Για τις συμπροσευχές και το Βάπτισμα των ετεροδόξων ( Γεροντας Ιακωβος Τσαλικης )

Διηγείται ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης: 

«Κάποτε επισκέφθηκε το Μοναστήρι μας ένας Προτεστάντης πάστορας. Όταν με ενημέρωσαν ότι αυτός ο κύριος είναι ιερέας των Προτεσταντών, τον πλησιάσαμε και τον ξεναγήσαμε στο Μοναστήρι μας. Μετά, είπα να ετοιμάσουν για τον άνθρωπο φαγητό. Εγώ δεν κάθησα μαζί του στο τραπέζι, αλλά αποσύρθηκα στο κελί μου. Διότι αυτό απαιτεί η τάξις. Οι Πατέρες απαγορεύουν τη συμπροσευχή που προηγείται της κοινής τραπέζης».

Σε άλλη περίπτωση επισκέφθηκαν το Μοναστήρι δύο αγιορείτες ιερομόναχοι και μια ηλικιωμένη κυρία Καθολική, ρωσικής καταγωγής, που είχε αποφασίσει να γίνει Ορθόδοξη. 

Όταν στο Γέροντα αναφέρθηκε ότι, κατόπιν αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου, στα άτομα αυτά είναι αρκετό το μυστήριο του Χρίσματος, χωρίς το Βάπτισμα, ο Γέροντας είπε:
-Δεν γνωρίζω τι αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι το Ευαγγέλιο λέει: «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται». Γι’ αυτό πρέπει να γίνεται κανονικά το μυστήριο του Βαπτίσματος και του Χρίσματος.

Και σε ένα τρίτο περιστατικό ενός Καθολικού, που θέλησε να βαπτισθεί, αφού ο Γέροντας τον προέτρεψε να επισκεφθεί τον επίσκοπο της περιοχής του, απ’ όπου επέστρεψε με τη σύσταση ότι δεν χρειάζεται βάπτισμα άλλα μόνο χρίσμα, χωρίς να σχολιάσει την παραπάνω αντιμετώπιση, έφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στο Μοναστήρι και, βοηθούμενος από ένα αρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικά τον εν λόγω άνθρωπο στο παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπη.

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Αρχιμ. Ιωάννη Κωστώφ «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ, όχι να εκτρέφουμε, αλλά να εκτρέπουμε την αίρεσι», σελ. 55

Πώς θα ξέρω ότι αυτό θα είναι κατά Θεόν ( Παΐσιος Ολάρου )

Όταν βρίσκομαι μόνος και πρέπει να εκλέξω κάτι, πώς θα ξέρω ότι αυτό θα είναι κατά Θεόν, για να το κάνω;

 
Προσευχήσου επίμονα με νηστεία και μετάνοιες μέχρι τρεις ήμερες και προσπάθησε να ακούσης την φωνή της συνειδήσεως σου. Αυτό πού σε προτρέπει να κάνης επίμονα, αυτό είναι και το θέλημα του Θεού.

Παΐσιος Ολάρου

Έτσι θα θεραπευτείς από όλες τις ασθένειες ( Άγιος Πορφύριος )

 

Τι πρέπει να κάνεις – Από πού προέρχονται οι περισσότερες αρρώστιες

Η απελπισία και η απογοήτευση είναι το χειρότερο πράγμα. Είναι παγίδα του σατανά, για να κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προθυμία του στα πνευματικά και να τον φέρει σε απελπισία

Όλες σχεδόν οι αρρώστιες προέρχονται από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό και αυτό δημιουργεί άγχος.
Το άγχος το δημιουργεί η κατάργηση του θρησκευτικού αισθήματος. Αν δεν έχετε έρωτα για τον Χριστό, αν δεν ασχολείσθε με άγια πράγματα, σίγουρα θα γεμίσετε με μελαγχολία και κακό.

Ένα πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τον καταθλιπτικό είναι και η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή.
Ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο, η πορεία, όλ” αυτά βγάζουν τον άνθρωπο απ” την αδράνεια και του δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σαν φάρμακα.

Η ασχολία με την τέχνη, τη μουσική κ.λπ. κάνει πολύ καλό, όπως αναφέρει το psigmataorthodoxias.

Σ΄ εκείνο, όμως, που δίδω τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, για τις ακολουθίες.

Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει.

Ο Άγιος Εφραίμ Μεγαλομάρτυρας Νέας Μάκρης έσωσε τη ζωή του αγαπημένου μου Μαριου.....

Ήταν το καλοκαίρι του 1995. Ο Μάριος και εγώ ζούσαμε στην Αθήνα. Μας απασχολούσε και τους δύο μια μεγάλη εταιρεία της Θεσσαλονίκης στον τομέα των ζαχαρωδών προϊόντων και είχαμε αναλάβει το στήσιμο των καταστημάτων και την προώθηση των προϊόντων της σε Πανελλήνια βάση.O Μάριος και εγώ είχαμε γνωριστεί στη Θεσσαλονίκη κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Οικονομικός μετανάστης από τη Αλβανία είχε έλθει το 1993 στην Ελλάδα για αναζήτηση μιας καλλίτερης τύχης αφού περπάτησε 11 μέρες μέσα από τα βουνά.Τότε ήταν που γνωρίσαμε με την βοήθεια ενός καλού μας φίλου τον ΄Άγιο της Μάκρης.Καλή του ώρα του Περικλή όπου και αν βρίσκεται του χρωστάω πολλά που μου έκανε αυτή την μεγάλη πνευματική γνωριμία. Ένα τεράστιο δώρο ζωής. Πήγαμε στο μοναστήρι για να προσευχηθούμε για τον φίλο μου τον Περικλή που αντιμετώπιζε και αυτός ένα μεγάλο πρόβλημα και εκεί έγινε η δική μου πνευματική Ανάσταση. Παρ' όλο που η δουλεία μας ήταν καλή και κερδίζαμε αρκετά χρήματα τα χρέη μου από την παλιά μου επιχείρηση δεν φαινόταν να τελειώνουν.

Ο Μάριος όταν συγκεντρώνονταν ένα σοβαρό ποσό ερχόταν στη Θεσσαλονίκη πλήρωνε κάποια από αυτά και μετά ερχόταν ξανά στην Αθήνα και συνεχίζαμε πάλι.Αγαπιόμασταν με πολύ και με ειλικρινή αγάπη και παρ όλη την μεγάλη διαφορά ηλικίας που μας χώριζε είχαμε τεράστιο δέσιμο και τεράστιο ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλο. Μια αγάπη που δύσκολα μπορεί να βιώσει κανείς στις μέρες μας και που όλοι θα ήθελαν να ζήσουν. Μια αγάπη με αυτοθυσία ειλικρίνεια και καλοσύνη . Μια σπάνια αγάπη.Ώσπου μια μέρα σε κάποιο από τα ταξίδια του Μάριου στη Θεσσαλονίκη για να πληρώσει κάποιο χρέος ο Μάριος δεν ξαναγύρισε στην Αθήνα. Aφού πλήρωσε το χρέος έφυγε στην συνέχεια στην Αλβανία και από εκεί ξαφνικά και χωρίς να μου έχει πει τίποτε βρέθηκε στην Ελβετία με έναν εξάδελφο του, από όπου μου τηλεφώνησε για να μου ανακοινώσει ότι θα ξαναγύριζε πίσω μόνο όταν θα συμπλήρωνε όλο το ποσό που εγώ χρωστούσα στο Δημόσιο για να με βοηθήσει να πληρώσω τα χρέη μου. Η δουλεία που είχε βρει για να το κάνει αυτό ήταν και επικίνδυνη και παράνομη.

 Όταν μου τηλεφώνησε και μου είπε τι είχε σκοπό να κάνει και που είχε μπλέξει άρχισα να ουρλιάζω στο τηλέφωνο και να τον παρακαλώ με δάκρια να γυρίσει πίσω. Τίποτε δεν άξιζε τόσο μεγάλη θυσία ούτε καν η ζωή μου. Του είπα πως θα πέθαινα αν έκανε κάτι τέτοιο και πως τίποτε στον κόσμο δεν άξιζε περισσότερο από την ζωή του που εκείνη τη στιγμή θυσίαζε για να βοηθήσει εμένα. Του είπα πως η απόφαση του αυτή να κάνει μια τόσο επικίνδυνη και παράνομη δουλειά, που ούτε στο χαρακτήρα ούτε στο ήθος του ταίριαζε και βέβαια ούτε και στο δικό μου, θα με σκότωνε. Όμως ότι και να του έλεγα δεν τον έπειθα με τίποτε. Σε κάποια στιγμή μου τηλεφώνησε πάλι και μου είπε πώς στο σπίτι που τον φιλοξενούσε στην Ελβετία άνοιξε ένα ντουλάπι και βρήκε μέσα όπλα κάθε είδους. Με έπιασε πανικός και τρόμος. Αν ήξερα που ήταν θα έφευγα αμέσως για Ελβετία για να τον σταματήσω και να τον φέρω πίσω. Ήξερα πλέον ότι είχε μπλέξει πολύ άσχημα. Ήξερα πως εκεί που είχε πάει ήταν με ανθρώπους αδίστακτους, με ανθρώπους που δεν αστειεύονταν. Μέναμε στην Γλυφάδα. Το αεροδρόμιο ήταν 10 λεπτά από το σπίτι μας όμως και να τα κατάφερνα να βρω εισιτήριο και να πάω στην Ελβετία δεν μου έλεγε που ήταν. Δεν ήξερα που να πάω . Έπρεπε ο ίδιος να πειστεί να γυρίσει πίσω αν βέβαια μπορούσε να γυρίσει πίσω μετά από όσα είχε δει και είχε μάθει. Τα παρακάλια μου και οι απειλές μου πώς ποτέ δεν θα δεχόμουν αυτά χρήματα που ήθελε να βγάλει με κίνδυνο της ζωής του δεν φαινόταν αρκετά για να σταματήσουν την απόφαση του. Τόσο πολύ με αγαπούσε που φαινόταν διατεθειμένος να θυσιαστεί για μένα. Τι λέω διατεθειμένος, ήταν αποφασισμένος! Απελπίστηκα και τότε σκέφτηκα τον Άγιο της Νέας Μάκρης, τον Άγιο Έφραίμ. Πήρα το αυτοκίνητο μου και έτρεξα με αγωνία να τον παρακαλέσω να με λυπηθεί και να γυρίσει πίσω τον αγαπημένο μου. Ήξερα πως θα το κάνει το πίστευα με όλο μου το είναι, ήταν η τελευταία μου ελπίδα. Πήγα στο μοναστήρι απόγευμα λίγο πριν κλείσει, έσκυψα στο Άγιο του λείψανο και έκλαψα με σπαραγμό. Τα δάκρια μου πλημμύρισαν το πρόσωπο μου και την Αγια λειψανοθήκη ολόγυρα. Τον ικέτεψα με όλη την δύναμη της ψυχής μου. Κατέθεσα εκεί όλη μου την πίστη και την αγάπη μου σε Αυτόν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις στιγμές. Έκλαιγα σαν μωρό παιδί και τον παρακαλούσα όπως ένα παιδί τον πατέρα του. Και Εκείνος με άκουσε . Το ήξερε και ο Άγιος μου ότι ο Μάριος κινδύνευε κα τον γύρισε πίσω σε τρεις μέρες!!!! Όσο και αν φαίνεται απίστευτο Τον γύρισε πίσω σε τρεις μέρες. Αυτό είναι το μεγαλείο της προσευχής και του Γοργοϋπήκου 'Αγίου Εφραίμ. Τόσο Γρήγορος και Θαυματουργός είναι. Το θαύμα το έκανε και ο Μάριος είχε ξεκινήσει ήδη το ταξίδι της επιστροφής. Μια περιπετειώδης και επικίνδυνη επιστροφή που θα την θυμόμαστε μια ζωή. Όμως γύρισε πίσω και αυτό έχει σημασία. Μέχρι εδώ η ιστορία μοιάζει απλή και συνηθισμένη. Έτσι θα ήταν αν δεν υπήρχε η εξής συνέχεια: Μία εβδομάδα αφ ότου έφυγε ο Μάριος από το σπίτι στην Ελβετία και από τους ανθρώπους που είχε μπλέξει κάποιοι άλλοι Αλβανοί, αντίπαλων συμφερόντων, σκότωσαν μέχρις ενός όλους τους παρ' ολίγον συντρόφους του Μάριου. Ξεκαθάρισμα συμμοριών είπαν. Ο Μάριος θα ήταν μέσα σε αυτούς που σκοτώθηκαν αν δεν είχε μιλήσει ο Άγιος στην καρδία του και δεν τον γύριζε πίσω. Ο Μάριος θα είχε σκοτωθεί από το καλοκαίρι του 1995 αν ο Άγιος δεν με είχε λυπηθεί και δεν του είχε σώσει την ζωή. Δεν υπάρχουν λόγια για να Τον ευχαριστήσω για το καλό που μας έκανε. Ποτέ δεν θα υπάρξουν λόγια η και πράξεις αρκετές για να Τον ευχαριστήσω. Όμως από τότε ζω για να Τον δοξάζω, να Τον πιστεύω και να Τον αγαπώ. Όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ! Μόλις γύρισε ο Μάριος πήγαμε μαζί στο μοναστήρι για να Τον ευχαριστήσουμε για την σωτηρία της ζωής του. Εδώ ο Άγιος ξανάβαλε το χέρι Του για να μας δείξει, να μας επιβεβαιώσει πως ήταν κοντά μας και μας προστάτευε. Ο Μάριος λίγες μέρες μετά την σωτηρία της ζωής του κέρδισε στο λόττο 1 εκατομμύριο δραχμές. Ήταν η επιβεβαίωση πως ο Άγιος ήταν κοντά μας και πώς όλα μας τα παρείχε και για όλα φρόντιζε για μας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό το μέγα θαύμα ως το τέλος της ζωής μου. Έχω διαβάσει πολλά από τα θαύματα του και έχω συγκλονιστεί. Όμως άλλο να διαβάζεις και άλλο να έχεις ο ίδιος βιώσει κάτι σαν και αυτό που ζήσαμε εγώ και ο αγαπημένος μου. Δοξασμένος να είσαι Άγιε μου στους αιώνες και να βοηθάς εμάς τους ανάξιους δούλους σου. Έχεις την Αγάπη και το θείο χάρισμα από τον Χριστό μας να κάνεις μεγάλα θαύματα εκεί που όλα μοιάζουν πως έχουν χαθεί. Ευτυχισμένος ο κάθε άνθρωπος που έχει την τύχη να πιστέψει στην χάρη Σου. Αληθινά πλούσια τα ελέη του Μεγαλοδύναμου Θεού στον κάθε πιστό Χριστιανό και στις ανάγκες της καθημερινότητας του. Ευλογημένο το Άγιο όρος των Αμμώμων, αληθινά τόπος ιερός και ευλογημένος. Καταφύγιο και προστασία για τον κάθε Χριστιανό που δοκιμάζεται στην ζωή. Ο Μάριος και εγώ, ειδικά εγώ, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτή την μεγάλη βοήθεια που μας έδωσες Άγιε μου. Σε κάθε μεγάλο μας πρόβλημα και δυσκολία τον επικαλούμαστε για να μας βοηθήσει. Έχουμε δοκιμαστεί πολύ αλλά η αγάπη μας δεν έσβησε ποτέ και ούτε ποτέ θα σβήσει. Ζήσαμε μαζί 14 περίπου χρόνια μακάρι όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο αυτό να γνωρίσουν μια αγάπη σαν την δική μας. Με πόνο ψυχής και πραγματική αλληλεγγύη και συντροφικότητα. Προστάτευε ο ένας τον άλλο, βοηθούσε ο ένας τον άλλο σεβόταν ο ένας τον άλλο και οι δυο αγαπούμε και τιμούμε τον Άγιο της Μάκρης γιατί με το θέλημα Του ζήσαμε 14 χρόνια μαζί. Γιατί ήταν η δική Του βοήθεια που του έσωσε την ζωή και τον γύρισε πίσω κοντά μου. Προσεύχομαι στην χάρη Του να μας έχει πάντα καλά και πάντα κάτω από την προστασία Του. Πιστεύω ακλόνητα στην Δύναμη Του πως θα μας έχει πάντα μαζί και πάντα ευτυχισμένους. Μας το έχει αποδείξει άλλωστε με το Μεγάλο Του θαύμα πως μας θέλει μαζί. Ακόμη και τώρα που η ζωή μας έφερε μια μεγάλη δοκιμασία δεν έχουμε παύσει να αγαπιόμαστε και να πονάμε ο ένας για τον άλλο. Τον πιστεύει Το σέβεται και Τον αγαπά όσο και εγώ.

Άγιε και προστάτη μας σκέπε φρούρει επίβλεψον τους ταπεινούς σου δούλους ίνα κατά χρέος και πίστη αιώνια Σε δοξολογούμε. ΑΜΗΝ.

Με ευγνωμοσύνη

Μάριος και Άσπα
Πριν 5 χρόνια περίπου, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, είδα ένα όνειρο τόσο "ζωντανό" που δεν πρόκειται να το ξεχάσω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Εχω άλλα 3 αδέρφια αλλά στον μικρότερο έχω ιδιαίτερη αδυναμία καθ'οτι τον έχω μεγαλώσει εγώ. Να διευκρινήσω εξ' αρχής ότι το όλο θέμα της θρησκείας, εκκλησίας, αγίων κ.λπ. το έβλεπα κάπως αποστασιοποιημένα και αδιάφορα θα έλεγα.
Ετσι λοιπόν στο όνειρο αυτό βλέπω πως βρισκόμαστε (εγώ και ο αδερφός μου ο Γιώργος) σε ένα χώρο εκτός σπιτιού και ξαφνικά γίνεται ένας μεγάλος σεισμός. Σχίζεται η γη στα δύο και "καταπίνει" στην κυριολεξία τον μικρό αδερφό μου. Τον κοιτάζω και δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτε. Τότε επικαλούμε την Παναγία μας και της λέω: "Παναγία μου, φέρε μου τον αδερφό μου πίσω, σε παρακαλώ", την ικετεύω. Και εκεί που χάνετε από τα μάτια μου ο αδερφός μου μέσα στην γη, εμφανίζεται μπροστά μου μια γυναικεία λευκή φιγούρα σαν σκιά (ήταν η Παναγία) και μου λέει: "Δεν θα στον φέρω εγώ τον αδερφό σου πίσω, αλλά αυτός", και απλώνοντας το χέρι της μου δείχνει έναν ψιλόλιχνο καλόγερο με μαύρη γενειάδα και σκούρα ράσα (όχι μαύρα) που κρατούσε κάτι στο χέρι του και έλαμπε αυτό το κάτι. Σάστισα και την ρώτησα: "Ποιός είναι αυτός Παναγία μου" και εκείνη μου απάντησε: είναι ο Αγιος Εφραίμ. Δεν είχα ξαναακούσει ποτέ αυτό το όνομα. Γύρισα στον Αγιο Εφραίμ και του είπα: Αγιε μου Εφραίμ, φέρε πίσω τον αδερφό μου, τον αδερφό μου και εγώ ότι μου ζητήσεις θα στο φέρω. Υπέθεσα ότι αυτό που κρατούσε στο χέρι του και έλαμπε ήταν για να μου δείξει ότι μου ζητάει κάτι χρυσό σε αντάλλαγμα και του είπα: Χρυσό θέλεις Αγιε μου, θα στο φέρω, θα στο φέρω αρκεί να μου φέρεις τον αδερφό μου πίσω. Τότε ξαφνικά ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος και από τα έγκατα της γης εμφανίστηκε μέσα σε ένα συννεφο σκόνης, ζωντανός ο αδερφός μου ο Γιώργος, γεμάτος χώματα τα οποία τίναζε με τα χέρια του. Ηταν ζωντανός. Απότομα ξύνπνησα από αυτό ο όνειρο που ήταν εφιάλτης αλλά περιέργως δεν με τρόμαξε. Καθόλη την διάρκεια της μέρας με απασχολησε έντονα το όνειρο αυτό και ρωτώντας συναδέλφους μου στο γραφείο έμαθα για τον Αγίου Εφραιμ καθώς και την ύπαρξη μοναστηριού στην περιοχή της Νέας Μάκρης. Το συζήτησα με την οικογένεια μου η οποία μένει εκτός Αθηνών και κανονίσαμε οτι με την πρώτη επίσκεψή τους στην Αθήνα θα πάμε όλοι μαζί στο μοναστήρι αυτό. Πράγματι έτσι και έγινε. Με το που φτάσαμε στο μοναστήρι είχε τόσο κόσμο αλλά όλοι αισθανθήκαμε ένα δέος και μια ηρεμία του νου που θα μας μείνει αξέχαστη. Μόλις είδα για πρώτη φορά την εικόνα του Αγιου Εφραίμ έπαθα το πρώτο σοκ γιατί έτσι τον είχα δει στο ονειρό μου, ψιλό, αδύνατο, με σκούρο ράσο και αυτό που κρατούσε στο χέρι και έλαμπε ήταν φως. Το δεύτερο σοκ το έπαθα λίγα λεπτά αργότερα όταν μέσα στον τόσο κόσμο είδα έναν ιερέα να πλησιάζει εμένα και τον αδερφό μου τον Γιώργο και να μας ρωτά τί μας έκανε να πάμε στον Αγιο Εφραίμ. Με συγκίνηση του περιέγραψα το ονειρό μου και και τον ρώτησα τί πρέπει να δώσω στον Αγιο. Τότε ο ιερέας μου είπε: "Ο Αγιος δεν θέλει ούτε χρυσάφια, ούτε ασήμια", θέλει να τον τιμάται με την παρουσία σας. Από δω και στο εξής ο αδερφός σου έχει προστάτη τον Αγιο Εφραιμ και κοιτάζοντας τον αδερφό μου τον σταύρωσε με το λάδι του Αγιου. Του είπε κατ'ιδίαν να επικαλείτε το ονομα του Αγίου στις όποιες δυσκολίες του και αυτός θα τον προστατεύει πάντα. Από τότε πηγαίνουμε στο μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ κάθε χρόνο και προσωπικά μετά από αυτό έχω πεισθεί ότι σίγουρα κάτι υπάρχει.........
Δήμητρα Γιαννοπούλου
Αθήνα

Ο Άγιος Εφραίμ συχνά εμφανίζεται στους πιστούς, ακόμα και σε εκείνους που δεν έχουν γνωρίσει τη χάρη του ακόμα.

Ο Άγιος Εφραίμ συχνά εμφανίζεται στους πιστούς, ακόμα και σε εκείνους που δεν έχουν γνωρίσει τη χάρη του ακόμα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στο μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ στη Νέα Μάκρη συρρέουν καθημερινά άνθρωποι όλων των ηλικιών, για να προσκυνήσουν τον Άγιο Εφραίμ και να προσευχηθούν.

Διαβάστε την πραγματική μαρτυρία στην οποία εμφανίστηκε ο Άγιος Εφραίμ.

Ήταν Γενάρης του 1996, Κυριακή ξημερώματα, βλέπω στον ύπνο μου ότι ήμουν σε μια μεγάλη εκκλησία πλούσια σε χρυσό και γεμάτη φώτα και κόσμο μιας και έξω είχε παρέλαση. Μια κοπέλα μου είπε ότι πρέπει να πάμε να προσκυνήσουμε γιατί η μητέρα μιας φίλης μας πέθανε.

Περίμενα στην σειρά και ότι έφτασα μπροστά είδα πως αντί για φέρετρο υπήρχε μία όρθια λάρνακα από γυαλί και μέσα ήταν ένας ψηλός άνδρας, νεαρής ηλικίας μιας και η γενειάδα του ήταν μαύρη, αδύνατος, με άμφια, όπως αυτά που φοράνε οι μητροπολίτες.

Φόραγε ένα μαύρο καπέλο αρχιερατικό με κεντημένο ένα κόκκινο σταυρό πάνω, φαινόταν ολοζώντανος σαν να κοιμάται…

Προσκύνησα απορημένη μιας και περίμενα να δω την μητέρα της φίλης μου, στο τζάμι είδα ένα μικρο χαρτάκι κολλημένο το οποίο έλεγε¨ΕΦΡΑΙΜ¨.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα απορημένη μιας και αναρωτιόμουν ποιος ήταν αυτός που είδα, αφού δεν είχα ακούσει ξανά αυτό το όνομα και μου φαινόταν περίεργο.

Ρώτησα την γιαγιά μου εάν υπάρχει Άγιος ή Όσιος Εφραίμ και μου απάντησε με στόμφο ΕΦΡΑΙΜ, βεβαίως και υπάρχει.

Ένιωσα μια ανατριχίλα, για το πως μου εμφανίστηκε, ενώ ούτε καν τον γνωρίζα, ούτε τον μελέτησα πότε.

Τις επόμενες μέρες ρώτησα μια συνάδελφο μου, ή οποία ασχολούνταν έντονα με τα εκκλησιαστικά θέματα και πήγαινε κάθε Κυριακή σε μοναστήρια. Μου είπε που βρισκόταν το λείψανο του Αγίου και άρχισε να μου λέει τα χαρακτηριστικά του και τον βίο του, με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα πως τα χαρακτηριστικά του ήταν ίδια με αυτά που είχα δει στο όνειρό μου. Η συνάδελφος μου τόνισε ότι πρέπει να πάω στο μοναστήρι, άλλα λόγω δουλειάς το αμέλησα.

Μετά από 2 μήνες μια Κυριακή περίμενα το λεωφορείο για να πάω στην γιαγιά μου και σκεφτόμουν ότι αμέλησα να πάω στον Άγιο Εφράιμ, ξαφνικά βλέπω ένα ταξί και το σταματάω για να πάω πιο γρήγορα, με το που μπαίνω μέσα το μάτι μου έπεσε σε μια εικόνα που είχε ο ταξιτζής ενός Αγίου που πρώτη φορά έβλεπα αυτή την εικόνα, άλλα το πρόσωπο μου ήταν γνωστό..

Τον ρώτησα δειλά.. αυτός ο Άγιος εκεί είναι ο Άγιος Εφράιμ; Ο ταξιτζής απάντησε θετικά και άρχιζε να μου λέει πόσο καλός και θαυματουργός είναι ο Άγιος.

Μετά από 1 μήνα και αφού πάλι δεν είχα πάει στο μοναστήρι, τελειώνοντας από την εργασία μου αντί να πάρω το λεωφορείο, όπως έκανα συνήθως προτίμησα να περπατήσω.

Στο δρόμο μου βρήκα μια εκκλησία ή οποία ήταν ανοιχτή μες στο μεσημέρι μιας και μετά θα είχε κάποια κηδεία, εκεί θυμήθηκα πάλι τον Άγιο και στεναχωρήθηκα που το αμέλησα, μπήκα να ανάψω ένα κεράκι..

Μαντέψτε ποιανού την εικόνα είχαν μπροστά και είδα!.. Το Αγίου Εφράιμ! Ε.. αυτό ήταν μετά από λίγες μέρες αξιώθηκα και πήγα στο μοναστήρι..

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη..η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή.. Με το που μπήκα στο προάυλιο μια γαλήνη πλημμύρισε την ψυχή μου.

Είχα την μεγάλη τύχη και ευχαριστώ τον Άγιο που κατάφερα και συνάντησα και μίλησα για πρώτη και δυστυχώς τελευταία φορά με την Γερόντισσα Μακαρία, μια καταπληκτική γυναίκα που μόλις τις είπα για τα γεγονότα που μου είχαν συμβεί έκλαιγε αλλά και γέλαγε σαν παιδί.

Χαιρόταν που ο Άγιος μου είχε φανερωθεί, όταν την ρώτησα γιατί σε εμένα αφού δεν τον ήξερα και ότι εγώ είχα μεγάλη αγάπη στην Παναγία, μου απάντησε πως ο Άγιος Εφραίμ είναι ένας από τους αγαπημένους Αγίους της.

Από τότε τον έχω επισκεφτεί πολλές φορές και προσεύχομαι σε αυτόν. Τον ευχαριστώ γιατί πολλές φορές μου έχει εμφανιστεί στον ύπνο μου για να με προειδοποιήσει για κάτι κακό που πλησιάζει…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το παρακάτω..

Ένα πρωί παίρνω ένα ταξί για να πάω στην δουλειά μου, μέσα είχε μια εικόνα του Αγίου Εφράιμ και πιάσαμε κουβέντα με τον ταξιτζή, ήμουν στεναχωρημένη με κάποια γεγονότα που μου είχαν συμβεί και ξαφνικά αλλάζει η φωνή του ταξιτζή και αρχίζει να μου λέει την ιστορία ενός γνωστού του και κάποιες συμβουλές ακριβώς για το πρόβλημά μου, ενώ εγώ δεν είχα αναφέρει λεπτομέρειες αναφορικά με αυτό. Τον κοίταξα και χαμογέλασα… Βαλτός είσαι του λέω;

Εσύ τα λες ή Ο Άγιος; Και μου απαντάει σοβαρά εκείνη την ώρα » Ο Άγιος «. Κοκάλωσα, το ίδιο έκανε και ο ταξιτζής, του οποίου ο τόνος της φωνής του ξαναέγινε όπως ήταν στην αρχή……

Ερμηνεία της εικόνας των Θεοφανείων

                    
Μέχρι τόν Δ° αἰώνα, ἡ Γέννηση καί ἡ Βάπτιση τοῦ Κυρίου ἑορτάζονταν τήν ἴδια ἡμέρα. Ἡ ἑνότης τους εἶναι ἀκόμη ὁρατή στήν παρόμοια σύσταση τῶν ἀκολουθιῶν αὐτῶν τῶν δύο ἑορτῶν καί δείχνει μιά ὁρισμένη συμπλήρωση τοῦ γεγονότος τῆς Γεννήσεως σ'ἐκεῖνο τῆς Βαπτίσεως.

Στή Γέννησή του, λέγει ὁ ἅγιος Ἰερώνυμος, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἦλθε στόν κόσμο μέ κρυφό τρόπο, στήν Βάπτισή του ἐμφανίστηκε μέ φανερό τρόπο. Ἐπίσης ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Τά Θεοφάνεια δέν εἶναι ἡ ἑορτή τῆς Γεννήσεως ἀλλά τῆς Βαπτίσεως. Πρίν ἦταν ἄγνωστη ἀπό τό λαό, μέ τή Βάπτιση, ἀποκαλύπτεται σέ ὅλους. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀναπαύεται αἰώνια ἐπάνω στόν Υἱό ἐκδηλωτική δύναμη ἀποκαλύπτει τόν Υἱό στόν Πατέρα καί τόν Πατέρα στόν Υἱό καί πραγματοποιεῖ ἔτσι τή θεία γενεαλογία, εἶναι ἡ αἰώνια χαρά... ὅπου οἱ τρεῖς χαίρονται μαζί. Ἡ ἐνσάρκωση ριζώνεται στήν ἴδια πράξη γενεαλογίας ἀλλά πού καλύπτει προοδευτικά τήν ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ. Στή Γέννηση, τό Ἅγιο Πνεῦμα κατεβαίνει στήν Παρθένο καί τήν κάνει πραγματικά Θεοτόκο, Μητέρα τοῦ Θεοῦ: «τό γενώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱός Θεοῦ» (Λουκ. 1, 35).

«Τό δέ παιδίον ηὔξανε... καί χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ̉ αὐτό» (Λουκ. 2, 40). «Καί Ἰησοῦς προέκοπτε σοφίᾳ καί ἡλικίᾳ καί χάριτι» (Λουκ. 2, 52). Γιά νά εἶναι ἀληθινός ἄνθρωπος, ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ περνᾶ ἀπό τή φυσική καί προοδευτική ἀνάπτυξή της· ἡ χάρη τοῦ Πνεύματος τή συνοδεύει, ἀλλά δέν εἶναι ἀκόμη ἡ Ὑπόσταση τοῦ Πνεύματος πού ἀναπαύεται σ ̉ αὐτόν ὅπως αὐτή ἀναπαύεται αἰώνια στή θεότητά του. Λοιπόν, μιλώντας γιά τή Βάπτιση, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἰεροσολύμων καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός ἀναφέρουν τίς Πράξεις (10, 38): «Ἰησοῦν τόν ἀπό Ναζαρέτ, ὡς ἔχρισεν αὐτόν ὁ Θεός Πνεύματι Ἁγίῳ», καί ὑπογραμμίζουν στό γεγονός τό ὕψιστο σημεῖο τῆς ὡριμότητος, τήν κατακόρυφη ἐκδήλωση τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Κυρίου ἀπό τότε ἐντελῶς θεοποιημένη. Εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Κεχρισμένος· τό πνεῦμα ἀποκαλύπτει τήν Ἀνθρωπότητά του στόν Πατέρα, καί ὁ Πατήρ τή δέχεται σάν τόν Υἱό του: «Καί ἰδού φωνή ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα: οὗτος ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ὧ εὐδόκησα» (Ματθ. 3, 17).
Τό πνεῦμα κατεβαίνει στόν σαρκωθέντα Υἱό σάν ἡ πνοή υἱοθεσίας κατά τήν ἴδια στιγμή ὅπου ὁ Πατήρ λέγει: «ἐγώ σήμερον γεγέννηκά σε». Ἡ στοργή μου ἤ ἡ εὔνοιά μου εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ πού ἀπό τότε ἀναπαύεται στό Χριστό στήν ὑποστατική κάθοδο τοῦ Πνεύματος. Ὁ Θεός – Ἄνθρωπος ἀποκαλύπτεται πραγματικά Υἱός στίς δύο φύσεις του καί αὐτό τό πλήρωμα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ἀληθινοῦ ἀνθρώπου θά διαβεβαιωθεῖ πάλι κατά τό χρόνο τῆς Μεταμορφώσεως σάν ἐνέργεια πιά ἐκδηλωμένη στή Βάπτιση: «Οὗτος ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Γι ̉ αὐτό ἡ Βάπτιση ὀνομάζεται Θεοφάνεια, Ἐπιφάνεια, ἐκδήλωση τῶν Τριῶν Προσώπων στήν ὁμόφωνη μαρτυρία τους. Ἐάν τό τροπάριο τῆς Μεταμορφώσεως λέγει: Μεταμορφώθηκες γιά νά δείξεις στούς μαθητές σου τή δόξα σου, τό τροπάριο τῆς Βαπτίσεως ἀναγγέλει: Κατά τήν Βάπτισή σου στόν Ἰορδάνη, Χριστέ... ἡ φωνή τοῦ Πατρός σέ μαρτύρησε δίνοντάς σου τό ὄνομα τοῦ ἀγαπημένου Υἱοῦ καί τοῦ Πνεύματος, μέ τή μορφή τοῦ περιστεριοῦ, διαβεβαίωσε τήν ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια αὐτοῦ τοῦ λόγου... Ἔτσι ὁ Ἰησοῦς αὐξάνει μέχρι τήν ὡριμότητά του «καί αὐτός ἦν ὡσεί ἐτῶν τριάκοντα» (Λουκ. 3, 23) — ὅταν στή συναγωγή τῆς Ναζαρέτ ἀναγγέλει αὐτός ὁ ἴδιος πανηγυρικά. «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ̉ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με» (Λουκ. 4, 18). Εἶναι ἐκεῖ τό ἴδιο τό μυστήριο στήν Ἐνσάρκωση.
Ἡ ἀνθρωπότης τοῦ Χριστοῦ περνᾶ ἀπό τόν ἐλεύθερο προσδιορισμό του. Ὁ Ἰησοῦς ἀφιερώνεται συνειδητά στήν ἐπίγεια ἀποστολή του, ὑποτάσσεται ὁλοκληρωτικά στή θέληση τοῦ Πατρός καί ὁ Πατήρ τοῦ ἀπαντᾶ ἀποστέλλοντας σ ̉ αὐτόν τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὅλος, ὁ πυκνός καί συγκεντρωμένος συμβολισμός τῆς Βαπτίσεως πού ἡ εἰκόνα τῆς ἑορτῆς μᾶς δείχνει, κάνει νά κατανοήσουμε τή φοβερή ἔκταση αὐτῆς τῆς πράξεως. Εἶναι πιά ὁ θάνατος ἐπάνω στό Σταυρό· ὁ Χριστός λέγοντας στόν ἅγιο Ἰωάννη: «οὕτω γάρ πρέπον ἐστίν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην» (Ματθ. 3, 15) προλαβαίνει τόν τελευταῖο λόγο πού θά ἀντηχήσει στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ: «Πάτερ, γενηθήτω τό θέλημά σου...». Ἡ λειτουργική ἀνταπόκριση τῶν ἑορτῶν τό ὑπογραμμίζει ρητά: ἔτσι οἱ ψαλμωδίες τῆς ἀκολουθίας τῆς 3ης Ἰανουαρίου παρουσιάζουν μιά ἐκπληκτική ἀναλογία μέ ἐκεῖνες τῆς Μεγάλης Τετάρτης, ἡ ἀκολουθία τῆς 4ης Ἰανουαρίου μέ ἐκείνη τῆς Μεγάλης Πέμπτης καί ἡ ἀκολουθία τῆς 5ης Ἰανουαρίου μέ ἐκείνη τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς καί τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής ἔχει χρισθεῖ μέ μιά ὑπηρεσία μαρτυρίας: εἶναι ὁ μάρτυρας τῆς ὑποταγῆς τοῦ Χριστοῦ, τῆς τελευταίας κένωσεώς του. Ἀλλά στόν Ἰωάννη Βαπτιστή σάν Ἀρχέτυπο, σάν ἀντιπρόσωπο τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, εἶναι ὅλη ἡ Ἀνθρωπότης πού εἶναι ὁ μάρτυρας τῆς θείας Ἀγάπης.
Ἡ «Φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ» μεσουρανεῖ στήν πράξη τῆς Βαπτίσεως, «ἐκπλήρωση τῆς δικαιοσύνης», μέ τό θάνατο καί τήν ἀνάσταση στό τέλος ἐκπλήρωση τῆς προαιώνιας ἀποφάσεως πού ἔχουμε παρατηρήσει στήν εἰκόνα τῆς Τριάδος. «Ἐγένετο δέ ἐν τῷ βαπτισθῆναι ἅπαντα τόν λαόν καί Ἰησοῦ βαπτισθέντος» (Λουκ. 3, 21). Ὁ Λόγος ἔρχεται ἐπάνω στή γῆ, πρός τούς ἀνθρώπους, καί ἐμεῖς εἴμαστε παρόντες τῆς πιό συνταρακτικῆς Συναντήσεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἀνθρωπότητος «ὅλος ὁ λαός». Μυστικά, στόν Ἰωάννη τόν Βαπτιστή ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀναγνωρίζονται υἱοί μέσα στόν Υἱό, οἱ ἀγαπημένοι υἱοί στόν ἀγαπημένο Υἱό καί ἄρα οἱ φίλοι τοῦ Νυμφίου, οἱ μάρτυρες. Τό γένοιτο τῆς Παρθένου ὑπῆρξε τό ναί ὅλων τῶν ἀνθρώπων στήν Ἐνσάρκωση, στήν ἔλευση τοῦ Θεοῦ στούς δικούς του. Στόν ἅγιο Ἰωάννη, αὐτόν τόν ἄλλο τῶν «δικῶν του», ὅλοι οἱ ἄνθρωποι λέγουν «γένοιτο» στήν Συνάντηση, στή θεία Φιλία, στή Φιλανθρωπία τοῦ Πατρός, φίλου τῶν ἀνθρώπων. Ὅπως ὁ Συμεών ὠθούμενος ἀπό τό Πνεῦμα συναντᾶ καί δέχεται τόν Ἰησοῦ-βρέφος, ἐπίσης ὁ Ἰωάννης συναντᾶ καί δέχεται τόν Ἰησοῦ-Μεσσία: «Ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρά Θεοῦ, ὄνομα αὐτοῦ Ἰωάννης· οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περί τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι ̉ αὐτοῦ» (Ἰω. 1, 6 – 7). Μαρτυρεῖ γιά ὅλους, στή θέση ὅλων καί αὐτή ἡ μαρτυρία εἶναι ἕνα γεγονός στό ἐσωτερικό ὁλοκλήρου τῆς Ἀνθρωπότητος καί ἀφορᾶ ὅλο τόν ἄνθρωπο.
Τό Δ΄ εὐαγγέλιο μιλᾶ γιά τόν Ἰωάννη στόν πρόλογό του, ἀμέσως μετά τό Λόγο, πού εἶναι στήν ἀρχή, καί ὅταν διαβάζει κανείς ὑπῆρχε ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος ἀπό τό Θεό, αἰσθάνεται ὅτι ἡ ἔλευσή του, σέ μιά ὁρισμένη ἔννοια ἔρχεται ἐπίσης ἀπό τήν ἀρχή, τήν αἰωνιότητα. Ὁ οὐρανός ἀνοίγει μπροστά ἀπό αὐτόν καί μαρτυρεῖ: «ὅτι τεθέαμαι τό Πνεῦμα καταβαῖνον ἐπ ̉ αὐτόν... οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. 1, 29 -34)· σ ̉ αὐτό τόν σύντομο λόγο εἶναι πιά, μέ μιά μορφή περιορισμένη ὅλο τό Εὐαγγέλιο. Ὁ Ἰωάννης εἶναι αὐτός πού γνωρίζει, προσδιορίζει τόν Ἀμνό γιατί εἶναι μυημένος στό μυστήριο τοῦ «ἐσφαγμένου Ἀρνίου ἀπό καταβολῆς κόσμου...». Ὁ Ἰωάννης δέν ἔχει τίποτε προαγγείλει καί εἶναι ὁ πιό μεγάλος προφήτης, ὅπως ὁ δάκτυλος τοῦ Θεοῦ προσδιορίζει τόν Χριστό. Εἶναι ὁ πιό μεγάλος διότι εἶναι ὁ πιό μικρός, αὐτό πού θέλει νά πεῖ ἀπελεύθερος ἀπό τήν ἴδια του ἐπάρκεια γιά νά μήν εἶναι ἐκεῖνος πού μένει ἐκεῖ, ἐκεῖνος ποῦ τέρπεται ἀκούοντας τή φωνή τοῦ Νυμφίου, καί ἡ χαρά του εἶναι μεγάλη χωρίς μέτρο. Εἶναι ἡ πιό ἐνδόμυχη ἐγγύτης ὅπου ὁ Λόγος ἀντηχεῖ· εἶναι κατ ̉ εἰκόνα τοῦ Υἱοῦ πού δέν εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου παρά ὁ Λόγος τοῦ Πατρός· εἶναι κατ ̉ εἰκόνα τοῦ Πνεύματος γιατί δέν λέγει τίποτε γιά τόν ἑαυτό του ἀλλά μιλᾶ στό ὄνομα Αὐτοῦ πού ἔχει ἔλθει. Εἶναι αὐτός ὁ ὁρμητικός πού ἁρπάζει τούς οὐρανούς καί τό μαρτύριό του λαμπρύνει θαυμαστά ἕνα ἀρχαῖο μοναστικό λόγιο: Δῶσε τό αἷμα σου καί πάρε τό Πνεῦμα... Μέ τή Θεοτόκο περιβάλλει τό Χριστό Κριτή καί μεσιτεύει γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Μπορεῖ νά τό κάνει γιατί ἡ φιλία του φθάνει τό ἐπίπεδο ἑνός ἄλλου μεγάλου πνευματικοῦ τοῦ ὁποίου ἡ ἱστορία μᾶς ἔχει ἀναφερθεῖ στά Ἀποφθέγματα τῶν Πατέρων.
Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Μέγας προσευχόταν γιά τόν μαθητή του πού εἶχε ἀρνηθεῖ τό Χριστό, καί ὅταν προσευχόταν, ὁ Κύριος τοῦ ἐμφανίστηκε καί τοῦ λέγει: «Παΐσιε, γιά ποῖον προσεύχεσαι; Δέν γνωρίζεις ὅτι μέ ἔχει ἀρνηθεῖ;». Ἀλλά ὁ ἅγιος δέν ἔπαυε νά ἔχει ἔλεος καί νά προσεύχεται γιά τόν μαθητή του, καί λοιπόν ὁ Κύριος τοῦ λέγει: Παΐσιε, ἔχεις ἐξομοιωθεῖ μέ ἐμένα μέ τήν ἀγάπη σου... Ἡ λειτουργία ὀνομάζει τόν Ἰωάννη: κήρυκα, ἄγγελο καί ἀπόστολο. Μαρτυρεῖ καί ἡ φωνή τοῦ Νυμφίου προκαλεῖ τήν πρώτη ἀποστολική κλήση: «Ἀνδρέας καί Ἰωάννης ἀκολουθοῦν τόν Ἰησοῦν» (Ἰω. 1, 37). Πιό ἀργά, ἐγκαταλείπει αὐτό τόν κόσμο καί κατεβαίνει στόν Ἅδη σάν Πρόδρομος τῆς Καλῆς Ἀγγελίας. Τό βάπτισμα τοῦ Ἰωάννη πρό τῶν Θεοφανείων δέν ἦταν παρά ἕνα «βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» (Λουκ. 3, 3), ἦταν ἡ μεταβολή τῆς τελευταίας ἀναμονῆς. Πηγαίνοντας στόν Ἰορδάνη, ὁ Ἰησοῦς δέν πῆγε νά μετανοήσει ἀφοῦ ἦταν χωρίς ἁμάρτημα· νά ποῦμε ὅτι ἔδωσε τό παράδειγμα τῆς ταπεινότητος δέν ἀπαντᾶ ἀκόμη στό μέγεθος τοῦ γεγονότος. Ἡ βάπτιση τού Ἰησοῦ εἶναι ἡ προσωπική Πεντηκοστή του, ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τά τριαδικά Θεοφάνεια: Κατά τό χρόνο τῆς βαπτίσεώς σου στόν Ἰορδάνη, Κύριε, ἐκδηλώθηκε ἡ προσκύνηση πού χρειαζόταν στήν ἁγία Τριάδα (τροπάριο ἑορτῆς).
Εἶναι ἀπό αὐτό τό πλήρωμα πού ἔρχεται τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, αὐτό τό ὄνομα καθορίζεται, ἄμεσα στόν πλήρη βαπτιστικό τύπο: «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Τά λειτουργικά κείμενα ὀνομάζουν τήν ἑορτή τό μεγάλο Νέο Ἔτος γιατί τό συμβάν ἐπανέρχεται στό φῶς τῆς Τριάδος. Εἶναι ἀκριβῶς αὐτή ἡ στιγμή πού οἱ Ἐπίσκοποι ἐξέλεγαν γιά νά ἀναγγείλουν στίς ἐκκλησίες τό χρόνο τῆς μεγάλης τεσσαρακοστῆς καί τή χρονολογία τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Ἡ εἰκόνα τῶν Θεοφανείων προσφέρει τήν εὐαγγελική διήγηση ἀλλά προσθέτει μερικές λεπτομέρειες πού ἔχουν χρησιμοποιηθεῖ στή λειτουργία τῆς ἑορτῆς καί δείχνει αὐτό πού ὁ Ἰωάννης θά μποροῦσε νά διηγηθεῖ. Ἐπάνω στήν εἰκόνα ἕνα τμῆμα ἑνός κύκλου παριστᾶ τούς οὐρανούς πού ἀνοίγουν, καί κάποτε ἀπό μιά διπλή πτυχή πού ὁμοιάζει μέ κροσσό ἑνός σύννεφου, βγαίνει τό χέρι τοῦ Πατρός πού εὐλογεῖ. Ἀπό αὐτό τόν κύκλο ἀναχωροῦν ἀκτῖνες φωτός, χαρακτηριστικό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί πού φωτίζουν τό περιστέρι. Αὐτόματη ἀνάμνηση τοῦ ἀρχικοῦ λόγου «καί ἐγένετο φῶς», ἡ ἐκδηλωτική ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος, ἀποκαλύπτει τόν τριαδικό Θεό: Ἡ Τριάδα, ὁ Θεός μας, μᾶς ἐκδηλώνεται χωρίς διαίρεση.
Ὁ Χριστός ἦλθε γιά νά εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου, πού φωτίζει αὐτούς πού κάθονταν στά σκοτάδια (Ματθ. 4, 16) ἀπό ἐκεῖ δέ τό ὄνομα τῆς «Ἑορτῆς τῶν φώτων». Ἐνῶ ὁ Χριστός κατέβαινε στά νερά, ἡ φωτιά ἄναψε μέσα στόν Ἰορδάνη, εἶναι ἡ Πεντηκοστή τοῦ Κυρίου καί ὁ προεικονισμένος Λόγος, μέ στύλο φωτός δείχνει ὅτι τό βάπτισμα εἶναι φωτισμός, γέννηση τῆς ὑπάρξεως στό θεῖο φῶς. Ἄλλοτε τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς γινόταν τό βάπτισμα τῶν κατηχουμένων καί ὁ ναός ἦταν πλημμυρισμένος ἀπό φῶς, σημεῖο μυήσεως στή γνώση τοῦ Θεοῦ. Ὁ μάρτυρας αὐτοῦ τοῦ φωτός, ὁ ἅγιος Ἰωάννης εἶναι δοσμένος στό γεγονός γιατί αὐτός ὁ ἴδιος εἶναι «ὁ λύχνος ὁ καιόμενος καί φαίνων» καί οἱ ἄνθρωποι ἔρχονταν «ἀγαλλιαθῆναι ἐν τῷ φωτί αὐτοῦ» (Ἰω. 5, 35). Ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ τή μορφή ἑνός περιστεριοῦ ἐκφράζει τήν κίνηση τοῦ Πατρός πού φέρεται πρός τόν Υἱό του. Ἐξ ἄλλου, ἐξηγεῖται, κατά τούς Πατέρες, κατ ̉ ἀναλογία μέ τόν κατακλυσμό καί τό περιστέρι μέ τόν κλάδο ἐλαίας, σημεῖο τῆς εἰρήνης. Τό Ἅγιο Πνεῦμα πού φέρεται ἐπάνω ἀπό τά ἀρχέγονα νερά ἀνέδειξε τή Ζωή, ἐπίσης αὐτό πού αἰωρεῖται ἐπάνω στά νερά τοῦ Ἰορδάνη, προκαλεῖ τή δεύτερη γέννηση τοῦ νέου δημιουργήματος. Ὁ Χριστός παριστάνεται ὀρθός ἐνάντια πρός τό βυθό τοῦ νεροῦ σκεπασμένος ἀπό τά κύματα τοῦ Ἰορδάνη. Ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἀποστολῆς του, ὁ Ἰησοῦς ἀντιμετωπίζει τά κοσμικά στοιχεῖα πού περιέχουν σκοτεινές δυνάμεις: τό νερό, τόν ἀέρα καί τήν ἔρημο.
Ἡ διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης εἶναι ἀπό τίς μορφές τοῦ βαπτίσματος: ἡ νίκη ἀπό τό Θεό τοῦ δράκοντος τῆς θαλάσσης, τοῦ τέρατος Rahab. Ἕνα ἰδιόμελο τῆς ἑορτῆς κάνει νά κατανοήσουμε τόν Κύριο λέγοντας στόν Ἰωάννη Βαπτιστή: Προφήτη, ἔλα νά μέ βαπτίσεις... Βιάζομαι νά χαθεῖ ὁ κρυμμένος στά νερά ἐχθρός, ὁ πρίγκηπας τοῦ σκότους, γιά νά ἀπελευθερώσω τόν κόσμο ἀπό τά δίχτυα του παραχωρώντας του τήν αἰώνια ζωή. Ἔτσι, μπαίνοντας στόν Ἰορδάνη ὁ Κύριος, καθαρίζει τά νερά: Σήμερα τά κύματα τοῦ Ἰορδάνη μεταβάλλονται σέ φάρμακο καί ὅλη ἡ δημιουργία ποτίζεται μέ μυστικά κύματα... (εὐχή ἁγίου Σωφρονίου). Εἶναι ὅλο τό σύμπαν πού δέχεται τήν ἁγιοποίησή του: Ὁ Χριστός βαπτίζεται· βγαίνει ἀπό τό νερό καί μέ αὐτό ἀποκαλύπτει τόν κόσμο (ἰδιόμελο τοῦ Κοσμᾶ). Σπάζει τό κεφάλι τῶν δρακόντων καί ἀναζωογονεῖ τόν Ἀδάμ, εἶναι ἡ ἀνάπλαση τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ἡ ἀναγέννησή της στό καθαριστικό λουτρό τοῦ μυστηρίου. Ὁ Δίδυμος Τυφλός καθορίζει: «ὁ δέ Κύριος ἔδωκέ μοι μητέρα τήν κολυμβήθραν (Ἐκκλησία), πατέρα τόν Ὕψιστον, ἀδελφόν τόν δι ̉ ἡμᾶς βαπτισθέντα Σωτῆρα». Στήν εἰκόνα μέ τό δεξιό του χέρι ὁ Χριστός εὐλογεῖ τά νερά καί τά ἑτοιμάζει νά γίνουν τά νερά τῆς βαπτίσεως πού ἁγιάζει μέ τήν ἴδια του κατάδυση. Τό νερό ἀλλάζει σημασία, ἄλλοτε εἰκόνα τοῦ θανάτου (κατακλυσμός), εἶναι τώρα ἡ πηγή τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς (Ἀποκ. 21, 6· Ἰω. 4, 14).
Μυσταγωγικά τό νερό τῆς βαπτίσεως δέχεται τήν ἀξία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Στά πόδια τοῦ Κυρίου, στά νερά τοῦ Ἰορδάνη, ἡ εἰκόνα δείχνει δύο μικρές ἀνθρώπινες μορφές, εἰκονογράφηση τῶν παλαιοδιαθηκικῶν κειμένων πού ἀποτελοῦν μέρος τῆς ἀκολουθίας: «τί σοί ἐστι, θάλασσα ὅτι ἔφυγες, καί σύ Ἰορδάνη, ὅτι ἐστράφης εἰς τά ὁπίσω» (Ψαλμ.113, 5). Τό τροπάριο (ἦχος Δ΄) ἐξηγεῖ: «Ἀπεστρέφετο ποτέ, ὁ Ἰορδάνης ποταμός, τῇ μηλωτῇ Ἐλισσαιέ, ἀναληφθέντος Ἠλιού καί διῃρεῖτο τά ὕδατα ἔνθεν καί ἔνθεν· καί γέγονεν αὐτῷ ξηρά ὁδός ἡ ὑγρά εἰς τύπον ἀληθῶς τοῦ Βαπτίσματος, δι ̉ οὗ ἡμεῖς τήν ρέουσαν τοῦ βίου διαπερῶμεν διάβασιν». Εἰκόνα συμβολική πού μιλᾶ γιά τή μετάνοια ἀκόμη ἀόρατη τῆς κοσμικῆς φύσεως, τῆς μεταστροφῆς τῆς ὀντολογίας της. Ἡ εὐλογία τῆς ὑδρόβιας φύσεως ἁγιάζει τήν ἴδια ἀρχή τῆς ἐπίγειας ζωῆς. Γι ̉ αὐτό, μετά τή θεία λειτουργία γίνεται ὁ μεγάλος ἁγιασμός τῶν ὑδάτων (ἑνός ποταμοῦ, μιᾶς πηγῆς ἤ ἐντελῶς ἁπλά ἑνός δοχείου τοποθετημένου μέσα στήν ἐκκλησία). Μιλώντας γιά τά μή ἁγιασμένα νερά, εἰκόνα τοῦ θανάτου – κατακλυσ-μοῦ ἡ λειτουργία τά ὀνομάζει ὑδατόστρωτο τάφο.
Πραγματικά, ἡ εἰκόνα δείχνει τόν Ἰησοῦ νά εἰσέρχεται στά νερά, στόν ὑγρό τάφο. Αὐτός ἐδῶ ἔχει τή μορφή ἑνός σκοτεινοῦ σπηλαίου (εἰκονογραφική μορφή τοῦ ἅδη) περιέχοντας ὅλο τό σῶμα τοῦ Κυρίου (εἰκόνα τοῦ ἐνταφιασμοῦ, πού προσφέρεται στό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος μέ ὁλική κατάδυση, μορφή τοῦ πασχαλίου τριημέρου), γιά νά ἀποσπάσει τόν ἀρχηγό τῆς φυλῆς μας στή ζοφερή διαμονή. Συνεχίζοντας τόν προκαταβολικό συμβολισμό τῆς Γεννήσεως, ἡ εἰκόνα τῶν Θεοφανείων δείχνει τήν προκάθοδο τοῦ Χριστοῦ στόν Ἅδη: «καταβάς ἐν τοῖς ὕδασιν ἔδησε τόν ἰσχυρόν». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, σχολιάζει: ἡ κατάδυση καί ἡ ἀνάδυση εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς καθόδου στόν ἅδη καί τῆς ἀναστάσεως.
Ὁ Χριστός παριστάνεται γυμνός, εἶναι ντυμένος μέ τήν ἀδαμική γυμνότητα καί ἔτσι ἀποδίδει στήν ἀνθρωπότητα τό ἔνδοξο παραδεισιακό ἔνδυμά της. Γιά νά δείξει τήν ὑπέρτατη πρωτοβουλία του παριστάνεται βαδίζοντας ἤ κάνοντας ἕνα βῆμα πρός τόν ἅγιο Ἰωάννη: ἐλεύθερα ἔρχεται καί κλίνει τό κεφάλι. Ὁ Ἰωάννης εἶναι ταραγμένος: ἐγώ χρείαν ἔχω ὑπό σοῦ βαπτισθῆναι, καί σύ ἔρχῃ πρός με; »... Ὁ Ἰησοῦς τόν διατάζει: «ἄφες ἄρτι». Ὁ Ἰωάννης τείνει τό δεξιό του χέρι σέ μιά τελετουργική χειρονομία, στό ἀριστερό κρατεῖ ἕνα εἰλητάριο, κείμενο τοῦ κηρύγματός του. Οἱ ἄγγελοι τῆς Ἐνσαρκώσεως εἶναι σέ μιά στάση προσκυνήσεως, τά σκεπασμένα χέρια τους σέ ἔνδειξη σεβασμοῦ. Συμβολίζουν ἐπίσης καί εἰκονογραφοῦν τό λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου (Γαλατ. 3, 27) :«Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε...».

http://agiameteora.net/index.php/theofaneion/3831-ermineia-tis-eikonas-ton-theofaneion.html

Οι πειρασμοί παραχωρούνται για να φανερωθούν τα κρυμμένα πάθη, να καταπολεμηθούν κι έτσι να θεραπευθεί η ψυχή. ( Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως )

Οι πειρασμοί παραχωρούνται για να φανερωθούν τα κρυμμένα πάθη, να καταπολεμηθούν κι έτσι να θεραπευθεί η ψυχή. Είναι και αυτοί δείγμα του θείου ελέους. Γι’ αυτό εμπιστεύσου στο Θεό και ζήτησε την βοήθεια Του, ώστε να σε δυναμώσει στον αγώνα σου. Η ελπίδα στο Θεό δεν οδηγεί ποτέ στην απελπισία. Οι πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη.

Ο Θεός ξέρει την αντοχή του καθενός μας και παραχωρεί τους πειρασμούς κατά το μέτρο των δυνάμεων μας. Να φροντίζουμε όμως κι εμείς να είμαστε άγρυπνοι και προσεκτικοί, για να μη βάλουμε μόνοι μας τον εαυτό μας σε πειρασμό.

Εμπιστευτείτε στο Θεό τον Αγαθό, τον Ισχυρό, τον Ζώντα, και Αυτός θα σας οδηγήσει στην ανάπαυση. Μετά από τις δοκιμασίες ακολουθεί η πνευματική χαρά. Ο Κύριος παρακολουθεί όσους υπομένουν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις για τη δική Του Αγάπη. Μη λιποψυχείτε λοιπόν και μη δειλιάζετε.

Δεν θέλω να θλίβεσαι και να συγχύζεσαι για όσα συμβαίνουν αντίθετα με τη θέληση σας, όσο δίκαιη και αν είναι αυτή. Μια τέτοια θλίψη μαρτυρεί την ύπαρξη εγωισμού. Προσέχετε τον εγωισμό που κρύβεται κάτω από την μορφή του δικαιώματος. Προσέχετε και την άκαιρη λύπη που δημιουργείται μετά από έναν δίκαιο έλεγχο. Η υπερβολική θλίψη για όλα αυτά είναι του πειρασμού. Μία είναι η αληθινή θλίψη. Αυτή που δημιουργείται, όταν γνωρίσουμε καλά την άθλια κατάσταση που βρίσκεται η ψυχή μας. Όλες οι άλλες θλίψεις δεν έχουν καμιά σχέση με τη χαρά του Θεού.

Φροντίζετε να περιφρουρείτε στην καρδιά σας τη χαρά του Αγ. Πνεύματος και να μην επιτρέπετε στον πονηρό να χύνει την πίκρα του. Προσέχετε! Προσέχετε μήπως ο παράδεισος που υπάρχει μέσα σας μετατραπεί σε κόλαση.

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως