Του Aρχιμ. Aιμιλιανού Kαθηγουμένου I. M. Σίμωνος Πέτρας
Tην προσευχήν του Aγίου Όρους ποιός δεν την γνωρίζει; Aποτελείται από μίαν φράσιν μικράν, από μετρημένας τας λέξεις.
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλόν
Mε την βοεράν κραυγήν «Kύριε», δοξολογούμεν τον Θεόν, την ένδοξον μεγαλειότητά Tου, τον βασιλέα του Iσραήλ, τον δημιουργόν της ορατής και αοράτου κτίσεως, όν φρίττουσι τα Σεραφείμ και τα Xερουβείμ.
Mε την γλυκυτάτην επίκλησιν και πρόσκλησιν «Iησού», μαρτυρούμεν, ότι είναι παρών ο Xριστός, ο σωτήρ ημών, και ευγνωμόνως τον ευχαριστούμεν, διότι μας ητοίμασε ζωήν αιώνιον.
Mε την τρίτην λέξιν “Xριστέ”, θεολογούμεν, ομολογούντες ότι ο Xριστός είναι αυτός ο Yιός του Θεού και Θεός. Δεν μας έσωσε κάποιος άνθρωπος, ούτε άγγελος, αλλά ο Iησούς Xριστός, ο αληθινός Θεός.
Eν συνεχεία, με την ενδόμυχον αίτησιν «ελέησόν με», προσκυνούμεν και παρακαλούμεν να γίνη ίλεως ο Θεός, εκπληρών τα σωτήρια αιτήματά μας, τους πόθους και τας ανάγκας των καρδιών μας.
Και εκείνο το «με», τί εύρος έχει! Δεν είναι μόνον ο εαυτός μου – είναι άπαντες οι πολιτογραφηθέντες εις το κράτος του Xριστού, εις την αγίαν Eκκλησίαν, είναι όλοι αυτοί που αποτελούν μέλος του ιδικού μου σώματος.
Kαι, τέλος, διά να είναι πληρεστάτη η προσευχή μας, κατακλείομεν με την λέξιν «τόν αμαρτωλόν», εξομολογούμενοι – πάντες γάρ αμαρτωλοί εσμεν – καθώς εξωμολογούντο και όλοι οι Άγιοι και εγίνοντο διά ταύτης της φωνής υιοί φωτός και ημέρας.
Eξ αυτών αντιλαμβανόμεθα, ότι η ευχή εμπεριέχει δοξολογίαν, ευχαριστίαν, θεολογίαν, παράκλησιν και εξομολόγησιν.
Πηγή: εδώ
-----------------------------------------------------------
Analysis of the Prayer "Lord Jesus Christ, Have Mercy On Me, A Sinner"
By Elder Aimilianos of Simonopetra
The prayer of Mount Athos, who does not recognize it? It is comprised of one small phrase, of measured words.
"Lord Jesus Christ, have mercy on me, a sinner."
With the loud cry "Lord", we glorify God, His glorious majesty, the King of Israel, the Creator of visible and invisible creation, Whom Seraphim and Cherubim tremble before.
With the sweet invocation and summons "Jesus", we witness that Christ is present, our Savior, and we gratefully thank Him, because He has prepared for us life eternal.
With the third word "Christ", we theologically confess that Christ is the Son of God and God. No man saved us, nor angel, but Jesus Christ, the true God.
There follows the intimate petition "have mercy", and we venerate and entreat that God would be propitious, fulfilling our salvation’s demands, the desires and needs of our hearts.
That "on me", what range it has! It is not only myself, it is everyone admitted to citizenship in the state of Christ, in the holy Church; it is all those who are members of the body of the Bridegroom.
And finally, so that our prayer be full of life, we close with the word "a sinner", confessing – since we are all sinners – as all the Saints confess and became through this sound sons of light and of the day.
Through this we understand, that this prayer involves:
Glorification
Thanksgiving
Theology
Supplication
and Confession
Source
Ο διάβολος πολεμάει τους πιστούς με τον οικουμενισμό, τούς πλούσιους με τον μασονισμό και τούς πτωχούς με τον κομμουνισμό”, παρετήρησε ο γέρων..
Άγιος Παΐσιος
Cuviosul Bătrân Porfirie, pe numele său din lume Evanghelos Bairaktaris, s-a născut la 7 februarie 1906, în Evvia, în satul Sfântul Ioan din Eparhia Karistia. Părinţii săi, Leonid şi Elena, din neamul lui Antonie Lambrou, erau oameni binecinstitori şi iubitori de Dumnezeu. Tatăl său era cântăreţ la biserica satului şi-l cunoscuse personal pe Sfântul Nectarie. Familia sa a fost numeroasă, iar părinţii, ţărani săraci, întâmpinau greutăţi în a o întreţine. Pentru aceasta, tatăl a fost nevoit să plece în America, unde a lucrat la construcţia Canalului Panama.
Părintele Porfirie Kavsokalivitul (7 februarie 1906 – 2 decembrie 1991)
Micul Evanghelos era al patrulea copil al familiei. Păzea oile pe munte, şi urmase numai clasa întâi, după care a fost nevoit şi el, din pricina marii sărăcii, să meargă în Halkida, pentru a munci. Avea numai 7 ani. A lucrat vreme de 2 sau 3 ani într-un magazin, după care a mers la Pireu, unde a muncit 2 ani la băcănia unei rude.
La vârsta de 12 ani a plecat pe ascuns către Sfântul Munte, cu dorinţa de a urma Sfântului Ioan Colibaşul, pe care îl iubea în chip deosebit şi a cărui viaţă o citise mai demult. Harul lui Dumnezeu l-a călăuzit la coliba Sfântului Gheorghe din Kavsokalivia, unde a rămas sub ascultarea a doi Bătrâni, fraţi după trup, Pantelimon – care era şi duhovnic – şi Ioanichie. S-a încredinţat cu mare iubire şi cu duh de ascultare desăvârşită celor doi Bătrâni care, după cum mărturiseau mulţi, erau deosebit de aspri.
A devenit monah la vârsta de 14 ani, primind numele de Nichita. După 2 ani a luat şi marea schimă. Puţin mai târziu, Dumnezeu i-a dat darul străvederii.
La vârsta de 19 ani Părintele s-a îmbolnăvit foarte rău, fapt care l-a silit să părăsească pentru totdeauna Sfântul Munte. S-a întors în Evvia, închinoviindu-se la Mănăstirea Sfântului Haralambie. Un an mai târziu, în 1926, la vârsta de 20 de ani, a fost hirotonit preot în biserica Sfântului Haralambie din Kimi, de către Porfirie al III-lea, Arhiepiscopul Sinaiului, care i-a dat numele de Porfirie. La 22 de ani a fost hirotesit duhovnic, iar puţin mai târziu arhimandrit. A slujit pentru o vreme şi ca paroh într-unul din satele Evviei.
La Mănăstirea Sfântului Haralambie a vieţuit 12 ani, slujind oamenilor ca părinte duhovnicesc, iar trei ani i-a petrecut în mănăstirea părăsită a Sfântului Nicolae din Ano Vathia.
În 1940, la începutul celui de-al doilea război mondial, Bătrânul Porfirie s-a stabilit în Atena, primind sarcina de paroh şi duhovnic la Policlinica Sfântului Gherasim, lângă Piaţa Omonia. Precum spunea el însuşi, a trăit acolo 33 de ani ca pe o singură zi, nevoindu-se fără odihnă în lucrarea duhovnicească şi uşurând durerea şi neputinţele oamenilor.
Din 1955 s-a aşezat la Kallisia, primind de la Mănăstirea Pendeli bisericuţa părăsită a Sfântului Nicolae, având de jur împrejurul ei puţin pământ, pe care îl cultiva cu mare sârguinţă. În acelaşi timp, Părintele şi-a îmbogăţit aici şi lucrarea duhovnicească.
În vara anului 1979 s-a aşezat în Milesi, cu visul de a zidi o mănăstire. Aici a trăit la început într-o rulotă, în condiţii potrivnice, iar mai apoi într-o chilioară simplă, din plăci de ciment, unde a răbdat fără cârtire multele încercări ale bolii. În 1984, s-a mutat într-o clădire a nou-începutei mănăstiri pentru a cărei ridicare, deşi era foarte bolnav şi orb, se ostenea neîncetat şi fără preget. Prin punerea temeliei bisericii Mănăstirii Schimbării la Faţă, la 26 februarie 1990, s-a învrednicit să-şi vadă visul aievea.
În ultimii ani ai vieţii sale pământeşti, a început să se pregătească pentru trecerea la cele veşnice. Dorea să se retragă la Sfântul Munte, în iubitul său schit Kavsokalivia, unde, în taină şi fără zgomot, aşa precum a şi trăit, să-şi dea sufletul Mirelui său. Îl auzeai adesea zicând: “Acum, că am îmbătrânit, vreau să merg şi să mor acolo sus.”
Într-adevăr, şi-a aflat cuviosul sfârşit la Kavsokalivia, în coliba sa, în dimineaţa zilei de 2 decembrie 1991. Ultimele cuvinte care s-au auzit din gura sa au fost acelea ale rugăciunii arhiereşti a Domnului, pe care atât de mult le iubea şi pe care le repeta adeseori: Ca toţi să fie una.
Sursa: Ne vorbeşte Părintele Porfirie, Editura Cartea Ortodoxă, Egumeniţa, 2003.
http://www.pemptousia.ro/2011/12/20-de-ani-de-la-trecerea-la-domnul-a-batranului-porfirie-kavsokalivitul/
O Γέροντας Κλεόπας γεννήθηκε στο χωριό Σούλιτσα του νομού Botosani της Ρουμανίας στις 10 Απριλίου του 1912. Ήταν το πέμπτο από τα δέκα παιδιά της οικογένειας των Αλέξανδρου και Άννας, μάλιστα από τα δέκα παιδιά τα πέντε ακολούθησαν το μοναχικό βίο. Οι γονείς του ήταν ζωντανό παράδειγμα χριστιανικής ζωής, το σπίτι τους ήταν μια κατ΄ οίκον εκκλησία όπως ο ίδιος ο γέροντας διηγόταν.
Από την γέννησή του για δύο μήνες συνεχώς ο Κωνσταντίνος -κοσμικό όνομα του γέροντα- ήταν συνεχώς ανήσυχος. Δεν έτρωγε σχεδόν τίποτα και έκλαιγε μέρα και νύχτα, έτσι που όλοι ανησυχούσαν για τη ζωή του. Μη γνωρίζοντας τι να κάνει η μητέρα του επειδή δύο άλλα αδέλφια του πέθαναν σε νηπιακή ηλικία· πήγε στον ερημίτη Κόνωνα Georgescu ο οποίος ήταν πνευματικός στην Cozancea και με την βοήθειά του η Παναγία θεράπευσε τον μικρό Κωνσταντίνο.
Στα τέλη του 1927, ο μεγαλύτερος αδερφός του, Γεώργιος εισήλθε στην Ιερά Σκήτη Sihastria ο οποίος στην κουρά του ονομάστηκε Γεράσιμος μοναχός, ενώ το χειμώνα του 1929, ο Κωνσταντίνος και ο αδελφός του Βασίλειος αποφάσισαν και αυτοί να μονάσουν στην ίδια Σκήτη (μοναστήρι). Έγινα δεκτοί μετά από τον Ηγούμενο της Σκήτης π. Ιωαννίκιο Moroi.
Την άνοιξη του 1931 ο ρασοφόρος Βασίλειος αδελφός και συνασκητής του π. Κλεόπα, ασθένησε και σε τρεις μέρες κοιμήθηκε εν ειρήνη. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1933 ο π. Γεράσιμος, μεγαλύτερος αδελφός του γέροντα παρέδωσε και αυτός την ψυχή του στα χέρια του Χριστού.
Μέχρι το 1935 ο Γέροντας έβοσκε τα πρόβατα της Σκήτης όπως έκαναν και τα άλλα του αδέλφια. Ο ίδιος έλεγε για την περίοδο εκείνη ότι: «Για χρόνια ήμουν βοσκός προβάτων στη σκήτη όπως και οι αδελφοί μου, είχα δε μεγάλη πνευματική χαρά.
Το 1935, ο δόκιμος Κωνσταντίνος κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στο Botosani.
Όταν δε απολύθηκε· περί τα τέλη Ιουλίου 1937 ο ηγούμενος αποφάσισε την κουρά του σε μοναχό. Με την κουρά του πήρε το όνομα Κλεόπας.
Ο ηλικιωμένος ηγούμενος π. Ιωαννίκιος, ηλικίας 82, ο οποίος ήταν πλέον σχεδόν τυφλός τον διόρισε τον Ιούνιο του 1942 -σε ηλικία μόλις 30 χρόνων- αναπληρωτή ηγούμενο.
Ηγούμενος εκλέχθηκε σε διαδοχή του μακαριστού π. Ιωαννικίου στις 3 Σεπτεμβρίου 1944. Στις 27 Δεκεμβρίου 1944 χειροτονήθηκε διάκονος ενώ στις 23 Ιανουαρίου 1945 πρεσβύτερος και εγκαταστάθηκε επίσκοπος Γαλακτίωνα επίσημα ηγούμενος της Σκήτης Sihastria.
Μεταξύ των ετών 1945-1946 ανακαινίζει εξωτερικά αλλά και εσωτερικά τη σκήτη, έτσι το 1947 ανυψώθηκε από εξαρτηματική Σκήτη σε ανεξάρτητη Μονή.
Όταν ήλθαν οι κομμουνιστές στην εξουσία, συνελήφθη και ανακρίθηκε για πέντε ημέρες στο Targu Neamt, κατόπιν αφέθηκε ελεύθερος τόσο γρήγορα όσο είχε συλληφθεί. Οι γύρω του συνειδητοποιώντας ότι θα έχει συνεχώς προβλήματα με τις κομμουνιστικές αρχές τον συμβούλευσαν να κρυφτεί για λίγο στα βουνά. Έτσι ο π. Κλεόπας έκανε μια ξύλινη καλύβα βαθιά στο δάσος έδαφος, 6 χλμ. Μακριά από το μοναστήρι. Έξη μήνες μετά από την αποχώρησή του στα βουνά ο γέροντας Κλεόπας αποκαταστάθηκε και πάλι ως ηγούμενος στη Μονή Sihăstria προς χαρά τόσο των μοναχών όσο και των προσκυνητών.
Στις 30 Αυγούστου 1949 γίνεται ηγούμενος της Μονής Slatina-Suceava και μεταφέρεται εκεί με 30 μοναχούς από τη Μονή Sihastria, μετά την απόφαση του Πατριάρχη Ιουστινιανού. Μέχρι την άνοιξη του 1952 η Μονή Slatina ανθούσε φθάνοντας να είναι μεταξύ των πιο οργανωμένων μοναστηριών της Ρουμανίας.
Αλλά ο διάβολος ο οποίος ποτέ δεν κοιμάται, έβαλε την κρατική ασφάλεια να προβεί σε ενδελεχή έρευνα σχετικά με την μοναστική κοινότητα της Μονής. Έτσι φθάνοντας ένα βράδυ τα όργανα ασφαλείας, ερεύνησαν την Μονή και τελικά συνέλαβαν μερικούς από τους πατέρες της Μονής με επικεφαλής τον π. Κλεόπα και τους ιερομ. π. Αρσένιο Papacioc και μοναχό π. Κωνσταντίνο Dumitrescu.
Τότε ο π. Κλεόπας και ο ιερομόναχος π. Αρσένιος Papacioc παρέμειναν στα βουνά Stânişoarei καθόλη τη διάρκεια των ταραχών στη Μονή Slatina. Οι πατέρες αντιμετωπίζουν με στωικότητα το κρύο, την πείνα, τη δίψα. Και συνεχώς προσεύχονταν μέρα και νύχτα για να τους ενισχύει πνευματικά ο Κύριος.
Την άνοιξη του 1955 προσπάθησε να γεφυρώσει το σχίσμα ορισμένων Ορθοδόξων πιστών, οι οποίοι επιμένοντας στη χρησιμοποίηση από την Εκκλησία του Ιουλιανού Ημερολογίου αποκόπησαν από την κοινωνία με το Πατριαρχείο της Ρουμανίας.
Το φθινόπωρο του 1956 ο π. Κλεόπας επέστρεψε και πάλι πίσω στο Μοναστήρι Sihastria. Τώρα η πνευματική ζωή της Μονής Sihastria θα ενισχυθεί ακόμη περαιτέρω.
Η δίωξη των ετών 1959 και 1964 ήταν η πιο δύσκολη περίοδος για τον μοναχισμό της Ρουμανίας στον 20ο αιώνα. Τέλη του 1959 ψηφίστηκε από την αθεϊστική κυβέρνηση στο Βουκουρέστι, ένα ειδικό διάταγμα (διάταγμα 410/1959) με το οποίο οι μοναχοί κάτω των 55 ετών και οι μοναχές πάνω από 50 χρονών εκδιώχθηκαν από όλα τα μοναστήρια. Το διάταγμα τέθηκε από την αστυνομία σε εφαρμογή και έως την άνοιξη του 1960, εκδιώχθηκαν από τα μοναστήρια πάνω από 4000 μοναχοί και μοναχές.
Ο π. Κλεόπας εξετάστηκε από τις αρχές και πιέστηκε ώστε να αποβάλει το μοναχικό σχήμα και να περιοριστεί στο σπίτι του αλλά όπως και πολλοί άλλοι μοναχοί, αρνήθηκε να αφαιρέσει το μοναχικό σχήμα και να εγκαταλείψει τη Μονή. Γνωρίζοντας ότι συνεχώς παρακολουθείται από τις κομμουνιστικές κρατικές μυστικές υπηρεσίες και φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, αποσύρθηκε και πάλι -για τρίτη φορά- στα βουνά της Μολδαβίας.
Το φθινόπωρο του 1964, όταν η αναταραχή και ο διωγμός της Εκκλησίας κάπως μαλάκωσαν επέστρεψε πίσω στη Μονή και παρέμεινε για 34 χρόνια ως πνευματικός όλων, τόσο των μοναχών όσο και των λαϊκών. Έφθαναν από ολόκληρη τη χώρα και το εξωτερικό, επειδή το όνομά του ήταν γνωστό, γνωστό και αγαπητό από όλους. Καθημερινά δεκάδες άνθρωποι του ζητούσαν συμβουλές και οδηγίες.
Η περίοδος από το Σεπτέμβριο μέχρι και τον Νοέμβριο του 1998 σηματοδότησαν το τέλος του γέροντα. Τώρα ο γέροντας μιλούσε όλο και λιγότερο, και πάντα με σβησμένη φωνή επαναλάμβανε τις ίδιες λέξεις: «Τώρα θα πάω στους αδελφούς μου», «Επιτρέψτε μου να πάω στους αδελφούς μου!» Κατόπιν πάλι έλεγε: «Πηγαίνω στο Χριστό· προσευχήσου για μένα, τον αμαρτωλό!». Έτσι το πρωΐ της Τετάρτης 2 Δεκεμβρίου 1998 2:20΄π.μ. παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Κυρίου, προσδοκώντας την κοινή ανάσταση και την αιώνια ζωή.
Η κηδεία πραγματοποιήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου από τον Μητροπολίτη Μολδαβίας (νυν Πατριάρχη Ρουμανίας κ.κ. Δανιήλ) και άλλους οκτώ αρχιερείς πολλούς ιερείς, διακόνους και πλήθος πιστών οι οποίοι προέρχονταν από όλα τα μέρη της χώρας.
Στα τέλη του 2005, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρουμανίας πληροφόρησε τους πιστούς ότι έχει αρχίσει να μαζεύει στοιχεία για την επίσημη αγιοκάταξη του μακαρίου Γέροντος Κλεόπα· του ήδη αγίου στην συνείδηση πάρα πολλών πιστών.
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών!
http://www.pemptousia.gr/2014/12/p-kleopas-ilie-o-gerontas-tis-ipomonis/
Our prayers are not heard because we are not worthy.
Saint Porphyrios tells us that "the slightest murmuring against your neighbor affects your soul and you are unable to pray." We must make ourselves worthy for prayer he advises us. And our unworthiness comes from our inability to love our neighbor as ourselves.
Jesus says,
If you bring your gift to the altar and there you remember that your brother holds something against you leave your gift before the altar and go first to be reconciled with your brother and then offer your gift. Matt. 5:23 - 4True prayer is not easy. It is based on a close relationship with God. It requires a self-giving to God and His will.
Saint Porphyrios says,
Those who desire and crave to belong to Christ and who abandon themselves tot he will of God become worthy.This is the greatest spiritual challenge to give up our will and submit it to God's will. It is a necessity to be able to keep all of His commandments. This is the sign of our love of God.
Jesus says,
He who has my commandments and keeps them, he is the one who loves me; and he who loves me shall be loved by my Father and I will love him and will manifest myself to him. John 14:21To be in union with God takes great effort on our part.
The Elder says,
We have to wrestle with the roaring lion.
Saint Porphyrios
Reference: Wounded by Love, p 116
Κάποιος δάσκαλος, ευχαριστημένος απ' όλα τα παιδιά, υπέφερε απ' τις αταξίες κάποιου μαθητή κι ήθελε να τον αποβάλει απ' το σχολείο. Εν τω μεταξύ ήλθε νέος δάσκαλος κι ανέλαβε την τάξη. Για τον συγκεκριμένο μαθητή πήρε τις σχετικές πληροφορίες. Ο καινούργιος, μαθαίνοντας για τον μαθητή ότι είχε πάθος για το ποδήλατο, τη δεύτερη ημέρα, όταν μπήκε στην τάξη, είπε:
- Παιδιά, έχω μια στενοχώρια. Κάθομαι μακριά και τα πόδια μου με πονούν να περπατώ και θέλω να χρησιμοποιήσω ποδήλατο, αλλά δεν ξέρω να το κινώ. Ξέρει κανείς να με μάθει;
Πετάγεται, λοιπόν, ο άτακτος.
- Εγώ, λέει, θα σε μάθω!
- Ξέρεις;
- Ναι, ξέρω.
Κι από τότε εγίνανε πολύ καλοί φίλοι, μέχρι που στενοχωρέθηκε ο παλιός δάσκαλος, που το έβλεπε. Ένιωσε ότι δεν ήταν άξιος ο ίδιος να επιβληθεί στον μαθητή.
Συμβαίνει πολλές φορές να υπάρχουν στο σχολείο ορφανά παιδιά. Δύσκολο πράγμα η ορφάνια. Όποιος στερήθηκε τους γονείς του, και μάλιστα σε μικρή ηλικία, έγινε δυστυχισμένος στη ζωή. Αν, όμως, απέκτησε πνευματικούς γονείς τον Χριστό και την Παναγία μας, έγινε άγιος. Να φέρεσθε στα ορφανά παιδιά με αγάπη και κατανόηση, αλλά κυρίως να τα συνδέετε με τον Χριστό και με την Εκκλησία.
Αγιος Πορφύριος
Ο Γέροντα Αμβρόσιος είχε την ευλογία να δει και να συνομιλήσει πολλές φορές,- ο Θεός ξέρει πόσες- με τον Άγιο Νεκτάριο. Δυο φορές από όσο ξέρω εγώ τον γλύτωσε από το χειρουργείο. Πάντα τον έκανε καλά την παραμονή της εγχειρίσεως, κι αφού τον είχε αφήσει να αγωνιστεί, σε αφόρητους πόνους, με υπομονή, και χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου.
Μόνο προσευχόταν και δόξαζε τον θεό,συνέχεια. Την πρώτη φορά, έγινε στην Ελβετία όταν τον πήγε ο εκεί Επίσκοπος για καλύτερη θεραπεία. Η εξέταση έδειξε πέτρα σε μέγεθος καρυδιού, που μόνο με εγχείρηση τότε μπορούσε να βγει. Διηγιέται ο γέροντας:΅Την παραμονή, του χειρουργείου, το βράδυ, και ενώ ήμουν μόνος στο δωμάτιο του νοσοκομείου εμφανίστηκε ένας μοναχός.Ο Άγιος Νεκτάριος. Μου είπε: Μπορείς να βγεις έξω να μιλήσουμε; Βγήκαμε, λοιπόν, στο διάδρομο και καθίσαμε. Κάπου 15 λεπτά μιλούσαμε, για διάφορα, και του είπα και για το χειρουργείο και για την πέτρα στο νεφρό. Αφού με ενθάρρυνε με ευλόγησε και έφυγε΅.
Φεύγοντας ο Άγιος Νεκτάριος του ήρθε διάθεση ούρησης και ούρησε σε ένα μικρό λεκανάκι, με τρομερούς πόνους. Τότε βγήκε μαζί με τα ούρα και πέτρα σε μέγεθος καρυδιού.(Την έχω δει). Με μία χαρτοπετσέτα την πήρε και την έβαλε στο συρτάρι του κομοδίνου.
Την επομένη θα γινόταν ή εγχείριση. Έρχεται ο Ελβετός γιατρός και του λέει: Ετοιμάσου για το χειρουργείο. Εκείνος του απάντησε ότι δεν χρειάζεται χειρουργείο. Και όπως χαρακτηριστικά είπε: Άνοιξα το συρτάρι και του έδειξα την πέτρα΅. Όταν την είδε, είπε ο γιατρός.
Εσείς οι Ορθόδοξοι έχετε ζωντανή πίστη, εμείς την νοθεύσαμε. Το χειρουργείο δεν έγινε, και ή πέτρα παραμένει στο μοναστήρι του Δαδιού μέχρι και σήμερα...
Την δεύτερη φορά που ο Άγιος Νεκτάριος έκανε το θαύμα του, ήταν στον Ευαγγελισμό, από ειλεό.(Στρίψη εντέρου) Θυμάμαι πως το κρεβάτι του ήταν σε μεγάλο θάλαμο απέναντι από την τουαλέτα, και δίπλα στην πόρτα, που έκαναν ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση μια και ησυχία δεν υπήρχε στιγμή.Αρνήθηκε επίμονα όμως να μεταφερθεί σε άλλο δωμάτιο ,που πνευματικά του παιδιά με πολύ αγάπη ήθελαν να πληρώσουν και να του το προσφέρουν.Επισκεπτόμουν καθημερινά τον Γέροντα, πηγαίνοντας την Γερόντισσα Παρθενία στο νοσοκομείο για να του κάνει παρέα. Η υπομονή του ήταν κάτι το εξωπραγματικό. Νηφάλιος και ήρεμος με κόμπους ιδρώτα στο πρόσωπό του, όταν τον έπιαναν οι πόνοι, δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε λεπτό, μόνο δόξαζε το θεό.Απαντούσε σε ότι τον ρωτούσαν οι επισκέπτες σαν να μην είχε κανένα δικό του πόνο. Την ημέρα της εγχειρήσεως πήγαμε πρωί, και τον είδαμε περιχαρή να μας διηγιέται πώς πήγε ο Άγιος Νεκτάριος το βράδυ, και έβλεπε το έντερο του που το έβγαλε έξω, και με τα χέρια του, το ξεδίπλωσε, και το έβαλε μέσα, στο σώμα του....
Βέβαια καμιά εγχείρηση δεν έγινε, τον πήραμε στο σπίτι, δοξάζοντας τον Θεό, γεμάτοι χαρά και ευγνωμοσύνη...
http://agiameteora.net/
Christian monasticism inaugurated by hermit St. Anthony of Egypt in 305, when he organized ascetic hermits in primitive monastic communities, was continued by Anthony's disciple, Pachomius, who introduced communal monastic life. Between 358-364, St. Basil drew up the rule that still governs Christian religious communities, including the Orthodox Church. Both monks and nuns are required to take vows of poverty, chastity, and obedience, and to devote their lives to prayer and work. The goal of this way of life is the achievement of personal salvation or union with God through a continual spiritual battle with temptation.
Monasticism spread quickly throughout the Byzantine Empire in the 4th-7th centuries, flourished in the 16th century in all Europe, and recorded a revival of interest in the 19th century.
Most monastics are imitators of Christ. Like Christ, they fast. Like Christ, they live the life of poverty, both in what they wear and what they possess. They do, therefore, spend time thinking about food and clothing, but this in the strange sense of thinking how best not to think of these.
They are careful not to eat that which invites gluttony or attachment to food, but to partake of the "daily bread" that provides for sustenance. They are worried about clothing that might move them away from the hem of the Savior's garment, which we all touch, entreating Christ to clothe them in His righteousness. And all of this monastics do for the very purpose of salvation. It is precisely the search for salvation which prompts them to be concerned about such things.
As Christ was obedient, so, too, the monastic is obedient. While some converts enter into the Orthodox monastic life wishing to reform the services and to discard this or that "typikon", most Orthodox monastics follow the typikon of their monastic superiors, linking themselves to an on-going succession of spiritual power that affects, indeed, the roots of salvation itself.
Orthodox monastic life involves a system which contemporary psychologists call a "feed-back loop." By attention to externals, we affect internals; and by the restored internal state, external attributes are affected. Endlessly linked to one another, internals and externals interact with one another to the point that they are no longer separate. The humble spirit manifests itself in the humble face; the sweet countenance in the sweetness of spirit; and the contrite heart within a contrite act. Grace brings what is inside out and what is outside in. Grace molds, blends, and transforms.
Last parts from "Orthodox Tradition", Vol. 6, No. 4, 1989.
"Our soul is made to live in the mountainous world of God."
Saint Theophan says that "Before we can make the soul appeal to God ..., it first must be made to turn everything to the glory of God; to attribute to Him our every activity, large and small. He advises us that whenever we begin something we should say, "O Lord bless us." Then on completing any task we should say, "Glory to Thee O Lord." We do this not just with our tongue but from our heart with real feeling. When we fall into any kind of sin we should say, "Lord have mercy on me a sinner." He says, "do this as often as possible, always trying in every way to be sure that each appeal comes from the heart.... and this persistent repetition will end by forming in you the habit of conscious conversation with God."
This act of continually humbling ourselves by calling on our Creator places us in submission hearing to repress our proud ego.
Elder Paisios expresses the kind of humility needs when he says that we can pray for others with contrition "only if one considers, from humble-mindedness, that one is the cause of everything that befalls one's neighbor."
We also need to pray for our enemies, for those who hate us. Jesus says, But I say to you, love your enemies, bless those who curse you, do good to those who hate you, and pray for those who spitefully use you and persecute you, that you may be sons of your Father in heaven; for He makes His sun rise on the evil and on the good, and sends rain on the just and on the unjust. (Matt 5:44-45) Whenever we find our selves judging or condemning another person it is an act of pride. We should immediately do as Jesus commands and pray for that person.
Saint Theophan says,
"Our soul is made to live in the mountainous world of God. That is where it should always dwell, both in thought and in heart. But the weight of worldly thoughts and passions attracts it and draws it downwards."
Prayer demands a pure heart - one that is free of hatred, feelings of guilt from sin, and all forms of pride.
Quotes from The Path of Prayer by Saint Theophan the Recluse pp.13 - 19.
H ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΜΟΥ. ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΣΕ
ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΥΠΝΟΥ (ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΑΝ ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ Η ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΜΙΣΟ ΚΟΙΜΗΣΜΕΝΟΣ), ΑΚΟΥΓΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΜΙΚΡΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ:
ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ, ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ. ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ.
ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΠΩΣ ΘΑ ΟΝΟΜΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΟΤΑΝ ΒΑΠΤΙΣΤΕΙ.
ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΜΕ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΤΡΟΠΟ ΟΤΙ ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.
ΕΠΕΙΔΗ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΙ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΒΑΘΜΟ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΗΜΑΔΙ -ΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΗΘΕΛΕ- ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ ΑΝ ΙΣΧΥΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΟΠΤΕΥΟΜΟΥΝ.
ΣΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΣΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ 5 ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ ΤΩΡΑ.
ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΣΤΟ ΔΕΞΙ ΦΡΥΔΙ, ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ.
ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΑ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΚΡΥΩΣΑ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑ ΔΙΟΤΙ ΕΧΩ ΧΡΟΝΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΟΜΩΣ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΒΕΛΤΙΩΝΟΤΑΝ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΕΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗ ΘΑΛΛΑΣΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ.
ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΠΑΛΙ ΥΠΗΡΧΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ Κ.Β. ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ (ΤΣΑΠΙΣΜΑ, ΠΟΤΙΣΜΑ ΚΤΛ).
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΙΧΑ ΠΟΝΟ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΑΥΞΑΝΟΤΑΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.
ΕΓΩ ΑΡΧΙΣΑ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΕΝΤΟΝΟΣ.
ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΚΑΘΑΡΙΖΑ ΤΑ ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΕΝΙΩΣΑ ΤΕΤΟΙΟΝ ΠΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΙΩΣΕΙ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.
ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ.
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΤΡΕΧΑΝ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑ ΑΛΛΟ ΓΟΝΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΠΡΟΤΙΜΑΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΠΟΝΑΩ.
ΜΠΗΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ Γ.
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΛΙΓΩΝ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑ ΑΛΛΟ. ΛΕΩ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ.
ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΕΞΗΣ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ: ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΠΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΝΙΩΘΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΝΤΑΣΗ.
ΕΓΩ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡ ΠΑΙΣΙΟ (ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΚΥΡΗΧΘΕΙ) Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ.
Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΑΛΑΛΑΜΠΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ. ΤΟΤΕ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΟΡΑΤΩΣ ΤΟ ΘΑΥΜΑ.
Η ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΤΟ ΕΞΗΣ ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ: ΜΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΙΣΙΟ, ΠΡΟΣΕΥΧΗΣΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΗΔΗ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ.
ΟΠΟΤΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ.
ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΔΟΝΟΥΝΤΑΙ (ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ-ΠΡΟΣΕΞΤΕ). Η ΔΟΝΗΣΗ ΑΥΤΗ ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ , ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΩΣΩ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ , ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΑΛΩΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΟΧΕΤΕΥΕΤΑΙ ΡΕΥΜΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΙΣΧΥΟΣ ΤΕΤΟΙΟ ΩΣΤΕ ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΕ ΕΝΑ ΗΛΕΚΡΙΚΟ ΓΕΡΑΝΟ ΝΑ ΑΠΟΚΤΟΥΣΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΙ ΒΟΥΝΟ.
ΕΠΙΣΗΣ ΕΝΙΩΣΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙ Η ΙΣΧΥΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΙΣΘΑΝΟΜΟΥΝ ΝΑ ΞΑΛΑΦΡΩΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΙΓΑ,ΣΙΓΑ. ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΟΔΗΓΑΕΙ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΧΩ ΣΑΝ ΑΓΙΟ ΠΡΟΣΤΑΤΗ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΜΙΑ ΑΓΓΑΛΙΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ.
ΑΦΟΥ ΕΦΑΓΑ ΚΑΤΙ, ΕΚΑΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ. ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΗΚΑ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΤΕΛΕΙΩΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ.
ΛΕΩ ΝΟΜΙΖΩ ΓΙΑΤΙ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΙΣΧΥΡΙΣΤΕΙ ΟΤΙ ΚΟΙΜΑΤΑΙ, ΔΙΟΤΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ.
ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΕΔΙΝΕ ΕΝΤΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟ ΠΩΣ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΥΑΣΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ. ΜΟΝΟ ΠΟΥ Ο ΑΡΧΙΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ ΗΤΑΝ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ Η ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ.
ΠΡΙΝ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΑΚΟΥΣΑ ΤΑ ΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ:
EIXE ΕΙΧΕ ΑΙΜΑΤΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ, ΤΟΝ ΣΩΣΑΜΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΕ.
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ, ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ. ΕΚΕΙ ΣΙΓΟΥΡΕΥΤΗΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΩΣ, ΑΦΟΥ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΔΩΣΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ.
ΜΕΤΑ ΕΥΘΥΣ ΞΥΠΝΗΣΑ ΚΑΙ ΕΝΙΩΣΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ - ΕΝΑΝ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΗΧΟ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΞΥΠΝΙΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙΠΟΤΑ, ΣΙΩΠΗ.
ΠΗΓΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΣΕ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟ, ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ, ΠΗΓΑ ΣΕ ΩΤΟΡΙΝΟΛΑΡΙΓΓΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΒΡΗΚΕ ΤΑ ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑΣ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ 10 ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.
ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΛΟΙΠΩΝ ΩΣ ΕΚ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ (29-6-13).
ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΑΞΟΝΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Η ΙΓΜΟΡΙΤΙΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΝΑ ΕΙΔΟΥΣ ΑΙΜΑΤΩΜΑ Η ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
ΔΟΞΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ, ΟΜΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ ΤΡΙΑΔΑ.
Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΜΗΝ
