METROPOLITAN OF LIMASSOL: "WHAT UNITY ARE WE TALKING ABOUT? THOSE WHO DEPARTED FROM THE CHURCH ARE HERETICS AND SCHISMATICS"

Excerpts from this most powerful confession of this holy Metropolitan:

May his apostolic confession encourage many other bishops to break their dangerous silence!

There are no churches or confessions. Rather, these have cut themselves off from the Church and must be considered heretics and schismatics... “I believe that what is stated in article 5 regarding 'the lost unity of Christians' is incorrect, because the Church as God’s people, united among themselves and with the Head of the Church which is Christ, never lost this unity and therefore is not in need of rediscovering or seeking it, because it always was, is, and will be just as the Church of Christ has never ceased nor will cease to exist.”

His “The expression ‘towards the restoration of Christian unity’ is incorrect because the unity of Christians – the members of the Church of Christ – has never been broken, as long as they remain united to the Church. Separation from the Church and flight from the Church have unfortunately happened numerous times due to heresies and schisms, but there was never a loss of the internal unity of the Church"...


“the reference of the text to ‘the World Council of Churches’ gives me the opportunity to make a complaint against occasional syncretistic events which took place therein, but also against its title, since it regards the Orthodox Church as ‘one of the Churches’ or a branch of the one Church which seeks and strives for Her realisation at the World Council of Churches. For us, however, the Church of Christ is one and unique, as we confess in the Symbol of Faith, and not many.”

His Eminence further states: “The view that the preservation of the genuine Orthodox faith is guaranteed only through the synodical system as the only ‘competent and final authority on matters of faith’ is exaggerated and ignores the truth that many synods throughout Church history taught and espoused incorrect and heretical doctrines, and it was the faithful people which rejected them and preserved the Orthodox faith and championed the Orthodox Confession. Neither a synod without the faithful people, the fullness of the Church, nor the people without the synod of Bishops, is able to regard themselves as the Body of Christ and Church of Christ and to correctly express the experience and doctrine of the Church.” 

 
Moreover, in order for a Synod to be valid and canonical, it must not depart in any way from the spirit and teaching of the Holy Synods which preceded it, the teaching of the Holy Fathers and Holy Scriptures, and it must be free from any ambiguity in the precise expression of the correct faith,” adds His Eminence Athanasios.

“I humbly express my disagreement with the fact that the practice of all Sacred Synods until the present of allowing each bishop a vote is abolished. There was never before a system of ‘one Church, one vote,’ which renders the members of the Holy and Great Synod, with the exception of the primates, mere decorative items by refusing them the right to vote,” His Eminence Athanasios says in his letter.

To read the Metropolitan's entire letter, see the site of the Holy Metropolis of Limassol. Translated by Fr. Kristian Akselberg

Atheism is a mental disorder ( St. Nektarios )

Atheism is a mental disorder: it is a terrible ailment of the soul that is difficult to cure. Atheism is a passion that severely oppresses whomever it seizes. It holds in store many misfortunes for its captive, and becomes harmful not only for him but also for others who come into contact with him.

Atheism denies the existence of God. It denies that there is a divine Creator of the universe. It denies
God’s providence, His wisdom, His goodness, and, in general, His divine qualities. Atheism teaches a falsehood to its followers and contrives false theories concerning the creation of the universe. It professes, as Pythia upon a tripod,1 that the creation is an outcome of chance, that it is perpetuated and preserved through purposeless,
random interactions, that its splendor transpired spontaneously over time, and that the harmony, grace, and beauty witnessed in nature are inherent
attributes of natural laws.

Atheism detracts from God, Whom it has denied, His divine characteristics, and, instead, bestows them and His creative power to lifeless and feeble matter. Atheism freely proclaims matter to be the cause of all things, and it deifies matter in order to deny the existence of a superior Being, of a supreme, creative Spirit Who cares for and sustains all things. On account of disbelief, matter becomes the only true entity; whereas the spirit becomes non-existent.

For atheism, the spirit and the soul are egotistical inventions of man, concocted to satisfy his vainglory. Atheism denies man’s spiritual nature. It drags man down from the lofty height where he has been placed by the Creator’s power and grace, and lowers him amongst the rank of irrational animals, which he accepts as ancestors of his distinguished and noblelineage. Atheism does all this in order to bear witness to the words of the Psalm: “Man, being in honor, did not understand; he is compared to the mindless animals, and is become like unto them” (Ps. 48:20).

Atheism detracts faith, hope, and love from the
world, these life-giving sources of true happiness for man, it expels God’s righteousness from the world, and denies the existence of God’s providence and succor. Atheism accepts the laws that exist in nature, yet denies Him Who has appointed these laws. Atheism seeks to lead man to an imaginary happiness; however, it abandons and deserts him in the middle of nowhere, in the valley of lamentation, barren of all heavenly goods, void of consolation from above, empty of spiritual strength, bereft of the power of moral virtue, and stripped of the only indispensable
provisions upon the earth: faith, hope, and love.

Atheism condemns poor man to perdition and leaves him standing alone as prey amidst life’s difficulties. Having removed love from within man, atheism subsequently deprives him of the love from others, and it isolates him from family, relatives, and friends.

Atheism displaces any hope of a better future and
replaces it with despair.
Atheism is awful! It is the worst of all spiritual illnesses!
This tripod was a bronze altar at Delphi, in ancient Greece, upon which the priestess of Apollo named
Pythia sat to utter oracles.

St. Nektarios

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/10/atheism-is-mental-disorder-st-nektarios.html

Trickery of the demons ( Saint John Climacus )

Demons once heaped praise on one of the most discerning of the brothers. They even appeared to him in visible form. But this very wise man spoke to them as follows, "If you cease to praise me by way of the thoughts of my heart, I shall consider myself to be great and outstanding because of the fact that you have left me. But if you continue to praise me, I must deduce from such praise that I am very impure indeed, since every proud hearted man is unclean before the Lord (cf. Prov. 16:5). 

So leave me, and I shall become great, or else praise me, and with your help I shall earn more humility."

 Struck by this dilemma, they vanished.

Saint John Climacus 

The Ecumenists are Co-responsible for the Abuse of the Gospel and the Perdition of the Heterodox ( Protopresbyter Theodoros Zisis )

Protopresbyter Theodoros Zisis
Professor Emeritus at Aristotle University
Thessaloniki


1. Papism and Protestantism have distorted the Gospel

Lately many members of the Church have been agonizing over the destructive and rapid development of the so-called inter-Christian relations of the Orthodox with the two big heresies of the West, Papism and Protestantism. Their concern has been expressed many times, this year with the composition of the well-known “Confession of Faith against Ecumenism” which was circulated and signed by many, and for the first time annoyed and disturbed those Ecumenists who are complacent and boast over the success.

The ambient policy and cultural atmosphere of globalization not only tends to erase geographical boundaries between nations, but also tends to tear down spiritual, cultural and religious boundaries. Its goal and vision is to level differences and individuality, to homogenize people in their beliefs and manner of life, to create a new type of person, without spiritual concerns and pursuits beyond this life, but for them to remain glued to this earth, in material prosperity and affluence. This serves two specific aims of the planners: people will reduced to simply being consumers, which will increase businesses’ material and economic profit and at the same time they will become slaves in their daily struggle to secure material goods, with their degree of leisure being in the hands of the powerful, so that through controlled economic crises or allocations they can keep people docile and obedient.

The second apparent aim is to place the Gospel of Christ and the Church, which constitute the only powers of resistance against materialism, at the periphery so that the new world can be governed not by Christ, but by the Antichrist. Only Christ conquered the temptation of Satan over material goods and preached that “man shall not live by bread alone” (Luke 4:4), prioritizing material and spirit, the world and God – He gave priority to God and to the spirit: “But seek ye first the kingdom of God and His righteousness and all these things will be added to you” (Matt 6:33). And elsewhere, “for what shall it profit a man if he shall gain the whole world and lose his own soul?” (Mark 8:36).

The Christian world of Constantine the Great, of New Rome – Constantinople, of Orthodoxy, in which the Third Rome, Moscow, participated spiritually, lived and put into practice this ascetic and perfecting teaching of the Gospel. Now it is to be replaced by the new world of materialistic America and Europe, or Pax Christiana by Pax Americana.

Papism, having separated itself from the One, Holy, Catholic and Apostolic Church, submitted to the temptations of Satan and was transformed into a worldly power with economic, dynastic, conquering, political pursuits, with dogmas and a way of life that have nothing to do with the life and teaching of the Gospel. As the great Russian intellectual Theodore Dostoyevsky powerfully said that Papism is not even Christianity; if Christ returned to earth, He would be judged and crucified by the holy inquisitors of Rome.

Those under the Pope perverted and distorted the Gospel. They did not serve as the light of the world and as the salt of the earth, for this they had no effect on the souls of the people of the West. The West, Europe and America, soon distanced themselves from untrustworthy Papism and became de-Christianized because “if the salt has lost its taste, wherewith shall it be salted?” (Matt 5:13). They threw out and rightfully trampled upon the pseudo-inscribed Christianity of the Pope.

Protestantism justly reacted against the arbitrariness and the deviations of Papism, though doing it alone without asking for help from the Church in order to return to the purity of Evangelical truth, without apostolic succession and the Grace of the mysteries (sacraments), in time being led to numerous divisions and teachings [some of] which even doubt the Resurrection of Christ, while they even justify “dishonorable passions” – as the Apostle Paul calls homosexuality in the first chapter of his Epistle to the Romans – as being on a level of a moral life,.

2. Double error: Inclusion with the heresies and a crutch of Papism

The planners of the New Age and Globalization want to unite us to and identify us with this distorted, abused and untrustworthy Christianity of Papism and Protestantism, [and create] a materialistic, earthly and worldly Christianity, so that the beneficial effect of the Gospel and of the Church cease in the world, so that people may not find the real Christ anywhere, so that we succumb to all the temptations of the devil, and thus establish the kingdom of the Antichrist. They have already succeeded in duping us and getting us to join in the pan-Protestant “World Council of Churches (WCC),” that is the World Council of Heresies and Fallacies. What a disgrace and shame! The Bride of Christ, the Body of Christ, the One, Holy, Catholic and Apostolic Church, equated and put on the same level with the numerous Protestant shoots, each one of them claiming to be the true Church. In the end, is there one Church or many Churches? Are heresies also Churches? Never has the Church identified itself with nor has it ever been included among heretical groups and organizations. This is so not due to a lack of love, but so that it may help heretics to return through repentance, and at the same time protect the faithful from heresy. It truly preaches the truth when there is danger of heresy and awaits the response of those in error. If it identifies itself with them, where will they return? They will remain where they are if we accept, as some “Orthodox” maintain, that there is salvation and truth there too. We put all those heterodox who came to Orthodoxy in a difficult position, who, if they are not stable and convinced of their salvific steps, may become scandalized and disappointed.

Papism witnessed our entry into the World Council of Churches with joy and satisfaction because we left it the only purporter of the One, Holy, Catholic and Apostolic Church. However, unlike us, it does not forget that in the mid 15th century, the probable alliance of the Orthodox in the reformation coucils of Constantia (1414-1418) and of Basel (1431-1439), forerunning movements of Protestantism, would have led to the synodic system prevailing and would have voided the primacy of authority of the Pope. He does not only leave us with the Protestants, but he wants us with him against those Protestants who rejected [his] many innovations. And as he then misled us to disgraceful Ferrara-Florence, so that we would not strengthen the synodic reformation – that even reached the point of the Pope being defrocked by his own cardinals – he is doing the same thing even now. He leads us to dialogues of love with his candies that we are somehow “sister Churches” and we can discuss “on equal terms.” He continues, however, to consider us schismatics and ecclesiologically deficient, in order to lead us to the recognition of Papal primacy through Unia, whose condemnation at Freising-Munich by the plenary session of the Joint Committee for Theological Dialogue (1990) he buried and made disappear. With this one-sided action, which we quietly accepted without any protest, the Pope shows that even in the theological dialogue he does as he wishes as the First and as infallible. Therefore, why should we discuss, since the Vatican accepts only what is in its favor, while what is [beneficial] to us it rejects and makes disappear? We foolishly, like in Ferrara-Florence where we signed Unia, we repeat the mistake and we again become the crutch of Papism with the unacceptable article of Ravenna and the even worse draft plan of Cyprus concerning the primacy of the Pope.

We should note that within relatively the same conditions we are repeating the same mistakes, without learning from history. Greece and Cyprus, in order to be helped by the West and the Pope, sign yet again unacceptable articles of union, like at Ferrara-Florence (1438-1439). They accept and honor Pope, the pan-heretic and distorter of the Gospel, thus pushing away and distancing divine help and offending the Holy Martyrs and Confessors of the Faith. Constantinople, which tasted divine abandonment, is unfortunately leading us to activities of false union and to a new Ferrara-Florence, in the steps of the then Cardinal Bessarion of Nicea and not of Saint Mark of Ephesus (Evgenikos), distorting the Gospel and embracing the “grave wolves” of Papism and Protestantism. That is why vigilance is needed according to the advice of the Apostle Paul, who foresaw that, “Also of your own selves shall arise, speaking perverse things, to draw away disciples after them” (Acts 20:29-31).

Protopresbyter Theodoros Zisis

Why Pray For the Dead? ( Elder Cleopas )

When you die you will face what is known as the partial judgment. This will include a complete examination of your life. With a good account you will be led by angels to a mystical place where we will anticipate the joys of Paradise awaiting the final judgment and your resurrection. If you do not know God at this point and have not lead a life of repentance you will be controlled by the demons who will lead you to a place where you anticipate the torments of Hell or an eternal life separated from God.
Elder Cleopa tells us this about those who are destined for eternal torments,

"If someone at the partial judgment is destined for eternal torments and is a Christian and servant of Christ, he has but one hope. His hope is in the intercession of living Christians who are able to pray to Christ for him to be rescued from the torments of hell or at least to find some relief from them." Paul tells us, "we must appear before the judgment seat of Christ, that every one may receive the things done in the body, according to what he hath done, whether it be good or bad." (2 Cor 5:10) but Elder Cleopa points out that Paul also said to Timothy, "I exhort therefore, first of all, that supplications, prayers, intercessions and giving of thanks be made for all men." (1 Tim 2:1) Also James says, "Confess your sins to one another, and pray one for another, that ye may be healed. The effectual fervent prayer of a righteous man availeth much." (James 5:16)




Elder Cleopa says,
Consequently, if our prayers are able to benefit the living for what reason are they powerless to benefit the dead, granted that they also live by their souls? God is everywhere present and hears both the prayers for the living and for the dead.


We can see in the Old Testament witness to prayers for the dead (2 Mac 12:442-45, Bar 3:4-5). We also see in Holy Tradition and in the Divine Liturgy prayers for the dead.


Praying for the dead does not place our hope of salvation in the hands of humans. Those who are separated from God will not be saved, but those who have their hope additionally in the prayers of men of faith may be helped through their prayers much like Paul depended on the prayers of his followers. We must remember that God is all powerful with unlimited goodness. He is surely able to rescind the eternal anguish of man. He asks for our love and our love of each other. When we pray for each other this is an act of love. We know the Theotokos and the angels and all the saints are always praying for us especially when we join with them in our services, such as a memorial for the dead or the Divine Liturgy. Jesus told us, "Therefore I say unto you, what things soever ye desire when ye pray, believe that ye receive them, and ye shall have them." (Mk 11:24) Elder Cleopa says, "Consequently, prayer for the reposed is not only a sign and strengthening of the love we share between us, but also proof of our faith. Thus the Savior says, "If thou canst believe, all things are possible to him that believeth." (Mk 9:23)


In the parable of the rich man and Lazarus (Luke 16) we are told of a great chasm that exist between heaven and hell.
Elder Cleopa tells us,

"Yet, this chasm does not have the power to impede the mercy of our great God, Who hears our prayers for the reposed. We do not suppose, as do the Roman Catholics that there exists a purgatorial fire, but we say that only for those who sinned very severely and did not confess their sin is the passage from Hades to Paradise impossible. For those who sinned more lightly this pathway is not definitely closed, given that in the future judgment each one's place, either in heaven or hell, will be decided definitely, inasmuch as after his judgment someone whose orientation was Hades can no longer pass over into Paradise. For those who sinned unto death, our prayers are completely futile...
God looks down from the heavens with attentiveness upon that which springs from love, for love is in its entirely the sum of His commandments." 

Elder Cleopas
Reference: The Truth of our Faith, 123-133

I believe means......

        
I believe means, that I know that every day is a new beginning.
I believe means, that I'm sure that miracles happen and dreams come true.
I believe means, how I see angels dancing among the clouds.
I believe means, that I know the value of a heart that cares, the innocence of child's eye and the wisdom of an old hand, because through their teaching I am learning about love.
I believe means, that I will find the strength and courage within me, when the time comes to pick up my pieces and start again.
I believe means, that I know that I am not alone, that life is a gift and the time has come to honor it.

I believe means, that wherever I maybe, wonderful things will happen and how do I make all my dreams and hopes reality....

I just have to believe and leave it in God's hands....

Whoever fasts and becomes angry, and harbors enmity in his heart, such a one hates God and salvation is far from him ( Saint Ephraim the Syrian )

If Thou, O man, dost not forgive everyone who has sinned against thee, then do not trouble thyself with fasting. If thou dost not forgive the debt of thy brother, with whom thou art angry for some reason, then thou dost fast in vain ­ God will not accept thee. Fasting will not help thee, until thou wilt become accomplished in love and in the hope of faith. Whoever fasts and becomes angry, and harbors enmity in his heart, such a one hates God and salvation is far from him. ­

Saint Ephraim the Syrian

Μήνυμα Αφύπνισης προς τους Κυβερνώντες και τον έντιμο Ελληνικό Λαό

Πολύς λόγος γίνεται σήμερα για τις λέξεις που λέγονται ελευθερία, σεβασμός, ανθρώπινα δικαιώματα. Λένε πολλοί, πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο και άρα σέβεται ο Ίδιος την ελευθερία του. Μάλιστα, ακούγεται και από πνευματικούς ανθρώπους, πως πρέπει να έχουμε βαθύ σεβασμό στην ελευθερία επιλογής του συνανθρώπου μας.

Είναι όμως έτσι τόσο απλά; Αλλά ας εξετάσουμε τα πράγματα, όσο μπορούμε με βαθιά ειλικρίνεια. Και ας αρχίσουμε πρώτα από το Θεό μας, που έπλασε τον άνθρωπο. Κανείς δεν αμφιβάλλει, πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο δίνοντάς του και το μεγάλο δώρο της ελευθερίας του. Γιατί όμως του έδωσε το δώρο της ελευθερίας; Έδωσε το δώρο της ελευθερίας στον άνθρωπο ο Θεός, επειδή τον έπλασε κατ' εικόνα Του και καθ΄ομοίωσιν. Και από το καθ΄ομοίωσιν γεννάται η ελευθερία. Εάν όμως ο άνθρωπος αρνηθεί να γίνει καθ΄ομοίωσιν του Θεού, τότε το μεγάλο δώρο της ελευθερίας, που έχει ο άνθρωπος, γίνεται καταστροφική σκλαβιά για τον εαυτό του και για τον πλησίον του. Και αυτό αποδεικνύεται πρώτα με τους πρωτοπλάστους.

Εφόσον, όπως λέγουν μερικοί, ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, γιατί απαγόρευσε στους πρωτοπλάστους μέσα στον Παράδεισο να φάνε από τον απαγορευμένο καρπό; Εφόσον σέβεται ο Θεός την ελευθερία του ανθρώπου, γιατί έπνιξε την ανθρωπότητα, επί εποχής του Νώε με κατακλυσμό; Γιατί έκαψε ο Θεός τις πόλεις Σόδομα και Γόμορα; Γιατί πάλι ο Θεός επέτρεψε την καταστροφή του Ναού του Σολομώντα; Γιατί άφησε πάλι ο Θεός μας και ερήμωσε η Πόλις και η Αγιά Σοφιά; Και τόσα άλλα «γιατί» που χρειάζονται τόμοι ολόκληροι για να τα αναφέρουμε.

Το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα και απλά. Όλα αυτά γίνανε γιατί μετέτρεψε ο άνθρωπος την ελευθερία, που του έδωσε ο Θεός, σε ασυδοσία του διαβόλου και δεν έχει τέτοιο δικαίωμα ο άνθρωπος, διότι η ασυδοσία επισύρει την οργή του Θεού. Άρα λοιπόν η ελευθερία, που δόθηκε από τον Θεό στον άνθρωπο, ένα μόνο νόημα έχει. Να τη χρησιμοποιήσει για τον αγιασμό του και την ομοίωσή του προς τον Πλάστη του Θεό. Και επαναλαμβάνω. Όποιος θέλει να αρνηθεί το Θεό που τον έπλασε, έχει μεν το ελεύθερο από τον Πλάστη του Θεό να το κάνει, αλλά θα απολαύσει τις πικρές συνέπειες της κακής χρήσης της ελευθερίας του, μάλλον της ασυδοσίας του. Άρα λοιπόν, δεν σέβεται ο Θεός την ελευθερία του ανθρώπου, όπως κακώς την εννοούν μερικοί. Αλλά με πολλή λύπη, θεϊκή, πατρική, αφήνει τον άνθρωπο στην επιλογή του. Όμως αυτή η ενέργεια του Θεού δεν ονομάζεται σεβασμός, αλλά μακροθυμία. Γιατί άλλο η λέξη σεβασμός και άλλο η μακροθυμία. Διότι η λέξη σεβασμός, είναι ιερή και τη χρησιμοποιούμε, όταν θέλουμε να αποδώσουμε μεγάλη τιμή σε κάτι. Ενώ, η μακροθυμία περιέχει την ανοχή, που δείχνει ο ανώτερός μας, που αναβάλει συνεχώς από αγάπη, να μας τιμωρήσει. Ώστε λοιπόν, δεν μπορούμε και δεν έχουμε το δικαίωμα, την ασυδοσία των εσχάτων ημερών μας, να τη μεταβάλουμε και να της δίνουμε το νόημα της ελευθερίας. Πόσο μάλλον να λέμε, πως σεβόμαστε την ασυδοσία. Ας σταματήσουν επιτέλους οι θλιβεροί πολιτικοί μας, να πιπιλίζουν στο στόμα τους τη λέξη ελευθερία. Και ας ξανακοιτάξουν με ειλικρίνεια το Ελληνορθόδοξο Σύνταγμα και εκεί θα δουν, τι πραγματικά σημαίνει η λέξη ελευθερία, καλώς νοούμενη και όχι από τα αντίχριστα νομοσχέδια, που τους υποδεικνύουν οι ασύδοτοι Ευρωπαίοι, π.χ. αντιρατσιστικό νομοσχέδιο κλπ.

Δυστυχώς, μέρα με τη μέρα βλέπουμε, πως μεγαλώνει ο κίνδυνος, που προέρχεται από το αντίχριστο σύστημα. Και το σύστημα αυτό, χρησιμοποιεί τη λέξη ελευθερία και σεβασμός, για ότι αυτό κρίνει ότι είναι σωστό, για το σύστημα και τους ανθρώπους του. Δύο είναι τα δόγματα στα οποία στηρίζεται το άνομο σύστημα. Το πρώτο λέγεται ισχύς και το δεύτερο λέγεται υποκρισία. Και όλοι μας, οι ορθώς βιούντες και σκεπτόμενοι, βλέπουμε τα δύο αυτά δόγματα να εναλλάσσονται και να λειτουργούν άριστα πλέον, χωρίς καμία ενόχληση από αυτούς που έπρεπε να αντισταθούν. Βλέπουμε πλέον το σύστημα το άνομο, πως, που και γιατί, χρησιμοποιεί τις λέξεις ελευθερία, σεβασμός και ανθρώπινα δικαιώματα. Και δυστυχώς, το συνειδητό και πιστό ποίμνιο του Χριστού μας, στενάζει περίλυπο και απογοητευμένο, μη βλέποντας τους αρμόδιους ταγούς της Εκκλησίας και Πολιτείας να υπερασπίζονται τα Ιερά.

Αλλά τους βλέπουν – πλην μερικών ελαχίστων εξαιρέσεων – να είναι περιβεβλημένοι από την καταραμένη σιωπή, όπως λέγουν οι Άγιοι μας, πως όταν κινδυνεύουν τα Ιερά μας και σιωπούμε σημαίνει ενοχή και προδοσία. Και ενώ γίνονται όλα αυτά, οι εταίροι μας Ευρωπαίοι, έχουν κατασκευάσει και άλλα αισχρά και απάνθρωπα νομοσχέδια, της κτηνοβασίας και της παιδεραστίας. Ερωτώ ευθέως τους αρμοδίους. Αυτά τα αίσχη, θα τα συγκαταλέξουν με τη λέξη σεβασμός, στην ελεύθερη επιλογή του διεστραμμένου ανθρώπου; Όχι κύριοι, δεν έχει δώσει ο Θεός τέτοιο δικαίωμα ελευθερίας στο πλάσμα του, τον άνθρωπο και αυτό μας το έχει αποδείξει πάρα πολλές φορές. Ωστόσο όμως, ο Θεός έχει εμπνεύσει στο Ορθόδοξο ποίμνιο Του, να κάνει νόμους ωφέλιμους, παιδαγωγικούς, έως ότου ο άρρωστος άνθρωπος ανανήψει από την πνευματική του διαστροφή. Και αλλοίμονο, αν αυτούς τους νόμους τους αλλοιώσουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, τότε τι να πω; Ο νοών νοείτω…

Και δυστυχώς, ελπίδα μετανοίας από τους ανθρώπους του ανόμου συστήματος δεν υπάρχει. Και μην αυταπατόμεθα και νομίζουμε, πως ίσως αλλάξουν προς το καλό. Το ερώτημα είναι, το μικρό ποίμνιο του Χριστού μας, θα παραμείνει σε αδράνεια, σε αμηχανία και ολιγοψυχία; Έχει αναλογιστεί το μικρό ποίμνιο του Χριστού, πως ο σίγουρος ηττημένος θα είναι το σύστημα του αντιχρίστου και ο σίγουρος Νικητής, ήταν, είναι και θα είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός;

Εφόσον έτσι σίγουρα θα έχουν τα πράγματα, γιατί να μην είμαστε γεμάτοι από αισιοδοξία και ελπίδα; Γιατί να μην αυξήσουμε την πίστη μέσα μας; Γιατί να μην εντείνουμε τον αγώνα μας, με ότι μπορούμε ο καθένας μας; Διότι μαζί με την πίστη και την ελπίδα μας, πρέπει να συνοδεύεται και ο κατά δύναμιν αγώνας μας. Πρέπει να γνωρίζουμε και τούτο. Πως οι Άγιοι μας, πάντα προσδοκούσαν να περάσουν δύσκολες καταστάσεις διωγμών της Πίστεως για να αγωνισθούν περισσότερο! Επομένως, πρέπει να καταλάβουμε σιγά-σιγά, πως τις δυσκολίες που θα συναντήσουμε – ο Θεός ξέρει, τι, πως και πότε θα γίνουν – στην πορεία μας, άμα τις αντιμετωπίσουμε με γενναίο φρόνημα, θα μας τις βγάλει σε καλό ο Θεός μας.

Ώστε λοιπόν κύριοι, σταματήστε επιτέλους να εκμεταλλεύεστε τη λέξη ελευθερία, διότι είναι ιερή λέξη και προέρχεται από τον Τριαδικό Θεό μας, που είναι η όντως ελευθερία, εξ΄ου και η προέλευσή της.

Το σύστημα του αντιχρίστου, από αιώνες τώρα, λειτουργεί μυστηριωδώς με διαφορετικό τρόπο σε κάθε εποχή. Όμως πάντα, ένας είναι ο στόχος του συστήματος, ο Χριστός. Τους ενοχλεί να βλέπουν τον τρόπο ζωής του Χριστού, σε σύνολο ανθρώπων και ιδιαιτέρως στην Ελλάδα, που είναι το κεντρικό σημείο του πλανήτη της γης.

Όλα αυτά που ακούμε και βλέπουμε, περί οικονομικής κρίσεως και άλλα πολλά, είναι απλά κατασκευάσματα και φτιαγμένες αιτίες, για να πολεμήσουν τον τρόπο ζωής του Χριστού, που βιώνεται από τους Ορθόδοξους Χριστιανούς.

Ώστε λοιπόν, ο στόχος χτυπήματος για το αντίχριστο σύστημα είναι η Ορθοδοξία, εν πρώτοις στην Ελλάδα μας και φυσικά στα υπόλοιπα κράτη, όπου υπάρχει Ορθοδοξία. Δεν μας ξενίζει αυτό το γεγονός καθόλου, διότι δύο χιλιάδες και πλέον έτη, η Ορθοδοξία δέχεται σφοδρό πόλεμο από το άνομο σύστημα, άλλοτε ύπουλο, κρυφό και άλλοτε φανερό. Όμως το γεγονός και το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Ποτέ το σύστημα του αντιχρίστου δεν έχει γευθεί έστω και μία φορά τη νίκη. Πάντα ηττημένο είναι και ας φαίνεται μερικές φορές φανταστικά πως επικρατεί ψεύτικα. Το ίδιο θα συμβεί και στη σημερινή μας εποχή. Θα γευθεί, για μια ακόμη φορά, οδυνηρή ήττα το παράνομο σύστημα με τους ανθρώπους του. Διότι πολύ σωστά έχει πει ένας Άγιος, πως το σύστημα με τους ανθρώπους του θα εξολοθρευτεί με τα ίδια του τα όπλα.

Αξίζει να αναφέρουμε ένα παράδειγμα, μάλλον το πρώτο μεγαλειώδες γεγονός που έγινε στο φρικτό Γολγοθά. Τότε, το άνομο σύστημα της εποχής εκείνης των Εβραίων, έπεισε τον Πιλάτο και έδωσε καταδικαστική απόφαση για τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, με σταυρικό θάνατο. Να πούμε όμως, πως εκείνη την εποχή, πριν γίνει η σταύρωση του Ιησού Χριστού, ο σταυρός ήταν φοβερό όπλο του διαβόλου και του ανόμου συστήματος. Τους χειρότερους κακούργους, με σταυρικό θάνατο τους αποτελειώνανε. Και μάλιστα εκτός ότι ήτανε φρικτός ο θάνατος, ο σταυρικός, λεγόταν και επιπλέον καταραμένος αυτός που πέθαινε επάνω στο σταυρό.

Αυτός λοιπόν ο σταυρός, το πρώην καύχημα του διαβόλου και του ανόμου συστήματος, το φοβερό εκτελεστικό τους όπλο, έγινε μετά τη Σταύρωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο όλεθρός τους! Έγινε η κατάρα τους, έγινε ο κατατρεγμός τους, σε σημείο να μην μπορεί ο διάβολος και τα όργανά του συστήματος να τον ατενίσουν με τα μάτια τους. Διότι όταν κοιτάζανε τον Σταυρό, τρέμανε από το φόβο τους και αφανιζόταν από το πρόσωπο της γης. Ενώ για τους Πιστούς Ορθοδόξους του Χριστού, ο Σταυρός έγινε Ευλογία και Ζωή και όπλο ακαταμάχητο. Αυτό εννοούσε ο Άγιος, που έλεγε, πως το κακό μόνο του καταστρέφεται, με τα δικά του όπλα.

Δυστυχώς, βλέπουμε και σήμερα έναν ανοιχτό πόλεμο εναντίον του Τιμίου Σταυρού, από τους ανθρώπους του ανόμου συστήματος. Προσπαθούν να εξαφανίσουν το πρώην περιβόητο όπλο τους, το Σταυρό. Γιατί άραγε τους πειράζει ο Σταυρός τώρα; Τι συμβαίνει; Γιατί θέλουν και προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν το πρώην αγαπημένο τους όπλο; Μα τώρα μετά τη Σταύρωση του Κυρίου μας, ο Σταυρός λέγεται Τίμιος και εκπέμπει τη Μεγαλοσύνη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Από αυτή τη Μεγαλοσύνη καίγεται ο αντίχριστος και τα όργανά του. Αυτή η Μεγαλοσύνη του Χριστού που εκπέμπεται από τον Τίμιο Σταυρό, κάνει τώρα το άνομο σύστημα να μισεί θανάσιμα το Σταυρό και όσους πιστούς τον προσκυνούν με ευλάβεια. Το συμπέρασμα λοιπόν από όσα είπαμε είναι το εξής. Ο αληθινά ελεύθερος είναι ο Τριαδικός Θεός μας και από αυτόν πηγάζει η ελευθερία. Και δεν μπορούν να λένε μερικοί, ότι είναι ελεύθεροι, εάν πρώτα δεν έχουν συνδεθεί με το Θεό μας. Όποιοι και όσοι είναι πολέμιοι του Τριαδικού Θεού και συγχρόνως λένε ότι είναι ελεύθεροι και κηρύττουν ελευθερία, αυτοί πρώτοι εξαπατήθηκαν οι ίδιοι και στη συνέχεια προσπαθούν να εξαπατήσουν τον Λαό.

Παραλείψαμε και μια άλλη λέξη, που χρησιμοποιεί συνεχώς παράνομα το σύστημα για να παραπλανήσει τον Λαό και είναι η λέξη δικαίωμα και η περιβόητη φράση ανθρώπινα δικαιώματα. Εδώ πρέπει να κάνουμε μία εξήγηση, πως παραδείγματος χάριν, οι φτωχοί πολίτες μιας χώρας, όταν γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους εκάστοτε δυνάστες και παράνομους πολιτικούς, πολύ σωστά κάνουν και παλεύουν να διεκδικήσουν τα ανθρώπινα τους δικαιώματα.

Όμως τι να πούμε, όταν το σύστημα θέλει να περάσει ένα αντίχριστο και παράνομο νομοσχέδιο και επικαλείται τα ανθρώπινα δικαιώματα; Και ερωτώ, είναι ανθρώπινο δικαίωμα ο φόνος που γίνεται με την έκτρωση; Μη ξεχνάμε ότι με την πρόφαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πέρασε αυτός ο αναίσχυντος νόμος που νομιμοποίησε τις εκτρώσεις. Είναι δικαίωμα των ανθρώπων, να επιδεικνύουν το κουσούρι τους και να μολύνουν με αυτόν τον τρόπο την κοινωνία μας οι ομοφυλόφιλοι;

Σε λίγο θα μας έρθουν και άλλα φρικτά νομοσχέδια από τους Ευρωπαίους εταίρους μας και εννοώ την κτηνοβασία και την παιδεραστία, που ήδη ψηφίστηκαν και λειτουργούν «άψογα» στους «υπερπολιτισμένους» εταίρους μας. Σας ερωτώ, θεωρούνται και αυτά, ανθρώπινα δικαιώματα; Όντως ιλιγγιά ο νους του ορθώς σκεπτόμενου, αγνού Έλληνα πολίτη. Εάν σε καμιά περίπτωση δεν έχει δικαίωμα να βλάψει κανείς τον εαυτό του, τότε με τι είδους δικαίωμα μπορεί να βλάψει τον συνάνθρωπό του; Διότι όλα αυτά τα νομοσχέδια που ψηφίστηκαν και τα παρόμοια που πρόκειται να ψηφιστούν, είναι γεμάτα από τη θανατηφόρα φθορά, πρώτα για τον ίδιο τον εαυτό τους και μετά για τον πλησίον τους.

Μου έλεγε κάποιος για τη νέα εποχή του αντιχρίστου, που ήδη ενεργείται σήμερα, πως μοναδικός στόχος είναι να φθάσει η ανθρωπότητα να ζει στο άκρον της ασυδοσίας. Και μόνο ένα πράγμα θα απαγορεύσουν αυστηρώς. Το να είναι κανείς Ορθόδοξος Χριστιανός. Όλα τα άλλα θα επιτρέπονται, στην κυριολεξία όλα, και φυσικά όλοι το αντιλαμβανόμαστε, πως ο πρωταρχικός στόχος για το σύστημα είναι η Ελλάδα μας.

Νομίζουν πως αν καταφέρουν και αποχριστιανοποιήσουν την Ελλάδα, μετά τα υπόλοιπα θα είναι εύκολα για αυτούς. Δεν έχουν υπολογίσει όμως δύο πράγματα και για αυτό πάλι θα αποτύχουν. Το πρώτο που δεν έχουν υπολογίσει, είναι πως ο Έλληνας έχει βαθιά μέσα του μια λεβεντιά και έναν ηρωισμό, που βγαίνει ξαφνικά στην ώρα του. Έχει αυτό, που έχει πει ο ένδοξος ήρωας μας, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, πως όταν μου πειράξουν τη Θρησκεία και την Πατρίδα μου, γίνομαι θηρίο.

Και το δεύτερο, φυσικά που εκουσίως αγνοεί το σύστημα, είναι η μεγάλη αγάπη που έχει ο Τριαδικός μας Θεός προς την Ελλάδα μας. Συνήθως ο Θεός μας, περιμένει πρώτα να ενεργήσει η λεβεντιά και ο ηρωισμός του Έλληνα και μετά επεμβαίνει και ο Ίδιος ευεργετικά για τον αγαπημένο Λαό Του. Η Ιστορία βρίθει από τέτοιες επεμβάσεις του Θεού μας, πρώτα με τον αγαπημένο Του Ισραηλιτικό Λαό και μετά με τον αγαπημένο Ορθόδοξο Λαό Του.

Αλήθεια, αυτή την Ιστορία δεν τη λαμβάνει υπόψη του το σύστημα; Δεν λαμβάνει υπόψη του, πως ίσως έρθει ξαφνικά αντιμέτωπο με τον ηρωισμό, τη λεβεντιά και το θηρίο για το οποίο κάνει λόγο ο Στρατηγός Μακρυγιάννης;

Τέλος, ολοψύχως εύχομαι ο αγνός Λαός της Πατρίδας μας, να αφυπνιστεί σύντομα και να αποτινάξει όλα τα νομοσχέδια της ντροπής που αμαυρώνουν τη δόξα της Ελλάδας μας, μιας δόξας που έχει αποκτηθεί με πολύ αίμα και θυσία.

Στους δε θλιβερούς πολιτικούς μας, θέλω να τους υπενθυμίσω και να τους πω, πως δεν υπάρχει απαισιότερο από το να προδίδει κανείς την Πίστη και την Πατρίδα του.

Εύχομαι να μην το πράξουν.
Αμήν

Μοναχός Αρσένιος
Σκήτη Κουτλουμουσίου
Άγιον Όρος
31 Ιανουαρίου 2016

πηγή: www.pentapostagma.gr

Ο Κύριος γνωρίζει εμάς, πριν γνωρίσομε εμείς τον εαυτό μας. ( Αγιος Πορφύριος )

 

Είναι άπειρη, περιλαμβάνει όλα τα όντα, ορατά και αόρατα, έσχατα και αρχαία.


Τα γνωρίζει ο Θεός όλα με ακρίβεια, σε όλο το βάθος και το πλάτος τους. Ο Κύριος γνωρίζει εμάς, πριν γνωρίσομε εμείς τον εαυτό μας.

Γνωρίζει τις διαθέσεις μας και την παραμικρή μας σκέψη, τους λογισμούς, τις αποφάσεις μας, πριν να τις πάρομε. Αλλά και προ της συλλήψεώς μας και προ καταβολής κόσμου μας γνώριζε καλά.

Γιαυτό ο Δαβίδ θαυμάζει και φωνάζει: «Κύριε, εδοκίμασάς με και έγνως με …»
Το Πνεύμα το Άγιον εισχωρεί παντού. Γιαυτό εκείνος που εμφορείται υπό του Αγίου Πνεύματος έχει και αυτός τη γνώση του Θεού. Γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον.
Του τα φανερώνει το Άγιον Πνεύμα. Τίποτα δεν είναι άγνωστο στον Θεό απ’ τις πράξεις μας, αλλά γράφονται όλα. Γράφονται κι όμως δεν γράφονται. Γεννιούνται και υπάρχου, αλλά δεν γεννιούνται. Αυτό που ξέρετε εσείς τώρα, το ξέρει ο Θεός προ καταβολής κόσμου. Σας θυμίζω αυτό που λέει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος στην Ευχή προ της Θείας Μεταλήψεως.

Ακούστε: «Το μεν ακατέργαστόν μου έγνωσαν οι οφθαλμοί Σου· επί το βιβλίον δε Σου και τα μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα Σοι τυγχάνει».

Αυτά τα λόγια κάποιοι τα παρεξηγούν και τα μπερδεύουν. «Αφού ο Θεός τα έχει όλα γραμμένα, έχομε μοίρα, λένε, έχομε τύχη, έχομε πεπρωμένο. Άρα ήταν γραμμένο και πεπρωμένο να κάνεις, για παράδειγμα, φόνο· σε είχε προορίσει γι’ αυτό ο Θεός». Θα μου πεις:«Αν είναι γραμμένο ότι εγώ επρόκειτο να σκοτώσω εσένα, είμαι εγώ υπεύθυνος ή ανεύθυνος; Αφού και τα «μήπω πεπραγμένα γεγραμμένα Σοι τυγχάνει», γιατί να είμαστε υπεύθυνοι οι άνθρωποι; Τώρα πες μου εσύ, που λέεις ότι ο Θεός είναι αγαθός, γιατί το έγραφε και δεν με απέτρεπε να το κάνω;»
Εδώ είναι το μυστήριο. Ο Θεός εν τη παντοδυναμία Του και παγγνωσία Του γνωρίζει τα πάντα, και τα μέλλοντα να συμβούν, αλλά δεν είναι Εκείνος υπαίτιος για το κακό. Ο Θεός προγνωρίζει αλλά δεν προορίζει. Για τον Θεό δεν υπάρχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όλα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα ενώπιόν Του.

Πως το λέει ο απόστολος Παύλος;
«Πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς Αυτού». Ως παντογνώστης γνωρίζει και το αγαθό και το κακό. Συνεργάζεται με το αγαθό ως φύσει αγαθός και είναι ξένος του κακού. Αφού είναι ξένος του κακού, πώς είναι δυνατόν να μας προορίζει γι’ αυτό;
Ο Θεός εδημιούργησε τα πάντα καλά λίαν και έδωσε σε όλα αγαθό άγιο προορισμό.

Το κακό είναι πρόβλημα, το οποίο η θρησκεία μας το εξηγεί μ’ ένα θαυμάσιο τρόπο, που καλύτερος δεν υπάρχει. Η εξήγηση που του δίνει είναι η εξής: Το κακό υπάρχει και προέρχεται απ’ τον διάβολο. Μέσα μας έχομε και το κακό πνεύμα και το αγαθό πνεύμα και μάχονται αλλήλους. «Ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει· ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά»
Μέσα μας δηλαδή γίνεται πάλη μεταξύ καλού και κακού. Σ’ αυτήν όμως την πάλη ο άνθρωπος είναι ελεύθερος ν’ αποφασίσει τι θα διαλέξει. Άρα δεν είναι ο Θεός που προορίζει κι αποφασίζει αλλά η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.

Βιβλίο"Βίος και Λόγοι" Γέροντος Πορφυρίου 

http://agapienxristou.blogspot.ca/2015/03/blog-post_56.html

Εὐχαριστῶ τόν Θεόν ὅπου μέ ἡξίωσε….να λέγωμαι Μοναχός. ( Ὅσιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής )

Ὅσιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής (2/11/1897 – 28/8/1959)

Ευχαριστώ τον Θεόν όπου με ηξίωσε να φορέσω το Άγιον και Αγγελικόν σχήμα και να λέγωμαι Μοναχός.


Επιποθούσα δε και εκαταφλέγετο η καρδία μου εις το να μανθάνω περί της ‘Υμών υγείας ψυχικής και σωματικής· αλλ’ η εντολή η λέγουσα «ο αγαπών πατέρα η μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστιν μου άξιος», αυτή με αναγκάζει να λησμονήσω όχι μόνον γονείς, αδελφούς και συγγενείς, αλλά και αυτό ακόμη το ίδιον σώμα….

Και όλος ο έρωτας και η αγάπη της ψυχής θέλει να είναι προς τον Θεόν.
Εις Αυτόν θέλει να ατενίζη τα όμματα και να θεωρή και να προσεύχεται, να ζητή και να λαμβάνη τα αρμόδια φάρμακα προς κάθαρσιν εαυτής και ανάπτυξιν του πνευματικού ανθρώπου…

 Ὅσιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής