Walking towards Christ ( St. Porphyrios )

We must not approach Christ out of fear of how we will die and of what will become of us. Rather, we must open our hearts to Him, as when we tug at a window curtain and the sun immediately shines in.

In this way Christ will come to us, that we might truly love Him.

This is the best way .

St. Porphyrios

Η Αχαριστία - Γεροντικό

Είτε προσευχόμαστε για τον εαυτό μας είτε για τους άλλους η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή.

Το πρόβλημα των άλλων να γίνεται και δικό μας πρόβλημα. Πρέπει να κάνετε προετοιμασία για την προσευχή. Να διαβάζετε ένα κομμάτι από το Ευαγγέλιο ή το Γεροντικό και μετά να προσεύχεσθε.

Χρειάζεται μια προσπάθεια για να μεταφερθεί ο νούς στο θείο χώρο. Η μελέτη μοιάζει με γλυφιντζούρι που μας δίνει ο Θεός για να μας οδηγήσει στα πνευματικότερα. Με τη μελέτη θερμαίνεται η ψυχή.

Να ζείτε στο κλίμα της διαρκούς δοξολογίας και ευχαριστίας του Θεού. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία.

Γεροντικό

Pride begins where vainglory leaves off ( Saint John Climacus )

Pride begins where vainglory leaves off. Its midpoint comes with the humiliation of our neighbor, the shameless parading of our achievements, complacency, and unwillingness to be found out. It ends with the spurning of God's help, the exalting of one's own efforts and a devilish disposition.

Saint John Climacus

30+1 Θαυματουργές Εικόνες της Παναγίας μας

Παναγία Δοβρά ή Καλή Παναγία, Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά, Βέροια


Στη συνείδηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας η Παρθένος Μαρία κατέχει ιδιαίτερη και ξεχωριστή θέση, που είναι καρπός άδολης και καρδιακής αγάπης του λαού του Θεού προς το πρόσωπό της. Η θέση αυτή δεν την αυτονομεί, δεν την εξυψώνει υπερβαλλόντως και αναρμόστως, προκαλώντας εσωτερικές αμφιβολίες και αντεγκλήσεις, αλλά την καθιστά αυτή που ακριβώς είναι, σε σχέση
πάντα με τον Ιησού Χριστό, τον Υιό και Θεό της.

Γι’ αυτό «η τιμή που δείχνουμε στην Θεοτόκο όχι μόνο δε μειώνει την λατρεία μας προς τον Θεό, αλλά, ακριβώς, έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: όσο περισσότερο τιμούμε τη Θεοτόκο, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε τη μεγαλειότητα του Υιού της, επειδή τιμούμε τη Μητέρα ακριβώς λόγω του Υιού» (Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ).







Η Ορθόδοξη Θεολογία, λοιπόν, έρχεται να συνεχίσει και να εμπλουτίσει την Ορθόδοξη παράδοση, μια παράδοση που, το ένα και μοναδικό πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, το πολλαπλασιάζει και το μετασχηματίζει, αποδίδει σ’ αυτό ονόματα και ιδιότητες, ανάλογα με την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα κάθε περιοχής, χωρίς να καταστρέφει, όμως, ούτε στιγμή τη μοναδικότητά του. Και ενώ θα περίμενε κανείς αυτή η πολυδιάσπαση του προσώπου, από την Μεγαλόχαρη στην Εικοσιφοίνισσα, από την Ξενιά στη Χοζοβιώτισσα, από την Γλυκοφιλούσα στην Γοργοϋπήκοο, από την Σουμελά στην Ελευθερώτρια κ.ο.κ. να προκαλεί σύγχυση, εντούτοις, αποκαλύπτει την χωρίς μέτρο αγάπη των πιστών, τον ασίγαστο και διαχρονικό πόθο των παιδιών να δουν και να μιλήσουν στη Μητέρα τους, σύμφωνα με τις προσωπικές τους ανάγκες, προϋποθέσεις και ιδιαιτερότητες.

Και στο σημείο αυτό η Θεολογική συνείδηση και εμπειρία, όπως διαμορφώθηκε Συνοδικά στους αιώνες, μέσα από τον πλούτο της γνώσης και της σοφίας των Αγίων Πατέρων, έρχεται να δογματίσει για την Μαρία και να την εγκαταστήσει στην καθημερινή ζωή της Εκκλησίας ως Μητέρα, ως Θεοτόκο και ως Παναγία.

Η Μαρία κατέκτησε την Μητρική ιδιότητα και αναγνώριση γιατί αναδέχθηκε την εξωπραγματική, για τα ανθρώπινα μέτρα, αποστολή να γίνει το σκεύος της εκλογής, το δοχείο της Χάριτος, διά του οποίου τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο της Θείας Οικονομίας. Ήταν το πρόσωπο εκείνο που επικέντρωνε πάνω του όλα τα χαρίσματα και τις ιδιαίτερες προϋποθέσεις, για να φέρει στους φθαρτούς και θνητούς κόλπους της τον Άχρονο, να κυοφορήσει τον Αχώρητο, να γεννήσει τον Θεάνθρωπο. Υπήρξε το πρόσωπο «κλειδί» στην ανθρώπινη ιστορία, που έβγαλε ασπροπρόσωπο το ανθρώπινο γένος και, με την έμφυτη ταπείνωση, την ευλογημένη υπακοή, τη θαυμαστή αγνότητα, την άδολη παιδικότητα, έγινε η Μητέρα του Ενανθρωπήσαντος Ιησού, δίνοντας στον πληγιασμένο και τετρωμένο από την αμαρτία άνθρωπο το δώρο της ελπίδας, της λύτρωσης και της σωτηρίας.

Την ίδια στιγμή έγινε η μόνη και αληθινή μητέρα όλων των ανθρώπων, εκείνη που μετουσιώνει διαρκώς τις ελπίδες και τους πόθους του ανθρωπίνου γένους, εκείνη που λειτουργεί ως μεσολαβητής και πρεσβευτής των ανθρωπίνων δεήσεων και παρακλήσεων, «η μεταβολή των θλιβομένων, η απαλλαγή των ασθενούντων, η προστάτις των αδικουμένων, των πενομένων η τροφή, ξένων η παράκλησις και βακτηρία τυφλών, καταπονουμένων σκέπη και αντίληψις και ορφανών βοηθός…»

Η Μαρία είναι Θεοτόκος, γιατί δεν γέννησε άνθρωπο κοινό, φθαρτό, κτιστό και θνητό. Δεν γέννησε έναν από τους μεγάλους μύστες της ανθρωπότητας, όπως ομολογούν άλλες θρησκείες και δοξασίες, δεν γέννησε έναν κορυφαίο Προφήτη και Διδάσκαλο σαν και πολλούς άλλους που έκαναν την εμφάνισή τους στην ιστορία, αλλά γέννησε «Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον Μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων». Γέννησε Χριστόν, Παθόντα, Σταυρωθέντα και ενδόξως Αναστάντα. Η βασική αυτή δογματική αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας, πολεμήθηκε συστηματικά στη διάρκεια και εξέλιξη της Χριστιανικής ιστορίας, αλλά και παραποιήθηκε μέσα στους κόλπους και αυτής της Χριστιανικής Εκκλησίας, όπου άλλες Ομολογίες ανυψώνουν την Μαρία υπερβαλλόντως και αυθαιρέτως, αποδίδοντας στο πρόσωπό της ιδιότητες που δεν έχει και άλλες την υποβιβάζουν, απογυμνώνοντάς την από την βασική της ιδιότητα, αυτήν της Θεοτόκου.

Και προς όλους εκείνους που αρνούνται ότι η Παρθένος Μαρία είναι Θεοτόκος ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος φέρεται με ιδιαίτερη αυστηρότητα και επιτιμητική διάθεση, χαρακτηρίζοντάς τους «αθέους»: «Ει τις ου Θεοτόκον την Μαρίαν υπολαμβάνει, χωρίς εστί της Θεότητος. Ει τις διά σωλήνος της Παρθένου διαδραμείν, αλλά μη εν αυτή διεπλάσθαι λέγοι θεϊκώς άμα και ανθρωπικώς
– θεϊκώς μεν, ότι χωρίς ανδρός, ανθρωπικώς δε, ότι νόμω κυήσεως – ομοίως άθεος», δηλ. «Όποιος δε θεωρεί Θεοτόκο την αγία Μαρία, είναι άσχετος με την θεότητα. Όμοια άθεος είναι όποιος λέγει ότι ο Χριστός πέρασε από την Παρθένο σαν από σωλήνα και δεν διαμορφώθηκε μέσα σε αυτήν συνάμα ως Θεός και ως άνθρωπος (ως Θεός επειδή δεν μεσολάβησε άνδρας, ως άνθρωπος διότι συμμορφώθηκε στον νόμο της κυήσεως)» ( PG 37, 177 C).

Η ιδιότητα της Μαρίας ως Θεοτόκου την καθιστά αυτοδικαίως και Παναγία ή Υπεραγία, δηλ. πάνω από όλους τους Αγίους, τους Οσίους, τους Μάρτυρες και Ομολογητές της Εκκλησίας μας. Στην αγιότητα δεν ξεχωρίζουν ούτε οι Δώδεκα Απόστολοι, ούτε ο Τίμιος Πρόδρομος, που στάθηκε, κατά τον λόγο του Χριστού, «ο εν γεννητοίς γυναικών μείζων». Αλλά, όπως γλαφυρά περιγράφει ο γνήσιος Έλληνας και Ορθόδοξος λογοτέχνης Φώτης Κόντογλου, «Εσύ Θεοτόκε, τιμήθηκες περισσότερον από όλους και αξιώθηκες να δανείσεις σάρκα από την σάρκα σου εις τον Υιόν του Θεού και διά τούτο εξαιρέτως λέγεσαι Παναγία και Υπεραγία και, παρότι είσαι άνθρωπος γεννημένος από ανθρώπους, είσαι, όμως, κατά τα λόγια του αγγέλου «τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ»» («Παναγία και Υπεραγία», εκδόσεις «Αρμός», σελ. 17).

Αυτό το μοναδικό πρόσωπο τιμούμε και γιορτάζουμε τον Δεκαπενταύγουστο. Στις Εκκλησιές και στα Μοναστήρια της χτυπά η καρδιά όλων ημών των Ορθοδόξων Ελλήνων. Στην εικόνα της κατατίθενται οι πόνοι, οι καημοί και τα βάσανά μας έχοντας βεβαία την ελπίδα της αγάπης και της μεσιτείας της.

Αρχιμ. Επιφάνιος Οικονόμου


Παναγία, Άξιον Εστίν






Παναγία Πορταΐτισσα






Παναγία του Καζάν






Παναγία Αγία Σιών






Παναγία Αλεξανδρινή






Παναγία Σουμελά






Παναγία Τριχερούσα






Παναγία Γοργοεπήκοος






Παναγία του Χάρου






Παναγία Γοργοεπήκοος, Μάνδρας Αττικής






Παναγία Θαλασσομαχούσσα






Παναγία Αμίαντος






Παναγία Εικοσιφοίνισσα






Παναγία Ιεροσολυμίτισσα






Παναγία Βηθλεεμίτισσα






Παναγία Καλλιπετρίτισσα, Ι.Μ. Καλλίπετρας






Παναγία Εκατονταπυλιανή






Παναγία Θεοσκέπαστη






Παναγία η Μαχαιριώτισσα






Παναγία Μολυβδοσκεπάστου






Παναγία Γλυκοφιλούσα






Παναγιά Προυσιώτισσα






Παναγία Παντάνασσα, Νάουσα






Παναγία Ψυχοσώστρια






Παναγία Αγιοταφίτισσα






Παναγία η Αμόλυντος






Παναγία Γερόντισσα,Ι.Μ. Παντοκράτορος






Παναγία Γηροκομίτισσα






Παναγία Παραμυθία






Παναγία Ελεούσα, Μικροκάστρου 

http://agapienxristou.blogspot.ca/2014/08/301.html

The Elevation of the Bread in Honour of the Most Holy Mother of God ( Saint Maximos the Greek )

Dormition of Theotokos, by hand of Georgios Kordis, egg tempera on wood


by Saint Maximos the Greek
The Only-Begotten Son and Word of God, who became a human person for us (though He was sinless), voluntarily underwent the crucifixion, death and burial so that our human nature, which the father of evil had caused to be cast out of paradise in olden times, could be elevated. Christ rose, however, and was elevated to His initial glory, and then sent the Comforter, the Holy Spirit, to his disciples and apostles. After the God/Man/Word ascended into heaven, the eye-witnesses and servants of the Lord were in the upper room, as Saint Luke tells us, and after they had received the Holy Spirit they were unwilling to neglect preaching the Word of God in order to wait on tables. So they appointed deacons in their place. When the preachers of salvation sat down at table, they placed on it a napkin with a loaf on it, which was the Saviour’s portion and similar to those He had eaten when He was still incarnate among them, before His passion.


When the holy apostles rose from the table, the oldest and first among them took the loaf in his hands, raised it up and proclaimed ‘Great is the name’. The other disciples of the Word responded ‘of the Holy Trinity’. Then the deacon who was serving said ‘Glory to You in the name of Christ the Saviour’. And the apostles again answered ‘Glory to You our God’. The name of the Holy Consubstantial Trinity without beginning was said once and ‘glory to You our God, glory to You’ twice, because of the two elements, divinity and humanity, the two energies and two natures, and their perfect union in the God/Man/Word.


The holy apostles performed this rite both when they were together and when they were apart, after they’d gone out to teach all the nations. At the Dormition of the Holy, Most Pure, Ever-Virgin Mary, the Sinless, Uncorrupt, Mother of the Word, the Most Honourable and Sublime of all celestial concepts, the renewal of our race, the most precious, God-receiving vessel of the whole of the Divinity, the apostles, who were at the ends of the known world, were taken up in clouds and transported to Gethsemane to offer their services at the burial of the most pure body of the Mother of God the Word. By God’s will, which sees and arranges all things, the holy and great Apostle Thomas was not with the others at the burial of the Mother of the Word, just as, when the Saviour appeared to His disciples behind closed doors after His resurrection and taught them about peace, Thomas wasn’t there and didn’t believe the other disciples and companions.


Because of this good disbelief, he taught us, through touching the most pure members of the Saviour’s body- the ribs and the hands- that we should believe that He Who suffered the Passion while still among us is indeed the perfect God. So, in this instance, too, by the ineffable and unspoken will of Him Who orders all things and governs all things well, Thomas wasn’t present at the funeral of the Mother of God. He came three days later, borne on a cloud and immediately hastened to the grave, together with the other apostles, in order to venerate the life-receiving body of the Mother of God. And so the whole of the human race was given salvation and the correct faith.




Just as the incarnate God rose from the dead, so the holy body of His Mother was taken up into the heavenly domain. On their return from the grave, the apostles talked to Thomas, the preacher of the truth, about how he was transported on the cloud. They recalled the words of the song of the Mother of God, her miracles and her final resting in the grave. He in turn related the persecutions, the temptations and the hardships he’d suffered on his journey. He named the cities, the residents of which had come to believe through his preaching, and also told them what he saw when he was taken up in the cloud. He told them all of this. Then they went to eat and thereafter began to elevate the portion which had been placed in honour of Christ the Saviour.


When the deacon who was performing this rite took this bread in his hands, he raised it and said ‘Great is the name’ and the apostles replied ‘of the Holy Trinity’. And when he said ‘Glory to you our God glory to you’- oh, how ineffable and delightful are Your mysteries, Christ our King, through which you perform miracles! Wishing to satisfy the great desire of the Apostle Thomas to see the All Holy and Ever-Virgin Mother of God, You allowed him to see You and Your holy Mother, all the heavenly powers and all those who had fallen asleep throughout the ages ascending from earth to heaven. The apostles gazed in terror at Our Lady and her Only-Begotten Son. And instead of saying ‘Glory to You, our God, glory to You’, they exclaimed ‘Most Holy Mother of God, help us!’ And other apostles shouted ‘Through her intercessions, God, have mercy upon us and save us!’ Since then, this elevation of the ‘Panayia’, Our Most Holy Lady, has been celebrated in commemoration of the Mother of God herself.


And so we celebrate the elevation of the ‘Panagia’ when we rise from the table, for the sanctifying of our souls and bodies. Who can praise in an appropriate way her innumerable miracles, which are still being performed to this day? Were we able to concentrate the eloquence of all orators into one mouth and a single voice, we still wouldn’t be able to find a way to tell the secrets of her wonders, which she performs on land and sea: illnesses disappear, demons are put to flight, prisoners are liberated from bitter enslavement, the down-trodden are freed from the misery that oppresses them. And from what I’ve seen and heard, anyone who raises a finger, a stone, or some plant in her memory and her name receives the same deliverance from tribulations as the person who elevates the bread in honour of the Ever-Virgin Mary, the Mother of God.


Her Son, our Lord Jesus Christ, took the bread in His hands and said ‘Take, eat; this is my body’ and ‘do this in remembrance of me’. Christ is the head, which is why those who partake of His great mystery, if they receive it worthily, will receive His glory and become gods by grace.


Those who instituted the sacraments were pleased to confirm that, because of this bread which is elevated in honour of the holy name of the Mother of God, we should be delivered from every evil and should partake of her holy body. And, thanks to her protection, that we should be delivered from eternal torments and be counted worthy of the eternal blessings, through her prayers and those of all the saints throughout the ages. Amen.

http://tokandylaki.blogspot.ca/2014/08/the-elevation-of-bread-in-honour-of.html
Source-Pemptousia.com

Σήμερα γιορτάζεις Παναγιά Μου

Σήμερα γιορτάζεις και μαζί με σένα γιορτάζουμε όλοι μας, κανείς δεν μένει έξω.
Τι περίεργο όμως;
Γιορτάζουμε το θάνατό σου, γιορτάζουμε τη φυγή σου απ' αυτή τη ζωή. Ανέβηκες πιο ψηλά, πήγες στους ουρανούς πλάτυνε η ματιά σου και από εκεί μας βλέπεις όλους
Βλέπεις τους καλούς, τους κακούς τους πονεμένους, τους κατατρεγμένους ...μας βλέπεις όλους. Μας νοιάζεσαι! Το νοιώθουμε...το καταλαβαίνουμε... κάποιες φορές περισσότερο, άλλωστε εσύ μας δίνεις αυτή τη γνώση
Παναγιά μου στη χαρά μου, Παναγιά μου και στη λύπη μου, Παναγιά μου στον πόνο μου, Παναγιά μου στο δρόμο μου, Παναγιά μου, Παναγιά μου... παντού!
Δεν ξέρω για το Παναγία, ξέρω όμως για το... μου!
Αυτό το "μου" είναι... το δικό μου, τους καθενός μας... όλων μας. Αυτό το "μου" δεν μας το παίρνει κανείς είναι δικό μας, εσύ μας το έδωσες Παναγιά μου.
Πόσα ξωκλήσια σε τιμούν, πόσες εκκλησιές σε δοξάζουν, πόσες ψυχές σε ανυμνούν!
Πες μου αν είδες άλλη φορά τόση αγάπη, τέτοια ΑΓΑΠΗ, το καταλαβαίνεις όπως κι΄εμείς το καταλαβαίνουμε και η αγάπη μας είναι μοναδική.
Μοναδικά σ΄αγάπησαν οι άγιοι Παναγιά μου, μοναδικά ψάλουν οι ψάλτες μας τους ύμνους τους γραμμένους απ' αγάπη για σένα, μοναδικά σε επικαλείται κάθε ανθρώπινη ψυχή γιατί είσαι η μοναδική μας Μάννα
Είσαι η Μάννα του παιδιού, μα και του μεγάλου η Μάννα, του νέου η παρηγοριά το στήριγμα του γέρου. Μάννα, μάννα μάννα όπως και να το πεις, όπως και να το γράψεις σ' εσένα καταλήγουν όλα.
Χρόνια σου πολλά, Παναγιά μου.
 
ΠΗΓΗ : http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/08/blog-post_5682.html
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/08/simera-giortazeis-panagia-mou.html#ixzz2c4aDn9UQ

Leave all our trust in Christ ( Elder Joseph the Hesychast )

Since our sweet Jesus is so good, compassionate and kind, why should you despair ? We seek one small thing from Him, and He gives us so much! We ask for one beam of light , and He gives us Himself as all Light, Truth, and Love. So humble yourself and rest all your hope in Him.

Elder Joseph the Hesychast

Ο Θάνατος ( Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς )

Τὸ χειρότερο πρᾶγμα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ὁ θάνατος: τὸ νὰ γίνω λάσπη, νὰ μεταβληθῶ σὲ σκουλήκια, σὲ πηλό! Ἀξίζει τάχα νὰ εἶναι κανεὶς ἄνθρωπος; Γιατὶ νὰ σὲ ἀγαπήσω, Θεέ μου, ἀφοῦ αὔριο θὰ μεταβληθῶ σὲ σκουλήκια καὶ πηλό;

Νά, ὅμως, ποὺ ὁ Κύριος Ἰησοὺς Χριστὸς σὲ σώζει ἀπὸ τὸν θάνατο διὰ τῆς Ἀναστάσεώς Του, ἐξασφαλίζει τὴν αἰώνιο ζωὴ γιὰ τὴν ψυχή σου καὶ τὸ σῶμα, ὅταν ἐκεῖνο θὰ ἀναστηθεῖ λαμπερό καὶ θά ἐνωθεῖ μὲ τὴν ψυχή.

Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος Ἰησοὺς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀποκαλεῖται ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος, ὁ μόνος ἀπὸ κατασκευῆς κόσμου μέχρι τῆς Φοβερᾶς Κρίσεως.

Μονάχα ἐκεῖνος ποὺ νίκησε τὸν θάνατο εἶναι ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος καὶ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἁπλὲς φλυαρίες.

Καὶ οἱ κουλτούρες, οἱ πολιτισμοί, οἱ ἐπιστῆμες καὶ οἱ τέχνες; - Τὶ ἀστεῖα πράγματα! Μὰ τὶ νὰ τὴν κάνω τὴν τεχνολογία καὶ τὴν ἐπιστήμη ὅταν μὲ μεταβάλουν σὲ σκουλήκια καὶ λάσπη;

Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος φιλάνθρωπος, αὐτὸς ποὺ μὲ ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν θάνατο καὶ τὸν διάβολο. Γιατὶ ὁ διάβολος εἶναι ὁ ἐφευρέτης τῆς ἁμαρτίας καὶ μαζὶ μ' αὐτὴν καὶ τοῦ κακοῦ.

Αὐτὸ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο: ἡ λύτρωση ἀπὸ τὸν θάνατο. Λέει ἡ δεύτερη μεγάλη ἐντολή: «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» .

Πότε ἁγαποῦμε λοιπόν πραγματικὰ τὸν ἄνθρωπο; Ὅταν τὸν λυτρώνουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία του, ἀπὸ τὴν κόλαση... αὐτὴ εἶναι ἡ γνήσια ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο.

Ἀπατᾶ ἑαυτόν ὁποῖος νομίζει πῶς ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπο ἐνῶ ἐγκρίνει τὶς ἁμαρτίες του καὶ ἀναπαύει τὰ πάθη του. Τότε ἀγαπᾶ τὸν θάνατό του καὶ ὄχι τὸν ἴδιο.

Μονάχα ὅταν ἀγαπᾶ κανεὶς τὸν ἄνθρωπο διὰ τοῦ Χριστοῦ -μέ ὅλη τὴν ψυχή καὶ τὴν δύναμή του- τότε τὸν ἀγαπᾶ ἀληθινά.

Θὰ ρωτήσει κάποιος: καὶ ἡ ἀγάπη τῶν γονέων πρὸς τὰ τέκνα; Καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ συζύγου πρὸς τὴν σύζυγο; Καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν πατρίδα; Δὲν εἶναι καὶ αὐτά ἀγάπη; Τὰ ἀνομάζουμε βέβαια ὅλα αὐτά ἀγάπη ἀλλὰ εἶναι ἄραγε ἔτσι;

Ὅλα αὐτά δὲν ἔχουν ἴχνος ἀγάπης ἐάν δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς ἡ δύναμη ἐκείνη μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ἀγαπᾶμε. Ἄν ὁ πατέρας δὲν ἀγαπᾶ τὰ τέκνα του μὲ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἄν δὲν τὰ παιδαγωγεῖ στὸ ἀγαθό, ἄν δὲν τὰ ὁδηγεῖ στὸν ἴσιο δρόμο, ἄν δὲν τὰ διδάσκει νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, παρὰ μονάχα τὰ χαϊδεύει καὶ τὰ κολακεύει, τότε τὰ μισεῖ καὶ τὰ φονεύει.

Ἄν πάλι, ὁ σύζυγος ἀγαπᾶ τὴν σύζυγο μονάχα σαρκικά, γίνεται ὁ φονιάς της. Ἔτσι συμβαίνει μὲ κάθε γήινη, σαρκικὴ ἀγάπη.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Getting rid of one's pride ( Elder Arsenie of Romania )

A hideous and impure passion! All evil catches a fish in this murky water! God does not even want to hear about a proud person! He takes all grace away from him, so that he might stumble—maybe then he will become humble, as the Scripture says (cf. 1 Pet. 5:5).

He abandons him, and that person becomes a great abomination; He takes from him all sense of beauty, leaves him to roam around in chaos, in all manner of filthy back alleys of the world. He has no image, or likeness, or healthy reason. The holy fathers say truly, “Wherever there was a fall, pride first did its work.” No other passion will liken you to a devil like pride.

All passions can, let’s say, be excused due to nature and bad life circumstances; but pride cannot be justified by anything! It has an unbearable insolence—it attaches itself to any virtue if it can, and it even hides behind humility, which serves as its shield. We see this very often, and to prove what I am saying, it is as one father said: “That proud one is so humble!”

Because it is so dangerous and so broadly present in all ages and ranks, it would be good if no one would disdain any person, no matter how unimportant he may be—for Christ is within him—and would even ask his opinion, even if it is for a lark. This would be the first step, one length along the path of the Gospels.

It would be good to ask everyone’s opinion, no matter who you are; for who knows? After all, God’s grace rests more often upon the simple and unnoticed. Make a prostration, as they say, if only for the sake of humbling the body—for this also shows good manners—and you will see how much you need these people with whom God has assigned you to live. You will see, and will be convinced in life that wisdom really does abide more in places where there is humility—for God is there.

Lucifer fell irreparably; his grandiose fall happened due to one word only: “I”. Having fallen, he became an adversary for eternity, an abomination of desolation. Let no one be deceived, thinking that without true purification in the only water of humility he can enter into the Kingdom from which the angels fell!

These are, in brief, my thoughts and exhortations about this, so that one might realize that God created us beautiful only for Himself!
 

Elder Arsenie of Romania

Βλεπω τον άγγελός σου, δίπλα σου

...Την ώρα πού μπήκα στο δωμάτιο του, ήταν εκεί οι γιατροί, πού έκαναν την καθημερινή επίσκεψη τους στους θαλάμους των ασθενών. Κατά σύμπτωση οί γιατροί εκείνοι ήταν πρώην φοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο. Έτσι, μόλις με είδαν, ήρθαν κοντά μου καί με ενημέρωσαν για την κατάσταση της υγείας του Γέροντα. Όταν τελείωσαν κι έφυγαν οί γιατροί, πήγα καί κάθησα δίπλα στο Γέροντα Ιάκωβο, ό οποίος, μόλις με είδε, μου είπε το εξής, το όποιο μ' εκανε πραγματικά ν' άνατριχιάσω,γιατί ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ.

- Δεν σε ξέρω. Πρώτη φορά σε βλέπω. Άλλα βλέπω ότι πίσω σου στέκεται ό άγγελος σου.

Με συγκλόνισε κυριολεκτικά αυτό πού μου είπε. Δεν το λέω για υπερηφάνεια, Καί πρόσθεσε: - Όλοι οι άνθρωποι έχουν άγγελο. Άλλα τον δικό σου τον είδα. Πρόσεξε να μη τον διώξεις από κοντά σου. Ανατριχιάζω ολόκληρος κάθε φορά, πού το σκέφτομαι, το ίδιο όπως την ώρα εκείνη. Κι ολοκλήρωσε ό Γέρων Ιάκωβος: -Αυτός ό άγγελος έχει κατονομασθεί την ήμερα της βαπτίσεώς σου. Από την ήμερα της βαπτίσεώς σου σε συνοδεύει καί δεν πρέπει να φεύγει από κοντά σου. Είναι αυτός, ό οποίος τελικά θα πάρει την ψυχή σου στα χέρια του καί θα την οδηγήσει την ήμερα της Κρίσεως. Κι όταν θα έρχονται οί δαίμονες καί θα λένε «αυτός έκανε εκείνο, έκανε το άλλο, διέπραξε αυτή την αμαρτία καί την άλλη», τότε ό άγγελος σου θα λέει «ναι, τα έκανε αυτά, αλλά ταυτόχρονα έκανε κι αυτό το καλό, έκανε καί το άλλο καλό». Αυτός είναι ό δικηγόρος, πού θα σε υποστηρίξει. Πρόσεξε, λοίπόν, να μην τον απομακρύνεις. Τον είδα να είναι κοντά σου. Από εκείνη την ώρα, ουδέποτε σταμάτησα να έχω την αίσθηση ότι δίπλα μου υπάρχει ένας άγγελος, ό δικός μου, προσωπικός άγγελος. Αυτό είναι ένα μέγα μήνυμα χαράς προς όλους όσους βαπτιστήκαμε Όρθόδοξοι χριστιανοί.

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/08/blog-post_5368.html