Ἡ ἀγάπη τοῦ Γέροντα δὲν εἶχε σύνορα, ἦταν ἀπεριόριστη. Ἐπεκτεινόταν σ’ ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, σ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, φίλους καὶ ἐχθρούς. Μοῦ ἔλεγε:
“Τὸ στεφάνι τῆς ἀγάπης μας στοὺς φίλους μας ἔχει ξένα σώματα (ὑπολογισμό, ἀνταπόδοση, ματαιοδοξία, συναισθηματικὴ ἀδυναμία, ἐμπαθὴ συμπάθεια), ἐνῶ τὸ στεφάνι τῆς ἀγάπης μας στοὺς ἐχθροὺς εἶναι καθαρό”.
Μοῦ ἔλεγε ἀκόμη:
“Ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη μας πρέπει νὰ φθάνει παντοῦ, ἀκόμη καὶ στοὺς χίπηδες στὰ Μάταλα. Ἤθελα πολὺ νὰ πάω ἐκεῖ, ὄχι γιὰ νὰ τοὺς κάνω κήρυγμα ἢ νὰ τοὺς κατηγορήσω, ἀλλὰ γιὰ νὰ ζήσω μαζί τους “χωρὶς ἁμαρτίες” καὶ ν’ ἀφήσω νὰ μιλήσει μόνη της ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μεταμορφώνει. Εἶδα τοὺς χίπηδες καὶ τοὺς λυπήθηκα. Ἦσαν σὰν “πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα”.
Στὸ θέμα τῶν κοινωνικῶν σχέσεων, μὲ συμβούλευε:
“Δὲν πρέπει νὰ κάνεις τὸν χριστιανικό σου ἀγώνα μὲ κηρύγματα καὶ ἀντιδικίες, ἀλλὰ μὲ πραγματικὴ ἀγάπη. Ὅταν ἀντιδικοῦμε, οἱ ἄλλοι ἀντιδροῦν. Ὅταν τοὺς ἀγαπᾶμε, συγκινοῦνται καὶ τοὺς κερδίζουμε. Ὅταν ἀγαπᾶμε, νομίζουμε ὅτι προσφέρουμε στοὺς ἄλλους, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα προσφέρουμε πρῶτα στὸν ἑαυτό μας. Ἡ ἀγάπη χρειάζεται θυσίες. Νὰ θυσιάζουμε ταπεινὰ κάτι δικό μας, ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι τοῦ Θεοῦ”.
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 54).
