Translate

Tuesday, April 21, 2015

Great martyr, Victory-bearer and Wonderworker George


The Holy Great Martyr George the Victory-Bearer, was a native of Cappadocia (a district in Asia Minor), and he grew up in a deeply believing Christian family. His father was martyred for Christ when George was still a child. His mother, owning lands in Palestine, moved there with her son and raised him in strict piety.

When he became a man, St George entered into the service of the Roman army. He was handsome, brave and valiant in battle, and he came to the notice of the emperor Diocletian (284-305) and joined the imperial guard with the rank of comites, or military commander.

The pagan emperor, who did much for the restoration of Roman might, was clearly concerned with the danger presented to pagan civilization by the triumph of the Crucified Savior, and intensified his persecution against the Christians in the final years of his reign. Following the advice of the Senate at Nicomedia, Diocletian gave all his governors full freedom in their court proceedings against Christians, and he promised them his full support.

St George, when he heard the decision of the emperor, distributed all his wealth to the poor, freed his servants, and then appeared in the Senate. The brave soldier of Christ spoke out openly against the emperor’s designs. He confessed himself a Christian, and appealed to all to acknowledge Christ: “I am a servant of Christ, my God, and trusting in Him, I have come among you voluntarily, to bear witness concerning the Truth.”

“What is Truth?” one of the dignitaries asked, echoing the question of Pontius Pilate. The saint replied, “Christ Himself, Whom you persecuted, is Truth.”

Stunned by the bold speech of the valiant warrior, the emperor, who had loved and promoted George, attempted to persuade him not to throw away his youth and glory and honors, but rather to offer sacrifice to the gods as was the Roman custom. The confessor replied, “Nothing in this inconstant life can weaken my resolve to serve God.”

Then by order of the enraged emperor the armed guards began to push St George out of the assembly hall with their spears, and they then led him off to prison. But the deadly steel became soft and it bent, just as the spears touched the saint’s body, and it caused him no harm. In prison they put the martyr’s feet in stocks and placed a heavy stone on his chest.

The next day at the interrogation, powerless but firm of spirit, St George again answered the emperor, “You will grow tired of tormenting me sooner than I will tire of being tormented by you.” Then Diocletian gave orders to subject St George to some very intense tortures. They tied the Great Martyr to a wheel, beneath which were boards pierced with sharp pieces of iron. As the wheel turned, the sharp edges slashed the saint’s naked body.

At first the sufferer loudly cried out to the Lord, but soon he quieted down, and did not utter even a single groan. Diocletian decided that the tortured one was already dead, and he gave orders to remove the battered body from the wheel, and then went to a pagan temple to offer thanks.

At this very moment it got dark, thunder boomed, and a voice was heard: “Fear not, George, for I am with you.” Then a wondrous light shone, and at the wheel an angel of the Lord appeared in the form of a radiant youth. He placed his hand upon the martyr, saying to him, “Rejoice!” St George stood up healed.

When the soldiers led him to the pagan temple where the emperor was, the emperor could not believe his own eyes and he thought that he saw before him some other man or even a ghost. In confusion and in terror the pagans looked St George over carefully, and they became convinced that a miracle had occurred. Many then came to believe in the Life-Creating God of the Christians.

Two illustrious officials, Sts Anatolius and Protoleon, who were secretly Christians, openly confessed Christ. Immediately, without a trial, they were beheaded with the sword by order of the emperor. Also present in the pagan temple was Empress Alexandra, the wife of Diocletian, and she also knew the truth. She was on the point of glorifying Christ, but one of the servants of the emperor took her and led her off to the palace.

The emperor became even more furious. He had not lost all hope of influencing St George, so he gave him over to new and fiercesome torments. After throwing him into a deep pit, they covered it over with lime. Three days later they dug him out, but found him cheerful and unharmed. They shod the saint in iron sandals with red-hot nails, and then drove him back to the prison with whips. In the morning, when they led him back to the interrogation, cheerful and with healed feet, the emperor asked if he liked his shoes. The saint said that the sandals had been just his size. Then they beat him with ox thongs until pieces of his flesh came off and his blood soaked the ground, but the brave sufferer, strengthened by the power of God, remained unyielding.

The emperor concluded that the saint was being helped by magic, so he summoned the sorcerer Athanasius to deprive the saint of his miraculous powers, or else poison him. The sorcerer gave St George two goblets containing drugs. One of them would have quieted him, and the other would kill him. The drugs had no effect, and the saint continued to denounce the pagan superstitions and glorify God as before.

When the emperor asked what sort of power was helping him, St George said, “Do not imagine that it is any human learning which keeps me from being harmed by these torments. I am saved only by calling upon Christ and His Power. Whoever believes in Him has no regard for tortures and is able to do the things that Christ did” (John 14:12). Diocletian asked what sort of things Christ had done. The Martyr replied, “He gave sight to the blind, cleansed the lepers, healed the lame, gave hearing to the deaf, cast out demons, and raised the dead.”

Knowing that they had never been able to resurrect the dead through sorcery, nor by any of the gods known to him, and wanting to test the saint, the emperor commanded him to raise up a dead person before his eyes. The saint retorted, “You wish to tempt me, but my God will work this sign for the salvation of the people who shall see the power of Christ.”

When they led St George down to the graveyard, he cried out, “O Lord! Show to those here present, that You are the only God in all the world. Let them know You as the Almighty Lord.” Then the earth quaked, a grave opened, the dead one emerged from it alive. Having seen with their own eyes the Power of Christ, the people wept and glorified the true God.

The sorcerer Athanasius, falling down at the feet of St George, confessed Christ as the All-Powerful God and asked forgiveness for his sins, committed in ignorance. The obdurate emperor in his impiety thought otherwise. In a rage he commanded both t Athanasius and the man raised from the dead to be beheaded, and he had St George again locked up in prison.

The people, weighed down with their infirmities, began to visit the prison and they there received healing and help from the saint. A certain farmer named Glycerius, whose ox had collapsed, also visited him. The saint consoled him and assured him that God would restore his ox to life. When he saw the ox alive, the farmer began to glorify the God of the Christians throughout all the city. By order of the emperor, St Glycerius was arrested and beheaded.

The exploits and the miracles of the Great Martyr George had increased the number of the Christians, therefore Diocletian made a final attempt to compel the saint to offer sacrifice to the idols. They set up a court at the pagan temple of Apollo. On the final night the holy martyr prayed fervently, and as he slept, he saw the Lord, Who raised him up with His hand, and embraced him. The Savior placed a crown on St George’s head and said, “Fear not, but have courage, and you will soon come to Me and receive what has been prepared for you.”

In the morning, the emperor offered to make St George his co-administrator, second only to himself. The holy martyr with a feigned willingness answered, “Caesar, you should have shown me this mercy from the very beginning, instead of torturing me. Let us go now to the temple and see the gods you worship.”

Diocletian believed that the martyr was accepting his offer, and he followed him to the pagan temple with his retinue and all the people. Everyone was certain that St George would offer sacrifice to the gods. The saint went up to the idol, made the Sign of the Cross and addressed it as if it were alive: “Are you the one who wants to receive from me sacrifice befitting God?”

The demon inhabiting the idol cried out, “I am not a god and none of those like me is a god, either. The only God is He Whom you preach. We are fallen angels, and we deceive people because we are jealous.”

St George cried out, “How dare you remain here, when I, the servant of the true God, have entered?” Then noises and wailing were heard from the idols, and they fell to the ground and were shattered.

There was general confusion. In a frenzy, pagan priests and many of the crowd seized the holy martyr, tied him up, and began to beat him. They also called for his immediate execution.

The holy empress Alexandra tried to reach him. Pushing her way through the crowd, she cried out, “O God of George, help me, for You Alone are All-Powerful.” At the feet of the Great Martyr the holy empress confessed Christ, Who had humiliated the idols and those who worshipped them.

Diocletian immediately pronounced the death sentence on the Great Martyr George and the holy Empress Alexandra, who followed St George to execution without resisting. Along the way she felt faint and slumped against a wall. There she surrendered her soul to God.

St George gave thanks to God and prayed that he would also end his life in a worthy manner. At the place of execution the saint prayed that the Lord would forgive the torturers who acted in ignorance, and that He would lead them to the knowledge of Truth. Calmly and bravely, the holy Great Martyr George bent his neck beneath the sword, receiving the crown of martyrdom on April 23, 303.

The pagan era was coming to an end, and Christianity was about to triumph. Within ten years, St Constantine (May 21) would issue the Edict of Milan, granting religious freedom to Christians.

Of the many miracles worked by the holy Great Martyr George, the most famous are depicted in iconography. In the saint’s native city of Beirut were many idol-worshippers. Outside the city, near Mount Lebanon, was a large lake, inhabited by an enormous dragon-like serpent. Coming out of the lake, it devoured people, and there was nothing anyone could do, since the breath from its nostrils poisoned the very air.

On the advice of the demons inhabiting the idols, the local ruler came to a decision. Each day the people would draw lots to feed their own children to the serpent, and he promised to sacrifice his only daughter when his turn came. That time did come, and the ruler dressed her in her finest attire, then sent her off to the lake. The girl wept bitterly, awaiting her death. Unexpectedly for her, St George rode up on his horse with spear in hand. The girl implored him not to leave her, lest she perish.

The saint signed himself with the Sign of the Cross. He rushed at the serpent saying, “In the Name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit.” St George pierced the throat of the serpent with his spear and trampled it with his horse. Then he told the girl to bind the serpent with her sash, and lead it into the city like a dog on a leash.

The people fled in terror, but the saint halted them with the words: “Don’t be afraid, but trust in the Lord Jesus Christ and believe in Him, since it is He Who sent me to save you.” Then the saint killed the serpent with a sword, and the people burned it outside the city. Twenty-five thousand men, not counting women and children, were then baptized. Later, a church was built and dedicated to the Most Holy Theotokos and the Great Martyr George.

St George went on to become a talented officer and to amaze the world by his military exploits. He died before he was thirty years old. He is known as Victory Bearer, not only for his military achievements, but for successfully enduring martyrdom. As we know, the martyrs are commemorated in the dismissal at the end of Church services as “the holy, right victorious martyr....”

St George was the patron saint and protector of several of the great builders of the Russian state. St Vladimir’s son, Yaroslav the Wise (in holy Baptism George), advanced the veneration of the saint in the Russian Church. He built the city of Yuriev [i.e., “of Yurii.” “Yurii” is the diminutive of “George”, as “Ivan” is of “John”], he also founded the Yuriev monastery at Novgorod, and he built a church of St George the Victory Bearer at Kiev.

The day of the consecration of St George’s Church in Kiev, November 26, 1051 by St Hilarion, Metropolitan of Kiev and All Rus, has entered into the liturgical treasury of the Church as a special church feastday. Yuriev Day is beloved by the Russian people as an “autumn Feast of St George.”

The name of St George was also borne by the founder of Moscow, Yurii Dolgoruky (+ 1157), who was the builder of many churches dedicated to St George, and the builder of the city of Yuriev-Polsk. In the year 1238 the heroic fight of the Russian nation against the Mongol Horde was led by the Great Prince Yurii (George) Vsevolodovich of Vladimir (February 4), who fell at the Battle at the Sita River. His memory, like that of Igor the Brave, and defender of his land, was celebrated in Russian spiritual poems and ballads.

The first Great Prince of Moscow, when Moscow had become the center of the Russian Land, was Yurii Danilovich (+ 1325), the son of St Daniel of Moscow, and grandson of St Alexander Nevsky. From that time St George the Victory Bearer, depicted as a horseman slaying the serpent, appeared on Moscow’s coat of arms, and became an emblem of the Russian state. This has strengthened Russia’s connections with Christian nations, and especially with Iberia (Georgia, the Land of St George).

If our thoughts are kind, we create harmony (Elder Thaddeus of Vitovnica )


If our thoughts are kind, peaceful and quiet, turned only towards good, then we also influence ourselves and radiate peace all around us—in our family, in the whole country, everywhere. When we labor in the fields of the Lord, we create harmony. Divine harmony, peace and quiet spread everywhere. However, when we breed negative thoughts, that is a great evil. When there is evil in us, we radiate it among our family members and everywhere we go. So you see, we can be very good or very evil. If that's the way it is, it is certainly better to choose good! St. John Chrysostom teaches us that all evil comes first from ourselves and only secondly from the devil. If we keep our minds vigilant and our hearts strong in the Faith, the devil has no access to us.

Elder Thaddeus of Vitovnica

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ



Το κείμενο πού ακολουθεί, εστάλη από τον μοναχό Ιωσήφ εις τους εν Χριστώ αδελφούς του εις Κύπρον:
(Η ιστορία ενός πρώην μάγου)
Τελευταίως ήρθεν εδώ στο Άγιον Όρος ένα παιδάκι 16-17 ετών. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Τριών χρόνων οί γονείς του το έδωσαν σε κάτι μάγους εις την Κίναν και το έβαλαν σε Κινέζικο μοναστήρι, οπού πιστεύουν εις τον Βούδα. Μέχρι 11 χρόνων το παιδί έγινε τέλειος μάγος. Διηγείται ό ίδιος δτι μπορούσε να καλέσει οποίον δαίμονα ήθελε.

Έχει -λέγει- άλλον δαίμονα για την πορνείαν, άλλον του θυμού, της κατακρίσεως κ.λπ.
'Ηξερε να τους φωνάζει και να του φανερώνονται και να τους προστάζει ότι ήθελε. Πολλές φορές περπατούσε στον αέρα όταν ήθελε και γενικά είχε τους δαίμονες εις την υπηρεσία του, πολλούς των οποίων γνωρίζει τα ονόματα, μεγαλύτερος των οποίων είναι ό Εωσφόρος και ακολουθούν άλλοι οχτώ αρχηγοί.

Εις το μοναστήρι ησκήθη επίσης είς την πάλην και έχει τόση τέχνη να χτυπήσει πέτραν να την σπάσει με το χέρι του, πράγμα πού είδαμε να πράττει και εδώ. Γνωρίζει σε τέλειον βαθμόν την πάλη καράτε και φοράει ζώνη μαύρη (των τελείων παλαιστών).


Εις ηλικία 11 ετών έγινε τέλειος μάγος, εννοώ μάγος οπού δεν υπάρχει όμοιος του εις την Ευρώπην. Χαρακτηριστικόν και θλιβερόν είναι και το εξής περιστατικόν:

Επισκέφθη το Θιβέτ κάποιος Καρδινάλιος, εις δε το πρόγραμμα υποδοχής ό Δαλάϊ-Λάμα κάλεσε τους ηγουμένους των μοναστηριών μαζί με τους εκλεκτότερους μαθητάς, εις των οποίων ήτο και ό πιτσιρίκος Γιώργος (ηλικίας 8-9 ετών επελέγη μεταξύ των αρίστων μαθητών έκαστος ηγούμενος επέλεγε ένα ή δύο).

Εις την υποδοχήν εκάλεσεν ό Δαλάϊ-Λάμα τον Εωσφόρο όστις παρουσιάσθη σε μορφήν μαύρου γίγαντος. Εν πρώτοις έπεσαν όλοι και τον προσεκύνησαν. Ακολούθως προσεφώνησεν ό Εωσφόρος τον Καρδινάλιον στον οποίο υπέσχετο δόξας και τιμάς...


Ως τέλειος μάγος, έλαβε ό μικρός βαθμόν 11 1/2.

Ό 12ος βαθμός είναι ό μείζων πλην εστερείτο ηλικίας.

Εις ηλικία 20 ετών θα εσφραγίζετο ως ιερεύς 12ου βαθμού.

Αφού τελείωσε τάς σπουδάς του ό νέος, σκέφθηκε να μάθη και γράμματα και ξένες γλώσσες. Το δε θαυμαστόν, αφού γύρισε ανά την υφήλιο, εμάνθανεν εντός ολίγου την γλώσσαν εκάστης χώρας. Εις την Αμερική επεσκέφθη τους σατανιστάς και παρέστη εις ανθρωποθυσίαν. Όσα δε φρικτά επιτελούνται εκεί, αδύνατον να περιγράφουν.


Κάποτε ένας συνάδελφος του, του είπε: Συνάδελφε άστα. Είδα εγώ, μάγον πού ούτε νήπια δεν λογιζόμαστε κοντά τον... Πήγα στους χριστιανούς και είδα τον ιερέα να παίρνει βρέφος να το σφάζει, να το τρώει και να δίνη και στους άλλος. Πράγματι, οι δύο νέοι διεπίστωσαν ότι στους χριστιανούς υπάρχει ένα φοβερό μυστήριο•. (Είδαν Ιδίοις όμμασιν την αναίμακτον θυσίαν τον Χριστού μας).


Περίεργον πώς ό εκ των γονέων εγκαταλειφθείς νεαρός ανακάλυψε τα ίχνη τους εις την Σουηδίαν ασχολούμενους με επιχειρήσεις.

Κατά θείαν οικονομία συναντά Ορθόδοξον ευλαβή ιερέα τον οποίον και επεσκέφθη και εις τον οποίον άρχισεν επίδειξιν μαγικής τέχνης: υψώθηκε στον αέρα, κάλεσε το νερό να έλθει με το ποτήρι στα χείλη του μόνο του να πιει, κουνούσε τραπεζάκια κ.λπ.

Ό ιερεύς έβλεπε με απάθεια.

Λέγει ό μικρός. Πώς εσύ δεν θαυμάζεις όπως και οι άλλοι; Η μήπως μπορείς να κάνεις τα όμοια: Λέγει ό ιερεύς: «εγώ δεν κάνω τέτοια, μπορώ όμως να σε κάνω να μην κάνης εσύ τέτοια» και του φοράει ένα ξύλινο σταυρό. «Ορίστε, ξαναπέταξε», του λέγει.

Δοκιμάζει μια, δυο, τίποτε. Καλεί τον Εωσφόρο εις βοήθειαν.

Ή απάντησης: «Δεν μπορώ αν δεν πετάξεις εκείνο το ξύλο».

Γέλασεν ό ιερεύς. Ό μικρός τα 'χασέ, συνάμα όμως σοφίστηκε και ρωτά τι είναι αυτό το ξύλο και τοιουτοτρόπως εκατάλαβεν ότι οί δαίμονες δεν είναι τίποτε μπροστά στον Χριστόν. Αφού κατηχήθη αρκετά περί της Ορθοδόξου πίστεως, ήκουσε μεταξύ των άλλων θαυμάσιων της πίστεως μας και περί του Άγιου Φωτός το οποίον αναβλύζει εκ του Τάφου του Κυρίου, διό και απεφάσισε το ερχόμενο Πάσχα να μεταβεί είς Ιεροσόλυμα.


Ήκουσεν εις Σουηδίαν περί ενός περίφημου φακίρη, ό οποίος μάζευε πλήθος κόσμου δια να τον θαυμάσουν. Μεταβαίνει ό μικρός (νεοφώτιστος ήδη) με ένα ξύλινον σταυρόν ως όπλον προς παρακολούθησιν δήθεν των θαυμάτων του φακίρη και, ώ των θαυμάσιων Σταυρέ πανάγιε! Πάσα τέχνη του μεγάλου τεχνίτου έμεινε ανενέργητος!

Ό ίδιος εξετέθη ενώπιον του ακροατηρίου, το οποίον διελύθη με διαμαρτυρίες κ.λπ.

Μόνος δε έμεινε ό μικρός Γιώργος τον οποίον υποπτεύθη ως υπαίτιο. Αυτός δε εξήγαγεν τον Τίμιον Σταυρόν και του απεκάλυψε ότι αυτό το μικρό ξύλο του χάλασε όλα τα σχέδια, πλην όμως, προσθέτει ό μικρός ως τεχνίτης, ό φακίρης ούτος νήπιον ελογίζετο κοντά του και λέει επί λέξει: «Έπεκαλείτο κάτι διαβολάκια τόσο δα μικρά (ίσα με το δάκτυλο) στα οποία εγώ ούτε να μιλήσω δεν καταδεχόμην, κι αν ποτέ τα καλούσα, τους απαγόρευα να εμφανιστούν».

Με τον ερχομό του Πάσχα έφθασεν ό Γιώργος εις τα Ιεροσόλυμα. Πράγματι, διεπίστωσεν το αληθές περί του Αγίου Φωτός, πλην όμως του μπήκεν ή υπόνοια μήπως υπογείως υπάρχουν μηχανήματα και ανάβουν το Φως.

Καλεί λοιπόν τον Εωσφόρο. Ό Εωσφόρος γεμάτος χαράν εμφανίζεται εμπρός εις την ανέλπιστο πρόσκλησιν και διατίθεται να εξυπηρέτηση τον φίλον του με προθυμίαν.

Του λέγει ό Γιώργος: «Δάνεισε μου την δύναμίν σου να κοιτάξω μέσα στον τάφον».

Αμέσως ανοίγει ό τόπος και βλέπει μέχρις ορισμένου σημείου εις απόστασιν αρκετήν πίσω από τον Τάφον. Από εκεί και πέρα σκότος.

Του ξαναλέγει: «Δεν βλέπω τον Τάφον, βοήθησέ με να δω».

Απάντησης: «Δέν μπορώ να πλησιάσω, καίγομαι».

Εν συνεχεία φωνάζει, δεύτερον δαιμόνιον. Απάντησης, ή αυτή.

Αυθόρμητα ό μικρός δόξασε τον Θεόν και έβαλε τον σταυρόν του, ό δε διάβολος του έδωσε μια δυνατή σπρωξιά και από τη δύναμη του σταυρού έφυγε με κραυγάς «καίγομαι, καίγομαι». Όταν ό αδελφός μας Γιώργος επέστρεψε εις την Σουηδίαν, λέγει εις τον ευεργέτη του ιερέα. «Τώρα βρίσε όσο θέλεις και τον Βούδαν και την θρησκείαν του. Σ' ευχαριστώ, διότι διεπίστωσα ότι ή Θρησκεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι αληθής».


Ό διψασμένος νέος ακολούθως επισκέπτεται το 'Αγιον Όρος. Κατά θείαν οικονομίαν επέρασεν και από εδώ οπού και εξομολογήθηκε όλα όσα του συνέβησαν. Ό Γέροντας τον δίδαξε νοεράν προσευχήν (το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλό), πλην όμως ό διάβολος είχε λυσσάξει: Δύο τρεις ευχές όταν έλεγε, ζαλιζότανε και σταματούσε.

Αφού όλοι τον βοήθησαν με τάς προσευχάς των, μπορούσε κοντά στον Γέροντα να προσευχηθή λίγο. Αλλά ό διάβολος, επειδή είχε εξουσία επάνω του, τον εβασάνιζεν σφόδρα. Συνέχεια εκινούντο τα χέρια του σπασμωδικά, έκαμνε μορφασμούς, κινήσεις κ.λπ. Στο δωμάτιο συνεχώς εμφανιζόταν και τον απειλούσε, αν δεν πετάξει τα κομποσχοίνια και σταματήσει την ευχή θα τον σπάσει στο ξύλο. Παρ' όλα αυτά ό μικρός νέος την ζώνην του καράτε την εφορούσε και έλεγε: «Αυτήν δεν την βγάζω έστω και αν μου κόψουν το κεφάλι».
Επίσης έσπαζε τούβλα, έκαμνε επιδείξεις δυνάμεως κ.λπ. Βλέπεις του είχε γίνει δευτέρα φύσις. Τελικά, ή πίεσης του εχθρού ήταν τόσο μεγάλη, ώστε αυτό επερίμενεν ό διάβολος: αφού τον βρήκε άοπλο, τον βάζει στον δρόμο κάτω και τον έσπασε στο ξύλο. Συνάμα δε τον καλούσε να πάει γρήγορα πίσω στην Νΐμα.

Ό μικρός θυμήθηκε την τέχνη του καράτε να αμυνθεί, πλην ό διάβολος διαπερνούσε τα χέρια του και τον κτυπούσε μέχρι πού φώναξε «Χριστέ, βοήθα με». Έρχεται τραυματισμένος πίσω και διηγείται το πάθημα, συνάμα δε με παρακλητικήν δέησιν ρωτά πώς θα γλιτώσει το ξύλο από τον διάβολον. Του λέγω εγώ «με το καράτε». Δεν κάνει -λέγει- τίποτε το καράτε. Τότε επείσθη εις την συμβουλήν του γέροντα και επέταξε την ζώνην.


Ό Γέροντας κατόπιν μελέτης απεφάσισε ότι εφ' όσον εξομολογήθη και κατ' άγνοια αλλαξοπίστησε, δεν εκωλύετο να κοινωνήσει, διότι έτσι μόνον θα έσπανε ή δύναμης του σατανά, πλην όμως επροβάλετο το ερώτημα: είναι βαπτισμένος ή όχι. Γράψαμε στην Αθήνα να μάθουμε.

Εν τω μεταξύ ό πόλεμος ήταν αφόρητος. Κατά τάς 24 ώρας του ημερονυκτίου δεν τον άφηνε ό διάβολος να κλείσει μάτι. Μόλις άρχιζεν ή θεία λειτουργία του έφερνε ένα φοβερό λήθαργον, εξάπλωνε και κοιμόταν. Τον ετραβούσαμε από τα πόδια να έλθει έστω και λίγην ώραν και μεθυσμένος του ύπνου απαντούσε «όχι». Τελικά ό διάβολος τον απειλούσε συνεχώς αν δεν αφήσει τα κομποσχοίνια και την ευχήν. Δεν άντεξε ό μικρός και τα πέταξε (τρία κομβοσχοίνια: ένα στο λαιμό και τα δύο στα χέρια).

Του έκανε παρατήρηση ό Γέροντας, πλην όμως δεν άντεχε πλέον και έτσι πάλιν έφυγε. Συμβουλή όλων μας: «πρόσεχε, ποτέ στην Κίνα». Κατά θείαν οικονομίαν συνηντήθη με Σιμωνοπετρίτες μοναχούς. Τον έπεισαν και τους ακολούθησε. Κατά θείαν νεϋσιν, επειδή έχουν και τα μέσα, τηλεφωνούν αμέσως στην Αθήνα και μαθαίνουν ότι ό μικρός εβαπτίσθη το 61 ή 62 εις Αγίαν Τριάδαν Αμπελοκήπων.

Τότε αμέσως τον εκοινώνησαν και, ώ των θαυμάσιων σου Χριστέ, αμέσως έσκασεν ό διάβολος, ειρήνευσεν ό αδελφός Γιώργος, αρκετά και συνάμα απεφάσισε να παραμείνη ως δόκιμος μοναχός. Επειδή όμως έχει μεγάλη εξουσία πάνω του ό εχθρός, χρειάζεται βοήθειαν και εξορκισμούς. Δι' αυτό και ό άγιος Καθηγούμενος όρισε ευλαβή ιερομόναχον να τον έχει υπό την στενή του επίβλεψιν.


Από βάθους καρδίας ας ευχαριστήσωμεν τον Κύριον δια την ευσπλαχνία πού έδειξεν εις τον αδελφόν μας Γιώργον, οπού τον άρπαξε από τα δόντια του εχθρού και όλοι ας ευχόμεθα να καταπατήσει τελείως τον διάβολον και ελπίζουμεν ότι, όταν στερεωθή εις την αρετή, έχει να αποκαλύψει πράγματα ανήκουστα μέχρι σήμερον.

Γνωρίζει θρησκειολογίαν όσον ουδείς και όχι εξωτερικώς, αλλά εσωτερικώς, βιωματικώς, τον βουδισμόν, Κομφουκιανισμόν, Ινδουϊσμόν, πνευματισμόν, μασωνισμόν, δαιμονολατρείαν κ.λπ. και συμπεραίνει ότι όλαι αύται αι θρησκείαι έχουν κοινήν σχέσιν.

Εμπράκτως απορρίπτει και πάσα χριστιανική αίρεσιν και πιστεύει εις μόνην την Ορθόδοξον Εκκλησίαν. Ομιλεί με τόσην σοβαρότητα, ώστε νομίζεις ότι αντιμετωπίζεις άνδρα 40 ετών.


Έγραψα ολίγα από τα πολλά οπού είδα και ήκουσα, παρακινούμενος από αδελφική αγάπη, την οποίαν στέλλω ως δώρον εις τους γνησίους εν Κύπρω αδελφούς, οίτινες αγωνίζονται τον καλόν αγώνα και εξ' αιτίας των οποίων ίσως ακόμη ό Κύριος δεν εγκατέλειψε την αμαρτωλήν πατρίδαν μας.

Ό Γέροντας μας αποστέλλει εις όλους τας ευχάς του.

Ό Ιωαννίκιος, σας ασπάζεται όλους με αγάπη.

Όλη ή αδελφότης σας αγκαλιάζει με την αγάπη και ευχάς της.


Σάς ασπάζομαι όλους με αγάπη, ό αμαρτωλός και ελάχιστος αδελφός σας Ιωσήφ.

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/05/blog-post_2221.html

http://www.agioritikovima.gr