How Everyone Should Prepare Before Confession An Excerpt from Exomologetarion (A Manual of Confession) - St. Nikodemos the Hagiorite

What is repentance?

My brother sinner, this is the preparation you must undergo before you repent and go to confession. Know firstly that repentance, according to St. John of Damaskos, is a returning from the devil to God, which comes about through pain and ascesis. So you also, my beloved, if you wish to repent properly, must depart from the devil and from diabolical works and return to God and to the life proper to God. You must forsake sin, which is against nature, and return to virtue, which is according to nature. You must hate wickedness so much, that you say along with David: "Unrighteousness have I hated and abhorred" (Ps. 118:163), and instead, you must love the good and the commandments of the Lord so much, that you also say along with David: "But Thy law have I loved" (ibid.), and again: "Therefore have I loved Thy commandments more than gold and topaz" (Ps. 118:127). In brief, the Holy Spirit informs you through the wise Sirach what in fact true repentance is, saying: "Turn to the Lord and forsake your sins… Return to the Most High, and turn away from iniquity, and hate abominations intensely" (Sir. 17:25-26).

The aspects of repentance
Know secondly that the aspects of repentance are three: contrition, confession, and satisfaction.
 

Contrition
Contrition is sorrow and perfect grief of the heart, which comes about in a person who, on account of the sins committed, disappointed God and transgressed His divine Law. This contrition comes only to the perfect and those who are sons of God, because it only proceeds from the love for God, just as a son repents simply because he disappointed his father, and not because he was deprived of his inheritance or because he will be ousted from his father's house.
Concerning this the divine Chrysostom says: "Groan after you have sinned, not because you are
to be punished (for this is nothing), but because you have offended your Master, one so gentle,
one so kind, one Who loves you so much and longs for your salvation as to have given even His
 "Repentance is the returning from that which is against nature to that which is according to nature, from the devil to God, through ascesis and agony" (De Fide Orthodoxa 2, 30, PG 94, 976A).
Concerning true repentance, see the Homily on Repentance at the end of this book.
 George Koressios, writing about the Mysteries, adds a fourth aspect of repentance, the loosing of sin (also called "keys"), which happens by the grace of the Holy Spirit through the mediation of the Spiritual Father, and which, he says, especially defines the Mystery of Repentance (from his Theology).
 This grief does not only consist of its sensible manifestations, like groans and tears, but it mainly consists of the interior will of man hating sin and in wishing that sin never occurred, and the resolve to never commit sin again.
And note this also, that this grief and contrition of the heart, according to Koressios, is an element of repentance and, as long as it is found in the heart, a person is in the state of repentance. But as soon as grief leaves the heart, so also does a person leave from the state of repentance, which means that grief and contrition must be present in the heart of the penitent perpetually, for in this way is his repentance true. Concerning this grief, see more on it in the Homily on Repentance at the end of this book. Son for you. On account of this, groan."

Affliction
Related to contrition is affliction, which is also a sorrow and imperfect grief of the heart, which
comes about, not because a person disappointed God by his sins, but because that person was
deprived of divine grace, lost Paradise, and gained hell. This affliction belongs to the imperfect,
that is, to the hired hands and slaves, because it proceeds not out of love for God, but out of fear
and out of love for themselves, just as a hired hand repents on account of losing his wage and a
slave repents because he fears the disciplines of his master.So you also, my brother sinner, if you wish to acquire this contrition and affliction in your heart, and through these for your repentance to be pleasing to God, you must do the following.
Confess to an Experienced Spiritual Father
First, search around and learn who is the most experienced Spiritual Father, because Basil the
Great says, just as people do not show their maladies and bodily wounds to just any physician,
but to experienced physicians who know how to treat them, so also sins must be revealed, not to
just anyone, but to those who are able to heal them: "The same fashion should be observed in the confession of sins as in the showing of bodily diseases. As then men reveal the diseases of the
body not to all or to chance comers but to those who are experienced in their treatment; so also
the confession of sins ought to take place in the presence of those who are able to treat them, as it
is written: 'Ye that are strong bear the infirmities of the weak' (Rom. 15:1) - that is, take them
away by your care." 

How One is to Examine his conscience
Second, just as you would sit down and count your money after a certain business transaction, in
like manner go to a particular place, my brother, and two or three weeks before going to the
Spiritual Father you found, especially at the beginning of the four fast periods of the year, sit
down in that place of quietude, and bowing your head, examine your conscience, which Philo the
Jew calls: "The testing of the conscience," and become: "Not a defender, but a judge of your
sins," according to the divine Augustine. Consider, like Hezekiah, the whole span of your life in
sorrow and bitterness of soul: "I will ponder all my years in the bitterness of my soul" (Is. 38:15).
 

 On II Corinthians, Homily 4, 6, PG 61, 426.
 Some teachers divide the sorrow and the grief which a sinner has on account of his sins into three parts: thegrief he has before confession, which they call infliction, or reproach (pros-tribe); the grief he has during confession, which they call contrition (syn-tribe); and the grief which he has after confession, which they call affliction (epitribe).

My Christian brethren, do not wait until the last moment to confess and go to your Spiritual Father when the days you wish to commune are very near, but go many days in advance. And certainly during the four fast periods of the year, as soon as they begin, go to confession with leisure and when you have time, so you may be properly corrected. One or two days before you are to commune, go to your Spiritual Father so that he may read a prayer of forgiveness over you on account of the pardonable sins which you committed between the time of your confession and your reception of Communion, and so receive in this manner, according to this good custom which is followed
by the monks of the Holy Mountain.
Consider also how many sins you committed in deed, word, and by coupling with thoughts,after you last confessed, counting the months, weeks, and days. Remember the people with whom you sinned and the places where you sinned, and diligently reflect upon these things in order to find every one of your sins. This is how the wise Sirach counsels you from one side saying: "Before judgment, examine yourself" (Sir. 18:20), and from the other, Gregory the Theologian says: "Examine yourself more than your neighbor. Account of actions is superior to an account of money. For money is subject to corruption, but actions remain."And just as hunters are not satisfied with merely finding a beast in the forest, but attempt through every means to also kill it, likewise, my brother sinner, you should also not be satisfied with merely examining your conscience and with finding your sins, for this profits you little, but struggle by every means to kill your sins through the grief in your heart, namely, through
contrition and affliction. And in order to acquire contrition, consider how much you have
wronged God through your sins. In order to also acquire affliction, consider how much you have
wronged yourself through your sins.
 

From Part III, Chapter 1 of Exomologetarion (A Manual of Confession), by St. Nikodemos the
Hagiorite (Thessaloniki, Greece: 2006, Uncut Mountain Press).

Considering birthdays to be of secondary or minor importance.

When a child is Baptized into the Orthodox Church, he is linked to the Church’s spiritual powers, including the intercessory power of the Saint—as one united to Christ—after whom he is named. Throughout his life, the intercession, comfort, and protection of this Saint, as part of the Grace flowing from Christ, is available to him. It is for this reason, indeed, that we Orthodox celebrate, considering birthdays to be of secondary or minor importance.


When adults are Baptized into the Orthodox Church, they must take the name of an Orthodox Saint, if their previous name was not Orthodox. They must also use this name at all times. Otherwise, they will have broken the very bond of Baptism, which includes the establishment of a close and real relationship between the Christian and the Saint to whom he is spiritually joined in that Baptism. In the unthinkable, but all too frequent, case of modernists who Baptize or Chrismate converts and fail to give them Orthodox names, these converts should go to a sober, traditionalist Priest and ask that an Orthodox name be assigned, also asking that this be done in conjunction with a service of supplication to the Saint whose name they are taking. That name should subsequently be used at all times, without exception—among friends, at school, at work, etc. It can be added to a convert’s former name on a driver’s license and other forms of identification, since the law allows the addition of such a religious name, as long as it is not for the purpose of fraud or misrepresentation.

Needless to say, then, the idea of “Church names,” taken from the Latin practice of having confirmation names, is unacceptable to Orthodox and constitutes a perversion of the Church’s teaching. It involves a denial of spiritual consolation which is dangerous and which will have consequences for the believer that will be understood only fully at the Day of Judgment. Those who persist in ignoring Church tradition in this matter are simply playing with disbelief, blasphemy, and their souls.

Τέσσερις φοιτητές, ἕνας ἅγιος καί μιά συνομιλία ( Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς )

 Πριν μερικά χρόνια είχε δημοσιευθεί από το Μ. Μελινό ένα βιβλίο πού έφερε τον τίτλο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο». Σ' αυτό παρουσιάζονταν πρόσωπα πού γνώρισαν τον Άγιο προσωπικά. Ο γράφων καίτοι ανάξιος εν παντί και ανεπρόκοπος πνευματικά μπορεί να καυχηθεί εν Κυρίω ότι μαζί με τρεις άλλους φοιτητές συνάντησε στη μονή του Τσέλιε τον Άγιο Ιουστίνο. Μια συνάντηση πού τη θεωρεί σαν την σπουδαιότερη της ζωής του. Εδώ καταθέτει την εμπειρία του από τη συνάντησή του με τον Άγιο, όπως την κατέγραψε τρία χρόνια μετά.

«Είχα εντυπωσιασθεί διαβάζοντας το περίφημο βιβλίο του «Άνθρωπος και θεάνθρωπος». Είχα ακόμα συναντήσει ορισμένα πνευματικό- παίδια του στην Αθήνα, και είχα αντιληφτεί εν ολίγους ότι δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο, ένας διανοούμενος πού κάθεται στο γραφείο του και αραδιάζει βαθυστόχαστες σκέψεις για να εντυπωσιάσει και να καταπλήξει τους αναγνώστες του. Ο γέροντας Ιουστίνος είχε σ' όλη του την ζωή «την πράξιν εις θεωρίας επίβασιν».

Αυτά είχα ύπ' όψιν μου όταν ένας φίλος, ο Παναγιώτης, μου πρότεινε να επιχειρήσουμε μια επίσκεψη στον γέροντα Ιουστίνο.
Λέγω να επιχειρήσουμε διότι μια επίσκεψη σ' αυτόν δεν ήτο καθόλου εύκολο εγχείρημα. Διέμενε σ' ένα μικρό μοναστήρι, το Τσέλιε, κοντά στην πόλη Βάλιεβο της κεντρικής Σερβίας και δεν δεχόταν επισκέπτες εκτός ανάξιος έρχονταν συστημένοι από το Βελιγράδι. Οι αρχές, πού τον είχαν περιορίσει εκεί από το 1946, δεν ήθελαν να δέχεται επισκέψεις και απέφευγε όσο μπορούσε να δίνει προσχήματα.

Αφού κανονίσαμε τις λεπτομέρειες τού ταξιδιού, ξεκινήσαμε από την Αθήνα στις 8 Φεβρουαρίου τού 1977 σιδηροδρομικώς. Την επομένη βρεθήκαμε στην Γιουγκοσλαβία. Ταξιδεύαμε ώρες ατέλειωτες με το τραίνο. Κάποτε στην πόλη Νύσσα (Νύς) μπήκε στο κουπέ μας ένας ηλικιωμένος Σέρβος μαζί με ένα ξανθό νεαρό. Η συζήτηση ξεκίνησε με το Μέγα Κωνσταντίνο, πού γεννήθηκε ως γνωστόν στη Νύσσα.


Όταν τού είπαμε ότι είμαστε ορθόδοξοι, ο γέρος μας άνοιξε την καρδιά του. «Γιέτνα βέρα, μια πίστη είμαστε, τίποτα δεν μας χωρίζει». Πράγματι όταν υπάρχει η πίστη στον Χριστό, όπως αναφέρει ο ιερός Χρυσόστομος, καμιά διάκριση είτε γλωσσική είτε εθνική δεν μπορεί να χωρίσει τους ανθρώπους.


Είχε νυχτώσει για καλά όταν φτάσαμε στο Βελιγράδι. Αφού ανακαλύψαμε μετά από περιπετειώδη αναζήτηση κάποιο γνωστό μου φοιτητή, τον Πέταρ Νοβάκοβιτς, ήρθαμε μέσω του σ' επαφή με τον ιερομόναχο Αθανάσιο Γιέβτιτς (νυν επίσκοπο πρώην Ερζεγοβίνης) που γνώριζε τον γέροντα Ιουστίνο σχετικά με το ταξίδι μας στο Τσέλιε. Την επομένη το πρωί ξεκινήσαμε με λεωφορείο για το Βάλιεβο. Μαζί μας ήταν ο Πέταρ και ένας Ρουμάνος μεταπτυχιακός φοιτητής του πανεπιστημίου Αθηνών, ο Ίαν, πού τον βρήκαμε στο Βελιγράδι. Φτάσαμε στο Βάλιεβο το μεσημέρι κι αλλάξαμε λεωφορείο. Δεν πήραμε ταξί, διότι οι οδηγοί ήταν, όπως μας είπαν, άνθρωποι της αστυνομίας και ζητούσαν διαβατήρια από τους ξένους και γενικά δυσκόλευαν αυτόν πού ήθελε να συναντήσει το Γέροντα. Μια ώρα αργότερα νάμαστε στο Τσιέλιε. Ήταν ένα μικρό μοναστήρι στο βάθος μιας κοιλάδας σκεπασμένης από δάση με οξιές. Βιαστήκαμε να κατηφορίσουμε την πλαγιά. Η ξύλινη πύλη του μοναστηριού ήταν λίγο αργότερα μπροστά μας. Ησυχία απόλυτη βασίλευε. Μια μοναχή έτρεξε να μάς αναγγείλει στην ηγουμένη. Σε λίγο εμφανίστηκε η σεβάσμια ηγουμένη Γλυκερία. Ο Σέρβος συνοδός μας τής ανάφερε το σκοπό πού μάς έφερε μέχρις εκεί και από ποιες χώρες ήμασταν. Απαντώντας η ηγουμένη μάς πληροφόρησε ότι ο Γέροντας δεν αισθανόταν και τόσο καλά, διότι το βράδυ είχε σκοντάψει και κτύπησε στη μύτη με αποτέλεσμα να υποστεί ρινορραγία. Αυτό μας έκαμε να μελαγχολήσουμε απότομα. Όμως η ηγουμένη συνέχισε: Καθίστε εδώ στο κιόσκι μέχρι να δούμε τί μπορεί να γίνει. Πήραμε από μια καρέκλα και καθίσαμε στο ξύλινο κιόσκι. Η ηγουμένη μάς έφερε σε λίγο την ευχάριστη είδηση ότι ο Γέροντας θα μας δεχόταν. Μόνο πού έπρεπε να περιμένουμε λίγο. Πήγε η καρδιά μας στο τόπο της. Ο αρχιμανδρίτης Ιουστίνος, με την διάκριση πού τον χαρακτήριζε, δεν ήθελε να μάς στείλει πίσω χωρίς την ευλογία του. Περπατήσαμε προς την παλιά εκκλησία του μοναστηριού συζητώντας. Προηγουμένως η μοναχική φιλοξενία μάς παρέθεσε ένα πλούσιο τραπέζι.

Ήταν τρεις το απόγευμα όταν ο Γέροντας μάς δέκτηκε στο γραφείο του. Ανεβήκαμε μια σκάλα και βρεθήκαμε σ' ένα ευρύχωρο δωμάτιο στον πρώτο όροφο. Οι τοίχοι κατάφορτοι από βιβλία. Μια εικόνα του Αγίου Ιουστίνου του φιλόσοφου και μάρτυρα. Ένα γραφείο γεμάτο βιβλία, άλλα ανοικτά και άλλα κλειστά, σημάδι πώς ο Γέροντας παρά την αρρώστια του «ως άρτι» εργαζόταν, και ένας μειλίχιος Γέροντας με χιονισμένα γένια και μαύρο ράσο μάς υποδέχθηκε με παιδική απλότητα. Αφού μας ευλόγησε ένα, ένα, μάς έβαλε να καθίσουμε γύρω από το γραφείο. Ένα πρόσωπο γαλήνιο πού αντικαθρέφτιζε την ειρήνη τής ψυχής του, χωρίς κανένα ίχνος αλαζονείας. Το ύφος εκείνο το ψυχρό και σπουδαίο πού έχουν οι μορφωμένοι και οι ακαδημαϊκοί απουσίαζε εντελώς. Ό αρχιμανδρίτης Ιουστίνος είχε υποστεί την «καλήν άλλοίωσιν» και ούτε ο τίτλος του καθηγητή του Πανεπιστημίου, ούτε η μεγάλη φήμη πού είχε στους διεθνείς θεολογικούς κύκλους ήταν ικανοί να τον συγκινήσουν και να τον κινήσουν σε έπαρση.

Του μιλήσαμε για την Κύπρο και η λύπη, μια λύπη αληθινή και όχι επίπλαστη, ζωγραφίστηκε στη σεβάσμια μορφή του. Ο Ιαν άρχισε βροχή τις ερωτήσεις. Για τον οικουμενισμό, για τον μοναχισμό και για πολλά άλλα.Ο Γέροντας τον άφησε να μιλάει χωρίς να τον διακόπτει. Όταν τελείωσε, άρχισε ν' άπαντάει στα ερωτήματά του. Φτάνοντας στο θέμα του μοναχισμού, τόνισε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση, διότι έχει το Αγιον Όρος. - Εμείς εδώ στη Σερβία δεν έχουμε κάτι τέτοιο, ανέφερε ενδεικτικά.

Ο χρόνος κυλούσε γοργά κι όμως όλοι ήμασταν προσηλωμένοι στις διδαχές του και ακούγαμε, ακούγαμε. Σε μια στιγμή η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τον μακαριστό αρχιμανδρίτης Έπιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Και η γνώμη του Γέροντος Ιουστίνου πού δεν περίμενε καν το μεταφραστή τον Πέταρ να μεταφράσει, απευθείας στα ελληνικά: - Ήκουσα περί τούτου. Είναι σπουδαίος. Συνεχίζοντας ο Γέροντας μας ανάφερε ότι ασχολείται συστηματικά με το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο και ότι ετοιμάζει μια ερμηνεία σ' αυτό.

Ξαφνικά ένας απρόσμενος θόρυβος μάς ανάγκασε να γυρίσουμε προς τη μεριά της πόρτας. Η ηγουμένη μάς υπενθύμισε ευγενικά ότι μιλούσαμε περισσότερο από μια ώρα και έπρεπε ν' αφήσουμε τον Γέροντα ν' αναπαυτεί λίγο. Σηκωθήκαμε απρόθυμα. Ο Γέροντας στάθηκε όρθιος, μάς ευλόγησε και δίνοντάς μας από δύο βιβλία του σαν ευλογία μάς κατευόδωσε μέχρι την πόρτα.

Όπως μάς πληροφόρησε μια πολύ αξιόπιστη πηγή στο Βελιγράδι, ο πατήρ Ιουστίνος μέχρι και θαύματα έκανε με την προσευχή του. Τόση παρρησία είχε μπροστά στο Θεό. Όμως αισθάνομαι ότι είναι πολύ φτωχά τα λόγια μου, για να περιγράψω αντάξια το γεροπλάτανο της σερβικής ορθοδοξίας, πού κάτω από' τα κλωνάρια του μεγάλωσαν ως «νεόφυτα ελαίων» πλήθος πνευματικά παιδιά.

Ο Γέροντας αναχώρησε από το μάταιο τούτο κόσμο πέρσι τον Απρίλη. Κοντά στο θρόνο του Θεανθρώπου δέεται «συν πάσι τοις αγίοις» για την χειμαζόμενη Εκκλησία, για την μαρτυρική χώρα των Σέρβων, για όλους εμάς».

Αυτά έγραφα τότε, στα 1980, μετά από παράκληση του Παναγιώτη και δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Οικοδομή» της Αγγλικής Σχολής Λευκωσίας.

Σήμερα, αναλογιζόμενος την ευλογία πού δέχθηκα από τον Άγιο, τον ικετεύω εκτενώς ως έχοντα παρρησία να παρακαλεί τον Κύριον τής δόξης και για μένα ίσως και ανοίξουν τα μάτια τής ψυχής μου και αισθανθώ έστω και τώρα την μετάνοια, τώρα πού τα μάτια μου τα σωματικά είναι ακόμα ανοικτά...

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

http://agapienxristou.blogspot.ca/2014/09/blog-post_19.html

ΣΥΜΕΩΝ ΠΗΓΑΔΟΥΛΙΩΤΗΣ
ΒΙΒΛ. ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΕΥΧΟΣ 93

Η Πίστη της γιαγιάς

The door of penitence is always open ( St. Seraphim of Sarov )

Why do we judge our neighbors? Because we are not trying to get to know ourselves. Someone busy trying to understand himself has no time to notice the shortcomings of others. Judge yourself — and you will stop judging others. Judge a poor deed, but do not judge the doer. It is necessary to consider yourself the most sinful of all, and to forgive your neighbor every poor deed. One must hate only the devil, who tempted him. It can happen that someone might appear to be doing something bad to us, but in reality, because of the doer's good intentions, it is a good deed. Besides, the door of penitence is always open, and it is not known who will enter it sooner — you, "the judge," or the one judged by you.

St. Seraphim of Sarov

Κάντε το Σταυρό σας για να είστε υγιείς λένε οι επιστήμονες. Σοκαρισμένοι οι Άθεοι!

Οι θαυματουργικές ιδιότητες του Σταυρού

Το σημείο του Σταυρού και της ορθόδοξης χριστιανικής προσευχής είναι ικανά να σκοτώσουν μικρόβια, και να μεταβάλουν τις οπτικές ιδιότητες του νερού. Επιστήμονες έχουν αποδείξει πειραματικά τις θαυματουργικές ιδιότητες του σημείου του Σταυρού και της προσευχής.

Είναι διαπιστωμένο, το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές εδώ στο pentapostagma.gr ότι η παλιά συνήθεια να γίνεται το σημείο του Σταυρού πάνω από το φαγητό και το ποτό πριν το γεύμα, έχει ένα προφανές μυστικό και αληθινό νόημα και αυτό δεν είναι άλλο από το μαρτύριο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πάνω στο Σταυρό έχυσε το Πανάγιο αίμα Του και με το μαρτύριο του μας έσωσε από την αιώνια καταδίκη. Πίσω από αυτό παραμένει η πρακτική χρησιμότητα με την οποία ασχολείται η επιστήμη.

Η τροφή κυριολεκτικά καθαρίζεται μέσα σε μία στιγμή. Αυτό είναι ένα μεγάλο θαύμα, που κυριολεκτικά συμβαίνει κάθε ημέρα” δήλωσε η φυσικός Angelina Malakhvskaya που προσκλήθηκε από την εφημερίδα Жизнь.

Η Malakhovskaya έχει μελετήσει την δύναμη του σημείου του Σταυρού με την ευλογία της Εκκλησίας, για 10 περίπου χρόνια τώρα. Έχει διεξάγει ένα μεγάλο αριθμό πειραμάτων που έχει επανειλημμένα επαληθευτεί, πριν τα αποτελέσματά τους έρθουν στην δημοσιότητα.

Ειδικότερα, έχει ανακαλύψει τις απαράμιλλες βακτηριοκτόνες ιδιότητες του νερού μετά την ευλογία του από μία ορθόδοξη προσευχή και το σημείο του Σταυρού. Η μελέτη επίσης αποκάλυψε μία νέα, ενωρίτερα άγνωστη ιδιότητα του λόγου του Θεού, να μετασχηματίζει την δομή του ύδατος, αυξάνοντας αξιοσημείωτα την οπτική του πυκνότητα στην περιοχή του φάσματος της βραχείας υπεριώδους ακτινοβολίας, γράφει η εφημερίδα.

Οι επιστήμονες έχουν επαληθεύσει την δύναμη της δράσης της Κυριακής προσευχής (Πάτερ ημών) και του ορθοδόξου σημείου του Σταυρού στα παθογενή βακτήρια. Δείγματα νερού από διάφορες δεξαμενές (πηγάδια, ποταμούς, λίμνες) πάρθηκαν για έρευνα. Όλα τα δείγματα είχαν goldish staphylococus, ένα κολοβακτηρίδιο. Αποδείχθηκε εν τούτοις, ότι αν η Κυριακή προσευχή λεχθεί και το σημείο του Σταυρού γίνει επάνω τους, ο αριθμός των βλαβερών βακτηριδίων θα μειωθεί επτά, δέκα, εκατό, ακόμη και πάνω από χίλιες φορές.

Τα πειράματα έγιναν με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποκλείουν και την ελάχιστη πιθανή νοητική επιρροή. Η προσευχή ειπώθηκε και από πιστούς και από απίστους, αλλά ο αριθμός των παθογόνων βακτηρίων σε διαφορετικό περιβάλλον με διαφορετικές ομάδες βακτηρίων ακόμη και τότε μειώθηκε, συγκρινόμενος με τα πρότυπα αναφοράς.

Οι επιστήμονες απέδειξαν επίσης την ευεργετική επίδραση που η προσευχή και το σημείο του Σταυρού έχουν πάνω στους ανθρώπους. Όλοι οι συμμετέχοντες στα πειράματα είχαν την πίεση του αίματός τους να τείνει να σταθεροποιηθεί, και τους αιματικούς δείκτες βελτιωμένους. Κατά τρόπο εντυπωσιακό, οι δείκτες άλλαζαν προς την ίαση που χρειαζόταν. Στους υποτασικούς η αιματική τους πίεση ανέβηκε, ενώ στους υπερτασικούς κατέβηκε.

Επίσης παρατηρήθηκε ότι το σημείο του Σταυρού εάν γίνεται πρόχειρα, με τα τρία δάκτυλα βαλμένα μαζί απρόσεκτα η τοποθετούμενα εκτός των απαραιτήτων σημείων (στο μέσο του κούτελου, το κέντρο του ηλιακού πλέγματος, και στα κυκλώματα κάτω από το δεξί και αριστερό ώμο), το θετικό αποτέλεσμα ήταν πολύ πιο αδύνατο, η απουσίαζε εντελώς.

Έτσι γίνεται κατανοητό το αναλλοίωτο του αγιασμού, το ανέβασμα του ζυμαριού από τα σταυρολούλουδα. (λουλούδια του Επιταφίου), η διατήρηση φρέσκου του Πασχαλιάτικου αυγού μέχρι τον επόμενο χρόνο, όταν τοποθετείται στο εικονοστάσι. Η έρευνα επιβεβαιώνει τις θέσεις της αληθινής Ορθόδοξης Εκκλησίας.


http://agapienxristou.blogspot.ca/2014/10/blog-post_16.html

'' I don't like to prophecize '' ( Saint Porphyrios )

At a time when more and more people feel the need, because of the profound crisis affecting mankind, to deal with eschatological events as described in the Apocalypse of Saint John the Theologian, as well as those things revealed by the Grace of God to the Prophets, the Fathers of the Church and contemporary saintly elders like Elder Paisios, we must especially stand with the view of Elder Porphyrios, and decode why such a great Saint of our time, while knowing with precision and detail everything that we are living and where things come from, avoided talking about these things.

It must especially puzzle us why the Elder didn't speak at all about what is coming, but only revealed what was necessarily required for certain people.

The core thought of Elder Porphyrios was that people need to consolidate and grow in love towards their Creator, not through fear of things to come, but through a selfless relationship, as an affectionate father towards his child.

Because the unity that was the greatest legacy of Christ to His Apostles, can be ensured when the child is joined with his Father primarily through love and not fear.

Elder Porphyrios aptly likened the times we live in to the years just before Jesus came.

What existed then? A Roman "peace" in power and idolatry, and a priesthood alienated by the passion for power that was hypocritical without being beneficial, but rather distanced the people from God. And finally there was a small portion of pure and good people.

All this describes in detail what is going on today, and the repetition of this in our era should probably strongly trouble us.

Before Christ there existed prophecies about His coming as well as warnings for repentance to the people of God, as in the case of Jonah and Ninevah.

However, these prophecies were sent by God for those few good and pure people of each era, as I said before, because they had the goodwill to receive the messages and know what to do.

Elder Porphyrios acted with this in mind, calling people to approach Christ with love and not the fear of terrible events.

He knew but he did not say. He spoke laconically and in codes, understanding that in our era there was a great gap between the spirituality of people on Mount Athos with the outside world.

For this reason he sent a man to notify Elder Paisios to stop speaking about the Antichrist, the mark, imminent wars, etc.

Not because it was wrong that which was informed to Elder Paisios through Divine Illumination, but because the spiritual measure of the world is at such a level that fear has no practical effect and that the only approach needed was love for Christ.

For if man loved God, then God, when people change, will change history. The same happened with the imminent destruction of Ninevah.

The same Elder Porphyrios, during his last days, stressed the moral degradation and misery which we find ourselves in as people, and stressed to his spiritual children to find a verse in the Old Testament that says "You have a cloak, you be our leader" (Is. 3:6).

There we were told describes clearly the current situation. The same situations of "old Israel" with the "new Israel" and the same symptoms.

The "old Israel" lost its unity with God and the "new Israel" lost exactly this path of unity with Christ.

This was the great longing of the Elder and he served it literally till his last breath.

The Hierarchical Prayer of Christ, "that all may be one", was what the Elder served as long as he lived and he slept with it on his lips. Because he knew that when mankind is ensured with unity with Christ, then they will fear neither wars nor the Antichrist.

In contrast, today we approach evil and examine those things that are coming as an inevitable evil. Here we lose the entire essence.

Wars, calamities and upcoming events are the ultimate remedy to human apostasy, which is why Elder Porphyrios would say: "The Apocalypse was written for it not to happen".

The Apocalypse has as its purpose to alert, and the way to avoid it is to serve the unity which Christ left to us as a legacy.

This is the therapeutical treatment to the sick, because if the sickness progresses, the events of the Apocalypse will be the amputation caused by the physician when gangrene sets.

The Elder would say: "Our time is like the time of Christ. Then the world had reached a terrible state. But God spared us. And now we must not despair. I see through the calamity to appear some very important person of God, who will rally and unite the world for good."

It was one of the few occasions when the Elder spoke about that which we are living and is upcoming. He stressed that the justice of God is changing and that our situation is miserable.

But he saw that the mercy of God will once again visit mankind. Elder Paisios said the same thing when visitors approached him with evident anxiety about upcoming events and when he was asked when the wrath of God will come. He would say: "We need to ask that His mercy comes, not His wrath."

This is what humanity needs and this is how we must approach what the Saints told us. That which was prophesied in our time are for those few who, like before the time of Christ, have the goodwill to serve their unity in Christ.

The tabloids, the foreign press, the electronic media channels deal systematically with what Elder Paisios and other contemporary elders said. I don't know if they do it for the sake of advertising, trade, etc. But we must think. We must think to look for the substance in all this.

In 2009 while visiting Russia, as part of the effort of issuing the letters of the first Ruler of Greece, Ioannis Kapodistrias, we met with senior officials of the Russian Federation. With surprise I heard a question that relates to all of the above.

He asked me:

"Elder George, the fathers of Mount Athos say there will be a war between Russia and Turkey for Constantinople. What do you say about this?"

I answered him without thinking, in a way I believe Elder Porphyrios would answer:

"Saint Kosmas Aitolos, who is a great Saint of Orthodoxy, said: 'They will try to resolve it with the pen, but will not be able to. 99 times with war, and once with the pen.' However, us, we are with the pen," I said.

The Greeks I believe had the blessing to be sent by God a revealing personality like Elder Porphyrios to show us the way and the path to avoid calamities and difficulties.

It is up to us to manage the legacy he left to us, and not wait for the ship to collide with the iceberg.

If each of us acts alone and cut off from Christ, it is certain that we will say that which the Holy Elder said: "He may, however, according to the plan of God, come; to come so that people can acquire an awareness, to see the chaos alive in front of them, and to say: 'Oh, we are falling into chaos, we are being lost. Everyone back, everyone back, turn back, we have been deluded.' And they will return again to the path of God and the Orthodox faith will shine."

The last days of Elder Porphyrios were the most revealing for his spiritual children and for all of humanity. The Elder gathered us in his Cell in Kaufsokalyvia and told us: "I don't like to prophesy, but I will tell you one prophecy."

The Elder told us about what will happen in Greece and what its future will be. It was revealing for the future of Greece. All of these have now begun to be realized. Today we are living all that he told us and began to take place with exactitude.

The greatest revelation of God was the last night of his life, when for a half hour he prayer the Hierarchical Prayer of Jesus: "That all may be one".

The same Holy Spirit prayed within Elder Porphyrios for the unity in Christ of all Christians and for all of humanity, so that the sufferings of the Apocalypse would not come.

This prayer is the greatest legacy of Christ to humanity. May the unity of humanity with God materialize.

This legacy today, 21 years after the repose of Elder Porphyrios, remains alive and is depicted in an icon: the Panagia "That All May Be One" Patriotissa, a prophetic and escatological icon, which all of Christendom knows.

We his children serve today this legacy and hope in it.

Saint Porphyrios

Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία παρά αρρώστια .......

Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία παρά αρρώστια, είσαι πιο προνομιούχος από ένα εκατομμύριο ανθρώπους που δεν θα επιζήσουν μέχρι το τέλος της εβδομάδας.

Αν δεν έχεις ζήσει ποτέ τον κίνδυνο της μάχης, την μοναξιά της φυλάκισης, την αγωνία των βασανιστηρίων η την πείνα, είσαι πιο καλά από 500 εκατομύρια ανθρώπους στον κόσμο.

Αν μπορείς να πας στην εκκλησία, δίχως τον φόβο της τιμωρίας, της σύλληψης, των βασανιστηρίων η του θανάτου, είσαι πιο προνομιούχος από τρία δισεκατομύρια ανθρώπους στη γη.

Αν έχεις φαγητό στο ψυγείο σου, αν φοράς ρούχα, αν είσαι κάτω απο μια στέγη και ένα κρεβάτι για να κοιμηθείς, είσαι πιο πλούσιος από το 75% των κατοίκων της γης.

Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, μέσα στο πορτοφόλοι σου, και μπορείς να δώσεις έστω και ψιλά σε κάποιον, είσαι ανάμεσα στο 8% των πιο πλούσιων ανθρώπων της γης.

Αν οι γονείς σου ζουν και είναι ακόμα παντρεμένοι, είσαι πολύ σπάνιος.

Αν μπορείς να κρατήσεις το χέρι κάποιου, να τον αγκαλιάσεις, αλλα ακόμα να τον αγγίξεις στον ώμο, είσαι ευλογημένος επειδή μπορείς να προσφέρεις ένα θεραπευτικό άγγιγμα.

Αν διαβάζεις αυτές τις λέξεις, ήδη έχεις άλλη μια ευλογία επειδή δύο δισεκατομύρια άνθρωποι στον κόσμο δεν μπορούν να διαβάσουν.

Αν σηκώνεις το κεφάλι σου με χαμόγελο και είσαι πραγματικά ευγνώμων, είσαι ευλογημένος, επειδή η πλειονότητα των ανθρώπων μπορεί να το κάνει, αλλά οι περισσότεροι δεν το κάνουν.


http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/10/blog-post_9848.html

Οι πονηριές της Τουρκίας ( Αγιος Παϊσιος )

 
Η Τουρκία είναι σαν την αλεπού. Όλο πονηριές κάνει. Όταν καταλάβει ότι έχουν στήσει δόκανα για να την πιάσουν, αρχίζει να πηδάει και με τα τέσσερα πόδια κι έτσι πιάνεται και με τα τέσσερα. Αυτό θα πάθει και η Τουρκία.


Αγιος Παϊσιος

Ο Πόλεμος των δαιμόνων ( Αγιος Παϊσιος )

Ο διάβολος πολεμάει τους πιστούς με τον οικουμενισμό, τούς πλούσιους με τον μασονισμό και τούς πτωχούς με τον κομμουνισμό”, παρετήρησε ο γέρων..

Αγιος Παϊσιος