There are some who say Baptism should only be given to adults because we must first have repentance and faith. Earlier I was asked to comment on this subject and recently found the teaching of Elder Cleopa on this topic.
The Elder begins his explanation by pointing out the precursors to Baptism found in the Old Testament. He writes,
There in [the Old Testament] we read how God appeared to Abraham when he was ninety-nine years of age and, among things, told him to circumcise all the men and to circumcise all the male children who would be born from that time on on the eighth day after their birth. As for him who would not be circumcised , he would perish (Gen 17: 10-14). We see, then, that God did not say to Abraham that children and youth should be circumscribed when they became adults... Some say the Baptism of babies is meaningless since they don't understand anything when they are Baptized. But what did Issac, Abraham's child, understand on the eighth day? Undoubtedly he understood nothing. His parents, however, understood. This is how it is with Baptism as well, as it is practiced in the Orthodox Church, since it is well-known that circumcision symbolizes Baptism in the Old Testament.
He gives another example of the Exodus from Egypt and the passage through the Red Sea which is also seen by Church Fathers as prefiguring Baptism. This is affirmed by Paul who says, "Moreover brethren, I would not that ye should be ignorant, how that all our fathers were under the cloud, and all passed through the sea; and were all baptized unto Moses in the cloud and in the sea" (1 Cor 10:1-2). Moses had told the pharaoh , "We will go with our young and with our old, with our sons and with our daughters, with our flocks and with our herds we will go." (Ex 10:9).
He then points out that on the day of Pentecost the Apostles received the Holy Spirit and preached to the people what the Spirit had tight them, telling them to repent and to be baptized in the name of Jesus Christ for "the promise is unto you, and to your children" (Acts 2:39).
Elder Cleopa says,
"For what promise? The promise of Baptism. Thus, the promise was for the children as well. When it is said that they were baptized, it does not say three thousand men and women were Baptized, but three sous and fouls, which means that among those baptized were children."He next presents examples of families who were baptized as recorded in the New Testament. Lydia with her whole family (Acts 16:14). The prisons guard who took Paul and Silias to his house who was Baptised with his whole family ( Acts 16:33). Then there was Crispus and his family (Acts 18:8), and Stephanos and his household (1 Cor 1:16).
He writes,
Jesus Christ likewise, made it clear that little children ought to be Baptized, for when they brought Him some children to be blessed by Him, and His disciples obstructed them, the Lord scolded them, saying: "Suffer little children, and forbid them not, to come unto me: for of such is the kingdom of heaven; And He laid His hands on them, and departed hence" (Matt 19: 13-15). Hence , if the Lord calls children unto salvation from a young age, why would we obstruct them from receiving Holy Baptism?But how about the question of faith. Is it possible for children to be saved without faith?
The Elder responds,
"It is true that children are not capable of believing at the young age of their Baptism, but neither are they able to doubt or deny Christ. He is not saved who only believes, but he who first of all is baptized... While children do not have faith, they have godparents. These sponsors are adults who accompany the infants to Baptism and make the required confession of faith in their stead. Godparents are the spiritual parents of the children whom they baptize and undertake to guide them into a new life in the Holy Spirit... The priest conducts the Baptism based on the faith of the parents, the sponsors, and the other witnesses present.It is written in Scripture that the faith of a few can save others.
Here are examples given by Elder Cleopa,
"By faith the Roman centurion healed his servant (Matt 8:13). The servant did not believe, but on account of the faith of his master, Christ returned him to full health. Four people brought a paralytic tot he Savior: When Jesus saw their faith, he said unto the sick of the also, Son, thy sons be forgiven thee (Mark 2:3-5)... On the basis of the faith of Jarius the Lord raised his twelve-year-old daughter (Matt 9:18). On account of faith of others, the Lord healed a dumb, demon-possessed man (Matt 9:32). On account of the faith of the woman of Canaan, the Savior healed her daughter, casting out the demon that possessed her (Matt 15:21). Likewise on the account of faith of a father, the Lord healed his epileptic son (Matt 17:14). These and many other testimonies from Holy Scripture make clear to us that on account of the faith of parents, and others who stand as witnesses at Holy Baptism, the Lord grants sanctification and salvation to the baptized children."We also see this practice from the early days of the Church, The earliest explicit reference to child or infant baptism is in the Apostolic Tradition of Hippolytus, about 215 A.D.: "Baptize first the children, and if they can speak for themselves let them do so. Otherwise, let their parents or other relatives speak for them." (Hippolytus, Apostolic Tradition 21:15, c. 215 A.D.)
We must also keep in mind that baptism marks the beginning of our Christian life, each of us who are baptized must continue daily to persevere in our faith until the end of our earthly life. As St. Paul says: Not that I have already obtained all this, or have already been made perfect... I do not consider myself yet to have taken hold of it. But one thing I do... I press on toward the goal to win the prize..." (Philippians 3:12-14)
Elder Cleopa
Reference: The Truth of our Faith, Vol. II, 17-34
«Δεν ασχολούμαστε με θρησκείες»
Οι υπεύθυνοι κέντρων όπου γίνονται μαθήματα γιόγκα στην Ελλάδα εκφράζουν την έκπληξή τους για τους «αφορισμούς» της Εκκλησίας. Όπως λένε, οι πολίτες που έρχονται στα κέντρα τους το κάνουν για λόγους υγείας. «Δεν ασχολούμαστε με καμία θρησκεία. Στη γιόγκα δεν μιλάει κανείς για μετενσάρκωση.
Μιλάμε για εισπνοές, τη στάση του σώματος, πώς πρέπει να τρώμε σωστά. Πράγματα που παραπέμπουν σε έναν υγιεινό τρόπο ζωής, τον οποίο μάλλον δέχεται και η Εκκλησία» λέει στα «ΝΕΑ» η Δέσποινα Λυκομήτρου που είναι υπεύθυνη του πολυχώρου Εssence Ηuman Space στου Ψυρή, όπου παραδίδονται και μαθήματα γιόγκα. «Για παράδειγμα η forrest γιόγκα που διδάσκεται εδώ έχει να κάνει μόνο με εισπνοές και την άσκηση του σώματος.
Και βέβαια, οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται να κάνουν γιόγκα το κάνουν διότι αναζητούν μια άλλη ποιότητα γυμναστικής και όχι για να βρουν πνευματικό δάσκαλο...» προσθέτει.
Παρόμοια είναι η άποψη που διατυπώνει η κ. Βιβή Λέτσου που διατηρεί στην Αθήνα κέντρο στο οποίο γίνονται μαθήματα γιόγκα. «Αυτό που λέει η Εκκλησία ακούγεται στενοκέφαλο. Η γιόγκα γίνεται για σωματική και πνευματική ευεξία. Σκεφτείτε ότι εκατομμύρια Αμερικανοί κάνουν γιόγκα. Το κάνουν κυρίως για να αντεπεξέρχονται στο στρες» τονίζει.
ΤΑ ΝΕΑ
ΑΛΛΑ
Οι ινδουιστές είναι διαιρεμένοι σ εκατοντάδες αιρέσεις - σχολές που έχουν διαφωνίες αλλά και εχθρότητες μεταξύ τους. Όλες όμως αυτές οι σχολές υποκλίνονται στην Μπαγκαβάτ - Γκιτά (= Θείο τραγούδι), το «Ευαγγέλιο» του Ινδουισμού. Είναι ένα κείμενο που συναντιούνται όλοι οι Ινδουιστές. Ένα κείμενο που θεωρείται «ιερό» και «θεόπνευστο» απ΄' όλους...
Το κείμενο αυτό το μελετούν και το ψάλλουν ως λατρεία στο «θεό» Κρίσνα καθημερινά οι γιόγκι. Στο άσραμ του Σατυανάντα, στο Μακγκύρ της Ινδίας, κάθε πρωί επί μία ώρα έψαλλαν αποσπάσματα από την Μπαγκαβάτ Γκιτά, μ' ένα λατρευτικό τρόπο.
Τι είναι η Μπαγκαβάτ -Γκιτά; Είναι διάλογος, υπό μορφή ποιήματος. Κάτι σαν τη «θεογονία» το ποίημα του αρχαίου Έλληνα Ησιόδου, όπου περιγράφεται η «γέννηση των «θεών» του Ολύμπου: κάτι σαν την «Ιλιάδα» του Ομήρου, όπου με αφορμές τον πόλεμο της Τροίας «Θεοί» και ... άνθρωποι συμπλέκονται σε έχθρες και φιλίες.
Μέσα λοιπόν στην Γκιτά, κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, λίγο πριν αρχίσει μία μεγάλη μάχη, ο «θεός» Κρίσνα αποκαλύπτει τη γιόγκα στο μαθητή και φίλο του Αρτζούνα. Ο βασιλιάς -μαχητής Αρτζούνα ρωτά και ο Κύριος (=Κρίσνα) δίδασκει. Αλλά ας δώσουμε το λόγο στο ίδιο το κείμενο που είναι αποκαλυπτικό. Όλα τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο Μπαγκαβάτ-Γκιτά.
Αφιερώνεται από το μεταφραστή στο γκουρού του Σουάμι, Gihanananda , του τάγματος Rainakrisna , πρόεδρο του Ramakrisna Vedanta Center του Λονδίνου και προλογίζεται ευμενώς από τον νυν πρόεδρο του Κέντρου Swami Bhavynanda .
Σύμφωνα λοιπόν με την Γκιτά, η γιόγκα δεν είναι ανθρώπινο εύρημα, ανθρώπινο δημιούργημα, όπως λόγου χάρη η επιστήμη. Η γιόγκα είναι «θεία» αποκάλυψη, δώρο, που ο «Κύριος της Γιόγκα», ο «Θεός» Κρίσνα προσφέρει στην ανθρωπότητα, μέσω του Αρτζούνα.
«Ο κύριος είπε: Στον κόσμο αυτόν από παλιά ένας διπλός δρόμος φανερώθηκε από μένα, ω αναμάρτητε. Του Γνιάνα-Γιόγκα για τους ανθρώπους της συλλογής και το Κάμμα Γιόγκα για τους ανθρώπους της δράσης» (Κεφ 3ο, στίχος 3/33).
Κι αλλού ο Κύριος (=Κρίσνα) λέει στο μαθητή του Αρτζούνα:
«Ο κύριος είπε: Αυτός ο ίδιος ο αρχαίος Γιόγκα σου φανερώθηκε σήμερα από Εμένα. Λάτρης μου είσαι και φίλος κι αυτό το μυστικό είναι πραγματικά υπέρτατο.» (κεφ.4ο, στίχος 3) .
Λίγα ακόμη από τα' αναρίθμητα αποσπάσματα της Μπαγκαβάτ Γκιτά θα μας πείσουν ότι η Γιόγκα είναι μια μορφή λατρείας με την οποία ο «θεός» επιθυμεί να λατρεύεται από τους οπαδούς του. Λέει λοιπόν ο Κρίσνα:
«Μα οι μεγάλες ψυχές ω Γιε της τιρίτχα, που έχουν θεία φύση, Εμένα λατρεύουν ,με απαρασάλευτη σκέψη, έχοντας γνωρίσει την πηγή των άρτων, την Άφθαρτη. Πάντα δοξάζοντας με και αγωνιζόμενοι με αποφασιστικότητα προσκυνώντας με, με λατρεύουν με αφοσίωση πάντα σε Γιόγκα».
ΚΑΙ
H ετυμολογία της λέξης yoga πηγάζει από τη λέξη ''yug'' όπου στα σανσκριτικά σημαίνει ''ένωση''.
Αινιγματικός φιλόσοφος και συγγραφέας, ο Patanjali υπήρξε ο πιο γνωστός υπέρμαχος της Samkhya, μια από τις έξι κλασικές σχολές της Ινδικής φιλοσοφίας. Σχεδόν κάθε δάσκαλος της Γιόγκα έχει μελετήσει μέχρι κάποιο σημείο την πραγματεία του, τις Σούτρες (Yoga Sutras), που θεωρείται η πρώτη συστηματική παρουσίαση της Γιόγκα.
****************************
Η γιόγκα είναι μία αρχαία πρακτική τέχνη περίπου 3000 χρόνων, η οποία διατήρησε τις ρίζες της στην Ινδία και διαδόθηκε στη δύση από τον μεγαλύτερο σύγχρονο γιόγκι τον Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, που γεννήθηκε στην Ινδία, στα τέλη του 19ου αιώνα και ξεκινώντας από την Αμερική, μετέδωσε τη γιόγκα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η γιόγκα συνδέεται στενά με τη θρησκευτική πίστη και τις πρακτικές των ινδικών θρησκειών. Η επιρροή της γιόγκα είναι επίσης ορατή στο Βουδισμό, ο οποίος διακρίνεται για την αυστηρότητα, τις πνευματικές ασκήσεις, και τα στάδια έκστασης του.
********************
. Σε ένα πιό πρακτικό επίπεδο, η Γιόγκα είναι ένα μέσο για την εξισορρόπηση και την εναρμόνιση του σώματος, του νου και των συναισθημάτων. Με την πάροδο του χρόνου αναπτύχθηκαν διάφοροι κλάδοι της γιόγκα όπως:
Χάθα (Yoga), Ράτζα (Raja), Γκιάνα (Jnana), Κάρμα (Karma), Μπάκτι (Bhakti), Κουνταλίνι (Kundalini), Κρίγια (Kriya) είναι μερικοί από αυτούς, οι οποίοι καλύπτουν τις ποικίλες ιδιοσυγκρασίες των ανθρώπων. Οι πιο διαδεδομένες πρακτικές της στο Δυτικό κόσμο, ιδίως κατά το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα είναι η Χάθα, η Ράτζα, οι Τεχνικές χαλάρωσης και ο Διαλογισμός.
*****************
ΚΥΡΙΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΤΗΣ ΧΑΘΑ ΓΙΟΓΚΑ
Η Χάθα Γιόγκα χρησιμοποιεί τις εξής τεχνικές αυτοελέγχου:
Κάθαρσης (Κρίγια)
Σωματικές ασκήσεις & στάσεις (Ασάνες)
Αναπνευστικές ασκήσεις (Πραναγυάμα)
Χαλάρωσης (Νίντρα)
Αποστασιοποιημένης αυτοπαρατήρησης (Πρατυαχάρα)
Συγκέντρωσης του νου (Νταράνα)
Διαλογισμού (Ντυάνα).
*******************
ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΗΣ ΓΙΟΓΚΑ
Η Γιόγκα έχει και κινδύνους, όταν δεν την εκτελεί κανείς σωστά.
Σαν τέχνη, η Γιόγκα χρειάζεται μέθοδο, τεχνική, καθοδήγηση από έμπειρο δάσκαλο, ατομικές προσαρμογές και διορθώσεις, σταδιακή βελτίωση και τακτική εξάσκηση.
Περιλαμβάνει ασυνήθιστες στάσεις και πολύ ακραίες θέσεις για τις αρθρώσεις.
Οι κίνδυνοι αυξάνονται όταν οι ασκήσεις γίνονται με ανταγωνιστική προσπάθεια και υπέρβαση των ορίων ασφαλείας.
Κακότεχνη Γιόγκα μπορεί να προξενήσει φθορά στις αρθρώσεις - ισχία, γόνατα, καρπούς - πόνους της μέσης, της πλάτης ή του αυχένα, αυξημένη υπερένταση και εξάντληση.
ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ
Σεμινάρια για όλους τους εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
Η Yoga στην Εκπαίδευση
§ Για τους εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009, ώρα 10.30 π.μ.
§ Για τους εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009, ώρα 10.30 π.μ.
...
Συνδιοργάνωση:
Ο Σχολικός Σύμβουλος φυσικής αγωγής Β΄ Δ/νσης Δ.Ε. Αθήνας
Γερμανική Σχολή Αθηνών
Είσοδος ελεύθερη
§ Εγγραφές κατά την άφιξη.
§ Θα δοθούν βεβαιώσεις συμμετοχής.
...
ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ
§ Η Yoga στην Εκπαίδευση
Για τους εκπαιδευτικούς Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
Ξένια Ντόβα, εκπαιδευτικός
Χρήστος Κωνσταντινίδης, εκπαιδευτικός
Μαρία Μαυρομμάτη, εκπαιδευτικός
Κανέλλα Περιβολάρη, εκπαιδευτικός
Παναγιώτα Ψυχογιού, εκπαιδευτικός
Νικόλαος Τριπόδης, Σχολικός Σύμβουλος
§ Η Yoga στην Εκπαίδευση
Για τους εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
Ξένια Ντόβα, εκπαιδευτικός
Χρήστος Κωνσταντινίδης, εκπαιδευτικός
Σταμάτιος Τριπόδης, μοντέρ, τεχνολόγος μουσικής και ακουστικής
Κανέλλα Περιβολάρη, εκπαιδευτικός
Αλεξάνδρα Τεννέ, εκπαιδευτικός
Νικόλαος Τριπόδης, Σχολικός Σύμβουλος
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ
Ξένια Ντόβα, εκπαιδευτικός φυσικής αγωγής, δασκάλα Hatha Yoga
Νικόλαος Τριπόδης, Σχολικός Σύμβουλος φυσικής αγωγής
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΩΝ
10.30 - 11.00 Εγγραφές
11.00 - 11.30
§ Η φιλοσοφία της yoga και τα οφέλη της.
§ Η σωστή ευθυγράμμιση του σώματος.
§ Ο ρόλος της αναπνοής και της χαλάρωσης.
Hatha Yoga
11.00 - 13.00
Αναπνευστικές ασκήσεις (Prananayama):
§ διαφραγματική αναπνοή,
§ πλευρική αναπνοή,
§ θωρακική αναπνοή,
§ πλήρης αναπνοή (Ujjayi Pranayama).
Στάσεις (Asanas):
§ στην όρθια θέση,
§ στην καθιστή θέση,
§ στην πρόσθια στάση,
§ στην ύπτια στάση.
Βαθιά χαλάρωση (Yoga Nidra).
13.00 - 13.30 Αυτογενής χαλάρωσης (training autogeno) με σωματικές ασκήσεις.
Σημείωση
Οι εκπαιδευτικοί που θα παρακολουθήσουν το σεμινάριο είναι απαραίτητο:
§ να φορούν αθλητική φόρμα και να έχουν γυμνά πόδια,
§ να φέρουν μαζί τους αθλητικές κάλτσες, ένα ελαφρύ φούτερ και μια πετσέτα μπάνιου.
Νικόλαος Τριπόδης
Σχολικός Σύμβουλος Φυσικής Αγωγής
Να μας πουν ξεκάθαρα τι πρεσβεύουν.
God created woman equal with man, not inferior. My Christian, you must love your wife as your companion, and not consider her as your slave, for she is a creature of God, just as you are.
God was crucified for her as much as you. You call God ‘Father,’ she calls Him ‘Father’ too.
Both of you have the same Faith, the same Baptism, the same Book of the Gospels, the same Holy Communion, the same Paradise to enjoy.
God does not regard her as inferior to you.
Saint Kosmas Aitolos
Κάποτε που βάδιζα με τον άγιο στην πλατεία της πόλεως, βλέπω δεξιά μου έναν άνθρωπο κάτι να ψιθυρίζει. Τον ακολουθούσαν πολλοί φτωχοί ζητώντας του βοήθεια. Κι εκείνος κάνοντας τάχα ότι τους διώχνει, τους έβαζε στο χέρι την ελεημοσύνη του. Έτσι κρυβόταν από τους ανθρώπους. Μόλις το πρόσεξα, σκούντησα τον όσιο και του είπα για την αρετή του ανθρώπου αυτού. Κι εκείνος μού λέει:
- Στα μάτια του Θεού είναι μέγας. Τον ξέρω, γιατί αρκετές φορές βρεθήκαμε μαζί.
Ύστερα από μερικές ημέρες τον ρώτησα σχετικά με αυτή την αρετή και μου διηγήθηκε ένα παράδοξο θαύμα.
- Ήμουνα τότε, μού είπε, μικρό παιδί, δώδεκα χρονών περίπου, και είχα πάει στην εκκλησία του αποστόλου Θωμά να προσευχηθώ. Βρήκα εκεί ένα γέροντα να διδάσκει το λαό. Μεταξύ άλλων, μίλησε και για την ελεημοσύνη. Είπε ότι αυτός που δίνει κάτι στους φτωχούς είναι σαν να το καταθέτει στα χέρια του Κυρίου.
Όταν το άκουσα αυτό παραξενεύθηκα και κατέκρινα τον άνθρωπο του Θεού ότι ήταν ψεύτης. Γιατί έλεγα μέσα μου: αφού ο Κύριος είναι στους ουρανούς στα δεξιά του Πατέρα του, πώς θα βρεθεί στη γη, για να πάρει αυτά που δίνουμε στους φτωχούς;
Καθώς όμως βάδιζα και συλλογιζόμουν όσα άκουσα, βλέπω κατά σύμπτωση ένα κουρελιάρη φτωχό που πάνω από το κεφάλι του -τι θαύμα!- στεκόταν η μορφή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Εκεί που προχωρούσε ο φτωχός τον συνάντησε κάποιος ελεήμων και του έδωσε ένα κομμάτι ψωμί. Μόλις λοιπόν άπλωσε το χέρι του ο φιλόπτωχος εκείνος προς το ζητιάνο, άπλωσε και ο Κύριος το χέρι του από την εικόνα, πήρε το ψωμί και τον ευχαρίστησε. Έπειτα το έδωσε στον φτωχό. Ούτε αυτός όμως ούτε κι ο ελεήμων κατάλαβαν τίποτε.
Θαύμασα και πίστεψα. Από τότε ήξερα ότι όποιος δίνει στους αδελφούς ότι έχουν ανάγκη, το βάζει πραγματικά στα χέρια του Χριστού. Αυτή την εικόνα του Χριστού τη βλέπω να στέκεται πάνω από όλους τους φτωχούς και για αυτό με δέος ασκώ όσο μπορώ, την αρετή της ελεημοσύνης που τόσο ευχαριστεί τον Κύριο".
Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής
http://agapienxristou.blogspot.ca/2012/10/blog-post_1383.html
Στα ησυχαστήρια των Κατουνακίων, προς τη θάλασσα έμενε ενάρετος Γέροντας, με έναν επίσης ευλαβέστατο υποτακτικό, ό όποιος στην αρχή έκανε υπακοή, άλλα με μια μικρή δώσει υποκρισίας. Ή υποκρισία του έφερε ψευτοταπείνωσι, και ενώ στην αρχή, όπως είπαμε, πράγματι υποτάζονταν στο θέλημα του Γέροντα του και του Πνευματικού του και ήταν πράος και ήσυχος, με τον καιρό όμως, επειδή δεν είχε ειλικρίνεια, άρχισε να κάνει κρυφά το θέλημα του.
Όπως μου διηγήθηκαν Πατέρες της ερήμου αυτής, το όνομα του Γέροντα του δεν ενθυμούνται, άλλα πολύ καλά ενθυμούνται, πώς ό Μοναχός αυτός, πνευματικό είχε τον ξακουστό και ενάρετο Παπα – Γρηγόρη, ό όποιος ησύχαζε στη Μικρή Άγιάννα, στην Καλύβα «Κοίμησης της Θεοτόκου», πού είναι στο ψηλότερο μέρος.
Στους δοκίμους και αρχαρίους Μοναχούς, από τον Πνευματικό έξομολόγο, σύμφωνα με τη δύναμη του καθενός, δίδεται ανάλογος Κανόνας προσευχής και νηστείας.Συνήθως στην αρχή ορίζονται 50 γονυκλισίες—Μετάνοιες— και έξι κομβοσχοίνια. Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή μονοφαγία, δηλαδή μια φορά την ήμερα φαγητό χωρίς λάδι ή τίποτε το λιπαρό. Αν ό οργανισμός αντέχει, με την πάροδο του χρόνου, αυξάνει ό Κανόνας της προσευχής και της νηστείας. Οι Μετάνοιες γίνονται 100 και 10 κομβοσχοίνια την ήμερα και δυο φορές την εβδομάδα απόλυτη ξηροφαγία ή τέλεια νηστεία.
Όταν γίνει Μοναχός μεγαλόσχημος, οι μετάνοιες γίνονται 300 και τα κομβοσχοίνια 15 την ήμερα, ανάλογα γίνεται και με την νηστεία. Αυτή ή προσευχή πού κάνει ό κάθε αδελφός μόνος του είναι ό καθορισμένος Κανόνας, ό όποιος θα πρέπει να γίνεται, εκτός από τις καθιερωμένες κοινές προσευχές με όλους τους αδελφούς, δηλαδή την προσευχή του Εσπερινού, του Μεσονυκτικού, του Όρθρου, των Ωρών, της θείας Λειτουργίας, των Τυπικών και του Απόδειπνου, ή οποία είναι κοινή για όλους τους αδελφούς και υποχρεωτική, εκτός ασθενείας ή αναγκαιας υπηρεσίας —διακονήματος— το όποιο θα διακρίνει και θα καθορίζει ό Γέροντας ή ό ηγούμενος και ό Πνευματικός.
Έκτος, λοιπόν, άπ' αυτά, που είναι καθορισμένα και συνεχίζονται από την ιερή Παράδοση, ότι άλλο κάνει ιδιαίτερο ό Μοναχός, χωρίς την άδεια ή ευλογία από το Γέροντα του ή τον Πνευματικό του, αυτό λογίζεται θέλημα κι όταν μάλιστα γίνεται κρυφά είναι αμαρτία μεγάλη. Ό υποτακτικός αυτός, πού το όνομά του, καθώς με βεβαίωσαν ήταν «Σπυρίδων» είχε πολλά χρόνια στην Καλογερική και στην υπακοή, πού στην αρχή ακολουθούσε τη σειρά των Πατέρων, αλλά σιγά ,σιγά τον πλάνεψε ό διάβολος κι άρχισε να κάνει κρυφά νηστείες και προσευχές περισσότερες άπ' εκείνες πού του είχαν ορίσει.
Από το θέλημα αυτό, αισθάνονταν μέσα του ικανοποίηση και άρχισε να πιστεύει, πώς αυτός έβαλε κάποια καλύτερη σειρά, άπ' εκείνη πού είχανε οι άλλοι Πατέρες. Νήστευε πιο πολύ και έτσι λίγο – λίγο χωρίς να το καταλάβει έπεσε σε υπερηφάνεια κι είχε τον εαυτό του σε υπόληψη και τους άλλους θεωρούσε κατώτερους του, στην αρετή και σ' όλα τ' άλλα, πώς δεν τον έφτανε στην αρετή, ούτε αυτός ό Γέροντας του. Τον δε Πνευματικό του θεωρούσε στενοκέφαλο, όπως και ό ίδιος διηγόταν αργότερα, στους Πατέρες, μετά το πάθημα του.
Πνευματικός του ήταν ό Παπα – Γρηγόρης, πού με τα καλογέρια του, Κοσμά και Δαμιανό τους Μοναχούς, έμενε στην «Κοίμηση της Θεοτόκου», όπως είπαμε, στη Μικρή Άγιάννα.
ΚΑΛΟΣΤΗΜΕΝΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ
Μια νύχτα του Γενάρη, τα μεσάνυχτα χτύπησαν την πόρτα του δωματίου του, αφού είπαν δυο λέξεις μόνον από το «Δι' ευχών».
Ό Μοναχός Σπυρίδων άνοιξε την πόρτα και βλέπει μπροστά του έναν Άγγελο. Μόλις τον είδε ταράχτηκε τόσο πού δεν ήξερε τι να ειπεί, μόνον έτριβε τα μάτια του και του φάνηκε ο Άγγελος πολύ κόκκινος.
Ό φαινόμενος Άγγελος, δεν του έδωκε καιρό να σκεφθεί, άρχισε να του λέει επαίνους και κολακείες: «— Αδελφέ, ό Θεός δέχτηκε τις προσευχές σου και τις νηστείες σου, σα θυμίαμα και επειδή ευχαριστήθηκε πολύ από αυτά πού κάνεις, από τον εαυτό σου και την προαίρεση σου, με έστειλε να σε πάρω νάρθεις ν' ανέβουμε μαζί στην κορυφή του Άθωνα, και κείνος θα κατέβει με όλους τους αγίους, για να τον προσκυνήσεις, να πάρεις θάρρος και δύναμη, για να κάνεις μεγαλύτερες και περισσότερες αρετές. Εμπρός να φύγουμε, έχω εντολή να σε πάρω αμέσως, γιατί δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεση μας, ό Δεσπότης Χριστός θα είναι στο θρόνο να τον προσκυνήσεις και θα σου δώσει πολλά χαρίσματα». Ό Μοναχός Σπυρίδων, από τη φαντασία και την υπερηφάνεια σκοτισμένος, δε σκέφτηκε ούτε μια φορά να ειπεί την προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» ή καν να κάνει έστω και μια φορά το σταυρό του, χωρίς να σκεφθεί τίποτε το πονηρό, ακολούθησε τον φαινόμενο Άγγελο και πήραν τον ανήφορο να πάνε στην κορυφή του Άθωνα από τα Κατουνάκια, μες την καρδιά του χειμώνα. Ό δρόμος ήταν καλυμμένος με πολλά χιόνια, πολλές φορές ό Μοναχός βούλιαζε μέχρι τη μέση στα χιόνια, παραπονιόταν πώς κουράστηκε, κι έλεγε να καθίσουν λίγο, αλλά ό φαινόμενος Άγγελος του απαντούσε: «Κάνε κουράγιο, αδελφέ, δεν είδες ότι τα καλά έργα «κόποις κτώνται και μόχθοις κατωρθούνται λίγο ακόμη φθάνουμε».
Ό Μοναχός άλλου έπεφτε κι άλλου σηκωνότανε, με πολλή ταλαιπωρία και κόπο, σε τρεις ώρες φτάσανε επί τέλους στην κορυφή !
Ό φαινόμενος Άγγελος όλος χαρά, λέγει στο Μοναχό Σπυρίδωνα: Κοίταξε άββά προς τα εκεί. Ό Μοναχός σαστισμένος από την πολλή κούραση, γύρισε προς τα δυτικά της Κορυφής και είδε μέσα σε ένα μεγάλο στρογγυλό δίσκο πού είχε πολύ φως κόκκινο σα φωτιά, στη μέση φαινότανε σαν το Δεσπότη Χριστό φορεμένο αρχιερατικά άμφια, να κάθεται σε θρόνο, γύρω – γύρω να είναι Άγγελοι. Μετά βλέπει να έρχονται κύματα – κύματα οι άγιοι σε Τάγματα. Τότε άρχισε να διακρίνει, πώς ερχόντουσαν τα διάφορα Τάγματα των Αγγέλων, των Αποστόλων, των Όσίων, των Ιεραρχών και των Δικαιων ανδρών και γυναικών, ακριβώς όπως παριστάνονται στην εικόνα των Αγίων Πάντων.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ
Από τους ιεράρχες, μπροστά – μπροστά φαινόταν να έρχεται ό Άγιος Σπυρίδων, τότε ό φαινόμενος Άγγελος προστακτικά είπε στο μοναχό Σπυρίδωνα: «τι κάθεσαι και βλέπεις σα χαζός και κοιτάς έτσι περίεργα; Δε βλέπεις το Δεσπότη Χριστό πού σε περιμένει; Πήγαινε σύντομα να τον προσκυνήσεις».
Ό Μοναχός Σπυρίδων, επηρεασμένος από τη φαντασία της υπερηφάνειας, φούσκωνε πιο πολύ σαν το Παγώνι και προχώρησε λίγο, αλλά σιγά – σιγά πήγαινε με δισταγμό κάπως, σαν να του έλεγε κάτι από μέσα του, μην προχωρείς άλλο! τι να ήταν άραγε ; Να ήταν ή φωνή της συνειδήσεως ή ό φύλακας Άγγελος του; Σε μια στιγμή, ό πάτερ Σπυρίδων, πρόσεξε τον Άγιο Σπυρίδωνα, πού ερχότανε μπροστά, πώς στο κεφάλι του φορούσε ένα μεγάλο σκούφο, πού, το ύψος του έφτανε το ένα μέτρο. Τον άγιο Σπυρίδωνα, επειδή έφερε το όνομά του, σαν προστάτη του, τον είχε περισσότερη ευλάβεια και σεβασμό και επειδή συνήθως οι αγιογράφοι στις εικόνες, τον Άγιο Σπυρίδωνα, τον παριστάνουν αντίθετα από εκείνο πού αυτός έβλεπε, με πολύ μικρή σκούφια, ό πάτερ Σπυρίδων, παραξενεύτηκε βλέποντας τόσο μεγάλη και ψηλή σκούφια να φορεί ό άγιος του και κάνοντας το σταυρό του είπε φωναχτά: «Κύριε ελέησον, ό άγιος μου Σπυρίδωνας να έχει τόσο μεγάλη σκούφια, πολύ περίεργο πράγμα! !»
Μόλις έκαμε το σημείο του σταυρού, χάθηκαν όλα τα φαινόμενα και οι απάτες του Σατανά έγιναν άφαντες, αλλά ό ίδιος, είδε πώς βρισκότανε στο χείλος του γκρεμού, ευτυχώς το ένα πόδι ήταν βουλιαγμένο στο χιόνι και το άλλο πού είχε σηκωμένο, γιο: να προχωρήσει, βρίσκονταν στο κενό, δηλαδή δεν είχε μέρος να το πατήσει, γιατί αν έκανε μισό βήμα ακόμη, θα έπεφτε στο κενό πού είναι περισσότερο από χίλια μέτρα βάθος. Τον λυπήθηκε όμως ό Θεός, γιατί αντί να πέσει μπροστά, έγειρε προς τα πίσω και έμεινε εκεί από το φόβο και τη φρίκη πού δοκίμασε περισσότερο από τρεις ώρες λιπόθυμος και συνήλθε σαν πήρε για καλά ή ήμερα και, τον ζέστανε ό ήλιος.
Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΧΑΡΙΖΕΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Πήρε το δρόμο του γυρισμού, άλλα τα πόδια κι όλο το σώμα πονούσαν φρικτά και έτρεμαν από το φόβο και την υπερβολική νηστεία. Ταλαιπωρημένος όπως ήταν, έκαμε 12 ολόκληρες ώρες να κατέβει από τον Άθωνα και με πολύ κόπο πήγε στο ησυχαστήριο, κτύπησε την πόρτα του Γέροντα του, άνοιξε και τον βρήκε να προσεύχεται με δάκρυα στα μάτια και να παρακαλεί το Θεό.
στην ερώτηση τι του συνέβη, ό Πάτερ Σπυρίδων, αντί απαντήσεως έπεσε στα πόδια του Γέροντα του, και διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια το φρικτό πάθημα του και την απάτη πού του έκαναν οι Δαίμονες.
Ό Γέροντας του, απλός και ενάρετος άνθρωπος, ζήτησε να μάθει την αίτια και αφού έμαθε τα κρυφά θελήματα, τις επί πλέον προσευχές, νηστείες και γονυκλισίες, του έδωκε επιτίμιο και αυστηρό κανόνα και εν συνεχεία τον έστειλε στον Πνευματικό του Παπα – Γρηγόρη, ό όποιος με τη σειρά του, επειδή ό πάτερ Σπυρίδων, πίστεψε στις φαντασίες του Σατανά και τον ακολούθησε, χωρίς να ρωτήσει το Γέροντα του ή καν να κάνει το σταυρό του, κίνησε και πήγε στο άγνωστο, τον έπετίμησε και τον τιμώρησε επί τρία χρόνια να μη κοινωνήσει τα Άχραντα Μυστήρια, το Σώμα και Αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Του επέβαλε αποκλεισμό από την κοινή προσευχή και υποχρεωτικά, για τις κρυφές νηστείες πού έκανε με το θέλημα του, θα κατέλυε κάθε μέρα αρτύσιμοι τροφή και για να του ταπεινώσει το φρόνημα, τον έστειλε στο ιερό Κοινόβιο της Μονής του αγίου Διονυσίου, πού ήταν ένα από τα αυστηρότερα Μοναστήρια, να πλένει υποχρεωτικά τα πιάτα στο μαγειρείο του Κοινοβίου και να λέγει αύτη την προσευχή συνέχεια: «ελέησον με ό Θεός το βδέλυγμα».
Τρία χρόνια έμεινε στον κανόνα αυτό στο Μοναστήρι του Διονυσίου και μετά γύρισε και πάλι στο Γέροντα του, ό όποιος με χαρά τον δέχτηκε μετανοημένο και διορθωμένο.
Ό αδελφός Σπυρίδων, έλεγε το πάθημα του αυτό, σ' όλους τους Πατέρες, τους οποίους παρακαλούσε να προσεύχονται και γι' αυτόν. Σ' όλη δε τη ζωή του, δεν έλειψαν ποτέ τα δάκρυα από τα μάτια του. Για την υπακοή του δε αυτή, πού ακολούθησε κατά γράμμα τον κανόνα του Γέροντα και του Πνευματικού -του, τον αξίωσε ό Θεός να αποκτήσει ταπείνωση πλέον αληθινή και όχι ψεύτικη και να τελειωθεί με μετάνοια και καθαρή εξομολόγηση, γενόμενος υπόδειγμα κάλου υποτακτικού και τέλειου Μονάχου.
Ο ΘΕΟΣ ΔΕ ΔΕΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΡΕΤΕΣ ΤΑ ΚΡΥΦΑ ΘΕΛΗΜΑΤΑ
Λίγα χρόνια μετά από το συμβάν αυτό, σε μια από τις ησυχαστικές Καλύβες στα Κατουνάκια, ασκήτευε ένας Ιερομόναχος σαν υποτακτικός σε έναν ευλαβέστατο και διακριτικό Γέροντα Σεραφείμ.
Ό υποτακτικός νέος Ιερεύς τότε, με πολλή προθυμία και ευλάβεια στα πνευματικά καθήκοντα, από τον μισόκαλο διάβολο παρακινούμενος, έκανε κρυφά προσευχές και νηστείες, χωρίς να έχει τη γνώμη και συγκατάθεση του Γέροντα του.
Πέρασαν αρκετά χρόνια, με τη νοθευμένη, από το θέλημα του, αύτη ευλάβεια, πού του έδωσε και μια ψευτοταπείνωσι στα μάτια των άλλων αδελφών να φαίνεται αγαθός και άκακος.
Μια βραδιά τα μεσάνυχτα, όπως έκανε την κρυφή προσευχή του αυτή, βλέπει στη γωνιά της οροφής του Κελιού του, να κατεβαίνει από το ταβάνι ένας κατακόκκινος άγγελος πού έμοιαζε σαν φωτιά (παίρνει ό Σατανάς το σχήμα του αγγέλου, αλλά το διακριτικό πού τον ξεχωρίζει από τον πραγματικό άγγελο είναι πώς φαίνεται κατακόκκινος σα φωτιά και φέρνει ταραχή και φρίκη στην ψυχή εκείνου πού τον βλέπει), ό όποιος αφού κατέβηκε δήθεν από τον ουρανό χωρίς να πιάνεται από πουθενά, για να κατέβει στο δωμάτιο του αδελφού, πιανότανε από τα ξυλοπάταρα του ταβανιού, όπως έχουν εκεί τα παλιά σπίτια και Καλύβια, πιανότανε λοιπόν ό φαινόμενος άγγελος για να μην πέσει στο κενό.
Ό Ιερομόναχος όταν τον είδε τρόμαξε και άρχισε με το δεξί του χέρι να σταυρώνει τον αέρα και να φωνάζει: «Κύριος επιτίμησε σε διάβολε, φύγε από το δωμάτιο μου καταραμένε» και συνέχιζε να σταυρώνει.
Ό φαινόμενος άγγελος όμως δεν έφευγε, άλλα με κολακευτικό τρόπο, του έλεγε: «Αδελφέ, μην ενοχλείσαι από την παρουσία μου, γιατί μ' έστειλε ό Θεός να σου ειπώ, πώς δέχτηκε τις προσευχές σου και τις νηστείες σου, ευχαριστήθηκε πολύ άπ' αυτές και θα σου δώσει πολλά χαρίσματα».
Ό Ιερομόναχος υστέρα άπ' αυτά άρχισε να υποχωρεί και να παίρνει θάρρος, άλλ' ό φανείς άγγελος έγινε άφαντος, αφού συνέχιζε να σταυρώνει τον αέρα και επειδή έδωκε βάση κάπως σ' αυτά πού άκουσε, φαίνεται πίστεψε στα κολακευτικά λόγια του Σατανά, διότι άρχισε από μέσα του να φουσκώνει από εγωισμό και δεν είπε σε κανέναν τίποτε.
Δεν πέρασαν όμως ούτε 15 ήμερες και επειδή δεν φανέρωσε σε κανέναν τη σατανική παγίδα, ό δαίμονας πείραξε τον Ιερομόναχο με πολύ σκληρό σαρκικό πόλεμο, τόσο πού δεν έβρισκε ησυχία μέρα – νύχτα επί σαράντα ή μερόνυχτα. Τότε εξαναγκάστηκε να το εξομολογηθεί στο Γέροντα του και στο πνευματικό του, Παπα – Συμεών, ό όποιος ήταν καλός και διακριτικός, τον κανόνισε περισσότερο για την απόκρυψη των κρυφών αυτών ενεργειών του και του επέβαλε αυστηρή τιμωρία.
Στην αρχή του επέβαλε, να εξευτελίζει τον εαυτό του ενώπιον όλων των Πατέρων και να λογαριάζει πώς είναι ό αμαρτωλότερος άνθρωπος της γης. Σε συνέχεια του λοιπού δε θα κάνει τίποτε χωρίς τη γνώμη και γνώση του Γέροντα και του Πνευματικού, δε θα κάνει ούτε προσευχή πέραν της κεκανονισμένης ούτε θα λειτουργήσει επί αρκετό χρονικό διάστημα.
Έτσι αφού εξομολογηθεί και ταπεινώθηκε ζητώντας συγχώρεση από το Θεό και τους ανθρώπους, άρχισε να υποχωρεί ό σαρκικός πόλεμος, ό οποίος κυρίως τρέφεται με τον εγωισμό, την πολυφαγία και τη φαντασία των αισχρών λογισμών και πραγμάτων, και ανάλογα ό άνθρωπος γίνεται θύμα του πολέμου ή νικητής και στεφανώνεται από τον αγωνοθέτη Δεσπότη Χριστό, πού βραβεύει τις καλές μας πράξεις και τιμωρεί τίς κακές και κρυφές ενέργειες μας.
Εις δε τους ανθρώπους που επιμένουν να κάνουν το θέλημα τους αυτά και χειρότερα παραχωρεί ό Πανάγαθος θεός, πού θέλει με κάθε τρόπο να μας σώσει και να μας παραλάβει καθαρούς και αγνούς στη βασιλεία των ουρανών, όπως έγινε με τον εν λόγω ιερομόναχο, πού για παραδειγματισμό όλων ημών παραχώρησε να πάθει αυτά για να προσέχομε εμείς.
πηγη
On the Holy Mountain, the abbots of the last hundred years are commemorated, as well as the priests and monks of the last thirty. Kollyvo is made every time an icon is placed in the church for veneration. Every Saturday, however, the departed are remembered unless it’s the return of a feast of the Lord. It’s a little, zinc plate of boiled wheat which is placed under the icon of Christ.
The kollyvo for a feast requires real confectionary and iconographical skills. Normally, on the surface there’s an icon of the founder or the saint who the honored in the main church is named after, for example, Saint Athanasios the Athonite in the Great Lavra or the Annunciation in the Monastery of Vatopaidi.
Ordinary kollyvo is made as follows: they place crushed wheat into water to make it expand. Then they put it into a container of cold water and bring it to the boil. After half an hour, they pour off the water and add fresh, boiling it again until the wheat is soft and the liquid opaque. A little salt is added. They pour off the liquid, with the addition of sugar and cinnamon. They wash the wheat in cold water to stop it sticking and spread it out to dry. Two or three hours before the Divine Liturgy, the monk whose obedience it is, takes a handful of fine breadcrumbs and adds it to the kollyvo to soak up any moisture, so that it’s completely dry. Afterwards he’ll sieve it to get rid of the breadcrumbs. The wheat’s now ready. He spreads it out and sprinkles sugar on top (not caster sugar, but ordinary) and makes a cross with sugar colored with cinnamon. If he wishes, he can also add ground hazelnuts at an earlier stage in the process.
The kollyvo for a feast has ground walnuts added, as well as cloves and cumin. Some monasteries use ground hazelnuts (carefully peeled of their skins) instead of walnuts and cinnamon instead of cloves.
For the icons on the surface of the kollyvo, they take the wooden end of a fine artist’s brush and press the shape on the sugar from the anthivolo (a copy or template). In this way, they fill in the clothes, face and hair with different-colored sugars.
Ordinary kollyvo is the normal sweet for monks in a coenobium and is distributed in the refectory at the end of the meal. The Russians on the Holy Mountain make kollyvo not with wheat, but with rice, as is the custom in Russia. Smyrnakis noted that this was the case not only in the Monastery of Saint Panteleïmon, but also in the Russian sketes and cells, as well.
Eldress Agatha Ilie (1876 - 1968), formerly known as Maria before being tonsured a nun, was the mother according to the flesh of one of the greatest hesychasts of modern Romania - Elder Cleopa Ilie.
She was from Soulitsa in the district of Botosani. Her husband was named Alexander, who was a cow merchant for a living. God blessed them with ten children. From a young age this pious couple taught their children to love the ecclesiastical services, to pray, and to flee temptations in their personal lives. Nearby their village was the Kozantsea-Botosani Skete, where Fr. Paisios Olarou struggled, who became the spiritual father of Elder Cleopa as well as the entire family. This is where the children of this large family would go to pray and to listen to the teachings of Elder Paisios, as well as help graze the animals of the Skete.
But God, Who alone is All-Good, and Whose ways are beyond comprehension, allowed this large pious family to suffer many bitter trials. One by one each child was taken from this life, much like the children of Job. This occurred between 1915 and 1935, by the will of God. John died at the age of 16. After a year his sister Porphyria died at the age of 18. After two years the 26 year old Maria died. Their mother Maria was in deep sorrow constantly for the loss of her children. She would go to the Skete and Elder Paisios would console her saying that she was sending angels to heaven. Her sorrow would continue after a few years when Basil and George left to become monks at Sihastria Monastery, and in 1931 she was informed that Basil had died as well. George, who had taken the name Gerasimos, would die two years later. One year later another terrible loss came upon Maria, when her daughter Katherine died; she was only 20 years old and was a novice at Agapia Monastery. Eight children had died at this point, and two were left for her consolation. Every time a child was taken from her, Fr. Paisios would say: "Your children are chanting to God like angels, Maria. There you will meet again." In 1949 Maria went to inform Fr. Paisios that her ninth child died, named Michael. He told her: "Your nine children have gone to the Lord and received nine martyric crowns." Shortly after this her husband, Alexander, died. Her last surviving child, Constantine, had already gone to become a novice at Sihastria Monastery in 1936, and came to be known as Cleopas upon his tonsure. Cleopa was urging his mother at this point to become a nun, and Fr. Paisios informed her: "Go Maria, you also become a monastic and pray for the living and the dead."
In the winter of 1946 Maria went to join a convent, at the age of 70, after first visiting Sihastria Monastery to venerate the tombs of her two sons. From there she went by carriage to the Monastery of Old Agapia, where she stayed for good. There she took the name Agatha and lived for another 22 years. All her life she was illiterate and could not read books or the Divine Services. What characterized her was her goodness and innocence of soul. Her soul was child-like, without evil, without pride, without bad thoughts in her mind. Whatever somebody told her, she believed, and whatever she was asked to do, she did with obedience, because she loved everybody and had no discrimination. She spoke with everyone, and cried for the misfortune and pain of all people.
When she was asked what obedience she had at the Monastery, she would respond: "I cut wood with the saw, I take care of the flowers, and I help with the cooking." Another job she had was to go into the woods all day to gather sticks for the kitchen, the whole time praying while she worked, and she would return before sunset.
One year before her repose, she ceased altogether speaking of her children. If a nun happened to ask Sister Agatha about her children, she would groan a little bit, but then be happy as a child, saying: "How good are these sisters. They care for me like a mother. Behold, here I am alone. Abbess Olympia also reposed. I have remained alone."
Her only consolation now was the Church and the Sisters who took care of her in her cell. She lived the 22 years of her monastic life with humility, prayer, silence, love, quietude, and spiritual prayer.
Old Agapia Monastery was a haven for Eldress Agatha. Though she sent all but one of her children to heaven before her own repose, through prayer she was ever near them together with all the saints through the grace of the Holy Spirit. In the Monastery she found comfort and peace of soul. In the summer of 1968 Eldress Agatha began to feel weak. She only had the strength to walk to the balcony of her cell to catch some warmth from the rays of the sun. For a few days she was bedridden. "Eldress Agatha, won't you eat some food? Here are a few apples," said the nuns who took care of her. To this she responded: "Apples I will eat in Paradise, where I am going soon." On 15 September 1968, at the age of 92, her soul went to Paradise, after saying farewell to the entire Sisterhood of the Monastery.
Elder Cleopas
http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/07/elder-cleopas-mother-eldress-agatha.html
.jpg)
«ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ’ οὐ πολλοὺς πατέρας...»
Ὅταν ὁ «ἄρχων τῶν Ἰουδαίων» Νικόδημος ἐπισκέφθηκε νύκτα τὸν Χριστό, Ἐκεῖνος τοῦ μίλησε γιὰ μία γέννηση πέρα ἀπὸ τὴν σωματικὴ - βιολογική. Τοῦ ἀπεκάλυψε τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση τοῦ πιστοῦ «ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος», μὲ τὴν ὁποία εἰσέρχεται κανεὶς στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὴν τὴν γέννηση μιλεῖ σήμερα καὶ ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὑπογραμμίζοντας τὴν παρουσία ὡρισμένων προσώπων στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀξιώνονται νὰ γίνουν οἱ κατ’ ἄνθρωπον συντελεστές της. Καὶ τὰ πρόσωπα αὐτὰ εἶναι οἱ Πατέρες, ἕνα μέγεθος οὐσιαστικότατο στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
Πατέρες – Παιδαγωγοὶ
Ὁ Παῦλος κάνει διάκριση ἀνάμεσα σὲ Πατέρες καὶ Παιδαγωγοὺς - Διδασκάλους τῶν πιστῶν.....
Οἱ πρῶτοι εἶναι λίγοι σὲ σύγκριση μὲ τοὺς δευτέρους. Οἱ Πατέρες εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ γεννοῦν τέκνα πνευματικά. οἱ Παιδαγωγοὶ συντελοῦν στὴν περαιτέρω ἀνάπτυξη καὶ καλλιέργειά τους. Οἱ Πατέρες φέρνουν στὴν πνευματικὴ ὕπαρξη· οἱ Παιδαγωγοὶ συμπληρώνουν τὸ ἔργο ἐκείνων μὲ τὴν «ἐποικοδομὴ» τους. Ὅταν λέγει αὐτὰ ὁ Παῦλος, ἔχει ὑπόψη του τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Τὸ λέγει, ἄλλωστε, καθαρὰ στοὺς Κορινθίους, ὅτι εἶναι ὁ πνευματικός τους πατέρας. Γι’ αὐτὸ μπορεῖ ἁπτὰ καὶ συγκεκριμένα νὰ περιγράψει τὸ ἔργο του σ’ αὐτούς, σ’ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὸ ἔργο τῶν πολλῶν διδασκάλων ποὺ εἶχαν. Αὐτὸς «ἐφύτευσε», ἐνῶ ὁ Ἀπολλώς -μετὰ ἀπ’ αὐτὸν- μόνο «ἐπότισε». Αὐτὸς «ἔθηκε θεμέλιον»· ὅσοι ἦλθαν μετὰ ἀπ’ αὐτὸν ἁπλῶς «ἐποικοδόμησαν». (Α’ Κόρ. γ’ 6, 10).
Ὑπάρχει μία ἀναλογία ἀνάμεσα στοὺς πνευματικοὺς καὶ τοὺς σαρκικοὺς πατέρες. Εἶναι καὶ οἱ δύο μοναδικοὶ καὶ ἀναντικατάστατοι. Γιατί καὶ οἱ δύο ὁδηγοῦν στὴν ὕπαρξη, βιολογικὴ ἢ πνευματική. Καὶ αὐτὸ γίνεται μία φορὰ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπαρξιακὸ καὶ ἀνεπανάληπτο γεγονὸς δὲν εἶναι μόνο ἡ γέννηση, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναγέννηση. Ὑπάρχει βέβαια καὶ μία οὐσιαστικὴ διαφορά: οἱ σαρκικοὶ πατέρες γεννοῦν γιὰ τὸν κόσμο· οἱ πνευματικοὶ πατέρες γεννοῦν γιὰ τὸν Χριστό.
Προσδιορίζοντας τὴν δεύτερη αὐτὴ «γέννηση» ὁ Ἀπόστολος τὴν ὀνομάζει «ἐν Χριστῷ» καὶ «διὰ τοῦ Εὐαγγελίου» χαράζοντας ἔτσι καὶ τὶς συντεταγμένες τῆς πνευματικῆς πατρότητος στὴν Ἐκκλησία. Οἱ Πατέρες τῶν πιστῶν εἶναι «ἐν Χριστῷ» πατέρες καὶ τὰ πνευματικά τους τέκνα γίνονται μέσω αὐτῶν, ὄχι δικά τους, ἀλλὰ -οὐσιαστικὰ καὶ κύρια- «τοῦ Χριστοῦ» τέκνα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι γιὰ νὰ ἀξιωθεῖ ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ γίνει κανεὶς στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ πατέρας, πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἴδιος πρῶτα «ἐν Χριστῷ», δηλαδὴ ἀναγεννημένος, ἀληθινὸ τέκνο τοῦ Θεοῦ, τοῦ ΜΟΝΟΥ κατ’ οὐσίαν ΠΑΤΡΟΣ (Ἐφεσ. γ’ 15).
Ἂν δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ προϋπόθεση, δὲν μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει κανεὶς στὴν ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση. Δὲν γεννᾶ πνευματικά. Δὲν ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία. Ὅπως ὑπῆρχαν ψευδοπροφῆτες στὴν Π. Διαθήκη, ποὺ σφετερίζονταν τὸ ἔργο τῶν γνησίων προφητῶν, ἔτσι μπορεῖ νὰ ὑπάρξουν καὶ ψευδοπατέρες, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν στὴν ἀναγέννηση τὸν ἄνθρωπο, ἀφοῦ δὲν εἶναι οἱ ἴδιοι ἐν Χριστῷ ἀναγεννημένοι. Ὄχι σπάνια δέ, καταντοῦν «πατρυιοί», γιατί ἀντὶ νὰ ὁδηγοῦν στὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, ὑποτάσσουν τὰ «πνευματικά τους τέκνα» στὸν ἑαυτό τους, δημιουργώντας θύματα καὶ ὄργανα ὑπηρετικὰ στοὺς ὁποιουσδήποτε σκοπούς τους. Μὴ μπορώντας νὰ ἀναγεννήσουν «διὰ τοῦ Εὐαγγελίου», δὲν γεννοῦν «ἐν Χριστῷ», ἀλλὰ «ἐν πλάνῃ καὶ ἁμαρτίᾳ». Προσφέρουν δηλαδὴ μία γέννηση, ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ θάνατο. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ μὲ ὅσους ἀναλαμβάνουν τὸ ἔργο τοῦ «πατρὸς» χωρὶς νὰ εἶναι ἀναγεννημένοι ἐν Χριστῷ οἱ ἴδιοι!
Πατερικὴ ἡ Ὀρθοδοξία
Ἡ Ὀρθοδοξία, ὡς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀδιανόητη χωρὶς Παύλους, χωρὶς Πατέρες καὶ Μητέρες ἐν Χριστῷ, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση τὰ πνευματικά τους τέκνα. Οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ Μητέρες ὅλων τῶν αἰώνων συνιστοῦν τὴν εὐθεία καὶ ἀδιάσπαστη γραμμὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως. Δηλαδὴ τὴν συνέχεια τῆς εἰσαχθείσης στὸν κόσμο διὰ τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ - Λόγου νέας ζωῆς, τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Οἱ Πατέρες εἶναι οἱ διάδοχοι τοῦ Παύλου καὶ τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων, ὄχι ἁπλῶς στὴν ἀνάληψη διοικητικῶν καὶ πρακτικῶν καθηκόντων, ἀλλὰ κυρίως στὴν συνέχιση τῆς «καινῆς κτίσεως», τοῦ ἀπεκεκαλυμένου νέου τρόπου ζωῆς - ὑπάρξεως, ποὺ ἐκφράζεται καὶ πραγματώνεται ὡς ὀρθόδοξη πίστη καὶ φρόνημα, ὡς δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἐν ἀληθείᾳ καὶ ὡς τριαδοκεντρικὴ ζωὴ καὶ πολιτεία - κοινωνία.
Οἱ Πατέρες ὅλων τῶν αἰώνων, ἐνεργοῦν στὸ ποιμαντικό τους ἔργο ὅπως οἱ γιατροὶ -καθηγηταὶ σὲ μία Ἰατρικὴ Σχολή. Δὲν περιορίζονται στὴν διάγνωση καὶ θεραπεία τῶν ἀσθενῶν, ἀλλὰ δημιουργοῦν καὶ συνεχιστὲς τοῦ ἔργου των. Τὰ πνευματικά τους τέκνα πρῶτα τὰ ὁδηγοῦν στὴν θεραπεία ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ νὰ γίνουν καὶ ἐκεῖνα μὲ τὴ σειρὰ τους πατέρες ἄλλων τέκνων, συνεχίζοντας τὴν ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση. Στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας αὐτὴ ἡ σχέση Πνευματικοῦ Πατρὸς - Πνευματικοῦ Τέκνου μένει ἀκατάλυτη. Κοντὰ στοὺς ἁγίους Πατέρες γεννῶνται οἱ ἅγιοι Πατέρες! Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος κοντὰ στὸν μέγα Ἀντώνιο, ὁ μέγας Βασίλειος κοντὰ στοὺς Γέροντες τῆς ἐρήμου κ.ο.κ.
Ἔτσι κατανοοῦμε τὴν φαινομενικὴ ἀπολυτότητα, ἀλλὰ καὶ τὶς ἀληθινὲς διαστάσεις, τῆς ἀκόλουθης φράσεως τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν, βιβλίου τοῦ δ’ αἰώνα: «Οὗτος διδάσκαλος εὐσεβείας, οὗτος μετὰ Θεὸν πατὴρ ἡμῶν, δι’ ὕδατος καὶ Πνεύματος ἀναγεννήσας ἡμᾶς» (Η’ 26). Τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο εἶναι μία συνεχὴς (ἀνα)γέννηση, ἡ ὁποία εἶναι ἀδύνατη, ἂν δὲν ὑπάρχουν πραγματικοὶ Πατέρες.
Μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ δοῦμε, πιστεύω, καὶ τὴν σημερινὴ -συνεχῶς αὐξανομένη- καταφυγὴ τόσων ἀνθρώπων, καὶ μάλιστα νέων, στοὺς χώρους τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως, τὰ μοναστήρια μας, καὶ μάλιστα τὰ ἀθωνικά, γιὰ ἀναζήτηση Πατέρων. Τότε μόνο θὰ καταλάβουμε, πὼς καὶ στοὺς κρίσιμους καιρούς μας τὸ Πατρικὸ Χέρι τοῦ Θεοῦ δὲν ἔπαυσε νὰ βοηθεῖ καὶ νὰ κατευθύνει τὸ Λαό μας!
Μεταλληνός Γεώργιος (Πρεσβύτερος)
http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/07/blog-post_20.html
