ‐όπου είναι το επισκεπτήριο για τους συγγενείς, δεν είχα κάτι άλλο να κάνω.
Κοντά στο Νοσοκομείο αυτό βρισκόταν ένα σπίτι για ενοικίαση, του οποίου οι ιδιοκτήτες είναι γνωστοί μου. Είχαν από καιρό ζητήσει να βγάλω φωτογραφίες του σπιτιού για να αναρτηθεί αγγελία ενοικίασης στο διαδίκτυο. Πήγα λοιπόν εκεί να ξεχαστώ για λίγο. Δεν ανέφερα σε κανέναν τη σκηνή αυτή στην εκκλησία και ούτε γνώριζαν τη σχέση μου με τον γέροντα Πορφύριο. Στο σπίτι μόλις είχε ολοκληρωθεί η ανακαίνιση του χώρου και τα δωμάτια ήταν έτοιμα για τη φωτογράφηση και άδεια, εκτός από 2-3 εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για μικροεπισκευές. Τα μάζεψα για να μη φαίνονται στη φωτογράφηση και άνοιξα την ντουλάπα του δωματίου για να τα κρύψω εκεί. Στην τελείως άδεια αυτή ντουλάπα και στο ράφι που πήγα να ακουμπήσω τα εργαλεία, με περίμενε μια έκπληξη:

Την πήρα στα χέρια μου και την κοίταζα σαν χαμένη. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή χτυπά το κινητό μου. Ήταν η αδελφή μου που είχε παραμείνει στο νοσοκομείο. Μόλις είχε βγει ο γιατρός της εντατικής και την ενημέρωσε ότι η μητέρα μου είχε συνέλθει, είχε βγει από την κατάσταση της ηλεκτρικής θύελλας!
Δεν υπάρχουν λόγια να χωρέσουν το δέος, την ευγνωμοσύνη και την παρουσία του Θεού εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού απόρησαν. Πρώτη φορά έβλεπαν αυτή την εικόνα.
Από εκείνη την ώρα η μητέρα μου άρχισε να παρουσιάζει βελτίωση. Τις αμέσως επόμενες μέρες έγινε η αποσωλήνωση και εν συνεχεία βγήκε από την εντατική. Επικοινωνούσε κανονικά με το περιβάλλον, ο εγκέφαλος δεν υπέστη βλάβη παρά τα παραπάνω έντονα επεισόδια.
Ο υπεύθυνος της εντατικής χαρακτήρισε «πολύ θαύμα» τόσο το γεγονός ότι έζησε, καθώς και την ξαφνική βελτίωση της υγείας της μητέρας μου. Χαρακτηριστικά – αναφερόμενος στο ιατρικό προσωπικό – είπε «Εμείς, την είχαμε ξεγράψει!».
Λίγες μέρες μετά επισκέφθηκα το Ησυχαστήριο Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι για να προσκυνήσω στο κελλί του Γέροντα Πορφυρίου. Πλησίασα τη γερόντισσα που εκείνη την ώρα συνομιλούσε με μια κυρία. Της είπα με δυο λόγια τι συνέβη και πως με το θαύμα του γέροντα Πορφυρίου η μητέρα μου ζει. Έκπληκτη η κυρία που ήταν δίπλα στη γερόντισσα είπε «Είμαι γιατρός σε αυτό το νοσοκομείο»!
Επίλογος
Έχουν περάσει από τότε 7 μήνες. Η μητέρα μου ζει και βασιλεύει…
Όσο για μένα, φέρνοντας ξανά στο μυαλό μου όλη αυτή την εμπειρία, στην προσπάθειά μου να σας τη μεταφέρω προς δόξα και τιμή του πατρός Πορφυρίου, ελπίζω και εύχομαι αυτό το θαύμα να μην «θαφτεί» μέσα μου. Να μου θυμίζει διαρκώς πόσο ζωντανή είναι η Ορθοδοξία μας και πόσο δυνατή είναι η παρουσία Χριστού στη ζωή μας. Ελπίζω να συντελεστεί ένα ακόμα μεγαλύτερο θαύμα στη ζωή μου: αυτό της μετάνοιάς μου και της ενεργούς συμμετοχής μου στην θρησκευτική και μυστηριακή ζωή της Πίστης μας.
Γέροντα Πορφύριε, σε ευχαριστώ!
Γιώτα Κ.

Sunday, October 23, 2016

Σώζει ασθενή από λιθοτριψία - θαύμα Άγιος Εφραίμ Μεγαλομάρτυρας Νέας Μάκρης


Ήμουνα στο περίπτερο, όταν ήρθε ο κυριος Παναγιώτης και μου είπε:
-Άστα τι έπαθα, κυρία Κατερίνα! Έχω δυο μήνες που παιδεύομαι με κάτι μεγάλες πέτρες στα νεφρά και υποφέρω! Όλο παθαίνω κωλικούς και τρέχω στο Νοσοκομείο. Έκανα δυο φορές λιθοτριψία και δε λένε να σπάσουνε! Είναι πολύ μεγάλες! Τώρα θα πάω πάλι σε ένα μήνα. Μιλάμε για πολύ πόνο! Αβάσταχτο!
-Περαστικά σου κύριε Παναγιώτη μου! Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω!
-Πώς να βοηθήσεις; Πολύ νερό και περπάτημα μου είπαν οι γιατροί.

Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τον Άγιο Εφραίμ.
-Κύριε Παναγιώτη, του είπα, δεν ξέρω αν πιστεύεις στα θαύματα, αλλά εγώ έχω λαδάκι απ’ το μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ. Αν θέλεις, να σου φέρω να βάλλεις λίγο. Αυτός ο Άγιος είναι θαυματουργός και γοργοπόδαρος, έτσι τον λένε, του είπα.
-Φέρε, είπε ο κύριος Παναγιώτης, διστακτικά. Με χαιρέτησε και έφυγε κουτσαίνοντας, γιατί πονούσε.

Μόλις έφυγε, εγώ ξεχάστηκα και χάζεψα περιοδικά και εφημερίδες, ως συνήθως.
Άνοιξα ένα κουτσομπολίστικο περιοδικό που σπάνια χαζεύω. Συνήθως διαβάζω βιβλία, αλλά αν είναι ώρα αιχμής, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και το καθυστερώ για αργότερα.
Άνοιξα λοιπόν το περιοδικό Χάι. Για πότε βρέθηκα στις τελευταίες του σελίδες, δεν κατάλαβα.
Δεν είχα όρεξη να μάθω τα κουτσομπολιά των καλλιτεχνών και το ξεφύλλισα γρήγορα.

Όταν είδα μπροστά μου την εικόνα του Αγίου Εφραίμ, έπαθα πλάκα! Νόμιζα πως έχω παραισθήσεις!
Ξανακοίταξα το περιοδικό και είδα ότι είχα όντως, «σώας τας φρένας».
Το χάρηκα πολύ! Το πήρα σαν σημάδι από Εκείνον! Από τότε που Τον γνώρισα, έχουμε άλλη επαφή…

Την άλλη μέρα το απόγευμα ήρθε ο κύριος Παναγιώτης, χαρούμενος και φώναζε από μακριά, πριν καν φτάσει στο περίπτερο:
-Σου είπε ο άντρας σου; Τα’ μαθες; Και κούναγε χέρια και πόδια!
-Τι να μου πει; Έφερα το λαδάκι…
-Πάνε οι πέτρες! Τις κατούρησα χθες! Μόλις έφυγα από δω, πήγα στο σπίτι και τσακ τσακ, βγήκαν όλες! Όσες πρόλαβα τις μάζεψα, να τις δείξω στο γιατρό! Μεγάλες, μαύρες, σκληρές και μυτερές ήταν. Γι’ αυτό πονούσα τόσο πολύ. Τώρα ξέρω πως έφυγαν, δεν θα δείξουν τίποτα οι ακτινογραφίες και δεν θα ξανακάνω λιθοθριψία!
-Χαίρομαι κύριε Παναγιώτη μου! Σιδερένιος! Το λαδάκι δεν θα το πάρεις;
-Θα το πάρω και θα το βάλλω στο εικόνισμα. Αχρείαστο να ‘ναι!

Του έδειξα το περιοδικό και του είπα ότι αρκεί να τον επικαλεστείς αυτόν τον Άγιο και φτάνει!

Δεν ξέρω πόσο πίστεψε ότι τον βοήθησε ο Άγιος Εφραίμ και δεν με νοιάζει. Αρκεί που ξέρω εγώ…

Μπράβο πάντως στο περιοδικό Χάι για αυτή του τη στήλη! Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ' αυτή τη ζωή!
χονται σαν θαύματα. Τα λένε συμπτώσεις ή τύχη.Φιλάκια πολλά!

Thursday, October 20, 2016

Τυπικόν προσευχής για καρκινοπαθείς, για στήριξη και θεραπεία.( Αγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης )

Τυπικόν προσευχής για καρκινοπαθείς, για στήριξη και θεραπεία.

Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος . Ἀμήν.
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς.
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς.
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς.
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι. Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία τριάς, ἐλέησον ἠμᾶς. Κύριε ἰλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἠμῶν. Δέσποτα, συγχώρισον τάς ἀνομίας ἠμίν. Ἅγιε, ἐπισκεψε καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἠμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι. Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γεννηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανό καί ἐπί τῆς γής. Τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἠμίν σήμερον, καί ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν, καί μή εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς. Ἀμήν.

Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά Σου. Εὐλογημένη Σύ ἐν γυναιξί, καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας Σου, ὅτι Σωτήρα ἔτεκες, τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Βαπτιστά τοῦ Χριστοῦ, πάντων ἠμῶν μνήσθητι, ἴνα ρυσθῶμεν τῶν ἀνομιῶν ἠμῶν, σοί γάρ ἐδόθη χάρις, πρεσβεύειν ὑπέρ ἠμῶν.
Βίον ἔνθεον, καλῶς ἀνύσας, σκεῦος τίμιόν του Παρακλήτου, ἀνεδείχθης θεοφόρε Ἀρσένιε, καί τῶν θαυμάτων τήν χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε,δωρήσασθαι, ἠμίν τό μέγα ἔλεος.
Δεῦτε προσκυνήσομεν καί προσπέσωμεν τῷ Βασιλεῖ ἠμῶν Θεῶ.
Δεῦτε προσκυνήσομεν καί προσπέσωμεν Χριστό τῷ Βασιλεῖ ἠμῶν Θεῶ.
Δεῦτε προσκυνήσομεν καί προσπέσωμεν Αὐτῶ Χριστῷ τῷ Βασιλεῖ καί Θεῶ ἠμῶν.

Ψαλμός 37
Κύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με, μηδὲ τῇ ὀργῇ σου παιδεύσῃς με. ὅτι τὰ βέλη σου ἐνεπάγησάν μοι, καὶ ἐπεστήριξας ἐπ᾿ ἐμὲ τὴν χεῖρά σου· οὐκ ἔστιν ἴασις ἐν τῇ σαρκί μου ἀπὸ προσώπου τῆς ὀργῆς σου,οὐκ ἔστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπὸ προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μου. ὅτι αἱ ἀνομίαι μου ὑπερῇραν τὴν κεφαλήν μου, ὡσεὶ φορτίον βαρὺ ἐβαρύνθησαν ἐπ᾿ ἐμέ. προσώζεσαν καὶ ἐσάπησαν οἱ μώλωπές
μου ἀπὸ προσώπου τῆς ἀφροσύνης μου· ἐταλαιπώρησα καὶ κατεκάμφθην ἕως τέλους, ὅλην τὴν ἡμέραν σκυθρωπάζων ἐπορευόμην. ὅτι αἱ ψόαι μου ἐπλήσθησαν ἐμπαιγμάτων, καὶ οὐκ ἔστιν ἴασις ἐν τῇ σαρκί μου· ἐκακώθην καὶ ἐταπεινώθην ἕως σφόδρα, ὠρυόμην ἀπὸ στεναγμοῦ τῆς καρδίας μου. Κύριε, ἐναντίον σου πᾶσα ἡ ἐπιθυμία μου, καὶ ὁ στεναγμός μου ἀπὸ σοῦ οὐκ ἀπεκρύβη. ἡ καρδία μου
ἐταράχθη, ἐγκατέλιπέ με ἡ ἰσχύς μου, καὶ τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, καὶ αὐτὸ οὐκ ἔστι μετ᾿ ἐμοῦ. οἱ φίλοι μου καὶ οἱ πλησίον μου ἐξ ἐναντίας μου ἤγγισαν καὶ ἔστησαν, καὶ οἱ ἔγγιστά μου ἀπὸ μακρόθεν ἔστησαν· καὶ ἐξεβιάζοντο οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχήν μου, καὶ οἱ ζητοῦντες τὰ κακά μοι ἐλάλησαν ματαιότητας, καὶ δολιότητας ὅλην τὴν ἡμέραν ἐμελέτησαν. ἐγὼ δὲ ὡσεὶ κωφὸς οὐκ ἤκουον καὶ ὡσεὶ ἄλαλος οὐκ
ἀνοίγων τὸ στόμα αὐτοῦ· καὶ ἐγενόμην ὡσεὶ ἄνθρωπος οὐκ ἀκούων καὶ οὐκ ἔχων ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ ἐλεγμούς. ὅτι ἐπὶ σοί, Κύριε, ἤλπισα· σὺ εἰκακούσῃ, Κύριε ὁ Θεός μου. ὅτι εἶπα· μήποτε ἐπιχαρῶσί μοι οἱ ἐχθροί μου· καὶ ἐν τῷ σαλευθῆναι πόδας μου ἐπ᾿ ἐμὲ ἐμεγαλοῤῥημόνησαν. ὅτι ἐγὼ εἰς μάστιγας ἕτοιμος, καὶ ἡ ἀλγηδών μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καὶ μεριμνήσω
ὑπὲρ τῆς ἁμαρτίας μου. οἱ δὲ ἐχθροί μου ζῶσι καὶ κεκραταίωνται ὑπὲρ ἐμέ, καὶ ἐπληθύνθησαν οἱ μισοῦντές με ἀδίκως· οἱ ἀνταποδιδόντες μοι κακὰ ἀντὶ ἀγαθῶν ἐνδιέβαλλόν με, ἐπεὶ κατεδίωκον ἀγαθωσύνην. μὴ ἐγκαταλίπῃς με, Κύριε· ὁ Θεός μου, μὴ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ· πρόσχες εἰς τὴν βοήθειάν μου, Κύριε τῆς σωτηρίας μου.

Ευαγγέλιο Κατά Ματθαίον, Κεφάλαιο 8,5-17
Εἰσελθόντι δὲ αὐτῷ εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. καὶ λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ᾿ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ.
ἀκούσας δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ ᾿Αβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ
ἑκατοντάρχῳ· ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ. Καὶ ἐλθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὴν οἰκίαν Πέτρου εἶδε τὴν πενθερὰν αὐτοῦ βεβλημένην καὶ πυρέσσουσαν· καὶ ἥψατο τῆς χειρὸς αὐτῆς, καὶ ἀφῆκεν αὐτὴν ὁ πυρετὸς καὶ ἠγέρθη καὶ διηκόνει αὐτῷ. ᾿Οψίας δὲ γενομένης προσήνεγκαν αὐτῷ δαιμονιζομένους πολλούς, καὶ ἐξέβαλε τὰ πνεύματα λόγῳ καὶ πάντας τοὺς κακῶς
ἔχοντας ἐθεράπευσεν, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ ῾Ησαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· αὐτὸς τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καὶ τὰς νόσους ἐβάστασεν.

Κομβοσχοίνι: Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και «Άγιε Αρσένιε, πρέσβευε υπέρ ημών»
Απολυτίκιο Οσίου Παταπίου
Θείας κλήσεως, ιχνηλατήσας, εκ νεότητας, τας επιδόσεις, δι' ασκήσεως τω κόσμω εξέλαμψας και δοξασθείς απάθειας ταις χάρισι, 
πάθη ποικίλα ίασαι Πατάπιε, Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Απολυτίκιο Αγίων Αναργύρων
Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν· δωρεὰν ἐλάβατε, δωρεὰν δότε ἡμῖν.
Απολυτίκιο Αγίου Παντελεήμονος
Ἀθλοφόρε Ἅγιε, καὶ ἰαματικὲ Παντελεῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς. Ἀμήν.